Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.215.2019.1.MBD
z 16 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 maja 2019 r. (data wpływu 27 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy potencjalny wydatek na zapłatę Kosztów sądowych może w całości zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 updop – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy potencjalny wydatek na zapłatę Kosztów sądowych może w całości zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 updop.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która podlega w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu w CIT od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja oraz serwisowanie pojazdów bojowych.

W dniu 9 listopada 2015 r. Spółka zawarła umowę dostawy (dalej: „Umowa”) ze swoim kontrahentem (dalej: „Kontrahent” lub „Zamawiający”), której przedmiotem była m.in. dostawa 27 sztuk pojazdów (dalej: „Pojazdy”) spełniających wymagania określone we Wstępnych Założeniach Taktyczno-Technicznych (dalej: „WZTT”) stanowiących załącznik do Umowy oraz Doprecyzowaniu Wymagań, a także opracowanie i przekazanie dokumentacji technicznej wskazanej w Umowie (dalej: „Dokumentacja”).

Pierwotnie terminy dostaw Pojazdów na podstawie Umowy zostały określone w harmonogramie dostaw (dalej: „Harmonogram”) stanowiącymi załącznik do Umowy, który w toku realizacji umowy został zmodyfikowany (dalej: „Harmonogram 2”).

Ze względu na okoliczności niezależne od Spółki, Wnioskodawca nie zdołał wywiązać się z terminów dostaw określonych w Harmonogramie 2. W związku z tym, zgodnie z postanowieniami Umowy, nie jest wykluczone, że Spółka będzie zobowiązana do zapłaty Kontrahentowi kary umownej z tytułu zwłoki w wykonaniu przedmiotu Umowy (dalej: „Kara”). Wysokość Kary została ustalona w następujący sposób:

• w okresie pierwszych 20 dni opóźnienia - 0,1% wartości brutto niewykonanej w terminie części umowy, licząc od terminów ustalonych Umowie,
• w okresie po 20. dniu opóźnienia - w wysokości 0,3% wartości brutto niewykonanej w terminie części Umowy, jednak nie więcej niż 20% wartości brutto Umowy.
  
  

W sytuacji, w której Spółka zostanie obciążona Karą, Wnioskodawca planuje kwestionować zasadność jej naliczania, a także jej wysokość na drodze sądowej. Jednocześnie Spółka wskazuje, że w jej ocenie istnieją uzasadnione podstawy do kwestionowania zasadności oraz sposobu naliczenia Kary, które Spółka zamierza podnieść w ramach ewentualnego postępowania sądowego.

W związku z tym istnieje prawdopodobieństwo, że Spółka będzie obowiązana do poniesienia kosztów sądowych (dalej: „Koszty sądowe”), związanych z kwestionowaniem roszczenia o zapłatę Kary, a jeżeli przegra sprawę dotyczącą Kary również kosztów procesowych zasądzonych na rzecz strony przeciwnej.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów potencjalnie zapłaconych Kosztów sądowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy potencjalny wydatek na zapłatę Kosztów sądowych może w całości zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, potencjalny wydatek na zapłatę Kosztów sądowych może w całości zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Pojęcie kosztów uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z dominującym stanowiskiem organów podatkowych (Przykładowo: Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 grudnia 2016 r., sygn. 2461-IBPB-1- 2.4510.915.2016.1.JW), aby dany wydatek mógł stanowić koszt uzyskania przychodów musi on spełnić poniższe warunki:

1. musi być poniesiony przez podatnika,
2. musi być definitywny,
3. musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
4. musi być poniesiony celem uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
5. musi być należycie udokumentowany,
6. nie może stanowić wydatku, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
   
   

Ad. a) Poniesienie wydatku

Przez poniesienie wydatku należy rozumieć jego pokrycie w całości z zasobów majątkowych podatnika (wydatek powinien stanowić uszczuplenie jego majątku). W związku z tym, za koszt uzyskania przychodów nie mogą zostać uznane wydatki, które zostały poniesione przez podmioty inne niż sam podatnik.

Spółka wskazuje, że w sytuacji, w której będzie ona obciążona kwotą ewentualnych Kosztów sądowych, wydatek z tego tytułu będzie poniesiony przez Spółkę, gdyż zostanie on pokryty w całości z zasobów majątkowych Spółki i będzie się wiązał z uszczupleniem jej majątku.

Ad. b) Definitywność wydatku

Przez definitywność wydatku rozumieć należy jego bezzwrotność (fakt, że wydatek nie został podatnikowi w żaden sposób zwrócony).

Spółka wskazuje, że w sytuacji, w której będzie ona obciążona kwotą ewentualnych Kosztów sądowych wydatki z nimi związane będą w pełni obciążały Spółkę i nie zostaną jej w żaden sposób zwrócone.

Ad. c) Związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą

Spółka wskazuje, że przedmiotem jej działalności jest produkcja oraz serwisowanie pojazdów (…). Z kolei potencjalny obowiązek zapłaty Kary wynika z Umowy, której przedmiotem jest dostawa Pojazdów (produkowanych przez Spółkę w ramach jej działalności). Ewentualne Koszty sądowe będą związane z kwestionowaniem roszczeń Kontrahenta wynikających z Umowy, a zatem koszty te będą bezsprzecznie związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Ad. d) Celowość wydatku

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, przez pojęcie kosztów poniesionych celem „zachowania źródła przychodów” rozumieć należy koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie, a także aby takie źródło dalej w ogóle istniało (Wyrok WSA w Gdańsku z 20 marca 2018 r., sygn. I SA/Gd 534/17 (orzeczenie nieprawomocne)). Z kolei pojęcie kosztów poniesionych celem „zabezpieczenia źródła przychodów”, oznacza koszty poniesione na ochranianie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób (Wyrok WSA w Gdańsku z 20 marca 2018 r., sygn. I SA/Gd 534/17 (orzeczenie nieprawomocne)).

Ewentualne Koszty sądowe będą ponoszone przez Spółkę w związku z kwestionowaniem roszczeń Kontrahenta wynikających z Umowy, na podstawie przepisów ustaw dotyczących sądownictwa. Umowa została zawarta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zawierając Umowy, Spółka dążyła do osiągnięcia przychodów. Tocząc potencjalny spór sądowy z Kontrahentem Spółka dążyć będzie do udowodnienia, że kwota Kary została naliczona nieprawidłowo. Jako strona sporu Spółka będzie dążyć do zabezpieczenia przychodów (dążąc do minimalizowania obciążeń z tytułu Kary, a zatem zminimalizowania potencjalnych kosztów). Możliwe wydatki z tytułu Kosztów sądowych wiązać się będą z prowadzoną przez Spółkę działalnością oraz zostaną poniesione w celu ochrony jej interesów. Przedmiotowe wydatki będą miały zatem swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i będą służyły zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kwestionowanie obowiązku zapłaty kar umownych, obrona prawidłowego sposobu wykonania umowy oraz działania w celu zmniejszenia kosztów (w tym spory dotyczące praw lub obowiązków wynikających z umów handlowych) mieszczą się zdaniem Spółki w zakresie zwykłego ryzyka gospodarczego.

Jednocześnie Spółka podnosi, że w jej ocenie istnieją uzasadnione podstawy do kwestionowania zasadności oraz sposobu naliczenia Kary, które Spółka zamierza podnieść w ramach ewentualnego postępowania sądowego.

Co istotne, zdaniem Spółki Koszty sądowe będą stanowić koszty uzyskania przychodów zarówno w przypadku wygrania, jak i przegrania ewentualnego procesu. Na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów sądowych w tym drugim wypadku wskazuje się w orzecznictwie organów podatkowych. Tytułem przykładu Spółka wskazuje na poniższej interpretacje podatkowe:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 stycznia 2017 r., sygn. 1462-IPPB3.4510.1041.2016.1.DP,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 15 lipca 2015 r., sygn. IPTPB3/4510-121/15-5/IR,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 stycznia 2014 r., sygn. ILPB3/423-472/13-3/JG.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, przegranie sporu nie decyduje o możliwości kwalifikowania wydatków jako kosztów podatkowych. Decydujące znaczenie w tym zakresie ma jedynie to, czy wydatek został poniesiony w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu (co zostało wykazane powyżej).

W związku z powyższym, należy uznać, że wydatek z tytułu Kosztów sądowych będzie poniesiony celem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, jako związany z Umową zawartą w ramach działalności gospodarczej.

Ad. e) Udokumentowanie wydatku

Spółka wskazuje, że ewentualny wydatek z tytułu Kosztów sądowych zostanie udokumentowany stosownym dowodem księgowym. Dokument ten będzie stanowić następnie podstawę do ujęcia wydatku w księgach rachunkowych Spółki.

Ad. f) Wydatek nie stanowiący wydatku, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT

Spółka wskazuje, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie przewiduje bezpośredniego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z postępowaniami sądowymi. W związku z tym, przedmiotowy wydatek nie jest wyłączony na mocy powyższego przepisu.

Podsumowując, zdaniem Spółki, ewentualny wydatek z tytułu Kosztów sądowych będzie stanowił koszt uzyskania przychodów, ponieważ:

• zostanie poniesiony przez Spółkę (będzie pokryty z zasobów majątkowych Spółki),
• będzie definitywny (nie zostanie on Spółce w żaden sposób zwrócony),
• będzie pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (gdyż Umowa, z której wynikać mogą roszczenia Kontrahenta zawarta została w ramach działalności gospodarczej),
• będzie poniesiony celem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów (gdyż będzie związany z dążeniem Spółki do minimalizacji kosztów, a zatem będzie ekonomicznie uzasadniony),
• będzie należycie udokumentowany (stosownym dowodem księgowym),
• nie będzie stanowić wydatku, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, Koszty sądowe będą stanowić dla niej koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 updop wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc, podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy).

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci Kosztów sądowych i ich wpływu na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

W tym kontekście należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania albo niezachowania przez niego należytej staranności. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 updop), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 updop, kryteria normatywne.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

• „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
• „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
• „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
  
  

Bliżej zasadę celowości opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca produkuje oraz serwisuje pojazdy bojowe. Ze względu na okoliczności niezależne od Spółki, Wnioskodawca nie zdołał wywiązać się z terminów dostaw określonych w Harmonogramie 2. W związku z tym, zgodnie z postanowieniami Umowy, nie jest wykluczone, że Spółka będzie zobowiązana do zapłaty Kontrahentowi kary umownej z tytułu zwłoki w wykonaniu przedmiotu Umowy. W sytuacji, w której Spółka zostanie obciążona Karą, Wnioskodawca planuje kwestionować zasadność jej naliczania, a także jej wysokość na drodze sądowej. W związku z tym istnieje prawdopodobieństwo, że Spółka będzie obowiązana do poniesienia Kosztów sądowych, związanych z kwestionowaniem roszczenia o zapłatę Kary, a jeżeli przegra sprawę dotyczącą Kary również kosztów procesowych zasądzonych na rzecz strony przeciwnej.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie, czy potencjalny wydatek na zapłatę Kosztów sądowych może w całości zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 updop.

Jako że przepisy updop, nie przewidują bezpośredniego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów Kosztów sądowych zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało – jak wskazano to powyżej – określenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z normy art. 15 ust. 1 updop.

Należy wskazać, że w zakresie zwykłego ryzyka gospodarczego mieszczą się zdarzenia uzasadniające toczenie sporów, dochodzenie należności oraz kwestionowanie obowiązku jej zapłaty, wykazanie wadliwości nabywanych świadczeń oraz obrona prawidłowego sposobu spełnienia świadczenia, działania zarówno w celu uzyskania zapłaty, jak i zmniejszenia kosztów (wydatków) własnych, a także spór dotyczący praw lub obowiązków niepieniężnych.

Kosztem podatkowym jest każdy koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu albo zabezpieczenia lub zachowania źródła uzyskania przychodu. Jeżeli dla zachowania, istnienia, posiadania bądź funkcjonowania danego źródła przychodu niezbędne jest prowadzenie procesu sądowego, koszty takiego procesu spełniają definicję kosztu uzyskania przychodów. Tocząc spór sądowy Wnioskodawca planuje kwestionować zasadność jej naliczania, a także jej wysokość na drodze sądowej. Będąc stroną sporu Wnioskodawca będzie dążył do zabezpieczenia źródła przychodu. Fakt przegrania sporu, nie decyduje o możliwości zakwalifikowania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ale decydujące znaczenie ma czy dany koszt został poniesiony w celu zabezpieczenia bądź zapewnienia źródła przychodu, a takimi bez wątpienia są przychody jakie Wnioskodawca uzyskuje z tytułu dostaw Pojazdów.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy potencjalny wydatek na zapłatę Kosztów sądowych może w całości zostać zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.