Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.269.2019.2.RM
z 28 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2019 r. (data wpływu 15 maja 2019 r.), uzupełnionym w dniu 19 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 9 sierpnia 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 12 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Wniosek uzupełniony został w dniu 19 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 9 sierpnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione pismem z dnia 19 sierpnia 2019 r.:

Spółka (dalej: Spółka, Wnioskodawca, Podatnik) jest spółką niemiecką posiadającą siedzibę na terytorium Niemiec i jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w tym kraju.

Spółka prowadzi działalność w branży motoryzacyjnej.

Wnioskodawca jest również zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce (posiada NIP poprzedzony kodem PL).

Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Podatnik kupuje od innego podmiotu niemieckiego towary. Towary będące przedmiotem dostawy są transportowane do Polski. Podatnik podaje kontrahentowi polski numer nadany do celów rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Niemiecki dostawca rozlicza na terytorium Niemiec wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT), a Spółka rozpoznaje w Polsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej: WNT).

Wnioskodawca przekazuje nabyty towar polskiej spółce, która montuje go jako element większego urządzenia, które to urządzenia produkowane jest przez tą polską spółkę (dalej: polska spółka wykonująca usługę). Polska spółka wykonująca usługę nigdy nie staje się właścicielem elementu - cały czas pozostaje on własnością Wnioskodawcy.

Polska spółka wykonująca usługę dokonuje dostawy towaru (urządzenia) na rzecz Wnioskodawcy w ramach WDT. Podstawa opodatkowania WDT nie obejmuje elementu, który cały czas stanowi własność Wnioskodawcy. Następnie Wnioskodawca dokonuje dostawy towarów na rzecz innego niemieckiego kontrahenta (stawka krajowa na terytorium Niemiec). Towar jest transportowany bezpośrednio od polskiej spółki do kontrahenta Wnioskodawcy na terytorium Niemiec.

W przyszłości Spółka planuje również dokonywanie dostaw na rzecz podmiotów z Francji.

W uzupełnieniu wniosku, w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania co konkretnie należy rozumieć przez „towary/części z Niemiec” Wnioskodawca wskazał, że „towary/części z Niemiec” to elementy kontenerów produkowanych przez podmiot z Polski, takie jak: plastikowe kraty (służące do ochrony powierzchni części samochodowych transportowanych w kontenerach), małe części stalowe (elementy klap zaciskowych znajdujących się z kontenerze służące ich przytrzymaniu) lub etykiety (służące do oznaczania kontenerów). Towary/części z Niemiec są spawane, mocowane za pomocą śrub, nitowane lub klejone w kontenerach.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania co konkretnie należy rozumieć przez „większe urządzenie” Wnioskodawca wskazał, że „większe urządzenie” to kontenery produkowane przez podmiot z Polski.

Odpowiadając na pytanie Organu dotyczące wskazania czy „towary/części z Niemiec” staną się integralną/nierozerwalną częścią/elementem „większego urządzenia”, częścią składową tego urządzenia Wnioskodawca wskazał, że towary/części z Niemiec są spawane, mocowane za pomocą śrub, nitowane lub klejone w kontenerach. W ocenie Spółki towary/części stają się integralną/nierozerwalną częścią większego urządzenia. Bez tych towarów/części większe urządzenie nie może funkcjonować i jednocześnie te towary/części nie mogą być usunięte w prosty sposób.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy „towary/części z Niemiec” są transportowane bezpośrednio od „innego podmiotu niemieckiego” do Polski w wyniku transakcji między Wnioskodawcą a „innym podmiotem niemieckim”, w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami/częściami jak właściciel z „innego podmiotu niemieckiego” na Wnioskodawcę Wnioskodawca wskazał, że towary/części z Niemiec są transportowane bezpośrednio od dostawcy z Niemiec do Polski (fizycznie towary/części są transportowane z siedziby/magazynu bądź fabryki podmiotu niemieckiego do siedziby/fabryki/magazynu polskiego podmiotu świadczącego usługę).

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania czy między Wnioskodawcą a „polską spółką” dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania „towarami/częściami z Niemiec” jak właściciel, tj. przeniesienia tych praw z Wnioskodawcy na „spółkę polską” Wnioskodawca wskazał, że Spółka nigdy nie przenosi prawa do dysponowania towarami/częściami na spółkę polską. Spółka jest właścicielem towarów/części, a spółka polska jest zobowiązana do świadczenia usług z wykorzystaniem tych towarów/części na warunkach wskazanych przez Spółkę.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy między „polską spółką” a Wnioskodawcą dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania „większym urządzeniem” jak właściciel, tj. przeniesienia tych praw ze „spółki polskiej” na Wnioskodawcę Wnioskodawca wskazał, że tak, polska spółka przenosi prawo do dysponowania „większym urządzeniem” jak właściciel na Spółkę, ale to przeniesienie nie obejmuje towarów/części (one cały czas pozostają własnością Spółki).

Odpowiadając na pytanie Organu dotyczące wskazania na terytorium którego państwa znajduje się „większe urządzenie” w momencie przeniesienia przez „spółkę polską” na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania nim jak właściciel Wnioskodawca wskazał, że do przeniesienia prawa do dysponowania „większym urządzeniem” jak właściciel dochodzi na terytorium Niemiec.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy między Wnioskodawcą a „innym niemieckim kontrahentem” dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania „większym urządzeniem” jak właściciel, tj. przeniesienia tych praw z Wnioskodawcy na „innego niemieckiego kontrahenta” Wnioskodawca wskazał, że tak, Spółka przenosi prawo do dysponowania „większym urządzeniem” jak właściciel na niemiecką firmę (inną niż dostawca towarów/części), ale Spółka przenosi prawo do dysponowania całym większym urządzeniem (obejmującym również towary/części) jak właściciel. Do przeniesienia prawa do dysponowania „większym urządzeniem” jak właściciel dochodzi na terytorium Niemiec.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania, który konkretnie podmiot (tj. Wnioskodawca, „spółka polska”, „inny niemiecki kontrahent”) organizuje transport „większego urządzenia” z terytorium Polski bezpośrednio do „innego niemieckiego kontrahenta” na terytorium Niemiec Wnioskodawca wskazał, że transport jest organizowany przez Spółkę.

Wnioskodawca wskazał również, że „inny niemiecki kontrahent" jest podatnikiem podatku od wartości dodanej.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy w odwodnieniu do transakcji, której dotyczy pytanie oznaczone nr 3 należy wskazać czy wszystkie transakcje pomiędzy poszczególnymi podmiotami będą przebiegały w identyczny sposób jak w przypadku gdy „większe urządzenie” jest przemieszczane z terytorium Polski bezpośrednio do „innego niemieckiego kontrahenta” na terytorium Niemiec z tą tylko różnicą, że „większe urządzenie” będzie przemieszczane na terytorium Francji Wnioskodawca potwierdził, że transakcja do Francji jest realizowana na tych samych warunkach co dostawa do Niemiec.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z przemieszczeniem części z Niemiec do Polski Spółka prawidłowo rozpoznaje/będzie zobowiązana do rozpoznania WNT w Polsce?
   
2. Czy Spółka jest/będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce WDT w związku z przemieszczeniem na terytorium Niemiec elementu zamontowanego w urządzeniu, które to urządzenie jest przedmiotem dostawy przez polską spółkę?
   
3. Czy wnioski w zakresie rozliczeń Wnioskodawcy z tytułu WNT i WDT będą identyczne w sytuacji, gdy urządzenie będące przedmiotem dostawy przez polską spółkę zostanie wysłane w ramach WDT do Francji?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Zdaniem Spółki, w związku z przemieszczeniem części z Niemiec do Polski Spółka prawidłowo rozpoznaje WNT i będzie zobowiązana do rozpoznania WNT w Polsce.
2. Zdaniem Spółki, nie jest i nie będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce WDT w związku z przemieszczeniem elementu będącego częścią urządzenia, które to urządzenie jest przedmiotem dostawy przez polską spółkę do Niemiec.
3. W ocenie Spółki, będzie zobowiązana do rozliczenia WNT z tytułu przemieszczenia części z Niemiec do Polski i nie będzie również zobowiązana do rozpoznania WDT w sytuacji, gdy urządzenie będzie przedmiotem dostawy przez polską spółkę do odbiorcy z Francji.
   
   

Uzasadnienie do stanowiska nr 1.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT) rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast na podstawie art. 11 ust. 1 Ustawy VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Powyższego przemieszczenia, na podstawie art. 12 ust. 1 Ustawy VAT, nie uznaje się za WNT, w przypadku gdy:

1. towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 jest terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz;
   
2. przemieszczenie towarów następuje w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
3. towary są przemieszczane na pokładach statków, samolotów lub pociągów w trakcie części transportu pasażerów, o której mowa w art. 22 ust. 5, z przeznaczeniem dokonania ich dostawy przez tego podatnika lub na jego rzecz na pokładach tych pojazdów;
   
4. towary mają być przedmiotem czynności odpowiadającej eksportowi towarów dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego są przemieszczane na terytorium kraju;
   
5. towary mają być przedmiotem czynności odpowiadającej wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 i 2, dokonanej przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego, z którego są przemieszczane na terytorium kraju;
   
6. towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione;
   
7. towary mają być czasowo używane na terytorium kraju w celu świadczenia usług przez tego podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu;
   
8. towary mają być czasowo używane przez tego podatnika na terytorium kraju, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące, pod warunkiem że import takich towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju z uwagi na ich przywóz czasowy byłby zwolniony od cła;
   
9. przemieszczeniu podlega gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej.
   
   
   

W ocenie Spółki, dokonywane przez nią przemieszczenie do Polski części nabytych w Niemczech skutkuje w Polsce obowiązkiem rozliczenia WNT. Spółka dokonuje bowiem przemieszczenia towarów nabytych w Niemczech, które to towary mają być w Polsce zamontowane do innego urządzenia i będą następnie przedmiotem dostawy realizowanej przez Spółkę na rzecz odbiorcy w Niemczech. Tym samym, przemieszczenie będzie służyło działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Jednocześnie w ocenie Spółki, w odniesieniu do dokonywanego przez nią przemieszczenia nie znajdzie zastosowania żadne z wyłączeń określonych w art. 12 ust. 1 Ustawy VAT.

Wobec powyższego Spółka prawidłowo - w związku z przemieszczeniem części z Niemiec do Polski - rozpoznaje WNT w Polsce/będzie zobowiązana do rozpoznania WNT w Polsce.

Uzasadnienie do stanowiska nr 2.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (WDT).

Na podstawie art. 13 ust 1 Ustawy VAT, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się co do zasady wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 (dostawa towarów) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W myśl art. 13 ust. 2 Ustawy VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów ma miejsce pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

(odmienne regulacje dotyczą wyrobów akcyzowych oraz nowych środków transportu, które nie są jednak przedmiotem niniejszego zapytania).

Jak stanowi art. 13 ust. 3 Ustawy VAT, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Ust. 4 określa sytuacje, w których takie przemieszczenie nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy:

1. towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz;
   
2. przemieszczenie towarów następuje w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju;
   
3. towary są przemieszczane na pokładach statków, samolotów lub pociągów w trakcie transportu pasażerskiego wykonywanego na terytorium Unii Europejskiej z przeznaczeniem dokonania ich dostawy przez tego podatnika na pokładach tych pojazdów;
   
4. towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika;
   
5. towary mają być przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonanej przez tego podatnika, jeżeli przemieszczenie towarów następuje na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego, do którego dokonywana jest ta wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów;
   
6. towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium kraju;
   
7. towary mają być czasowo używane na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w celu świadczenia usług przez podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju, który przemieścił lub na rzecz którego przemieszczono te towary;
   
8. towary mają być czasowo używane przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące, pod warunkiem że import takich towarów z terytorium państwa trzeciego z uwagi na ich przywóz czasowy byłby zwolniony od cła;
   
9. przemieszczeniu podlega gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej.
   
   
   

W ocenie Spółki, powrotne przemieszczenie towaru z Polski do Niemiec, który to towar został w Polsce już zamontowany w urządzeniu polskiej spółki, jako jego część niezbędna z punktu widzenia Spółki (w tym celu, w nawiązaniu do pytania nr 1, ten towar został przemieszczony z Niemiec do Polski), które to urządzenie następnie jest przedmiotem dostawy dokonywanej przez tę polską spółkę na rzecz Spółki, nie rodzi obowiązku rozliczenia przez Spółkę WDT w Polsce.

Zdaniem Spółki, z chwilą zamontowania części w urządzeniu, stała się ona integralną częścią innego towaru i tym samym nie powinna ona być przedmiotem odrębnych transakcji na gruncie Ustawy VAT.

W ocenie Spółki, uznanie przemieszczenia części stanowiącej własność Spółki za wewnątrzwspólnotową dostawę (jako przemieszczenie towaru własnego) miałoby charakter sztuczny. Faktycznie bowiem, istotą transakcji jest dokonanie dostawy urządzenia, którego jednym z elementów jest część powierzona polskiej spółce przez Spółkę. Nie jest zatem zasadne wyodrębnianie tej części jako przedmiotu odrębnej transakcji.

Wobec powyższego Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce WDT w związku z przemieszczeniem elementu będącego częścią urządzenia, które to urządzenie jest przedmiotem dostawy przez spółkę polską.

Uzasadnienie do stanowiska nr 3.

W ocenie Spółki, analogiczne wnioski wynikające z uzasadnienia do punktu 1 i 2 będą miały zastosowanie także w sytuacji, gdy maszyna zawierająca część Spółki jako element wyposażenia zostanie wywieziona bezpośrednio z Polski do odbiorcy z terytorium Francji.

Zdaniem Spółki, po pierwsze, analogicznie jak w pytaniu numer 1 przemieszczenie części z Niemiec do Polski będzie stanowiło WNT w Polsce jako przemieszczenie towaru własnego nabytego przez Spółkę i związanego z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę.

Po drugie, w związku z zamontowaniem części w urządzeniu, część ta stanie się integralnym elementem urządzenia będącego przedmiotem dostawy dokonywanej przez polską spółkę. Ta część urządzenia (cześć - czyli towar przywieziony z Niemiec do Polski w celu jego montażu w urządzeniu) oddana przez Spółkę polskiej spółce do umieszczenia w urządzeniu, nie będzie zatem przedmiotem odrębnej transakcji na gruncie Ustawy VAT. Wobec tego Spółka nie będzie obowiązana do wykazania WDT w odniesieniu do towaru (części), który został zamontowany w urządzeniu stanowiącym przedmiot dostawy przez polską spółkę do Francji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Zatem pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przy czym zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   - z zastrzeżeniem art. 10;
   
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   
   

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy ma miejsce wówczas, gdy w wyniku dostawy w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel towary są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki.

Przy tym, zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Jednocześnie w myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, co do zasady, w przypadku gdy w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Ponadto, stosownie do art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Powołany przepis rozszerza więc pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami), polegające na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, które mają służyć działalności gospodarczej podatnika. W takim przypadku dostawca pełni jednocześnie rolę nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca - spółka z siedzibą w Niemczech, podatnik podatku od wartości dodanej w tym kraju, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług w Polsce, nieposiadający w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej prowadzi działalność w branży motoryzacyjnej.

Wnioskodawca nabywa od innego niemieckiego podmiotu towary (części). Towary/części to elementy kontenerów produkowanych przez podmiot z Polski, takie jak: plastikowe kraty, małe części stalowe lub etykiety. Towary/części są transportowane bezpośrednio od „innego podmiotu niemieckiego” do Polski w wyniku transakcji między Wnioskodawcą a „innym podmiotem niemieckim”, w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami/częściami jak właściciel z „innego podmiotu niemieckiego” na Wnioskodawcę. Towary/części te są transportowane do Polski i przekazywane polskiej spółce, która montuje je jako element produkowanych przez siebie kontenerów. Towary/części są spawane, mocowane za pomocą śrub, nitowane lub klejone w kontenerach, stając się ich integralną częścią, nie mogą być usunięte w prosty sposób. Bez tych elementów kontener nie może funkcjonować. Wnioskodawca nie przenosi prawa do dysponowania towarami (częściami) jak właściciel na spółkę polską. Wnioskodawca pozostaje właścicielem towarów/części, a spółka polska jest zobowiązana do świadczenia usług z ich wykorzystaniem na warunkach wskazanych przez Spółkę.

Następnie polska spółka dokonuje dostawy towaru (kontenera) na rzecz Wnioskodawcy. Do przeniesienia prawa do dysponowania towarem (kontenerem) jak właściciel na Wnioskodawcę dochodzi na terytorium Niemiec. Przy czym dostawa ta nie obejmuje towarów (części) dostarczonych przez Wnioskodawcę. Podstawa opodatkowania dostawy dokonanej przez polską spółkę nie obejmuje dostarczonych przez Wnioskodawcę elementów.

Następnie Wnioskodawca dokonuje dostawy kontenerów na rzecz innego niemieckiego kontrahenta (podatnika podatku od wartości dodanej). Przedmiot transakcji obejmuje również towary/części, przekazane wcześniej przez Wnioskodawcę polskiej spółce i zamontowane przez tę spółkę w wyprodukowanym kontenerze. Do przeniesienia prawa do dysponowania towarem (kontenerem) jak właściciel dochodzi na terytorium Niemiec. Transport kontenera z terytorium Polski bezpośrednio do nabywcy z Niemiec organizuje Wnioskodawca.

W przyszłości Spółka planuje również dokonywanie dostaw na rzecz podmiotów z Francji na tych samych warunkach co dostawa do Niemiec.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia czy w związku z przemieszczeniem towarów (części) z Niemiec do Polski powinien rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski.

Jak wskazano, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy w wyniku dostawy w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel towary są transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki. Jednocześnie, z art. 25 ust. 1 ustawy, wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich transportu.

Jak wskazano Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Niemczech oraz podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Wnioskodawca nabywa od innego niemieckiego podmiotu towary (części). Towary/części są transportowane bezpośrednio od innego podmiotu niemieckiego do Polski w wyniku transakcji między Wnioskodawcą a innym podmiotem niemieckim, w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami/częściami jak właściciel z innego podmiotu niemieckiego na Wnioskodawcę.

Zatem mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że nabycie towarów (części) od innego niemieckiego podmiotu z miejscem dostawy w Polsce powinno być rozpoznane przez Wnioskodawcę w Polsce jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym winien w Polsce rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów jest prawidłowe.

Ponadto Wnioskodawca w pytaniu 2 powziął wątpliwość czy w związku z przemieszczeniem na terytorium Niemiec towaru/części zamontowanego w urządzeniu (kontenerze) ma obowiązek rozliczenia w Polsce wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości stwierdzić należy, że Wnioskodawca w analizowanym przypadku nie ma obowiązku rozliczenia w Polsce wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Skoro w analizowanym przypadku towary/części (nabyte przez Wnioskodawcę od innego niemieckiego podmiotu w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski) zostaną przez spółkę polską zamontowane w kontenerze i staną się integralną/nierozerwalną częścią kontenera budowanego przez spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy, to przy przemieszczeniu tych towarów/części na terytorium Niemiec - w ramach przemieszczenia kontenera jako elementu tego kontenera - nie można uznać, że dochodzi do przemieszczenia z terytorium Polski na terytorium Niemiec towarów/części należących do Wnioskodawcy. W przedmiotowym przypadku towary/części zakupione od innego niemieckiego podmiotu zostaną wykorzystane na terytorium Polski a przedmiotem przemieszczenia do Niemiec będzie odrębny towar, tj. kontener.

Zatem Spółka nie będzie zobowiązana rozpoznać wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w odniesieniu do towarów/części zakupionych od innego niemieckiego podmiotu, które zostaną zamontowane w budowanym kontenerze przez co staną się częścią kontenera i na terytorium Niemiec zostaną przemieszczone w ramach przemieszczenia kontenera jako element tego kontenera.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, zgodnie z którym Wnioskodawca nie jest/nie będzie zobowiązany do rozliczenia w Polsce wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w związku z przemieszczeniem towary/części będącego częścią kontenera na terytorium Niemiec należy uznać za prawidłowe.

W pytaniu nr 3 Wnioskodawca wyraził wątpliwość czy rozstrzygnięcia dotyczące rozliczeń z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będą miały zastosowanie w przypadku gdy kontenery będą przemieszczane przez polską spółkę na terytorium Francji.

Wnioskodawca wskazał jednoznacznie, że w odwodnieniu do transakcji, której dotyczy pytanie oznaczone nr 3 wszystkie transakcje pomiędzy poszczególnymi podmiotami będą przebiegały w identyczny sposób jak w przypadku gdy kontener jest przemieszczany z terytorium Polski bezpośrednio do innego niemieckiego kontrahenta na terytorium Niemiec z tą tylko różnicą, że kontener będzie przemieszczany na terytorium Francji.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości wskazać należy, że w analizowanym przypadku mimo, ze kontener będzie przemieszczany do Francji (a nie do Niemiec) Wnioskodawca ma obowiązek rozliczenia w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w związku z przemieszczeniem towarów (części) z Niemiec do Polski oraz nie ma obowiązku rozpoznania w Polsce wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w odniesieniu do towarów/części zakupionych od innego niemieckiego podmiotu, które zostaną zamontowane w budowanym kontenerze przez co staną się częścią kontenera i na terytorium Francji zostaną przemieszczone w ramach przemieszczenia kontenera jako element tego kontenera.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 również należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2 44-100 Gliwice za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.