2019.07.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.179.2019.2.NL
z 3 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 kwietnia 2019 r. (który w tym samym dniu wpłynął do Organu za pośrednictwem platformy e-PUAP), uzupełnionym 13 czerwca 2019 r. i 18 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia budynku, o którym mowa we wniosku w ewidencji środków trwałych w miesiącu, gdy będzie posiadał pozwolenia na użytkowanie wszystkich kondygnacji ww. budynku wydanych przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia budynku, o którym mowa we wniosku w ewidencji środków trwałych w miesiącu, gdy będzie posiadał pozwolenia na użytkowanie wszystkich kondygnacji ww. budynku wydanych przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 05 czerwca 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.179.2019.1.NL, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 czerwca 2019 r. i 18 czerwca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Obecnie prowadzi inwestycję polegającą na rozbudowie i przebudowie części salonu i serwisu samochodowego. Przebudowany budynek będzie pełnił funkcję salonu samochodowego i zostanie zakwalifikowany jako odrębny środek trwały (dalej: „Nowy Budynek”). Nowy Budynek jest realizowany etapami - w zakresie każdej kondygnacji budynku po zakończeniu robót budowlanych i jej wykończeniu Wnioskodawca występował do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o wydanie pozwolenia na użytkowanie poszczególnych kondygnacji budynku. W szczególności, 25 maja 2018 r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na użytkowanie części parteru - przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych, zaś 10 stycznia 2019 r. uzyskał pozwolenie na użytkowanie piwnicy (poziom -1) oraz parteru (poziom 0) i 08 lutego 2019 r. kolejnych kondygnacji naziemnych Nowego Budynku. Wnioskodawca rozpoczął użytkowanie poszczególnych kondygnacji po uzyskaniu stosownych decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. W przyszłości Wnioskodawca planuje uzyskanie pozwolenia na użytkowanie pozostałych kondygnacji Nowego Budynku. Nowy Budynek zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych Spółki jako jeden środek trwały.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 18 czerwca 2019 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że znajdujące się w budynku kondygnacje (na użytkowanie których Wnioskodawca uzyskał stosowne pozwolenia) nie zostały prawnie wyodrębnione z budynku (nie są przedmiotami odrębnych praw własności). Nie zostały także po uzyskaniu częściowych pozwoleń na użytkowanie ujęte w ewidencji środków trwałych i nie rozpoczęto ich amortyzacji dla celów podatkowych. Stało się tak, gdyż w ocenie Wnioskodawcy - pomimo uzyskania pozwoleń na użytkowanie poszczególnych etapów inwestycji obejmujących jedną lub dwie kondygnacje budynku - użytkowane etapy inwestycji (kondygnacje) rozpatrywane osobno jak i łącznie nie stanowią kompletnego i zdolnego do użytkowania oraz spełniania swoich funkcji środka trwałego do momentu uzyskania pozwolenia na użytkowanie wszystkich kondygnacji tzw. Nowego Budynku.

Wnioskodawca rozpoczął użytkowanie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej poszczególnych etapów inwestycji obejmujących jedną lub dwie kondygnacje każdego po uzyskaniu stosownych decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o pozwoleniu na użytkowanie czyli części parteru - po 25 maja 2018 r., piwnicy (poziom -1) oraz parteru (poziom 0) - po 10 stycznia 2019 r., kolejnych kondygnacji naziemnych po 8 lutego 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia Nowego Budynku w ewidencji środków trwałych w miesiącu, gdy będzie posiadał pozwolenia na użytkowanie wszystkich kondygnacji Nowego Budynku wydanych przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do ujęcia Nowego Budynku w ewidencji środków trwałych w miesiącu, gdy będzie posiadał prawomocne decyzje zezwalające na użytkowanie wszystkich kondygnacji Nowego Budynku tj. całej powierzchni użytkowej Nowego Budynku wydane przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Z treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) (winno być: t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865) wynika, iż składnik majątku może być uznany za środek trwały, jeżeli spełnia następujące warunki:

stanowi własność lub współwłasność podatnika,
został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok,
wykorzystywany jest przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością, albo jest oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Obiektem budowlanym, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 56, poz. 1118) (winno być: t.j. Dz.U. z 2018 r., poz 1202 z późn. zm.), jest między innymi budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi.

Stosownie do art. 55 i art. 59 powołanej ustawy przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie.

Zgodnie z brzmieniem art. 16d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Jednocześnie, stosownie do art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Ponadto w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ww. ustawy.

Zatem jedną z ww. przesłanek warunkujących uznanie budynku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do art. 54 ww. ustawy, do użytkowania obiektu budowlanego, na budowę którego wymagane jest pozwolenie na budowę albo zgłoszenie budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a i 19a, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i art. 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przepis art. 30 ust. 6a stosuje się.

Przy czym, w myśl art. 55 pkt 3 ww. ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych.

Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a.

Przepis art. 59 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

Stosownie do treści art. 59 ust. 3 ww. ustawy, jeżeli właściwy organ stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo niewykonania niektórych prac.

Przepis art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż środek trwały podlega amortyzacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Sformułowanie „zdatny do użytku” oznacza możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W odniesieniu do obiektu budowlanego kryterium kompletności i zdatności jest potwierdzane m.in. w decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Przedmiotowy budynek zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych jako jeden środek trwały. Każda kondygnacja Nowego Budynku, pomimo funkcjonalnego wyodrębnienia, jest częścią tego budynku. Nowy Budynek zatem, którego tylko część została dopuszczona przez nadzór budowalny do użytkowania nie stanowi, z uwagi na brak kompletności środka trwałego. Wprowadzenie Nowego Budynku do ewidencji środków trwałych może nastąpić dopiero w momencie spełnienia wszystkich przesłanek, wynikających z przepisu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc dopiero w chwili uzyskania pozwolenia na użytkowanie całego budynku czyli wszystkich kondygnacji Nowego Budynku. Podkreślić należy, że w świetle przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - budynek jest „kompletny i zdatny do użytku” dopiero na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, wydanej przez organ nadzoru budowlanego w trybie przepisów ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z tymi przepisami przed wydaniem decyzji organ nadzoru budowlanego przeprowadza obowiązkowo kontrole obiektu budowlanego, oceniając jego kompletność i zdatność do użytkowania (art. 59a ustawy Prawo budowlane). Organ nadzoru budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na użytkowanie może też nakazać inwestorowi wykonanie określonych dodatkowych robót budowlanych (art. 59 ust. 3 ustawy Prawo budowlane). Należy podkreślić, że środkiem trwałym w rozumieniu przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest budynek a wraz z każdą z jego kondygnacji, a nie tylko pojedyncza kondygnacja albo kondygnacje. W konsekwencji, wprowadzenie Nowego Budynku do ewidencji środków trwałych może nastąpić dopiero po uzyskaniu prawomocnych (ostatecznych) decyzji udzielających pozwolenia na użytkowanie wszystkich kondygnacji tj. całej powierzchni użytkowej Nowego Budynku. Podobne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 7 października 2010 r., sygn. akt I SA/Po 467/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli:

został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania,
w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
został właściwie udokumentowany.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą natomiast być odniesione w koszty podatkowe przez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi. Art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym przepisem wymienione środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone (wyłącznie środki trwałe) we własnym zakresie,
stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
nie są ujęte w katalogu środków trwałych zawartym w art. 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia Nowego Budynku w ewidencji środków trwałych w miesiącu, gdy będzie posiadał pozwolenia na użytkowanie wszystkich kondygnacji Nowego Budynku wydanych przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że już w momencie, kiedy Wnioskodawca posiadał pozwolenie na częściowe użytkowanie budynku, tj. określonej kondygnacji budynku, to obiekt ten posiadał walor kompletności dzięki czemu Wnioskodawca mógł, w miesiącu przyjęcia go do użytkowania, zakwalifikować go jako środek trwały. Dla kompletności (także w prawnym rozumieniu) nie jest konieczny odbiór całego obiektu; wystarczy jego część co do której możliwe było jej zakwalifikowanie do środków trwałych i rozpoczęcie amortyzowania.

Z opisu sprawy wynika jednak, że znajdujące się w budynku kondygnacje (na użytkowanie których Wnioskodawca uzyskał stosowne pozwolenia) nie zostały prawnie wyodrębnione z budynku (nie są przedmiotami odrębnych praw własności). Nie zostały także po uzyskaniu częściowych pozwoleń na użytkowanie ujęte w ewidencji środków trwałych i nie rozpoczęto ich amortyzacji dla celów podatkowych. Stało się tak, gdyż w ocenie Wnioskodawcy - pomimo uzyskania pozwoleń na użytkowanie poszczególnych etapów inwestycji obejmujących jedną lub dwie kondygnacje budynku - użytkowane etapy inwestycji (kondygnacje) rozpatrywane osobno jak i łącznie nie stanowią kompletnego i zdolnego do użytkowania oraz spełniania swoich funkcji środka trwałego do momentu uzyskania pozwolenia na użytkowanie wszystkich kondygnacji tzw. Nowego Budynku. W takiej sytuacji środek trwały należy traktować jako ujawniony a jego amortyzacja poprzedzona wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych stanowi koszt uzyskania przychodów począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano jego ujawnienia (wprowadzenia do właściwej ewidencji), stosownie do powołanego wcześniej art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku ujawnienia środka trwałego nie jest możliwe dokonanie odpisów amortyzacyjnych wcześniej niż miało miejsce jego ujawnienie. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że – co do zasady – możliwe będzie wprowadzenie Nowego Budynku do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, w miesiącu gdy Wnioskodawca będzie posiadał pozwolenie na użytkowanie wszystkich kondygnacji budynku wydane przez Państwowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego (jako środka trwałego ujawnionego) i rozpoczęcie jego amortyzacji podatkowej począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin