Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.275.2018.8.AMN
z 2 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 13 lutego 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 1095/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 13 maja 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2018 r. (data wpływu 25 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 13 sierpnia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 0112-KDIL3-1.4011.275.2018.1.AMN, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że zwrot kosztów z tytułu dojazdu członka rady nadzorczej z miejscowości jego zamieszkania (innej niż siedziba Spółki) do siedziby Spółki na posiedzenie rady nadzorczej i wypłacone tym tytułem należności korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca nie ma więc obowiązku poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 13 sierpnia 2018 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.275.2018.1.AMN złożył skargę z 17 września 2018 r. (data wpływu 24 września 2018 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 13 lutego 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 1095/18 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 13 sierpnia 2018 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.275.2018.1.AMN.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie obowiązków płatnika wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z art. 213 kodeksu spółek handlowych, w umowie spółki ustanowiono radę nadzorczą. Zgodnie z umową spółki członkowie rady nadzorczej wykonują swoje prawa i obowiązki osobiście, a udział w posiedzeniach rady nadzorczej jest obowiązkiem członka rady. W umowie spółki w oparciu o art. 222¹ KSH określono, że członkom rady nadzorczej przysługuje wynagrodzenie miesięczne oraz dodatkowo zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach rady nadzorczej. Do kosztów związanych z udziałem w pracach rady nadzorczej Spółka zalicza zwrot kosztów dojazdu samochodem prywatnym jednego z członków rady nadzorczej, który dojeżdża na posiedzenia rady z innej miejscowości niż miejscowość, w której znajduje się siedziba Spółki. Posiedzenia rady nadzorczej odbywają się każdorazowo w siedzibie Spółki. Rada nadzorcza jest zwoływana nieregularnie, w miarę potrzeb, jednakże nie rzadziej niż raz na trzy miesiące. Spółka zwraca członkowi rady koszty przejazdu na podstawie zapisów umowy spółki oraz § 2 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej  dalej: ,,rozporządzenie”. Spółka zwraca członkowi rady koszty przejazdu, w wysokości udokumentowanej rachunkiem sporządzonym w oparciu o § 3 pkt 4 rozporządzenia oraz dodatkowo udokumentowane koszty opłat za przejazd drogami płatnymi i autostradami.

Według art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - dalej: „ustawa o PIT”, źródłem przychodu jest działalność wykonywana osobiście, a zgodnie z art. 13 pkt 7 tejże ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody otrzymywane przez osoby należące do składu rad nadzorczych osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód otrzymywany przez członka rady nadzorczej z tytułu zwrotu kosztów przejazdu związanego z udziałem w pracach rady nadzorczej, w wysokości udokumentowanej rachunkiem sporządzonym w oparciu o § 3 pkt 4 rozporządzenia oraz z tytułu zwrotu kosztów opłat za przejazd drogami płatnymi i autostradami korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód otrzymywany przez członka rady nadzorczej z tytułu zwrotu kosztów przejazdu na posiedzenia rady nadzorczej, w wysokości udokumentowanej rachunkiem sporządzonym w oparciu o § 3 pkt 4 rozporządzenia oraz przychód z tytułu zwrotu kosztów opłat za przejazd drogami płatnymi i autostradami korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, źródłem przychodu jest działalność wykonywana osobiście. Według art. 13 pkt 7 tejże ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody otrzymywane przez osoby należące do składu rad nadzorczych osób prawnych.

Ustawa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), zwalnia z opodatkowaniu diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem  do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. W treści ww. przepisu ustawodawca wyraźnie zróżnicował podróż pracownika (służbową), od podróży osoby niebędącej pracownikiem, która nie opiera się na definicji podróży służbowej. W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „podróży”, a także termin ten nie został zdefiniowany w innych przepisach, należy odwołać się do potocznego znaczenia, zgodnego ze słownikiem języka polskiego PWN  „przebywania drogi do jakiegoś odległego miejsca”. Zgodnie z powyższym przejazd członka Rady Nadzorczej z miejsca jego zamieszkania na posiedzenie Rady w siedzibie spółki (oddalonej od miejsca zamieszkania członka Rady o kilkadziesiąt kilometrów), spełnia ww. przesłanki, jako odbycie drogi do oddalonego miejsca. Odrębnymi przepisami, o których mowa, jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Zgodnie z § 2 pkt 2 lit. a i d rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdów oraz innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Biorąc pod uwagę § 3 ust. 3 i 4 oraz § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy.

Wówczas pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Pracownikowi, który w czasie podróży poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości. Wydatki, o których mowa obejmują opłaty za przejazd drogami płatnymi i autostradami. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT, zwalnia się z opodatkowania diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, przy czym z art. 21 ust. 13 ustawy o PIT wynika, że powołany przepis stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym i przytoczonymi przepisami prawa Wnioskodawca stwierdza, że należności związane z udziałem w pracach rady nadzorczej z tytułu zwrotu kosztów przejazdu na posiedzenia rady nadzorczej, w wysokości udokumentowanej rachunkiem sporządzonym w oparciu o § 3 pkt 4 rozporządzenia oraz z tytułu zwrotu kosztów opłat za przejazd drogami płatnymi i autostradami wypłacone członkowi rady nadzorczej będą stanowiły przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT, otrzymywany przez osoby należące do składu rad nadzorczych osób prawnych. Przychód ten w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ustawy o PIT, będzie wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości określonych w rozporządzeniu. W treści art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy, inaczej, niż w przepisie oznaczonym literą a tego punktu, posłużono się terminem „podróż” bez określania „służbowa”. W związku z tym zakres zwolnienia nie został ograniczony jedynie do podróży służbowej w rozumieniu art. 77(5) § 1 kodeksu pracy, ale do wszelkich podróży (przebywania drogi do jakiegoś odległego miejsca) osób nie będących pracownikami, przy spełnieniu warunków z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca stwierdza zatem, że zwrot kosztów z tytułu dojazdu członka rady nadzorczej z miejscowości jego zamieszkania (innej niż siedziba Spółki) do siedziby Spółki na posiedzenie rady nadzorczej i wypłacone tym tytułem należności korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie ma więc obowiązku poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 1095/18 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy stanowi, że źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 powołanej ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Tym samym, za przychód członka rady nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie – nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu – ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka zarządu, rady nadzorczej lub innego organu stanowiącego osoby prawnej, niezależnie od sposobu powołania.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

‒ do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Z treści art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika, że przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 1095/18 wskazał, że powołany przepis wprost wyróżnia dwie sytuacje podlegające zwolnieniu. Pierwsza sytuacja dotyczy zwolnienia z ww. podatku diety i innych należności za czas podróży służbowej pracownika. Druga sytuacja dotyczy zwolnienia diety i innych należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem. Przy czym podlega ona dodatkowym warunkom określonym w treści art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które mają walor rozłączny, obok warunku niezaliczenia w koszty uzyskania przychodów, który musi być spełniony każdorazowo.

Zdaniem sądu, w celu zdefiniowania pojęcia „podróży służbowej” należy odwołać się do art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Sąd wskazał, że w orzecznictwie akcentuje się, że podróż służbowa ma odbywać się na polecenie pracodawcy. Powołany wyżej przepis wskazuje na incydentalny, tymczasowy i krótkotrwały charakter podróży służbowej. Wykonywanie zadania służbowego w rozumieniu tego przepisu nie jest tym samym co wykonywanie wynikającej z zatrudnienia pracy określonego rodzaju, a stałe miejsce pracy w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, nie różni się od umówionego miejsca pracy, o którym stanowi art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy. Skoro tak, to traci na znaczeniu badanie, czy miejsce pracy zapisane w umowie o pracę jest adekwatne do rzeczywistego miejsca pracy pracownika. Z samego braku dostosowania miejsca pracy określonego w umowie o pracę do rzeczywistego miejsca wykonywania pracy, nie wynika, że pracownik jest w podróży służbowej tylko z tego względu, że wykonuje pracę w miejscu innym niż określona w umowie. Punktem ciężkości jest bowiem to, czy pracownik ma do wykonania zadanie w podróży służbowej, która w kompleksie jego obowiązków stanowi zjawisko nietypowe, okazjonalne, czy też wykonuje pracę przez niekrótki czas w innym miejscu (nawet za granicą) niż zapisane w umowie o pracę. Tym samym definicja „podróży służbowej” może być odnoszona tylko do „podróży służbowej” pracowników a nie do podróży osoby niebędącej pracownikiem. Brak uwzględnienia w wykładni ww. przepisów wyraźnego sformułowania „pracownik” (lit. a) i „osoba niebędąca pracownikiem” (lit. b) świadczy dobitnie o braku tożsamości ww. pojęć.

Skoro tak, to w ocenie Sądu, w odniesieniu do pojęcia „podróż”, który nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach, należy posłużyć się regułami wykładni językowej. W tym przypadku mowa tutaj o znaczeniu potocznym. Według Słownika Języka Polskiego (https://sjp. pwn.pl) „podróż” to „przebywanie drogi do odległego miejsca”. Wielki Słownik Języka Polskiego (https://www.wsjp.pl) definiuje „podróż” jako „pokonywanie drogi do jakiegoś znacznie oddalonego miejsca”. Słownik Języka Polskiego (https://sjp.pl/) wskazuje „podróż” jako „przebywanie drogi do odległego miejsca; przemierzanie rozległych terenów; podróżowanie”. W Małym Słowniku Języka Polskiego pod red. Elżbiety Sobol (Wyd. Naukowe PWN Warszawa 1995) „podróż” definiuje się jako: „przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca; podróżowanie”.

W opinii Sądu, należy tym samym przyjąć, że za „podróż” należy uznać „przebycie drogi do jakiegoś odległego (znacznie oddalonego) miejsca”. Z kolei wyrażenie „osoba niebędąca pracownikiem”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznacza każdą osobę, która nie jest pracownikiem. W myśl art. 2 Kodeksu pracy, „pracownikiem” jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Tym samym chodzi tutaj o odbywanie podróży przez osobę poza stosunkiem pracy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że w połączeniu z art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istotne staje się, aby wydatki z tego tytułu nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodu i aby zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Sąd zauważył, że w sprawie mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją.

W myśl art. 213 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm.), umowa spółki może ustanowić radę nadzorczą lub komisję rewizyjną albo oba te organy. Rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności (art. 219 § 1 Kodeksu spółek handlowych).

Stały nadzór nad działalnością spółki jest prawem i obowiązkiem rady nadzorczej. Oznacza to, że sprawowanie tego nadzoru musi mieć trwały charakter i odnosić się do całej spółki.

Sąd wskazał, że z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w umowie spółki ustanowiono radę nadzorczą. Zgodnie z umową spółki członkowie rady nadzorczej wykonują swoje prawa i obowiązki osobiście, a udział w posiedzeniach rady nadzorczej jest obowiązkiem członka rady. W umowie spółki w oparciu o art. 222¹ Kodeksu spółek handlowych określono, że członkom rady nadzorczej przysługuje wynagrodzenie miesięczne oraz dodatkowo zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach rady nadzorczej. Do kosztów związanych z udziałem w pracach rady nadzorczej Spółka zalicza zwrot kosztów dojazdu samochodem prywatnym jednego z członków rady nadzorczej, który dojeżdża na posiedzenia rady z innej miejscowości niż miejscowość, w której znajduje się siedziba Spółki. Posiedzenia rady nadzorczej odbywają się każdorazowo w siedzibie Spółki. Rada nadzorcza jest zwoływana nieregularnie, w miarę potrzeb, jednakże nie rzadziej niż raz na trzy miesiące. Spółka zwraca członkowi rady koszty przejazdu w wysokości udokumentowanej rachunkiem oraz dodatkowo udokumentowane koszty opłat za przejazd drogami płatnymi i autostradami. Niewątpliwie zaś – w ocenie Sądu – wspomniane wydatki zostały poniesione w celu uzyskania przychodów przewidzianych w treści art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na względzie powyższe należy uznać, że przychód otrzymywany przez członka rady nadzorczej z tytułu zwrotu kosztów przejazdu związanego z udziałem w pracach rady nadzorczej, w wysokości udokumentowanej rachunkiem sporządzonym w oparciu o § 3 pkt 4 rozporządzenia oraz z tytułu zwrotu kosztów opłat za przejazd drogami płatnymi i autostradami korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.