2019.09.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.363.2019.3.AZ
z 23 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 maja 2019 r. (data wpływu 13 czerwca 2019 r.) uzupełnionym pismem z 11 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych dla Wnioskodawcy z tytułu dystrybucji biletów na imprezy organizowane na terenie całego kraju − jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych dla Wnioskodawcy z tytułu dystrybucji biletów na imprezy organizowane na terenie całego kraju. Wniosek został uzupełniony pismem z 11 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 1 lipca 2019 r. znak 0111-KDIB3-2.4012.363.2019.1.AZ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej Spółka) jest podmiotem świadczącym usługę pośrednictwa w sprzedaży biletów na imprezy organizowane na terenie całego kraju. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym. Podstawową działalnością Spółki jest dystrybucja biletów, druk biletów, zaproszeń, itp., reklama imprez, na które sprzedaje bilety i obsługa imprezy w zakresie sprawdzania biletów zakupionych na daną imprezę.

Razem z biletami Spółka sprzedaje także m.in. parkingówki, które umożliwiają nabywcy parkowanie na terenie płatnego parkingu w pobliżu miejsca odbywania imprezy, vouchery, itp.

W ramach dystrybucji biletów spółka wykorzystuje stronę internetową K., która jest własnością F. Sp. z o.o. Korzysta także z innych podmiotów, jak na przykład sieci handlowe lub zakłady bukmacherskie, które także sprzedają bilety dostarczone przez Spółkę. Umowy z tymi punktami zawiera Spółka F.

Spółka wystawia faktury na sprzedane bilety tym nabywcom, którzy zwrócą się z takim żądaniem. Wystawcą tych faktur jest F. Pozostała sprzedaż biletów jest ewidencjonowana na kasie fiskalnej. Kasy fiskalne są również własnością F.

Po zakończeniu miesiąca lub imprezy (w zależności od umowy z danym Organizatorem) Organizator imprezy dostaje informację o ilości sprzedanych poszczególnych biletów lub voucherów, itp. Po otrzymaniu informacji Organizator wystawia Spółce fakturę, na której wykazuje łączną wartość sprzedanych biletów w poszczególnych kategoriach za dany okres. Zdarzają się też sytuacje, że Organizator wystawia fakturę pomniejszoną o należną Wnioskodawcy prowizję. W takiej sytuacji, Spółka już nie wystawia faktury prowizyjnej.

Opisany stan faktyczny miał miejsce po 1 stycznia 2019 r. Spółka wystąpiła także z odrębnym wnioskiem dotyczącym tej samej działalności, ale realizowanej w 2018 r.

W uzupełnieniu opisu stanu faktycznego Wnioskodawca podał następujące informacje:

Wnioskodawca jest podmiotem dokonującym pierwszego wprowadzenia bonów do obrotu.

Zdaniem Wnioskodawcy dokonuje on transferu bonów w imieniu innego podatnika, którym jest Organizator. Pełnomocnik pragnie jedynie wskazać Organowi na treść art. 2 pkt 45 u.p.t.u. który stanowi, że za transfer bonu należy uznać emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji.

W odpowiedzi na pytanie Organu o treści, czy jedynym wynagrodzeniem Wnioskodawcy z tytułu pośrednictwa w sprzedaży biletów jest prowizja, Wnioskodawca wskazał, że nie, ponieważ Spółka świadczy także usługi sprzedaży biletów w dniu odbywania imprezy przy czym zatrudnia osoby do pracy w kasach biletowych. Za ten rodzaj usługi Spółka otrzymuje wynagrodzenie za każdą godzinę pracy zatrudnionego pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania sformułowane w piśmie z 11 lipca 2019 r.:

Czy dystrybucja biletów na imprezy kulturalne i sportowe stanowi dla Spółki, jako podatnika VAT emisję bonów, czy też świadczenie usługi (sprzedaż towarów) inną niż emisja bonów?
Jeśli usługa wykonywana przez spółkę jest uczestnictwem w emisji bonów, czy są to bony jednego przeznaczenia?
Czy w przypadku sprzedaży bonów na imprezy organizowane przez inny podmiot rzeczywistym podatnikiem w podatku VAT jest Spółka?
Kiedy powstaje obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą biletów na imprezy po 1 stycznia 2019 r., w przypadku, gdyby odpowiedź organu wskazywała na obowiązek rozliczenia podatku VAT przez Spółkę?
Czy Spółka, będąca podatnikiem podatku VAT, jest obowiązana wykazać podatek należny z tytułu sprzedaży biletów?

Stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione w piśmie z 11 lipca 2019 r.:

Zdaniem Spółki dystrybucja biletów na imprezy kulturalne i sportowe stanowi dla Spółki, jako podatnika VAT emisję bonów.
Zdaniem Spółki opisana transakcja jest dla Spółki uczestnictwem w emisji bonów jednego przeznaczenia.
Zdaniem Spółki nie staje się ona rzeczywistym podatnikiem z tytułu sprzedaży biletów – emisji bonów.
Mając na względzie przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2019 r. Spółka stoi na stanowisku, że obowiązek podatkowy należy rozpoznać w momencie emisji bonu, lub każdorazowego transferu bonu, niezależnie od płatności otrzymanej tytułem zapłaty za bilet lub od daty wykonania usługi – uczestnictwa w imprezie.
Zdaniem Spółki nie jest ona zobowiązana wykazywać należny podatek VAT z tytułu sprzedaży biletów.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), dalej u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 u.p.t.u. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 u.p.t.u.

W myśl art. 8 ust. 1 u.p.t.u. przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 u.p.t.u.).

Z cytowanych przepisów ustawy wynika, że usługą jest każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Wskazać również należy, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego. Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Od 1 stycznia 2019 r. obowiązują przepisy rozdziału 2a ustawy o podatku od towarów i usług, które wskazują na sposób opodatkowania w przypadku stosowania bonów. Pojęcie bonu zostało uregulowane w art. 2 pkt 41 u.p.t.u. jako instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

W przypadku biletów na imprezy po stronie Organizatora (dokładnie określonego już w momencie zakupu biletu) wiąże się obowiązek umożliwienia okazicielowi biletu uczestnictwa w imprezie kulturalnej lub sportowej. Ustawa wprowadziła dwa rodzaje bonów: bon jednego przeznaczenia i bon różnego przeznaczenia. Jak wskazuje art. 2 pkt 43 u.p.t.u. bonem jednego przeznaczenia jest bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Zdaniem Spółki, w przypadku biletów znane jest miejsce świadczenia usługi (uczestnictwa w imprezie kulturalnej lub sportowej), ponieważ bilet wyraźnie wskazuje miejsce odbywania imprezy, a także znana jest kwota należnego podatku VAT. Tym samym Spółka stoi na stanowisku, że sprzedając bilety dokonuje emisji bonów jednego przeznaczenia. Zdaniem Spółki zastosowanie znajdzie tutaj regulacja art. 8a ust. 3 u.p.t.u., zgodnie z którym, w przypadku gdy transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik. Zdaniem Spółki emituje ona bilety – bony jednego przeznaczenia, które dotyczą usługi wykonywanej przez Organizatora, a tym samym uznaje się, że to organizator w rzeczywistości dokonuje emisji bonu, która podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Spółki obowiązek wykazania w rejestrach VAT jest ściśle powiązany z prawem do odliczenia podatku naliczonego. Jak stanowi art. 109 ust. 3 u.p.t.u., podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Zdaniem Spółki, świadczy ona usługę dystrybucji biletów, które odkupuje od Organizatora. Bilet jest natomiast dokumentem potwierdzającym uprawnienie do skorzystania z danej usługi. Jest znakiem legitymacyjnym potwierdzającym, że okaziciel posiada uprawnienie do skorzystania z usługi oferowanej przez przedsiębiorcę. Bilet jest dokumentem stwierdzającym istnienie określonego stosunku prawnego. Tym samym sprzedaż biletu jest sprzedażą usługi, ponieważ Nabywca uiszczając należną kwotę nabywa określone prawa związane z uczestnictwem w imprezie. Zatem już w tym momencie wszelkie korzyści wynikające z posiadania biletu przechodzą na jego nabywcę.

Analizując opis sprawy oraz brzmienie ww. przepisów stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Spółka dokonuje emisji bonów jednego przeznaczenia, która to emisja stanowi podstawę do opodatkowania podatkiem od towarów i usług w momencie emisji bonu – sprzedaży biletu.

Zdaniem Spółki obowiązek rozpoznania podatku należnego nie spoczywa na Spółce, a jedynie na Organizatorze imprezy, ponieważ Spółka dystrybuuje bilety w jego imieniu i tym samym nie stanowi to dla Spółki podstawy do opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W świetle postanowień art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać w tym miejscu należy, iż od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 1 lipca 2016 r.). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy VAT mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu, w myśl art. 2 pkt 42 ustawy, to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, iż wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi, jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w UE, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą tylko i wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry - wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

Wymiana bonu na towary lub usługi nie jest płatnością, lecz stanowi wykonanie prawa będącego następstwem płatności, której dokonano w związku z emisją bonu przez emitenta lub przejęciem go przez kolejnego posiadacza. W sytuacjach zaś, gdy środki przechowywane lub przedpłacone wykorzystywane są do pokrycia kosztów towarów lub usług, prawo do takich towarów lub usług powstaje dopiero przy dokonaniu płatności. Różni się to jednak od wykonania prawa nabytego przez posiadacza bonu.

Jak wskazano w motywie piątym preambuły dyrektywy 2016/1065, przepisy dotyczące bonów nie powinny wywoływać zmian w opodatkowaniu podatkiem VAT biletów za transport, biletów wstępu do kin muzeów, znaczków pocztowych i tym podobnych.

A zatem definicja ta nie obejmuje biletów wstępu, które uprawniają do udziału w imprezach kulturalnych lub sportowych, jednakże same w sobie nie dają prawa do uzyskania towarów lub usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługę pośrednictwa w sprzedaży biletów na imprezy organizowane na terenie całego kraju. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym. Podstawową działalnością Spółki jest dystrybucja biletów, druk biletów, zaproszeń, itp., reklama imprez, na które sprzedaje bilety i obsługa imprezy w zakresie sprawdzania biletów zakupionych na daną imprezę. Po zakończeniu miesiąca lub imprezy (w zależności od umowy z danym Organizatorem) Organizator imprezy dostaje informację o ilości sprzedanych poszczególnych biletów lub voucherów, itp. Po otrzymaniu informacji Organizator wystawia Spółce fakturę, na której wykazuje łączną wartość sprzedanych biletów w poszczególnych kategoriach za dany okres. Zdarzają się też sytuacje, że Organizator wystawia fakturę pomniejszoną o należną Wnioskodawcy prowizję. W takiej sytuacji, Spółka już nie wystawia faktury prowizyjnej.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy dystrybucja biletów na imprezy kulturalne i sportowe stanowi dla Spółki, jako podatnika VAT emisję bonów, czy też świadczenie usługi (sprzedaż towarów) inną niż emisja bonów.

Odnosząc definicję bonu określoną w art. 2 pkt 41 ustawy o VAT do przedstawionego w niniejszej sprawie opisu dystrybucji biletów uznać należy, że bilety nie spełniają definicji bonu. Z definicji bonu wynika, że jest on instrumentem, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług. Tym samym przedmiotowych biletów uprawniających do udziału w imprezach kulturalnych lub sportowych nie można uznać za instrument, który może być przyjęty jako wynagrodzenie za świadczenie usługi. Bon powinien ściśle wiązać się z dostawą towarów lub świadczeniem usług i ma zazwyczaj określony cel handlowy lub promocyjny tj. stymulowanie sprzedaży określonych towarów lub usług i/lub ułatwianie płatności za takie towary lub usługi. Ponadto bilety, w których sprzedaży Wnioskodawca pośredniczy, stanowią dokument uprawniający wyłącznie do wejścia (wstępu) na określone zdarzenie kulturalne, sportowe, inne realizowane w określonym miejscu i terminie.

W świetle powyższego, należy wskazać, że dystrybucja biletów na imprezy kulturalne i sportowe nie stanowi dla Spółki, jako podatnika VAT emisji bonów.

Jednocześnie tutejszy organ informuje, że nie udziela się odpowiedzi na pytanie drugie, ponieważ Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji, jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca.

W rozpatrywanej sprawie nie mamy więc do czynienia ze świadczeniem usługi dystrybucji bonów jednocześnie w opisanej sytuacji wystąpią wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem od towarów i usług, określone w art. 8 ustawy o VAT. Co do charakteru świadczonej usługi, to należy zauważyć, że Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że jest podmiotem świadczącym usługę pośrednictwa w sprzedaży biletów na imprezy organizowane na terenie całego kraju. Dystrybucji biletów Wnioskodawca dokonuje w imieniu innego podatnika, którym jest Organizator, wystawiający Wnioskodawcy fakturę, w niektórych przypadkach pomniejszoną o kwotę prowizji, a w takiej sytuacji Wnioskodawca nie wystawia już faktury prowizyjnej.

Należy zauważyć, że usługi pośrednictwa nie zostały zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług jak również w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Również wśród umów wymienionych przez kodeks cywilny nie wymieniono umowy pośrednictwa. Dwie definicje pośrednictwa zawiera natomiast Słownik języka polskiego PWN, (www.sjp.pwn.pl), zgodnie z którym jest to działalność osoby trzeciej, mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, zgodnie z drugą definicją – przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie należy stwierdzić, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu i na rzecz innego podmiotu, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym podmiotem a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, natomiast działanie „na rzecz” oznacza działanie na czyjąś korzyść.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C- 53/05 (Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde), w którym TSUE stwierdził, że „w istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Wykonane usługi powinny tworzyć odrębną całość, która wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy” (pkt 23 wyroku). „Pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy” (pkt 38 wyroku).

Zatem w przedmiotowej sprawie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest świadczona przez Wnioskodawcę usługa pośrednictwa w sprzedaży biletów na imprezy, za którą Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w postaci prowizji.

Odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy, czy w przypadku sprzedaży biletów na imprezy organizowane przez inny podmiot rzeczywistym podatnikiem w podatku VAT jest Spółka, należy wskazać, że w tym przypadku Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, z tytułu świadczonej usługi pośrednictwa sprzedaży biletów wstępu.

Zasady dotyczące ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego zawarte zostały w art. 19a ustawy o VAT. Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia.

Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą faktycznego jej dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy o VAT określają wprost ten moment.

Zatem mając na uwadze charakter usługi wykonywanej przez Wnioskodawcę, czyli usługi pośrednictwa, należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, czyli z chwilą wykonania usługi. Spółka, przez samą dystrybucję biletów, wywiązuje się z warunków umowy – świadczy bowiem usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, za które wynagrodzeniem będzie kwota prowizji. W odniesieniu do powyższego należy podkreślić, że ustawodawca w art. 19a ust. 1 ustawy nie uzależnia powstania obowiązku podatkowego od wynagrodzenia, lecz od faktycznego wykonania usługi.

Ponadto bez wpływu, na wykonanie usługi po stronie Wnioskodawcy, pozostaje kwestia wykonania usługi przez Organizatora imprezy na rzecz nabywcy biletu, bowiem podstawą uznania wykonania przez Wnioskodawcę usługi jest moment wydania biletu. W tym momencie następuje zakończenie wykonania usługi po stronie Wnioskodawcy.

Odnośnie obowiązku wykazania podatku należnego przez Spółkę z tytułu sprzedaży biletów, należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 1a, ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do treści art. 29a ust. 6 ustawy o VAT podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Zgodnie z art. 29a ust. 7 ustawy o VAT podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z przepisu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT wynika, że podstawę opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z powyższą definicją, w przypadku transakcji dokonywanych przez podatnika podstawą opodatkowania jest zatem zapłata (wynagrodzenie) ustalona przez strony transakcji.

Zatem, podstawą opodatkowania z tytułu sprzedaży biletów zgodnie z art. 29a ust. 1 cyt. ustawy, będzie wszystko co otrzyma Wnioskodawca, cała kwota jaką Wnioskodawca otrzyma w związku z wykonaniem usług, tj. kwota prowizji oraz kwota wynagrodzenia z tytułu zapewnienia obsługi sprzedaży biletów, pomniejszone o kwotę podatku. Natomiast łączna wartość sprzedanych biletów nie będzie wchodzić do podstawy opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Tym samym Wnioskodawca nie będzie obowiązany wykazać należnego podatku VAT od łącznej wartości sprzedażnych biletów, a jedynie podatek należny z tytułu świadczonej usługi pośrednictwa oraz obsługi sprzedaży biletów.

Oceniane całościowo stanowisko Wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz ryzyko związane z jego ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, w szczególności na stwierdzeniu, że Spółka jest podmiotem świadczącym usługę pośrednictwa w sprzedaży biletów. Powyższe stwierdzenie przyjęto jako element opisu sprawy i nie było ono przedmiotem oceny. W konsekwencji w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Jednocześnie Organ informuje, że wydana interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie zadanych pytań. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone, w szczególności interpretacja nie dotyczy sposobu dokumentowania czynności pomiędzy podmiotami wymienionymi we wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ……, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43–300 Bielsko–Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin