Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.348.2019.1.MK
z 19 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2019 r. (data wpływu 6 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni … wraz z mężem …, zawarli w dniu 21 sierpnia 2002 r. umowę w formie aktu notarialnego, Rep. A Nr …, na mocy której zakupili nieruchomość niezabudowaną, położoną ….. przy ul. …, objętą księgą wieczystą nr …, oraz udział w nieruchomości niezabudowanej, księga wieczysta nr … (działka drogowa), za łączną kwotę 234 498 zł. Nabycie nieruchomości nastąpiło w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, ze środków pochodzących z majątku wspólnego małżonków. Nabycie nieruchomości nie nastąpiło w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez któregokolwiek z małżonków.

Następnie małżonkowie na zakupionej nieruchomości o numerze księgi wieczystej … wybudowali dom jednorodzinny (dom nie stanowił odrębnej od gruntu własności). Budowa domu zakończyła się w 2003 r.

W dniu 4 października 2012 r. Wnioskodawczyni zawarła z mężem w formie aktu notarialnego, Rep. A nr …, w Kancelarii Notarialnej … przy ul. …, przed notariuszem …, umowę majątkową małżeńską ustanawiającą umowny ustrój rozdzielności majątkowej. Tego samego dnia w ww. Kancelarii Notarialnej małżonkowie zawarli umowę o podział majątku wspólnego, Rep. A nr …, na mocy której małżonkowie dokonali podziału majątku wspólnego w ten sposób, że cały majątek (w skład którego weszła nieruchomość … oraz udział we współwłasności nieruchomości …), nabyła Wnioskodawczyni. Podział odbył się bez spłat i dopłat.

W dniu 10 marca 2016 r. Wnioskodawczyni, umową zawartą w formie aktu notarialnego, Rep. A Nr …, przed notariuszem … w Kancelarii Notarialnej …, przy ul. …, sprzedała obie ww. nieruchomości na rzecz … za cenę 1 850 000 zł. Odpłatne zbycie nieruchomości nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku ze sprzedażą nieruchomości Wnioskodawczyni złożyła zeznanie o wysokości osiągniętego przychodu w roku podatkowym 2016 (PIT-39), w którym wykazała osiągnięcie przychodu w wysokości połowy ceny sprzedaży nieruchomości, tj. kwotę 925 000 zł oraz dochód w wysokości 920 149 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za datę nabycia przez Wnioskodawczynię w całości nieruchomości … i udziału w nieruchomości …, uznać należy datę zakupu tych nieruchomości, tj. rok 2002, kiedy to Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła do majątku wspólnego własność ww. nieruchomości, wobec czego przejęcie całości nieruchomości przez Wnioskodawczynię dokonane wskutek podziału majątku wspólnego w dniu 4 października 2012 r., było bez znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości?
2. Czy Wnioskodawczyni powinna skorygować złożoną za 2016 rok deklarację PIT-39 „do zera” w zakresie zadeklarowania do opodatkowania (z opcją zwolnienia) dochodu ze sprzedaży nieruchomości w 2016 r., skoro taki dochód nie powstał z uwagi na upływ terminu 5 lat licząc od końca roku, w którym nieruchomości zostały przez Wnioskodawczynię nabyte?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, w zakresie pytania nr 1, w świetle wykładni art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, datą nabycia w całości nieruchomości przez Wnioskodawczynię była data nabycia nieruchomości do majątku wspólnego małżonków, wobec czego późniejszy podział majątku wspólnego pomiędzy małżonkami był bez znaczenia dla daty nabycia nieruchomości i nie można uznać, że w 2012 r. (kiedy to miał miejsce podział majątku wspólnego), nastąpiło nabycie jakiegokolwiek udziału w prawie własności nieruchomości przez Wnioskodawczynię.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są m.in. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Powyższa regulacja oznacza, że zbycie własności danej nieruchomości, jeśli następuje po upływie okresu pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym nabyto tę nieruchomość, nie tworzy dla podatnika przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyli do majątku wspólnego własność nieruchomości o nr … oraz udział we współwłasności nieruchomości o nr …, w dniu 21 sierpnia 2002 r.

W przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających we wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Wspólność ta jest wspólnością masy majątkowej, to znaczy obejmuje cały zbiór praw majątkowych, takich jak własność i inne prawa rzeczowe czy wierzytelności. W małżeństwie, w którym obowiązuje ustrój wspólności majątkowej ustawowej, występują trzy masy majątkowe: majątek wspólny małżonków oraz dwa majątki osobiste każdego z małżonków. Majątki te stanowią jedną całość gospodarczą, a ich podział następuje dopiero po ustaniu wspólności. Majątek wspólny ma istotne cechy funkcjonalne i ekonomiczne. Mając to na uwadze, należy zdecydowanie postulować taką wykładnię przepisów prawa majątkowego małżeńskiego, która stawia na pierwszym miejscu funkcje i cele dotyczące rodziny, a dopiero potem bierze pod uwagę interes innych podmiotów (por. Tomasz Sokołowski w: M. Andrzejewski, H. Dolecki, J. Hajerko, A. Lutkiewicz-Rucińska, A. Olejniczak, T. Sokołowski, T. Sylwestrzak, A. Zielonacki; Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz; komentarz do art. 31 k.r.o., teza 10, dostępny w systemie LEX 2013 r.).

W myśl art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności żadne z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego ani rozporządzać udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w tym majątku. Nie może także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku (por. wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2015 r., II FSK 1345/13). Zgodnie z ogólną zasadą uregulowaną w art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Co do zasady, wspólność majątkowa trwa tak długo, jak małżeństwo. Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek m.in. zawarcia między małżonkami umowy. W przypadku ustania wspólności majątkowej, do majątku który był nią objęty, stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych.

Skoro z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie i przyjmuje się, że małżonkowie nabyli prawo majątkowe wspólnie w całości, to nie można liczyć terminu nabycia określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od daty ustania ustawowej majątkowej wspólności małżeńskiej.

W konsekwencji, określając moment nabycia przez Wnioskodawczynię nieruchomości, należy wziąć pod uwagę fakt, że strona prawo do własności łącznej sprzedanej nieruchomości nabyła w 2002 r., a więc ponad 5 lat przed datą jej sprzedaży.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdza liczne orzecznictwo sądowe, jak i interpretacje organów skarbowych.

Tożsamy problem był przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego m.in. w wyrokach:

• z dnia 24 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2012/15,
  

• z dnia 17 kwietnia 2018 r., sygn. akt II FSK 781/16,
  

• z dnia 12 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1615/16,
  

• z dnia 18 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2673/15,
  

a także Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w wyroku z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/GI 869/17.

Również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wielokrotnie w tożsamych sprawach, stawał na stanowisku, że datą nabycia nieruchomości jest data jej nabycia do majątku wspólnego małżonków, co zostało przedstawione w interpretacjach indywidualnych:

• z dnia 13 lipca 2018 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.263.2018.1.MJ,
  

• z dnia 29 kwietnia 2019 r., Nr 0115-KDIT2-1.4011.76.2019.2.MS,
  

• z dnia 8 kwietnia 2019 r., Nr 0115-KDIT2-3.4011.29.2019.3.JG,
  

• z dnia 9 stycznia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.536.2018.2.MP.
  
  

Jedynie na marginesie wskazać należy, że datą nabycia nieruchomości uznać należy datę nabycia gruntu, nie zaś zakończenia budowy domu jednorodzinnego na tym gruncie, z uwagi na fakt, że zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Z treści art. 48 Kodeksu cywilnego wynika, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane. Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast lub ich części trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki lub ich części, które stały się częścią składową nieruchomości. Z powyższych przepisów wynika, że budynek lub jego część trwale związany z gruntem jako część składowa gruntu nie może być przedmiotem odrębnej własności. Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym, i w takim przypadku istotne znaczenie będzie miała data jego wybudowania.

Mając na uwadze powyższe przepisy, należy stwierdzić, że w przypadku wybudowania budynku na własnym gruncie, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). To oznacza, że skoro budynek nie stanowi odrębnej nieruchomości, to nie może być samodzielnym przedmiotem zbycia bez gruntu, na którym został wzniesiony. Sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku, trwale z nim związanego. Dlatego za datę nabycia nieruchomości w takim wypadku uznać należy datę nabycia gruntu, niezależnie od tego, kiedy na gruncie tym wzniesiono budynek.

Powyższe stanowisko potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 grudnia 2018 r., Nr 0115-KDIT2-3.4011.307.2018.2.MJ. Niemniej, okoliczność ta nie ma większego znaczenia dla przedmiotowej sprawy, skoro zarówno nabycie gruntu, jak i zakończenie budowy domu na tym gruncie, miały miejsce ponad pięć lat przed dniem sprzedaży nieruchomości przez Wnioskodawczynię.

Zakładając, że stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe, to w Jej ocenie, powinna Ona skorygować deklarację PIT-39 złożoną w 2017 r. za rok 2016 „do zera” , tj. wykazując w części C i D formularza przychód i dochód jako 0,00 zł.

Od dnia 21 sierpnia 2002 r., kiedy to nastąpiło nabycie nieruchomości o nr … oraz udziału we współwłasności nieruchomości o nr … do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i Jej męża, do dnia 10 marca 2016 r., kiedy Wnioskodawczyni przedmiotową nieruchomość sprzedała, upłynęło niemalże 14 lat. W rezultacie, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, Wnioskodawczyni nie miała obowiązku wykazywania przychodu, kosztów oraz dochodu ze zbycia nieruchomości w zeznaniu PIT-39, gdyż u Wnioskodawczyni nie powstał obowiązek zapłaty podatku dochodowego od przychodu z tej sprzedaży, ani obowiązek wykazywania ww. przychodu w jakimkolwiek zeznaniu podatkowym.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy, inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Z art. 81 § 2 ww. ustawy wynika, że skorygowania deklaracji następuje poprzez złożenie korygującej deklaracji.

W rezultacie, za uzasadniony uznać należy wniosek Wnioskodawczyni, że powinna złożyć korektę „do zera” deklaracji PIT-39 za rok 2016, w której to niesłusznie wykazała dochód w wysokości 50% ceny sprzedaży nieruchomości.

Na marginesie jedynie wskazać należy, że podobne, do Wnioskodawczyni stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3 stycznia 2018 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.393.2017.1.MJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub wymienionych praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem w dniu 21 sierpnia 2002 r. umową zawartą w formie aktu notarialnego, zakupili nieruchomość niezabudowaną oraz udział w innej nieruchomości niezabudowanej, stanowiącej działkę drogową. Nabycie nieruchomości nastąpiło w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej ze środków pochodzących z majątku wspólnego małżonków. Nabycie nieruchomości nie nastąpiło w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez któregokolwiek z małżonków. Następnie, małżonkowie na zakupionej nieruchomości niezabudowanej wybudowali dom jednorodzinny (dom nie stanowił odrębnej od gruntu własności). Budowa domu zakończyła się w 2003 r. W dniu 4 października 2012 r. Wnioskodawczyni zawarła z mężem w formie aktu notarialnego umowę majątkową małżeńską, ustanawiającą umowny ustrój rozdzielności majątkowej. Tego samego dnia małżonkowie zawarli umowę o podział majątku wspólnego, na mocy której małżonkowie dokonali podziału majątku wspólnego w ten sposób, że cały majątek (w skład którego weszła nieruchomość oraz udział we współwłasności nieruchomości) nabyła Wnioskodawczyni. Podział odbył się bez spłat i dopłat.

W dniu 10 marca 2016 r., Wnioskodawczyni umową zawartą w formie aktu notarialnego przed notariuszem, sprzedała obie nieruchomości. Odpłatne zbycie nieruchomości nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku ze sprzedażą nieruchomości, Wnioskodawczyni złożyła zeznanie o wysokości osiągniętego przychodu w roku podatkowym 2016 roku (PIT-39), w którym wykazała osiągnięcie przychodu w wysokości połowy ceny sprzedaży nieruchomości.

W związku z przedstawionym opisem stanu faktycznego wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”. Ponadto nie wskazuje również, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne − nie określa tym samym na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości (ich części, udziału). Zatem pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)−c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości (lub tych praw), bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw.

W rozpatrywanej sprawie, należy odnieść się do przepisów regulujących stosunki majątkowe małżeńskie, zawartych w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością − art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Wspólność ta jest wspólnością masy majątkowej i obejmuje cały zbiór praw majątkowych, takich jak własność i inne prawa rzeczowe czy wierzytelności. Współwłasność łączna, w tym wypadku wspólność majątkowa, różni się od ułamkowej tym, że nie można w niej określić ilości udziałów każdego współwłaściciela.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Co do zasady, z chwilą ustania wspólności ustawowej, wspólność dotychczas bezudziałowa zostaje zastąpiona przez współwłasność w częściach ułamkowych. Od tej chwili małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, niezależnie od tego, w jakim stopniu każdy z nich przyczynił się do jego powstania. Stosownie natomiast do art. 501 wspomnianej ustawy, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej.

Z reguły jest to stan przejściowy, który prowadzi do podziału majątku, choć – jak wynika z dyspozycji przepisu art. 211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145)  podział ten nie jest obowiązkowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, każdy ze współwłaścicieli może żądać, żeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zgodnie z art. 1037 Kodeksu cywilnego w związku z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, podział majątku wspólnego może nastąpić bądź na mocy umowy między małżonkami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek z małżonków.

W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, Sąd wskazał, że: „Dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków”. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego: „Dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku – w momencie jego poniesienia – nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości”.

Nadmienić należy, że wyżej powołana uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego odnosi się wprawdzie do innego stanu faktycznego, jednakże argumenty w niej zawarte są aktualne także w sytuacji, gdy do nabycia nieruchomości dojdzie np. po ustanowieniu rozdzielności majątkowej oraz dokonania podziału majątku wspólnego. Zarówno w wyniku podziału majątku dorobkowego, jak i w wyniku ustania wspólności ustawowej, następuje nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego uprzednio nabytego do ustawowej wspólności małżeńskiej i za datę nabycia w świetle uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, należy uznać tą datę. Późniejsze/następcze zdarzenia prawne (sposób ustania ustawowej wspólności małżeńskiej) nie mają zatem, w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię w 2016 r. nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym oraz udziału w nieruchomości niezabudowanej, nabytych w dniu 21 sierpnia 2002 r. do majątku objętego małżeńską wspólnością majątkową, a następnie będących przedmiotem umowy o podziale majątku wspólnego, nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej, nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż odpłatne zbycie nastąpiło po upływie pięcioletniego terminu określonego w ww. przepisie, a więc uzyskany z tej sprzedaży przychód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, dokonane odpłatne zbycie nieruchomości nie skutkuje wystąpieniem dochodu i Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z ww. tytułu.

Wnioskodawczyni ma prawo dokonania korekty złożonego zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym (PIT-39) za 2016 r., w którym wykazała przychód i dochód z odpłatnego zbycia nieruchomości podlegający opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Ww. korektę należy złożyć przed upływem terminu przedawnienia wykazanego w niej zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Stosownie do art. 81 § 2 ww. ustawy, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość ze zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Organ, wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie dokonuje wyliczeń kwoty przychodu, dochodu (straty) i ewentualnej wysokości podatku z tytułu dokonanej czynności prawnej, więc nie może się odnieść do kwot w korekcie zeznania podatkowego. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jego dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.