Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.219.2019.2.ANK
z 7 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 maja 2019 r. (data wpływu 29 maja 2019 r.), uzupełnionym 24 lipca 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Odsetki ponoszone przez Spółkę na podstawie Umowy Pożyczki mogą być co do zasady uznane za koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, Spółka będzie miała prawo zaliczyć Odsetki do kosztów uzyskania przychodów (do wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego określonego zgodnie z art. 15c Ustawy CIT) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Odsetki ponoszone przez Spółkę na podstawie Umowy Pożyczki mogą być co do zasady uznane za koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, Spółka będzie miała prawo zaliczyć Odsetki do kosztów uzyskania przychodów (do wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego określonego zgodnie z art. 15c Ustawy CIT).

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 28 czerwca 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.219.2019.1.ANK, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano pismem z 22 lipca 2019 r. (data wpływu 24 lipca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu powierzchni komercyjnych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w tym zakresie Wnioskodawca posiada nieruchomość komercyjną, z której osiąga przychód (dalej: „Inwestycja”).

Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej, której działalność obejmuje inwestowanie w nieruchomości komercyjne oraz mieszkalne dające perspektywy osiągnięcia zysku ze względu na dobre perspektywy wzrostu, w szczególności nieruchomości położone na terytorium Niemiec oraz Holandii (dalej: „Grupa”).

Na moment złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w Spółce jest dwóch udziałowców, spółka kapitałowa z siedzibą na terytorium Holandii, która posiada mniej niż 50% udziałów (dalej: „Mniejszościowy udziałowiec”) oraz spółka kapitałowa z siedzibą na terytorium Cypru, która posiada więcej niż 50% udziałów (dalej: „Większościowy udziałowiec”).

Powyżej wskazana struktura własnościowa w Spółce powstała w wyniku transakcji nabycia większości udziałów Wnioskodawcy przez Udziałowca Większościowego (dalej: „Transakcja”).

Transakcja była powiązana z umową subrogacji, na podstawie której Większościowy Udziałowiec przystąpił do istniejącej pożyczki udzielonej Spółce przez udziałowców (dalej: „Istniejące zadłużenie”). Celem udzielenia Spółce Istniejącego zadłużenia była realizacja Inwestycji.

Obecnie ma miejsce restrukturyzacja zadłużenia w Grupie. W związku z restrukturyzacją zadłużenia na poziomie Grupy rozważana jest restrukturyzacja Istniejącego zadłużenia oraz zawarcie umowy pożyczki na zasadach przedstawionych poniżej:

1. Wnioskodawca otrzyma finansowanie na podstawie tzw. umowy pożyczki wieczystej (dalej: „Umowa pożyczki”);

2. Finansowanie może być udzielone Spółce przez jej udziałowców albo podmioty z nimi powiązane, uwzględniając podmioty z siedzibą na terytorium Cypru, Holandii albo Luksemburga (dalej: „Pożyczkodawcy”);

3. Umowa pożyczki będzie zawierała tzw. „klauzulę podporządkowania”, na podstawie której zobowiązania wynikające z Umowy pożyczki będą podporządkowane innym zobowiązaniom Spółki, równorzędne wobec zobowiązań wynikającym z pożyczek udzielonych przez udziałowców oraz będą miały pierwszeństwo przez kapitałem zakładowym (dalej: „Pożyczka”);

4. W Umowie pożyczki nie zostanie określona data zakończenia okresu finansowania, co oznacza, że Pożyczkodawcom nie będzie przysługiwało roszczenie o zwrot kwoty Pożyczki. Wnioskodawca będzie miał natomiast możliwość zwrotu Pożyczki na koniec Pierwszego Okresu Kredytowania oraz na koniec każdego okresu rozliczeniowego;

5. Co do zasady, na podstawie Umowy Pożyczki odsetki od Pożyczki (dalej: „Odsetki”) będą naliczane oraz płatne raz do roku (dalej: „Dzień zapłaty Odsetek”);

6. Na podstawie Umowy Pożyczki stopa oprocentowania będzie rosła w trakcie upływu okresu kredytowania (marża będzie wyższa w każdym z trzech kolejnych okresów kredytowania następujących po zakończeniu pierwszego okresu kredytowania);

7. Odsetki mogą zostać ustalone w sposób określony poniżej:

• Od momentu udzielenia pożyczki do stycznia 2023 Odsetki będą naliczane według określonej w Umowie Pożyczki stałej stopy procentowej („Pierwszy Okres Kredytowania”);
  
• Od końca Pierwszego Okresu Kredytowania do dnia spłaty Pożyczki, stopa oprocentowania będzie powiększona o marżę ustaloną w oparciu o pięcioletnią stopę transakcji swap:
  
  • od końca Pierwszego Okresu Kredytowania do stycznia 2028 marża będzie wynosiła 437.5 punktów bazowych (dalej: „Drugi okres kredytowania”);
  • od końca Drugiego Okresu Kredytowania do stycznia 2043 marża będzie wynosiła 462.5 punkty bazowe (marża zastosowana w Drugim Okresie Kredytowania zostanie powiększona o 25 punktów bazowych), (dalej: „Trzeci Okres Kredytowania”);
  • od końca Trzeciego Okresu Kredytowania do momentu całkowitej spłaty Pożyczki marża będzie wynosiła 537.5 punktów bazowych (marża początkowa zostanie powiększona o 100 punktów bazowych);

8. Spółka będzie miała prawo do odroczenia terminu zapłaty Odsetek po przedstawieniu Pożyczkodawcom powiadomienia w okresie poprzedzającym Dzień Zapłaty Odsetek;

9. Należy jednak wskazać, że w sytuacjach określonych w Umowie Pożyczki Spółka nie będzie miała prawa odroczenia zapłaty Odsetek. Do takich sytuacji należy:

1. wypłata dywidendy albo inna dystrybucja zysku Spółki:
   
2. spłaty innych zobowiązań podporządkowanych albo równorzędnych;
   
3. rozwiązania, upadłości albo likwidacji Wnioskodawcy;
   
4. zapłaty odsetek naliczonych w kolejnych okresach rozliczeniowych;
   

10. Pożyczkodawcy nie będą mieli prawa głosu, praw zarządczych albo kontrolnych albo innych praw do podejmowania decyzji dotyczących działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Należy wskazać, że przedstawione powyżej warunki Umowy Pożyczki mogą nieznacznie różnić się od warunków określonych przez strony w ostatecznej wersji Umowy Pożyczki, niemniej jednak ogólne zasady będą tożsame z tymi przedstawionymi powyżej. Wnioskodawca opisuje te warunki w celu przedstawienia Organowi ogólnych założeń planowanego finansowania oraz umożliwienia oceny skutków podatkowych tego finansowania.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Rachunkowej Pożyczka będzie mogła być prezentowana jako kapitał własny dla celów rachunkowych.

Wnioskodawca wskazuje, że pożyczka wieczysta, jak również pożyczka podporządkowana, są powszechnie znane i stosowane w jurysdykcjach o wysoko rozwiniętym rynku kapitałowym (często również regulowane przez obowiązujące w tych jurysdykcjach prawo cywilne). Tego typu finansowanie jest często wykorzystywane w sektorach wymagających znaczących nakładów finansowych, w szczególności w sektorze nieruchomości.

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że przedstawiony powyżej schemat finansowania był przedmiotem wniosków o interpretację indywidualną złożonych przez Grupę do organów podatkowych w odniesieniu do innych spółek należących do Grupy. W Niemczech i Holandii organy podatkowe potwierdziły stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku o interpretację indywidualną.

Biorąc powyższe pod uwagę. Wnioskodawca pragnie potwierdzić swoje stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia Odsetek do kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku z 22 lipca 2019 r. Spółka podała kolejne informacje wyjaśniające, a mianowicie:

1. Na moment złożenia uzupełnienia wniosku o interpretację indywidualną Umowa Pożyczki będąca przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną została podpisana przez strony. W związku z powyższym, Spółka wnosi o uzupełnienie wniosku w zakresie wskazania przedmiotu wniosku (pole E. formularza), poprzez przyjęcie, że wniosek o interpretację indywidualną dotyczy nie tylko zdarzenia przyszłego, ale również stanu faktycznego (poz. 65).

2. Dane niezbędne w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami.

3. Wnioskodawca wskazał, że Istniejące zadłużenie oraz Pożyczka stanowią zobowiązania Spółki względem tych samych podmiotów, tj. bezpośrednich udziałowców Spółki.

Podstawą prawną Istniejącego zadłużenia była „Umowa linii kredytowej” zawarta w 2011 r. z udziałowcem Spółki. (Na moment zawarcia umowy udziałowcem Spółki był inny podmiot niż obecni Udziałowcy. Obecni Udziałowcy przystąpili do umowy linii kredytowej na podstawie umowy subrogacji). Celem tej umowy było udzielenie przez udziałowców Spółce finansowania do realizacji inwestycji w nieruchomość (sfinansowanie wydatków związanych z zakupem gruntu oraz budową na niej nieruchomości).

Spółka wykorzystała środki uzyskane na podstawie Umowy linii kredytowej. W związku ze zrealizowaniem inwestycji, Spółka osiąga zyski z inwestycji.

Warunki „Umowy linii kredytowej” nie odbiegały zasadniczo od najczęściej stosowanych warunków umowy pożyczki lub umowy linii kredytowej. W ramach Umowy linii kredytowej:

• Pożyczkodawca udostępnia pożyczkobiorcy środki pieniężne w ramach limitu kredytowania, które pożyczkobiorca ma obowiązek zwrócić pożyczkodawcy najpóźniej w dniu zwrotu pożyczki określonym w umowie pożyczki.
• Pożyczkodawca ma prawo do wypowiedzenia umowy pożyczki przed dniem terminu zwrotu pożyczki.
• Pożyczkobiorca ma prawo do spłaty pożyczki łącznie z odsetkami albo żądania ponownego udostępnienia spłaconych kwot pożyczki przed upływem terminu zwrotu pożyczki, pod warunkiem uzyskania pisemnej zgody od pożyczkodawcy.
• Na dzień zapłaty odsetek określony w umowie pożyczki, naliczone odsetki od pożyczki są wypłacane przez pożyczkobiorcę albo kapitalizowane.
  
  

Ze względu na restrukturyzację zadłużenia w Grupie, strony zamierzają zmienić powyższe warunki finansowania.

Mając powyższe na względzie, w Umowie Pożyczki została zawarta klauzula nowacji (odnowienia, w rozumieniu art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego), na podstawie której Istniejące zadłużenie zostanie umorzone i zastąpione przez zadłużenie wynikające z Umowy Pożyczki.

Warunki Pożyczki zostały przedstawione we wniosku o wiążącą interpretację indywidualną, niemniej jednak poniżej przedstawione zostały najistotniejsze postanowienia Umowy Pożyczki:

• W Umowie Pożyczki nie został określony termin zwrotu pożyczki; intencją stron był brak możliwości wypowiedzenia Umowy Pożyczki przez Pożyczkobiorcę.
• Spółka będzie miała możliwość spłaty Pożyczki na koniec Pierwszego Okresu Kredytowania oraz w każdym następnym dniu płatności odsetek.
• Umowa Pożyczki zawiera „klauzulę podporządkowania”, na podstawie której zobowiązania wynikające z Umowy Pożyczki będą podporządkowane innym zobowiązaniom Spółki, równorzędne pożyczkom udzielonym przez Udziałowców (np.: w przypadku zmiany udziałowców Spółki) oraz pierwszorzędne w stosunku do roszczeń wynikających z posiadania udziałów w Spółce.

Biorąc powyższe pod uwagę, zawarcie Umowy Pożyczki ma na celu zmianę warunków Istniejącego zadłużenia.

4. Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z postanowieniami Umowy Pożyczki Pożyczka nie ma określonego terminu wymagalności, została zawarta na czas nieoznaczony. Sposób kalkulacji okresu przedawnienia roszczeń z tytułu Umowy Pożyczki nie został określony w Umowie Pożyczki.

Zasadniczo intencją stron Umowy Pożyczki było zawarcie umowy o finansowanie zawierającej postanowienia, które zdaniem Spółki umożliwiłyby prezentację Pożyczki jako kapitału zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Rachunkowej. Nie było zatem intencją stron zawarcie umowy pożyczki uwzględniającej przepisy szczególne określone w Kodeksie cywilnym.

W związku z powyższym, w oparciu o zasadę swobody umów, w Umowie Pożyczki nie ustalono terminu zwrotu Pożyczki oraz prawa Pożyczkodawców do żądania jej zwrotu. W związku z tym, nie zostały również określone zasady liczenia okresu przedawnienia roszczeń.

Wnioskodawca wskazuje jednak, że cel Umowy Pożyczki jest tożsamy z celem umowy pożyczki przewidzianej w przepisach Kodeksu cywilnego (tj. pożyczkodawca udziela pożyczkobiorcy finansowania, natomiast pożyczkobiorca jest zobowiązany do jego zwrotu).

Niemniej jednak, w związku z tym, że kwestia ewentualnego stosowania przepisów szczególnych Kodeksu cywilnego dotyczących umowy pożyczki, w szczególności dotyczących wymagalności Pożyczki oraz ustalenia okresu przedawnienia, nie była przedmiotem analizy prawnej, Spółka nie może potwierdzić, że w odniesieniu do Umowy Pożyczki znajdą zastosowanie przepisy art. 720 i następne Kodeksu cywilnego.

5. Zgodnie z postanowieniami Umowy Pożyczki płatności dokonywane przez Spółkę na podstawie tej umowy będą dokonywane na odpowiedni rachunek bankowy wskazany przez Pożyczkodawcę.

Tym samym, Spółka nie ma możliwości spłaty kapitału Pożyczki w innej formie niż forma pieniężna (np.: w formie wydania udziałów).

6. Na podstawie Umowy Pożyczki Pożyczkodawcom nie zostały żadne przyznane prawa zarządcze albo kontrolne w Spółce.

Tym samym, Udziałowcy nie będą posiadali innych praw zarządczych albo kontrolnych niż prawa zarządcze albo kontrolne wynikające z posiadania udziałów w Spółce.

7. Wnioskodawca wskazał, że w Umowie Pożyczki została zawarta tzw. klauzula podporządkowania. W intencji stron, celem klauzuli podporządkowania jest uzgodnienie pomiędzy stronami, że w przypadku upadłości albo likwidacji Spółki roszczenia wynikające z Umowy Pożyczki oraz innych pożyczek udzielonych przez udziałowców będą zaspokojone na końcu, tj. po zaspokojeniu roszczeń wynikających z innych zobowiązań Spółki.

Niemniej jednak, w intencji stron, roszczenia te będą podlegały zaspokojeniu przed roszczeniami udziałowców wynikającymi z posiadania udziałów w Spółce (np.: w przypadku zmiany udziałowców).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Odsetki ponoszone przez Spółkę na podstawie Umowy Pożyczki mogą być co do zasady uznane za koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, Spółka będzie miała prawo zaliczyć Odsetki do kosztów uzyskania przychodów (do wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego określonego zgodnie z art. 15c Ustawy CIT)?

W ocenie Wnioskodawcy, Odsetki ponoszone przez Spółkę na podstawie Umowy Pożyczki mogą być co do zasady uznane za koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, Spółka będzie miała prawo zaliczyć Odsetki do kosztów uzyskania przychodów (do wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego określonego zgodnie z art. 15c Ustawy CIT).

Streszczenie stanowiska Wnioskodawcy:

• W ocenie Wnioskodawcy, Odsetki poniesione przez Spółkę na podstawie Umowy Pożyczki mogą być co do zasady uznane za koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. Należy bowiem wskazać, że Pożyczka będzie ściśle związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, natomiast Odsetki będą wykazywały związek przyczynowo-skutkowy z przychodem osiąganym przez Spółkę z Inwestycji. Tym samym, należy uznać, że w odniesieniu do Odsetek zostaną spełnione ogólne warunki do uznania za koszt uzyskania przychodów określone w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.
• Zdaniem Wnioskodawcy, na kwalifikację Pożyczki jako instrumentu finansowania dłużnego, a w konsekwencji możliwość zaliczenia Odsetek do kosztów uzyskania przychodów, nie powinny mieć wpływu szczególne postanowienia Umowy Pożyczki, tj. brak terminu spłaty Pożyczki oraz klauzula podporządkowania. Dla kwalifikacji Pożyczki nie ma znaczenia również sposób prezentacji Pożyczki dla celów rachunkowych. W szczególności, nie ma podstaw do uznania Pożyczki za wkład pieniężny do Spółki albo dopłaty. W ocenie Wnioskodawcy, Istotą Umowy Pożyczki jest bowiem udzielenie Spółce finansowania w zamian za wynagrodzenie w postaci Odsetek, naliczane do dnia zakończenia okresu finansowania. Tym samym, niezależnie od ujęcia dla celów rachunkowości, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Pożyczka powinna być kwalifikowana jako instument finansowania dłużnego. Taki wniosek wynika również z ogólnej zasady, zgodnie z którą prawo rachunkowe oraz prawo podatkowe stanowią oddzielne regulacje, a w konsekwencji ujęcie księgowe transakcji nie może mieć wpływu na jej kwalifikację dla celów podatkowych.
• W ocenie Wnioskodawcy, brak określenia w Umowie Pożyczki daty zwrotu Pożyczki (co kwalifikuje Pożyczkę jako tzw. pożyczkę wieczystą) nie powinien mieć wpływu na kwalifikację Pożyczki dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, a w konsekwencji prawa do rozpoznania Odsetek jako kosztów uzyskania przychodów. Należy bowiem wskazać, że Odsetki spełniają definicję kosztów finansowania dłużnego określoną w art. 15c ust. 12 Ustawy CIT, która obejmuje wszystkie koszty związane z udzieleniem finansowania zewnętrznego, w tym od podmiotów niepowiązanych. Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15c Ustawy CIT zasadny jest wniosek, że koszty kwalifikowane jako koszty finansowania dłużnego niewyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT (albo innych odrębnych przepisów) mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów do wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego określonego w art. 15c Ustawy CIT.
• Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka będzie zobowiązana do stosowania wobec Odsetek limitu kosztów finansowania dłużnego obliczonego zgodnie z art. 15c Ustawy CIT.
• Mając powyższe na względzie, Spółka nie będzie zobowiązana do wyłączenia Odsetek z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. W ocenie Wnioskodawcy. Pożyczka nie powinna być bowiem kwalifikowana jako pożyczka partycypacyjna w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 13a Ustawy CIT, jak również jako podział wyniku finansowego Spółki, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 15a Ustawy CIT. Nie znajdą do niej również zastosowania przepisy dotyczące wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odsetek od kosztów finansowania dłużnego poniesionych w celu nabycia udziałów w spółce zależnej (tzw. mechanizm „Debt Push Down”).
• W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę, że wszystkie warunki do uznania Odsetek za koszt uzyskania przychodów zostaną spełnione oraz nie ma podstaw do wyłączenia Odsetek z kosztów uzyskania przychodów należy wskazać, że Odsetki będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji Spółka będzie uprawniona do zaliczenia Odsetek do kosztów uzyskania przychodów (do wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego określonego w art. 15c Ustawy CIT).
  
  

1. Ogólne warunki do uznania odsetek oraz innych kosztów finansowania dłużnego za koszt uzyskania przychodów.

Należy wskazać, że co do zasady za koszt uzyskania przychodów mogą być uznane odsetki oraz inne koszty finansowania dłużnego poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów albo zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów. Kosztów uzyskania przychodów nie stanowią natomiast koszty wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy CIT, za koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów powinny być uznane odsetki od zobowiązań, w tym od pożyczek (kredytów) naliczone, lecz niezapłacone.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że odsetki oraz inne koszty finansowania dłużnego ponoszone przez podatnika w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej mogą być co do zasady zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ale w kwocie odpowiadającej limitowi kosztów finansowania dłużnego, określonego w art. 15c Ustawy CIT (limit kosztów finansowania dłużnego). W konsekwencji, ustalając prawo do zaliczenia kosztów finansowania dłużnego, w tym odsetek, do kosztów uzyskania przychodów, należy zastosować limit kosztów finansowania dłużnego.

Jak stanowi natomiast art. 15c ust. 1 Ustawy CIT, podatnik jest zobowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (z uwzględnieniem innych przepisów art. 15c Ustawy CIT). Powyższe przepisy stanowią implementację na gruncie prawa polskiego Dyrektywy ATAD.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje należy wskazać, że w ocenie Wnioskodawcy Odsetki, co do zasady spełniają przesłanki do uznania za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Jak zostało bowiem wskazane w opisie zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku, zawarcie Umowy Pożyczki jest związane z restrukturyzacją Istniejącego zadłużenia. Istniejące zadłużenie jest natomiast wynikiem pożyczki udzielonej Spółce przez jej udziałowców w celu realizacji Inwestycji. Tym samym, w opinii Wnioskodawcy, Odsetki będą stanowiły koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę związane z przychodem osiąganym przez Spółkę z Inwestycji.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy, Odsetki ponoszone przez Spółkę na podstawie Umowy Pożyczki co do zasady stanowią koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

2. Charakterystyka Pożyczki jako pożyczki albo innego rodzaju finansowania dłużnego.

W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę postanowienia Umowy Pożyczki dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Pożyczka powinna być kwalifikowana jako pożyczka albo inny rodzaj finansowania dłużnego.

Należy bowiem wskazać, że istotą Umowy Pożyczki jest udostępnienie Spółce przez Pożyczkodawców środków finansowych w zamian za wynagrodzenie w postaci Odsetek, naliczanych w stosunku do kwoty udzielonego finansowania, według stopy procentowej, do dnia zakończenia okresu finansowania.

Na powyższy wniosek nie powinien mieć wpływu fakt, że Umowa Pożyczki nie będzie zawierała terminu spłaty Pożyczki oraz będzie zawierała klauzulę podporządkowania, na podstawie której Pożyczka będzie podporządkowana innym zobowiązaniom Spółki, równorzędna wobec pozostałych pożyczek udzielonych przez udziałowców oraz pierwszorzędna w stosunku do kapitału zakładowego.

Takiej kwalifikacji nie zmieni również sposób prezentacji Pożyczki dla celów rachunkowych, zgodny z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej.

Po pierwsze należy wskazać, że istota Umowy Pożyczki kwalifikuje Pożyczkę jako finansowanie dłużne, a nie kapitał.

Taka kwalifikacja wynika z następujących okoliczności:

• Na podstawie Umowy Pożyczki, Pożyczkodawca udostępni Spółce finansowanie w zamian za wynagrodzenie w postaci Odsetek, należne Pożyczkodawcom do dnia zakończenia okresu finansowania. Odsetki będą naliczane na koniec rocznych okresów rozliczeniowych, w oparciu o stałą stopę procentową albo stałą stopę procentową powiększoną o marżę kalkulowaną na podstawie punktów bazowych pięcioletniej stopy transakcji swap.
• Dodatkowo, Wnioskodawca podkreśla, że na podstawie Umowy Pożyczki Odsetki będą kalkulowane w oparciu o kwotę udostępnionego Spółce kapitału, natomiast nie będą w żaden sposób powiązane z zyskiem (stratą) osiąganą przez Spółkę z prowadzenia działalności gospodarczej w danym okresie rozliczeniowym.
• Należy również wskazać, że Pożyczka nie będzie równoznaczna z udzieleniem Pożyczkodawcom dodatkowych praw głosu ani praw zarządczych albo kontrolnych w Spółce, w szczególności prawa do podejmowania kluczowych decyzji biznesowych. Powyższe prawa będą realizowane wyłącznie w oparciu o Umowę Spółki oraz obowiązujące przepisy prawa handlowego.
• Należy również zwrócić uwagę, że poziom oprocentowania Pożyczki będzie zależał od długości okresu finansowania oraz co do zasady, będzie wzrastał w kolejnych okresach kredytowania. W zamierzeniu stron, powyższe postanowienia Umowy Pożyczki powinny stanowić dla Spółki czynnik ekonomiczny do jak najszybszej spłaty Pożyczki oraz w konsekwencji, zrekompensować Pożyczkodawcom brak prawa do roszczenia o zwrot Pożyczki.
  
  

Biorąc powyższe pod uwagę, nie ma również podstaw do kwalifikacji Pożyczki dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako dopłat, wniesienia wkładu pieniężnego, wspólnego przedsięwzięcia.

Mając powyższe na względzie, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Pożyczka powinna być kwalifikowana jako pożyczka albo inny instrument finansowania dłużnego.

Powyższe stanowisko wynika również z ogólnej zasady odrębności prawa rachunkowego od prawa podatkowego. Należy bowiem zauważyć, że prawo podatkowe stanowi odrębny od rachunkowości reżim prawny, co oznacza, że ujęcie rachunkowe danej transakcji/zdarzenia nie powinno mieć wpływu na ujęcie tej samej transakcji/zdarzenia dla celów podatkowych.

3. Odsetki jako koszty finansowania dłużnego.

W ocenie Wnioskodawcy, powyżej wskazane stanowisko wynika również z obowiązujących od 1 stycznia 2018 r. przepisów dotyczących limitu kosztów finansowania dłużnego.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 Ustawy CIT, co do zasady koszty finansowania dłużnego mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów do kwoty odpowiadającej 30% EBIDTA (z uwzględnieniem dalszych przepisów art. 15c Ustawy CIT). Na podstawie tego przepisu, ograniczeniom wynikającym z limitu kosztów finansowania dłużnego podlegają nie tylko odsetki, ale również inne koszty finansowania dłużnego.

Zgodnie z definicją kosztów finansowania dłużnego zawartą w art. 15c ust. 12 Ustawy CIT, przez koszty finansowania dłużnego należy rozumieć wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Należy również wskazać, że definicja kosztów finansowania dłużnego nie jest zamknięta, co oznacza że kosztem finansowania dłużnego są również inne koszty związane z finansowaniem dłużnym niż te wskazane enumeratywnie w art. 15c ust. 12 Ustawy CIT.

Definicja odsetek nie została określona w Ustawie CIT. Niemniej jednak, przez odsetki należy co do zasady rozumieć wynagrodzenie należne pożyczkodawcy za udostępnienie środków pieniężnych pożyczkobiorcy, naliczane w oparciu o kwotę udostępnionego kapitału, według ustalonej stopy procentowej.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że definicja kosztów finansowania dłużnego jest znacząco szersza od definicji odsetek i obejmuje różnego rodzaju koszty związane z korzystaniem z finansowania zewnętrznego.

Mając na względzie postanowienia Umowy Pożyczki, w ocenie Wnioskodawcy Odsetki mogą być kwalifikowane jako odsetki dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Należy jednak wskazać, że niezależnie od tego, czy Odsetki mogą być uznane za odsetki w rozumieniu Ustawy CIT, w opinii Wnioskodawcy Odsetki powinny być kwalifikowane jako koszty finansowania dłużnego. Niewątpliwie bowiem Odsetki będą ponoszone przez Spółkę w związku z finansowaniem dłużnym udzielonym przez Pożyczkodawców.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że w jego ocenie uwzględnienie w definicji kosztów finansowania dłużnego różnych rodzajów kosztów ponoszonych w związku z finansowaniem, w tym derywatów, a nie wyłącznie odsetek, oznacza, że Wnioskodawca co do zasady uznaje za koszty uzyskania przychodów różnego rodzaju koszty związane z finansowaniem dłużnym. Tym samym, zasadny jest wniosek, że za koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych powinny zostać uznane wszystkie koszty spełniające definicję kosztów finansowania dłużnego, niewyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT albo odrębnych przepisów.

Uwzględniając bowiem racjonalność ustawodawcy jako ogólną zasadę wykładni prawa należy uznać, że ustawodawca nie wprowadzałby limitu kosztów finansowania dłużnego w odniesieniu do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Konkludując, w ocenie Wnioskodawcy Odsetki spełniają definicję kosztów finansowania dłużnego określoną w art. 15c ust. 12 Ustawy CIT, które co do zasady stanowią koszty uzyskania przychodów (o ile nie są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT).

4. Zastosowanie limitu kosztów finansowania dłużnego.

Mając powyższe na względzie, w opinii Wnioskodawcy, Odsetki będą podlegały ograniczeniu wynikającym z limitu kosztów finansowania dłużnego, zgodnie z art. 15c Ustawy CIT. Tym samym, Spółka będzie miała obowiązek wyłączyć z kosztów finansowania dłużnego odsetki przekraczające limit określony w art. 15c ust. 1 Ustawy CIT (z uwzględnieniem innych regulacji tego przepisu).

5. Wyłączenie Odsetek z kosztów finansowania dłużnego na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, Odsetki będą stanowiły koszty uzyskania przychodów (do wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego), o ile nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 13d Ustawy CIT, jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów należy uznać odsetki od pożyczki partycypacyjnej.

Jak stanowi natomiast art. 16 ust. 13e Ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 uzyskanego w celu nabycia udziałów (akcji) spółki - w części, w jakiej pomniejszałyby one podstawę opodatkowania, w której uwzględniane są przychody związane z kontynuacją działalności gospodarczej tej spółki, w szczególności w związku z połączeniem, wniesieniem wkładu niepieniężnego, przekształceniem formy prawnej lub utworzeniem podatkowej grupy kapitałowej.

Dodatkowo, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 15a Ustawy CIT, nie uważa się za koszty finansowania dłużnego kwot wypłacanych tytułem podziału (rozliczenia) wyniku finansowego jednostki (zysku netto).

W ocenie Wnioskodawcy, Odsetki nie podlegają wyłączeniu z kosztów finansowania dłużnego na podstawie żadnego z wymienionych przepisów.

W pierwszej kolejności, należy wskazać, że w ocenie Wnioskodawcy nie ma żadnych podstaw do uznania Pożyczki za pożyczkę partycypacyjną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 13d Ustawy CIT.

Pożyczka partycypacyjna nie została uregulowana w obowiązujących w Polsce przepisach prawa cywilnego. Podobnie, definicja pożyczki partycypacyjnej nie została wskazana w Ustawie CIT. Mając jednak na względzie praktykę obrotu gospodarczego, przez pożyczkę partycypacyjną należy rozumieć ustalenie, na podstawie którego podmiot udziela innemu podmiotowi finansowania w celu realizacji inwestycji w zamian za udział w przyszłym zysku osiągniętym z tej inwestycji. Przeważnie udzielenie pożyczki partycypacyjnej jest związane z objęciem praw głosu albo praw zarządczych i kontrolnych w finansowanym podmiocie oraz prawem podejmowania decyzji biznesowych związanych z kierowaniem inwestycją. W przypadku takich ustaleń, powstanie należności z tytułu odsetek jest związane z osiągnięciem zysku przez Spółkę, natomiast w przypadku straty należność z tytułu odsetek nie powstaje. Takie ustalenie stanowi w większym stopniu inwestycję o zwiększonym ryzyku, a nie umowę o finansowanie.

W ocenie Wnioskodawcy, nie ma zatem podstaw do kwalifikowania Pożyczki jako pożyczki partycypacyjnej. Należy bowiem zauważyć, że na podstawie Umowy Pożyczki Odsetki będą ustalane w stosunku do kwoty finansowania, według stopy procentowej oraz naliczane niezależnie od tego, czy Spółka osiągnie w danym okresie rozliczeniowym zysk czy stratę. Ponadto, Pożyczkodawcy nie będą mieli praw głosu ani praw zarządczych oraz kontrolnych w Spółce, a tym samym nie będą mieli wpływu na kierowanie zarządzaną przez Spółkę inwestycją.

Co więcej, Pożyczka nie zostanie zawarta w celu nabycia udziałów w Spółce, a w celu restrukturyzacji Istniejącego zadłużenia. Istniejące zadłużenie było natomiast związane z realizacją Inwestycji przez Spółkę.

Jak Wnioskodawca wskazał powyżej, Odsetki nie będą w żaden sposób stanowiły podziału zysku Spółki. Na podstawie bowiem Umowy Pożyczki, Pożyczkodawcy nie będą uprawnieni do udziału w zysku Spółki.

Konkludując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy:

• Odsetki nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 13d Ustawy CIT.
• Odsetki nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 13e Ustawy CIT.
• Odsetki nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 15a Ustawy CIT.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, Odsetki nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 15a Ustawy CIT.

7. Wnioski

Mając powyższe na względzie, należne wskazać, że:

• Niezależnie od postanowień Umowy Pożyczki, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Pożyczka powinna być zakwalifikowana jako pożyczka albo inny rodzaj finansowania dłużnego. Istota Umowy Pożyczki polega na udzieleniu finansowania w zamian za wynagrodzenie w postaci Odsetek należne do końca okresu finansowania. Co do zasady zatem Odsetki będą stanowiły koszty finansowania dłużnego stanowiące co do zasady koszty uzyskania przychodów.
• Mając powyższe na względzie, Spółka będzie miała obowiązek wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty przekraczające limit kosztów finansowania dłużnego określony w art. 15c ust. 1 Ustawy CIT.
• Należy również wskazać, że nie ma podstaw do wyłączenia Odsetek z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. W szczególności, nie ma podstaw do zakwalifikowania Pożyczki jako pożyczki partycypacyjnej albo innego rodzaju podziału zysku Spółki.

Mając na względzie powyższe w ocenie Wnioskodawcy, Odsetki poniesione przez Spółkę na podstawie Umowy Pożyczki mogą być co do zasady uznane za koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji, Spółka ma prawo zaliczyć Odsetki do kosztów uzyskania przychodów (do wysokości limitu kosztów finansowania dłużnego określonego zgodnie z art. 15c Ustawy CIT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.v

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.