Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.215.2019.1.MM
z 9 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2019 r. (data wpływu 10 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzona działalność gospodarcza polega na sezonowym wynajmie 4 domków letniskowych z przeznaczeniem do rekreacji indywidualnej w okresie letnim. Działalność prowadzona jest sezonowo w okresie letnim, a w pozostałych miesiącach jest zawieszana. Domki drewniane osadzone są na słupkach żelbetowych, są doprowadzone media, posiadają pełne wyposażenie niezbędne do czasowego zamieszkania. W domkach nie ma ogrzewania.

Domki zostały zaklasyfikowane do środków trwałych grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 109 – inne budynki niemieszkalne.

Ze względu na warunki atmosferyczne oraz brak ogrzewania w domkach domki będą wynajmowane tylko w okresie letnim od maja do września.

Z uwagi na wykonywane różnego rodzaju prace konserwacyjno-remontowe działalność może być odwieszana na miesiąc przed sezonem i zawieszana miesiąc po sezonie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy prowadząc działalność gospodarczą przez część roku, np. od kwietnia do października, a tym samym używając środka trwałego sezonowo w okresie letnim od maja do września (5 m-cy w roku), można dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanego sezonowo środka trwałego w oparciu o metodę poprzez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy używania środka trwałego w sezonie, np.:

wartość początkowa środka trwałego wynosi 250.000 zł,

stawka amortyzacyjna 10%,

okres użytkowania w okresie roku 5 miesięcy,

to odpis w każdym roku wynosi:

250.000,- x 10% = 25.000,- (roczny odpis),

25.000,-: 5 m-cy = 5.000,- (miesięczny odpis).

Czy w powyższym przypadku można zastosować odpis amortyzacyjny polegający na ustaleniu wartości miesięcznego odpisu amortyzacyjnego poprzez podzielenie rocznej kwoty odpisu przez liczbę miesięcy w sezonie?

Konsekwencją przyjęcia tego rozwiązania będzie zatem dokonanie odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanego sezonowo środka trwałego w wysokości równej wartości nominalnej rocznej kwoty odpisów dopuszczalnych dla danego składnika majątku.

Zdaniem Wnioskodawcy może on zastosować wskazaną metodę amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22c pkt 1 w ww. ustawy stanowi, że: amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 3 tej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresie ich wykorzystywania; w tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku.

Możliwe jest więc ustalenie – dla środków trwałych wykorzystywanych sezonowo –wysokości odpisów amortyzacyjnych w wyższej lub niższej wysokości:

• przez dokonanie tych odpisów w okresie ich wykorzystania, a wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie lub
• przez dokonanie tych odpisów w okresie ich wykorzystania, a wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez 12 miesięcy w roku.
  
  

Środki trwałe używane sezonowo to składniki majątku, które w związku ze specyfiką działalności podatnika są wykorzystywane przez podatnika tylko w określonym okresie roku. Poza sezonem te składniki majątku nie są wykorzystywane do prowadzonej działalności, jednak nie można uznać, że są zbędne lub nieprzydatne.

Z powyższych regulacji prawnych wynika, że aby amortyzacja środków trwałych mogła być uznana za koszty uzyskania przychodów, musi być dokonana zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisów amortyzacyjnych zasadniczo dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki przyjęto do używania i wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Z powyższego wynika, że odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać co miesiąc, jednak w myśl do art. 22h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego (…). Wyjątkiem są odpisy amortyzacyjne od środków trwałych używanych sezonowo, dokonywane tylko w okresie ich wykorzystywania (art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wtedy wysokość odpisu miesięcznego można ustalić przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie lub przez 12 miesięcy w roku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że prowadzona działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na sezonowym wynajmie domków letniskowych w okresie letnim od maja do września. Działalność prowadzona jest sezonowo w okresie letnim, a w pozostałych miesiącach jest zawieszana. Domki zostały zaklasyfikowane do środków trwałych. Z uwagi na wykonywane różnego rodzaju prace konserwacyjno-remontowe działalność może być odwieszana na miesiąc przed sezonem i zawieszana miesiąc po sezonie.

W związku z powyższym należy przyjąć, że domki letniskowe są środkami trwałymi wykorzystywanymi sezonowo podlegającymi amortyzacji na zasadach określonych w art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wysokość odpisu miesięcznego Wnioskodawca winien zatem ustalić przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie (w miesiącach używania składniki majątku ulegają przyspieszonej amortyzacji, a suma odpisów w tych miesiącach jest w tym przypadku równa odpisowi rocznemu).

Tym samym, prowadząc działalność gospodarczą przez część roku, np. od kwietnia do października, a tym samym używając środka trwałego sezonowo w okresie letnim od maja do września, Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanego sezonowo środka trwałego w oparciu o metodę przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy używania środka trwałego w sezonie.

Reasumując – Wnioskodawca może zastosować odpis amortyzacyjny polegający na ustaleniu wartości miesięcznego odpisu amortyzacyjnego przez podzielenie rocznej kwoty odpisu przez liczbę miesięcy w sezonie.

W odniesieniu do przykładu liczbowego przedstawionego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku, należy wskazać, że Organ nie ma obowiązku odnosić się do niego, ponieważ interpretacji indywidualnej, w myśl art. 14b § 1 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, podlegają przepisy prawa podatkowego. Zatem Organ nie może potwierdzić prawidłowości dokonanego przez Wnioskodawcę wyliczenia, gdyż zasady arytmetycznego wyliczania, w tym przypadku wysokości odpisów amortyzacyjnych, nie podlegają interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.