2019.09.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.293.2019.3.KK
z 26 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 22 sierpnia 2019 r.) odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 6 sierpnia 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.293.2019.1.KK (doręczone Stronie w dniu 12 sierpnia 2019 r.), oraz uzupełniony pismem z dnia 14 września 2019 r. (data wpływu 20 września 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 5 września 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.293.2019.2.KK (doręczone Stronie w dniu 10 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług zakresie:

nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wraz z prawem własności budynku - jest nieprawidłowe,

możliwości zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT do ww. sprzedaży - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 22 sierpnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 6 sierpnia 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.293.2019.1.KK (skutecznie doręczonym w dniu 12 sierpnia 2019 r.), ponownie uzupełniony pismem z dnia 14 września 2019 r. (data wpływu 20 września 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 5 września 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.293.2019.2.KK (doręczone Stronie w dniu 10 września 2019 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej budynkiem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z małżonką na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej, jest współużytkownikiem wieczystym gruntu inwestycyjnego (nie służącego do celów mieszkaniowych) w udziale wynoszącym 1/2 (jedna druga) nieruchomości stanowiącej własność gminy, stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o obszarze 0,0911 ha zwaną dalej: „Nieruchomością”.

Pozostały udział (jedna druga) we współużytkowaniu wieczystym, także na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej przysługuje bratu Wnioskodawcy oraz jego małżonce. Okres użytkowania wieczystego trwa do dnia 25 lutego 2093 roku.

Nieruchomość ta zabudowana jest jednym budynkiem – magazynem gospodarczym o powierzchni użytkowej 32,00 m². Budynek ten zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy posadowiony był co najmniej kilkanaście lat temu. Budynek jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Wnioskodawcy (ani pozostałym współwłaścicielom) nie przysługiwało w stosunku do tego obiektu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca, jak i żaden z pozostałych współużytkowników nie wykorzystywali gruntu do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie czynili tam też żadnych inwestycji w postaci nakładów na grunt czy budynki. Wnioskodawcy nie udostępniali też gruntu odpłatnie na rzecz innych przedsiębiorców (nie zawierali umowy najmu lub dzierżawy.

Wnioskodawca oraz inni współużytkownicy wieczyści nabyli prawo współużytkowania wieczystego nieruchomości wraz z współwłasnością budynków na podstawie umowy sprzedaży z dnia 1 grudnia 2008 r., która to podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca oraz pozostali współużytkownicy wieczyści nieruchomości w intencji sprzedaży gruntu zawarli umowę warunkową sprzedaży prawa użytkowania wieczystego oraz związanego z nim prawa własności budynków.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, która to jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Stan faktyczny sprawy nie dotyczy jednak tej działalności.

Wnioskodawca wyjaśnia przy tym, iż jeden ze współużytkowników wieczystych po stronie sprzedającej jest czynnym podatnikiem podatku VAT, gdyż prowadzi działalność gospodarczą, która to nie polega jednak na obrocie nieruchomościami.

W przeszłości, zdarzało się, że Wnioskodawca zbywał nieruchomości. Wnioskodawca nie był z tego tytułu podatnikiem podatku VAT. Czynności te miały charakter sporadyczny. Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę oraz aktualnych współużytkowników wieczystych w celach inwestycyjnych. Wnioskodawca wraz tymi osobami rozważał zlokalizowanie na gruncie budynków, w których mógłby prowadzić działalność gospodarczą (sklepu, sali weselnej lub stacji paliw), lub też odsprzedać grunt w przyszłości.

Wnioskodawca nie posiada dokumentów pozwalających na precyzyjne ustalenie daty oddania poszczególnych budynków do użytkowania. Z księgi wieczystej prowadzonej dla gruntu (rejestr wprowadzanych zmian) wynika natomiast, iż budynki te w roku 1995 już istniały. Wnioskodawca jak i poprzedni właściciel nie ponosili na posadowione na gruncie budynki nakładów wynoszących co najmniej 30% wartości początkowej poszczególnych budynków, budowli lub ich części, które były przedmiotem istotnych zmian przeprowadzanych w celu zmiany wykorzystania danego budynku lub ich części, lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

Postanowienia umowy przedwstępnej zastrzegają sprzedaż za określoną cenę prawa użytkowania wieczystego wydzielonej części gruntu, na której to posadowiony jest budynek magazynu gospodarczego o powierzchni użytkowej 32,00 metrów kwadratowych, przy czym powierzchnia wydzielonego gruntu zabudowanego tym budynkiem wynosić będzie około 0,4 ha, pod warunkiem:

uzyskania przez kupującą prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z której będzie wynikać możliwość zabudowania gruntu o obszarze około 0,40 ha, wydzielonego z nieruchomości, w tym obiektem handlowym o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 650 m²,

uzyskanie przez kupującą prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji wydanej przez właściwy organ o pozwoleniu na rozbiórkę budowli i budynków posadowionych na przedmiotowej nieruchomości,

uzyskania przez kupującą prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji wydanej przez właściwy organ o pozwoleniu na budowę wjazdu na nieruchomość na zasadzie prawo i lewoskrętu dla pojazdów o masie powyżej 25 (dwudziestu pięciu) ton, bez konieczności przebudowy układu drogowego,

potwierdzenia badaniami geotechnicznymi możliwości posadowienia na nieruchomości budynków przy zastosowaniu tradycyjnych technologii budowlanych,

uzyskania przez kupującą warunków technicznych przyłączy kanalizacji sanitarnej, wodnej, kanalizacji deszczowej oraz przyłącza,

wydania przez właściwy organ prawomocnej i ostatecznej decyzji o podziale gruntu i wydzielenia z niego działki o powierzchni ok 0,40 ha.

Przy czym warunki te zastrzeżone są na rzecz kupującej, a ich spełnienie ma nastąpić najpóźniej do 10 maja 2020 r. Wnioskodawca wyjaśnia, iż aktualnie zrealizowano warunek wydzielenia działki gruntu, co nastąpiło decyzją z dnia 7 sierpnia 2019 r. Postanowienia umowy przedwstępnej zakładają przy tym, iż jej strony ustaliły cenę bez doliczenia do niej podatku VAT, uzależniając jego naliczenie od rozstrzygnięcia Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Wnioskodawca wskazał, że wraz z pozostałymi współwłaścicielami dokonywać będą zbycia jedynie magazynu gospodarczego wraz z wydzielonym gruntem o powierzchni 0,40 ha. Wnioskodawca nie zawierał innych umów przedwstępnych dotyczących pozostałych budynków znajdujących się na nieruchomości przed jej podziałem. Wnioskodawca wskazał, że moment dostawy wydzielonej działki będzie miał miejsce w chwili zawarcia umowy przyrzeczonej i wydania gruntu nabywcy, co nastąpi zgodnie z warunkami umowy warunkowej. Strona wraz ze współwłaścicielami nie wynajmowała lub wydzierżawiała budynku znajdującego się na przedmiotowej działce (powstałej po wydzieleniu).

Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami udzielił nabywcy pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych niezbędnych dla uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, pozwolenia na rozbiórkę budynku znajdującego się na wydzielonej części gruntu, pozwolenia na budowę wjazdu na nieruchomość, potwierdzenia badaniami geotechnicznymi możliwości posadowienia na nieruchomości budynków przy zastosowaniu tradycyjnej technologii budowlanej, warunków technicznych przyłączy kanalizacji sanitarnej, wodne, kanalizacji deszczowej oraz przyłącza energetycznego jak i do dokonania przekształcenia lub wykupu na własność prawa użytkowania wieczystego ustanowionego na gruncie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedający przy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wraz z prawem własności budynku powinien być uznany jako podatnik podatku VAT?
Przy założeniu, że planowana sprzedaż będzie dokonywana przez podatnika podatku od towarów i usług, czy sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z własnością posadowionego na nim budynku w opisanym stanie faktycznym powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W odniesieniu do pytania pierwszego:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż sprzedający przy planowanej transakcji nie powinien być uznany jako podatnik podatku od towarów i usług. Pomimo braku możliwości wykorzystania gruntu do innych niż gospodarcze celów, współużytkownikom wieczystym nie można przypisać zamiaru dokonywania obrotu gruntem w sposób częstotliwy, przez co w świetle definicji zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, nie można uznać ich za podatników podatku VAT.

W orzecznictwie (por. Wyrok WSA w Kielcach z dnia 11 kwietnia 2019 r. sygn. akt. I SA/Ke 96/19) spotkać się można z poglądem, iż działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W źródłach tych podnosi się też, że ani zatem formalny status danego podmiotu jako zarejestrowanego podatnika VAT, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Taka wykładnia art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT jest zgodna z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE Nr L 347/1). Przy tym należy podkreślić, że z zestawienia ust. 2 przywołanego artykułu Dyrektywy z jego ustępem 1 wynika, że zasadą dla zakwalifikowania danych działań jako działalności gospodarczej jest ich nieokazjonalny charakter.

Zaistniały stan faktyczny prowadzi do wniosku, że czynność współużytkowników wieczystych ma charakter okazjonalny zatem nie sposób uznać ich jako podatników podatku od towarów i usług, nawet przy uwzględnieniu faktu, iż ten nabyli w celach inwestycyjnych.

W odniesieniu do pytania drugiego:

Zakładając, że transakcja następować będzie pomiędzy podatnikami podatku VAT, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości skorzysta ze zwolnienia od VAT w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, który to zwalnia od VAT dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę, iż w zaistniałym stanie faktycznym pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynków upłynął okres zdecydowanie dłuższy niż dwa lata, dostawa natomiast nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia się lub przed nim.

Ponadto, posadowione na gruncie budynki spełniają definicję budynków zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zgodnie z tym przepisem, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Jeżeli obiekt budowlany posiada wszystkie elementy wymienione w tym przepisie, to nawet jeżeli jest przeznaczony do rozbiórki, należy taki obiekt traktować jako budynek. Wskazuje się, że „dopóki dany obiekt budowlany spełnia przesłanki do uznania go za budynek, czy też budowlę, teren na którym jest on usytuowany, jest terenem zabudowanym”, (fragment uzasadnienia interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 13 listopada 2014 r. IPTPP4/443-582/14-7/UNR).

W odniesieniu do sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu, zastosowanie znajdzie przepis art. 29a ust. 8 ustawy VAT, który to stanowi, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że jeżeli w stosunku do dostawy budynków właściwe jest stosowanie zwolnienia podatkowego, to stosowanie takiego zwolnienia będzie również właściwe dla znajdujących się pod tymi budynkami gruntów (podobnie. WSA w Gdańsku w wyroku z 4 lipca 2017 r. sygn. akt SA/Gd 555/17).

Wnioskodawca wyjaśnia, iż poczynione na wstępie założenie dotyczące podatników podatku VAT determinuje sens jego wątpliwości dotyczących opodatkowania planowanej transakcji. Jeżeli bowiem uznać, że transakcja ta nie odbywa się pomiędzy podatnikami, należy uznać, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem obrotowym już na tym etapie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wraz z prawem własności budynku - jest nieprawidłowe,

możliwości zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT do ww. sprzedaży - jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami regulu-je ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ww. ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy, nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również czy podmiot dokonujący sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy ww. orzeczenia wynika m.in., że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej, jest współużytkownikiem wieczystym gruntu inwestycyjnego (nie służącego do celów mieszkaniowych) w udziale wynoszącym 1/2 (jedna druga) nieruchomości, stanowiącej zabudowaną działkę gruntu.

Wnioskodawca nie posiada dokumentów pozwalających na precyzyjne ustalenie daty oddania poszczególnych budynków do użytkowania. Z księgi wieczystej prowadzonej dla gruntu wynika natomiast, że budynki te w roku 1995 już istniały. Wnioskodawca jak i poprzedni właściciel nie ponosili na posadowione na gruncie budynki nakładów wynoszących co najmniej 30% wartości początkowej poszczególnych budynków, budowli lub ich części, które były przedmiotem istotnych zmian przeprowadzanych w celu zmiany wykorzystania danego budynku lub ich części, lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

uzyskania przez kupującą prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z której będzie wynikać możliwość zabudowania gruntu o obszarze około 0,40 ha, wydzielonego z nieruchomości, w tym obiektem handlowym o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 650 m², uzyskanie przez kupującą prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji wydanej przez właściwy organ o pozwoleniu na rozbiórkę budowli i budynków posadowionych na przedmiotowej nieruchomości, uzyskania przez kupującą prawomocnej, ostatecznej i wykonalnej decyzji wydanej przez właściwy organ o pozwoleniu na budowę wjazdu na nieruchomość na zasadzie prawo i lewoskrętu dla pojazdów o masie powyżej 25 (dwudziestu pięciu) ton, bez konieczności przebudowy układu drogowego, uzyskania przez kupującą warunków technicznych przyłączy kanalizacji sanitarnej, wodnej, kanalizacji deszczowej oraz przyłącza, wydania przez właściwy organ prawomocnej i ostatecznej decyzji o podziale gruntu i wydzielenia z niego działki o powierzchni ok 0,40 ha.

Wnioskodawca wyjaśnił, że aktualnie zrealizowano warunek wydzielenia działki gruntu, co nastąpiło decyzją z dnia 7 sierpnia 2019 r.

Wnioskodawca wskazał, że wraz z pozostałymi współwłaścicielami dokonywać będą zbycia jedynie magazynu gospodarczego wraz z wydzielonym gruntem o powierzchni 0,40 ha. Wnioskodawca nie zawierał innych umów przedwstępnych dotyczących pozostałych budynków znajdujących się na nieruchomości przed jej podziałem. Wnioskodawca wskazał, że moment dostawy wydzielonej działki będzie miał miejsce w chwili zawarcia umowy przyrzeczonej i wydania gruntu nabywcy, co nastąpi zgodnie z warunkami umowy warunkowej. Wnioskodawca wraz ze współwłaścicielami nie wynajmował lub wydzierżawiał budynku znajdującego się na przedmiotowej działce (powstałej po wydzieleniu).

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy przy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wraz z prawem własności budynku powinien być uznany jako podatnik podatku VAT.

Jak już wcześniej wskazano, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT podmiot dokonujący dostawy w związku z przedmiotową sprzedażą musi wystąpić jako podatnik podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami udzielił nabywcy pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych niezbędnych dla uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, pozwolenia na rozbiórkę budynku znajdującego się na wydzielonej części gruntu, pozwolenia na budowę wjazdu na nieruchomość, potwierdzenia badaniami geotechnicznymi możliwości posadowienia na nieruchomości budynków przy zastosowaniu tradycyjnej technologii budowlanej, warunków technicznych przyłączy kanalizacji sanitarnej, wodne, kanalizacji deszczowej oraz przyłącza energetycznego jak i do dokonania przekształcenia lub wykupu na własność prawa użytkowania wieczystego ustanowionego na gruncie.

Należy zwrócić w tym miejscu uwagę na kwestię udzielonego pełnomocnictwa. Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. Kodeksu, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności. Jak wynika z przepisów Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Wobec tego działania w postaci uzyskania wszelkich decyzji, zaświadczeń, zgód, warunków technicznych, a także zawarcie określonych umów, pomimo że nie będą podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale przez osoby trzecie (pełnomocnika) nie oznacza, że pozostają bez wpływu na sytuację prawną Wnioskodawcy. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy (mocodawcy). Zatem osoby trzecie dokonując ww. działań uatrakcyjnią przedmiotową nieruchomość będącą nadal własnością Wnioskodawcy. Działania te dokonywane za pełną zgodą Wnioskodawcy, wpłyną generalnie na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości. Do czasu zawarcia umowy przyrzeczonej nieruchomość będzie własnością Wnioskodawcy i będzie podlegała wielu czynnościom. Wszystkie te czynności z punktu widzenia podatku VAT zostaną „wykonane” w sferze prawnopodatkowej Strony.

Zatem, w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca podejmując ww. czynności, zaangażował środki podobne do tych jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa we wskazanych orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. wykazał aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Ponadto Wnioskodawca wraz z małżonką oraz pozostałymi współwłaścicielami nabył ww. działki na cele inwestycyjne (rozważał zlokalizowanie na gruncie budynków, w których mógłby prowadzić działalność gospodarczą: sklepu, sali weselnej lub stacji paliw), tym samym działki te w żaden sposób nie były wykorzystywane do celów prywatnych.

W ocenie tut. Organu uznać należy, że cel nabycia przedmiotowej działki (gospodarczy, inwestycyjny) oraz podejmowane przez Wnioskodawcę działania i dokonane czynności wykluczają sprzedaż nieruchomości w ramach zarządu Jego majątkiem prywatnym. Wobec powyższego, należy stwierdzić, że sprzedaż przez Zainteresowanego zabudowanej działki będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca będzie działał jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy będzie składnik majątku osobistego Wnioskodawcy, a sprzedaż zabudowanej działki będzie stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opisana w przedmiotowej sprawie transakcja sprzedaży udziału w nieruchomości będzie stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, z tytułu której Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 we wniosku, należało ocenić jako nieprawidłowe.

Ad 2

Podkreślić należy, że czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku na-stępującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających określone w tych przepisach warunki. Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z obowiązującą od dnia 1 września 2019 r. treścią art. 2 pkt 14 stosownie do art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1520) - rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynków, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, że Wnioskodawca nabył prawo współużytkowania wieczystego Nieruchomości wraz ze współwłasnością budynku - magazynu gospodarczego o powierzchni użytkowej 32,00 m², na podstawie umowy sprzedaży z dnia 1 grudnia 2008 r., przy nabyciu do której nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca wraz ze współwłaścicielami nie wynajmował lub wydzierżawiał budynku znajdującego się na przedmiotowej działce (powstałej po wydzieleniu). Budynek, ten istniał na Nieruchomości już w 1995 r. i doszło do jego pierwszego zasiedlenia oraz jego dostawa odbędzie się po upływie 2 lat od pierwszego zasiedlenia.

Ponadto Wnioskodawca jak i poprzedni właściciel nie ponosili na posadowiony na gruncie budynek nakładów wynoszących co najmniej 30% wartości początkowej tego budynku lub jego części, które były przedmiotem istotnych zmian przeprowadzanych w celu zmiany wykorzystania budynku lub jego części, lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. W związku z tym dostawa budynku magazynowego położonego na wydzielonej działce będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponadto na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy, również sprzedaż udziału w gruncie na którym znajduje się budynek będzie korzystać ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Podsumowując, sprzedaż nieruchomości zabudowanej budynkiem wraz z gruntem będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Należy także wskazać, że Wnioskodawca może skorzystać z opcji opodatkowania dostawy przedmiotowego budynku przy zachowaniu warunków określonych w wyżej powołanych przepisach art. 43 ust. 10 i art. 43 ust. 11 ustawy o podatku od towaru i usług.

W związku z tym, stanowisko do pytania 2 wniosku Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00- 013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin