Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.314.2019.2.SP
z 31 lipca 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2019 r. (data wpływu 16 maja 2019 r.), uzupełnione pismem z dnia 18 lipca 2019 r. (data nadania 18 lipca 2019 r., data wpływu 19 lipca 2019 r.) oraz pismem z dnia 17 lipca 2019 r. (data nadania 18 lipca 2019 r., data wpływu 23 lipca 2019 r.) będącymi odpowiedzią na wezwanie z dnia 8 lipca 2019 r. (data wysyłki 8 lipca 2019 r., data doręczenia 11 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania składników majątkowych za pojedyncze lub kompleksowe środki trwałe i możliwości ich amortyzacji odrębnie od budynku w przypadku:

  1. Elementów wyposażenia wewnętrznego – jest prawidłowe,
  2. Elementów wyposażenia zewnętrznego –jest prawidłowe,
  3. Systemu monitoringu olejowego – jest prawidłowe,
  4. Systemu wentylacji oraz klimatyzacji – jest prawidłowe,
  5. Instalacji wodno-kanalizacyjnej – jest prawidłowe,
  6. Instalacji oświetlenia – jest prawidłowe,
  7. Instalacji przeciwpożarowej – jest prawidłowe,
  8. Instalacji elektrycznej – jest prawidłowe,
  9. Instalacji pneumatycznej – jest prawidłowe,
  10. Systemu wyciągu spalin – jest prawidłowe,
  11. Ładowarki elektrycznej dla samochodów elektrycznych – jest prawidłowe,
  12. Systemu video – jest prawidłowe,
  13. Wind oraz dźwigów osobowych i towarowych – jest prawidłowe,
  14. Systemu podłogi podniesionej – jest prawidłowe,
  15. Oznakowania zewnętrznego i wewnętrznego dotyczącego firmy Spółki oraz marek sprzedawanych samochodów umieszczone na zewnątrz oraz wewnątrz budynku – jest prawidłowe,
  16. Drzwi zewnętrznych oraz bram wjazdowych i garażowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 16 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania składników majątkowych za pojedyncze lub kompleksowe środki trwałe i możliwości ich amortyzacji odrębnie od budynku.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.


Wnioskodawca [zwany dalej także Spółką] prowadzi działalność w zakresie sprzedaży i serwisu samochodów. W celu zwiększenia przestrzeni salonu oraz serwisu Spółka prowadzi inwestycję mającą na celu rozbudowę budynku mieszczącego salon samochodowy. W związku z prowadzoną inwestycją w budynku oraz na dachu i ścianach budynku umieszczone zostaną m.in. następujące składniki majątkowe:

  1. Elementy wyposażenia wewnętrznego Wyposażenie wewnętrzne obejmujące m.in. sufit z profili metalowych i płyt gipsowych; podwieszany sufit; sufit napinany – typu B (elementy oświetlenia na samodzielnej konstrukcji nośnej – podwieszone pod stropem budynku – możliwe do demontażu); balustrady na wewnętrznych klatkach schodowych; automatyczne drzwi zewnętrzne oraz wewnętrzne i bramy wjazdowe oraz garażowe (m.in. automatyczne drzwi rozsuwane, brama wjazdowa dla samochodów od strony południowej), drzwi wewnętrze, okna wewnętrzne, oświetlenie – lampy wiszące i wpuszczone w sufit podwieszony wraz z osprzętem (np. zasilacz, źródła światła itp.), zabudowy kuchenne, szafy z profilem, ścianka TV, biurko recepcji; schody w salonie – z poziomu 0 na poziom +2 (schody dla Klientów reprezentacyjne na niezależnej konstrukcji mocowane do elementów stałych budynku – nie stanowią konstrukcji elementu nośnego budynku), lodówka blatowa – kafeteria na poziomie 0, lodówka, zmywarka, zlewozmywak, kuchenka mikrofalowa, armatura; wyposażenie łazienki – armatura, kabina, toaleta, umywalka, dodatki łazienkowe, grzejnik; przeszklenie 7 pokoi konsultacyjnych, ścianki działowe oraz drzwi. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych
    (Dz. U. 2010 nr 242 poz. 1622, dalej jako: Klasyfikacja Środków Trwałych, KŚT) elementy takie stanowią środki trwałe z grupy 8 (narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej nieklasyfikowane).
  2. Elementy wyposażenia zewnętrznego Wyposażenie zewnętrzne obejmujące balustradę na dachu budynku, elewację wentylowaną – element ozdobny wykonany z blachy perforowanej mocowany do budynku niestanowiący konstrukcji budynku, daszek nad wejściem – element nie związany z konstrukcja budynku, związany z fasadą wentylowaną) – w ocenie Spółki zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych elementy takie stanowią środki trwałe z grupy 8 (narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej nieklasyfikowane).
  3. System monitoringu olejowego – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  4. System wentylacji mechanicznej oraz klimatyzacji (system wentylacji/rekuperacji/ klimatyzacji wraz z centralami, instalacja klimatyzacji w serwerowni) – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  5. Instalacja wodno-kanalizacyjna obejmująca w szczególności promienniki, nagrzewnice wodne, grzejniki, armaturę łazienkową, muszle WC, umywalki, akcesoria łazienkowe, pisuary, armaturę do pisuarów, stelaże instalacyjne do pisuarów, umywalek, toalet – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  6. Instalacja oświetlenia – obejmująca w szczególności oprawy LED, oprawy awaryjne – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  7. Instalacja przeciwpożarowa – czujniki dymu, przyciski przeciwpożarowe, ostrzegacze przeciwpożarowe, elementy sterujące, syreny przeciwpożarowe, zasilacze/akumulatory, przyciski oddymiania, klapy dymowe, siłowniki drzwi, czujniki deszczu/wiatru, nawiew dymowy – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  8. Instalacja elektryczna obejmująca m.in. korytka – rozdzielnie, okablowanie, koryta kablowe wraz z pokrywami, uchwyty/zawiesia/kotwy, bezpiecznik, puszki montażowe, złączki i szybkozłączki, opaski montażowe, rurki montażowe PCV – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  9. instalacja pneumatyczna – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  10. Instalacja wyciągu spalin – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  11. Ładowarka elektryczna dla samochodów elektrycznych (na placu przed budynkiem – dla pojazdów elektrycznych Klientów) – zgodnie z KŚT w ocenie Spółki każdą z ładowarek można wyodrębnić jako odrębny środek trwały z grupy 4 (urządzenia techniczne).
  12. System video obejmujący 23 monitory NEC + serwer + oprogramowanie oraz system audio obejmujący 51 głośników + 9 wzmacniaczy + 2 mixery + oprogramowanie – nagłośnienie obiektu zgodnie z wymaganiami standardu marki samochodów sprzedawanej przez Spółkę – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  13. Dźwigi oraz windy, w szczególności dźwig panoramiczny W1 (osobowa winda przeszklona – dla Klientów obsługująca obiekt od poziomu -1 do poziomu +3), dźwig w szybie betonowym W2 – (osobowa winda dla Klientów i pracowników pomiędzy poziomami -1 do +3), dźwig towarowy w części serwisowe (do obsługi magazynu serwisowego – części zamienne obsługa poziomu od -1 do poziomu 0), dźwig towarowy samochodowy (obsługuje ekspozycje pojazdów od poziomu -1 do poziomu +1) jak również przeszklenie szybu windy. Zgodnie z KŚT windy oraz dźwigi osobowe i towarowe stanowią środki trwałe zaszeregowane w grupie 6 (urządzenia techniczne).
  14. System podłogi podniesionej obejmujący m.in. samodzielną konstrukcję podłogi technicznej, modułowej demontowalnej oraz elektryczne puszki podłogowe i wykładzinę – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  15. System oznakowania zewnętrznego i wewnętrznego dotyczącego firmy Spółki oraz marek sprzedawanych samochodów umieszczone na zewnątrz oraz wewnątrz Budynku (w szczególności – gwiazda obrotowa na dachu budynku oraz oznakowanie wewnętrzne, szyldy) – zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).
  16. Drzwi zewnętrzne oraz bramy wjazdowe i garażowe (m.in. automatyczne drzwi rozsuwane, brama wjazdowa dla samochodów, brama garażowa). Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, ww. drzwi oraz bramy można zaklasyfikować do grupy 6 podgrupy 66, rodzaj 669 – Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe.


Wszystkie wymienione w stanie faktycznym wniosku składniki majątkowe stanowią własność Wnioskodawcy i są/będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą po oddaniu budynku do użytkowania. Przewidywany okres używania składników majątkowych jest dłuższy niż rok. Wszystkie wymienione powyżej składniki majątkowe wraz z ewentualnym okablowaniem stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Przedmiotowe składniki majątkowe posiadają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem oraz zostały zamontowane przed oddaniem budynku do użytkowania. Jednocześnie mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku należy uznać, iż zespół elementów wyposażenia nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


Czy wymienione w stanie faktycznym przedmiotowego wniosku o interpretację w pozycjach od 1 do 16 składniki majątkowe stanowią odrębne pojedyncze lub kompleksowe środki trwałe i jako takie mogą podlegać amortyzacji podatkowej odrębnie od budynku?


Zdaniem Wnioskodawcy, wymienione w stanie faktycznym przedmiotowego wniosku o interpretację w pozycjach od 1 do 16 składniki majątkowe stanowią odrębne pojedyncze lub kompleksowe środki trwałe i jako takie podlegają odrębnie od budynku amortyzacji podatkowej zgodnie ze stawką amortyzacji wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.


Zgodnie z art. 15 ust. 1 Updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Updop. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.


W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Stosownie do art. 15 ust. 6 Updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Regulacja art. 16a ust. 1 tej ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  • budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  • maszyny, urządzenia i środki transportu,
  • inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej
w art. 17a pkt 1 updop, zwane środkami trwałymi.


Przy uwzględnieniu, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i Updop) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. 2010 nr 242 poz. 1622, dalej jako: Rozporządzenie). Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że dokonuje klasyfikacji środków trwałych zgodnie z Rozporządzeniem, ponieważ ma ono zastosowanie w sprawach podatkowych, o których mowa w Ustawie o CIT do dnia 31 grudnia 2017 (zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016, poz. 1864). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.


Podsumowując: aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

  • zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
  • stanowią własność lub współwłasność podatnika — amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 updop uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać;
  • nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c updop. Wszystkie wymienione w stanie faktycznym przedmiotowego wniosku składniki majątkowe stanowią rodzaj składników majątkowych, które ze względu na typowe dla środków trwałych wspólne cechy mogą stanowić odrębne środki trwałe.


  1. Elementy wyposażenia wewnętrznego:

Wyposażenie stanowią elementy wyposażenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. Każdy z elementów posiada cechy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem Jednocześnie mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku należy uznać, iż zespół elementów wyposażenia nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku. W ocenie Spółki zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (Dz. U. 2010 nr 242 poz. 1622, dalej jako: Klasyfikacja Środków Trwałych, KŚT) zespół ten można wyodrębnić jako kompleksowy środek trwały z grupy 8 (narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej nieklasyfikowane).


  1. Elementy wyposażenia zewnętrznego

Wyposażenie zewnętrzne składa się z elementów wyposażenia zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej został zamontowany np. balustrada czy elewacja. Każdy z elementów posiada cechy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób zamontowania każdego z elementów na zewnątrz budynku należy uznać, iż każdy z tych elementów nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku. W ocenie Spółki zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych każdy z tych elementów można wyodrębnić jako środek trwały z grupy 8 (narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej nieklasyfikowane).


  1. System monitoringu olejowego

System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń wraz z okablowaniem, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).


  1. System wentylacji oraz klimatyzacji

System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń wraz z okablowaniem, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).


  1. Instalacja wodno-kanalizacyjna

Instalacja stanowi kompleksowy zespół urządzeń, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).


  1. Instalacja oświetlenia

Instalacja stanowi kompleksowy zespół urządzeń zapewniających oświetlenie budynkowi, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Zgodnie z KŚT system ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).


  1. Instalacja przeciwpożarowa

Instalacja przeciwpożarowa to zespół urządzeń służących zabezpieczeniu budynku przed pożarem, a więc rodzaj systemu przeciwpożarowego. System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób zamontowania tej instalacji w budynku należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji instalacji przeciwpożarowej po jej ewentualnym demontażu, urządzenia należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku. W ocenie Spółki zgodnie z KŚT urządzenie przeciwpożarowe zostało sklasyfikowane jako kompleksowy środek trwały w grupie 6 (urządzenia techniczne).


  1. Instalacja elektryczna

Instalacja elektryczna to kompleksowy system składający się z sieci przewodów rozprowadzających lub łączących ze sobą poszczególne urządzenia w celu zapewnienia dostawy oraz przesyłu energii elektrycznej w budynku. System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób zamontowania tej instalacji w budynku należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno- użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji instalacji przeciwpożarowej po jej ewentualnym demontażu, urządzenia należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku. W ocenie Spółki zgodnie z KŚT instalacja elektryczna została sklasyfikowane jako kompleksowy środek trwały w grupie 6 (urządzenia techniczne).


  1. instalacja pneumatyczna

Instalacja pneumatyczna to kompleksowy zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. Posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób zamontowania tej instalacji w budynku należy uznać, iż nie jest trwale związana z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na tę instalację urządzeń. Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych,a w szczególności możliwości eksploatacji instalacji pneumatycznej po jej ewentualnym demontażu, instalację należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku. W ocenie Spółki zgodnie z KŚT instalacja ta została sklasyfikowana jako kompleksowy środek trwały w grupie 6 (urządzenia techniczne).


  1. System wyciągu spalin


System wyciągu spalin to zespół urządzeń służących odprowadzaniu szkodliwych dla zdrowia spalin z budynku. System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób zamontowania tej instalacji w budynku należy uznać, iż nie jest ona trwale związana z budynkiem, gdyż można ją odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu wyciągu spalin po jej ewentualnym demontażu, urządzenia należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku. W ocenie Spółki zgodnie z KŚT system wyciągu spalin został sklasyfikowany jako kompleksowy środek trwały w grupie 6 (urządzenia techniczne).


  1. Ładowarka elektryczna dla samochodów elektrycznych


Ładowarka jest zdatna do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowana oraz posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób jej zamontowania w budynku należy uznać, iż nie jest ona trwale związana z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. W ocenie Spółki zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych każdą z ładowarek można wyodrębnić jako środek trwały z grupy 4.


  1. System video


System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń wraz z okablowaniem, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostanie zamontowany. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń. Zgodnie z KŚT System ten stanowi kompleksowy środek trwały z grupy 6 (urządzenia techniczne).


  1. Windy oraz dźwigi osobowe i towarowe


W ocenie Spółki zgodnie z KŚT windy oraz dźwigi osobowe i towarowe stanowią środki trwałe zaszeregowane w grupie 6 (urządzenia techniczne). Wyszczególnienie to wyraźnie sugeruje możliwą odrębność ewidencyjną wymienionych urządzeń. Sama winda czy dźwig osobowy/towarowy są urządzeniami kompletnymi, które mogą być wymontowane bez uszczerbku dla budynku oraz tych urządzeń, a następnie zamontowane także w innych budynkach, bez zmiany ich przeznaczenia. Jednocześnie argumentem przemawiającym za wyodrębnieniem przedmiotowych urządzeń jako środków trwałych jest fakt, iż stanowią one element szybciej zużywalny niż sam budynek i wymagają również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące. Zainstalowane w budynku windy oraz dźwigi osobowe i towarowe stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostaną zamontowane. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Mając powyższe na uwadze z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji tych urządzeń po ich ewentualnym demontażu, urządzenia należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.


  1. System podłogi podniesionej obejmująca m.in. samodzielną konstrukcję podłogi technicznej, modułowej demontowalnej oraz elektryczne puszki podłogowe i wykładzinę.

System podłogi podniesionej stanowi zespół elementów wyposażenia zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej został zamontowany. Zespół ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku należy uznać, iż zespół elementów wyposażenia nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku. W ocenie Spółki zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (Dz. U. 2010 nr 242 poz. 1622, dalej jako: Klasyfikacja Środków Trwałych, KŚT) zespół ten można wyodrębnić jako kompleksowy środek trwały z grupy 8 (narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej nieklasyfikowane).


  1. Oznakowanie zewnętrzne i wewnętrzne dotyczącego firmy Spółki oraz marek sprzedawanych samochodów umieszczone na zewnątrz oraz wewnątrz Budynku.


Każdy z tych elementów jest zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej został zamontowany oraz posiada wszystkie cechy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie mając na uwadze sposób zamontowania tych elementów w budynku i na budynku należy uznać, iż każdy z nich nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku. W ocenie Spółki zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (Dz. U. 2010 nr 242 poz. 1622, dalej jako: Klasyfikacja Środków Trwałych, KŚT) elementy te można zakwalifikować jako odrębne środki trwałe z grupy 8 (narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej nieklasyfikowane). Przykładowo gwiazda obrotowa powinna zostać przyporządkowana do rodzaju 808 – Pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane.


  1. Drzwi zewnętrzne oraz bramy wjazdowe i garażowe


Przy założeniu, że drzwi oraz bramy są kompletne oraz zdatne do użytku, jest możliwe ich zdemontowanie bez uszczerbku dla drzwi oraz budynku i zamontowanie w innym budynku, mogą one zostać zakwalifikowane jako odrębny środek trwały.


Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, urządzenia te można zaklasyfikować do grupy 6 podgrupy 66, rodzaj 669 – Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe. Reasumując, wszystkie opisane wyżej składniki majątku mogą zostać uznane za odrębne środki trwałe, ponieważ:

  • zostały wytworzone we własnym zakresie,
  • stanowią własność Wnioskodawcy,
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok, oraz
  • są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.


Mając na uwadze przedstawiony wyżej opis poszczególnych obiektów, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinno budzić wątpliwości ich zakwalifikowanie do odrębnych środków trwałych z punktu widzenia zarówno kryteriów wynikających z przepisów, jak i stanowisk organów podatkowych. Stanowisko Spółki zostało potwierdzone przez organy podatkowe przykładowo w następujących interpretacjach:

  • interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 lutego 2016 roku, sygn. ILPB4/4510-1-570/15-2/DS, w której Organ potwierdził, że środki trwałe analogiczne do przedstawionych przez Spółkę w stanie faktycznym mogą zostać wyodrębnione z budynku: „Z opisu sprawy wynika, że wszystkie wymienione w opisie zdarzenia przyszłego (w pkt od 1 do 54) urządzenia techniczne będą stanowić własność Spółki, zostaną przez nią nabyte oraz będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, zaś ich okres używania będzie dłuższy niż rok. Wszystkie wymienione w opisie sprawy składniki majątkowe wraz z ewentualnym okablowaniem będą stanowić kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Urządzenia będą posiadać wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość, zgodnie z przeznaczeniem. Ponadto Spółka sklasyfikowała również te urządzenia w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych. Wobec tego należy zgodzić się ze Spółką, że wszystkie wymienione przez nią we wniosku urządzenia i systemy będą stanowić odrębne środki trwale.”
  • interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 stycznia 2015 r., sygn. ILPB1/415-1219/14-2/AG, w której Organ potwierdził, że środki trwałe analogiczne do przedstawionych przez Spółkę w stanie faktycznym mogą zostać wyodrębnione z budynku: „Na podstawie opisu stanu faktycznego, mając na uwadze powyższe objaśnienia przyjęto za Wnioskodawcą, że wskazane urządzenia techniczne stanowią odrębne środki trwałe, spełniają bowiem – opierając się na treści wniosku – przesłanki konieczne dla uznania ich za środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazane w opisie składniki majątkowe, stanowiące elementy wyposażenia budynku biurowo-usługowego, podlegać będą zatem amortyzacji, według stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako odrębne środki trwałe. Zatem, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne wymienionych w przedstawionym stanie faktycznym urządzeń, w części przypadającej proporcjonalnie do posiadanych udziałów w Spółce, w przypadku gdy urządzenia te zostały ujęte w ewidencji jako osobne środki trwałe i podlegają amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Reasumując – wskazane w opisie zdarzenia przyszłego składniki majątkowe obejmujące urządzenia techniczne oraz elementy wyposażenia mogą stanowić odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z załącznikiem nr 1 do tej ustawy”.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie uznania składników majątkowych za pojedyncze lub kompleksowe środki trwałe i możliwości ich amortyzacji odrębnie od budynku w przypadku:

  • Elementów wyposażenia wewnętrznego – jest prawidłowe,
  • Elementów wyposażenia zewnętrznego – jest prawidłowe,
  • Systemu monitoringu olejowego – jest prawidłowe,
  • Systemu wentylacji oraz klimatyzacji – jest prawidłowe,
  • Instalacji wodno-kanalizacyjnej – jest prawidłowe,
  • Instalacji oświetlenia – jest prawidłowe,
  • Instalacji przeciwpożarowej – jest prawidłowe,
  • Instalacji elektrycznej – jest prawidłowe,
  • Instalacji pneumatycznej – jest prawidłowe,
  • Systemu wyciągu spalin – jest prawidłowe,
  • Ładowarki elektrycznej dla samochodów elektrycznych – jest prawidłowe,
  • Systemu video – jest prawidłowe,
  • Wind oraz dźwigów osobowych i towarowych – jest prawidłowe,
  • Systemu podłogi podniesionej – jest prawidłowe,
  • Oznakowania zewnętrznego i wewnętrznego dotyczącego firmy Spółki oraz marek sprzedawanych samochodów umieszczone na zewnątrz oraz wewnątrz budynku – jest prawidłowe,
  • Drzwi zewnętrznych oraz bram wjazdowych i garażowych – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r.,poz. 865, ze zm., dalej „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.


Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.


Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.


Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.


W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Na podstawie art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

  • zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  • stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
  • nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c updop.


Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.


Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.


Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.


W myśl art. 16d ust. 2 składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 16f ust. 3 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.


Należy przy tym zauważyć, że limit dotyczący nowych środków trwałych z kwoty 3.500 zł do 10.000 zł zwiększony został przepisem art. 2 pkt 21 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej „ustawa nowelizująca”), zgodnie z którym użyte w art. 16d w ust. 1, w art. 16e w ust. 1 i 2, dwukrotnie w art. 16f w ust. 3, dwukrotnie w art. 16g w ust. 13 oraz w art. 16k w ust. 9 wyrazy „3.500 zł” zastępuje się wyrazami „10.000 zł”.


Jednocześnie, w ww. ustawie nowelizującej, ustawodawca zawarł przejściowy przepis art. 11 stanowiący, że przepisy (…) art. 16d ust. 1, art. 16e ust. 1 i 2, art. 16f ust. 3, art. 16g ust. 13 i art. 16k ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po 31 grudnia 2017 r.


Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Stosownie do treści art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.


Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.


Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 649).


Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.


Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.


Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.


Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.


Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.


Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

  • „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);
  • „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
  • „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);
  • „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).


W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.


Z wniosku wynika, że Spółka zrealizowała przedsięwzięcie inwestycyjne polegające na rozbudowie budynku mieszczącego salon samochodowy. W wyniku przeprowadzonej inwestycji zostały wytworzone lub nabyte (zainstalowane) obiekty i urządzenia wymienione w pkt 1-16. Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku, wszystkie obiekty i urządzenia wymienione przez Wnioskodawcę w punktach 1-16 zostały przez Spółkę nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność Spółki i będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok. Ponadto, jak wynika z przywołanego komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Podatnik musi zatem być w stanie dokonać zaklasyfikowania środków trwałych do odpowiednich grup, podgrup i rodzajów. Przyjmując zatem za Spółką, że wszystkie wymienione we wniosku obiekty i urządzenia są samodzielnymi środkami trwałymi, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


Stanowisko Spółki, zgodnie z którym wymienione w zdarzeniu przyszłym składniki majątkowe mogą stanowić odrębne środki trwałe i samodzielnie podlegać amortyzacji na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych według odpowiadających im stawek, należy uznać za prawidłowe.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny w sprawie będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).


Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj