2019.08.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.216.2019.1.PK
z 6 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 czerwca 2019 r. (data wpływu 13 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz określenia miejsca świadczenia usług oraz rozliczenia podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz określenia miejsca świadczenia usług oraz rozliczenia podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Zainteresowani składający niniejszy wniosek to: M. Polska sp. z o.o. z siedzibą na terytorium Polski (dalej: „Spółka PL”, „Spółka polska”) oraz M. GmbH z siedzibą na terytorium Austrii (dalej: „Spółka AT”, „Spółka austriacka”).

Obie wymienione spółki są zarejestrowanymi w Polsce czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług (dalej jako: „VAT”) oraz podatnikami VAT UE. Obie spółki wchodzą w skład tzw. Grupy M. Grupa zajmuje się produkcją i dystrybuowaniem elementów metalowych.

Obaj Zainteresowani są uczestnikami tego samego, poniżej opisanego, zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego (w myśl art. 14r Ordynacji podatkowej).

Zainteresowani funkcjonują w ramach poniżej opisanego modelu biznesowego:

Do Spółki polskiej sprowadzony został sprzęt produkcyjny - tj. głównie pojedyncze stanowiska montażowe (nitownice i prasy stołowe), na których montowane są gotowe produkty na zlecenie Spółki austriackiej. Wyposażanie to Spółka austriacka najmuje dla siebie od podmiotów trzecich (nie jest ono własnością Spółki austriackiej). Spółka polska natomiast odpłatnie najmuje to wyposażenie od Spółki austriackiej dla siebie (wynajmującym sprzęt jest Spółka austriacka, a najemcą sprzętu Spółka polska).

Przy użyciu tego sprzętu produkcyjnego wykonywana jest przez Spółkę polską usługa produkcyjna dla Spółki austriackiej.

Wspomniana usługa produkcyjna jest wykonywana przez Spółkę polską na materiałach (półproduktach) udostępnionych jej przez Spółkę austriacką. Oznacza to, że Spółka austriacka dostarcza półprodukty do Spółki polskiej, które następnie podlegają montażowi (przekształceniu) w ramach usługi produkcyjnej na wyroby gotowe. Za wykonanie tej usługi produkcyjnej Spółka polska obciąża Spółkę austriacką i otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie.

W żadnym momencie przedstawionego procesu na Spółkę PL nie przejdzie własność sprzętu, na którym wykonywane są prace, ani materiałów, w oparciu o które wytwarzane są gotowe produkty.

Tym samym, po wykonaniu danej partii usługi produkcyjnej przez Spółkę PL, gotowe towary (pozostające własnością Spółki AT) przemieszczane są do jednego z centralnych magazynów handlowych Grupy M. Ten magazyn centralny, właściwy dla wyrobów wyprodukowanych przez Spółkę PL, zlokalizowany jest na terenie zakładu produkcyjnego Spółki polskiej - tj. bezpośrednio przy hali produkcyjnej Spółki polskiej.
Z tego magazynu centralnego, w którym przechowywane są wyroby gotowe wytworzone przez Spółkę polską, wyroby gotowe są dystrybuowane do podmiotów z Grupy M. lub ostatecznych odbiorców/klientów (w zależności od zgłaszanego zapotrzebowania), zlokalizowanych zarówno na terytorium Polski, innych Państw UE, jak i do państw poza granicami UE. Towary będące przedmiotem usługi produkcyjnej, które znajdują się w przedmiotowym magazynie centralnym w Polsce, pozostają własnością Spółki austriackiej (w szczególności towary te nie są własnością innych spółek produkcyjnych z Grupy M.). Tym samym, Spółka austriacka rozpoznaje opisane wyżej dostawy dokonywane z magazynu centralnego na terytorium Polski jako, odpowiednio, dostawy towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, bądź eksport towarów.
W magazynie centralnym mogą być przechowywane również inne towary wyprodukowane przez Spółkę austriacką lub inne spółki produkcyjne Grupy M. (niezwiązane z opisanymi wyżej usługami produkcyjnymi). A zatem z tego magazynu mogą być dystrybuowane również te inne towary.
W związku z działalnością Spółki austriackiej na terytorium Polski oraz w związku z istnieniem tutaj magazynu centralnego Spółka austriacka zleciła Spółce polskiej usługę logistyczno-administracyjną. W tym celu Spółki zawarły umowę pod nazwą - jak stanowi dokument umowy - „świadczenie usług magazynowania”. W ramach tej usługi Spółka polska wykonuje następujące czynności dla Spółki austriackiej:

Przechowywanie towarów w magazynie,
Związana z magazynem obsługa logistyczna obejmująca: wyładunek towarów ze środków transportu, którymi towary są przywożone do magazynu; kierowanie towarów do odpowiednich miejsc w magazynie oraz z takich miejsc; paczkowanie, etykietowanie towarów; przygotowywanie wysyłki towarów z magazynu do ich odbiorców; załadunek towarów na środki transportu w celu ich wywozu z magazynu,
Wsparcie administracyjne obejmujące usługi księgowe związane z polskimi rozliczeniami podatkowymi i księgowymi - w zakresie niezbędnym do wykonania usług opisanych powyżej,
Wsparcie obejmujące usługi informatyczne (IT) (system magazynowy) - w zakresie niezbędnym do wykonania usług opisanych powyżej.

Osoby wykonujące na terytorium Polski opisywane wyżej prace (usługi produkcyjne oraz usługi związane z prowadzeniem magazynu centralnego) zatrudniane są przez Spółkę polską. Spółka AT nie zatrudnia bezpośrednio na terytorium Polski jakiegokolwiek personelu. Cały personel wykonujący w tym zakresie jakiekolwiek prace (w tym np. kierownictwo produkcji) zatrudniany jest przez Spółkę polską. W czasie trwania wiążących spółki umów Spółka austriacka zobowiązana jest powstrzymać się od zatrudniania pracowników Spółki polskiej zaangażowanych w świadczenie usług.

Umowy regulujące współpracę Zainteresowanych w ramach powyższego modelu zawarte zostały na czas nieokreślony.

Z tytułu opisanych wyżej usług wykonywanych przez Spółkę PL dla Spółki AT - tj. usługi produkcyjnej oraz usługi logistyczno-administracyjnej - Spółka polska pobiera od Spółki AT regularne wynagrodzenie kalkulowane odrębnie dla obu tych rodzajów usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka austriacka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT?
Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest pozytywna, to czy miejscem opodatkowania świadczonych przez Spółkę polską usług produkcyjnych jest terytorium Polski?
Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest pozytywna, to czy miejscem opodatkowania świadczonych przez Spółkę polską usług logistyczno-administracyjnych jest terytorium Polski?
Jeżeli odpowiedź na pytania 2 i 3 jest pozytywna, to czy Spółka austriacka ma prawo do wykazania podatku VAT naliczonego z tytułu nabywanych od Spółki polskiej na terytorium Polski usług produkcyjnych oraz usług administracyjno-logistycznych w deklaracji VAT-7 oraz odliczenia go w ten sposób?
Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest pozytywna, to czy Spółka austriacka jest zobowiązana do wykazania podatku VAT należnego w deklaracji VAT-7 z tytułu świadczonej usługi wynajmu sprzętu produkcyjnego przez Spółkę austriacką dla Spółki polskiej?
Jeżeli odpowiedź na pytanie 5 jest pozytywna, to czy Spółka polska jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu świadczonej usługi wynajmu sprzętu produkcyjnego przez Spółkę austriacką dla Spółki polskiej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka austriacka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.
Miejscem opodatkowania świadczonych przez Spółkę polską usług produkcyjnych jest terytorium Polski.
Miejscem opodatkowania świadczonych przez Spółkę polską usług logistyczno- administracyjnych jest terytorium Polski.
Spółka austriacka ma prawo do wykazania podatku VAT naliczonego z tytułu nabywanych od Spółki polskiej na terytorium Polski usług produkcyjnych oraz usług administracyjno- logistycznych w deklaracji VAT-7 oraz odliczenia go w ten sposób.
Spółka austriacka jest zobowiązana do wykazania podatku VAT należnego w deklaracji VAT-7 z tytułu świadczonej usługi wynajmu sprzętu produkcyjnego przez Spółkę austriacką dla Spółki polskiej.
Spółka polska jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu świadczonej usługi wynajmu sprzętu produkcyjnego przez Spółkę austriacką dla Spółki polskiej.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - uwagi ogólne

(i)

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a - 28o ustawy o VAT.

W art. 28a Ustawy wskazano, iż na potrzeby stosowania przepisów o miejscu świadczenia usług:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika (co ma miejsce w niniejszej sprawie) jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Zgodnie z ust. 2 powołanego przepisu, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto, warto zauważyć, że przepis art. 28b ustawy o VAT stanowi implementację art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.; dalej jako: „Dyrektywa VAT”). Oznacza to, że w przypadku braku wyraźnej definicji pojęć zawartych w dyrektywie lub braku odesłań do porządków prawnych państw członkowskich pojęcia te mają swoje niezależne znaczenie w prawie wspólnotowym, wobec czego należy im nadać wspólnotową definicję (por. m.ln. orzeczenie z dnia 16 stycznia 2003 r. w sprawie C-315/00 Rudolf Maierhofer v. Finanzamt Augsburg-Land oraz orzeczenie z dnia 9 marca 2006r. w sprawie C-l 14/05 Ministre de lEconomie, des Finances et de Ilndustrie v. Gillan Beach Ltd.).

Należy wskazać, że zarówno Dyrektywa VAT, jak i polski ustawodawca nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Pojęcie to zostało jednakże zdefiniowane w rozporządzeniu wykonawczym Rady UE 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako: „Rozporządzenie Wykonawcze”).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Dodatkowo w przepisie art. 11 ust. 3 tego Rozporządzenia wskazane zostało, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie w art. 10 Rozporządzenia Wykonawczego wskazano, że miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa, a w celu ustalenia tego miejsca uwzględnia się miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa oraz miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa.

(ii)

Największe znaczenie dla ukształtowania się rozumienia omawianego pojęcia „stałego miejsca prowadzenie działalności” miało orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (aktualnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dalej jako: „TSUE” lub „Trybunał”). Biorąc pod uwagę, iż przyjęta w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego definicja legalna stałego miejsca prowadzenia działalności w znaczącej mierze bazuje na dotychczasowej praktyce TSUE, dorobek Trybunału w tym zakresie nadal pozostaje aktualny.

Powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w każdym przypadku będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika. Uznanie, iż powstało przedmiotowe stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej wiąże się nierozerwalnie, zdaniem TSUE, z łącznym spełnieniem poniższych kryteriów odnoszących się do prowadzonej działalności gospodarczej, tj.:

określonego poziomu stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażonego jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny; oraz
obecności zasobów ludzkich i zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci np. pracowników podatnika, a także infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności; oraz
prowadzenia działalności, w szczególności zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot (tj. z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego).

Jak wskazano, powyższe kryteria powinny występować łącznie. Konieczność łącznego spełnienia ww. warunków do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynika bezsprzecznie z budowy gramatycznej cytowanej definicji z Rozporządzenia Wykonawczego, jak i dotychczasowego orzecznictwa TSUE.

Dla przykładu w wydanym dnia 16 października 2014 r. wyroku w sprawie C - 605/12 (Welmory Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku) TSUE, podkreślił, że aby spółkę zagraniczną można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności „powinna ona dysponować w Polsce przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej (…)”.

Stanowisko analogiczne zaprezentowane zostało przez TSUE także m.in.:

w sprawie C-73/08, Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern,
w sprawie C-168/84, Gunter Berkholz und Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt,
w sprawie C-260/95, Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s,
w sprawie C-190/95, ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam.

Ponadto, zgodnie z powołanym wyrokiem w sprawie Welmory, okoliczność, że działalność gospodarcza dwóch spółek związanych umową o współpracy tworzy ekonomicznie nierozerwalną całość, a z jej rezultatów korzystają zasadniczo konsumenci w Polsce, nie ma znaczenia przy stwierdzeniu, czy spółka zagraniczna posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Oznacza to, że sam fakt nawet bardzo bliskiej współpracy gospodarczej pomiędzy dwoma podatnikami z różnych państw nie będzie automatycznie powodował, iż siedziba jednego podatnika będzie stanowiła dla drugiego stałe miejsce prowadzenia działalności w kraju, w którym konsumowane będą efekty tej współpracy.

Stanowisko wypracowane przez Trybunał jest również od lat podkreślane przez polskie sądy administracyjne. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 110/09) wskazano, iż „ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny”.

(iii)

Rozważając pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności” na szczególną uwagę zasługuje także opinia Rzecznika Generalnego we ww. sprawie Welmory, która stanowiła podstawę późniejszego wyroku Trybunału. W opinii tej wskazano m.in., że: „wprawdzie podatnik jako taki nie może stanowić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej innego podatnika, nie wyklucza to jednak, aby podatnik miał bezpośredni i trwały dostęp do zaplecza personalnego i technicznego innego podatnika, który także jednocześnie w innym kontekście może być usługodawcą dla ustanowionego w ten sposób stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. (...) Na pytanie prejudycjalne należy zatem odpowiedzieć, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 44 zdanie drugie dyrektywy VAT oznacza miejsce, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Własne zaplecze personalne i techniczne nie jest w tym celu konieczne, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego”.

Analogiczne stanowisko dominuje także w najnowszym orzecznictwie polskich sądów administracyjnych - przykładowo w wyrokach z dnia 15 lutego 2017 r. I FSK 1379/15 oraz z dnia 23 listopada 2017 r. I FSK 160/16 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł z powołaniem się wprost na wykładnię zaprezentowaną w sprawie Welmory i potwierdził wystąpienie tzw. „fixed establishment” na terytorium Polski. Jak stwierdzono w wyroku I FSK 160/16: „NSA zgadza się ze stanowiskiem sądu I instancji, że struktura spółki pozwala jej na prowadzenie działalności w Polsce. Pomimo tego, że spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski własnego zaplecza technicznego czy też personalnego, gdyż wszelkie prace wykonywane będą przez pracowników kontrahentów w ramach usług świadczonych na rzecz spółki, a łodzie będą przechowywane na placu składowym kontrahenta, prawidłowo uznano, że będzie ona posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności - będzie bowiem prowadzić działalność gospodarczą na terytorium Polski, która charakteryzować się będzie pewną stałością, a w związku z tą działalnością spółka korzystać będzie z usług swoich kontrahentów – w zakresie zaplecza personalnego jak i technicznego (maszyny, płac)”.

Podobny pogląd prezentowany jest również w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 września 2018 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.372.2018.2.RM organ uznał co następuje: „Zatem w analizowanym przypadku spełnione jest kryterium posiadania zasobów technicznych i personalnych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Przedstawione okoliczności wskazują, że Wnioskodawca posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym, bowiem jest w stanie odpowiednio wykorzystywać je przy sprzedaży urządzeń i świadczeniu usług związanych z tymi urządzeniami. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe Podwykonawców oraz spółki S. PL (a w wyjątkowych sytuacjach także innych podmiotów zagranicznych należących do Grupy S.) pozostają w ścisłym związku z dokonywaniem przez Wnioskodawcę czynności podlegających opodatkowaniu”.

Podobne stanowisko przedstawiono także np. w następujących interpretacjach indywidualnych:

z dnia 27 stycznia 2017 r. o sygn. 1462-IPPP3.4512.862.2016.2.JŻ;
z dnia 8 lutego 2017 r. o sygn. 1462-IPPP3.4512.976.2016.l.JF;
z dnia 5 kwietnia 2017 r. o sygn. 1462-IPPP3.4512.97.2017.1.JŻ;
z dnia 11 lipca 2017 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.196.2017.1.MC.

(iv)

Podsumowując, w powyższych wyrokach TSUE, polskich sądów administracyjnych i interpretacjach polskich organów podatkowych podkreśla się, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności kluczowe znaczenie mają następujące przesłanki:

charakteryzuje się ono odpowiednią stałością, tj. pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy;
posiada odpowiednie zaplecze personalne i techniczne; „własne” zaplecze personalne i techniczne nie jest przy tym konieczne, o ile tylko dostępność innego zaplecza (np. zaplecza kontrahentów, podwykonawców) jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego;
jest na tyle niezależne w zakresie możliwości podejmowania decyzji dotyczących działalności tego miejsca, aby umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca.

Ad. 1.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka austriacka, na rzecz której świadczone są przez Spółkę polską usługi produkcyjne i administracyjno-logistyczne, jest podmiotem zarejestrowanym w Polsce dla celów VAT jako podatnik VAT czynny oraz nie posiada na terytorium Polski siedziby swojej działalności. W konsekwencji, zdaniem Zainteresowanych, kluczowe dla odpowiedzi na pytania będące przedmiotem niniejszego wniosku jest ustalenie, czy Spółka austriacka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W celu stwierdzenia, czy działalność Spółki austriackiej w Polsce opisana w stanie faktycznym determinuje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności należy dokonać analizy, czy spełnione zostały łącznie wszystkie wymienione powyżej warunki posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stałość działalności na terytorium Polski

Przez stałość rozumieć należy zamiar podatnika prowadzenia działalności w danym miejscu w sposób nieprzemijający (permanentny, lub przynajmniej długofalowy). Nie może więc chodzić wyłącznie o działalność na danym terytorium przez krótki, określony czas.

Należy podkreślić, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółka austriacka ma zamiar stale kontynuować swoją działalność na terytorium Polski przez nieokreślony na ten moment czas. W szczególności umowy regulujące współpracę Spółki austriackiej ze Spółka polską w przedstawionym modelu zawarte zostały na czas nieokreślony.

Biorąc powyższe pod uwagę, niniejszą przesłankę uznać należy za spełnioną.

Zaplecze personalne i techniczne

Przez powyższą przesłankę rozumieć należy posiadanie przez podmiot w danym miejscu (państwie) określonego personelu, jak również odpowiedniej infrastruktury (np. biur, magazynów), które łącznie pozwalać będą na odbiór nabywanych przez ten podmiot usług.

Należy przy tym jednak zaznaczyć raz jeszcze, że nie jest wymagane bezpośrednie posiadanie przez podatnika „własnych” zasobów. W szczególności należy ponownie przytoczyć wykładnię powyższej przesłanki zaprezentowaną w opinii Rzecznika Generalnego Trybunału w sprawie Welmory, gdzie stwierdzono, że własne zaplecze personalne i techniczne nie jest w tym celu konieczne, o ile dostępność zaplecza innego podmiotu jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego. Nie jest przy tym wykluczone, że tym innym podmiotem może być usługodawca.

Innymi słowy, oznacza to, że niniejsza przesłanka może zostać uznana za spełnioną nawet jeśli podmiot nie posiada na terytorium danego państwa jakiegokolwiek własnego personelu i własnych zasobów technicznych - wystarczającym jest, aby byli to np. pracownicy zatrudniani przez inny podmiot oraz np. powierzchnia magazynowa posiadana przez inny podmiot, o ile tylko ich .,dostępność jest porównywalna z zasobami własnymi”.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skutkiem przedstawionego modelu współpracy jest bezpośrednie lub pośrednie dysponowanie przez Spółkę austriacką na terytorium Polski kompleksem następujących zasobów:

stanowiska montażowe (nitownice i prasy stołowe) - wyposażanie to Spółka austriacka najmuje od podmiotów trzecich (nie jest ono własnością Spółki austriackiej), a Spółka polska odpłatnie najmuje to wyposażenie od Spółki austriackiej dla siebie; jest ono jednak wykorzystywane wyłącznie na potrzeby świadczenia opisanych usług produkcyjnych na rzecz Spółki austriackiej;
materiały (półprodukty) - są one udostępniane Spółce polskiej przez Spółkę austriacką,
celem wykonania na nich usług produkcyjnych; jednakże w żadnym momencie przedstawionego procesu na Spółkę polską nie przejdzie ich własność;
magazyn centralny - przechowywane są w nim w szczególności wyroby gotowe wytworzone przez Spółkę polską w ramach opisanej usługi produkcyjnej; wyroby te są dystrybuowane do podmiotów z Grupy M. lub ostatecznych odbiorców/klientów (w zależności od zgłaszanego zapotrzebowania), zlokalizowanych zarówno na terytorium Polski, innych Państw UE, jak i do państw poza granicami UE; towary będące przedmiotem usługi produkcyjnej, które znajdują się w przedmiotowym magazynie centralnym, pozostają własnością Spółki austriackiej (w szczególności towary te nie są własnością innych spółek produkcyjnych z Grupy M.); Spółka austriacka rozpoznaje przy tym opisane wyżej dostawy dokonywane z magazynu centralnego na terytorium Polski jako, odpowiednio, dostawy towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, bądź eksport towarów;
personel - Spółka austriacka nie zatrudnia co prawda bezpośrednio na terytorium Polski jakiegokolwiek personelu, jak również nie ma prawa wydawać Spółce polskiej wiążących poleceń, instrukcji, wytycznych itp. dotyczących sposobu świadczenia usług; należy jednakże zwrócić uwagę, że znaczna grupa pracowników Spółki polskiej oddelegowana jest do wykonywania w znacznej części (lub też wyłącznie) usług na rzecz Spółki austriackiej, w tym usług związanych z: magazynowaniem towarów, wyładunkiem/załadunkiem towarów, koordynowaniem transportu towarów, wsparciem administracyjnym obejmującym usługi księgowe i usługi IT.

Tym samym uznać należy, iż Spółka austriacka posiada na terytorium Polski wystarczające zaplecze personalne i techniczne. W tym ujęciu są to przede wszystkim zasoby Spółki polskiej (techniczne i ludzkie), które jednak są wykorzystywane w zasadzie wyłącznie w celu świadczenia usług na rzecz Spółki austriackiej.

Niezależność działalności na terytorium Polski

Kolejnym istotnym kryterium z punktu widzenia stałego miejsca prowadzenia działalności jest okoliczność, czy miejsce to jest na tyle niezależne w zakresie możliwości podejmowania decyzji dotyczących działalności tego miejsca, aby umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca.

Na podstawie powyższego opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza Spółki austriackiej umożliwiają jej prowadzenie niezależnej działalności na terytorium Polski.

Jednocześnie zdaniem Zainteresowanych bez znaczenia dla spełnienia niniejszej przesłanki pozostaje fakt, że decyzje związane z działalnością będą podejmowane poza terytorium Polski (w siedzibie Spółki austriackiej na terytorium Austrii). Podejście to potwierdza np. interpretacja indywidualna z dnia 5 maja 2017 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.15.2017.1.JŻ: „Ponadto, w analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje okoliczność, że decyzje zarządcze podejmowane są z siedziby Spółki w Niemczech, bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie mają miejsca w kraju. Przy tym, należy wskazać, że to dla ustalenia miejsca siedziby prowadzenia działalności gospodarcze] decydujące znaczenie ma określenie miejsca funkcji naczelnego zarządu przedsiębiorstw. Natomiast funkcje te nie decydują o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie, co prawda, decyzje zarządcze mają miejsce w siedzibie Wnioskodawcy, tj. w Niemczech, jednak główne czynności świadczące o posiadaniu w kraju stałego miejsca prowadzenia działalności (produkcja towarów ich obsługa oraz magazynowanie) Spółka wykonuje w Polsce”.

Stwierdzić tym samym należy, iż charakter i skala prowadzonej przez Spółkę austriacką na terytorium Polski działalności gospodarczej pozwala uznać, iż dysponuje ona tu miejscem (innym niż miejsce siedziby działalności gospodarczej, które zlokalizowane jest w Austrii) charakteryzującym się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, Spółka austriacka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Ad. 2. i 3.

Jak już wyżej wspomniano, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT).

Konsekwencją stwierdzenia, iż, w związku ze świadczeniem przez Spółkę polską usługi produkcyjnej oraz usługi logistyczno-administracyjnej, Spółka austriacka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, musi być uznanie, że usługi te świadczone są dla tego stałego miejsca.

Oznacza to, że zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT miejscem świadczenia (opodatkowania) tych usług będzie terytorium Polski.

Tym samym podlegać będą one opodatkowaniu VAT, zgodnie z art. 5 ustawy o VAT, jako odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Spółka polska zobowiązana będzie do opodatkowania ich właściwą stawką podatku należnego.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie np. w interpretacji z dnia 25 kwietnia 2018 r. nr 0114-KDIP1- 2.4012.119.2018.1.JŻ: „Jak wskazał Wnioskodawca, A. świadczy usługi produkcyjne wyłącznie na rzecz B. przy wykorzystaniu materiałów należących do B. Jednocześnie, jak stwierdzono w niniejszej interpretacji B. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że nabywane przez B. usługi są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną w sposób ciągły na terenie kraju. Zatem usługi, które są świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz B. należy zakwalifikować jako usługi świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej B. Jednocześnie w stosunku do niniejszych usług nie znajduje zastosowania art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. W konsekwencji ich miejsce świadczenia znajduje się w Polsce, tj. w państwie, w którym B. posiada stale miejsce prowadzenia działalności na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy. Tak więc, mając na uwadze, że B. nie posiada siedziby działalności gospodarczej w Polsce, ale posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności B. usługi, Wnioskodawca winien opodatkować według właściwej dla tych usług stawki podatku.”

Podkreślić przy tym również należy, iż usługa logistyczno-administracyjna świadczona przez Spółkę polską nie ma stricte charakteru usługi magazynowania. Jej równie istotnymi elementami składowymi są przedstawiona w opisie stanu faktycznego obsługa logistyczna oraz szerokie wsparcie administracyjne Spółki austriackiej (usługi księgowe, usługi IT). Za całość przedstawionych świadczeń Spółce polskiej należne jest jedno wynagrodzenie. Tym samym obsługa zapewniana w tym zakresie przez Spółkę polską ma charakter usługi logistyczno-administracyjnej. Miejsce świadczenia takich usług wyznaczane być powinno przez zasadę ogólną z art. 28b ustawy o VAT. Podejście to potwierdzane jest w dotychczasowych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji skarbowej w analogicznych sprawach - przykładowo w interpretacji z dnia 21 września 2018 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.474.2018.2.RM uznano, że: „Przenosząc powyższe ustalenia na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że skoro Wnioskodawca będzie nabywał od Zainteresowanego kompleksową usługę magazynowo - logistyczną, w ramach której Zainteresowany będzie przechowywać produkty Wnioskodawcy oraz będzie świadczył inne usługi związane z przechowywaniem produktów, w tym pakowanie, załadunek produktów lub udostępnienie produktów do odbioru, transport produktów do i w magazynie oraz będzie przygotowywał odpowiednią dokumentację dotyczącą magazynowania i transportu produktów - miejsce świadczenia usługi magazynowo - logistycznej powinno być ustalone na podstawie zasady ogólnej określonej w art. 28b ustawy”.

Podsumowując, jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie pozytywna, to na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT miejscem świadczenia (opodatkowania) opisanych usług produkcyjnych oraz usług logistyczno-administracyjnych będzie terytorium Polski.

Ad. 4.

Jeżeli odpowiedź na pytania 2 i 3 jest pozytywna - tzn. miejscem świadczenia usług opisanych we wniosku jest terytorium Polski i tym samym Spółka polska zobowiązana będzie do opodatkowania ich właściwą krajową stawką podatku należnego - Zainteresowani pragną potwierdzić, że Spółka austriacka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek (bezpośredni lub pośredni) zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Jak zostało wyżej wspomniane, Spółka austriacka jest zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem VAT oraz podatnikiem VAT UE. Zakupywane od Spółki polskiej usługi produkcyjne oraz usługi logistyczno-administracyjne służą w szczególności wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT w Polsce dokonywanych przez Spółkę austriacką, polegających na dokonywaniu dostaw z magazynu centralnego (Spółka austriacka rozpoznaje je, jak zostało wyżej wspomniane, jako dostawy towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, bądź też eksport towarów).

Tym samym przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT będą w niniejszej sprawie spełnione.

W odniesieniu do nabywanych usług nie zachodzą również przesłanki negatywne, o których mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, bowiem - jak ustalono powyżej - przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. W tym kontekście zaznaczyć trzeba, że jeżeli odpowiedź na pytania 2 i 3 jest pozytywna, to Spółka polska będzie zobowiązana do wystawiania na Spółkę austriacką faktur VAT, dokumentujących świadczenie usług opisanych we wniosku, z wykazaną kwotą podatku wg właściwej stawki krajowej.

Powyższe stanowisko potwierdza np. interpretacja indywidualna z dnia 19 czerwca 2018 r. 0114-KDIP1-2.4012.222.2018.2.MC: „W niniejszej sprawie Wnioskodawca nabywa od Kontrahenta usługę logistyczną. W odniesieniu do nabywanej usługi logistycznej nie zachodzą przesłanki negatywne, o których mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy bowiem jak ustalono powyżej przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu w Polsce. Zatem w przypadku wykorzystania przez Wnioskodawcę usługi logistycznej do wykonywania czynności opodatkowanych Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej wykonanie usługi logistycznej”.

Tym samym, jeżeli odpowiedź na pytania 2 i 3 jest pozytywna, to - zdaniem Zainteresowanych - Spółka austriacka ma prawo do wykazania podatku VAT naliczonego z tytułu nabywanych od Spółki polskiej na terytorium Polski usług produkcyjnych oraz usług administracyjno-logistycznych w deklaracji VAT-7 oraz odliczenia go w ten sposób.

Ad. 5.

Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest pozytywna - tzn. Spółka austriacka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT - Zainteresowani pragną dodatkowo potwierdzić, jaki wpływ okoliczność ta będzie miała na sposób rozliczenia VAT w wypadku opisanych wyżej usług wynajmu (podnajmu) stanowisk montażowych przez Spółkę austriacką na rzecz Spółki polskiej.

Jak zostało bowiem wspomniane, sprzęt ten sprowadzony został do Polski w celu wykonywania na nim przez Spółkę polską usługi produkcyjnej na rzecz Spółki austriackiej. Wyposażanie to Spółka austriacka wynajmuje dla siebie od podmiotów trzecich (nie jest ono własnością Spółki austriackiej). Spółka polska natomiast odpłatnie najmuje to wyposażenie od Spółki austriackiej dla siebie (wynajmującym sprzęt jest Spółka austriacka, a najemcą sprzętu Spółka polska).

Miejsce opodatkowania będzie w tym wypadku położone w kraju siedziby usługobiorcy, tj. w Polsce (w myśl powoływanego już art. 28b ustawy o VAT).

Co do zasady podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu świadczenia usługi najmu powinien być świadczący usługę. Zgodnie jednakże z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnikiem są podmioty nabywające usługi (odwrotne obciążenie), jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4),
usługobiorcą jest:

w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Art. 17 ust. la ustawy o VAT stanowi ponadto, że przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Wskazane wyżej regulacje oparte są na art. 192a Dyrektywy VAT (T. Michalik, VAT. Komentarz. Wyd. 14, Warszawa 2018, Legalis; komentarz do art. 17).

Obecnie obowiązujące przepisy przewidują więc, że dla wyłączenia zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki dotyczące usługodawcy:

zagraniczny (niemający siedziby działalności gospodarczej w Polsce) usługodawca ma w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i
to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (lub inne miejsce prowadzenia działalności w Polsce) uczestniczy w wykonywaniu przedmiotowych usług.

Zdaniem Zainteresowanych przesłanki te będą w niniejszej sprawie spełnione, a - co za tym idzie - zastosowanie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4 będzie wyłączone.

Po pierwsze zwrócić uwagę należy uwagę, że Spółka austriacka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - co zostało już wykazane szeroko w uzasadnieniu do pytania 1.

Zaznaczenia wymaga jednak, że w tym wypadku odwołać należy się nie do omawianej wyżej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, lecz raczej do definicji z art. 11 ust. 2 tego aktu. Przepis ten, na potrzeby stosowania niektórych przepisów Dyrektywy VAT (w tym art. 192a), nieco odmienne formułuje ww. definicję - zgodnie z nim jest to: dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje. Zainteresowani stoją jednak na stanowisku, że okoliczność ta nie ma wpływu na fakt istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - opisana w uzasadnieniu do pytania 1 struktura Spółki austriackiej na terytorium Polski pozwala uznać, iż dysponuje ona tu miejscem (innym niż miejsce siedziby działalności gospodarczej, które zlokalizowane jest w Austrii) charakteryzującym się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu zarówno odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca, jak również by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje (w tym wypadku - świadczenie usług wynajmu stanowisk montażowych).

Po drugie natomiast, opisane stałe miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w wykonywaniu przedmiotowych usług wynajmu ruchomości - stanowiska będące przedmiotem wynajmu są wykorzystywane dokładnie w miejscu, w którym znajdują się wszystkie opisane w uzasadnieniu do pytania 1 zasoby personalne i techniczne.

Potwierdza to również, jak się wydaje, regulacja art. 53 Rozporządzenia Wykonawczego.

Tym samym, skoro zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT będzie w przedmiotowym wypadku wyłączone, to - w myśl zasad ogólnych - podmiotem zobowiązanym do rozliczenia VAT należnego w tytułu świadczenia usług wynajmu stanowisk montażowych będzie usługodawca (Spółka austriacka).

Tym samym, jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest pozytywna, to Spółka austriacka jest zobowiązana do wykazania podatku VAT należnego w deklaracji VAT-7 z tytułu świadczonej usługi wynajmu sprzętu produkcyjnego przez Spółkę austriacką dla Spółki polskiej.

Ad. 6.

Jeżeli odpowiedź na pytanie 5 jest pozytywna - tzn. podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia VAT należnego z tytułu usługi wynajmu sprzętu produkcyjnego będzie usługodawca (Spółka austriacka) - Zainteresowani pragną potwierdzić, że Spółka polska ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług.

Jak już wyżej wspomniano, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Spółka polska ma siedzibę w Polsce, jest tu zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz podatnikiem VAT UE. Zakupywane od Spółki austriackiej usługi najmu sprzętu służą bezpośrednio wykonywaniu opodatkowanych VAT w Polsce - tzn. (o ile opisane wyżej stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytań 2 i 3 uznane zostanie za prawidłowe) usług produkcyjnych oraz usług logistyczno-administracyjnych.

Tym samym przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT będą w niniejszej sprawie spełnione.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. W tym kontekście zaznaczyć trzeba, że jeżeli odpowiedź na pytanie 5 jest pozytywna, to Spółka austriacka będzie zobowiązana do wystawiania na Spółkę polską faktur VAT dokumentujących świadczenie usług opisanych we wniosku, z wykazaną kwotą podatku wg właściwej stawki krajowej.

Tak więc, jeżeli odpowiedź na pytanie 5 jest pozytywna, to Spółka polska jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu świadczonej usługi wynajmu sprzętu produkcyjnego przez Spółkę austriacką dla Spółki Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytań Zainteresowanego. Inne kwestie nieobjęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin