Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.280.2019.2.MŁ
z 29 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2019 r. (data wpływu 20 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 czerwca 2019 r. (data wpływu 14 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez dostawcę (koncern paliwowy) oraz momentu obowiązku rejestracji sprzedaży produktów na rzecz osób fizycznych za pomocą kasy rejestrującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów w ww. zakresie. Dnia 14 czerwca 2019 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność finansową, w szczególności, w zakresie udzielania klientom finansowania w formie pożyczek. Spółka zamierza rozszerzyć prowadzoną działalność o zawieranie umów leasingu oraz umów najmu. Klientami Spółki są oraz będą głównie osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (dalej: „klient indywidualny”, „klient”).

W celu uatrakcyjnienia oraz poszerzenia oferty skierowanej do klienta indywidualnego Spółka zamierza zaoferować produkt pod postacią Karty Paliwowej (dalej: „Karta”). Karta ma być co do zasady oferowana jako produkt dodatkowy w związku z np. świadczeniem usług w ramach zawartej umowy pożyczki, umowy leasingu lub umowy najmu przez Spółkę z klientem, ale także może być oferowana odrębnie, jako jedyny produkt w relacji z danym klientem indywidualnym.

Spółka zamierza podpisać umowę o współpracy w zakresie dostawy towarów oraz świadczeniu usług z wybranymi koncernami paliwowymi (dalej także: „dostawca”). W ramach umowy o współpracy:

• Spółka będzie nabywać towary usługi w celu ich dalszej odsprzedaży swoim klientom indywidualnym na podstawie zawartej przez klienta ze Spółką umowy dotyczącej Karty Paliwowej;
• Koncern paliwowy wystawi Karty Paliwowe, przypisane (i) do pojazdu lub (ii) do danej osoby;
• Karty będą przekazywane przez koncern paliwowy do Spółki i dystrybuowane przez Spółkę do jej klientów indywidualnych;
• Karty Paliwowe umożliwiać będą użytkownikom bezgotówkowe rozliczanie zakupów produktów tj. towarów i usług w postaci::
  1. paliwa (benzyna, olej napędowy, gaz),
  2. płynów eksploatacyjnych (olej silnikowy, płyn hamulcowy, płyn do spryskiwaczy, itp.) oraz
  3. usług (myjnia, sprzątanie samochodu, autostrada, parking, itp.);
• Zakup ww. towarów oraz usług będzie rozliczany z dołu w okresach rozliczeniowych odpowiadających miesiącom kalendarzowym, ze wskazaniem, że dniem dokonania dostawy/wykonania usługi będzie ostatni dzień danego okresu rozliczeniowego, tj. miesiąca kalendarzowego.
  
  

Spółka, w opisywanym zdarzeniu przyszłym, nie będzie ostatecznym konsumentem nabywanych towarów. Spółka będzie nabywać towary w celu ich dalszej odsprzedaży, przy czym bezpośrednim ich odbiorcą od koncernów paliwowych będą klienci indywidualni. Klienci Spółki, poprzez użycie indywidualnej Karty Paliwowej, nabędą od Spółki produkty koncernu paliwowego oraz dokonają zużycia według własnego uznania, według własnych potrzeb. Karta Paliwowa umożliwi Spółce przypisanie sprzedaży produktów do konkretnego pojazdu/danego klienta. Koncern paliwowy obciąży Spółkę zbiorczo kosztami produktów nabytych przez klientów Spółki w danym okresie rozliczeniowym przy użyciu Kart Paliwowych, z jednoczesnym przypisaniem rodzaju i wartości nabytych produktów do konkretnego pojazdu lub osoby a tym samym do konkretnego klienta indywidualnego. W oparciu o otrzymane z koncernu paliwowego zbiorcze zestawienie, po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego, Spółka obciąży swojego klienta indywidualnego kosztami zakupów z użyciem Karty Paliwowej, dokonanych przez niego w danym okresie rozliczeniowym tj. miesiącu kalendarzowym.

Głównym zamierzeniem Spółki jest jeszcze silniejsze związane klientów ze Spółką poprzez zaoferowanie atrakcyjnego i kompletnego produktu, który przede wszystkim ułatwi a także uprości rozliczenia finansowe, w całkowitej zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa. Spółka podpisując umowę z koncernem paliwowym, z jednej strony będzie gwarantem dokonywanych płatności za nabywane produkty a z drugiej strony umożliwi i zagwarantuje swoim klientom ciągłą i nieustanną możliwość skorzystania z gamy produktów, oferowanych w ramach Karty Paliwowej przez koncern paliwowy.

Karta paliwowa zostanie skierowana do klientów indywidualnych Spółki, którzy wyrażą taką chęć i podpiszą umowę dotyczącą Karty Paliwowej ze wskazaniem głównych cech produktu:

• Spółka zobowiąże się do zapewnienia ciągłości dostępu do produktów oferowanych przez koncern paliwowy w postaci dostawy towarów oraz świadczenia usług okołopaliwowych w związku z umową zawartą przez Spółkę z danym koncernem paliwowym;
• Klient zobowiąże się do zapłaty na rzecz Spółki za produkty i usługi nabyte na stacjach paliwowych koncernu z użyciem Kart Paliwowych;
• Cena paliwa ustalana będzie indywidualnie pomiędzy koncernem paliwowym oraz Spółką oraz dalej pomiędzy Spółką a klientem indywidualnym; w relacji handlowej Spółki z koncernem paliwowym przewidywany będzie rabat od ceny wynikającej z pojedynczych tankowań paliwa, podobnie też cena odsprzedaży paliwa pomiędzy Spółką a klientem indywidualnym będzie mogła podlegać oddzielnemu rabatowaniu; takie działanie powodować ma realny wpływ Spółki na kształtowanie transakcji handlowej w celu zaoferowania klientowi indywidualnemu atrakcyjnej oraz korzystnej ceny paliwa;
• W przypadku zakwestionowania jakości lub ilości zakupionego produktu, klient indywidualny będzie zgłaszać reklamacje bezpośrednio do Wnioskodawcy, na którym to będzie ciążyć pełna odpowiedzialność za ewentualne stwierdzone wady; Wnioskodawcy zaś przysługiwać będzie dalsze roszczenie względem koncernu paliwowego, które Wnioskodawca będzie dochodzić na mocy zawartej z koncernem umowy lub też na zasadach ogólnych wynikających z przepisów prawa cywilnego; w ramach stosunków faktycznych, możliwe będzie również bezpośrednie reklamowanie lub zgłaszanie uwag dotyczących wad i jakości nabywanych produktów bezpośrednio przez Klienta do koncernu paliwowego (stacji paliw);
• Wnioskodawca będzie również uprawniony do zablokowania Karty Paliwowej w przypadku jej zagubienia przez klienta indywidualnego bądź kradzieży lub w przypadku nieuregulowania płatności przez klientów;
• udostępniane Karty Paliwowe nie będą środkami płatniczymi, nie będą posiadały takiej funkcjonalności;
• Karta upoważniać będzie do dokonywania transakcji w imieniu Spółki na rzecz klienta bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia;
• W istocie dostawca przekazywać będzie na rzecz Wnioskodawcy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel a dopiero Wnioskodawca przekaże to prawo dalej; dla koncernu paliwowego stroną umowy (zobowiązanej przede wszystkim do uregulowania płatności za nabywane paliwo) będzie wyłącznie Wnioskodawca;
• Jako element uproszczenia rozliczeń, w pełnej zgodzie i na podstawie przepisów ustawy o VAT, klient wyrazi zgodę na otrzymywanie od Spółki (i) faktur (ii) wystawianych w sposób elektroniczny;
• Karta Paliwowa upoważniać będzie do dokonywania transakcji w ramach indywidualnie przyznanego limitu na podstawie wyłącznej decyzji Spółki, zarówno w zakresie sumy łącznej nabywanych w danym okresie rozliczeniowym produktów (limit kwotowy) jak i rodzaju nabywanych towarów i usług (wybrany pakiet); przykładowo: danemu klientowi przysługiwać będzie miesięczny limit w maksymalnej wysokości 2.000 PLN wyłącznie dla produktu pod postacią konkretnego rodzaju paliwa i produktów pozapaliwowych na podstawie zindywidualizowanej karty przypisanej do numeru rejestracyjnego pojazdu.
  
  

Na podstawie umowy zawartej z koncernem paliwowym Spółka otrzyma jedną fakturę za każdy okres rozliczeniowy (miesiąc kalendarzowy), która zawierać będzie wszystkie nabyte w danym miesiącu kalendarzowym towary oraz wykonane usługi. W ramach umowy dostawca przewiduje, że sprzedaż zostanie dokonana w ostatnim dniu każdego okresu rozliczeniowego tj. miesiąca kalendarzowego. Co do zasady faktura na rzecz Spółki zostanie wystawiona w terminach wskazanych w ustawie o VAT, w praktyce będzie to około drugiego lub trzeciego dnia roboczego po zakończeniu poprzedniego miesiąca rozliczeniowego.

Wraz z fakturą koncern paliwowy przedstawi oraz przekaże Spółce szczegółowe zestawienie, w formie elektronicznego załącznika, po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego, w którym zostaną wymienione wszelkie nabyte z udziałem Kart Paliwowych produkty. W związku z tym, że Spółka otrzyma fakturę wraz z załącznikiem dopiero po zakończeniu każdego miesiąca rozliczeniowego, sama nie będzie w stanie fizycznie wcześniej powziąć informacji o szczegółach dokonanych zakupów produktów, wykonanych i zrealizowanych tylko i wyłącznie przez klientów Spółki. Z tych powodów, Spółka będzie mogła wystawić własną fakturę dla klienta dokonującego zakupów z użyciem Kart Paliwowych nie wcześniej niż po otrzymaniu faktury oraz zestawienia z danego koncernu paliwowego, tj. w pierwszych dniach kolejnego miesiąca w odniesieniu do zakupów dokonanych w poprzednim miesiącu kalendarzowym.

Wskazać ponadto należy, iż Spółka w lutym 2019 roku uzyskała odpowiednią koncesję na obrót paliwami wydaną przez uprawniony państwowy organ oraz została wpisana do odpowiedniego rejestru podmiotów, które posiadają właściwą koncesję na obrót paliwami. Decyzja koncesyjna umożliwia Spółce dokonywanie odsprzedaży paliw ciekłych z wykorzystaniem Kart Paliwowych wydawanych przez koncerny paliwowe.

Spółka informuje, iż czynności związane z oferowaniem produktu pod postacią Karty Paliwowej oferować będzie wyłącznie:

• w oparciu o posiadaną ważną oraz aktualną koncesję;
• na podstawie ważnej umowy z danym koncernem paliwowym;
• na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa, w szczególności w pełnej zgodzie z przepisami ustawy o VAT jak i przepisami dotyczącymi obrotem paliwami;
• kierując się zasadami obowiązującymi w grupie kapitałowej, której jest częścią, polegającymi na poszanowaniu zasad współpracy, poszanowaniu prawa a także pewności, szybkości oraz otwartości na potrzeby klientów.
  
  

Z uzupełnienia do wniosku z dnia 12 czerwca 2019 r. wynika, że:

Ad. 1

Wnioskodawca wskazuje, że wobec Spółki już wcześniej powstał obowiązek ewidencjonowania przy użyciu kasy rejestrującej. Zgodnie z książką serwisową, kasa rejestrująca posiadana przez Spółkę została zafiskalizowana w dniu 23 września 2009 roku. Ostatni zapis w kasie rejestrującej miał miejsce w dniu 6 października 2015 roku.

Jak już wskazano w treści Wniosku, Spółka w chwili obecnej nie dokonuje czynności, które podlegałyby obowiązkowi ich rejestracji przy użyciu kasy rejestrującej.

Spółka świadczy obecnie usługi w zakresie:

• (podstawowe) udzielanie pożyczek pieniężnych, które zwolnione są z obowiązku fiskalizacji na podstawie poz. 24 załącznika do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 roku w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. 2018 r., poz. 2519);
• (dodatkowe) promocji i wsparcia sprzedaży, które wykonywane są na rzecz dostawców przedmiotów finansowanych udzielanymi pożyczkami, będących innymi osobami/ podmiotami niż te wskazane w art. 111 ustawy o podatku od towarów i usług.
  
  

Ad. 2

Z towarów i usług, które Spółka planuje sprzedawać w ramach Karty Paliwowej, zostały wymienione w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 roku w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. 2018 r., poz. 2519) jedynie dostawy:

1. gazu płynnego tj. § 4 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz
2. paliw silnikowych tj. § 4 ust. 1 pkt 1 lit. m.
   
   

Pozostałe produkty (towary i usługi), które mają być sprzedawane w ramach Karty Paliwowej, nie zostały wymienione w wyżej wskazanym § 4 ust. 1 pkt 1) i 2) Rozporządzenia Ministra Finansów.

Ad. 3

Wnioskodawca będzie obciążany za wydanie Karty Paliwowej przez koncern X, natomiast koncern Z nie będzie pobierał od Wnioskodawcy opłaty za wydanie Karty Paliwowej. Taki stan rzeczy wynika z wyłącznej polityki handlowej wskazanych koncernów paliwowych.

Ad. 4

Wnioskodawca nie będzie pobierał opłat za używanie Kart Paliwowych.

Ad. 5

Wnioskodawca będzie miał wpływ na kształtowanie ceny sprzedaży produktów i usług oferowanych klientom indywidualnym w związku z Kartą Paliwową.

W przypadku paliw silnikowych Wnioskodawca zastosuje rabat (w stosunku do ceny nabycia z koncernu paliwowego/na stacji paliw) w związku z dokonywaną sprzedażą na rzecz klienta indywidualnego.

W tym miejscu można przytoczyć przykład, który był już uwidoczniony w treści wniosku:

• Cena paliwa za jeden litr w momencie dokonania transakcji widoczna na dystrybutorze stacji paliw (koncernu) wynosić będzie 5,30 zł brutto;
• Koncern sprzeda paliwo na rzecz Spółki w cenie 5,10 zł brutto tj. uwzględniającej rabat przysługujący Spółce w wysokości 20 groszy brutto na jednym litrze paliwa;
• Spółka odsprzeda paliwo na rzecz klienta indywidualnego w cenie 5,20 zł brutto za jeden litr paliwa tj. uwzględniając rabat w wysokości 10 groszy brutto, który to wynikać będzie z umowy zawartej przez Spółkę z klientem indywidualnym.
  
  

W przypadku przejazdu autostradą zarządzaną przez Y Spółka również będzie kształtować ostateczną cenę przejazdu. Obrazuje to następujący przykład:

• Cena przejazdu autostradą zarządzaną przez Y na odcinku A – B wynosi łącznie 9,90 zł (usługa niepodlegająca pod podatek VAT);
• Spółka odsprzeda przejazd autostradą na rzecz klienta indywidualnego w łącznej cenie 12,18 zł brutto, tj. z uwzględnieniem czynności opodatkowanej podstawową stawką podatku VAT, tj. 23%.
  
  

Całość dokonanych dostaw towarów i usług w ramach danego okresu rozliczeniowego (miesiąca kalendarzowego) będzie uwzględniona oraz zafakturowana w ramach jednej zbiorczej faktury.

Ad. 6

Wnioskodawca nie posiada własnych stacji paliw.

Ad. 7

Wnioskodawca informuje, iż krąg miejsc nabycia towarów i usług w ramach Karty Paliwowej będzie ściśle ograniczony.

Przede wszystkim produkty będzie można nabywać tylko i wyłącznie w Polsce, tj. w ramach stacji paliw umiejscowionych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Po wtóre, kolejnym ograniczeniem będzie przypisanie indywidualnej Karty Paliwowej do stacji paliw danego koncernu. Ponadto zakres nabywanych towarów i usług w ramach Karty Paliwowej będzie ograniczony dla dostępnych pakietów towarów i usług wyłącznie w ramach produktów paliwowych oraz okołopaliwowych.

Ad. 8

Wyłącznie Wnioskodawca będzie decydował o asortymencie towarów i usług, które mogą być nabywane przez osoby fizyczne przy użyciu Karty Paliwowej w ramach produktów paliwowych oraz okołopaliwowych; w żadnym wypadku nie będzie to cały asortyment towarów i usług dostępnych na danej stacji paliw.

W ramach zindywidualizowanej personalizacji każdej Karty Paliwowej Wnioskodawca wskaże klientowi indywidualnemu zakres funkcjonalności:

• Karta Paliwowa będzie przypisana do (i) do pojazdu lub (ii) do danej osoby;
• Karta Paliwowa wskazywać będzie określone grupy asortymentowe/pakiety dostępne dla danego klienta:
  1. produkty paliwowe (paliwa silnikowe, gaz), usługi dodatkowe (myjnia, przejazd autostradą) lub
  2. produkty paliwowe (paliwa silnikowe, gaz), usługi dodatkowe (myjnia, przejazd autostradą) i produkty okołopaliwowe (oleje silnikowe, płyny eksploatacyjne, oleje smarowe itp.);
• Karta Paliwowa ograniczona będzie w spersonalizowany sposób w ramach poniższych limitów:
  1. liczby dziennych wizyt na stacji paliw (liczba transakcji/dzień);
  2. ilości tankowanego paliwa (jednorazowy, tygodniowy, miesięczny wyrażony w litrach);
  3. wartości zakupionych produktów i usług (jednorazowy, tygodniowy, miesięczny wyrażony w PLN).

Ad. 9

Wnioskodawca prowadzi obecnie działalność głównie zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT, tj. świadczy usługi udzielania pożyczek pieniężnych. Poza tym, w jednostkowych przypadkach Wnioskodawca świadczy usługi opodatkowane podatkiem VAT w stawce podstawowej 23%, tj. usługi promocji i wsparcia sprzedaży. Wnioskodawca nie świadczy usług niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wskazano w złożonym Wniosku, Spółka zamierza rozszerzyć prowadzoną działalność o zawieranie umów leasingu oraz umów najmu. Klientami Spółki są oraz będą głównie osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

W dniu 3 czerwca 2019 roku Wnioskodawca zaoferował nowy produkt pod postacią usług najmu samochodów osobowych skierowany do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Czynności Spółki realizowane w zakresie tego produktu będą opodatkowane podstawową stawką podatku VAT tj. 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółce przysługiwać będzie pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych przez dostawcę (koncern paliwowy) na rzecz Spółki w związku z dokonywanymi zakupami produktów, które dalej będą odsprzedawane w związku z oferowaniem Kart Paliwowych na rzecz klientów indywidualnych?
2. Czy obowiązek rejestracji sprzedaży produktów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej za pomocą kasy rejestrującej, będzie mógł zostać zrealizowany w momencie wystawienia faktury za dany okres rozliczeniowy przez Spółkę na rzecz klienta indywidualnego, tj. w związku z obciążeniem klienta zakupionymi od Spółki produktami?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Spółce przysługiwać będzie pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych przez dostawcę (koncern paliwowy) na rzecz Spółki w związku z dokonywanymi zakupami produktów, które dalej będą odsprzedawane w związku z oferowaniem Kart Paliwowych na rzecz klientów indywidualnych.

Ad. 2

Spółka będzie mogła dokonać rejestracji sprzedaży produktów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej za pomocą kasy rejestrującej, w momencie wystawienia przez nią faktury za dany okres rozliczeniowy na rzecz klienta indywidualnego, tj. w związku z obciążeniem klienta zakupionymi od Spółki produktami.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przez towary zaś rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Zarówno dostawa towarów jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, według której sprzedaż to m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy o VAT – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Należy zauważyć, że w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego. W rozumieniu ustawy o VAT, „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, że dostawa w rozumieniu ustawy nie musi wiązać się z przeniesieniem własności towarów.

Natomiast ze świadczeniem usług mamy również do czynienia w sytuacji, gdy podatnik dokonuje czynności działając we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej, ponieważ zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT – w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z przedstawionego na wstępie opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w szczególności, w zakresie udzielania klientom finansowania w formie pożyczek. Spółka zamierza rozszerzyć prowadzoną działalność gospodarczą o zawieranie umów leasingu oraz najmu.

W celu uatrakcyjnienia oraz poszerzenia oferty skierowanej do klienta indywidualnego Spółka zamierza zaoferować produkt pod postacią Karty Paliwowej. Karta ma być co do zasady oferowana jako produkt dodatkowy w związku z np. świadczeniem usług w ramach zawartej umowy pożyczki, leasingu lub najmu przez Spółkę z klientem ale także może być oferowana odrębnie, jako jedyny produkt w relacji z danym klientem indywidualnym. Wnioskodawca zamierza skorzystać z możliwości rozliczania bezgotówkowych zakupów produktów przy użyciu Kart Paliwowych na podstawie umów zawartych z wybranymi koncernami paliwowymi. Każda z umów będzie określała zasady wydawania i używania Kart Paliwowych, przeznaczonych do dokonywania zakupów paliw, towarów i usług oferowanych przez danego dostawcę. W świetle postanowień umowy, Karty Paliwowe są własnością dostawców (koncernu paliwowego). Na podstawie dyspozycji Wnioskodawcy, Karty będą wydawane klientom Spółki: karta przypisana do pojazdu lub karta przypisana do danej osoby.

Sprzedaż paliw oraz innych towarów i usług będzie następowała w ten sposób, że Wnioskodawca będzie je nabywać od koncernu paliwowego, przy czym bezpośrednie wydanie paliw oraz innych towarów i wykonanie usług nastąpi pomiędzy koncernem a klientem za okazaniem przez klienta Karty Paliwowej, przy pomocy której będą rejestrowane dokonane zakupy produktów. Faktury za sprzedane towary usługi będą wystawiane na rzecz Spółki przez dostawców z dołu a płatność określonych w nich kwot będzie dokonywana przelewem na rachunek bankowy wskazany na wystawionej fakturze. Spółka podkreśla, że będzie nabywać produkty wyłącznie w celu ich dalszej sprzedaży na rzecz klientów indywidualnych.

Zgodnie z umową, sprzedaż produktów na rzecz Spółki następować będzie w oparciu o ceny obowiązujące u dostawcy w momencie sprzedaży lub świadczenia usług a w przypadku paliw cena może podlegać korekcie o przyznany Spółce rabat. Podobnie Spółka, dokonując odsprzedaży paliwa na rzecz klientów na podstawie faktury, będzie mogła uwzględnić rabat wynikający z zawartej umowy z klientem.

Powyższe można zobrazować następującym przykładem wartościowym:

• Cena paliwa za jeden litr w momencie dokonania transakcji widoczna na stacji paliw wynosić będzie 5,30 zł;
• Koncern sprzeda paliwo na rzecz Spółki w cenie 5,10 zł, tj. uwzględniającej rabat przysługujący Spółce w wysokości 20 groszy na jednym litrze paliwa;
• Spółka odsprzeda paliwo na rzecz klienta indywidualnego w cenie 5,20 zł za jeden litr paliwa, tj. uwzględniając rabat w wysokości 10 groszy, który to wynikać będzie z umowy zawartej przez Spółkę z klientem indywidualnym.
  
  

Oznacza to, że Spółka mając wpływ na kształtowanie cen paliwa „podzieli” się przysługującym jej rabatem ze swoim klientem indywidualnym. Tak ukształtowana relacja handlowa, w ocenie Spółki, pozwoli na zaoferowanie produktu, który zostanie pozytywnie odebrany przez klientów oraz potencjalnych klientów.

W przypadku zakwestionowania jakości lub ilości zakupionego produktu, klient indywidualny będzie mógł zgłaszać reklamacje bezpośrednio do Wnioskodawcy, na którym to będzie ciążyć pełna odpowiedzialność za ewentualnie stwierdzone wady; Wnioskodawcy zaś przysługiwać będzie dalsze roszczenie względem koncernu paliwowego. W ramach stosunków faktycznych, możliwe jest również bezpośrednie reklamowanie lub zgłaszanie uwag wynikających z wad /jakości nabywanych produktów bezpośrednio przez klienta do koncernu paliwowego (dostawcy), przy czym w przypadku sporu, stroną tego sporu z koncernem paliwowym (dostawcą) będzie Wnioskodawca.

Ponadto, Spółce przysługiwać będą uprawnienia w zakresie kształtowania warunków dostawy, w szczególności w zakresie:

• działania Kart Paliwowych, tj. decydować będzie o asortymencie towarów i usług, które można nabyć przy użyciu Kart Paliwowych;
• możliwości definiowania odrębnie dla każdej Karty Paliwowej pakietu paliw oraz innych towarów i usług, które będą mogły zostać nabyte przy pomocy danej Karty Paliwowej;
• ustalenia limitu kwotowego nabywanych paliw oraz innych towarów i usług w ramach zindywidualizowanej Karty Paliwowej;
• posiadania możliwości zmiany ustalonych limitów oraz możliwość blokowania Kart Paliwowych w określonych przypadkach np. w związku z utratą Karty przez klienta lub zaprzestania regulowania zobowiązań wynikających z łączącej Klienta ze Spółką umowy.
  
  

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem Kart Paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz.

W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że takie przeniesienie miało miejsce) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot ten posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy dostawcą towaru, emitentem Karty paliwowej i kolejnymi w łańcuchu podmiotami. Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że kolejny w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez ten podmiot. Podkreślenia w tym aspekcie wymaga również to, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, że „uznaje się, że dostawy towarów dokonał kardy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im – niejako a priori – takie a nie inne znaczenie.

Z kolei – jak wynika z powołanego art. 8 ust. 2a ustawy o VAT – podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca zamierza skorzystać z możliwości rozliczania bezgotówkowych zakupów towarów i usług przy użyciu Kart Paliwowych nabywanych od dostawcy na rzecz klienta indywidualnego. Spółka będzie miała realny wpływ na cenę produktów, warunki ich nabycia a także będzie ponosiła odpowiedzialność za wady. Przy Spółce będą więc istnieć istotne elementy transakcji nabycia produktów a tym samym Spółka będzie każdorazowo nabywała prawo do rozporządzania towarami jak właściciel przed odsprzedażą produktów na rzecz klientów indywidualnych.

Reasumując, biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy stwierdzić, że w ramach przyjętego między stronami schematu współpracy z wykorzystaniem Kart Paliwowych, będzie dochodziło do sprzedaży towarów/usług przez koncern paliwowy na rzecz Spółki a następnie odprzedaży tych towarów/usług przez Spółkę na rzecz klientów indywidualnych.

Zatem w niniejszej sprawie czynności dokonywane pomiędzy dostawcą a Spółką i dalej pomiędzy Spółką a klientami indywidualnymi będą stanowić odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 8 i art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, opodatkowane właściwą stawką podatku VAT dla danego przedmiotu sprzedaży.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z faktem, iż towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, Spółce będzie przysługiwać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez koncerny paliwowe. Czynnością opodatkowaną będzie odsprzedaż produktów w ramach Karty Paliwowej na rzecz klientów indywidualnych dokonywana przez Spółkę.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powołanych przepisów art. 86 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione łącznie określone warunki:

1. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług,
2. towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego),
3. faktura dokumentuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, czyli została na niej wskazana kwota podatku.
   
   

Polski ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT – nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności.

W przedmiotowej sprawie, warunki określone w art. 86 ust. 1 ustawy będą spełnione, ponieważ Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług a towary i usługi, z których nabyciem podatek zostanie naliczony, będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Natomiast art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania, ponieważ dostawcy będą występowali w łańcuchu dostaw jako podmioty dokonujące dostawy towarów i świadczące usługi na rzecz Wnioskodawcy. Zatem otrzymane od dostawców faktury będą potwierdzały nabycie towarów i usług przez Wnioskodawcę, tj. będą odzwierciedlać czynności, które zostały faktycznie pomiędzy nimi dokonane.

Można więc bezsprzecznie wskazać, że Wnioskodawcy przysługiwać będzie pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez dostawców, dokumentujące nabycie towarów i usług przy wykorzystaniu Kart Paliwowych.

Ponadto po stronie Spółki nie będą występować ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego o których mowa w art. 86a ustawy o VAT, w szczególności dotyczy to ust 2 pkt 3. Spółka nie będzie nabywała produktów w celu zużycia ich oraz eksploatacji w używanych przez Spółkę samochodach, Spółka będzie dokonywała wyłącznie zakupu w celu dalszej odsprzedaży produktów na rzecz klientów indywidualnych w ramach umów dla Kart Paliwowych. Spółka wystawiać będzie na rzecz klientów indywidualnych faktury wynikające z rozliczeń w ramach Karty Paliwowej, które dokumentować będą sprzedaż produktów co do zasady opodatkowanych podstawową stawką VAT, tj. 23% (paliwo, płyny, myjnia itp.).

Wnioskodawca wskazuje także, że jego argumentacja została oparta o ugruntowane stanowisko prezentowane w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Analogiczne do przedstawionego przez Wnioskodawcę, podejście zostało zajęte w przykładowych interpretacjach indywidualnych:

• interpretacja indywidualna z dnia 31 lipca 2013 roku, sygn. akt ILPP1/443-397/13-2/AWa wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (interpretacja wydana ówcześnie dla innego podmiotu z grupy kapitałowej Wnioskodawcy);
• interpretacja indywidualna z dnia 17 października 2016 roku, sygn. akt IBPP2/4512-552/16-2/KO wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach;
• interpretacja indywidualna z dnia 25 listopada 2016 roku, sygn. akt 3063-ILPP2-1.4512.103.2016.1.AWa wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu;
• interpretacja indywidualna z dnia 12 czerwca 2017 roku, sygn. akt 0114-KDIP4.4012.136.2017.2.EK wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.
  
  

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, że na łańcuchowy charakter transakcji przy użyciu Kart Paliwowych wskazują liczne wyroki sądów administracyjnych. Zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko zostało w pełni potwierdzone w prawomocnym wyroku NSA z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1478/13.

Ad. 2

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Na podstawie natomiast ust 4 w powiązaniu z ustępem 3 w art. 19a ustawy o VAT wskazać można, że usługę/dostawę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi/wykonywania dostawy towarów.

Zgodnie z art. 111 ust 1 ustawy o VAT – Podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Ponadto, na podstawie ust. 3a pkt 1 art. 111 ustawy o VAT podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kasy rejestrującej zobowiązani są dokonywać wydruku oraz wydawać nabywcy m.in. fakturę z każdej sprzedaży.

Ponadto kwestię ewidencjonowania sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych regulują właściwe rozporządzenia Ministra Finansów jak i Ministra Przedsiębiorczości i Technologii, wydane na podstawie odpowiednich ustępów w art. 111 ustawy o VAT.

Spółka posiada kasę rejestrującą, przy czym obecnie nie występują czynności, które powodowałyby konieczność prowadzenia ewidencji sprzedaży przy jej użyciu. Spółka ma natomiast pełną wiedzę oraz świadomość, że z momentem rozpoczęcia dokonywania sprzedaży w ramach Karty Paliwowej, która powinna podlegać fiskalizacji przy użyciu kasy rejestrującej, będzie prowadziła takową ewidencję sprzedaży przy jej użyciu, w pełnej zgodzie z treścią art. 111 ust. 3a ustawy o VAT z uwzględnieniem właściwych rozporządzeń. W szczególności znana jest Spółce treść paragrafu 4 ust. 1 pkt 1 m rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. 2018, poz. 2519), który uniemożliwia zwolnienie z fiskalizacji sprzedaż m.in. paliw silnikowych.

Przedmiotem niniejszego zapytania nie są ww. kwestie, ale potwierdzenie prawidłowości momentu dokonania zarejestrowania sprzedaży w kasie rejestrującej, dokonywanej w ramach Karty Paliwowej na rzecz klientów indywidualnych, które będą osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

Jak wskazano na wstępie niniejszego wniosku, w ramach umowy z koncernem paliwowym, Spółka będzie nabywała produkty w okresach rozliczeniowych, stanowiących miesiąc kalendarzowy. Dostawca wystawi na rzecz Spółki zbiorczą fakturę obejmującą wszystkie transakcje dokonane przez klientów na podstawie Kart Paliwowych w danym miesiącu kalendarzowym. Na podstawie umowy za dzień sprzedaży dostawca wskaże ostatni dzień okresu rozliczeniowego. W dalszym kroku, dostawca wystawi fakturę na rzecz Spółki po zakończeniu miesiąca i po uwzględnieniu wszystkich przynależnych transakcji, w praktyce Spółka otrzyma fakturę od koncernu w drugim lub trzecim dniu kolejnego miesiąca po miesiącu którego faktura dotyczy.

Odpłatność za nabyte produkty z uwzględnieniem ich łącznej ilości, w szczególności za zakupione przez Spółkę paliwo, ustalana będzie dopiero w wystawionej przez koncern fakturze z uwzględnieniem przysługujących Spółce rabatów handlowych. Proces rabatowania został opisany w punkcie poprzednim.

Ponadto, nabywcą wszystkich produktów będzie wyłącznie Spółka gdzie dopiero na podstawie otrzymanej od koncernu faktury będzie istnieć możliwość po stronie Spółki ustalenia konkretnych indywidualnych rozliczeń z każdym z klientów Spółki, w związku z dokonanymi przez nich transakcjami przy użyciu kart Paliwowych w danym okresie rozliczeniowym. Dopiero na tej podstawie Spółka będzie mogła dokonać odsprzedaży produktów na rzecz klientów indywidualnych jak i w rzetelny sposób taką sprzedaż udokumentować.

W tym samym momencie, tj. dopiero po otrzymaniu przez Spółkę faktury od koncernu paliwowego wraz z elektronicznym załącznikiem do faktury, istnieć będzie obiektywnie możliwość rozliczenia ilości oraz wartości zakupionego paliwa w celu dokonania odsprzedaży na rzecz klientów Spółki.

Odsprzedaż będzie się więc mogła dokonać po spełnieniu kumulatywnie następujących warunków:

• zebranie danych związanych z użyciem Kart Paliwowych wydanych przez koncern dla klientów Spółki za dany okres rozliczeniowy;
• ustalenie ceny produktów z uwzględnieniem przysługującego Spółce rabatu handlowego;
• wystawienie przez koncern paliwowy zbiorczej faktury uwzględniającej wszystkie transakcje;
• przesłanie do Spółki wystawionej faktury wraz z elektronicznym załącznikiem potwierdzającym dokonane indywidualne transakcje dotyczące zakupionych przez Spółkę produktów w ramach użytych indywidualnie Kart Paliwowych;
• zweryfikowanie przez Spółkę otrzymanej faktury wraz z załącznikiem;
• wystawienie przez Spółkę faktur na każdego z klientów Spółki uwzględniającą wszystkie przeprowadzone transakcje jak i rabat przysługujący klientowi.
  
  

Wskazać więc należy, iż każda sprzedaż dokonana przez Spółkę na rzecz klienta indywidualnego będzie udokumentowana fakturą, niezależnie od obowiązku fiskalizacji, a faktura będzie wystawiona niezwłocznie, tj. w pierwszym możliwym momencie po uzyskaniu niezbędnych oraz koniecznych danych, z uwzględnieniem treści art. 106i ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z treścią umowy z koncernem jak i umowy pomiędzy Spółką a jej klientami, dla miesięcznego okresu rozliczeniowego, uwzględniając następstwo czasu jak i opisany wyżej proces wskazać należy, iż zdaniem Spółki prawidłowe będzie przyjęcie, iż Spółka powinna dokonać fiskalizacji sprzedaży, tj. zarejestrowania sprzedaży na kasie rejestrującej zbiorczo za dany okres rozliczeniowy w momencie (dniu) wystawienia faktury zbiorczej na rzecz klienta indywidualnego Spółki.

Powinność pod postacią ewidencji sprzedaży na kasie rejestrującej, w związku z opisanym procesem będzie możliwa dopiero z chwilą w której Wnioskodawca będzie w posiadaniu informacji, w tym przypadku faktury, z której będzie wynikać jaką kwotą należy obciążyć klienta z tytułu dokonanej sprzedaży.

Wskazać należy, że w tym zakresie wypowiedział się już Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w związku z wydaną w dniu 28 sierpnia 2018 roku interpretacją indywidualną o sygn. akt 0111-KDIB3-2.4012.351.2018.2.JM. W uzasadnieniu czytamy, iż „(...) Zatem w opisanej sytuacji właściwe będzie postępowanie Wnioskodawcy polegające na wystawieniu jednego paragonu zbiorczego dla pracownika z tytułu dokonanej dla niego sprzedaży, obejmującym cały miesiąc, którego dotyczy rozliczenie w pierwszym możliwym momencie po powstaniu tego obowiązku (…)”. Ponadto Dyrektor wskazał, że „(...) Zaewidencjonowanie sprzedaży na rzecz pracownika przy użyciu kasy fiskalnej będzie możliwe dopiero z chwilą, w której Wnioskodawca będzie w posiadaniu informacji w tym przypadku faktury, z której będzie wynikać jaką kwotą należy obciążyć pracownika z tytułu dokonanej sprzedaży (...)”.

W tym stanie rzeczy należy więc bez wątpliwości potwierdzić, iż planowane przez Spółkę fiskalizowanie sprzedaży w pierwszym możliwym momencie po powstaniu tego obowiązku, tj. na moment wystawienia faktury zbiorczej za dany okres rozliczeniowy przez Spółkę na rzecz klienta indywidualnego, będzie podejściem w pełni prawidłowym, odpowiadającym zarówno przepisowi prawa jak i stanowisku wyrażanemu przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Spółka nie będzie miała obiektywnej możliwości dokonywania fiskalizacji po każdej transakcji nabycia produktów w ramach używanej Karty Paliwowej gdyż:

• umowa Spółki z klientem przewidywać będzie miesięczne okresy rozliczeniowe rozliczane z dołu;
• będzie to wynikiem (następstwem) takiej samej umowy, którą Spółka zawrze z koncernem paliwowym w zakresie zbiorczego zakupu produktów z dołu;
• rozliczenia w ramach Karty Paliwowej mają upraszczać rozliczenia dokonywane przez Spółkę wobec jej klientów przy zachowaniu wszelkich obowiązujących przepisów prawa:
  1. Spółka zamierza wydawać klientom jedną fakturę za dany okres rozliczeniowy (miesiąc kalendarzowy);
  2. faktura ma zostać wystawiona oraz wydana klientowi zamiast paragonu, na podstawie treści przepisu art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT;
  3. faktura wydana klientowi będzie fakturą elektroniczną na podstawie art. 106n w związku z ust. 1 ustawy o VAT, tj. poprzez wyrażenie zgody klienta na taki sposób dokumentowania oraz doręczania dokumentów pod postacią faktur;
• cena nabytych produktów (paliwa) ustalana będzie dopiero po zakończeniu okresu rozliczeniowego na podstawie uwzględnianych przysługujących rabatów, zarówno na linii koncern paliwowy – Spółka jak i Spółka klient indywidualny;
• dopiero po otrzymaniu zbiorczej informacji o ilości oraz wartości nabytych produktów od koncernu paliwowego, Spółka będzie miała wyłączną możliwość wystawienia odpowiedniej faktury na rzecz konkretnego klienta Spółki;
• w związku z użyciem Karty Paliwowej, w momencie każdej konkretnej transakcji, zakupu produktów w koncernie paliwowym dokonywać będzie Spółka gdyż to wyłącznie Spółka jest stroną umowy z koncernem paliwowym a nie klient indywidualny; poza tym występować będzie w tej sytuacji jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą, a więc niepodlegający konieczności fiskalizacji sprzedaż produktów przez koncern na rzecz Spółki.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a ustawy).

Zarówno dostawa towarów jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z powyższego wynika, że ze świadczeniem usług mamy również do czynienia w sytuacji, gdy podatnik dokonuje czynności działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej.

Zatem – jak wynika z powołanego art. 8 ust. 2a ustawy – podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Należy zauważyć, że w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, że dostawa w rozumieniu ustawy nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku od towarów i usług – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że takie przeniesienie miało miejsce) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot ten posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy dostawcą towaru, emitentem karty paliwowej i kolejnymi w łańcuchu podmiotami. Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że kolejny w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez ten podmiot. Podkreślenia w tym aspekcie wymaga również to, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, że „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast, jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, że ww. podmiot, przykładowo, pobiera od następnego uczestnika łańcucha (nabywcy) opłaty za wydanie oraz obsługę karty, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towarów oraz warunków jego nabycia, a także nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim przypadku przyjąć, że nie jest on podmiotem, który można by określić jako dostawcę (towary przekazywane byłyby bezpośrednio pomiędzy dostawcą towarów i ich nabywcą), zaś transakcja pomiędzy tym podmiotem i nabywcą nie nosiłaby znamion dostawy towarów (podmiot, z przyczyn, o których mowa wyżej, nie dysponowałby towarem jak właściciel, zatem nie mógłby przekazać tego prawa, tj. odsprzedać towaru na rzecz nabywców).

W myśl art. 86 ust. 1 w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik – aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego – nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

W pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy będzie mu przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawianych przez dostawcę (koncern paliwowy) w związku z dokonywanymi zakupami produktów.

W tej kwestii wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 (Vega International Car Transport and Logistic – Trading GmbH ). Jak wynika z ww. orzeczenia Trybunał uznał, że „porozumienie w zakresie zarządzania paliwem podpisane między spółką leasingową a leasingobiorcą nie stanowi umowy o dostawę paliwa, lecz raczej umowę o finansowanie jego zakupu. Zdaniem Trybunału spółka leasingowa nie nabywa bowiem paliwa w celu dokonania jego odsprzedaży leasingobiorcy pojazdu, lecz to leasingobiorca nabywa paliwo, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości oraz jakości, jak również momentu zakupu. Spółka leasingowa w rzeczywistości działa więc jako kredytodawca wobec leasingobiorcy (wyrok z dnia 6 lutego 2003 r., Auto Lease Holland, C-185/01, EU:C:2003:73, pkt 36)”.

Dalej Trybunał stwierdził, ze „W szczególności należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie Vega International nie dysponuje paliwem, od zakupu którego domaga się zwrotu VAT, jak właściciel. Paliwo to jest bowiem nabywane przez Vega Poland bezpośrednio od dostawców i według jej wyłącznego uznania. Z tego względu Vega Poland decyduje w szczególności o sposobach nabycia paliwa, ponieważ może wybrać, na jakiej stacji usługowej spośród dostawców wskazanych przez Vega International może zatankować paliwo, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości oraz jakości, jak również momentu zakupu i sposobu wykorzystania paliwa (zob. podobnie wyrok z dnia 16 kwietnia 2015 r., Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w Warszawie, C-42/14, EU:C:2015:229, pkt 26). (…) W konsekwencji, w braku dostawy towaru, czyli paliwa, w sprawie w postępowaniu głównym, względem Vega International, spółka ta nie może domagać się zwrotu VAT zapłaconego od wystawionych na nią faktur, dotyczących zaopatrzenia w paliwo dokonanego przez Vega Poland na stacjach paliw”.

Z powyższego wynika, że spółka zajmująca się organizowaniem i zarządzaniem w zakresie zaopatrywania wszystkich swoich spółek w karty paliwowe (Vega International) świadczy usługę kredytową zwolnioną z VAT. W żadnym momencie bowiem nie dysponuje paliwem jak właściciel. Towar nabywa użytkownik karty (Vega Poland) bezpośrednio od koncernów paliwowych. To on wybiera, od którego dostawcy kupi paliwo, w jakiej ilości i kiedy. Dzięki karcie może jedynie zapłacić za nie w terminie do trzech miesięcy lub skompensować ze zobowiązaniami wobec austriackiej spółki matki. Vega International świadczy zatem usługę finansową na rzecz Vega Poland, finansując z góry zakup paliwa, a zatem działając w tym zakresie tak jak zwykła instytucja finansowa lub kredytowa – orzekł TSUE.

Przenosząc niniejszą sprawę na grunt naszego przypadku należy wskazać, że Wnioskodawca w celu uatrakcyjnienia oraz poszerzenia oferty skierowanej do klienta indywidualnego zamierza zaoferować produkt pod postacią Karty Paliwowej. Karta ma być co do zasady oferowana jako produkt dodatkowy w związku z np. świadczeniem usług w ramach zawartej umowy pożyczki, umowy leasingu lub umowy najmu przez Spółkę z klientem ale także może być oferowana odrębnie, jako jedyny produkt w relacji z danym klientem indywidualnym. Spółka zamierza podpisać umowę o współpracy w zakresie dostawy towarów oraz świadczeniu usług z wybranymi koncernami paliwowymi. W ramach umowy o współpracy Koncern paliwowy wystawi Karty paliwowe, przypisane do pojazdu lub do danej osoby, karty będą przekazywane przez koncern paliwowy do Spółki i dystrybuowane przez Spółkę do jej klientów indywidualnych, karty paliwowe umożliwiać będą użytkownikom bezgotówkowe rozliczanie zakupów produktów, tj. towarów i usług w postaci: paliwa (benzyna, olej napędowy, gaz), płynów eksploatacyjnych (olej silnikowy, płyn hamulcowy, płyn do spryskiwaczy, itp.) oraz usług (myjnia, sprzątanie samochodu, autostrada, parking, itp.). Klienci Spółki, poprzez użycie indywidualnej Karty Paliwowej, nabędą od Spółki produkty koncernu paliwowego oraz dokonają zużycia według własnego uznania, według własnych potrzeb. Karta Paliwowa umożliwi Spółce przypisanie sprzedaży produktów do konkretnego pojazdu/danego klienta. Koncern paliwowy obciąży Spółkę zbiorczo kosztami produktów nabytych przez klientów Spółki w danym okresie rozliczeniowym przy użyciu Kart Paliwowych, z jednoczesnym przypisaniem rodzaju i wartości nabytych produktów do konkretnego pojazdu lub osoby a tym samym do konkretnego klienta indywidualnego. W oparciu o otrzymane z koncernu paliwowego zbiorcze zestawienie, po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego, Spółka obciąży swojego klienta indywidualnego kosztami zakupów z użyciem Karty Paliwowej, dokonanych przez niego w danym okresie rozliczeniowym tj. miesiącu kalendarzowym. Karta paliwowa zostanie skierowana do klientów indywidualnych Spółki, którzy wyrażą taką chęć i podpiszą umowę dotyczącą Karty Paliwowej ze wskazaniem głównych cech produktu:

• Spółka zobowiąże się do zapewnienia ciągłości dostępu do produktów oferowanych przez koncern paliwowy w postaci dostawy towarów oraz świadczenia usług okołopaliwowych w związku z umową zawartą przez Spółkę z danym koncernem paliwowym;
• Klient zobowiąże się do zapłaty na rzecz Spółki za produkty i usługi nabyte na stacjach paliwowych koncernu z użyciem Kart Paliwowych;
• Cena paliwa ustalana będzie indywidualnie pomiędzy koncernem paliwowym oraz Spółką oraz dalej pomiędzy Spółką, a klientem indywidualnym; w relacji handlowej Spółki z koncernem paliwowym przewidywany będzie rabat od ceny wynikającej z pojedynczych tankowań paliwa, podobnie też cena odsprzedaży paliwa pomiędzy Spółką, a klientem indywidualnym będzie mogła podlegać oddzielnemu rabatowaniu; takie działanie powodować ma realny wpływ Spółki na kształtowanie transakcji handlowej w celu zaoferowania klientowi indywidualnemu atrakcyjnej oraz korzystnej ceny paliwa;
• W przypadku zakwestionowania jakości lub ilości zakupionego produktu, klient indywidualny będzie zgłaszać reklamacje bezpośrednio do Wnioskodawcy, na którym to będzie ciążyć pełna odpowiedzialność za ewentualne stwierdzone wady; Wnioskodawcy zaś przysługiwać będzie dalsze roszczenie względem koncernu paliwowego, które Wnioskodawca będzie dochodzić na mocy zawartej z koncernem umowy lub też na zasadach ogólnych wynikających z przepisów prawa cywilnego; w ramach stosunków faktycznych, możliwe będzie również bezpośrednie reklamowanie lub zgłaszanie uwag dotyczących wad i jakości nabywanych produktów bezpośrednio przez Klienta do koncernu paliwowego (stacji paliw);
• Wnioskodawca będzie również uprawniony do zablokowania Karty Paliwowej w przypadku jej zagubienia przez klienta indywidualnego bądź kradzieży lub w przypadku nieuregulowania płatności przez klientów;
• udostępniane Karty Paliwowe nie będą środkami płatniczymi, nie będą posiadały takiej funkcjonalności;
• Karta upoważniać będzie do dokonywania transakcji w imieniu Spółki na rzecz klienta bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia;
• W istocie dostawca przekazywać będzie na rzecz Wnioskodawcy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, a dopiero Wnioskodawca przekaże to prawo dalej; dla koncernu paliwowego stroną umowy (zobowiązanej przede wszystkim do uregulowania płatności za nabywane paliwo) będzie wyłącznie Wnioskodawca;
• Jako element uproszczenia rozliczeń, w pełnej zgodzie i na podstawie przepisów ustawy o VAT, klient wyrazi zgodę na otrzymywanie od Spółki faktur wystawianych w sposób elektroniczny;
• Karta Paliwowa upoważniać będzie do dokonywania transakcji w ramach indywidualnie przyznanego limitu na podstawie wyłącznej decyzji Spółki, zarówno w zakresie sumy łącznej nabywanych w danym okresie rozliczeniowym produktów (limit kwotowy) jak i rodzaju nabywanych towarów i usług (wybrany pakiet); przykładowo: danemu klientowi przysługiwać będzie miesięczny limit w maksymalnej wysokości 2.000 PLN wyłącznie dla produktu pod postacią konkretnego rodzaju paliwa i produktów pozapaliwowych na podstawie zindywidualizowanej karty przypisanej do numeru rejestracyjnego pojazdu.
  
  

Spółka w lutym 2019 roku uzyskała odpowiednią koncesję na obrót paliwami wydaną przez uprawniony państwowy organ, oraz została wpisana do odpowiedniego rejestru podmiotów, które posiadają właściwą koncesję na obrót paliwami. Decyzja koncesyjna umożliwia Spółce dokonywanie odsprzedaży paliw ciekłych z wykorzystaniem Kart Paliwowych wydawanych przez koncerny paliwowe. Wnioskodawca będzie obciążany za wydanie Karty Paliwowej przez koncern X, natomiast koncern Z nie będzie pobierał od Wnioskodawcy opłaty za wydanie Karty Paliwowej. Taki stan rzeczy wynika z wyłącznej polityki handlowej wskazanych koncernów paliwowych. Wnioskodawca nie będzie pobierał opłat za używanie Kart Paliwowych. Wnioskodawca nie posiada własnych stacji paliw, krąg miejsc nabycia towarów i usług w ramach Karty Paliwowej będzie ściśle ograniczony. Przede wszystkim produkty będzie można nabywać tylko i wyłącznie w Polsce, tj. w ramach stacji paliw umiejscowionych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Po wtóre, kolejnym ograniczeniem będzie przypisanie indywidualnej Karty Paliwowej do stacji paliw danego koncernu. Ponadto zakres nabywanych towarów i usług w ramach Karty Paliwowej będzie ograniczony dla dostępnych pakietów towarów i usług wyłącznie w ramach produktów paliwowych oraz okołopaliwowych. Wnioskodawca nie będzie pobierał opłat za używanie Kart Paliwowych.

Zatem analiza przedstawionego opisu sprawy oraz powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że w rozpatrywanej sprawie będzie dochodzić do sprzedaży towarów lub/i usług nabywanych przy użyciu Kart paliwowych, przez Koncern paliwowy na rzecz Wnioskodawcy, a następnie odprzedaży tych towarów lub/i usług przez niego na rzecz klientów indywidualnych.

Znajdujące się w opisie sprawy informacje przemawiają bowiem za uznaniem, iż Spółka (pośrednik) posiada prawo do dysponowania paliwem jak właściciel, a tym samym jest aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw tego paliwa, jak również dokonuje odsprzedaży usług, nabytych przez klientów indywidualnych z wykorzystaniem ww. karty paliwowej, a mianowicie:

• ma realny wpływ na kształtowanie transakcji handlowej w celu zaoferowania klientowi indywidualnemu atrakcyjnej oraz korzystnej ceny paliwa – cena odsprzedaży paliwa pomiędzy Spółką a klientem indywidualnym będzie mogła podlegać oddzielnemu rabatowaniu,
• ponosi pełną odpowiedzialność za ewentualne wady nabywanych przez klientów produktów – w przypadku zakwestionowania jakości lub ilości zakupionego produktu, klient będzie zgłaszać reklamacje bezpośrednio do Spółki,
• ma wpływ na katalog nabywanych za pomocą karty produktów i usług, tj. wyłącznie Spółka będzie decydowała o asortymencie towarów i usług, które mogą być nabywane przez osoby fizyczne przy użyciu ww. karty paliwowej; w żadnym wypadku nie będzie to cały asortyment towarów i usług dostępny na danej stacji paliw,
• ma wpływ na wysokość indywidualnie przyznanego limitu w zakresie sumy łącznej nabywanych w danym okresie rozliczeniowym produktów (limit kwotowy) oraz możliwość zmiany ustalonych limitów,
• ma możliwość definiowania odrębnie dla każdej karty paliwowej rodzaju nabywanych towarów i usług (wybranego pakietu paliw oraz innych towarów i usług dostępnych dla danego klienta) w ramach zindywidualizowanej karty paliwowej,
• jest uprawniona do zablokowania ww. karty paliwowej w przypadku jej zagubienia, kradzieży lub w przypadku nieuregulowania płatności przez klientów,
• nie pobiera żadnych dodatkowych opłat za używanie ww. kart paliwowych.
  
  

Zatem biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w ramach wskazanego w opisie sprawy schematu współpracy pomiędzy stronami z wykorzystaniem ww. kart paliwowych, będzie dochodziło do sprzedaży towarów/usług przez koncern paliwowy na rzecz Spółki, a następnie odsprzedaży tych towarów/usług przez Spółkę na rzecz klientów indywidualnych (użytkowników ww. kart paliwowych) opodatkowanej według właściwych stawek podatku VAT dla danego przedmiotu sprzedaży.

Tym samym w przedmiotowej sprawie czynności dokonywane pomiędzy emitentem Kart paliwowych, a Spółką będą stanowić odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, które w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 8 i art. 8 ust. 2a ustawy, opodatkowane będzie właściwą stawką VAT dla danego przedmiotu sprzedaży.

W związku z powyższym oraz faktem, że nabyte towary lub/i usługi będą wykorzystywane przez Spółkę do czynności opodatkowanych na terytorium kraju, tj. odpłatnej dostawy towarów i/lub odpłatnego świadczenia usług na rzecz użytkowników kart paliwowych, a czynności pomiędzy Spółką a koncernem paliwowym stanowić będą odpłatną dostawę towarów i/lub odpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT uznać należy, że Spółce – zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy – będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez emitenta Kart paliwowych (Koncern paliwowy), dokumentujących nabycie towarów i usług przy wykorzystaniu ww. kart.

W konsekwencji, mimo że faktyczne wydanie towarów lub świadczenie usług będzie się odbywać pomiędzy Koncernem paliwowym, a klientem indywidualnym należy uznać, że czynności dokonywane pomiędzy Koncernem paliwowym, a Wnioskodawcą będą stanowić odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym Wnioskodawcy zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy – będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez emitenta Kart paliwowych (Koncern paliwowy).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Dalsze wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą potwierdzenia prawidłowości momentu dokonania rejestracji sprzedaży produktów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej za pomocą kasy rejestrującej za dany okres rozliczeniowy przez Spółkę na rzecz klienta indywidualnego, tj. w związku z obciążeniem klienta zakupionymi od Spółki produktami.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2019 r. wynika z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonego w nim kręgu odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy;

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Zaś przez fakturę elektroniczną o której mowa w art. 2 pkt 32 ustawy rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy – na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1 – jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8 (art. 106i ust. 1 ustawy).

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2 ustawy).

W myśl art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, ze sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej należy dokumentować przy użyciu kasy rejestrującej, a sprzedawca ma obowiązek wydania dokumentu (paragonu) potwierdzającego sprzedaż.

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

W myśl art. 106g ust. 3 pkt 1 ustawy, w przypadku faktur przesyłanych w formie elektronicznej podatnik dokonujący sprzedaży lub upoważniona przez niego do wystawiania faktur osoba trzecia przesyła je lub udostępnia nabywcy.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy – w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy – przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

Podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury (art. 106m ust. 1 ustawy).

Na podstawie art. 106n ust. 1 ustawy, stosowanie faktur elektronicznych wymaga akceptacji odbiorcy faktury.

Przepisy o podatku od towarów i usług nie precyzują pojęcia „wydać”. W celu jego wyjaśnienia należy odwołać się do definicji słownikowej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego – „wydać” oznacza tyle co dać, przydzielić komuś.

Mając na uwadze powyższe przepisy wskazać należy, że przez fakturę rozumie się nie tylko dokument w formie papierowej, ale także w formie elektronicznej, który może być wystawiony i otrzymany w dowolnym formacie elektronicznym, również jak w przedmiotowym przypadku w formacie PDF, pamiętając o tym, aby zawierał elementy wymagane przepisami ustawy o VAT.

Zasady prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2019 r. poz. 816), zwane dalej rozporządzeniem.

Na podstawie § 2 pkt 16 rozporządzenia przez paragon fiskalny albo fakturę – rozumie się przez to dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży.

Podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12 (§ 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia).

Odnosząc się do kwestii ustalenia terminu w jakim obrót z tytułu obciążenia klienta indywidualnego za towary i usługi podlega ewidencjonowaniu za pomocą kasy rejestrującej, należy wskazać, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Z opisu sprawy wynika, że wobec Spółki już wcześniej powstał obowiązek ewidencjonowania przy użyciu kasy rejestrującej. Zgodnie z książką serwisową, kasa rejestrująca posiadana przez Spółkę została zafiskalizowana w dniu 23 września 2009 roku. Ostatni zapis w kasie rejestrującej miał miejsce w dniu 6 października 2015 roku. Spółka w chwili obecnej nie dokonuje czynności, które podlegałyby obowiązkowi ich rejestracji przy użyciu kasy rejestrującej. Z towarów i usług, które Spółka planuje sprzedawać w ramach karty paliwowej, zostały wymienione w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 roku w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących jedynie dostawy:

• gazu płynnego, tj. § 4 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz
• paliw silnikowych, tj. § 4 ust. 1 pkt 1 lit. m.
  
  

Pozostałe produkty (towary i usługi), które mają być sprzedawane w ramach karty paliwowej, nie zostały wymienione w wyżej wskazanym § 4 ust. 1 pkt 1) i 2) Rozporządzenia Ministra Finansów.

Na podstawie umowy zawartej z koncernem paliwowym Spółka otrzyma jedną fakturę za każdy okres rozliczeniowy (miesiąc kalendarzowy), która zawierać będzie wszystkie nabyte w danym miesiącu kalendarzowym towary oraz wykonane usługi. W ramach umowy dostawca przewiduje, że sprzedaż zostanie dokonana w ostatnim dniu każdego okresu rozliczeniowego, tj. miesiąca kalendarzowego. Co do zasady faktura na rzecz Spółki zostanie wystawiona w terminach wskazanych w ustawie o VAT, w praktyce będzie to około drugiego lub trzeciego dnia roboczego po zakończeniu poprzedniego miesiąca rozliczeniowego. Wraz z fakturą koncern paliwowy przedstawi oraz przekaże Spółce szczegółowe zestawienie, w formie elektronicznego załącznika, po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego, w którym zostaną wymienione wszelkie nabyte z udziałem Kart Paliwowych produkty. W związku z tym, że Spółka otrzyma fakturę wraz z załącznikiem dopiero po zakończeniu każdego miesiąca rozliczeniowego, sama nie będzie w stanie fizycznie wcześniej powziąć informacji o szczegółach dokonanych zakupów produktów, wykonanych i zrealizowanych tylko i wyłącznie przez klientów Spółki. Z tych powodów, Spółka będzie mogła wystawić własną fakturę dla Klienta dokonującego zakupów z użyciem Kart Paliwowych nie wcześniej niż po otrzymaniu faktury oraz zestawienia z danego koncernu paliwowego, tj. w pierwszych dniach kolejnego miesiąca w odniesieniu do zakupów dokonanych w poprzednim miesiącu kalendarzowym. Jako element uproszczenia rozliczeń, w pełnej zgodzie i na podstawie przepisów ustawy o VAT, klient wyrazi zgodę na otrzymywanie od Spółki faktur wystawianych w sposób elektroniczny.

Tym samym, oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie miał możliwości ewidencjonowania na bieżąco na kasie rejestrującej dokonywanej przez niego odsprzedaży produktów w momencie ich zakupu przez Klienta indywidualnego. Zaewidencjonowanie przez Spółkę ww. sprzedaży na kasie rejestrującej będzie możliwe dopiero z chwilą, w której Spółka będzie w posiadaniu informacji (w tym przypadku faktury wystawionej przez koncern paliwowy oraz szczegółowego zbiorczego zestawienia), z której będzie wynikać jakie towary i/lub usługi zostały nabyte przez klientów Spółki w danym okresie rozliczeniowym (w tym przypadku miesiącu kalendarzowym) przy użyciu kart paliwowych. Zatem dopiero po otrzymaniu faktury oraz zestawienia z danego koncernu paliwowego (tj. po zakończeniu danego miesiąca kalendarzowego, w którym zakupy zostały dokonane) Spółka będzie miała możliwość ustalenia konkretnych indywidualnych rozliczeń z każdym z klientów Spółki, w związku z dokonanymi przez nich transakcjami przy użyciu kart paliwowych w danym miesiącu kalendarzowym. Spółka (jak wskazano w opisie sprawy) „sama nie będzie w stanie fizycznie wcześniej powziąć informacji o szczegółach dokonanych zakupów produktów, wykonanych i zrealizowanych tylko i wyłącznie przez klientów Spółki”. Ponadto Spółka samodzielnie kształtuje ceny sprzedaży towarów i usług oferowanych klientom indywidualnym w związku z kartą paliwową stosując (zgodnie z umową zawadą z klientem indywidualnym) inne ceny sprzedaży, uwzględniając tym samym rabat wynikający z zawartej z klientem indywidualnym umowy. Zatem mając na uwadze całokształt okoliczności niniejszej sprawy, w tym konkretnym przypadku Spółka powinna dokonać zaewidencjonowania na kasie rejestrującej dokonywanej przez siebie sprzedaży towarów/usług na rzecz klientów indywidualnych z chwilą, w której będzie w posiadaniu informacji, tj. w tym przypadku faktury wraz z zestawieniem, z których będzie wynikać jaką kwotą należy obciążyć klienta z tytułu ww. sprzedaży, tj. w pierwszym możliwym momencie po powstaniu tego obowiązku.

W konsekwencji, Wnioskodawca w sytuacji kiedy nie będzie miał możliwości ewidencjonowania na bieżąco na kasie rejestrującej dokonywanej przez niego odsprzedaży towarów/usług w momencie ich zakupu przez Klienta indywidualnego będzie mógł zaewidencjonować sprzedaż przy użyciu kasy rejestrującej z chwilą, w której będzie w posiadaniu informacji, w tym przypadku faktury lub zbiorczego zestawienia, wystawionych przez Koncern paliwowy, tj. w pierwszym możliwym momencie po powstaniu tego obowiązku.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z ww. art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym dokonano transakcji. Wystawienie paragonu zbiorczego nie musi pokrywać się więc z data wystawienia faktury, która może być wystawiona do dnia 15 następującego po miesiącu w którym dokonano transakcji, natomiast paragon Wnioskodawca powinien wystawić w pierwszym możliwym momencie po powstaniu tego obowiązku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy, a nie jej kontrahentów (emitenta Karty paliwowej, klientów indywidualnych), którzy chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie mają dla nich zastosowania.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna przynosi skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie wynikające z opisu zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem i własnym stanowiskiem w sprawie, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w wydanej interpretacji rozpatrzone. W związku z powyższym tut. Organ nie rozstrzygał kwestii obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej oraz możliwości wystawienia zbiorczej faktury elektronicznej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.