Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.262.2019.2.DR
z 17 września 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 24 czerwca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 września 2019 r. (data wpływu 10 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 24 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 września 2019 r. (data wpływu 10 września 2019 r.).


We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Przedmiotem działalności były usługi budowlane. Wnioskodawca podejmował inwestycje związane z otwarciem stacji kontroli pojazdów. Stacja została otwarta 25 marca 2019 r., wtedy też wykonano pierwszą usługę "badanie techniczne pojazdu" - PKWIU 71.20.14.0. W dniu wykonania tej usługi Wnioskodawca utracił prawo do opodatkowania działalności gospodarczej zryczałtowanym podatkiem dochodowym, ponieważ wykonywane usługi wymienione są w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 20 listopada 1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W związku z tym Wnioskodawca założył 25 marca 2019 r. podatkową księgę przychodów i rozchodów i od tego dnia rozlicza podatek dochodowy na zasadach ogólnych.


Wnioskodawca w związku z otwarciem stacji kontroli pojazdów poniósł następujące wydatki:


  1. urządzenie do wymuszania szarpnięć kołami jezdnymi pojazdów, do kontroli luzów w elementach zawieszenia, wartość netto 500 zł. Ze względu na wartość nie przekraczającą 10 000 zł nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych,
  2. urządzenia do wentylacji: czujnik gazu (CO, LPG, NG o wartości 1400 złe netto, wentylatory do SKP-nawiewne, wyciągowe z żaluzją i czerpnią o wartości 1800 zł, wentylator kanałowy z nagrzewnicą i przejściówką o wartości 2100 zł netto; Skrzynka sterująca do wentylacji 2500 zł netto.

    Wartość netto całego zestawu wyniosła 7800 zł, nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych, wprowadzono do ewidencji wyposażenia,
  3. czynsz inicjalny w wysokości 4235,20 zł - dotyczy leasingu operacyjnego następującego sprzętu:
    - uniwersalne urządzenie rolkowe do badania układów hamulcowych pojazdów (nacisk na oś 13t) wyposażone w : sterowanie za pomocą pilota bezprzewodowego; dwie prędkości badania; szafę z pulpitem sterującym na którą składa się zestaw komputerowy, drukarka kolor monitor min. 22" kolor, klawiatura, mysz; szafa zasilająca; wyświetlacz zegarowo-diodowy; przystawka do badania motocykli; miernik nacisku na pedał hamulca; czujnik zmian ciśnień pneumatycznego sterowania hamulców; funkcja badania pojazdów z napędem 4x4,
    - urządzenie do kontroli skuteczności tłumienia zawieszenia (amortyzatorów) pojazdów o dmc do 3,5t,
    - program do geometrii do 3,5t, pow. 3,5t, motocykle - licencja roczna,
    Razem całkowita wartość ww. sprzętu na którego sfinansowanie zaciągnięto leasing operacyjny wynosi netto 105 880 zł.
  4. ubezpieczenie ww. sprzętu - łączna składka 1576 zł,
  5. opłata manipulacyjna dotycząca zawarcia umowy leasingu operacyjnego o którym mowa wyżej, w wysokości 1058,80 zł,
  6. miesięczny czynsz leasingu operacyjnego o którym mowa wyżej w wysokości 1878,61 zł netto + opłata za obsługę umowy leasingu za okres od 26 lutego 2019 r. do 25 lutego 2020 r. w wysokości 150 zł netto,
  7. program do obsługi o wartości 1000 zł netto, ze względu na wartość nie wprowadzono do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych,
  8. opłata za wydanie decyzji przez Transportowy Dozór Techniczny w wysokości 700zł,
  9. katalog marek i typów pojazdów o wartości 537,04 zł netto,
  10. legalizacja ponowna analizatora spalin - wartość 220 zł netto,
  11. opłaty za energię elektryczną nieruchomości, w której znajduje się stacja kontroli pojazdów,
  12. podatek od nieruchomości, w której znajduje się stacja kontroli pojazdów.


Wszystkie wyżej wymienione wydatki są ściśle związane z działalnością w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów i nie są w żaden sposób związane z przychodami podlegającymi opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym tj. z przychodami z działalności budowlanej w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 25 marca 2019 r.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy koszty ściśle związane z otwarciem stacji kontroli pojazdów takie jak np. zakup urządzeń, leasing urządzeń, opłaty za wydanie decyzji, oprogramowanie itp. poniesione od początku 2019 r. do dnia 25 marca 2019 r., czyli w okresie kiedy działalność była opodatkowana ryczałtem może ująć w kosztach w podatkowej książce przychodów i rozchodów ?


Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest ujęcie w kosztach w podatkowej księdze przychodów i rozchodów kosztów poniesionych w 2019 r. przed zmianą formy opodatkowania tj. przed 25 marca 2019 r. Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, [...]”. Dochodem zgodnie z art. 9 pkt 2 jest "[...] nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów". Jak stanowi przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca jest zdania, że powinien w kosztach uzyskania przychodów ująć również te koszty, które poniósł w 2019 r. będąc jeszcze na ryczałcie, a które służą działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych. Nie uwzględniając ich, Wnioskodawca zawyżyłby dochód z działalności oraz spowodowałoby to, że podatkowa książka przychodów i rozchodów nie byłaby prowadzona w sposób rzetelny. Poniesione koszty są zgodnie z definicją kosztów z ustawy, nie są również wymienione w art. 23 ustawy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości - o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, wskazuje się, że: „(...) zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku (...)”.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim, ale także pośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Podkreślić przy tym należy, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów (w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów) spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.


Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:


  • wydatek został poniesiony przez podatnika,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • został właściwie udokumentowany,
  • wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.


Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami.


Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:


  • przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  • potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.


Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia źródła tego przychodu. Wydatek musi być na ten cel ukierunkowany.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym podatnicy mogą złożyć na podstawie przepisów ustawy o CEIDG.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 43 ze zm.) osoby fizyczne oraz przedsiębiorstwa w spadku osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej mogą opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

W myśl art. 6 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych lub przedsiębiorstw w spadku z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 7a ust. 4 lub art. 14 ustawy o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1f, w tym również gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych, spółki cywilnej osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku lub spółki jawnej osób fizycznych, zwanych dalej "spółką". Do przychodów przedsiębiorstwa w spadku nie stosuje się przepisu art. 12 ust. 10a.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy w razie utraty warunków do opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podatnik jest obowiązany, poczynając od dnia, w którym nastąpiła utrata tych warunków, zaprowadzić właściwe księgi - chyba, że jest zwolniony z tego obowiązku - i opłacać podatek dochodowy na ogólnych zasadach.

W stosunku do podatników, o których mowa w ust. 1, podlegających za część roku opodatkowaniu na ogólnych zasadach, za podstawę do określenia podatku dochodowego przyjmuje się dochód osiągnięty po utracie warunków do opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych (art. 22 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.


W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:


  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.


W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego (art. 22h ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ww. ustawy).

Ustawodawca dopuszcza również - w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 10 000 zł - możliwość dokonania jednorazowego odpisu (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym).

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W myśl art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.


Zgodnie z art. 23b ust. 1 ww. ustawy opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:


  1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
  2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
  3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.


Stosownie do art. 23 ust. 2 ww. ustawy jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:


  1. art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
  3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178) 8

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.


W myśl art. 23 ust. 3 ww. ustawy w przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Przedmiotem działalności były usługi budowlane. Wnioskodawca podejmował inwestycje związane z otwarciem stacji kontroli pojazdów. Stacja została otwarta 25 marca 2019 r., wtedy też wykonano pierwszą usługę "badanie techniczne pojazdu" - PKWIU 71.20.14.0. W dniu wykonania tej usługi Wnioskodawca utracił prawo do opodatkowania działalności gospodarczej zryczałtowanym podatkiem dochodowym, ponieważ wykonywane usługi wymienione są w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 20 listopada 1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W związku z tym Wnioskodawca założył 25 marca 2019 r. podatkową księgę przychodów i rozchodów i od tego dnia rozlicza podatek dochodowy na zasadach ogólnych.


Wnioskodawca w związku z otwarciem stacji kontroli pojazdów poniósł następujące wydatki:


  1. urządzenie do wymuszania szarpnięć kołami jezdnymi pojazdów, do kontroli luzów w elementach zawieszenia, wartość netto 500 zł. Ze względu na wartość nie przekraczającą 10 000 zł nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych,
  2. urządzenia do wentylacji - wartość netto całego zestawu wyniosła 7800 zł, nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych, wprowadzono do ewidencji wyposażenia,
  3. opłaty związane z leasingiem operacyjnym sprzętu i programu (dotyczy następującego sprzętu: uniwersalne urządzenie rolkowe do badania układów hamulcowych pojazdów, urządzenie do kontroli skuteczności tłumienia zawieszenia (amortyzatorów) pojazdów, program do pomiaru geometrii - razem całkowita wartość ww. sprzętu na którego sfinansowanie zaciągnięto leasing operacyjny wynosi netto 105 880 zł):


    1. czynsz inicjalny w wysokości 4235,20 zł opłata manipulacyjna dotycząca zawarcia umowy leasingu operacyjnego o którym mowa wyżej, w wysokości 1058,80 zł,
    2. miesięczny czynsz leasingu operacyjnego o którym mowa wyżej w wysokości 1878,61 zł netto + opłata za obsługę umowy leasingu za okres od 26 lutego 2019 r. do 25 lutego 2020 r. w wysokości 150 zł netto,


  4. ubezpieczenie ww. sprzętu - łączna składka 1576 zł,
  5. program do obsługi o wartości 1000 zł netto, ze względu na wartość nie wprowadzono do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych,
  6. opłata za wydanie decyzji przez Transportowy Dozór Techniczny w wysokości 700zł,
  7. katalog marek i typów pojazdów o wartości 537,04 zł netto,
  8. legalizacja ponowna analizatora spalin - wartość 220 zł netto,
  9. opłaty za energię elektryczną nieruchomości, w której znajduje się stacja kontroli pojazdów,
  10. podatek od nieruchomości, w której znajduje się stacja kontroli pojazdów.


Wszystkie wyżej wymienione wydatki są ściśle związane z działalnością w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów i nie są w żaden sposób związane z przychodami podlegającymi opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym tj. z przychodami z działalności budowlanej w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 25 marca 2019 r.

W odniesieniu do wydatków związanych z zakupem przedmiotowych urządzeń (urządzenie do wymuszania szarpnięć kołami, urządzenia do wentylacji) i programu do obsługi, niestanowiących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę należy wskazać, że mogą one stanowić – pod warunkiem ich właściwego udokumentowania – koszty uzyskania przychodu w tej działalności w miesiącu oddania składników majątku do używania.

W przypadku przedmiotowych opłat związanych z leasingiem operacyjnym ww. sprzętu (uniwersalne urządzenie rolkowe do badania układów hamulcowych pojazdów, urządzenie do kontroli skuteczności tłumienia zawieszenia (amortyzatorów) pojazdów) i programu do geometrii należy wskazać, że mogą one stanowić – pod warunkiem ich właściwego udokumentowania – koszty uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w czasie trwania podstawowego okresu umowy tylko w przypadku, gdy umowy leasingu zawarte przez Wnioskodawcę spełniają kryteria wskazane w cyt. powyżej art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Również wydatki na bieżącą eksploatację nieruchomości, w której znajduje się stacja kontroli pojazdów (energia elektryczna), wydatki związane z urządzeniami (legalizacja analizatora spalin), ubezpieczeniem ww. urządzeń i prowadzeniem stacji (katalog marek i typów pojazdów), a także wydatki związane z podatkiem od nieruchomości oraz opłatami administracyjnymi (opłata za wydanie decyzji przez Transportowy Dozór Techniczny), ponoszone przez Wnioskodawcę, ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie stacji kontroli pojazdów – pod warunkiem właściwego udokumentowania – będą mogły stanowić w całości koszty uzyskania przychodów.

Powyższe, jako niewskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostały przez ustawodawcę wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże należy zwrócić uwagę, iż warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest jego związek przyczynowo-skutkowy z osiąganymi (planowanymi) przychodami.

Mając zatem na uwadze powyższe – na podstawie informacji podanych we wniosku – stwierdzić należy, że pomiędzy poniesionymi ww. wydatkami związanymi z prowadzeniem stacji kontroli pojazdów, a przychodem z działalności w tym zakresie istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Jak bowiem wprost wskazał Wnioskodawca – wszystkie wyżej wymienione wydatki są ściśle związane z działalnością w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów i nie są w żaden sposób związane z przychodami podlegającymi opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym tj. z przychodami z działalności budowlanej w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 25 marca 2019 r. A zatem wydatki te – po spełnieniu pozostałych, opisanych powyżej warunków – mogą stanowić koszty podatkowe.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczyć również należy, że to na podatniku ciąży obowiązek należytego udokumentowania ww. wydatków w sposób właściwy dla rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz winny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo - skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzające racjonalność poniesionych wydatków.

Nadmienić także należy, że zasadność zaliczenia tych wydatków (w szczególności związek pomiędzy ich poniesieniem a osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu), do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.


Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.).


Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).


Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj