Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.157.2019.1.KF
z 3 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2019 r. (data wpływu 24 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika dotyczących zastosowania prawidłowej stawki podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika dotyczących zastosowania prawidłowej stawki podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W czerwcu 2018 r. prezes zarządu Spółki złożył rezygnację z pełnionej funkcji i zakończył pracę w Spółce. Podpisał porozumienie z udziałowcami, w którym został zawarty punkt o wypłaceniu mu odprawy za wieloletnią pracę w Spółce. Odprawa opiewała na kwotę netto 77.000 zł i została mu naliczona i wypłacona wraz z wynagrodzeniem za czerwiec 2018 r. (Spółka wypłaca pensje do 10 dnia miesiąca następnego).

Do wynagrodzenia za czerwiec zastosowana została stawka podatku 18% zgodnie z 32 pkt 1 ustawy o PDOOF, ponieważ dochody „byłego” prezesa narastająco od początku roku do maja włącznie wyniosły 65.000 zł brutto. Tzn. w miesiącu poprzedzającym miesiąc naliczenia odprawy (czerwiec 2018 r.) nie został przekroczony drugi próg podatkowy wynoszący 32%, który stosuje się po przekroczeniu kwoty dochodu 85.528 zł, więc Spółka naliczyła podatek za mc czerwiec 2018 r. stosując pierwszy próg podatkowy 18%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka zastosowała właściwą stawkę podatku 18% w opisanej sytuacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo zastosowano i odprowadzono podatek 18% od wynagrodzenia prezesa zarządu za czerwiec zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Powyższy przepis nakłada na pracodawcę obowiązek obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych wynagrodzeń.

Obliczenie i pobranie zaliczki wymaga od pracodawcy ustalenia przychodu pracownika ze stosunku pracy w danym miesiącu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wskazać należy, że użyty w treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W konsekwencji odprawę za wieloletnią pracę w Spółce wypłaconą na podstawie zawartego porozumienia z udziałowcami należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jej wypłata jest uwarunkowana łączącym wcześniej strony stosunkiem pracy.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 cyt. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Przy czym, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Zatem, po ustaleniu przychodu pracownika w danym miesiącu, pracodawca pomniejsza go o koszty uzyskania przychodów oraz wartość potrąconych w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne. Następnie oblicza zaliczkę zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że w czerwcu 2018 r. prezes zarządu Spółki złożył rezygnację z pełnionej funkcji i zakończył pracę w Spółce. Podpisał porozumienie z udziałowcami, w którym został zawarty punkt o wypłaceniu mu odprawy za wieloletnią pracę w Spółce. Odprawa opiewała na kwotę netto 77.000 zł i została mu naliczona i wypłacona wraz z wynagrodzeniem za czerwiec 2018 r. (Spółka wypłaca pensje do 10 dnia miesiąca następnego).

Do wynagrodzenia za czerwiec zastosowana została stawka podatku 18%, ponieważ dochody „byłego” prezesa narastająco od początku roku do maja włącznie wyniosły 65.000 zł brutto.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowości zastosowanej stawki przy obliczaniu zaliczki na podatek od wynagrodzenia za czerwiec.

W związku z powyższym należy wskazać, że o zastosowaniu do opodatkowania wynagrodzenia pracownika stawki 18% lub 32% decyduje wysokość dochodu uzyskanego przez pracownika od początku roku.

Jak wynika z uregulowań zawartych w art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

• zaliczka w wysokości 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu – pobierana jest za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczy kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej,
• zaliczka w wysokości 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu – pobierana jest w kolejnych miesiącach.
  
  

W praktyce oznacza to, że stawkę 18% stosuje się przy obliczaniu zaliczek za okres od stycznia do tego miesiąca, w którym dochód pracownika uzyskany od początku roku przekroczy kwotę 85.528 zł. Od następnego miesiąca natomiast płatnik obowiązany jest stosować stawkę 32%. Innymi słowy, w miesiącu, w którym dochód pracownika, liczony od początku roku, przekroczył pierwszy próg podatkowy, czyli kwotę 85.528 zł, do całego dochodu z tego miesiąca należy stosować jeszcze stawkę 18%. Dopiero od kolejnego miesiąca należy naliczyć zaliczkę według wyższej stawki 32%.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że Spółka postąpiła prawidłowo. W analizowanej sprawie do przekroczenia przez dochód pracownika pierwszego progu podatkowego doszło przy wypłacie wynagrodzenia za czerwiec (wypłata dokonana w lipcu), zatem Spółka od tego wynagrodzenia powinna jeszcze pobrać zaliczkę w wysokości 18% dochodu, dopiero od następnego miesiąca (wypłaty dokonanej w sierpniu) byłaby zobligowana to zastosowania stawki 32%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.