Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.380.2019.2.KS1
z 28 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2019 r. (data wpływu 10 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodów ze środków trwałych będących lokalami - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodów ze środków trwałych będących lokalami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, w której posiada prawo do udziału w zyskach i stratach w wysokości 50%. Ponadto, Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, w ramach której wynajmuje lokale wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca pozostaje w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej z żoną. Żona Wnioskodawcy figuruje obok Wnioskodawcy w akcie notarialnym jako współwłaściciel nieruchomości jednak ich nie wykorzystuje - żona Wnioskodawcy prowadzi odrębną działalność gospodarczą. Wnioskodawca wszystkie decyzje w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej podejmuje samodzielnie. Każde z lokali stanowiących przedmiot niniejszego wniosku stanowi odrębną własność w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tj. Dz.U. 2019 poz. 737 ze zm.) zwaną dalej: „ustawą o własności lokali”. Lokale te stanowią odrębny przedmiot własności w stosunku do budynku, w którym są położone.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wynajmowane przez Wnioskodawcę lokale podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków na podstawie art. 30g ustawy o PIT ?
2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, jak Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową wynajmowanych lokali na cele podatku od przychodów z budynków?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajmowane w ramach działalności gospodarczej lokale nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków w rozumieniu art. 30g ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 30g ust. 1 ustawy o PIT podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
   
2. jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą,
   
3. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
   
4. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
   

- zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Podstawę opodatkowania stanowi z kolei suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł (art. 30g ust. 9 ustawy o PIT).

Należy zatem zauważyć, że zarówno w przytoczonych ustępach jak i w pozostałych stanowiących art. 30g ustawy o PIT, ustawodawca posługuje się określeniem „budynek”. A contrario, środek trwały niebędący budynkiem, nie podlega regulacjom zawartym w tym przepisie, co za tym idzie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

Co więcej, w art. 22a ust. 1 ustawy o PIT mamy wyraźne odseparowanie określeń „budynek” i „lokal”. Zgodnie z tym przepisem amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ustawodawca jednoznacznie zatem wskazuje, że są to odrębne kategorie, które powinny być konsekwentnie traktowane jako różne w zakresie całej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro są rozróżnione w art. 22a ust. 1 ustawy o PIT to nie można uznać lokalu za budynek analizując art. 30g ustawy o PIT.

Należy również zaznaczyć, że w Klasyfikacji Środków Trwałych (zwanej dalej: KŚT) budynek oraz lokal zostały uznane za odrębne kategorie wskazane w grupie 1 jako: budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowanego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Co więcej budynki niemieszkalne oraz budynki mieszkalne zostały sklasyfikowane w podgrupie odpowiednio: 10 i 11, z kolei lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w podgrupie 12. Konsekwentnie nie są zatem ze sobą utożsamiane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 02 czerwca 2015 r. (I SA/Gd 412/15) przytoczył wypracowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 2007 r. stanowisko odnoszące się do zwolnienia podatkowego, iż „w sytuacji, gdy ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku związane z nabyciem budynku, nie można skutecznie twierdzić, iż w zakresie przedmiotowym tej ulgi mieści się również nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość. Regulacja ta jest jednoznaczna i nie może być mowy o innej intencji ustawodawcy, niż wynikająca z treści normy prawnej, bowiem pojęcia „budynek” i „lokal mieszkalny” stanowiący odrębną nieruchomość oznaczają co innego” (II FSK 528.06).

Należy również zwrócić uwagę na uzasadnienie do projektu ustawy nowelizującej ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (druk sejmowy 2291-A), które wskazuje iż ,,w wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako ,,podatek od przychodów z budynków”, zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.)”. W uzasadnieniu mamy zatem do czynienia z budynkiem.

Biorąc pod uwagę inne akty prawne niezwiązane z prawem podatkowym, jednak odnoszące się do definicji budynku i lokalu, należy wskazać ustawę o własności lokali definiującą lokal w art. 2 ust. 2 tej ustawy jako „wydzieloną trwałymi ścianami w obrębie budynku izbę lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych (przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne)” oraz ustawę z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. 2018 poz. 1202), zwaną dalej: „ustawą Prawo budowlane” uznającą za budynek - „obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadający fundamenty i dach” - art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane.

Na potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy należy również przytoczyć interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2018 r. (0114-KDIP2-1.4010.337.2018.1.JC) wskazującą że „pojęcie „budynek” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z tego względu, zgodnie z utrwalonymi zasadami wykładni językowej, należy przypisać mu jego powszechnie przyjmowane znaczenie. Budynek jest to „jednopoziomowa lub wielopoziomowa budowla naziemna, ograniczona ścianami i dachem, mająca pomieszczenia mieszkalne lub o innym przeznaczeniu” (Wielki Słownik Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/) natomiast lokal to „pomieszczenie mieszkalne lub o innej funkcji użytkowej” (Wielki Słownik Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/). Tym samym, biorąc pod uwagę znaczenie powszechnie przypisywane w języku polskim słowu „budynek”, nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem również lokal.” oraz, że „należy uznać, że jeżeli podatkiem określonym w art. 24b updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., miałyby być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnoszącą się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębną własność. Z normy takiej, powinien również w takim przypadku wynikać sposób obliczenia podatku od takiego lokalu, jako odrębnego środka trwałego. Nieuwzględnienie lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem, brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 24b updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.”

Ponadto, w interpretacji z dnia 18 lutego 2019 r. (0115-KDIT3.4011.537.2018.2.WM ) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, który stwierdził, iż „gdyby zamiarem ustawodawcy miało być objęcie opodatkowaniem (w rozumieniu znowelizowanego art. 30g ustawy o PIT) również usytuowanych w budynkach, wyodrębnionych pod względem prawno-formalnym lokali, niewątpliwe byłyby one bezpośrednio wymienione w art. 30g ustawy o PIT.”.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wynajmowane przez Wnioskodawcę lokale nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków wskazanego w art. 30g ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że ustawą z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 30g, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z treścią art. 30g ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), obowiązującą od 1 stycznia 2019 r., podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
   
2. jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą,
3. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
4. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

– zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 30g ust. 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 30g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji – wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

W przypadku gdy budynek stanowi współwłasność podatnika - przy obliczaniu wartości początkowej przyjmuje się wartość wynikającą z ewidencji tego podatnika (art. 30g ust. 5 pkt 1ww. ustawy.

Zgodnie z art. 30g ust. 6 cytowanej ustawy, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Na podstawie art. 30g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Stosownie do treści art. 30g ust. 9 ww. ustawy, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

W myśl art. 30g ust. 11 cytowanej ustawy, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub ust. 1a pkt 2, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

Natomiast zgodnie z art. 30g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 44. W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek od przychodów z budynków zapłacony za miesiące przypadające na dany kwartał.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której wynajmuje lokale wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca pozostaje w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej z żoną. Żona Wnioskodawcy figuruje obok Wnioskodawcy w akcie notarialnym jako współwłaściciel nieruchomości jednak ich nie wykorzystuje - żona Wnioskodawcy prowadzi odrębną działalność gospodarczą. Wnioskodawca wszystkie decyzje w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej podejmuje samodzielnie. Każde z lokali stanowiących przedmiot niniejszego wniosku stanowi odrębną własność. Lokale te stanowią odrębny przedmiot własności w stosunku do budynku, w którym są położone.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis stanu faktycznego wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dnia 1 stycznia 2019 r., „podatkiem do przychodów z budynków” zostały objęte wszystkie nieruchomości - budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto zmiana dotyczy progu 10.000.000 zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu, na 10.000.000 zł „kwoty wolnej” przypadającej na podatnika. Zatem podstawą opodatkowania będzie suma wartości początkowej poszczególnych środków trwałych - budynków ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Pojęcie „budynek” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego względu, zgodnie z utrwalonymi zasadami wykładni językowej, należy przypisać mu jego powszechnie przyjmowane znaczenie. Budynek jest to „jednopoziomowa lub wielopoziomowa budowla naziemna, ograniczona ścianami i dachem, mająca pomieszczenia mieszkalne lub o innym przeznaczeniu” (Wielki Słownik Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/) natomiast lokal to „pomieszczenie mieszkalne lub o innej funkcji użytkowej” (Wielki Słownik Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/). Tym samym, biorąc pod uwagę znaczenie powszechnie przypisywane w języku polskim słowu „budynek”, nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem również lokal.

Z treści przepisu art. 30g w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. wynika, że przedmiot opodatkowania stanowi przychód ze środka trwałego będącego budynkiem.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że dla potrzeb amortyzacji ustawa rozróżnia budynki od lokali będących odrębną własnością, wymieniając je jako odrębne składniki majątku podlegające amortyzacji. Podobne rozróżnienie znajduje swoje odzwierciedlenie w załączniku nr 1 do ustawy będącym wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli podatkiem określonym w art. 30g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., miałyby być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnosząca się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębną własność. Z normy takiej, powinien również w takim przypadku wynikać sposób obliczenia podatku od takiego lokalu, jako odrębnego środka trwałego.

Tym samym nieuwzględnienie lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem, brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 30g ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Powyższe potwierdza także podział ustalony w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT).

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864) grupę 1 stanowią: budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Dodatkowo, w ramach ww. grupy lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowią podgrupę 12, odrębną od podgrupy 10 (budynki niemieszkalne) oraz podgrupy 11 (budynki mieszkalne). Tym samym, na gruncie KŚT lokale stanowią środki trwałe odrębne od budynków.

Za powyższym przemawia także treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej [druk sejmowy 2291-A], zgodnie z którym: „W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków”.

A zatem w uzasadnieniu tym mowa jest o budynku a nie o lokalu (lokalach).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., wynajmowane lokale stanowiące własność Wnioskodawcy nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem opisanym w art. 30g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za prawidłowe.

W związku z uznaniem stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za prawidłowe, pytanie nr 2 we wniosku należy uznać za bezprzedmiotowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów oraz interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach są one wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Końcowo należy wskazać, że zgodnie z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku. Jak stanowi art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Z analizy wynika, że niniejszy wniosek dotyczy 1 zaistniałego stanu faktycznego. Wnioskodawca w dniu 5 lipca 2019 r. tytułem opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej dokonał wpłaty w wysokości 80 zł, tj. o 40 zł wyższej od należnej. Zatem kwota 40 zł stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej i podlega zwrotowi na rachunek wskazany we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Henryka Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.