Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.352.2019.1.KS
z 26 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2019 r. (data wpływu 22 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Aktem notarialnym – umową użytkowania wieczystego i sprzedaży z kwietna 1995 r. – Wnioskodawczyni nabyła od Gminy Miejskiej W prawo własności do lokalu mieszkalnego przy ul. S o powierzchni 34,78 m² (jeden pokój, kuchnia, łazienka, przedpokój) na III piętrze. Z własnością tego lokalu łączy się udział wynoszący …% we wspólnych częściach budynku i w prawie wieczystego użytkowania działki nr 7/21 o pow. 211 m², objętych księgą wieczystą.

Jest to budynek mieszkalny wybudowany w 1961 r., pięciokondygnacyjny, a w mieszkaniu tym Wnioskodawczyni mieszka od sierpnia 1979 r.

W okresie od sierpnia 1979 r. do czasu nabycia dnia … kwietnia 1995 r. było to pomieszczenie zastępcze.

Z uwagi na zły stan techniczny Wnioskodawczyni zmuszona była po nabyciu mieszkania w 1995 r. dokonać wymiany starej aluminiowej instalacji elektrycznej na miedzianą, oraz instalacji gazowej i wodno-kanalizacyjnej. Niedrożna kanalizacja w kuchni i łazience wymagała całkowitej wymiany instalacji, w tym również urządzeń sanitarnych. Podłoga we wszystkich pomieszczeniach wymagała wymiany, płytki z tworzywa sztucznego (linoleum) w kuchni były prawie zupełnie zniszczone (kruszące się). Wykonane zostały w kuchni nowe meble kuchenne w zabudowie wraz ze sprzętem agd. Zewnętrzne okna w pokoju i kuchni były mocno zniszczone, nie domykały się, a w czasie deszczu do mieszkania przedostawała się woda, stąd konieczna była ich wymiana na drewniane. Podobnie zniszczone i niedomykające się drzwi zewnętrzne i wewnętrzne wymagały wymiany. W całości modernizacja i remonty wykonywane były na koszt Wnioskodawczyni.

W budynku w częściach wspólnych również były przeprowadzane po nabyciu lokalu remonty dachu, wymiana drzwi wejściowych, wymiana na klatce schodowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, pionów wodno-kanalizacyjnych, remont i malowanie klatki schodowej – w całości sfinansowane przez mieszkańców z funduszu remontowego – właścicieli mieszkań i gminę W (mieszkania komunalne).

Wnioskodawczyni nie posiada stosownych dokumentów poniesionych kosztów, które można zsumować i dodać do ceny nabycia, ponieważ modernizacja i remonty mieszkania były związane z jego użytkowaniem wyłącznie na Jej własne cele mieszkaniowe, a przede wszystkim nie były wykonywane z myślą o jego późniejszym wykorzystywaniu do celów działalności gospodarczej. Upłynęło już wiele lat od ich wykonania, a w szczególności minął okres gwarancji robót, materiałów i urządzeń.

Po dokonanych remontach i ulepszeniach kwota (nabycia) 6 414 zł 30 gr jest obecnie poniżej ceny rynkowej jednego metra kwadratowego mieszkania w W dla dzielnicy X. Mieszkanie to aktualnie w 2019 r. Wnioskodawczyni wynajmuje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2019 r. (zdarzenie przyszłe) przyjęcie zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), z uwagi na brak możliwości ustalenia przez Wnioskodawczynię do amortyzacji wartości początkowej środka trwałego (mieszkania nabytego w 1995 r. za kwotę 6 414 zł 30 gr, w którym w latach wcześniejszych Wnioskodawczyni była zmuszona na własne potrzeby przeprowadzić modernizację i remonty, a z przyczyn od Niej niezależnych nie posiada dokumentów potwierdzających wartość poniesionych wydatków), według cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok (w przypadku Wnioskodawczyni 2018 r.) założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartość początkowa środka trwałego według ceny nabycia mieszkania w akcie notarialnym z dnia … kwietnia 1995 r. nieadekwatna jest do jego wartości. Mieszkanie wraz z udziałem w częściach wspólnych w domu wielomieszkaniowym wycenione było na kwotę 9 163 zł 30 gr, a z tytułu jednorazowej zapłaty cena została obniżona o 30%, tj. do kwoty 6 414 zł 30 gr.

Do daty nabycia był to lokal zastępczy z zasobów komunalnych Miasta W.

Poniesione nakłady na konieczne modernizacje i remonty spowodowały, że mieszkanie zostało przystosowane do zamieszkania przez Wnioskodawczynię. Nakłady te stanowiły w dużym stopniu zabezpieczenie mieszkania przed jego zniszczeniem.

Do chwili obecnej mieszkanie to nigdy nie było wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako środek trwały użytkowany w działalności gospodarczej z przeznaczeniem na wynajem.

W konsekwencji, po dokonanych modernizacjach i remontach nie można ustalić początkowej wartości środka trwałego. Wnioskodawczyni uważa jednak, że stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można taką wartość przyjąć w wysokości wynikającej z wyceny, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok (w przypadku Wnioskodawczyni grudzień 2018 r.) założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Stanowisko takie potwierdzają liczne interpretacje indywidualne m.in. interpretacja:

• Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 21 lipca 2016 r., Nr ILPB4/4511-1-2/15-2/BC;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 listopada 2014 r., Nr ILPB1/415-1021/14-2/TW;
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 grudnia 2017 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.428.2017.1.AM.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu, na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.

Jednakże stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku (dotyczących np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu … kwietna 1995 r., Wnioskodawczyni nabyła prawo własności do lokalu mieszkalnego. Z własnością tego lokalu łączy się udział we wspólnych częściach budynku i w prawie użytkowania wieczystego, objętych księgą wieczystą. W mieszkaniu tym Wnioskodawczyni mieszka od sierpnia 1979 r. (do czasu nabycia było to pomieszczenie zastępcze). Z uwagi na zły stan techniczny Wnioskodawczyni zmuszona była po nabyciu mieszkania dokonać wymiany starej aluminiowej instalacji elektrycznej na miedzianą, oraz instalacji gazowej i wodno-kanalizacyjnej. Niedrożna kanalizacja w kuchni i łazience wymagała całkowitej wymiany instalacji, w tym również urządzeń sanitarnych. Podłoga we wszystkich pomieszczeniach wymagała wymiany, płytki z tworzywa sztucznego (linoleum) w kuchni były prawie zupełnie zniszczone (kruszące się). Wykonane zostały w kuchni nowe meble kuchenne w zabudowie wraz ze sprzętem agd. Zewnętrzne okna w pokoju i kuchni były mocno zniszczone, nie domykały się, a w czasie deszczu do mieszkania przedostawała się woda, stąd konieczna była ich wymiana na drewniane. Podobnie zniszczone i niedomykające się drzwi zewnętrzne i wewnętrzne wymagały wymiany. W całości modernizacja i remonty wykonywane były na koszt Wnioskodawczyni. W budynku w częściach wspólnych również były przeprowadzane po nabyciu lokalu remonty dachu, wymiana drzwi wejściowych, wymiana na klatce schodowej instalacji elektrycznej i teletechnicznej, pionów wodno-kanalizacyjnych, remont i malowanie klatki schodowej w całości sfinansowane przez mieszkańców z funduszu remontowego. Wnioskodawczyni nie posiada stosownych dokumentów poniesionych kosztów, które można zsumować i dodać do ceny nabycia, ponieważ modernizacja i remonty mieszkania były związane z jego użytkowaniem wyłącznie na Jej własne cele mieszkaniowe, a przede wszystkim nie były wykonywane z myślą o jego późniejszym wykorzystywaniu do celów działalności gospodarczej. Po dokonanych remontach i ulepszeniach kwota nabycia jest obecnie poniżej ceny rynkowej jednego metra kwadratowego mieszkań w tej dzielnicy.

Jak już wskazano, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego. Jako wyjątek, ten sposób ustalenia wartości początkowej może być stosowany wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych.

Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego winna zatem dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie i przystosowanie do używania wydatków (dotyczy np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawczyni nie zamierzała wykorzystywać do celów działalności gospodarczej opisanego we wniosku lokalu, w którym przez wiele lat mieszkała. Ponadto Wnioskodawczyni nie posiada stosownych dokumentów poniesionych kosztów, ponieważ nie miała takiego obowiązku.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni będzie mogła ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku mieszkalnia na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez siebie, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Przy dokonywaniu przez Wnioskodawczynię własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne jest przy tym skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Reasumując, Wnioskodawczyni będzie uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do amortyzacji wartości początkowej środka trwałego (mieszkania nabytego w 1995 r., w którym w latach wcześniejszych była zmuszona na własne potrzeby przeprowadzić modernizację i remonty, a z przyczyn od Niej niezależnych nie posiada dokumentów potwierdzających wartość poniesionych wydatków) według cen rynkowych mieszkań tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok (w przypadku Wnioskodawczyni 2018 r.) założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn, zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.