2019.09.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-3.4012.309.2019.2.RMA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.309.2019.2.RMA
z 5 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 sierpnia 2019 r. (data wpływu 2 września 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr 0114-KDIP1-3.4012.309.2019.1.RMA z dnia 19 sierpnia 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 22 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania licytacyjnej sprzedaży nieruchomości- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania licytacyjnej sprzedaży nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony w dniu 28 sierpnia 2019 r. pismem z dnia 27 sierpnia 2019 r. (data wpływu 2 września 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi z nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, składającej się z działki ew. nr 77/6, stanowiącej własność dłużnika. Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość jako osoba fizyczna w drodze darowizny otrzymanej od rodziców, czynność ta nie była obciążona podatkiem VAT.

Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość w drodze darowizny, którą otrzymał od rodziców, na podstawie aktu notarialnego z dnia 13 kwietnia 2000 r. W akcie tym rodzice oświadczają, że na działce tej znajduje się budynek mieszkalny murowany parterowy, niepodpiwniczony o pow. użytkowej 120 m kw. o wartości 100.000 zł (sto tysięcy), budynek gospodarczy, murowany o wartości 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych), dwa budynki warsztatowe o wartości łącznej 60.000 zł (sześćdziesiąt tysięcy) oraz dwie szklarnie przeznaczone do rozbiórki. Powyższe wartości budynków potwierdziły okazane przy akcie notarialnym polisy PZU SA. Dłużnik w ww. akcie notarialnym oświadczył, że na polecenie darowujących ustanawia na ich rzecz dożywotnio i nieodpłatnie służebność mieszkania polegającą na prawie zamieszkiwania w całym budynku mieszkalnym oraz prawo użytkowania działki nr 77/6 nabytej powołanym aktem notarialnym i znajdującego się na niej budynku gospodarczego. Wartość przedmiotu darowizny strony określiły na kwotę 283.000 zł (dwieście osiemdziesiąt trzy tysiące). Skapitalizowaną wartość praw ustanowionych na rzecz rodziców przy wieku młodszego z uprawionych 61 lat strony określiły na kwotę 57.787 zł (pięćdziesiąt siedem tysięcy siedemset osiemdziesiąt siedem złotych).

W dniu 8 marca 2018 r. ojciec dłużnika złożył oświadczenie, że zamieszkuje w budynku mieszkalnym na przedmiotowej nieruchomości, że na dzień 8 marca 2018 r. korzysta tylko z części budynku mieszkalnego położonego na nieruchomości – domu, tj. pokój, kuchnia, łazienka i korytarz około 50 m kw. powierzchni oraz działki na potrzeby przejścia lub przejazdu. Ze względu na wiek i stan zdrowia i brak potrzeb nie korzysta z budynków garażowo-gospodarczych znajdujących się na posesji.

Aktualnie, zgodnie z operatem szacunkowym biegłego sądowego nieruchomość o pow. 3.700 m kw. zabudowana jest budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 160 m². Jest to budynek przedwojenny, rozbudowany po wojnie.

Na nieruchomości znajduje się także budynek garażowo-gospodarczy (biurowy) o powierzchni użytkowej 243,45 m², składający się z kotłowni, pomieszczenia biurowego, WC, pomieszczenia socjalnego, dwóch pomieszczeń warsztatowych, czterech pokoi (budynek remontowany około 2003 r. z nadbudową piętra), a także budynek warsztatowy (handlowo-usługowy) o powierzchni użytkowej 197,21 m², składający się z dwóch hal warsztatowych, toalety i kotłowni. Budynek remontowany około 2003 roku.

Zgodnie z wypisem z kartoteki budynków rok zakończenia budowy budynku handlowo-usługowego i biurowego to rok 2009, a budynku mieszkalnego to rok 1980.

Na terenie nieruchomości znajdują się dwie wiaty stalowe o powierzchni 75 m kw. oraz 30 m kw. W południowo-zachodniej części działki znajdują się ule i wiata stalowa o pow. 30 m kw. Nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej. Na nieruchomości ustanowiona jest nieodpłatna, dożywotnia i osobista służebność mieszkania polegająca na prawie zamieszkania w całym budynku mieszkalnym oraz prawo użytkowania działki nr 77/6 i znajdującego się na nim budynku gospodarczego na rzecz rodziców. Matka dłużnika zmarła w 2017 roku. W dziale IV księgi wieczystej wpisanych jest osiem hipotek.

Wartość rynkowa zabudowanej nieruchomości (działka nr 77/6), obciążonej prawem dożywotniej służebności mieszkania wraz z prawem użytkowania działki nr ew. 77/6 i znajdującego się na niej budynku gospodarczego określona została zgodnie z operatem szacunkowym z dnia 3 listopada 2017 r. sporządzonym w trybie art. 948 kpc przez biegłego rzeczoznawcę sądowego na kwotę 1.580.100,00 zł (jeden milion pięćset osiemdziesiąt tysięcy sto złotych).

Natomiast oszacowana wartość prawa dożywotniej służebności mieszkania wraz z prawem użytkowania działki nr ew. 77/6 i znajdującego się na niej budynku gospodarczego wynosi 439.800,00 zł (czterysta trzydzieści dziewięć tysięcy osiemset złotych).

Na zapytania skierowane do Urzędu Skarbowego:

czy Dłużnik prowadzi działalność gospodarczą,

Numer Identyfikacji Podatkowej,

czy jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT,

czy w stosunku do nieruchomości przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT przy jej nabyciu,

czy w stosunku do tej nieruchomości przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

czy dłużnik ponosił wydatki na ulepszenie powyższych nieruchomości, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki to czy były one niższe/wyższe niż 30% wartości początkowej obiektu,

czy ww. nieruchomość stanowi przedmiot działalności gospodarczej dłużnika,

czy ww. nieruchomość znajduje się w ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej dłużnika,

czy dłużnik zlikwidował działalność gospodarczą i rozliczył się z urzędem skarbowym zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług

komornik w dniu 13 listopada 2018 r. otrzymał odpowiedź:

NIP dłużnika: xxx.

Odnotowane adresy:
- adres prowadzenia działalności,
- adres prowadzenia rachunkowości;

od 17 lutego 2016 r.:

adres rejestracyjny,
adres zameldowania.

Prowadzi działalność w zakresie wg PKD: 45.20.Z Konserwacja i Naprawa Pojazdów Samochodowych, z Wyłączeniem Motocykli.

Odnotowane, niezamknięte powiązania z działalnością gospodarczą:
- powiązanie od 1 stycznia 2012 r. z: xxx (działalność od 17 lipca 1995 r.) - właściciel.

Obowiązek w podatku od towarów i usług otwarty w tut. urzędzie od 25 lipca 1995 r. do 9 sierpnia 2018 r.

Nie były prowadzone czynności sprawdzające dot. przedmiotowej nieruchomości, w związku z czym brak jest informacji w ww. zakresie.

Z uzyskanej w dniu 4 czerwca 2019 r. informacji ze strony podatki.gov.pl wynika, że podmiot o numerze NIP nie jest aktualnie zarejestrowany jako podatnik VAT.

W dniu 15 listopada 2018 r. dłużnik złożył oświadczenie, z którego wynika, że:

jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT o numerze identyfikacji podatkowej NIP,

w stosunku do przedmiotowej nieruchomości nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT przy jej nabyciu,

nie zlikwidował działalności gospodarczej,

poniósł nakłady przewyższające 30% jej wartości początkowej i nie skorzystał z prawa do odliczenia podatku VAT od tych nakładów.

Ponieważ dłużnik nie udzielił komornikowi odpowiedzi na wszystkie zadane pytania komornik wezwał dłużnika do ponownego wypełnienia oświadczenia.

W dniu 6 lutego 2019 r. dłużnik ponownie złożył oświadczenie, z którego wynika, że:

prowadzi działalność gospodarczą.

W tym oświadczeniu dłużnik nie wypowiedział się, czy poniósł nakłady przewyższające 30% wartości początkowej nieruchomości i czy skorzystał z prawa odliczenia podatku VAT od tych nakładów. Oświadczył natomiast, że „nieruchomość nie była wciągnięta w ewidencję środków trwałych działalności gospodarczej”.

Dłużnik w wiadomości e-mail zwrócił się do biura rachunkowego o udzielenie komornikowi informacji „do oświadczenia o odliczeniu podatku VAT od kosztów poniesionych nakładów na remonty i modernizację obiektu. Chodzi o informacje czy przy prowadzeniu KPiR takie rozgraniczenia kosztów są widoczne w księgach i w jakiej wysokości były poniesione koszty, od których został odliczony podatek VAT”. W odpowiedzi komornik otrzymał wiadomość e-mail od prowadzącego biuro rachunkowe, z której wynika, że Kancelaria s.c. obsługiwało księgi firmy dłużnika w okresie 01.2006 do 12.2015 r. i tylko ten okres jest możliwy do przedstawienia.

W załączeniu komornik przedstawił zestawienie przedstawione przez biuro rachunkowe.

W dniu 18 lutego 2019 r. komornik zwrócił się z zapytaniem do biura rachunkowego:

czy budynki na nieruchomości dłużnika znajdowały się w ewidencji środków trwałych jego działalności gospodarczej,

które z budynków znajdujących się na przedmiotowej nieruchomości zgodnie z Pana wiedzą (na nieruchomości tej znajdują się 3 budynki: mieszkalny, warsztatowy i gospodarczy) były i od kiedy były oddane przez dłużnika w najem lub dzierżawę,

czy wykazane w Pana poprzedniej wiadomości nakłady na nieruchomość były kosztami działalności dłużnika czy też były nakładami na budynki, które stanowiły środek trwały jego działalności gospodarczej,

czy dobrze rozumiem, że na budynek mieszkalny nie były dokonywane żadne nakłady?

Prowadzący biuro rachunkowe w wiadomości e-mail z dnia 21 lutego 2019 r. poinformował, że w okresie, gdy on obsługiwał księgowość dłużnika budynki znajdujące się na nieruchomości nie były w ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej. Oświadczył ponadto, że nic mu nie wiadomo o jakimkolwiek wynajmie czy dzierżawie budynków w okresie, gdy zajmował się obsługą firmy dłużnika. Oświadczył także, że wykazane przez niego nakłady zapisane pod nr 401-153 ponoszone były na obiekt warsztatowy i gospodarczy, natomiast wydatki zapisane jako inwestycje w obcy środek trwały mogły dotyczyć warsztatu położonego w innej miejscowości. Prowadzący biuro oświadczył, że nie posiada dokumentów więc nie może się w tym zakresie odnieść. Oświadczył także, że na budynek mieszkalny w okresie, gdy prowadził on obsługę księgową dłużnika nie były księgowane żadne wydatki dotyczące budynku mieszkalnego.

Pismami z dnia 18 lutego 2019 r. i 25 lutego 2019 r. Komornik zwrócił się do dłużnika z zapytaniem:

które z budynków znajdujących się na nieruchomości były i od kiedy były oddane przez Pana w najem lub dzierżawę osobom trzecim,

kiedy budynki na ww. nieruchomości były użytkowane przez Pana,

jakie nakłady zostały poniesione na poszczególne budynki,

czy nakłady, które poczynił Pan w latach 2009-2012 na ww. nieruchomość były kosztami Pana działalności gospodarczej czy też były nakładami na budynki, które stanowiły środek trwały tej działalności gospodarczej,

czy na budynek mieszkalny nie były dokonywane żadne nakłady?

W odpowiedzi na te zapytania dłużnik pismem z dnia 11 marca 2019 r. zwrócił się o skonstruowanie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w oparciu o interpretację Ministra Finansów PT10/033/12/207/WLI/13/RD58639 z dnia 14 czerwca 2013 r., w której wskazane zostało, iż art. 13 ust. 3 dyrektywy VAT, który nawiązuje do ust. 1 lit. b tego artykułu, definiuje „teren budowlany” jako każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.

Dalej dłużnik wskazał, że: „Przepisy ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r. nie zawierały definicji terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. I FPS 8/10 wskazał, że w związku z tym, że w ustawie o VAT nie sprecyzowano pojęcia terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu zabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Uwzględniając zatem wykładnię zaprezentowaną w ww. wyroku w celu prawidłowej klasyfikacji terenu niezabudowanego dla potrzeb zastosowania zwolnienia od podatku VAT zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r. w przypadku, gdy brak było planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Natomiast od dnia 1 kwietnia 2013 r. w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT wprowadzono definicję terenu budowlanego. Zgodnie z tą definicją przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Od 1 kwietnia 2013 r. obowiązuje również nowe brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przewidujące zwolnienie od podatku w przypadku dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. (...) W konsekwencji dostawa terenu niezabudowanego nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, podlega zwolnieniu z podatku VAT (…).

W świetle powołanej wyżej interpretacji Ministra Finansów jak również wobec faktu, iż dla przedmiotowej nieruchomości wydane zostały przez Wójta Gminy w dniu 11 marca 2010 r.: decyzja o warunkach zabudowy dotycząca inwestycji obejmującej budowę zadaszenia w konstrukcji stalowej części wewnętrznej dziedzińca między istniejącymi budynkami oraz niezbędnej infrastruktury technicznej oraz decyzja o warunkach zabudowy dotycząca inwestycji obejmującej budowę magazynu części samochodowych oraz niezbędnej infrastruktury technicznej, z treści których wynika, iż już w chwili wydania tych decyzji przedmiotowa nieruchomość nie była niezabudowana a decyzje te ustaliły warunki dalszej zabudowy, jak również pozytywnie opiniowały planowane - i przeprowadzone w późniejszym czasie - inwestycje, zasadnym wydaje się twierdzenie, że transakcje dotyczące tej nieruchomości będą podlegać obowiązkowemu opodatkowaniu VAT”.

Pełnomocnik dłużnika wskazał, że w chwili obecnej dłużnik jak i jego pełnomocnik nie dysponują dokumentami, na podstawie których możliwe byłoby udzielenie odpowiedzi na pytania stawiane przez komornika w piśmie z dnia 25 lutego 2019 r.

Dalej należy wskazać, że komornik dysponuje wykazem czynności cywilnoprawnych (przedstawionych przez urząd skarbowy), których dłużnik dokonał w latach 2014-2019 na podstawie złożonych przez niego deklaracji podatku od czynności cywilnoprawnych. W wykazie tym brak jest informacji o zawarciu przez dłużnika umów najmu czy dzierżawy przedmiotowej nieruchomości.

Ponadto z informacji uzyskanych z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wynika, że dłużnik jako podstawowy adres prowadzenia działalności gospodarczej ma adres A, ponadto w okresie od 2 marca 2012 r. do 3 sierpnia 2012 r. dłużnik miał dodatkowy adres prowadzenia działalności gospodarczej, tj. B, a w okresie od 3 sierpnia 2012 r. do 9 marca 2017 r. jako dodatkowy adres prowadzenia działalności gospodarczej wskazano C.

W dniu 19 czerwca 2019 r. komornik zwrócił się do biura rachunkowego obsługującego dłużnika z pismem następującej treści:

„W nawiązaniu do wcześniejszej korespondencji działając w oparciu o art. 761 kpc zwracam się o udzielenie informacji, czy dłużnik w odniesieniu do nieruchomości poniósł nakłady przewyższające 30% jej początkowej wartości a także czy skorzystał z prawa odliczenia podatku VAT od tych nakładów. Dłużnik złożył oświadczenie na piśmie, że poniósł nakłady przewyższające 30% wartości początkowej i nie skorzystał z prawa odliczenia podatku VAT od tych nakładów. W świetle przedstawionego przez Pana zestawienia wydatków poniesionych przez dłużnika na ww. nieruchomość mało prawdopodobne wydaje się, aby dłużnik nie skorzystał z prawa odliczenia podatku VAT od tych nakładów. Proszę o zajęcie stanowiska w tej sprawie”.

Prowadzący biuro udzielił odpowiedzi następującej treści:

„W okresie prowadzonych ksiąg przez naszą Kancelarię nie pamiętam, aby od nakładów remontowo-adaptacyjnych warsztatu dłużnika nie był odliczany podatek VAT. Może wcześniejszy okres zanim księgi trafiły do nas. Firma dłużnika była podatnikiem VAT, więc wszelkie dokumentowane wydatki objęte fakturami VAT kwalifikowane były przez nas do rozliczenia tego podatku z podatkiem należnym”.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku na wezwanie tut. Organu Wnioskodawca poinformował, że:

dłużnik nadal prowadzi działalność gospodarczą,

budynek mieszkalny był wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych dłużnika i jego rodziców,

budynki garażowo-gospodarczy (biurowy) i warsztatowy (handlowo-usługowy) były i są wykorzystywane w prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej, dłużnik prowadzi działalność gospodarczą od 1995 roku,

znajdujące się na nieruchomości dwie wiaty stalowe o pow. 75 m kw. i 30 m kw. oraz wiata znajdująca się w południowo-zachodniej części działki o pow. 30 m kw. stanowią budowle w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, były od momentu ich powstania i są nadal wykorzystywane w prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej, nie stanowią one środków trwałych dłużnika. Biegły sądowy nie był w stanie określić roku budowy ww. wiat stalowych. Z informacji uzyskanych przez komornika wynika, że wiaty te znajdują się na nieruchomości od co najmniej 5 lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zaplanowana sprzedaż licytacyjna przedmiotowej nieruchomości opodatkowana będzie podatkiem VAT i w jakiej stawce: 8%, 23% czy zwolniona.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie tut. organu egzekucyjnego sprzedaż licytacyjna nie będzie obciążona podatkiem VAT. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z terenem budowlanym, potwierdzają to decyzje o warunkach zabudowy wydane na wniosek dłużnika w 2010 roku. W dalszej kolejności należy rozważyć, czy sprzedaż licytacyjna będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT.

W niniejszej sprawie należy rozważyć kwestię podatku VAT w odniesieniu do poszczególnych budynków znajdujących się na nieruchomości. Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość jako osoba fizyczna w drodze darowizny otrzymanej od rodziców, czynność ta nie była obciążona podatkiem VAT, dłużnik nie miał zatem prawa do odliczenia podatku VAT przy jej nabyciu, z informacji zgromadzonych w sprawie wynika, że nie poczynił na budynek mieszkalny wydatków przekraczających 30% wartości początkowej, od momentu otrzymania nieruchomości w formie darowizny do dnia dzisiejszego w budynku mieszkalnym zamieszkuje ojciec dłużnika, dostawa dokonywana w trybie licytacji komorniczej nie byłaby zatem dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku upłynął okres dłuższy niż 2 lata; zatem dostawa ww. budynku mieszkalnego zwolniona będzie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do pozostałych budynków - w ocenie Komornika - również będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku VAT.

W art. 2 pkt 14 ustawy o VAT ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej; pojęcie „pierwsze zasiedlenie” należy na gruncie ustawy o VAT rozumieć szeroko. Aby doszło do pierwszego zasiedlenia, wystarczy by budynek przez podatnika wybudowany lub ulepszony został oddany do używania na cele firmowe. Nie musi się z takim oddaniem do używania wiązać wykonywanie czynności opodatkowanych (por. wyrok NSA z 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14).

Na gruncie niniejszej sprawy dotyczącej nieruchomości stanowiącej własność Pana Andrzeja Bociana nawet jeśli założyć, że dłużnik poczynił nakłady przewyższające 30% wartości początkowej to z dokumentów zebranych w sprawie wynika, że dłużnik dokonywał ostatnich modernizacji ww. budynków w latach 2009-2012 r. Należałoby zatem przyjąć, że do pierwszego zasiedlenia doszło najpóźniej w marcu 2012 r., ponieważ w tym okresie dłużnik miał zarejestrowaną tam działalność gospodarczą, było to jego podstawowe miejsce wykonywania działalności gospodarczej. Od tego momentu upłynął okres 7 lat, zatem w odniesieniu do tych budynków również będzie miało zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów nieruchomość, zarówno gruntowa jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma więc charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że sprzedaż składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W myśl art. 146aa ust. 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. (…):

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do u

stawy, wynosi 8%;

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy, zmienionym z dniem 1 września 2019 r. art. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1520), przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”.

Ponadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE wskazał, że pojęcie „pierwszego zasiedlenia” zawarte jest w art. 12 Dyrektywy VAT, ale nie jest ono w niej zdefiniowane.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W praktyce oznacza to, że dostawa gruntu (prawa użytkowania wieczystego) będzie opodatkowana stawką właściwą dla dostawy budynków, a gdy dostawa budynków będzie zwolniona od podatku VAT, wówczas zwolnienie ma zastosowanie do pełnej wartości transakcji.

Z opisu sprawy wynika, że Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Otwocku prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi z nieruchomości, składającej się z działki ew. nr 77/6, stanowiącej własność dłużnika. Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość jako osoba fizyczna w drodze darowizny otrzymanej od rodziców, czynność ta nie była opodatkowana podatkiem VAT.

Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość w drodze darowizny, którą otrzymał od rodziców, na podstawie aktu notarialnego z dnia 13 kwietnia 2000 r. W akcie rodzice oświadczają, że na działce tej znajduje się budynek mieszkalny murowany parterowy, niepodpiwniczony o pow. użytkowej 120 m kw. o wartości 100.000 zł (sto tysięcy), budynek gospodarczy, murowany o wartości 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych), dwa budynki warsztatowe o wartości łącznej 60.000 zł (sześćdziesiąt tysięcy) oraz dwie szklarnie przeznaczone do rozbiórki.

Zgodnie z wypisem z kartoteki budynków rok zakończenia budowy budynku handlowo-usługowego i biurowego to rok 2009, a budynku mieszkalnego to rok 1980.

Na zapytania skierowane do Urzędu Skarbowego Komornik w dniu 13 listopada 2018 r. otrzymał odpowiedź:

NIP dłużnika: xxx.

Odnotowane adresy:
- adres prowadzenia działalności,
- adres prowadzenia rachunkowości;

od 17 lutego 2016 r.:

adres rejestracyjny,
adres zameldowania.

Prowadzi działalność w zakresie wg PKD: 45.20.Z Konserwacja i Naprawa Pojazdów Samochodowych, z Wyłączeniem Motocykli.

Odnotowane, niezamknięte powiązania z działalnością gospodarczą:
- powiązanie od 1 stycznia 2012 r. z: xxx (działalność od 17 lipca 1995 r.) - właściciel.

Obowiązek w podatku od towarów i usług otwarty w tut. urzędzie od 25 lipca 1995 r. do 9 sierpnia 2018 r.

Z uzyskanej w dniu 4 czerwca 2019 r. informacji ze strony podatki.gov.pl wynika, że podmiot o numerze NIP nie jest aktualnie zarejestrowany jako podatnik VAT.

W dniu 15 listopada 2018 dłużnik złożył oświadczenie, z którego wynika, że:

jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT o numerze identyfikacji podatkowej NIP,

w stosunku do przedmiotowej nieruchomości nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT przy jej nabyciu,

nie zlikwidował działalności gospodarczej,

poniósł nakłady przewyższające 30% jej wartości początkowej i nie skorzystał z prawa do odliczenia podatku VAT od tych nakładów.

Ponieważ dłużnik nie udzielił Komornikowi odpowiedzi na wszystkie zadane pytania, Komornik wezwał dłużnika do ponownego wypełnienia oświadczenia.

W dniu 6 lutego 2019 r. dłużnik ponownie złożył oświadczenie, z którego wynika, że:

prowadzi działalność gospodarczą.

Dłużnik w wiadomości e-mail zwrócił się do biura rachunkowego o udzielenie informacji dotyczącego kosztów poniesionych nakładów na remonty i modernizację obiektu i w odpowiedzi otrzymał zestawienie tych kosztów za okres 01.2006- 12.2015.

Ponadto w dniu 18 lutego 2019 r. Komornik zwrócił się z zapytaniem do prowadzącego biuro rachunkowe i w wiadomości e-mail z dnia 21 lutego 2019 r. otrzymał informację, że w okresie, gdy on obsługiwał księgowość dłużnika budynki znajdujące się na nieruchomości nie były w ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej. Oświadczył ponadto, że nic mu nie wiadomo o jakimkolwiek wynajmie czy dzierżawie budynków w okresie, gdy zajmował się obsługą firmy dłużnika. Prowadzący biuro oświadczył także, że wykazane przez niego nakłady ponoszone były na obiekt warsztatowy i gospodarczy, natomiast wydatki zapisane jako inwestycje w obcy środek trwały mogły dotyczyć warsztatu położonego w innej miejscowości. Oświadczył także, że na budynek mieszkalny w okresie, gdy prowadził on obsługę księgową dłużnika nie były księgowane żadne wydatki dotyczące budynku mieszkalnego.

W uzupełnieniu wniosku na wezwanie tut. Organu Wnioskodawca poinformował, że:

dłużnik nadal prowadzi działalność gospodarczą,

budynek mieszkalny był wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych dłużnika i jego rodziców,

budynki garażowo-gospodarczy (biurowy) i warsztatowy (handlowo-usługowy) były i są wykorzystywane w prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej, dłużnik prowadzi działalność gospodarczą od 1995 roku,

znajdujące się na nieruchomości dwie wiaty stalowe o pow. 75 m kw. i 30 m kw. oraz wiata znajdująca się w południowo-zachodniej części działki o pow. 30 m kw. stanowią budowle w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, były od momentu ich powstania i są nadal wykorzystywane w prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej, nie stanowią one środków trwałych dłużnika. Biegły sądowy nie był w stanie określić roku budowy ww. wiat stalowych. Z informacji uzyskanych przez komornika wynika, że wiaty te znajdują się na nieruchomości od co najmniej 5 lat.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy dostawa dokonywana w trybie komorniczej licytacji ww. nieruchomości opodatkowana będzie podatkiem VAT i jaką stawkę podatku należy zastosować.

Aby rozstrzygnąć ww. kwestię należy odnieść się do poszczególnych budynków znajdujących się na tej nieruchomości.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że na opisanej we wniosku nieruchomości znajduje się m.in. budynek mieszkalny. Jak wskazał Wnioskodawca, budynek ten był wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych dłużnika i jego rodziców.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. budynku mieszkalnego), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż licytacyjna domu mieszkalnego dłużnika nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż w związku z tą sprzedażą nie będzie występował on w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, wykonującego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż ta będzie sprzedażą jego majątku prywatnego, nastąpi w ramach rozporządzania własnym majątkiem - będzie działaniem w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym sprzedaż licytacyjna budynku mieszkalnego nie będzie podlegała obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca jako płatnik podatku od towarów i usług nie będzie obowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług od tej sprzedaży.

Natomiast licytacyjna sprzedaż pozostałych znajdujących się na tej nieruchomości budynku garażowo-gospodarczego (biurowego) i warsztatowego (handlowo-usługowego) oraz dwóch wiat stalowych o pow. 75 m kw. i 30 m kw. oraz wiaty znajdującej się w południowo-zachodniej części działki o pow. 30 m kw., jako obiektów wykorzystywanych w prowadzonej nadal działalności gospodarczej, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy jednak zauważyć, że ich sprzedaż będzie zwolniona od podatku od towarów i usług w myśl uregulowań art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W celu skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu muszą bowiem być spełnione łącznie 2 warunki:

dostawa budynków, budowli lub ich części nie może być dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, oraz

pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą tych obiektów musi upłynąć okres dłuższy niż 2 lata.

Jak wskazał Wnioskodawca budynki garażowo-gospodarczy (biurowy) i warsztatowy (handlowo-usługowy) były i są wykorzystywane w prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej, dłużnik prowadzi działalność gospodarczą od 1995 roku. Tym samym doszło do pierwszego zasiedlenia ww. budynków poprzez fakt ich wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej i od tego zasiedlenia minął okres co najmniej 2 lat. Na powyższe nie będzie mieć wpływu fakt ponoszenia wydatków na ich ulepszenie (ich wysokość i termin ulepszenia). Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, dłużnik dokonywał ostatnich modernizacji budynków w latach 2009-2012, tym samym minął okres 7 lat od poniesienia wydatków, a budynki cały czas są wykorzystywane w działalności gospodarczej dłużnika.

Ze zwolnienia korzystać będzie również dostawa znajdujących się na nieruchomości dwóch wiat stalowych o pow. 75 m kw. i 30 m kw. oraz wiaty znajdującej się w południowo-zachodniej części działki o pow. 30 m kw. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, ww. wiaty stanowią budowle w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, były od momentu ich powstania i są nadal wykorzystywane w prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej. Z informacji uzyskanych przez komornika wynika, że wiaty te znajdują się na nieruchomości od co najmniej 5 lat.

Tym samym uznać należy, że doszło do pierwszego zasiedlenia tych wiat i od tego zasiedlenia minął okres 2 lat.

Ponadto stosownie do treści art. 29a ust. 8 ustawy, do zbycia działki gruntu, na której posadowione są ww. budynki, będą mieć zastosowanie takie same zasady opodatkowania jak do sprzedaży budynków z tym gruntem związanych.

Zatem zaplanowana licytacyjna sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług (podatek VAT nie wystąpi). Dostawa budynku mieszkalnego (i gruntu z nim związanego) nie będzie bowiem objęta zakresem przedmiotowym ustawy, natomiast sprzedaż pozostałych budynków i budowli (wiat) oraz gruntu do nich przynależnego będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 29a ust. 8 ustawy, dotyczącego dostawy gruntu, na którym znajdują się budynki i budowle.

Z uwagi na inne uzasadnienie Wnioskodawcy dotyczące sprzedaży budynku mieszkalnego (uznanie, że będzie ona zwolniona od podatku, a nie sprzedażą w ogóle niepodlegającą opodatkowaniu tym podatkiem) stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin