Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.228.2019.1.KS
z 23 sierpnia 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2019 r. (data wpływu 31 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 sierpnia 2019 r. (data nadania 16 sierpnia 2019 r., data wpływu 19 sierpnia 2019 r.) na wezwanie z dnia 25 lipca 2019 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.228.2019.1.PW (data nadania 25 lipca 2019 r., data doręczenia 8 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła od opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę na rzecz belgijskiej organizacji non profit – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 31 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła od opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę na rzecz belgijskiej organizacji non profit.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca jest fundacją, tj. podmiotem prawa działającym w oparciu o przepisy Ustawy o fundacjach (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 40 ze zm.) z siedzibą na terenie W. (dalej jako „Wnioskodawca”). Wnioskodawca jest organizacją not for profit, nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie jest wpisana do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym. Ministrem właściwym do nadzoru nad Fundacją jest minister właściwy do spraw zdrowia. Fundacja została powołana dnia 5 lipca 2017 r. przez przedstawicieli przemysłu farmaceutycznego w celu realizacji obowiązków nałożonych przepisami wspólnotowymi, w zakresie powstrzymania procederu fałszowania leków, który zagraża zdrowiu i życiu pacjentów. Podobne organizacje powstały już lub powstaną we wszystkich krajach unijnych.

Wnioskodawca na podstawie umowy, zawartej z E. (dalej jako „E.”) zobowiązany jest do płacenia na rzecz E przypadającego na Wnioskodawcę wynagrodzenia za prawo do korzystania z ponadnarodowego systemu informatycznego kompatybilnego z systemami krajowymi, w tym z systemem stworzonym w ostatnim czasie w Polsce przez Wnioskodawcę, który powstał w celu zapobiegania wprowadzaniu sfałszowanych produktów leczniczych do legalnego systemu dystrybucji weryfikacji leków w całej Unii Europejskiej.

E. jest belgijską organizacją non profit, powołaną do życia w celu realizacji postanowień Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (2011/62/UE) z dnia 8 czerwca 2011 r., normującej zapobieganie wprowadzania sfałszowanych produktów leczniczych do legalnego łańcucha dystrybucji. E. jest belgijskim rezydentem podatkowym, który zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, korzysta w Belgii ze zwolnienia z podatku dochodowego. E jest podatnikiem podatku VAT. E została założona na podstawie belgijskiego prawa w formie stowarzyszenia o charakterze niezarobkowym (A.S.B.L.)


Działanie i cele E i Wnioskodawcy reguluje:

  1. Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. UE.L.2001.311.67 z dnia 2001.11.28 ze zm.) (dalej jako: „Dyrektywa 2001/83/WE”),
  2. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/62/UE zmieniająca Dyrektywę 2001/83/WE w zakresie zapobiegania wprowadzania sfałszowanych produktów leczniczych do legalnego łańcucha dystrybucji (dalej jako: „Dyrektywa 2011/62/EU”) oraz
  3. Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2016/161 z dnia 2 października 2015 r. uzupełniające Dyrektywę 2001/83/WE przez określenie szczegółowych zasad dotyczących zabezpieczeń umieszczanych na opakowaniach produktów leczniczych stosowanych u ludzi (dalej jako: „Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2016/161”) (dalej łącznie jako: „Akty Ustanawiające”).

Celem wprowadzenia tej regulacji jest poprawianie bezpieczeństwa pacjentów i powstrzymania procederu fałszowania leków poprzez wprowadzenie Europejskiego Systemu Weryfikacji Autentyczności Leków (E , w skrócie E., dalej także jako „System Centralny”). Dyrektywa nałożyła na poszczególne kraje członkowskie obowiązek utworzenia organizacji krajowych wdrażających system kontroli autentyczności produktów leczniczych w każdym kraju Unii Europejskiej.


Zgodnie z odpowiednimi fragmentami preambuły Dyrektywy 2011/62/EU:

  1. „Liczba wykrywanych w Unii produktów leczniczych sfałszowanych pod względem tożsamości, historii lub źródła pochodzenia wzrasta w alarmującym tempie. Produkty te zwykle zawierają składniki gorszej jakości lub sfałszowane, nie zawierają żadnych składników lub zawierają składniki, w tym substancje czynne, w nieodpowiednich dawkach, co stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego.” (punkt 2 preambuły Dyrektywy 2011/62/EU);
  2. „Przeszłe doświadczenia pokazują, że takie sfałszowane produkty lecznicze nie docierają do pacjentów tylko w sposób nielegalny, ale również przez legalny łańcuch dystrybucji. Stanowi to szczególne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i może prowadzić do utraty zaufania pacjentów również do legalnego łańcucha dystrybucji.” (punkt 3 preambuły Dyrektywy 2011/62/EU);
  3. „Zagrożenie dla zdrowia publicznego zostało zauważone także przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), która ustanowiła międzynarodową grupę zadaniową ds. zwalczania podrabianych produktów leczniczych („IMPACT”). Grupa IMPACT opracowała zasady i elementy prawodawstwa krajowego w zakresie zwalczania podrabianych produktów leczniczych, zatwierdzone na ogólnym posiedzeniu grupy IMPACT w Lizbonie dnia 12 grudnia 2007 r. Unia aktywnie uczestniczyła w grupie IMPACT.” (punkt 4 preambuły Dyrektywy 2011/62/EU);
  4. „Sfałszowane substancje czynne oraz substancje czynne, które nie spełniają obowiązujących wymogów określonych w dyrektywie 2001/83AA/E, stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego. Zagrożenie to należy wyeliminować poprzez wzmacnianie wymogów w zakresie weryfikacji mających zastosowanie do producenta produktu leczniczego.” (punkt 7 preambuły Dyrektywy 2011/62/EU).

Zgodnie z Aktami Ustanawiającymi, środkiem zapobiegającym wprowadzaniu sfałszowanych produktów leczniczych do legalnego systemu dystrybucji ma być między innymi system weryfikacji autentyczności produktów leczniczych, na który składają się, w szczególności, następujące elementy:

  1. Zabezpieczenia umieszczane na produktach leczniczych;
  2. System informatycznych baz zawierających niepowtarzalne identyfikatory, umożliwiające weryfikację niepowtarzalnego identyfikatora znajdującego się na danym produkcie leczniczym z legalnie nadanymi identyfikatorami wpisanymi do systemu informatycznych baz;
  3. Procedury dotyczące wycofywania niepowtarzalnych identyfikatorów z systemu baz;
  4. Procedury dla producentów, hurtowników i podmiotów upoważnionych lub uprawnionych do dostarczania pacjentowi produktów leczniczych, na okoliczność wystąpienia przypuszczenia naruszenia opakowania produktu leczniczego lub przypuszczenia, że produkt może nie być autentyczny (dalej jako: „System weryfikacji autentyczności produktów leczniczych”).

Systemem weryfikacji autentyczności produktów leczniczych objęte zostały co do zasady produkty lecznicze wydawane na receptę z zastrzeżeniem, iż możliwe jest wyłączenie niektórych produktów leczniczych wydawanych na receptę z systemu, jak również objęcie systemem niektórych produktów leczniczych wydawanych bez recepty.

Trzonem wskazanego systemu mają być zabezpieczenia umieszczane przez producentów produktów leczniczych na opakowaniach jednostkowych produktów leczniczych, obejmujące niepowtarzalny identyfikator oraz element uniemożliwiający naruszenie opakowania, oraz system informatycznych baz umożliwiający weryfikację danego niepowtarzalnego numeru znajdującego się na badanym opakowaniu z legalnie nadanymi identyfikatorami wpisanymi do systemu baz informatycznych.

Zgodnie z Rozporządzeniem Delegowanym Komisji (UE) 2016/161, niepowtarzalny identyfikator składa się z ciągu znaków numerycznych lub alfanumerycznych, który jest unikatowy dla danego opakowania produktu leczniczego. Niepowtarzalny identyfikator kodowany jest przez producenta produktu leczniczego w dwuwymiarowym kodzie kreskowym.

Informacje o legalnych, niepowtarzalnych identyfikatorach produktów leczniczych mają być przechowywane w systemie informatycznych baz, który umożliwia wyszukanie niepowtarzalnego identyfikatora w celu zweryfikowania jego autentyczności i jego wycofanie z systemu, w szczególności w momencie dostarczenia produktu leczniczego pacjentowi, tak aby żadne inne opakowanie z tym samym niepowtarzalnym identyfikatorem nie mogło zostać pozytywnie zweryfikowane. Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2016/161 wymienia także inne przypadki, kiedy podmioty upoważnione lub hurtownicy mają obowiązek wycofać niepowtarzalny identyfikator z systemu baz.

Weryfikację autentyczności niepowtarzalnego identyfikatora przeprowadzać się będzie poprzez porównanie niepowtarzalnego identyfikatora z legalnymi niepowtarzalnymi identyfikatorami przechowywanymi w systemie baz. Weryfikacja autentyczności owego identyfikatora będzie nie tylko potwierdzeniem autentyczności produktu leczniczego, ale również będzie stanowić informację dla osoby wykonującej weryfikację o tym, czy produkt jest w terminie ważności, czy został wycofany lub czy zgłoszono jego kradzież. Osoby upoważnione lub uprawnione do dostarczania pacjentom produktów leczniczych (pracownicy aptek, hurtownicy) będą zobowiązane, aby sprawdzać autentyczność niepowtarzalnego identyfikatora i wycofywać go w momencie dostarczenia pacjentowi produktu leczniczego (odznaczyć wydawany produkt w systemie). Czynności, o których mowa w niniejszym akapicie, będą dokonywane z wykorzystaniem sytemu informatycznego baz.


Zgodnie z Rozporządzeniem Delegowanym Komisji (UE) 2016/161, system informatycznych baz składać się będzie z systemu ponadnarodowego i systemów krajowych, między którymi następować będzie wymiana informacji i danych dotyczących niepowtarzalnego identyfikatora tak, aby zapewnić możliwość weryfikacji produktu leczniczego w całej Unii Europejskiej.

W świetle art. 31 ust. 1 oraz art. 32 ust. 2 Rozporządzenia Delegowanego Komisji (UE) 2016/161, systemy informatyczne baz mają zostać utworzone i zarządzane przez podmioty prawne niekomercyjne, utworzone w Unii Europejskiej przez producentów i posiadaczy pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych zawierających zabezpieczenia. Liczba systemów krajowych i ponadnarodowych powinna być wystarczająca do zapewnienia, aby terytorium każdego państwa członkowskiego obsługiwał jeden system krajowy lub ponadnarodowy.


Koszty stworzenia, uruchomienia i utrzymywania a także aktualizacji Europejskiego Systemu Weryfikacji Autentyczności Leków (E), zobowiązane są pokrywać między innymi Krajowe Organizacje Weryfikacji Autentyczności Leków z krajów członkowskich Unii Europejskiej. W Polsce podmiotem tym jest Wnioskodawca. Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczania regularnych opłat na rzecz E za prawo do korzystania z Systemu Centralnego E, co jest konieczne do stworzenia i operowania Krajowym Systemem zarządzanym aktualnie przez Wnioskodawcę.


Wnioskodawca otrzymał Interpretację Indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 16 lipca 2018 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.160.2018.2.DP, potwierdzającą, że dochody z tytułu działalności Wnioskodawcy, w tym w szczególności uzyskiwane opłaty na stworzenie, uruchomienie i utrzymywanie Systemu Krajowego, od podmiotów posiadających w Polsce zezwolenia na wytwarzanie produktów leczniczych oraz od podmiotów posiadających w Polsce zezwolenia na dopuszczenie do obrotu, podlegają zwolnieniu z podatku Dochodowego na podstawie art. 17 ust 1 pkt 4 Ustawy o CIT.


Pismem z dnia 14 sierpnia 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny wniosku o następujące informacje:

  1. podmiotem zagranicznym, na rzecz którego Wnioskodawca będzie uiszczał opłaty będące przedmiotem zapytania jest: E;
  2. Wnioskodawca dysponuje czterojęzycznym certyfikatem rezydencji podatkowej podmiotu zagranicznego E, wydanym przez Ministerstwo Finansów Królestwa Belgii (Direct Tax Adminiinistration) potwierdzającym, że E. jest belgijskim rezydentem podatkowym w zakresie dochodów uzyskanych w roku 2019 w rozumieniu art. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisanej dnia 14 września 1976 r. pomiędzy Belgią Polską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy opłaty ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz E. na stworzenie, uruchomienie, utrzymywanie w tym aktualizację i korzystanie z Systemu Centralnego, podlegają w Polsce zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT, co powoduje, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobierania od wypłacanych na rzecz E. z tego tytułu należności podatku u źródła na podstawie z art. 12 PB Umowy o Unikaniu Podwójnego Opodatkowana z w związku z art. 21 ust 1 pkt 1 Ustawy o CIT?


Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony we wniosku zakres działalności E. jest tożsamy z zakresem działalności Wnioskodawcy. Powoduje to, że działalność tą należy zakwalifikować do działalności, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT, co powoduje, że wszelkie przychody/dochody uzyskiwane przez E na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, przeznaczone na realizację jej celów statutowych, są wolne od podatku dochodowego od osób prawnych. Powoduje to, że wszystkie opłaty wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz E za prawo do korzystania z Systemu Centralnego, wolne są od podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce i na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobierania z tytułu tych wypłat tzw. podatku u źródła zgodnie z art. 21 ust 1 Ustawy o CIT i art. 12 PB Umowy o Unikaniu Podwójnego Opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz E. na podstawie umowy „C” na pokrycie kosztów stworzenia uruchomienia, utrzymywania, aktualizacji, w tym za prawo do korzystania z Systemu Centralnego, należy zakwalifikować do dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT i art. 12 pkt 3 PB Umowy o Unikaniu Podwójnego Opodatkowania, co nakłada na Wnioskodawcę obowiązek pobierania od tych wypłat tzw. podatku dochodowego pobieranego u źródła.

Jednak zdaniem Wnioskodawcy, dochody (przychody) osiągane przez E. na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z polskiego źródła, które przeznaczone będą na finansowanie jej celów statutowych tj. w celu utworzenia, wdrożenia, utrzymywania i aktualizacji Centralnego Systemu, nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce, gdyż dochód ten podlega zwolnieniu na podstawie art. 17 ust 1 pkt 4 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody podatników, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego - w części przeznaczonej na te cele.


Zwolnienie przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT dotyczy wszystkich podatników objętych Ustawą o CIT, w tym także podatników objętych w Polsce ograniczonym obowiązkiem podatkowym, na podstawie art. 3 ust 2 ustawy o CIT.


Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż celem statutowym działalności E jest ochrona zdrowia.


Wnioskodawca opiera swoje stanowisko na następujących argumentach:

  • Podstawą działalności E są przepisy prawa, a w szczególności przepisy tj. Dyrektywy 2001/83/WE, Dyrektywy 2011/62/EU oraz Rozporządzenia Delegowanego Komisji (UE) 2016/161. Przepisy wymienionych aktów nakładają obowiązek utworzenia krajowego systemu informatycznych baz, umożliwiającego weryfikację autentyczności produktów leczniczych.
  • W świetle art. 31 ust. 1 oraz art. 32 ust. 2 Rozporządzenia Delegowanego Komisji (UE) 2016/161, systemy informatycznych baz mają zostać utworzone i zarządzane przez podmioty prawne niekomercyjne, utworzone w Unii Europejskiej przez producentów i posiadaczy pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych zawierających zabezpieczenia.
  • Działalność E. ma na celu ochronę zdrowia. System tworzony przez E. będzie stanowił środek zapobiegający wprowadzaniu sfałszowanych produktów leczniczych do legalnego systemu dystrybucji. Wprowadzenie sfałszowanych produktów leczniczych do obrotu i finalne trafienie ich w ręce ostatecznego adresata, a więc pacjenta - osoby fizycznej, realnie zagrażałoby zdrowiu jednostki i mogłoby mieć skutki względem szerszej grupy społecznej. Konsekwentnie, celem E jest spowodowanie utworzenia a następnie zapewnienie sprawnego funkcjonowania Systemu Europejskiego, dzięki któremu możliwe będzie zarówno zapobieganie chorobom jak i ich leczenie. Działalność E jest więc blisko skorelowana z ochroną zdrowia.


Opłaty ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz E będą służyły wyłącznie i bezpośrednio celom, dla których została powołana tj. pokrywaniu kosztów działalności podejmowanej w celu ochrony zdrowia, gdyż podmiot ten został powołany wyłącznie w celu realizacji postanowień Dyrektywy nr 2011/62/EU oraz Rozporządzenia Delegowanego Komisji (UE) 2016/161, tj. w celu utworzenia i zarządzania Systemem Centralnym, w którym przechowuje się informacje m.in. o legalnych, niepowtarzalnych identyfikatorach produktów leczniczych, i w którym można wyszukać niepowtarzalny identyfikator produktu leczniczego w celu zweryfikowania jego autentyczności.


Wnioskodawca, którego działalność jest tożsama z działalnością E trzymał pozytywną Interpretację Indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacjo Skarbowej w dniu 16 lipca 2018 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.160.2018.2.DP, potwierdzającą, że dochody z tytułu działalności Wnioskodawcy, w tym w szczególności uzyskiwane opłaty na stworzenie, uruchomienie i utrzymywanie Krajowego Systemu, od podmiotów posiadających w Polsce zezwolenia na wytwarzanie produktów leczniczych oraz od podmiotów posiadających w Polsce zezwolenia na dopuszczenie do obrotu podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust 1 pkt 4 Ustawy o CIT.


Jak wskazano w art. 17 ust. 1b. Ustawy o CIT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i - bez względu na termin - wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 5a.


E, działające w formie stowarzyszenia, jest belgijską organizacją non-profit, powołaną do życia w celu realizacji postanowień Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (2011/62/UE) z dnia 8 czerwca 2011 r., normującej zapobieganie wprowadzania sfałszowanych produktów leczniczych do legalnego łańcucha dystrybucji. E, jako organizacja non profit, jest zobligowana do przeznaczania całego dochodu na cele statutowe, co potwierdza to, iż E spełnia przesłanki ustawowe określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 i ust. 1b Ustawy o CIT.


Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, celem statutowym E jest ochrona zdrowia, czyli jedna z działalności, która jest wymieniona w art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT. E zostało powołane do życia w celu realizacji postanowień Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (2011/62/UE) z dnia 8 czerwca 2011 r., normującej zapobieganie wprowadzania sfałszowanych produktów leczniczych do legalnego łańcucha dystrybucji. E została założona na podstawie belgijskiego prawa w formie stowarzyszenia o charakterze niezarobkowym. Pozwala to uznać, że dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez E, w tym w szczególności opłaty ponoszone przez Wnioskodawcę za prawo do korzystania z utworzonego przez E Europejskiego Systemu, będą przeznaczane na cele statutowe E, czyli na ochronę zdrowia. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy podlegają w Polsce zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych. Powoduje to, że na Wnioskodawcy nie spoczywa obowiązek pobrania podatku dochodowego od wypłacanych na rzecz E opłat.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła od opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę na rzecz belgijskiej organizacji non profit

- jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że istotne elementy stanu faktycznego zostały zawarte we własnym stanowisku Wnioskodawcy, tj. że opłaty ponoszone na rzecz belgijskiej Fundacji na stworzenie, uruchomienie, utrzymywanie w tym aktualizację i korzystanie z Systemu Centralnego, będące przedmiotem zapytania, kwalifikuje jako dochód (przychód), o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop i art. 12 pkt 3 Konwencji tj., jako należności licencyjne. Powyższe przyjęto jako element opisu stanu faktycznego.


Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.


Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865, ze zm.; dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

  1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
  2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
  3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
  4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
  5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
  6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.


W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 updop.


Art. 21 ust. 1 pkt 1 updop stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.


Regulacja art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.


Na podstawie art. 22b updop, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.


Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.


W myśl art. 26 ust. 1 updop w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.


Na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193; dalej: „ustawa zmieniająca”) od 1 stycznia 2019 r. wprowadzone zostały zmiany dotyczące m.in. art. 26 updop.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e updop, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. ustawy przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

  1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-le;
  2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustawą zmieniającą wprowadzono mechanizmy, dzięki którym nawet w sytuacji przekroczenia progu kwotowego obligującego do pobrania podatku u źródła (wypłaty w kwocie 2.000.000 zł na rzecz jednego podatnika w roku podatkowym), płatnik uprawniony jest do zastosowania preferencyjnego opodatkowania podatkiem u źródła w momencie wypłaty należności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a updop, przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

  1. posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
  2. po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.

Ponadto, podkreślenia wymaga, że weryfikacja powinna się odbywać z należytą starannością.


Obowiązek dochowania należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 updop spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę. Należy podkreślić, że należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2.000.000 zł.


Jednocześnie szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b – 7j updop.


Ponadto wskazać należy, że Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, grupy podatników, grupy płatników lub czynności, w przypadku których zostanie wyłączone lub ograniczone stosowanie ust. 2e, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględniając istnienie określonych uwarunkowań obrotu gospodarczego, specyficzny status niektórych grup podatników i płatników oraz specyfikę dokonywania niektórych czynności – art. 26 ust. 9 updop.


Na podstawie ww. delegacji ustawowej Minister Finansów wydał w dniu 31 grudnia rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. poz. 2545).


W myśl § 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy do wypłat należności:

  1. z tytułu odsetek lub dyskonta od obligacji emitowanych przez:
    1. Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych,
    2. Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno - gospodarczych, programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego
      – uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy;
  2. na rzecz banków centralnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uzyskanych z tytułu odsetek lub dyskonta od obligacji skarbowych wyemitowanych przez Skarb Państwa na rynku krajowym i nabytych od dnia 7 listopada 2015 r.;
  3. na rzecz jednostek gospodarczych utworzonych przez organ administracji państwowej wspólnie z innymi państwami na podstawie porozumienia lub umowy, chyba że porozumienia te lub umowy stanowią inaczej;
  4. na rzecz organizacji międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest członkiem;
  5. na rzecz podmiotów, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła umowy o współpracy, jeżeli zostały zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych od tych należności;
  6. na rzecz podmiotów zwolnionych z podatku dochodowego od osób prawnych, pod warunkiem wskazania ich nazwy w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska;
  7. z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego;
  8. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych;
  9. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera.


Zauważyć także należy, że zgodnie z § 4 ww. Rozporządzenia, wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 30 czerwca 2019 r. wypłat należności:

  1. innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7 - 9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników;
  2. z tytułu dywidend i innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.

W § 5 ww. Rozporządzenia wskazano, że warunkiem wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e updop, w sytuacjach określonych w § 2-4 Rozporządzenia, jest spełnienie warunków do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.


Ponadto podkreślić należy, że w dniu 28 czerwca 2019 r. Minister Finansów wydał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. (Dz.U. poz. 2545) w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. poz. 1203).


W myśl § 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w § 4 we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy „do 30 czerwca 2019 r.” zastępuje się wyrazami „do dnia 31 grudnia 2019 r.”.


Należy mieć także na uwadze, że również w przypadku, gdy płatności są objęte przepisami Rozporządzenia, płatnik jest zobowiązany do dochowania należytej staranności przy weryfikacji możliwości niepobrania podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Rozporządzenie bowiem nie wyłącza, ani też nie ogranicza obowiązku dochowania należytej staranności. Rozporządzenie wyłącza lub ogranicza jedynie stosowanie mechanizmu obowiązkowego poboru podatku u źródła.


W związku z powyższym wskazać należy, że wskazane powyżej przepisy nakładają nowe obowiązki na płatników zobowiązanych do poboru podatku u źródła. Na podstawie powołanego wcześniej art. 26 ust. 2e updop, którego stosowanie zostało ograniczone przez rozporządzenie Ministra Finansów po przekroczeniu kwoty 2.000.000 zł Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz nierezydenta będzie zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku (podatku u źródła) w wysokości 20% od nadwyżki ponad kwotę 2.000.000 zł bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 26 ust. 2e pkt 2 updop). Konieczność poboru podatku przez płatnika wystąpi niezależnie od tego, czy zostaną spełnione warunki do stosowania zwolnienia, zastosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.


W tym zakresie ustawodawca przewidział jednocześnie dwie możliwości niepobierania podatku w stawce wynikającej z polskich przepisów, nawet w przypadku przekroczenia limitu 2.000.000 zł, a mianowicie gdy:

  1. płatnik złoży oświadczenie o spełnianiu warunków do niepobierania podatku/stosowania stawki obniżonej lub zwolnienia;
  2. podatnik (lub płatnik) uzyska opinię naczelnika urzędu skarbowego o stosowaniu zwolnienia.

Ponadto mając na uwadze fakt, że na mocy art. 21 ust.2 przepisy art. 21 ust. 1 updop stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska zasadne jest odwołanie się do przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. Nr 211, poz. 2139 ze zm., dalej: Konwencja).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 Konwencji, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie, jeżeli osoba ta jest właścicielem należności licencyjnych. Jednakże, takie należności mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Stosownie do art. 12 ust. 3 Konwencji, określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego a także za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym (know-how) w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej; określenie to oznacza również wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z każdego prawa autorskiego do wszelkich filmów dla kin oraz filmów i taśm dla radia i telewizji.

W niniejszej sprawie cyt. przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, określające zakres pojęcia „należności licencyjne” są przepisami szczególnymi w stosunku do art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Co do zasady przy stosowaniu Umowy przez umawiające się państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie zdefiniowane w Umowie będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie Umowa.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie, czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobierania, od wypłacanych na rzecz belgijskiej fundacji opłat na stworzenie, uruchomienie, utrzymanie w tym aktualizację i korzystanie z Systemu Centralnego, podatku u źródła na podstawie art. 12 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku w związku z art. 21 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz belgijskiej Fundacji na podstawie zawartej umowy na pokrycie kosztów stworzenia uruchomienia, utrzymywania, aktualizacji, w tym za prawo do korzystania z Systemu Centralnego, należy zakwalifikować do dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust.1 pkt 1 updop i art. 12 pkt 3 Konwencji tj. do należności licencyjnych.


Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w świetle zacytowanych przepisów Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania od tych wypłat tzw. podatku dochodowego pobieranego u źródła.


Tutejszy organ podatkowy nie kwestionuje, że dochody (przychody) osiągane przez belgijską Fundację na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z polskiego źródła przeznaczone będą na finansowanie jej celów statutowych zgodnych z art. 17 ust 1 pkt 4 tj. na utworzenie, wdrożenie, utrzymywania i aktualizację Centralnego Systemu. Jednak powyższe nie oznacza, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobierania od wypłacanych na rzecz belgijskiej Fundacji należności podatku u źródła.


W tym miejscu należy przywołać przepis art. 26 ust. 1a, zgodnie z którym zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, nie pobiera się, jeżeli podatnicy, wymienieni w art. 17 ust. 1, korzystający ze zwolnienia w związku z przeznaczeniem dochodów na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, złożą płatnikowi najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności oświadczenie, że przeznaczą dochody z dywidend oraz z innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych - na cele wymienione w tym przepisie.


Przywołany przepis daje możliwość zwolnienia z poboru zryczałtowanego podatku dochodowego jedynie w sytuacji wypłaty dochodów z dywidend oraz z innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych. Z opisu stanu faktycznego wynika, że żadna z opisanych w ww. przepisie sytuacji nie dotyczy zagadnienia będącego przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. We wniosku jest mowa o opłatach na stworzenie, uruchomienie, utrzymywanie w tym aktualizację i korzystanie z Systemu Centralnego przez belgijską Fundację, które jak wskazuje Wnioskodawca należy zakwalifikować do dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop i art. 12 pkt 3 Konwencji, tj. do należności licencyjnych. Opłata ta nie jest ani dochodem z dywidend, ani przychodem z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych. W związku z powyższym podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.


Podkreślić przy tym należy, że obowiązki te mogą podlegać pewnym ograniczeniom lub modyfikacjom (np. związanym z postanowieniami art. 12 UPO, art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, czy też Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zdaniem tutejszego organu, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w związku z tym, że celem statutowym belgijskiej Fundacji jest ochrona zdrowia, czyli jedna z działalności, która jest wymieniona w art. 17 ust. 1 pkt 4 updop, Wnioskodawca zwolniony jest z poboru podatku u źródła od opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę na stworzenie, uruchomienie, utrzymywanie w tym aktualizację i korzystanie z Systemu Centralnego, wypłacanych na rzecz belgijskiej Fundacji. Zapłata powyższych opłat powoduje, że na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek pobrania podatku u źródła od wypłacanych na rzecz belgijskiej Fundacji należności.


Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj