Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.130.2019.1.MZA
z 21 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 czerwca 2019 r. (data wpływu 25 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X. S.A. z siedzibą w xxxx (dalej również jako: „Wnioskodawca”, „Spółka”, „Pożyczkobiorca”) jest przedsiębiorcą, kapitałową spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce, gdzie podlega opodatkowaniu. Udzielanie pożyczek oraz pośredniczenie w ich udzielaniu przez inne podmioty poza systemem bankowym nie stanowi podstawowej działalności Spółki.

Dnia 22 maja 2019 r. Pożyczkobiorca zawarł umowę pożyczki pieniężnej bezgotówkowej (dalej jako: „Umowa Pożyczki”) z Y. z siedzibą w Holandii, przyszłym akcjonariuszem spółki (dalej jako „Pożyczkodawca”) na kwotę 3.100.000 zł. Umowa Pożyczki została sporządzona w języku angielskim. Zgodnie z zawartą w Umowie Pożyczki klauzulą prawa właściwego, prawem właściwym dla tej umowy jest prawo holenderskie.

Umowa pożyczki pomiędzy Spółką a przyszłym akcjonariuszem spółki, została zawarta w Holandii, a środki pieniężne stanowiące przedmiot tych umów w momencie podpisania znajdowały się poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, na rachunku bankowym w Pożyczkodawcy w Holandii.

Kwota pożyczki zgodnie z Umową winna być i została wypłacona do 29 maja 2019 r. na rachunek bankowy Z. S.A. z siedzibą w Brukseli (Belgia) (jedyny akcjonariusz Wnioskodawcy do 29 maja 2019 r.) w celu spłaty udzielonych Wnioskodawcy pożyczek w latach wcześniejszych. Rachunek bankowy Z. S.A. z siedzibą w Brukseli (Belgia) znajduje się w Banku w Belgii. W rzeczywistości więc Pożyczkodawca, podmiot podlegający prawu holenderskiemu i posiadający rachunek bankowy w Holandii przekazał z tego rachunku bezgotówkowo kwotę pożyczki na rachunek spółki Z. S.A. z siedzibą w Brukseli (Belgia), występującego akcjonariusza Spółki, posiadającej rachunek bankowy w Belgii. Środki pieniężne znajdowały się cały czas zagranicą. Pieniądze nigdy realnie nie znalazły się na terenie Polski, co udokumentowane jest potwierdzeniami przelewu. Od umowy pożyczki nie został uiszczony podatek od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy czynność przekazania pieniędzy związana z umową z 22 maja 2019 r. podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej jako: „Ustawa o p.c.c.”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z doktryną, w ramach konstrukcji umowy pożyczki, pieniądz (zarówno gotówkowy jak i bezgotówkowy) należy traktować jako rzecz ruchomą. Będące przedmiotem pożyczki pieniądze są rzeczą oznaczoną co do gatunku o specyficznych cechach, ponieważ ich wartość nie wynika z właściwości fizycznych lecz z gwarancji jakie zapewnia im państwo. Stanowisko takie potwierdzone zostało m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 2 września 2010 r., sygn. akt III SA/Po 169/10 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 listopada 2004 r., sygn. akt FSK 892/04. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 11 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/Gl 646/07 szeroko uzasadnił powyższe stanowisko: „Twierdzenie organu odwoławczego, że przedmiotem umowy pożyczki było prawo majątkowe, nie znajduje – w ocenie Sądu – uzasadnienia, skoro z brzmienia art. 720 Kodeksu cywilnego wynika, że przedmiotem tej umowy są pieniądze i rzeczy oznaczone co do gatunku. W doktrynie prawa cywilnego pieniądze są traktowane jako rzeczy o szczególnych właściwościach, których wartość nie wynika z właściwości fizycznych, lecz z określenia i gwarancji państwa, uznających je za prawny środek płatniczy (por. Kodeks cywilny. Komentarz, Wyd. Prawnicze 1972, s. 125; analogicznie Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część ogólna. Wyd. Prawnicze LexisNexis 2002, s. 141). Pieniądze uważa się za rzeczy sui generis (tak K. Piasecki: K.c. Komentarz 1989, s. 59, teza 6; J. Ignatowicz: Prawo rzeczowe, s. 14; A. Wolter: Prawo cywilne, s. 234; E. Gniewek: Prawo rzeczowe 1997, s. 4). Znaki pieniężne (będące w obiegu) to z kolei swoistego rodzaju rzeczy ruchome (por. Z. Radwański: Prawo cywilne, s. 113; T. Dybowski, System III/1, s. 121), zazwyczaj oznaczone tylko co do gatunku, niekiedy jednak nawet co do tożsamości, np. monety okolicznościowe w zbiorze numizmatycznym, a także przy przechowaniu (tak S. Grzybowski [w:] S. Grzybowski, J. Skąpski, M. Sośniak, S. Włodyka, S. Wójcik: Prawo cywilne, Warszawa 1972, s. 56; W. J. Katner: Rozważania, s. 38). O pieniądzach i innych rzeczach oznaczonych co do gatunku mówi także ustawodawca w przepisie art. 720 Kodeksu cywilnego, stanowiącego o istocie umowy pożyczki, jaką jest przeniesienie własności określonej ilości pieniędzy albo innych rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Przepis ten nie ustanowił zatem praw majątkowych jako przedmiotu pożyczki, a skoro tak, należałoby przyjąć – w ślad za poglądami doktryny – że pieniądze to rzeczy o szczególnych właściwościach.”

Umowa pożyczki i jej zawarcie w Polsce podlega opodatkowaniu na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) Ustawy o p.c.c. Umowa pożyczki została uregulowana w art. 720 i następne Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy oznaczonych co do gatunku i tej samej jakości.

Wedle art. 1 ust. 4 Ustawy o p.c.c., podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium RP lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium RP;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Oznacza to, że umowę pożyczki należy opodatkować jeśli w chwili jej sporządzenia (zawarcia umowy) przedmiot umowy – w tym wypadku pieniądze – znajdują się na terytorium RP.

Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli. W konsekwencji, za miejsce zawarcia umowy pożyczki należy uznać miejsce złożenia przez strony oświadczeń woli. Ogólna reguła interpretacyjna przewidziana w art. 70 § 2 K.c. wskazuje jako miejsce zawarcia umowy miejsce otrzymania przez oferenta oświadczenia woli o przyjęciu oferty.

Jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z 15 czerwca 2010 r., sygn. II CSK 27/10:

• Jeżeli umowa nie została zawarta w trybie ofertowym, ale w wyniku długotrwałych negocjacji, to dla określenia miejsca jej zawarcia nie ma zastosowania art. 70 § 2 k.c.
• Biorąc pod uwagę fakt, że umowa nie może być zawarta dwukrotnie i w dwóch miejscach, jako miejsce jej zawarcia należy uznać miejsce złożenia ostatniego podpisu.
  
  

W przedstawionym stanie faktycznym, miejscem złożenia ostatniego podpisu była Holandia i to miejsce, zdaniem Wnioskodawcy, traktować należy jako miejsce zawarcia Umowy Pożyczki.

Nie mniej jednak zgodnie z przeważającym stanowiskiem organów podatkowych: „należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa została zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.” (tak m.in. interpretacja indywidualna z 5 lipca 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, znak: 0114-KDIP3-2.4014.33.2017.2.LS)

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 11 grudnia 2007, sygn. akt I SA/Gl 646/07 stwierdził także, że: „wobec zobowiązującego charakteru umowy pożyczki chwila zgodnego oświadczenia woli stron stanowi o jej zawarciu, tym samym o chwili powstania obowiązku uiszczenia podatku. Skoro z przepisu art. 720 K.c. wynika, iż przedmiotem umowy pożyczki mogą być pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku, to w świetle art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych umowa pożyczki podlega podatkowi, jeżeli w dacie zawarcia jej przedmiot (np. pieniądze) znajdował się w Polsce.”

Co więcej, „w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, w razie polecenia przelewu bankowego o wykonaniu zobowiązania decyduje chwila wpisu na konto biorącego pożyczkę, a zatem miejscem wykonania zobowiązania jest siedziba banku prowadzącego rachunek wierzyciela, będąca odpowiednikiem miejsca zamieszkania lub siedziby wierzyciela.” Warto w tym miejscu zaznaczyć raz jeszcze, że wskutek zawarcia Umowy Pożyczki, Pożyczkodawca dokonał przelewu środków pieniężnych na rachunek bankowy spółki belgijskiej prowadzony przez bank z siedzibą poza granicami Polski.

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 sierpnia 2015 r., IPPB2/4514-231/15-2/KW1, należy stwierdzić, że umowa pożyczki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w sytuacji gdy „środki pieniężne w chwili jej zawarcia będą znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki zostanie zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.” Podobne stanowisko potwierdził w interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z 27 stycznia 2017 r., Znak: 2461-IBPB-2-1.4514.663.2016.1.BJ: „umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jak wskazano we wniosku środki pieniężne w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (we Włoszech).” oraz Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 31 marca 2017 r., Znak: 2461-IBPB-2-1.4514.71.2017.1.BB: „należy stwierdzić, że umowa pożyczki nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki w chwili jej zawarcia będą znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki zostanie zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.”

Miejsce wykonania czynności cywilnoprawnej jest przede wszystkim określane przez strony transakcji, skoro polski rezydent zawrze umowę z podmiotem zagranicznym, a wykonanie czynności pożyczki oraz dokonanie zwrotu nastąpi na terytorium kraju innego niż Polska to wskazywanie art. 1 ust. 4 pkt 2 Ustawy o p.c.c. jako nieznajdującego odniesienia w przedstawionym zdarzeniu przyszłym jest w pełni uprawnione.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że Umowa Pożyczki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ środki pieniężne będące przedmiotem Umowy Pożyczki w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (na zagranicznym rachunku bankowym) oraz umowa została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka nie ma zatem obowiązku uiszczania z tego tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 17 listopada 2016 r. Znak: 2461-IBPB-2-1.4514.574.2016.1.JKU, w której uznano, że środki pieniężne znajdują się poza terytorium Polski, gdy np. znajdują się one na rachunku bankowym pożyczkodawcy, prowadzonym przez Bank z siedzibą poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1519) – podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają także zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 cytowanej ustawy).

Jak stanowi art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145) – przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Obowiązek podatkowy – zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl art. 4 pkt 7 ww. ustawy – obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki ciąży na biorącym pożyczkę.

Czynności cywilnoprawne zawarte w zamkniętym katalogu określonym w art. 1 ww. ustawy podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych, o ile spełniają przesłanki zawarte m.in. w art. 1 ust. 4 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będący polską kapitałową spółką prawa handlowego zawarł umowę pożyczki pieniężnej bezgotówkowej z przyszłym zagranicznym akcjonariuszem. Umowa Pożyczki została sporządzona w języku angielskim i zgodnie z zawartą w Umowie Pożyczki klauzulą prawa właściwego, prawem właściwym dla tej umowy jest prawo holenderskie. Umowa pożyczki pomiędzy Spółką – Wnioskodawcą a jego przyszłym akcjonariuszem została zawarta w Holandii, a środki pieniężne stanowiące przedmiot tych umów w momencie podpisania znajdowały się poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tj. na rachunku bankowym Pożyczkodawcy w Holandii. Ponadto Wnioskodawca zaznaczył, że kwota pożyczki zgodnie z Umową została wpłacona na rachunek bankowy Z. S.A. mającej siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (która do 29 maja 2019 r. była jedynym akcjonariuszem Wnioskodawcy) w celu spłaty udzielonych Wnioskodawcy pożyczek w latach wcześniejszych. Rachunek bankowy Z. S.A. znajduje się w banku w Belgii. Zatem w rzeczywistości Pożyczkodawca, podmiot podlegający prawu holenderskiemu i posiadający rachunek bankowy w Holandii przekazał z tego rachunku bezgotówkowo kwotę pożyczki, zgodnie ze wskazanym przez Wnioskodawcę w Umowie, na rachunek bankowy belgijskiej spółki Z. S.A., posiadającej zagraniczny rachunek bankowy również poza terytorium Polski, tj. w Belgii. Wnioskodawca podkreślił, że środki pieniężne znajdowały się cały czas zagranicą a pieniądze nigdy realnie nie znalazły się na terenie Polski, co udokumentowane jest potwierdzeniami przelewu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opisana we wniosku Umowa Pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku uiszczania z tego tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż obowiązek podatkowy nie wystąpił.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.