Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.343.2019.2.KT
z 25 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2019 r. (data wpływu 18 czerwca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 31 lipca 2019 r. (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 24 lipca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania dostaw towarów dokonywanych za pośrednictwem platformy sprzedażowej i magazynów dystrybucyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania dostaw towarów dokonywanych za pośrednictwem platformy sprzedażowej i magazynów dystrybucyjnych. Wniosek uzupełniony został w dniu 31 lipca 2019 r. (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu nr 0114-KDIP1-2.4012.343.2019.1.KT z dnia 24 lipca 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 lipca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe – zgodnie z uzupełnieniem wniosku z dnia 31 lipca 2019 r.:

Wnioskodawczyni pozostaje zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce i posiada swoją siedzibę na terytorium Polski. Działalność gospodarcza Wnioskodawczyni dotyczy między innymi sprzedaży produktów lub akcesoriów kosmetycznych na terenie Unii Europejskiej (innych niż wyroby akcyzowe).

Wnioskodawczyni pozostaje również zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec, Francji, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Włoch i Republiki Czeskiej.

Sprzedaż objęta wnioskiem ma być prowadzona na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, w tym mających miejsce zamieszkania poza terytorium („Klient Finalny”). Wnioskodawczyni pozostaje zarejestrowana dla celów podatku od wartości dodanej we wszystkich krajach, w których miejsce zamieszkania posiadają Klienci Finalni Wnioskodawczyni i nie dokonuje dostawy na rzecz Klientów Finalnych posiadających miejsce zamieszkania poza krajami rejestracji Wnioskodawczyni dla celów podatku od wartości dodanej.

Przedmiotem wniosku pozostaje model przyszłych transakcji Wnioskodawczyni realizowanych za pośrednictwem platformy sprzedażowej X, która to platforma pozwala sprzedawcom z kontem X…, którzy są również zarejestrowani na ….X, na przechowywanie ich zapasów w lokalnym centrum realizacji zamówień i realizowanie zamówień pochodzących z innych rynków europejskich z tej samej lokalnej puli zapasów, maksymalizując kontrolę i elastyczność, którą sprzedawcy mają nad zapasami.

Wykorzystanie platformy sprzedażowej X daje Wnioskodawczyni możliwość sprzedaży produktów Wnioskodawczyni poprzez X na wszystkich europejskich rynkach X w Unii Europejskiej (tj. Czechy, Wielka Brytania, Niemcy, Francja, Włochy i Hiszpania).

Przyszłe transakcje w ramach kooperacji pomiędzy Wnioskodawczynią a X w ramach …. będą odbywały się w następujących etapach:

ETAP 1: Transport towarów Wnioskodawczyni z magazynów Wnioskodawczyni położonych w Polsce do magazynu X w Niemczech - w ramach tego etapu Wnioskodawczyni przekazuje pierwotnie swoje towary ze swojego magazynu z terytorium kraju (tj. Polski) do magazynu X ulokowanego zawsze w Niemczech („Magazyn pierwotny”);

ETAP 2: Ulokowanie produktów przez X - w ramach tego etapu X (działając samodzielnie i bez żadnej konsultacji z Wnioskodawczynią) lokuje towary Wnioskodawczyni przekazane do Magazynu pierwotnego w Niemczech w ramach Etapu 1 do jednego z magazynów dystrybucyjnych należących do sieci X… , znajdujących się na terenie Republiki Czeskiej, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoch, Polski lub Niemiec;

ETAP 3: Wysyłka towaru do Klienta - po nabyciu przez Klienta Finalnego produktów Wnioskodawczyni za pośrednictwem platformy sprzedażowej X, X podejmuje autonomicznie decyzję o tym, z którego magazynu dystrybucyjnego X dostarczyć towary Wnioskodawczyni do Klienta Finalnego. Wybrany magazyn X może być ulokowany na terytorium innego kraju niż miejsce zamieszkania klienta (możliwa jest np. dostawa towaru do Klienta Finalnego mającego miejsce zamieszkania np. w Republice Czeskiej z magazynu dystrybucyjnego położonego np. we Włoszech lub do Klienta Finalnego mającego miejsce zamieszkania w Niemczech z magazynu dystrybucyjnego położonego w Polsce).

Wnioskodawczyni nie ma żadnego wpływu na to, w którym magazynie X ulokowane zostaną produkty Wnioskodawczyni i z którego magazynu towar zostanie dostarczony do klienta. Zgodnie z porozumieniem zawartym z X, towar do momentu dostarczenia do klienta pozostaje własnością Wnioskodawczyni.

Ulokowanie towaru Wnioskodawczyni w którymkolwiek magazynie X przez X nie wiąże się z przeniesieniem na X prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi zatem bezpośrednio z Wnioskodawczyni na rzecz Klienta, a X nigdy nie nabywa tego prawa. Do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi dopiero w momencie dokonania przez Klienta Finalnego zakupu towarów Wnioskodawczyni za pośrednictwem platformy X.

Po dokonaniu zakupu przez Klienta Finalnego, towar jest wyprowadzany z magazynu dystrybucyjnego X wybranego przez X i przesyłany do Klienta Finalnego. Pomiędzy przekazaniem towaru przez Wnioskodawczynię do X, a wyprowadzeniem towaru z magazynu dystrybucyjnego X, X występuje de facto jako przechowawca towaru, zajmujący się również kwestiami spedycyjnymi i logistycznymi. Wnioskodawczyni ma możliwość sprzedaży swoich towarów do wszystkich krajów Unii Europejskiej, w których pozostaje zarejestrowana dla celów podatku od wartości dodanej (i tylko do tych krajów). Stąd, sprzedaż i wysyłka następują zawsze do Klienta Finalnego mającego miejsce zamieszkania w kraju, w którym Wnioskodawczyni pozostaje zarejestrowana dla celów podatku od wartości dodanej.

Technicznie model sprzedaży w systemie Wnioskodawczyni wygląda tak, że wysłany do X towar jest przesuwany w systemie sprzedaży Wnioskodawczyni na magazyn X ulokowany w Niemczech. Następnie X sam dystrybuuje towar Wnioskodawczyni między własne magazyny znajdujące się na terenie Republiki Czeskiej, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoch, Polski lub Niemiec. Zamówienie zrealizowane przez X (opłacone i wysłane) jest pobierane do systemu sprzedaży Wnioskodawczyni, który automatycznie wystawia fakturę ze stawką podatku właściwą wedle kraju ostatecznego odbiorcy towaru. Technicznie jest możliwe rozróżnianie zamówień po kraju (lokalizacja magazynu), z którego wysyłany jest towar - na dzień dzisiejszy można wygenerować raport transakcji, w którym zawarta jest informacja, z którego magazynu wyjechał towar.

Wnioskodawczyni po dokonanej dostawie uzyskuje dostęp do dokumentów przewozowych oraz dokumentów potwierdzających odbiór towarów w kraju przeznaczenia.

Wnioskodawczyni pozostaje zainteresowana potwierdzeniem stanowiska w obszarze podatku od towarów i usług w zakresie przyszłych transakcji, które będą zrealizowane w ramach opracowanego modelu i które będą miały wpływ na polski podatek od towarów i usług, a konkretniej:

1. Sposobu opodatkowania Etapu 1, tj. wyprowadzenia towarów Wnioskodawczyni z magazynu Wnioskodawczyni położonego w Polsce do magazynu dystrybucyjnego X położonego w Niemczech („Zdarzenie przyszłe 1”). W ramach Zdarzenia Przyszłego 1 Wnioskodawczyni - w opisanym powyżej modelu będzie transportować swoje produkty w ramach Etapu 1 z magazynu Wnioskodawczyni położonego w Polsce do Magazynu pierwotnego X położonego zawsze w Niemczech. W ramach transportu nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel od Wnioskodawczym na rzecz X. Wnioskodawczyni po transporcie pozostanie właścicielem przemieszczonych towarów, a w ramach kooperacji X będzie przechowywał wskazane towary do momentu ich ulokowania w jednym z magazynów dystrybucyjnych położonych w krajach objętych systemem X…..;
2. Sposobu opodatkowania ulokowania towarów Wnioskodawczyni w ramach Etapu 2 z Magazynu pierwotnego w Niemczech do magazynu dystrybucyjnego X położonego w Polsce („Zdarzenie przyszłe 2”). W ramach Zdarzenia Przyszłego 2 towary Wnioskodawczyni ulokowane w Magazynie pierwotnym w Niemczech zostaną w ramach Etapu 2 przetransportowane przez X (bez uprzedniej konsultacji i bez decyzji Wnioskodawczyni) do magazynu dystrybucyjnego należącego do X w Polsce. Decyzja w tym względzie zostanie podjęta wyłącznie przez X, Wnioskodawczyni nie będzie miała wpływu na datę przesunięcia. W ramach ulokowania towarów w magazynie dystrybucyjnym w Polsce nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami od Wnioskodawczym na rzecz X. Wnioskodawczyni po ulokowaniu towarów w magazynie dystrybucyjnym w Polsce pozostanie właściciele towarów do momentu ich sprzedaży na rzecz Klienta Finalnego, a w ramach kooperacji X będzie przechowywał wskazane towary do momentu ich wysyłki do Klienta Finalnego;
3. Wysyłki towarów z magazynu dystrybucyjnego X położonego w Polsce do Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania w Polsce („Zdarzenie przyszłe 3”). W ramach Zdarzenia Przyszłego 3 w ramach Etapu 3 towary Wnioskodawczyni ulokowane w ramach Etapu 2 w magazynie dystrybucyjnym położonym w Polsce zostaną wysłane na rzecz Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Po zakupie towarów przez Klienta Finalnego dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania zakupionym towarem od Wnioskodawczyni bezpośrednio na rzecz Klienta Finalnego. Wysyłką towarów z magazynu dystrybucyjnego położonego w Polsce do Klienta Finalnego zajmie się X, działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawczyni w ramach systemu X;
4. Wysyłki towarów z magazynu dystrybucyjnego X położonego w Polsce do Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania poza terytorium Polski („Zdarzenie przyszłe 4”). W ramach Zdarzenia Przyszłego 4 w ramach Etapu 3 towary Wnioskodawczyni ulokowane w ramach Etapu 2 w magazynie dystrybucyjnym położonym w Polsce zostaną wysłane na rzecz Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania poza terytorium Polski. Po zakupie towarów przez Klienta Finalnego dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania zakupionym towarem od Wnioskodawczyni bezpośrednio na rzecz Klienta Finalnego. Wysyłką towarów z magazynu dystrybucyjnego położonego w Polsce do Klienta Finalnego zajmie się X, działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawczyni w ramach systemu X.
   
   

Wnioskodawczyni nie jest w stanie wskazać konkretnych transakcji i ich wartości, czy konkretnych Klientów Finalnych w ramach opisanych zdarzeń przyszłych, gdyż w ten sposób Wnioskodawczyni realizuje szereg dostaw każdego dnia. Niemniej, wszystkie transakcje, które zostaną dokonane w ramach opisywanych zdarzeń przyszłych będą wykonane w ten sam sposób i wedle tego samego modelu. Jedynymi zmiennymi będą konkretne produkty będące przedmiotem dostawy (zawsze jednak pozostające w obszarze akcesoriów kosmetycznych niestanowiących wyrobów akcyzowych), wartość transakcji oraz konkretni odbiorcy towarów (z podziałem na Klientów Finalnych posiadających miejsce zamieszkania w Polsce i poza Polską).

Wnioskodawczyni zakłada, że przed dokonaniem dostaw, o których mowa w Zdarzeniu przyszłym 4, wybierze miejsce opodatkowania dla tych dostaw określone w art. 23 ust. 1 uVAT i złoży pisemne zawiadomienie Naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania - ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 31 lipca 2019 r.:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym w ramach Zdarzenia Przyszłego 1 dojdzie do przemieszczenia przez Wnioskodawczynię towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, o którym mowa w art. 13 ust. 3 uVAT, które Wnioskodawczyni powinna rozpoznać jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów („WDT”) w Polsce?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym w ramach Zdarzenia Przyszłego 2 dojdzie do przemieszczenia przez Wnioskodawczynię towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (tj. z Niemiec) na terytorium kraju, o którym mowa w art. 11 ust. 1 uVAT, które Wnioskodawczyni powinna rozpoznać jako WNT w Polsce?
3. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym w ramach Zdarzenia Przyszłego 3 Wnioskodawczyni dokona krajowej dostawy towarów na rzecz Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania na terytorium Polski, a dostawa będzie uważana za dokonaną na terytorium Polski, opodatkowaną stawką krajową właściwą dla przedmiotu dostawy?
4. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym w ramach Zdarzenia Przyszłego 4 Wnioskodawczyni dokona sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, o której mowa w art. 2 pkt 23 uVAT na rzecz Klienta Finalnego nieposiadającego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, a dostawa towarów będzie uznawana za dokonaną na terytorium innego państwa członkowskiego, w którym Klient Finalny posiada miejsce zamieszkania, przy założeniu, że Wnioskodawczyni przed dokonaniem dostaw, o których mowa w Zdarzeniu przyszłym 4, wybierze miejsce opodatkowania dla tych dostaw określone w art. 23 ust. 1 uVAT i złoży pisemne zawiadomienie Naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy - ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 31 lipca 2019 r.:

Zdarzenie Przyszłe 1

W ocenie Wnioskodawczyni, przesunięcie towarów Wnioskodawczyni z magazynu Wnioskodawczyni położonego w Polsce do Magazynu Pierwotnego X położonego w Niemczech należy uznać za przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 uVAT, stanowiące w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 13 ust. 3 uVAT, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15 uVAT, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Artykuł 13 ust. 3 uVAT przewiduje, że za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika polskiego podatku, o którym mowa w art. 15 uVAT (lub na jego rzecz), z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego, jeżeli towary te spełniają następujące warunki:

(i) należą do przedsiębiorstwa tego podatnika. Nie jest to dobrze określony warunek. Można sądzić, że celem ustawodawcy było objęcie tym zapisem towarów wchodzących w skład przedsiębiorstwa podatnika, związanych funkcjonalnie z prowadzoną przezeń działalnością;

(ii) zostały przez tego podatnika i w ramach prowadzonego przezeń przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów; regulacja ta wymaga, by podatnik dokonujący przemieszczenia wszedł w posiadanie przedmiotowych towarów w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa;

(iii) mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Jak wspomniano w komentarzu do art. 9 VATU, zrównanie powyższego przemieszczenia z dostawą towarów (wewnątrzwspólnotową) ma na celu realizację postulatu efektywnego opodatkowania podatkiem VAT w państwie członkowskim konsumpcji towarów. Jeśli podatnik VAT decyduje się wykorzystywać towary do celów prowadzonej działalności w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym je wyprodukował, nabył itd., zakłada się, że konsumpcja nie wystąpi na terytorium tego ostatniego państwa (państwa nabycia, wytworzenia itd.). Uznanie przemieszczenia za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w kraju rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest jednym z dwóch zasadniczych elementów tego mechanizmu (obok opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w państwie, do którego towary zostały przemieszczone).

W ocenie Wnioskodawczyni, w opisanym Zdarzeniu przyszłym 1 dochodzi do przemieszczenia przez Wnioskodawczynię towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 uVAT, z Polski do Niemiec.

W ramach Zdarzenia Przyszłego 1 X w żadnym momencie nie staje się właścicielem towaru (towary są wyłącznie przechowywane w Magazynie Pierwotnym X na rzecz Wnioskodawczyni). Co więcej - uwzględniając, że X nigdy nie staje się właścicielem towaru (do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel przechodzi bezpośrednio od Wnioskodawczyni na rzecz Klienta Finalnego) - nie sposób wskazać, że towary przesyłane są przez Wnioskodawczynię do magazynu konsygnacyjnego lub odpowiadającego magazynowi konsygnacyjnemu.

Tym samym, do przemieszczenia towarów w ramach Etapu 1 nie znajdzie zastosowania dyspozycja art. 20a uVAT. Skoro X w Zdarzeniu Przyszłym 1 występuje wyłącznie jako przechowawca towarów, to Wnioskodawczyni powinna rozpoznać przemieszczenie towarów jako WDT w Polsce na podstawie art. 13 ust. 3 uVAT.

Dostarczenie towarów przez Wnioskodawczynię z magazynu w Polsce do Magazynu Pierwotnego X w ramach Etapu 1 do Magazynu Pierwotnego w Niemczech ma znaczenie wyłącznie logistyczne. W przedstawionym Zdarzeniu Przyszłym 1 nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawczyni na rzecz X. Biorąc pod uwagę powyższe, z chwilą pierwotnego przesunięcia Wnioskodawczyni winna wykazać przesunięcie w Polsce jako WDT na mocy art. 13 ust. 3 uVAT.

Zdarzenie Przyszłe 2

W ocenie Wnioskodawczyni, w ramach Zdarzenia przyszłego 2 dochodzi do przemieszczenia towarów przez Wnioskodawczynię jako podatnika podatku od wartości dodanej lub na jej rzecz należących do Wnioskodawczyni, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (tj. z Niemiec) na terytorium kraju, które Wnioskodawczyni powinna rozpoznać w Polsce jako WNT na podstawie art. 11 ust. 1 uVAT.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 uVAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W tym przypadku w państwie, z którego są wywożone towary, następuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, a w państwie, do którego są przywożone, występuje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Zastosowanie tego mechanizmu pozwala na opodatkowanie towarów w miejscu ich faktycznej konsumpcji.

Aby zastosować tę regulację, muszą być spełnione określone warunki:

(i) przemieszczenie towarów musi być dokonane przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz;

(ii) towary są własnością tego podatnika;

(iii) towary są przemieszczane z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju;

(iv) towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane;

(v) towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika [por. J. Matarewicz, Komentarz do art. 11 Ustawy o podatku od towarów i usług, LEX 2019/el.].

Przepis nie znajdzie zastosowania do przemieszczenia towarów do z góry ustalonego nabywcy (polskiego kontrahenta) w ramach WDT z terytorium innego państwa UE [por. Interpretacja Indywidualna DKIS z dnia 27 lutego 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.33.2018.1.KT].

W ocenie Wnioskodawczyni, dostawy realizowane w modelu opisanym w Zdarzeniu przyszłym 2 spełniają przesłanki uznania ich za przemieszczenie towarów z innego państwa członkowskiego do Polski, o którym mowa w art. 11 ust. 1 uVAT.

Wnioskodawczyni powinna zatem wykazać wskazane przemieszczenia jako WNT na terytorium Polski.

W ramach przemieszczenia towarów przy Etapie 2 z Magazynu Pierwotnego w Niemczech do magazynu dystrybucyjnego X położonego w Polsce, X nie staje się właścicielem towarów (właścicielem pozostaje Wnioskodawczyni). X ogranicza się wyłącznie do przechowywania towarów Wnioskodawczyni do momentu ich nabycia przez Klienta Finalnego, działając w tym zakresie w imieniu i na rzecz Wnioskodawczyni. W ramach Etapu 2 nie dochodzi zatem do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem z Wnioskodawczyni na rzecz X, a wyłącznie do ponownego przemieszczenia towarów należących do Wnioskodawczyni z terytorium Niemiec na terytorium Polski.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawczyni wskazane stanowi przejaw wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 uVAT.

Zdarzenie Przyszłe 3

W ocenie Wnioskodawczyni, w ramach Zdarzenia Przyszłego 3 dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawczyni na rzecz klienta Finalnego, a zatem do krajowej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 uVAT.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 uVAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Dodatkowo, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 uVAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W Zdarzeniu Przyszłym 3 w momencie dokonania dostawy towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) towary będą położone w magazynie dystrybucyjnym X położonym w Polsce, a nabywcą będzie Klient Finalny (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) posiadająca miejsce zamieszkania na terytorium RP. Uwzględniając, że Klient Finalny będzie miał miejsce zamieszkania na terytorium Polski, wskazana dostawa nie będzie wypełniała definicji dostawy sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, o której mowa w art. 2 pkt 23 uVAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, miejscem dokonania dostawy towarów w ramach Zdarzenia Przyszłego 3 będzie terytorium Polski jako miejsce, w którym towary będą znajdowały się w momencie rozpoczęcia transportu. Nie ma tu znaczenia, że organizacją transportu będzie zajmował się X, gdyż X będzie działał w imieniu i na rzecz Wnioskodawczyni.

W konsekwencji w Zdarzeniu Przyszłym 3 Wnioskodawczyni dokona dostawy krajowej w rozumieniu art. 7 ust. 1 uVAT wykonanej w Polsce zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 uVAT. Wnioskodawczyni będzie zobowiązana zastosować do tej dostawy właściwą stawkę krajową, zależną od przedmiotu dostawy zgodnie z wytycznymi wskazanymi w art. 41 ust. 1 uVAT.

Zdarzenie przyszłe 4

W ocenie Wnioskodawczyni, w ramach Zdarzenia Przyszłego 4 Wnioskodawczyni dokona sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, o której mowa w art. 2 pkt 23 uVAT na rzecz Klienta Finalnego nieposiadającego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, a dostawa towarów będzie uznawana za dokonaną na terytorium innego państwa członkowskiego, w którym Klient Finalny posiada miejsce zamieszkania, przy założeniu, że Wnioskodawczyni przed dokonaniem dostaw, o których mowa w Zdarzeniu przyszłym 4, wybierze miejsce opodatkowania dla tych dostaw określone w art. 23 ust. 1 uVAT i złoży pisemne zawiadomienie Naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy.

Zgodnie z art. 2 pkt 23 uVAT, przez sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem, że dostawa dokonywana jest na rzecz:

(i) podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub

(ii) innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 uVAT, w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 2 uVAT, który stanowi, że w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, jeżeli całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Niemniej jednak podatnicy, do których ma zastosowanie ust. 2, mogą wybrać miejsce opodatkowania określone w ust. 1 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia Naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy [ art. 23 ust. 5 uVAT].

Zgodnie z art. 23 ust. 1 uVAT, jeżeli podatnik dokonuje dostawy spełniającej kryteria sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, miejscem opodatkowania takiej transakcji jest terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów. Co do zasady, na podatniku dokonującym takiej dostawy będzie spoczywał obowiązek dokonania rejestracji dla celów VAT w kraju przeznaczenia towarów (przy czym Wnioskodawczyni jest już zarejestrowana w każdym potencjalnym kraju przeznaczenia). Jednocześnie przemieszczenie towarów w ramach majątku tego podatnika do drugiego państwa członkowskiego nie będzie stanowiło dostawy zrównanej z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów [por. J. Martini, Komentarz do art. 23 Ustawy o podatku od towarów i usług, Legalis 2014/el.].

Ustawodawca w art. 23 ust. 14 uVAT wskazał, że warunkiem uznania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia jest otrzymanie przez podatnika przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dokumentów wymienionych w tym przepisie, jeżeli dokumenty te łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów [por. T. Michalik, Komentarz do art. 23 Ustawy o podatku od towarów i usług, Legalis 2019/el.].

Jeżeli podatnik nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia, wówczas miejscem dostawy będzie terytorium kraju. Stąd też, aby zastosować to rozwiązanie, podatnik musi znaleźć się w posiadaniu - przed złożeniem deklaracji za dany okres rozliczeniowy - następujących dokumentów:

(i)dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju (jednak tylko w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przez podatnika przewoźnikowi). Ponieważ, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 23 VATU, jednym z elementów konstytuujących sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju jest to, iż towar jest transportowany albo przez podatnika dokonującego sprzedaży, albo na jego rzecz, w związku z tym warunek, o którym mowa, nie będzie miał zastosowania w przypadku, gdy podatnik sam przewozi towary do odbiorcy;

(ii)dokumentów potwierdzających odbiór towarów poza terytorium kraju.

Ustawa nie określa, jakie powinny to być dokumenty, ani tego jakie informacje powinny zawierać. Wystarczający więc będzie jakikolwiek dokument (nawet jeden – mimo, że ustawodawca używa liczby mnogiej), który w sposób jednoznaczny potwierdza, że towar został odebrany poza terytorium kraju (ale na terytorium innego państwa członkowskiego, a nie na terytorium państwa trzeciego). Nie ma przy tym znaczenia, kto wystawi ten dokument [por. T. Michalik. Komentarz do art. 23 Ustawy o podatku od towarów i usług, Legalis 2019/el.].

W ocenie Wnioskodawczyni, w opisywanym Zdarzeniu Przyszłym 4 Wnioskodawczyni wejdzie w posiadanie wskazanych dokumentów. Zamówienie zrealizowane przez X (opłacone i wysłane) jest pobierane do systemu sprzedaży Wnioskodawczyni, który automatycznie wystawia fakturę ze stawką podatku właściwą wedle kraju ostatecznego odbiorcy towaru. Technicznie jest możliwe rozróżnianie zamówień po kraju (lokalizacja magazynu), z którego wysyłany jest towar, bowiem można wygenerować raport transakcji, w którym zawarta jest informacja, z którego magazynu wyjechał towar. Wnioskodawczyni po dokonanej dostawie uzyskuje również dostęp do dokumentów przewozowych oraz dokumentów potwierdzających odbiór towarów w kraju przeznaczenia. Warunek wskazany w art. 23 ust. 14 uVAT należy zatem uznać za spełniony.

Dodatkowo w Zdarzeniu Przyszłym 4 Wnioskodawczyni zakłada, że jednocześnie spełni warunki wskazane w art. 23 ust. 5 uVAT, tj. wybierze miejsce opodatkowania dla tych dostaw określone w art. 23 ust. 1 uVAT i złoży pisemne zawiadomienie Naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawczyni w ramach Zdarzenia Przyszłego 4 dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (a zatem do dostawy towarów) z Wnioskodawczyni na rzecz Klienta Finalnego (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej) nieposiadającego miejsca zamieszkania w Polsce.

Dostawa ta będzie wypełniać znamiona sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, gdyż będzie realizowana na rzecz Klientów Finalnych spoza terytorium Polski, którzy posiadają miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim i nie są podatnikami podatku od wartości dodanej w kraju zamieszkania.

Tym samym, w Zdarzeniu Przyszłym 4 Wnioskodawczyni dokona sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, o której mowa w art. 2 pkt 23 uVAT w zw. z art. 23 ust. 1 uVAT. Uwzględniając, że Wnioskodawczyni zakłada spełnienie warunku wskazanego w art. 23 ust. 5 uVAT, do wskazanych dostaw nie znajdą zastosowania postanowienia art. 23 ust. 2 i 3 uVAT. W efekcie, dostawy te zawsze będą opodatkowane poza terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, towarami zaś, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju definiuje art. 2 pkt 23 ustawy jako dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

1. podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
2. innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.
   
   

Zatem sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju ma miejsce wówczas, gdy polski podatnik podatku od towarów i usług dokonuje dostawy towarów, które są przez niego lub na jego rachunek wysyłane (transportowane) z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego – będącego miejscem przeznaczenia tych towarów, dostawa zaś dokonywana jest na rzecz albo podatnika podatku od wartości dodanej (czyli podatnika VAT w danym państwie członkowskim), który jednak nie rozlicza wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo na rzecz innego podmiotu, który nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Oznacza to, że przemieszczenie towaru w sprzedaży wysyłkowej powinno nastąpić w ścisłym związku z dostawą lub w jej wyniku i być dokonane w ramach wysyłki lub transportu na rzecz konkretnego podmiotu (klienta).

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się - w myśl art. 9 ust. 1 ustawy - nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast art. 11 ust. 1 ustawy wskazuje, że przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przepis ten rozszerza więc zakres transakcji uznawanych za WNT o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski.

Z kolei przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy, rozumie się – stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy - wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Przepis ten stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy). Jednocześnie, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Ponadto przepis art. 13 ust. 3 ustawy rozszerza zakres transakcji kwalifikowanych jako WDT, uznając za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Regulacja ta uznaje więc za wewnątrzwspólnotową dostawę także czynności, w przypadku których podatnik przemieszcza towary należące do swego przedsiębiorstwa z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa. Można mówić w tym przypadku o wewnątrzwspólnotowym przemieszczeniu towarów własnych, które mają służyć prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Powołane przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów z danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Przy czym, gdy dla wywożonych towarów nie jest jeszcze znany nabywca lub towary mają służyć innym niż ich dostawa czynnościom, wówczas występuje u podatnika wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w przemieszczeniu towarów (tzw. nietransakcyjnym), której odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez ten sam podmiot na terytorium państwa zakończenia transportu lub wysyłki.

Trzeba przy tym zaznaczyć, że zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 2 ustawy, przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy przemieszczenie towarów następuje w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Wspomniana wyżej zasada terytorialności wynikająca z art. 5 ust. 1 ustawy oznacza, że opodatkowaniu na terytorium kraju podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. Określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania, co jest szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych miejsce dostawy (a tym samym - opodatkowania) wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zatem, co do zasady, miejscem opodatkowania dostawy towarów jest miejsce (kraj), w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki. Na ustalenie miejsca dostawy nie ma przy tym wpływu siedziba dostawcy (podatnika) – istotne jest jedynie miejsce, gdzie towar jest przechowywany i z którego jest przewożony ostatecznie do nabywcy.

W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Zgodnie zaś z art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, w którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Natomiast jak wskazuje art. 23 ust. 1 ustawy, w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, z zastrzeżeniem ust. 2.

W myśl art. 23 ust. 2 ustawy, w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, jeżeli całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Przepis ust. 2 stosuje się pod warunkiem, że całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów (art. 23 ust. 3 ustawy). W przypadku przekroczenia kwoty, o której mowa w ust. 2, miejsce opodatkowania na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów obowiązuje, począwszy od dostawy, którą przekroczono tę kwotę (art. 23 ust. 4 ustawy).

Przy czym, zgodnie z art. 23 ust. 5 ustawy, podatnicy, do których ma zastosowanie ust. 2, mogą wybrać miejsce opodatkowania określone w ust. 1 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy.

Z cytowanych przepisów wynika, że miejscem opodatkowania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju jest państwo przeznaczenia towarów wówczas, gdy wartość sprzedaży wysyłkowej do tego państwa przekracza określony w jego przepisach limit lub też jeśli jest ona niższa, ale podatnik dokonał wyboru opodatkowania w państwie przeznaczenia towarów. Wybór miejsca opodatkowania w państwie przeznaczenia towarów dotyczy tych dostaw, które, co do zasady, opodatkowane są w państwie wysyłki towaru, z uwagi na nie przekroczenie limitów ustalonych przez państwo członkowskie zakończenia dostawy. Jeśli podatnik składa polskiemu organowi podatkowemu oświadczenie o wyborze opodatkowania w państwie przeznaczenia, to tym samym rezygnuje z opodatkowania dostaw dokonywanych w ramach sprzedaży wysyłkowej w kraju, tj. w Polsce. Wówczas dokonywane transakcje podlegają opodatkowaniu zgodnie z zasadami obowiązującymi w kraju ostatecznego odbiorcy towarów.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 14 ustawy, warunkiem uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia jest otrzymanie przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, następujących dokumentów, jeżeli dokumenty te łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów:

1. dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przez podatnika przewoźnikowi;
2. (uchylony)
3. dokumentów potwierdzających odbiór towarów poza terytorium kraju.
   
   

Stosownie do art. 23 ust. 15 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 14, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, dokumentami wskazującymi, że wystąpiła dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, mogą być również inne dokumenty otrzymywane przez podatnika w tego rodzaju dostawie towarów, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie - w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania.
   
   

Rozliczenie czynności podlegających opodatkowaniu na terytorium kraju odbywa się na zasadach wynikających z przepisów ustawy, z zastosowaniem stawek właściwych dla przedmiotu sprzedaży.

Podstawowa stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług ustawodawca przewidział także stawki obniżone oraz zwolnienia od podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni - Spółka zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług z siedzibą w Polsce - prowadzi działalność handlową na terenie Unii Europejskiej, w ramach której sprzedaje towary (produkty i akcesoria kosmetyczne, inne niż wyroby akcyzowe) na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, w tym mających miejsce zamieszkania poza terytorium kraju („Klient Finalny”). Spółka jest również zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej we wszystkich krajach, w których miejsce zamieszkania posiadają Klienci Finalni, tj. na terytorium Niemiec, Francji, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Włoch i Republiki Czeskiej. Spółka nie dokonuje dostawy na rzecz Klientów Finalnych posiadających miejsce zamieszkania poza krajami rejestracji Spółki dla celów podatku od wartości dodanej.

Przedmiotem wniosku jest model przyszłych transakcji Spółki realizowanych za pośrednictwem platformy sprzedażowej X, które będą odbywały się w następujących Etapach:

1. Transport towarów Wnioskodawczyni z jej magazynów położonych w Polsce do magazynu X w Niemczech („Magazyn pierwotny”);
2. Ulokowanie produktów przez X - w ramach tego etapu X lokuje towary Spółki, przekazane wcześniej do Magazynu pierwotnego w Niemczech, do jednego z magazynów dystrybucyjnych należących do sieci X, znajdujących się na terenie Republiki Czeskiej, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoch, Polski lub Niemiec;
3. Wysyłka towaru do Klienta - po nabyciu przez Klienta Finalnego produktów Spółki za pośrednictwem platformy sprzedażowej, X podejmuje autonomicznie decyzję o tym, z którego magazynu dystrybucyjnego X dostarczyć towary Spółki do Klienta Finalnego (wybrany magazyn może być ulokowany na terytorium innego kraju niż miejsce zamieszkania klienta).
   
   

Spółka nie ma wpływu na to, w którym magazynie X ulokowane zostaną jej produkty i z którego magazynu towar zostanie dostarczony do Klienta. Zgodnie z porozumieniem zawartym z X, towar do momentu dostarczenia do klienta pozostaje własnością Spółki. Ulokowanie towaru przez X w którymkolwiek magazynie z sieci nie wiąże się z przeniesieniem na X prawa do rozporządzania towarem jak właściciel - X nigdy nie nabywa tego prawa. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi bezpośrednio z Wnioskodawczyni na rzecz Klienta, w momencie dokonania przez Klienta Finalnego zakupu towarów Spółki za pośrednictwem platformy sprzedażowej. Po dokonaniu zakupu przez Klienta Finalnego, towar jest wyprowadzany z magazynu dystrybucyjnego wybranego przez X i przesyłany do Klienta Finalnego. Pomiędzy przekazaniem towaru przez Spółkę do X a wyprowadzeniem towaru z magazynu dystrybucyjnego, X występuje w roli przechowawcy towaru, zajmującego się również kwestiami spedycyjnymi i logistycznymi.

Spółka jest zainteresowana potwierdzeniem jej stanowiska w zakresie przyszłych transakcji, które będą zrealizowane w ramach ww. modelu i które będą miały wpływ na polski podatek od towarów i usług, a konkretnie:

1. Sposobu opodatkowania Etapu 1, tj. wyprowadzenia towarów Spółki z jej magazynu położonego w Polsce do magazynu dystrybucyjnego X położonego w Niemczech („Zdarzenie przyszłe 1”). W ramach Zdarzenia przyszłego 1 Spółka będzie transportować swoje produkty z własnego magazynu w Polsce do Magazynu pierwotnego X w Niemczech. W ramach transportu nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na rzecz X, Spółka pozostanie właścicielem przemieszczonych towarów, a w ramach współpracy X będzie przechowywał towary do momentu ich ulokowania w jednym z magazynów dystrybucyjnych położonych w krajach objętych systemem X;
2. Sposobu opodatkowania ulokowania towarów Spółki w ramach Etapu 2 z Magazynu pierwotnego w Niemczech do magazynu dystrybucyjnego X położonego w Polsce („Zdarzenie przyszłe 2”). W ramach Zdarzenia przyszłego 2 towary Spółki ulokowane w Magazynie pierwotnym w Niemczech zostaną przetransportowane przez X do magazynu dystrybucyjnego X w Polsce. W ramach tego przesunięcia nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami Spółki na rzecz X. Spółka pozostanie właściciele towarów do momentu ich sprzedaży na rzecz Klienta Finalnego, a w ramach współpracy X będzie przechowywał towary do momentu ich wysyłki do Klienta Finalnego;
3. Wysyłki towarów z magazynu dystrybucyjnego X w Polsce do Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania w Polsce („Zdarzenie przyszłe 3”). W ramach Zdarzenia przyszłego 3 towary Spółki ulokowane w magazynie dystrybucyjnym X położonym w Polsce zostaną wysłane na rzecz Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Po zakupie towarów przez Klienta Finalnego dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania zakupionym towarem ze Spółki bezpośrednio na rzecz Klienta Finalnego. Wysyłką towarów z magazynu dystrybucyjnego położonego w Polsce do Klienta Finalnego zajmie się X, działając w imieniu i na rzecz Spółki;
4. Wysyłki towarów z magazynu dystrybucyjnego X w Polsce do Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania poza terytorium Polski („Zdarzenie przyszłe 4”). W ramach Zdarzenia przyszłego 4 towary Spółki ulokowane w magazynie dystrybucyjnym X położonym w Polsce zostaną wysłane na rzecz Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania poza terytorium Polski. Po zakupie towarów przez Klienta Finalnego dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania zakupionym towarem ze Spółki bezpośrednio na rzecz Klienta Finalnego. Wysyłką towarów z magazynu dystrybucyjnego położonego w Polsce do Klienta Finalnego zajmie się X, działając w imieniu i na rzecz Spółki.
   
   

Spółka zakłada, że przed dokonaniem dostaw, o których mowa w Zdarzeniu przyszłym 4, wybierze miejsce opodatkowania dla tych dostaw określone w art. 23 ust. 1 uVAT i złoży pisemne zawiadomienie Naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy.

Spółka wskazała również, że po dokonanej dostawie uzyskuje dostęp do dokumentów przewozowych oraz dokumentów potwierdzających odbiór towarów w kraju przeznaczenia.

W odniesieniu do opisanego Zdarzenia przyszłego 1 wątpliwości Wnioskodawczyni budzi rozpoznanie przemieszczenia przez Spółkę własnych towarów z terytorium kraju do Magazynu pierwotnego X na terytorium Niemiec jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w Polsce, na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy.

Jak wyżej wskazano, przepis art. 13 ust. 3 ustawy uznaje za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów czynności, w przypadku których podatnik przemieszcza towary należące do jego przedsiębiorstwa z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE, które to towary zostały na terytorium kraju przez podatnika wytworzone lub nabyte i mają służyć jego działalności gospodarczej. W tym przypadku wywóz towarów z Polski nie następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, ale dla wywożonych towarów nie jest jeszcze znany nabywca lub towary mają służyć innym niż ich dostawa czynnościom. Jest to wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w przemieszczeniu towarów (tzw. nietransakcyjnym), której odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez ten sam podmiot na terytorium państwa zakończenia transportu lub wysyłki.

W przedstawionej sprawie, w ramach Zdarzenia przyszłego 1 Wnioskodawczyni z terytorium Polski wysyła towary (przeznaczone do sprzedaży) do magazynu dystrybucyjnego X znajdującego się na terytorium Niemiec (Magazyn pierwotny X), gdzie towary te są przez X przechowywane do momentu ich przeniesienia do jednego z magazynów dystrybucyjnych, z którego zostaną ostatecznie dostarczone do Klienta Spółki (nabywcy towaru) po złożeniu przez niego zamówienia za pośrednictwem platformy sprzedażowej X. Dopiero wówczas (kiedy towary znajdują się w magazynie X w państwie UE innym niż Polska) następuje dostawa towaru do określonego klienta. Przy tym to X decyduje o tym gdzie przechowuje towar i z którego magazynu wysyła, na zlecenie Spółki, towar do danego klienta. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z Wnioskodawczyni na Klienta dochodzi dopiero po nabyciu towaru przez Klienta i wysyłce z ostatniego magazynu dystrybucyjnego X. Do tego czasu X przechowuje towary należące do Spółki, a także zajmuje się kwestiami spedycyjnymi i logistycznymi. W ramach transportu towaru z Polski do Magazynu pierwotnego X w Niemczech nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na rzecz X, Spółka pozostaje właścicielem przemieszczonych towarów, przeznaczonych do sprzedaży.

Opisane okoliczności wskazują, że wysyłka towarów z Polski do Magazynu pierwotnego X w Niemczech nie jest dokonywana w ramach dostawy tych towarów na rzecz Klienta, w wyniku której dochodziłoby do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel. Nie występuje dostawa towarów, która byłyby dokonana z terytorium Polski w ramach wysyłki lub transportu towarów do nabywcy określonego w art. 2 pkt 23 ustawy, nie jest więc możliwe rozliczenie takiej transakcji jako sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju w rozumieniu tego przepisu.

Ponadto, ponieważ Wnioskodawczyni nie przenosi na X prawa do rozporządzania jak właściciel towarem, który pozostaje własnością Spółki do momentu dostarczenia go Klientowi, nie można uznać, że w analizowanym przypadku występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, dokonana przez Spółkę na rzecz X.

W przedmiotowej sprawie, w momencie dokonania wysyłki towarów należących do Wnioskodawczyni z terytorium Polski do magazynu X znajdującego się na terytorium Niemiec, ma natomiast miejsce tzw. nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe przemieszczenie własnych towarów, które zgodnie z treścią art. 13 ust. 3 ustawy stanowi czynność uznawaną za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Dochodzi bowiem do przemieszczenia towarów należących do Spółki z Polski do innego kraju unijnego, gdzie towary te mają posłużyć działalności handlowej Spółki. Jednocześnie z uwagi na to, że przemieszczenie towarów nie następuje w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, regulacja art. 13 ust. 4 pkt 2 ustawy nie ma w tym przypadku zastosowania.

Zatem Wnioskodawczyni przemieszczając towary z terytorium kraju do magazynu X w Niemczech w celu ich późniejszej wysyłki do Klienta po złożeniu przez niego zamówienia, w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, powinna rozpoznać w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

W przedstawionym we wniosku Zdarzeniu przyszłym 2 Spółka opisuje sytuację, w której towary Spółki, ulokowane w Magazynie pierwotnym X w Niemczech, zostają przetransportowane – przed otrzymaniem zamówienia i wysyłką do Klienta - do magazynu dystrybucyjnego X położonego w Polsce. W ramach tego przesunięcia również nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami Spółki na rzecz X. Spółka pozostaje właścicielem towarów do momentu ich sprzedaży i wysyłki na rzecz Klienta Finalnego, a do tego czasu X przechowuje towary należące do Spółki, zajmując się również kwestiami spedycyjnymi i logistycznymi. X dokonując przemieszczenia towarów należących do Spółki pomiędzy magazynami w Niemczech i w Polsce oraz przechowując te towary do czasu ich nabycie przez Klienta, działa w imieniu i na rzecz Spółki. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi bezpośrednio z Wnioskodawczyni na rzecz Klienta dopiero w momencie dokonania przez Klienta Finalnego zakupu towarów Spółki za pośrednictwem platformy sprzedażowej, w wyniku czego towar jest wysyłany z magazynu dystrybucyjnego wybranego przez X do Klienta.

W tym przypadku, dla transakcji przemieszczenia towarów własnych Spółki z terytorium Niemiec na terytorium kraju, w celu ich późniejszej sprzedaży Klientowi, znajdzie zastosowanie art. 11 ust. 1 ustawy. Wystąpi bowiem przemieszczenie przez Spółkę (lub na jej rzecz) jako podatnika podatku od wartości dodanej, zarejestrowanego – jak wynika z wniosku - dla celów tego podatku w Niemczech, towarów należących do Spółki, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (Niemiec) na terytorium kraju, i towary te posłużą działalności gospodarczej Spółki. Tym samym, w opisanym Zdarzeniu przyszłym 2 Wnioskodawczyni dokona w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

Natomiast kolejne przemieszczenia towarów, realizowane w ramach Etapu 3 opisanego schematu dostaw (Zdarzenie przyszłe 3 i Zdarzenie przyszłe 4), w ramach których X - działając w imieniu i na rzecz Spółki - dokona wysyłki towarów z magazynu dystrybucyjnego w Polsce do Klienta Finalnego, po złożeniu przez niego zamówienia, stanowić będą transakcje dokonywane przez Spółkę z terytorium Polski, jako kraju rozpoczęcia wysyłki, które kończą się dostarczeniem towaru nabywcy (Klientowi) - odpowiednio - w Polsce lub w innym państwie członkowskim UE.

Jak Spółka wskazała, sprzedaż realizowana jest na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, mających miejsce zamieszkania w Polsce lub na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi bezpośrednio z Wnioskodawczyni na rzecz Klienta Finalnego, w momencie dokonania przez niego zakupu towarów Spółki za pośrednictwem platformy sprzedażowej.

Tym samym dokonywane przez Spółkę dostawy towarów wysyłanych z Polski na zamówienie określonego Klienta Finalnego, tj. do ustalonego z góry nabywcy w Polsce lub innym państwie członkowskim, w ramach których dochodzi do przeniesienia ze Spółki na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, powinny być rozpoznane przez Spółkę jako – odpowiednio – dostawa krajowa lub sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju, o której mowa w art. 2 pkt 23 ustawy.

W ramach Zdarzenia przyszłego 3 X, działając w imieniu i na rzecz Spółki, wysyła towary Spółki z magazynu dystrybucyjnego w Polsce do Klienta Finalnego posiadającego miejsce zamieszkania na terytorium kraju. W tym przypadku miejscem dokonywanej przez Spółkę dostawy towarów jest terytorium kraju, jako miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki do nabywcy. Przy tym, z uwagi na miejsce zamieszkania Klienta (które jest miejscem zakończenia transportu) oraz fakt, że towary nie opuszczają terytorium Polski, dostawa ta nie może być uznana za sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju w myśl art. 2 pkt 23 ustawy. Będzie to zatem krajowa dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegająca opodatkowaniu w Polsce stawką VAT właściwą dla przedmiotu dostawy.

Z kolei w przypadku opisanego Zdarzenia przyszłego 4 towary Spółki wysyłane są (przez X na rzecz Spółki)_z magazynu dystrybucyjnym X położonego w Polsce do miejsca zamieszkania Klienta Finalnego znajdującego się poza terytorium Polski, tj. w innym państwie UE, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanych towarów. Dostawa dokonywana jest na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej (niebędącej podatnikiem). Zatem dostawa ta spełnia przesłanki do uznania jej za sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju, o której mowa w art. 2 pkt 23 ustawy.

Z wniosku wynika przy tym, że Spółka przed dokonaniem dostaw, o których mowa w Zdarzeniu przyszłym 4, wybierze miejsce opodatkowania dla tych dostaw określone w art. 23 ust. 1 ustawy i złoży pisemne zawiadomienie naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy. Ponadto Spółka wskazała, że po dokonanej dostawie uzyskuje dostęp do dokumentów przewozowych oraz dokumentów potwierdzających odbiór towarów w kraju przeznaczenia.

Powołane wyżej przepisy wskazują, miejscem opodatkowania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju jest państwo przeznaczenia towarów wówczas, gdy wartość sprzedaży wysyłkowej do tego państwa przekracza określony w jego przepisach limit (art. 23 ust. 1-3 ustawy) lub też jeśli wartość ta jest niższa, ale podatnik dokonał wyboru opodatkowania w państwie przeznaczenia towarów, stosownie do art. 23 ust. 5 ustawy, rezygnując tym samym z opodatkowania dostaw dokonywanych w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium Polski. Wówczas dokonywane transakcje podlegają opodatkowaniu zgodnie z zasadami obowiązującymi w państwie odbiorcy towarów.

Ponadto, warunkiem uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia jest – zgodnie z cyt. art. 23 ust. 14 ustawy - otrzymanie przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju (w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przez podatnika przewoźnikowi) oraz dokumentów potwierdzających odbiór towarów poza terytorium kraju, które łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Biorąc pod uwagę wskazane regulacje oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że skoro w Zdarzeniu przyszłym 4 Spółka będzie posiadała ww. dokumenty przewozowe oraz dokumenty potwierdzające odbiór towarów w kraju przeznaczenia, a ponadto wybierze miejsce opodatkowania dla dokonanych dostaw określone w art. 23 ust. 1 ustawy i złoży pisemne zawiadomienie naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), to taka dostawa towarów powinna być uznana za dokonaną na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego, w którym Klient Finalny posiada miejsce zamieszkania i które jest miejscem przeznaczenia dla wysyłanych towarów. Jednocześnie do przedmiotowych dostaw nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 2 i 3 ustawy, a tym samym transakcje te nie będą podlegały opodatkowaniu na terytorium Polski.

W świetle powyższych ustaleń, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/ zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.