przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zainteresowani (dalej także jako: Sprzedający, Wnioskodawcy) zawarli ze spółką (…) z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Spółka) w dniu 18 kwietnia 2019 r., przed notariuszem, przedwstępną umowę sprzedaży pod warunkiem. Na mocy tej umowy Sprzedający zobowiązali się do zawarcia ze Spółką umowy sprzedaży, na podstawie której sprzedadzą każdy z nich Spółce w stanie wolnym od wszelkich obciążeń, roszczeń oraz praw osób trzecich udział każdego z nich w wysokości 1/3 w prawie własności nieruchomości:

1. zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (…), Wydział Ksiąg Wieczystych, (…), , stanowiącej działki gruntu numer 258/1 (dwieście pięćdziesiąt osiem przez jeden) oraz numer 258/3 (dwieście pięćdziesiąt osiem przez trzy) o łącznym obszarze 0,4837 ha (cztery tysiące osiemset trzydzieści siedem metrów kwadratowych), nabytej na podstawie umowy sprzedaży z dnia 24 września 1999 r., objętej aktem notarialnym sporządzonym przed notariuszem (…), od osoby fizycznej;
2. zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (…), Wydział Ksiąg Wieczystych, (…), stanowiącej działkę gruntu numer 259/2 (dwieście pięćdziesiąt dziewięć przez dwa) o obszarze 0,4471 ha (cztery tysiące czterysta siedemdziesiąt jeden metrów kwadratowych) nabytej na podstawie umowy kupna sprzedaży z dnia 6 grudnia 2005 r., objętej aktem notarialnym Repertorium, sporządzonym przed notariuszem, prowadzącą Kancelarię Notarialną w (…), od osoby fizycznej,

a Spółka zobowiązała się zawrzeć wyżej opisaną umowę sprzedaży, na podstawie której kupi od Sprzedających, w stanie wolnym od wszelkich obciążeń oraz praw osób trzecich prawo własności wyżej opisanych nieruchomości, tj. od każdego z nich udział wynoszący l/3 w prawie własności nieruchomości, za określoną w umowie cenę.

Opisane wyżej nieruchomości są niezabudowane. Działka:

• 258/3 jest częściowo położona w granicach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta z dnia 30 stycznia 2003 r. i przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną „MJ”, dla pozostałej jej części nie został uchwalony plan, a zgodnie z obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy (…) położona jest częściowo na terenie usługowym „U”, a częściowo na terenie wzdłuż rowów melioracyjnych (zagłębienia bezodpływowe, oczka wodne), co wynika z zaświadczenia wydanego z upoważnienia Wójta Gminy (…) z dnia 4 stycznia 2019 r.;
• 258/1 nie jest objęta żadnym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, natomiast zgodnie z obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy (…) położona jest na terenie usługowym „U”, co wynika z zaświadczenia wydanego z upoważnienia Wójta Gminy (…) z dnia 4 stycznia 2019 r.;
• 259/2 częściowo położona jest w granicach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta (…) z dnia 30 stycznia 2003 r. i przeznaczona jest pod rezerwę terenu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej „MJr” „częściowo leży w granicach terenu drogi wewnętrznej „DW”, a dla pozostałej jej części nie został uchwalony plan i zgodnie z obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy (…) położona jest częściowo na terenie usługowym „U”, a częściowo na terenie wzdłuż rowów melioracyjnych (zagłębienia bezodpływowe, oczka wodne), co wynika z zaświadczenia wydanego z upoważnienia Wójta Gminy (…) z dnia 4 stycznia 2019 r.
  
  

Opisane nieruchomości stanowią majątek prywatny Sprzedających. Dotychczas nieruchomości te wykorzystywane były w ten sposób, że Sprzedający oddali je w dniu 27 maja 2013 r. w najem Spółce. Przed tą datą nieruchomości opisane we wniosku nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy.

Spółka wyrażała zainteresowanie nabyciem opisanych nieruchomości już w roku 2013 kiedy strony podpisywały umowę najmu. Sprzedający wyrazili wolę zbycia opisanych nieruchomości jednak dopiero we wrześniu 2018 r., kiedy to poinformowali Spółkę, że są skłonni zbyć na jej rzecz opisane nieruchomości. Sprzedający nie poszukiwali zatem nabywcy nieruchomości, w tym nie korzystali z usług agencji nieruchomości, a od razu zgłosili się do Spółki, wiedząc, że była ona zainteresowana nabyciem opisanych nieruchomości w przeszłości.

Zgodnie z zawartą umową przedwstępną strony ustaliły, że przyrzeczona umowa sprzedaży, zostanie zawarta pod warunkiem:

1. wykreślenia z działu IV księgi wieczystej hipoteki, opisanej szerzej w treści przedwstępnej umowy sprzedaży oraz
2. zmiany statusu opisanych wyżej nieruchomości na nieruchomości, które nie będą miały statusu nieruchomości rolnej w rozumieniu ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego w tym w szczególności:
   • uzyskania przez Spółkę przy niezbędnej współpracy Sprzedających (na własny koszt Spółki oraz jej własnym staraniem, ale pod warunkiem udzielenia przez Sprzedających niezbędnych zgód, oświadczeń i pełnomocnictw w tym w szczególności zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane) warunków technicznych, decyzji, pozwoleń, uzgodnień oraz zgód osób prawnych i fizycznych, w tym dostawców mediów oraz jednostek samorządu terytorialnego i organów administracji państwowej niezbędnych do uzyskania przez Spółkę pozwolenia na budowę, w tym w szczególności uzyskania uprzednio decyzji o warunkach zabudowy lub doprowadzenia do objęcia opisanych nieruchomości postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego umożliwiającego nabycie nieruchomości przez Spółkę oraz realizację planowanej inwestycji oraz
   • uzyskania przez Spółkę przy niezbędnej współpracy Sprzedających (na własny koszt Spółki oraz jej własnym staraniem, ale pod warunkiem udzielenia przez Sprzedających niezbędnych zgód, oświadczeń i pełnomocnictw w tym oświadczenia o wyrażeniu zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane) ostatecznej i prawomocnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z której wynikać będzie, że Spółka będzie mogła zrealizować na nieruchomości inwestycję;
   • zmianę przez Spółkę przy niezbędnej współpracy Sprzedających (na jej własny koszt i jej własnym staraniem, ale pod warunkiem udzielenia przez Sprzedających wszelkich niezbędnych zgód, oświadczeń i pełnomocnictw) sposobu użytkowania nieruchomości w prowadzonej dla niej ewidencji gruntów na przeznaczenie inne niż rolne umożliwiające nabycie nieruchomości przez Spółkę oraz
3. uzyskania przez Sprzedających i przedłożenia do przyrzeczonej umowy sprzedaży zaświadczeń wydanych przez Urząd Skarbowy, właściwy Urząd Gminy oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych, potwierdzających, że żaden z nich nie zalega z płatnością należnych podatków i innych należności publicznoprawnych, przy czym strony jednocześnie zastrzegły, że powyższe warunki zostają zastrzeżone na korzyść Spółki co oznacza, że Spółka ma prawo żądać zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży pomimo nieziszczenia się któregokolwiek lub wszystkich z wyżej wymienionych warunków.
   
   

Strony ponadto postanowiły, że jeśli na skutek czynności mających na celu realizację warunków umowy przedwstępnej powstaną z mocy prawa lub wynikać będą z zawartych umów lub wydanych aktów administracji, w tym decyzji lub postanowień, jakiekolwiek dodatkowe, koszty związane z nieruchomościami (np. powstaną należności, opłaty lub renty), które obciążą Sprzedających lub każdoczesnego nabywcę nieruchomości to koszty takie w całości pokryte zostaną przez Spółkę, chyba, że do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości na rzecz Spółki nie dojdzie wobec uchylenia się od jej zawarcia przez Sprzedających lub któregokolwiek z nich – w takim wypadku koszty pokryte zostaną w całości przez Sprzedających.

Sprzedający zaangażowani są, jako wspólnicy lub członkowie zarządu, w szereg działalności prowadzonych w formie spółek handlowych, w tym w działalność o charakterze deweloperskim.

W dniu 4 lipca 2019 r. Wójt Gminy (…) wydał na wniosek Spółki decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę placu magazynowego dla maszyn rolniczych na części działek ewidencyjnych nr 258/3 i 259/2.

Aktualnie strony planują przystąpić do zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży opisanych we wniosku nieruchomości. Wątpliwości Sprzedających budzi natomiast sposób opodatkowania planowanej transakcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż nieruchomości opisanych we wniosku spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług?

Zdaniem Zainteresowanych, zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W oparciu o wskazane definicje, zbycie nieruchomości gruntowych (działek) należy traktować jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym niemniej, nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje więc, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle powołanej definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT dla uznania określonych zachowań za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntu podjęli aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania ich za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z tezy ww. orzeczenia wynika m.in., że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym. W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Jak wskazano w opisie sprawy, Sprzedający są współwłaścicielami, każdy w 1/3 części, nieruchomości:

1. zapisane w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (…), Wydział Ksiąg Wieczystych, stanowiącej działki gruntu numer 258/1 (dwieście pięćdziesiąt osiem przez jeden) oraz numer 258/3 (dwieście pięćdziesiąt osiem przez trzy) o łącznym obszarze 0,4837 ha (cztery tysiące osiemset trzydzieści siedem metrów kwadratowych), nabytej na podstawie umowy sprzedaży z dnia 24 września 1999 r., objętej aktem notarialnym sporządzonym przed notariuszem, prowadzącą Kancelarię Notarialną w (…), od osoby fizycznej;
2. zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (…), Wydział Ksiąg Wieczystych, stanowiącej działkę gruntu numer 259/2 (dwieście pięćdziesiąt dziewięć przez dwa) o obszarze 0,4471 ha (cztery tysiące czterysta siedemdziesiąt jeden metrów kwadratowych) nabytej na podstawie umowy kupna sprzedaży z dnia 6 grudnia 2005 r., objętej aktem notarialnym, sporządzonym przed notariuszem, prowadzącą Kancelarię Notarialną w (…), od osoby fizycznej.
   
   

Przedmiotowe nieruchomości są niezabudowane. Dotychczas nieruchomości te wykorzystywane były w ten sposób, że Sprzedający oddali je w dniu 27 maja 2013 r. w najem Spółce. Przed tą datą nieruchomości opisane we wniosku nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy. Spółka wyrażała zainteresowanie nabyciem opisanych nieruchomości już w roku 2013, kiedy strony podpisywały umowę najmu. Sprzedający wyrazili wolę zbycia opisanych nieruchomości jednak dopiero we wrześniu 2018 r., kiedy to poinformowali Spółkę, że są skłonni zbyć na jej rzecz opisane nieruchomości. Sprzedający nie poszukiwali zatem nabywcy nieruchomości, w tym nie korzystali z usług agencji nieruchomości, a od razu zgłosili się do Spółki, wiedząc, że była ona zainteresowana nabyciem opisanych nieruchomości w przeszłości. Ponadto, Sprzedający nie są zobowiązani do przygotowania nieruchomości do sprzedaży. Wszelkie czynności związane z przygotowaniem nieruchomości do zbycia (warunki zawarcia umowy przyrzeczonej) podejmowane są przez Spółkę, jedynie przy niezbędnej współpracy Sprzedających, na własny koszt Spółki oraz jej własnym staraniem, ale pod warunkiem udzielenia przez Sprzedających niezbędnych zgód, oświadczeń i pełnomocnictw. Sprzedający zaangażowani są, jako wspólnicy lub członkowie zarządu, w szereg działalności prowadzonych w formie spółek handlowych, w tym w działalność o charakterze deweloperskim, jednak zbywane nieruchomości stanowią ich majątek osobisty.

Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT podmiot dokonujący dostawy w związku z przedmiotową sprzedażą musi wystąpić jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takie przesłanki, zdaniem Sprzedających, nie zostały spełnione.

Zatem, sprzedaż nieruchomości opisanych we wniosku będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności przez Sprzedających. Skutkiem tego, sprzedający z tytułu transakcji zbycia nieruchomości nie będą podatnikami podatku od towarów i usług, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji, przedmiotowa sprzedaż nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Problematyka współwłasności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny.

W myśl art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu należy traktować jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Grunt spełnia bowiem definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku nieruchomości, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Sprzedający zobowiązali się do zawarcia ze Spółką umowy sprzedaży, na podstawie której sprzedadzą każdy z nich Spółce w stanie wolnym od wszelkich obciążeń, roszczeń oraz praw osób trzecich udział każdego z nich w wysokości 1/3 w prawie własności nieruchomości, stanowiącej działki gruntu nr 258/1, nr 258/3 oraz nr 259/2. Dotychczas nieruchomości te wykorzystywane były w ten sposób, że Sprzedający oddali je w dniu 27 maja 2013 r. w najem Spółce. Spółka wyrażała zainteresowanie nabyciem opisanych nieruchomości już w roku 2013 kiedy strony podpisywały umowę najmu. Sprzedający wyrazili wolę zbycia opisanych nieruchomości jednak dopiero we wrześniu 2018 r., kiedy to poinformowali Spółkę, że są skłonni zbyć na jej rzecz opisane nieruchomości. Sprzedający wraz z Nabywcą zawarli umową przedwstępną, w której Wnioskodawcy udzielili niezbędnych zgód, oświadczeń i pełnomocnictw w tym w szczególności zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane) warunków technicznych, decyzji, pozwoleń, uzgodnień oraz zgód osób prawnych i fizycznych, w tym dostawców mediów oraz jednostek samorządu terytorialnego i organów administracji państwowej niezbędnych do uzyskania przez Spółkę pozwolenia na budowę, w tym w szczególności uzyskania uprzednio decyzji o warunkach zabudowy lub doprowadzenia do objęcia opisanych nieruchomości postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego umożliwiającego nabycie nieruchomości przez Spółkę oraz realizację planowanej inwestycji. Sprzedający zaangażowani są, jako wspólnicy lub członkowie zarządu, w szereg działalności prowadzonych w formie spółek handlowych, w tym w działalność o charakterze deweloperskim.

Na tle powyższego wątpliwości Wnioskodawców sprowadzają się do ustalenia, czy w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości na rzecz Spółki po stronie Wnioskodawców powstanie obowiązek w podatku VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że na mocy art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie budynku przez jego najemcę.

W konsekwencji, najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że przy sprzedaży nieruchomości (o których mowa we wniosku) Wnioskodawcy nie będą zbywali majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego.

Najem przez Wnioskodawców nieruchomości od dnia 27 maja 2013 r. powoduje, że utraciły one charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawców w sposób ciągły dla celów zarobkowych ww. nieruchomości powoduje, że są one wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawców działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

W kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawcy w celu dokonania jej sprzedaży podjęli aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanych za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, że przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że strony ustaliły zgodnie z zawartą umową przedwstępną, że przyrzeczona umowa sprzedaży, zostanie zawarta pod warunkiem:

• wykreślenia z działu IV księgi wieczystej hipoteki;
• zmiany statusu opisanych wyżej nieruchomości na nieruchomości, które nie będą miały statusu nieruchomości rolnej w rozumieniu ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego w tym w szczególności:
• uzyskania przez Spółkę przy niezbędnej współpracy Sprzedających (na własny koszt Spółki oraz jej własnym staraniem, ale pod warunkiem udzielenia przez Sprzedających niezbędnych zgód, oświadczeń i pełnomocnictw w tym w szczególności zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane) warunków technicznych, decyzji, pozwoleń, uzgodnień oraz zgód osób prawnych i fizycznych, w tym dostawców mediów oraz jednostek samorządu terytorialnego i organów administracji państwowej niezbędnych do uzyskania przez Spółkę pozwolenia na budowę, w tym w szczególności uzyskania uprzednio decyzji o warunkach zabudowy lub doprowadzenia do objęcia opisanych nieruchomości postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego umożliwiającego nabycie nieruchomości przez Spółkę oraz realizację planowanej inwestycji;
• uzyskania przez Spółkę przy niezbędnej współpracy Sprzedających (na własny koszt Spółki oraz jej własnym staraniem, ale pod warunkiem udzielenia przez Sprzedających niezbędnych zgód, oświadczeń i pełnomocnictw w tym oświadczenia o wyrażeniu zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane) ostatecznej i prawomocnej decyzji o pozwoleniu na budowę, z której wynikać będzie, że Spółka będzie mogła zrealizować na nieruchomości inwestycję;
• zmianę przez Spółkę przy niezbędnej współpracy Sprzedających (na jej własny koszt i jej własnym staraniem, ale pod warunkiem udzielenia przez Sprzedających wszelkich niezbędnych zgód, oświadczeń i pełnomocnictw) sposobu użytkowania nieruchomości w prowadzonej dla niej ewidencji gruntów na przeznaczenie inne niż rolne umożliwiające nabycie nieruchomości przez Spółkę oraz
• uzyskania przez Sprzedających i przedłożenia do przyrzeczonej umowy sprzedaży zaświadczeń wydanych przez Urząd Skarbowy, właściwy Urząd Gminy oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych, potwierdzających, że żaden z nich nie zalega z płatnością należnych podatków i innych należności publicznoprawnych, przy czym strony jednocześnie zastrzegły, że powyższe warunki zostają zastrzeżone na korzyść Spółki co oznacza, że Spółka ma prawo żądać zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży pomimo nieziszczenia się któregokolwiek lub wszystkich z wyżej wymienionych warunków.
  
  

Strony ponadto postanowiły, że jeśli na skutek czynności mających na celu realizację warunków umowy przedwstępnej powstaną z mocy prawa lub wynikać będą z zawartych umów lub wydanych aktów administracji, w tym decyzji lub postanowień, jakiekolwiek dodatkowe, koszty związane z nieruchomościami (np. powstaną należności, opłaty lub renty), które obciążą Sprzedających lub każdoczesnego nabywcę nieruchomości to koszty takie w całości pokryte zostaną przez Spółkę, chyba, że do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości na rzecz Spółki nie dojdzie wobec uchylenia się od jej zawarcia przez Sprzedających lub któregokolwiek z nich – w takim wypadku koszty pokryte zostaną w całości przez Sprzedających.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje Kodeks cywilny. Zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi sprzedaży – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 Kodeksu cywilnego).

Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei, umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 389 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia (art. 389 § 2 ww. ustawy).

Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej.

Tym samym, zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego – umowa przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, że kwestia udzielania pełnomocnictw została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela.

W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie.

W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 Kodeksu cywilnego, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 Kodeksu cywilnego wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawców (mocodawców). Z kolei osoby trzecie dokonując ww. działań uatrakcyjnią przedmiotową działkę będącą nadal własnością Wnioskodawców. Działania te dokonywane za pełną zgodą Wnioskodawców, przejawiającą się udzieleniem pełnomocnictwa, wpłyną generalnie na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że udzielenie przez Wnioskodawców stosownych pełnomocnictw Nabywcy (Spółce z o.o.) skutkować będzie tym, że wszystkie ww. czynności podejmowane przez Nabywcę będą podejmowane przez Wnioskodawców w ich imieniu i na ich korzyść, ponieważ to oni jako właściciele nieruchomości są stroną w postępowaniu o uzyskanie stosownych decyzji, pozwoleń oraz dokonanie wszelkich czynności związanych z przedmiotową nieruchomością.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy należy wskazać, że dokonując sprzedaży nieruchomości (udziału w działkach nr 258/3, 258/1 oraz 259/2), które były najmowane w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, oraz w stosunku do którego podejmowane przez Wnioskodawców działania i dokonane czynności wykluczają sprzedaż w ramach zarządu majątkiem prywatnym, Zainteresowani wypełniać będą przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, a transakcja sprzedaży nieruchomości (udziału każdego z nich) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy z tytułu tej transakcji, będą podatnikami podatku od towarów i usług, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy wykonującymi działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji, przedmiotowa sprzedaż spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż nieruchomości opisanych we wniosku spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawców jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.