Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.245.2019.2.MJ
z 2 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 maja 2019 r. (data wpływu 29 maja 2019 r.), uzupełnionego 3 lipca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy z tytułu wypłaty na rzecz Partnera konsorcjum części wynagrodzenia należnego od Zamawiającego, powstanie po jego stronie jakikolwiek dochód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czy w związku z ww. wypłatą na Wnioskodawcy ciążyć będą obowiązki płatnika podatku u źródła – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy z tytułu wypłaty na rzecz Partnera konsorcjum części wynagrodzenia należnego od Zamawiającego, powstanie po jego stronie jakikolwiek dochód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czy w związku z ww. wypłatą na Wnioskodawcy ciążyć będą obowiązki płatnika podatku u źródła.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 czerwca 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.245.2019.1.MJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 3 lipca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy, spółki komandytowej (dalej: „Spółka”), jest szeroko rozumiana działalność prawnicza (PKD 69.10.Z). Spółka posiada status spółki adwokacko-radcowskiej w rozumieniu art. 4a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tj. Dz.U. z 2017 r., poz. 2368 ze zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1184 ze zm.) oraz art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tj. Dz.U. z 2017 r., poz. 1870 ze zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2115 ze zm.).

Jednym z celów gospodarczych Spółki jest świadczenie pomocy prawnej na rzecz podmiotów gospodarczych oraz podmiotów prawa publicznego na rynkach zagranicznych, w szczególności na rynku azjatyckim. W ramach rozszerzania swojej działalności w powyższym zakresie, Spółka przystąpiła do przetargu na świadczenie usług doradczych dotyczących ulepszenia systemu usług rejestracji i wyceny nieruchomości oraz pomocy prawnej gwarantowanej przez państwo w ramach projektu wzmacniania instytucjonalnego sektora sprawiedliwości organizowanego przez Ministerstwo Sprawiedliwości K. (dalej: „Zamawiający”).

W celu realizacji ww. projektu Spółka nawiązała współpracę ze spółką X LLC z siedzibą w G. (dalej: „Partner” lub „Członek Konsorcjum”), posiadającą unikalne doświadczenie w doradztwie na rzecz sektora publicznego, w szczególności dotyczącego przeprowadzania reform instytucji publicznych oraz dysponującą zespołem ekspertów posiadających specjalistyczną wiedzę. Współpraca Spółki z Partnerem dotyczyła w pierwszej kolejności wspólnego opracowania oferty oraz prowadzenia negocjacji z Zamawiającym. Po pozytywnym zakończeniu procedury przetargowej, przedmiotem współpracy Spółki i Partnera jest wspólna realizacja wynegocjowanego projektu, ponoszenie solidarnej odpowiedzialności za jego wykonanie oraz wspólne uczestnictwo w zyskach i stratach wspólnego przedsięwzięcia w uzgodnionym zakresie.

W wykonaniu powyższego, Spółka oraz Partner zdecydowały się na powołanie konsorcjum, które zostało uregulowane umowami z dnia 13 września 2017 r. oraz z dnia 13 grudnia 2017 r. (dalej łącznie: „Umowa Konsorcjum”), przy czym strony dopuściły dokonywanie stosownych zmian ww. umów w związku ze stopniowym rozszerzaniem zakresu prac wykonywanych na rzecz Zamawiającego. Umowa Konsorcjum nie powołuje żadnego nowego podmiotu, w szczególności nie stanowi ona umowy spółki prawa handlowego ani spółki cywilnej lub umowy o podobnym charakterze. Umowa Konsorcjum ma na celu wyłącznie uregulowanie zasad współpracy oraz rozliczeń stron w związku ze wspólną realizacją projektu na rzecz Zamawiającego.

Z uwagi na zadowalający przebieg współpracy, Zamawiający zleca Spółce i Partnerowi wykonanie kolejnych usług związanych z doradztwem prawnym w zakresie reform prawa obowiązującego w K. W ramach realizacji kolejnych zleceń, Spółka i Partner m.in. dokonują analizy prawa k. na tle uregulowań innych systemów prawnych, formułują zalecenia dotyczące zmian prawa k., uczestniczą w spotkaniach uzgodnieniowych (w tym także w posiedzeniach komisji sejmowych, spotkaniach w ministerstwach oraz spotkaniach z interesariuszami), opracowują projekty aktów normatywnych, a także biorą udział w popularyzacji wiedzy w wybranych dziedzinach.

Zgodnie z Umową Konsorcjum, Spółka pełni funkcję lidera konsorcjum. Jako lider konsorcjum, Spółka wykonuje m.in. następujące czynności:

• reprezentuje obie strony Umowy Konsorcjum wobec Zamawiającego;
• jest odpowiedzialna za prowadzenie negocjacji z Zamawiającym w imieniu konsorcjum;
• podpisuje w imieniu konsorcjum umowę z Zamawiającym oraz inne niezbędne dokumenty i deklaracje;
• wystawia faktury z tytułu sprzedaży usług wykonanych przez Spółkę oraz Partnera na rzecz Zamawiającego w imieniu konsorcjum;
• otrzymuje zapłatę całości wynagrodzenia należnego konsorcjum od Zamawiającego oraz dokonuje podziału otrzymanych środków pomiędzy Spółkę i Partnera zgodnie ze wskazanymi w Umowie Konsorcjum udziałami Spółki i Partnera we wspólnym przedsięwzięciu;
• wykonuje na rzecz Zamawiającego uzgodnioną w Umowie Konsorcjum część prac konsultacyjnych, polegających głównie na sporządzaniu ekspertyz prawnych oraz udziale w spotkaniach z Zamawiającym obejmujących w szczególności prezentacje i uzgodnienia co do założeń proponowanych przez Konsorcjum rozwiązań a także prezentacje i uzgodnienia wyników prac;
• zwołuje oraz przewodniczy posiedzeniom Komitetu Koordynacyjnego, składającego się z przedstawicieli Spółki i Partnera, odpowiedzialnego m.in. za podejmowanie decyzji związanych z zarządzaniem projektem w sprawach nierozstrzygniętych samodzielnie przez Menadżera Projektu, ustalanie wspólnych stanowisk członków konsorcjum wobec Zamawiającego, uzgodnienia dotyczące zmian umowy z Zamawiającym, uzgodnienia dotyczące zmian wysokości wynagrodzenia, zmian udziałów poszczególnych stron we wspólnym przedsięwzięciu oraz zmian harmonogramu prac, a także rozwiązywanie problemów mogących powstać w związku ze wspólnym wykonywaniem projektu na rzecz Zamawiającego;
• zobowiązana jest pokryć koszty podróży służbowych oraz zakwaterowania swoich ekspertów zaangażowanych w realizację projektu w zakresie uzgodnionym w Umowie Konsorcjum.
  
  

Na mocy Umowy Konsorcjum, Członek Konsorcjum pełni funkcję Menadżera Projektu, odpowiedzialnego za:

• bieżące kontakty oraz korespondencję z przedstawicielami Zamawiającego w trakcie wykonywania projektu oraz przekazywanie kopii korespondencji liderowi konsorcjum;
• koordynowanie prac w ramach realizacji projektu oraz wykonywanie decyzji Komitetu Koordynacyjnego;
• zapewnienie sprawnego obiegu informacji otrzymanych od Zamawiającego lub innych informacji niezbędnych dla prawidłowego wykonania umowy z Zamawiającym;
• bieżące zarządzanie projektem, w tym sporządzanie i przekazywanie raportów przewidzianych w umowie z Zamawiającym oraz administrowanie pracami konsorcjum;
• pokrycie kosztów podróży służbowych oraz zakwaterowania swoich ekspertów zaangażowanych w realizację projektu, a także wszelkich innych kosztów związanych z wykonywaniem przez Członka Konsorcjum usług na rzecz Zamawiającego, w tym kosztów zatrudnienia lokalnych podwykonawców; ponadto Członek Konsorcjum jest zobowiązany do odpowiedniej alokacji wynagrodzenia otrzymanego od Zamawiającego na pokrycie kosztów projektu innych niż koszty pokryte przez Spółkę;
• wykonywanie wszelkich innych czynności niezbędnych dla prawidłowego wykonania umowy z Zamawiającym.
  
  

W ramach konsorcjum, Spółka oraz Partner wykonują usługi bezpośrednio na rzecz Zamawiającego. Każda ze stron Umowy Konsorcjum jest solidarnie odpowiedzialna wobec Zamawiającego za prawidłowe wykonanie umowy. Jednocześnie w stosunkach pomiędzy członkami konsorcjum, każda ze stron Umowy Konsorcjum odpowiada wobec drugiej strony za swoje zobowiązania związane z udziałem we wspólnym przedsięwzięciu, m.in. za dostarczenie Zamawiającemu rezultatów prac spełniających wymogi określone w umowie z Zamawiającym oraz dokumentacji przewidzianej w tej umowie, w terminach wynikających z harmonogramu uzgodnionego z Zamawiającym. Zarówno Spółka, jak i Członek Konsorcjum, samodzielnie ponoszą ryzyka gospodarcze i finansowe związane z udziałem w konsorcjum, a także samodzielnie pokrywają koszty związane z realizacją projektu (np. związane z zatrudnieniem ekspertów lub podwykonawców), o ile Umowa Konsorcjum nie stanowi inaczej.

Wynagrodzenie za czynności wykonane przez obu członków konsorcjum wpływa na rachunek bankowy Spółki jako lidera konsorcjum. Następnie Spółka wypłaca na rzecz Partnera należny mu udział z tytułu czynności wykonywanych w ramach konsorcjum w wysokości wynikającej z Umowy Konsorcjum. Z uwagi na fakt, iż członkowie konsorcjum nie świadczą sobie nawzajem żadnych usług, rozliczenie pomiędzy Spółką, jako liderem konsorcjum, oraz Partnerem następuje na podstawie not księgowych wystawianych przez Partnera na Spółkę, proporcjonalnie do udziału przypadającego Partnerowi w przychodach określonego w Umowie Konsorcjum.

W przypadku gdy Zamawiający z jakiegokolwiek powodu zatrzyma część wynagrodzenia należnego konsorcjum, kwota zatrzymanego wynagrodzenia będzie alokowana pomiędzy Spółkę i Partnera proporcjonalnie do udziałów w konsorcjum. W razie konieczności uiszczenia na rzecz Zamawiającego jakichkolwiek kar umownych lub odszkodowań, zapłaty dokona ta strona Umowy Konsorcjum, która jest odpowiedzialna za wystąpienie przesłanek do powstania ww. roszczenia. W przypadku gdy żadna ze stron nie uzna swojej odpowiedzialności w powyższym zakresie, kwota kary umownej lub odszkodowania zostanie pokryta przez obie strony proporcjonalnie do ich udziałów w konsorcjum.

Partner nie posiada na terytorium Polski oddziału, zagranicznego zakładu, przedstawicielstwa ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka dysponuje aktualnym certyfikatem rezydencji podatkowej Partnera.

Niezależnie od realizacji opisanego wyżej projektu, Konsorcjum przystąpiło do kolejnego przetargu na świadczenie usług doradczych o zbliżonym charakterze. Spółka nie wyklucza zatem, iż również w przyszłości będzie realizowała wspólnie z Partnerem lub z innym podmiotem projekty na analogicznych zasadach jak w opisanym stanie faktycznym, tj. działając w charakterze lidera konsorcjum.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy z tytułu otrzymania od Spółki części wynagrodzenia należnego od Zamawiającego, w udziale wynikającym z Umowy Konsorcjum, Partner osiąga jakikolwiek dochód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?
   
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

2. Czy w odniesieniu do wypłaty na rzecz Partnera części wynagrodzenia należnego od Zamawiającego, w udziale wynikającym z Umowy Konsorcjum, Spółka pełni funkcję płatnika podatku u źródła, a w szczególności czy jest zobowiązana do zachowania należytej staranności przy weryfikacji warunków niepobrania podatku wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a w przypadku przekroczenia kwoty 2.000.000 zł jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić na rachunek właściwego urzędu skarbowego jakikolwiek podatek z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnera na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?
   
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

3. Czy możliwość niepobrania podatku od wypłaty dokonywanej na rzecz Partnera z tytułu części wynagrodzenia należnego od Zamawiającego, w udziale wynikającym z Umowy Konsorcjum, jest uzależniona od złożenia przez Spółkę oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a Ustawy CIT?
   
(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, Partner nie osiąga żadnego dochodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zaś Spółka nie jest zobowiązana do weryfikacji warunków niepobrania podatku wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak również nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i zapłaty na rachunek urzędu skarbowego jakiegokolwiek podatku z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnera na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z uwagi na to, że Spółka nie pełni wobec Partnera funkcji płatnika podatku u źródła, w celu niepobrania podatku nie musi ona składać oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „Ustawa CIT”).

Zważywszy na fakt, iż Partner jest spółką prawa g., nieposiadającą siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również nieposiadającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagranicznego zakładu, oddziału, przedstawicielstwa ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ocena istnienia obowiązku podatkowego w Polsce powinna zostać dokonana przede wszystkim na podstawie art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, regulującego zasadę ograniczonego obowiązku podatkowego. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy, jeżeli nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie w art. 3 ust. 3 pkt 5 Ustawy CIT sprecyzowano, iż za dochody osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się m.in. dochody z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

W art. 3 ust. 5 Ustawy CIT wskazano dodatkowo, iż za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4. Oznacza to, że art. 3 ust. 3 pkt 5 Ustawy CIT znajduje zastosowanie wyłącznie do tych dochodów, które nie zostały wymienione w art. 3 ust. 3 pkt 1-4 tej ustawy.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 2a stanowi, iż podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie art. 21 ust. 2 Ustawy CIT stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Stosownie natomiast do art. 26 ust. 1 Ustawy CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są co do zasady obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Dodatkowo zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e Ustawy CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę 2.000.000 zł płatnicy podatku u źródła są zobowiązani pobrać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2.000.000 zł bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jednocześnie, stosownie do art. 26 ust. 7a Ustawy CIT, przepisu art. 26 ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1. posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
2. po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy CIT, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 Ustawy CIT.
   
   

W ocenie Spółki, w opisanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, nie będą na niej ciążyły obowiązki przewidziane w art. 26 ust. 1, art. 26 ust. 2e oraz art. 26 ust. 7a Ustawy CIT, albowiem Partner nie spełnia warunku, o którym mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, tj. nie osiąga żadnego dochodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Spółka wskazuje, że część zysków z tytułu udziału we wspólnym przedsięwzięciu wypłacana Partnerowi przez Spółkę zgodnie z Umową Konsorcjum, nie może być kwalifikowana jako dochód osiągnięty przez Partnera na terytorium Polski z trzech zasadniczych powodów.

Po pierwsze, usługi doradcze i prawne są świadczone przez Partnera bezpośrednio na rzecz Zamawiającego, a nie na rzecz Spółki. W stanie faktycznym niniejszej sprawy, pomiędzy Spółką a Partnerem nie dochodzi do świadczenia jakichkolwiek usług. Spółka nie jest usługobiorcą Partnera, tj. nie nabywa od niego usług wskazanych art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT. Istotą Umowy Konsorcjum jest bowiem wspólne świadczenie usług przez Spółkę i Partnera na rzecz Zamawiającego, a następnie dokonanie rozliczenia uzyskanego wynagrodzenia pomiędzy Spółką a Partnerem przez Lidera Konsorcjum. To zatem Zamawiający pełni funkcję usługobiorcy i to ten podmiot będzie wykorzystywał efekty usług nabytych od Spółki i Partnera.

Po drugie, w odniesieniu do części wynagrodzenia należnego Partnerowi, Spółka pełni funkcję jedynie pośrednika, tj. podmiotu który jest prawnie i faktycznie zobowiązany do przekazania tej kwoty na rzecz Partnera. Środki związane z wypłatą wynagrodzenia należnego Partnerowi jedynie tymczasowo trafiają na rachunek bankowy Spółki, a Spółka nie jest ich rzeczywistym właścicielem i nie ma prawa do swobodnego dysponowania tymi środkami.

Spółka zaznacza, iż interpretacją indywidualną z 15 marca 2018 r., Znak: 0114-KDIP3-1.4011.51.2018.1.KS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, iż kwota wynagrodzenia należna Partnerowi, która trafia na rachunek bankowy Spółki, nie stanowi dla wspólników Spółki przychodu podatkowego, zaś wypłata tej kwoty na rzecz Partnera nie jest dla wspólników Spółki kosztem uzyskania przychodów. Oznacza to, że z podatkowego punktu widzenia sam transfer środków od Zamawiającego na rzecz Partnera za pośrednictwem Spółki jest neutralny podatkowo.

Po trzecie, Spółka podkreśla, iż ewentualne uznanie, że w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Partner uzyskuje dochód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadziłoby do potrójnego opodatkowania tego samego dochodu na terytorium trzech różnych państw (tj. w K. jako państwie w którym powstał dochód z tytułu świadczenia usług doradczych i prawnych, w G. jako państwie rezydencji podatkowej Partnera oraz w Polsce z samego tylko tytułu transferu środków za pośrednictwem polskiego podmiotu). W ocenie Spółki, potrójne opodatkowanie tego samego dochodu nie znajduje żadnego uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa krajowego oraz międzynarodowego.

Spółka podkreśla, że w wyroku 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 maja 2017 r., sygn. akt II FSK 3587/14, wskazano, iż ustalenie, które przychody należy uznać za przychody uzyskane na terytorium Polski zależy każdorazowo od okoliczności faktycznych sprawy, co oznacza, że brak jest jednej obowiązującej koncepcji rozumienia treści art. 3 ust. 2 Ustawy CIT.

Odnosząc się natomiast do zmian w treści art. 3 Ustawy CIT wprowadzonych od dnia 1 stycznia 2017 r. (w tym wprowadzenia art. 3 ust. 3 pkt 5 Ustawy CIT), NSA w powołanym wyżej wyroku wskazał, iż zmiany polegającej na dodaniu do art. 3 u.p.d.o.p. ust. 3 nie można zatem kwalifikować jako rozszerzenie zakresu opodatkowania w porównaniu do stanu obowiązującego do dnia 31 grudnia 2016 r. Uszczegółowienie przepisu w art. 3 ust. 3 u.p.d.o.p. nie może być traktowane jako rozszerzenie zakresu przypadków, w których uznaje się, że nierezydent uzyskał dochód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zakres tych przypadków w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. nie był zdefiniowany, zatem trudno jest mówić o jego rozszerzeniu. Z dniem 1 stycznia 2017 r. zakres ograniczonego obowiązku podatkowego został sprecyzowany.

Oznacza to, że z dniem 1 stycznia 2017 r. nie wprowadzono do polskiego porządku prawnego żadnych nowych kategorii dochodów, które od tej daty każdorazowo należy uznawać za opodatkowane na terytorium Polski, lecz ustanowiono jedynie przykładowy katalog dochodów, które – w zależności od stanu faktycznego sprawy – mogą zostać uznane za osiągnięte na terytorium Polski.

W ocenie Spółki, nie w każdym wypadku regulowanie, stawianie do dyspozycji, wypłacanie lub potrącanie należności przez podmiot polski na rzecz podmiotu zagranicznego będzie powodowało uzyskanie przez nierezydenta dochodu na terytorium Polski. Dla powstania ograniczonego obowiązku podatkowego konieczne jest nabycie od podmiotu zagranicznego jakiegokolwiek świadczenia, w związku z którym dokonywana jest płatność, choćby takie świadczenie było wykonywane poza granicami Polski (por. wyrok NSA z 3 października 2018 r., sygn. akt II FSK 2790/16, wyrok NSA z 25 kwietnia 2018 r., sygn. akt II FSK 1393/16, wyrok NSA z 15 lutego 2018 r., sygn. akt II FSK 304/16, wyrok NSA z 10 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2489/15, wyrok NSA z 28 września 2017 r., sygn. akt II FSK 3840/14, wyrok NSA z 26 września 2017 r., sygn. akt II FSK 3591/14 i in.). W sytuacji, w której podmiot polski nie nabywa od podmiotu zagranicznego żadnej usługi, lecz pełni jedynie funkcję pośrednika w przekazaniu wynagrodzenia za wspólnie świadczoną usługę na rzecz podmiotu trzeciego, w ocenie Spółki po stronie Partnera nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski.

Z powyższych względów Spółka uważa, że w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Partner nie osiąga żadnego dochodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa m.in. w art. 26 ust. 1, art. 26 ust. 2e oraz art. 26 ust. 7a Ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.