Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.369.2019.1.KS1
z 2 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

P.T. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą K. (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie zakupu i sprzedaży, a także najmu i dzierżawy nieruchomości. Wnioskodawca pod koniec maja 2019 r. zakupił lokal użytkowy w kamienicy, który będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Kamienica, w której znajduje się lokal nabyty przez Wnioskodawcę, zlokalizowana jest w ścisłym centrum miasta. Została ona wybudowana w 1913 roku przez osobę prywatną i przez wiele lat była wykorzystywana zarówno w celach mieszkalnych, jak i niemieszkalnych. Kamienica przetrwała II wojnę światową, po której kilkukrotnie zmieniała właściciela, jednak w dalszym ciągu była ona wykorzystywana w szczególności dla celów mieszkalnych oraz usługowych. Ostatecznie na początku XXI wieku kamienica została nabyta przez prywatnego inwestora, który w 2018 roku przeprowadził jej generalny remont, a obecnie dokonuje sprzedaży lokali mieszkalnych oraz użytkowych. Jeden z lokali użytkowych znajdujących się w przedmiotowej kamienicy został zakupiony przez Wnioskodawcę, który będzie wykorzystywał go do prowadzonej działalności poprzez jego dalszy podnajem. Lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika w czerwcu 2019 roku. Dodatkowo, lokal już przed nabyciem go przez Wnioskodawcę był przedmiotem obowiązującej umowy najmu, a w związku z tym doszło do cesji umowy najmu ze zbywcy na Wnioskodawcę, w wyniku czego będzie ona w dalszym ciągu realizowana (kontynuowana) przez Wnioskodawcę oraz najemcę.

Wiedzę na temat historii kamienicy Wnioskodawca czerpie z ogólnodostępnych stron internetowych, w tym również stronie dedykowanej przedmiotowej inwestycji oraz informacji przekazywanych przez inwestora, a także z tablicy pamiątkowej znajdującej się na budynku. Z informacji tych wynika również, że kamienica obecnie objęta jest nadzorem konserwatorskim i została wpisana do rejestru zabytków (nr w gminnej ewidencji zabytków….).

Nie ulega więc wątpliwości, że przed nabyciem lokalu użytkowego przez Wnioskodawcę był on używany przez poprzednich właścicieli, zarówno do celów mieszkalnych jak i użytkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle zaistniałego stanu faktycznego, tj. nabycia lokalu użytkowego w przedwojennej kamienicy, Wnioskodawca ma prawo stosować przyśpieszoną stawkę amortyzacji w wysokości 10% rocznie na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego opisu zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca ma prawo zastosować przyśpieszoną stawkę amortyzacji w wysokości 10% rocznie w stosunku do nabytego lokalu użytkowego znajdującego się w przedwojennej kamienicy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zasady amortyzacji środków trwałych w odniesieniu do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą określone są w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) (dalej: „Ustawa PIT”).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast art. 22 ust. 8 Ustawy PIT precyzuje, iż kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Amortyzacji, zgodnie z art. 22a ust. 1 Ustawy PIT podlegają w szczególności stanowiące własność podatnika nabyte we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Dodatkowo, katalog wyłączeń środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od amortyzacji określony został w art. 22c Ustawy PIT.

Odpisów amortyzacyjnych podatnicy dokonują od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji co wynika wprost z art. 22h ust. 1 Ustawy PIT. Z tego względu istotnym jest określenie wartości początkowej środka trwałego, za którą, co do zasady, w przypadku odpłatnego nabycia uważa się cenę nabycia, z zastrzeżeniem szczególnych warunków określonych w art. 22g ust. 2-18 Ustawy PIT.

Zasadą ogólną wynikającą z art. 22i Ustawy PIT jest, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do Ustawy PIT. Zgodnie z tym Wykazem, dla lokali niemieszkalnych stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

W szczególnie określonych sytuacjach podatnicy mają jednak możliwość ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz 4 Ustawy PIT, z zastrzeżeniem art. 22i, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych bądź ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika z zachowaniem okresów amortyzacji wskazanych w tym przepisie. I tak, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres ten wynosi 40 lat pomniejszonych o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek wynosi 2,5%, możliwe jest więc pod warunkiem, że budynki (lokale) niemieszkalne nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto były one uprzednio używane.

W Ustawie PIT nie zostały określone warunki w stosunku do budynków (lokali) niemieszkalnych, jakie muszą one spełnić, aby zostały uznane za używane. W interpretacjach indywidualnych np. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 czerwca 2019 roku sygn. 0115-KDIT3.4011.181.2019.l.PSZ, wskazuje się, że „przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika.”.

Zgodnie z powyższym, istotnym jest jedynie, aby lokal niemieszkalny był używany przez poprzednich właścicieli przed jego nabyciem przez podatnika. W Ustawie PIT nie określono, jaki charakter powinno mieć to użytkowanie, ani nie uregulowano sposobu wykazania lub udokumentowania używania środka trwałego przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych podatnika. Za właściwe należy więc uznać stwierdzenie, że ustawodawca nie obarczył podatników żadnymi faktycznymi ani formalnymi obowiązkami w tym zakresie. Zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 czerwca 2018 roku sygn. 0114-KDIP3-1.4011.214.2018.l.KS należy przyjąć, że potwierdzenie używania lokalu niemieszkalnego przed nabyciem przez podatnika mogą stanowić wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie.

Podsumowując więc, aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany, a w efekcie tego w przypadku używania lokalu przez okres przekraczający 30 lat może zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie, gdyż określony w przepisach okres 40 lat amortyzacji budynku (lokalu) niemieszkalnego może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Stanowisko to ugruntowane jest również w wydawanych indywidualnych interpretacjach np. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 maja 2019 roku sygn. 0112-KDIL3-3.4011.110.2019.1.AM, bądź Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 lutego 2017 roku sygn. 3063-ILPB1-3.4511.199.2016.2.TW: „podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.”.

Kamienica, w której znajduje się lokal użytkowy, została oddana do używania na początku XX wieku. Nie ulega więc żadnej wątpliwości, iż został spełniony określony w przepisach Ustawy PIT warunek używania lokalu przed wprowadzeniem go przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych konieczny dla zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Zdaniem Wnioskodawcy, skoro ustawodawca nie określił katalogu dowodów właściwych dla potwierdzenia okresu używania danego budynku bądź lokalu niemieszkalnego, nie ulega wątpliwości, iż za wystraczający dowód będzie stanowić ogólnodostępna strona internetowa inwestora zawierająca opis historii kamienicy oraz sposób jej wykorzystywania, jak również historyczna tablica znajdująca się na budynku. Ponieważ więc faktyczny okres używania lokalu wynosi ponad 100 lat, Wnioskodawca może uznać, że lokal przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych używany był przez więcej niż 30 lat, a w związku z tym może stosować w stosunku do lokalu indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie.

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle przedstawionego stanu faktycznego może on stosować wobec przedmiotowego lokalu użytkowego indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi zostać faktycznie poniesiony,
  

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• musi być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Przy czym, obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Treść przepisu art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla lokali niemieszkalnych stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z powyższego przepisu, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Inaczej niż w stosunku do innych środków trwałych, w przypadku budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane lub ulepszone. Tym samym należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Natomiast wydatki na ulepszenie środków trwałych to nakłady poczynione na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i preferencyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Celem ustalenia zakresu pojęciowego „ulepszenia” posiłkować się należy definicją zawartą w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany lub ulepszony.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca pod koniec maja 2019 r. zakupił lokal użytkowy w kamienicy, który będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Kamienica, w której znajduje się lokal nabyty przez Wnioskodawcę została wybudowana w 1913 roku przez osobę prywatną i przez wiele lat była wykorzystywana zarówno w celach mieszkalnych, jak i niemieszkalnych. Kamienica przetrwała II wojnę światową, po której kilkukrotnie zmieniała właściciela, jednak w dalszym ciągu była ona wykorzystywana w szczególności dla celów mieszkalnych oraz usługowych. Na początku XXI wieku kamienica została nabyta przez prywatnego inwestora, który w 2018 roku przeprowadził jej generalny remont, a obecnie dokonuje sprzedaży lokali mieszkalnych oraz użytkowych. Jeden z lokali użytkowych znajdujących się w przedmiotowej kamienicy został zakupiony przez Wnioskodawcę. Lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika w czerwcu 2019 roku. Dodatkowo, lokal już przed nabyciem go przez Wnioskodawcę był przedmiotem obowiązującej umowy najmu, a w związku z tym doszło do cesji umowy najmu ze zbywcy na Wnioskodawcę, w wyniku czego będzie ona w dalszym ciągu realizowana (kontynuowana) przez Wnioskodawcę oraz najemcę. Wiedzę na temat historii kamienicy Wnioskodawca czerpie z ogólnodostępnych stron internetowych, w tym również stronie dedykowanej przedmiotowej inwestycji oraz informacji przekazywanych przez inwestora, a także z tablicy pamiątkowej znajdującej się na budynku. Z informacji tych wynika również, że kamienica obecnie objęta jest nadzorem konserwatorskim i została wpisana do rejestru zabytków. Przed nabyciem lokalu użytkowego przez Wnioskodawcę był on używany przez poprzednich właścicieli, zarówno do celów mieszkalnych jak i użytkowych.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny wskazać należy, że przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego – lokalu niemieszkalnego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Jednakże okres używania lokalu niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jeśli zatem dokumentacja budynku - kamienicy (w skład którego wchodzi lokal niemieszkalny - użytkowy, który nabył Wnioskodawca) określa jego pochodzenie na rok 1913, należy przyjąć, że lokal ten spełnia warunki uznania go za używany.

A zatem - w stosunku do nabytego lokalu niemieszkalnego (użytkowego) znajdującego się w budynku z 1913 r. Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% jego wartości początkowej.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji lokalu użytkowego w wysokości 10% jego wartości początkowej należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.