Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.259.2019.1.MK
z 2 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz powierników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz powierników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Bank S.A. (dalej: „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest bankiem hipotecznym z siedzibą w Polsce prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych (dalej „Ustawa o bankach hipotecznych”).

Jako wypełnienie dyspozycji art. 27 ust. 1 Ustawy o bankach hipotecznych, przy Banku powołany został Powiernik oraz zastępca Powiernika (dalej „Powiernicy”). Powiernicy, zgodnie z treścią art. 27 ust. 2 wskazanej ustawy, zostali powołani na podstawie decyzji Komisji Nadzoru Finansowego (dalej „KNF”) wydanej po rozpatrzeniu wniosków Rady Nadzorczej Banku.

Powiernicy spełniają wymagania postawione przez ustawodawcę w art. 27 ust. 3 Ustawy o bankach hipotecznych, tj. posiadają polskie obywatelstwo, posiadają wykształcenie wyższe oraz dają rękojmię rzetelnego wykonywania nałożonych na nich obowiązków.

Powiernicy, zgodnie z przepisami Ustawy o bankach hipotecznych, nie są pracownikami Banku. Podstawę wykonywania przez nich powierzonych im funkcji stanowi decyzja wydana przez KNF. Powiernikowi i jego zastępcy przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego na zasadach określonych w Kodeksie pracy, w terminie uzgodnionym z Bankiem. Bank zapewnia Powiernikom warunki pracy odpowiednie do wykonywanych przez nich zadań wskazanych w art. 30 Ustawy o bankach hipotecznych.

Do zadań Powierników należy sprawdzanie, czy:

• zobowiązania wynikające ze znajdujących się w obrocie listów zastawnych zabezpieczone są przez Bank zgodnie z przepisami Ustawy o bankach hipotecznych;
• przyjęta przez Bank bankowo-hipoteczna wartość nieruchomości ustalona została zgodnie z regulaminem, o którym mowa w art. 22 ust. 2 Ustawy o bankach hipotecznych; do zadań Powierników nie należy sprawdzanie, czy bankowo-hipoteczna wartość nieruchomości odpowiada jej wartości rzeczywistej;
• Bank przestrzega wymogów, o których mowa w art. 18 Ustawy o bankach hipotecznych;
• wyniki testu równowagi pokrycia i testu płynności potwierdzają, że wierzytelności Banku oraz prawa i środki, o których mowa w art. 18 ust. 3, 3a i 4 Ustawy o bankach hipotecznych, wpisane do rejestru zabezpieczenia listów zastawnych, wystarczają na pełne zaspokojenie posiadaczy listów zastawnych;
• sposób prowadzenia przez Bank rejestru zabezpieczenia listów zastawnych odpowiada warunkom Ustawy o bankach hipotecznych;
• Bank zapewnia zgodnie z przepisami Ustawy o bankach hipotecznych zabezpieczenie dla planowanej emisji listów zastawnych oraz kontrolę, czy dokonane zostały odpowiednie wpisy do rejestru zabezpieczenia listów zastawnych.

Stosownie do treści art. 33 Ustawy o bankach hipotecznych, Powiernicy otrzymują od Banku wynagrodzenie, którego wysokość ustalił KNF w akcie powołania. Koszty związane z wykonywaniem funkcji Powierników, w tym wynagrodzenie oraz koszty rzeczowe (np. koszty podróży, koszty materiałów biurowych itp.), stanowią koszt działalności Banku. Do Powierników nie mają zastosowania przepisy o ubezpieczeniu społecznym i zdrowotnym, gdyż Powiernicy są objęci tymi ubezpieczeniami z innych tytułów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Bank dokonując wypłaty wynagrodzenia na rzecz Powierników działa w charakterze płatnika i jest obowiązany, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej „Ustawa o PIT”) do poboru zaliczki na podatek dochodowy, pomniejszonej o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 27 Ustawy o bankach hipotecznych przy każdym banku hipotecznym powołuje się powiernika oraz co najmniej jednego zastępcę powiernika. Liczba zastępców powiernika dostosowana jest do skali działalności banku hipotecznego. Powiernik i jego zastępca nie mogą być pracownikami banku hipotecznego. Powiernik i jego zastępca powinni posiadać obywatelstwo jednego z państw-członków Unii Europejskiej, wykształcenie wyższe i dawać rękojmię rzetelnego wykonywania nałożonych na nich obowiązków.

Zgodnie z przepisami Ustawy o bankach hipotecznych:

• powiernik i jego zastępca mogą być odwołani przez KNF w przypadkach wskazanych w ustawie;
• powiernik i jego zastępca są niezależni i nie podlegają poleceniom KNF;
• zadania powiernika zostały określone w art. 30 Ustawy o bankach hipotecznych;
• powiernik i jego zastępca otrzymują wynagrodzenie, którego wysokość ustala KNF w akcie powołania;
• powiernikowi i jego zastępcy przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego na zasadach określonych w Kodeksie pracy, w terminie uzgodnionym z bankiem hipotecznym;
• koszty związane z wykonywaniem funkcji powiernika i jego zastępcy, w tym wynagrodzenie, stanowią koszt działalności banku hipotecznego;
• bank hipoteczny obowiązany jest zapewnić powiernikowi i jego zastępcy warunki pracy odpowiednie do wykonywanych przez nich zadań.

Ustawa o PIT wprowadza przyporządkowanie wszystkich przychodów, dochodów, kosztów i strat do konkretnych źródeł przychodów. Opodatkowane podatkiem dochodowym przysporzenie majątkowe musi być zaliczone do jednej - i tylko jednej - z wymienionych w art. 10 ust. 1 ceduł (W. Modzelewski, J. Bielawny, M. Słomka, Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyd. 12, Warszawa 2019).

Dokonując analizy źródeł przychodów wymienionych w art. 10 Ustawy o PIT, w pierwszej kolejności należy skonfrontować źródło uzyskanego przychodu z brzmieniem art. 2 Ustawy o PIT, w którym wymienione zostały przychody, do których nie mają zastosowania przepisy Ustawy o PIT.

W opinii Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku wypłaty przez Bank wynagrodzenia na rzecz Powierników, nie mamy do czynienia z przychodami, o których mowa w art. 2 Ustawy o PIT.

Mając na uwadze fakt, że Powiernicy, zgodnie z przepisami Ustawy o bankach hipotecznych, nie mogą być pracownikami Banku, wykluczone zostało istnienie stosunku pracy i stosunków zbliżonych do stosunku pracy pomiędzy bankiem hipotecznym a powiernikiem czy jego zastępcą (dr Adam Stopyra, dr Rafał Woźniak, Ustawa o listach zastawnych i bankach hipotecznych. Komentarz, wyd. 1, 2017). Również kwestia urlopu Powierników została odrębnie uregulowana w Ustawie o bankach hipotecznych poprzez odesłanie do zasad obowiązujących w Kodeksie Pracy. Tym samym, należy uznać, że takie odesłanie potwierdza brak istnienia stosunku pracy i stosunku zbliżonego do stosunku pracy pomiędzy Bankiem a Powiernikami, bowiem w przypadku stosunku pracy i stosunków zbliżonych do stosunków pracy nie ma potrzeby odrębnego regulowania kwestii urlopowych, gdyż zastosowanie znajdują wprost przepisy Kodeksu Pracy.

Należy również podkreślić fakt, że Powiernicy wykonują zadania wskazane w stanie faktycznym, które zostały im zlecone poprzez odpowiednie uregulowanie w przepisach Ustawy o bankach hipotecznych.

W konsekwencji, do uzyskiwanego przez Powierników wynagrodzenia powinien - zdaniem Wnioskodawcy - znaleźć zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 Ustawy o PIT.

Działalność wykonywana osobiście została wyodrębniona przez ustawodawcę jako jedno z dziewięciu, wymienionych w art. 10 Ustawy o PIT, źródeł przychodów. W Ustawie o PIT nie można znaleźć definicji działalności wykonywanej osobiście - jej rolę spełnia zamknięta, zawarta w art. 13 lista kategorii działalności, które dla celów podatkowych traktowane są odmiennie od pozostałych wymienionych w art. 10 źródeł, a więc od pozarolniczej działalności gospodarczej, stosunku pracy i stosunków pokrewnych do stosunku pracy czy innych źródeł przychodu (J. Marciniuk (red.), Podatek dochodowy od osób fizycznych, Komentarz. Wyd. 18, Warszawa 2017).

Zgodnie z treścią art. 13 pkt 6 Ustawy o PIT za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

W przepisie tym mowa o przychodach, które uzyskiwane są na podstawie zlecenia poza stosunkiem pracy i stosunkiem służbowym. Niemniej, wydaje się, że „zleca” nie przesądza, aby konieczne było zawarcie umowy zlecenia pomiędzy organem państwowym a podatnikiem. Wnioskodawca zwraca również uwagę, że zwrot „a zwłaszcza” użyty w treści art. 13 pkt 6 Ustawy o PIT oznacza, że ustawodawca ustalił otwarty katalog przychodów z działalności na zlecenie organów państwowych. Oznacza to, że również przychody innych osób, niż wymienione w tym przepisie, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, powinny stanowić przychody klasyfikowane do niniejszego źródła przychodów. Również sądy (por np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 listopada 2011 r., sygn. akt II FSK 1009/10) akcentują, że istotne jest aby uprawnienie podmiotu zlecającego wykonanie takiej czynności wynikało z przepisów prawa (K. Serwińska, J. Narkiewicz-Tarłowska (red.), PIT. Komentarz praktyczny, Warszawa 2014).

Dla przykładu można wskazać na stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 grudnia 2018 r. (sygn. 0112-KDIL3 -1.4011.432.2018.1.KF), w której organ podatkowy uznał, że „całe wynagrodzenie obejmujące zarówno część podstawową, jak i zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu do miejsca wykonywania czynności stanowić będzie dla lekarzy weterynarii przychód określony w art. 13 pkt 6 cytowanej ustawy, tj. przychód z działalności wykonywanej osobiście. Zatem na Wnioskodawcy, w związku z wypłacaniem ww. świadczeń będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych”. Wnioskodawca wskazuje, że lekarze weterynarii wyznaczani są do wykonywania niektórych czynności z zakresu ochrony zdrowia zwierząt oraz bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego przez Powiatowego Lekarza Weterynarii, a ich wyznaczenie następuje w drodze decyzji administracyjnej określającej rodzaj i zakres czynności przekazywanych do wykonania. Natomiast uzyskiwane przez lekarzy weterynarii w tym zakresie przychody nie zostały wprost wskazane art. 13 pkt 6 Ustawy o PIT. Zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć wnioskowanie per analogiam dla określenia źródła przychodów otrzymywanych przez inne osoby niż wymienione wprost w treści przepisu art. 13 ust. 6 Ustawy o PIT, którym odpowiedni organ na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności. Tym samym, powyższe wnioskowanie powinno znaleźć zastosowanie również przy ustalaniu źródła przychodów otrzymywanych przez Powierników od Banku.

Konkludując, w opinii Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane przez Bank na rzecz Powierników należy zaklasyfikować do źródła przychodów wskazanego w art. 13 pkt 6 Ustawy o PIT. W konsekwencji, na podstawie art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT, Bank - działając jako płatnik - jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy, pomniejszonych o miesięczne koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o PIT koszty uzyskanie niektórych przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Mając na uwadze, że w przedstawionym stanie faktycznym do Powierników nie mają zastosowania przepisy o ubezpieczeniu społecznym i zdrowotnym, gdyż Powiernicy są objęci tymi ubezpieczeniami z innych tytułów, Bank powinien pomniejszyć kwotę przychodu Powierników o miesięczne koszty uzyskania przychodu w wysokości 20% uzyskanego przychodu. W konsekwencji, od tak ustalonego dochodu Bank powinien pobierać zaliczkę na podatek dochodowy.

W opinii Wnioskodawcy, Bank dokonując wypłaty wynagrodzenia na rzecz Powierników działa w charakterze płatnika i jest obowiązany, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o PIT do poboru zaliczki na podatek dochodowy, pomniejszonej o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późń. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów został określony w art. 10 ust. 1 ww. ustawy. Jednym ze źródeł przychodów są tzw. „inne źródła”, określone w pkt 9, do których zalicza się te wszystkie przychody, które nie mogą być zakwalifikowane do ściśle określonej kategorii wymienionej w pkt 1-8b ww. przepisu.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zwrot „w szczególności” użyty w art. 20 ust. 1 ustawy oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9. Katalog ten nie jest więc zamknięty. Oznacza to, że do „innych źródeł” należy zakwalifikować wszelkie przychody, których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ustawy.

Zgodnie natomiast z treścią art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się ściśle określone kategorie przychodów wymienione w art. 13 ww. ustawy.

W myśl postanowień art. 13 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

W niniejszej sprawie kluczową kwestią jest rozstrzygnięcie do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować wynagrodzenie powiernika pełniącego taką funkcję w banku hipotecznym, co z kolei pozwoli określić wynikające z tego tytułu obowiązki po stronie płatnika.

Źródłem regulacji dotyczących powiernika w banku hipotecznym jest ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych (Dz. U z 2016 r. poz. 1771, ze zm.), w której cały Dział IV Kontrola i nadzór nad bankami hipotecznymi został poświęcony temu tematowi.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 i 2 ww. ustawy przy każdym banku hipotecznym powołuje się powiernika oraz co najmniej jednego zastępcę powiernika, przy czym liczbę zastępców powiernika dostosowuje się do skali działalności banku hipotecznego. Powiernik i jego zastępca nie mogą być pracownikami banku hipotecznego. Powiernika i jego zastępcę powołuje na okres 6 lat, na wniosek rady nadzorczej banku hipotecznego, Komisja Nadzoru Finansowego.

Co istotne, jak wynika z art. 29 ust. 1 ww. ustawy Powiernik i jego zastępca są niezależni i nie podlegają poleceniom organu, który ich powołał.

Kwestię wynagrodzenia powierników reguluje z kolei art. 33 tej samej ustawy, a dokładnie:

• ust. 1. Powiernik i jego zastępca otrzymują wynagrodzenie, którego wysokość ustala Komisja Nadzoru Finansowego w akcie powołania. Koszty związane z wykonywaniem funkcji powiernika i jego zastępcy, w tym wynagrodzenie, stanowią koszt działalności banku.
• ust. 2. Bank hipoteczny zapewnia powiernikowi i jego zastępcy warunki pracy odpowiednie do wykonywanych przez nich zadań.
• ust. 3. Powiernikowi i jego zastępcy przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego na zasadach określonych w Kodeksie pracy, w terminie uzgodnionym z bankiem hipotecznym.
• ust. 4. Okres pełnienia funkcji powiernika i jego zastępcy zalicza się do okresów pracy oraz innych okresów, od których zależy nabycie uprawnień pracowniczych. Do osób pełniących funkcję powiernika i jego zastępcy mają zastosowanie przepisy o ubezpieczeniu społecznym i zdrowotnym, o ile osoby te nie są objęte tymi ubezpieczeniami z innych tytułów.

Odnosząc powyższe regulacje prawne na grunt omawianej sprawy stwierdzić należy, że powiernika i jego zastępcę nie łączy z bankiem hipotecznym żaden formalny stosunek prawny, na podstawie którego za wykonywane funkcje osoby te otrzymują wynagrodzenie, zatem wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę osobom pełniącym funkcję powiernika na podstawie przepisów ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych będzie stanowić przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.