Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.216.2019.2.KM
z 19 czerwca 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2019 r. (data wpływu 8 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2019 r. (data wpływu 27 maja 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 15 maja 2019 r. (skutecznie doręczone 20 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 23 maja 2019 r. (data wpływu 27 maja 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 15 maja 2019 r. (skutecznie doręczone 20 maja 2019 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług planowania, budowy i utrzymania sieci operatorów telefonii komórkowej. Usługi te polegają w szczególności na:

  • planowaniu, wdrożeniu i rozwijaniu współdziałających sieci RAN, w modelach MORAN i MOCN,
  • modernizacji sieci współdziałających operatorów,
  • eksploatacji i utrzymaniu istniejących sieci RAN operatorów,
  • świadczeniu innych usług współdziałających i niewspółdziałających na rzecz operatorów
  • utrzymaniu infrastruktury technicznej,
  • zarządzaniu elementami sieci telekomunikacyjnej na rzecz operatorów,
  • zarządzaniu jakością wszystkich świadczonych usług,
  • koordynowaniu relacji umownych z podwykonawcami i Dostawcami,
  • koordynowaniu (pomiędzy operatorami) działań w zakresie implementacji zmian w sieci telekomunikacyjnej, usuwania incydentów lub awarii i problemów jakościowych, przy czym definicja „Awarii" zdefiniowana została jako stan niesprawności elementów Sieci Telekomunikacyjnej spowodowany zdarzeniem nagłym i nieprzewidzianym, którego skutkiem jest nieprawidłowe działanie Elementów Sieci Telekomunikacyjnej lub Usług;
  • zarządzaniu Lokalizacjami operatorów,
  • realizowaniu interwencji technicznych na elementach sieci core i sieci transmisyjnej operatorów,
  • utrzymywaniu infrastruktury budowlanej, klimatyzacyjnej i energetycznej w lokalizacji operatorów,
  • realizowaniu interwencji technicznych na elementach sieci core i sieci transmisyjnej operatorów.


Sieć komórkowa to infrastruktura i usługi związane z bezprzewodową transmisją głosu i danych. Telefonia komórkowa jest rodzajem telefonii bezprzewodowej. Jej sieć zamiast miedzianych przewodów składa się z nadajników (tzw. stacji bazowych, BTS), z których każda pokrywa określony obszar zasięgiem (tzw. komórka, ang. celi). Umożliwia to bezprzewodowe prowadzenie rozmów i korzystanie z bezprzewodowego dostępu do Internetu. Dzięki technice przełączania się pomiędzy stacjami bazowymi możliwe jest kontynuowanie rozmowy podczas przemieszczania się. Gdy sygnał z jednego nadajnika będzie słaby, a w zasięgu będzie nadajnik z silniejszym sygnałem (będzie bliżej), nastąpi automatyczna zmiana nadajnika i kontynuowanie połączenia. Jednak, żeby tak zdefiniowana sieć mogła działać, a klienci operatorów mogli bez ograniczeń i zakłóceń z niej korzystać, konieczne jest zarządzanie tą siecią, jej monitorowanie i natychmiastowe reagowanie w przypadku awarii czy różnego rodzaju incydentów.

Realizując postanowienia umów zawartych z operatorami Wnioskodawca zmuszony jest między innymi nie tylko zatrudniać pracowników o ściśle określonych kompetencjach, ale także utrzymywać w stanie gotowości wykwalifikowane zasoby, które w przypadku nawet drobnej awarii czy incydentu, natychmiast będą mogły dotrzeć na miejsce zdarzenia, podjąć niezbędne czynności i w określonym czasie przywrócić prawidłowe działanie sieci. Czasy na usuwanie awarii zostały także określone w umowach na świadczenie usług podpisanych pomiędzy Wnioskodawcą a Operatorami.

Nałożone zobowiązania wynikające z umów, stanowią podstawę należytego wykonania usług, jednocześnie wymuszają na Wnioskodawcy nałożenie na określoną grupę pracowników obowiązku pozostawania poza normalnymi godzinami pracy, w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o prace z tymi pracownikami, w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, co jest zgodne z art. 151(5) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy.

Dyżur pracowniczy to pozostawanie pracowników poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy w miejscu zleconym przez Wnioskodawcę (pracodawcę), zatem jego cechą charakterystyczną jest gotowość podjęcia pracy na żądanie Wnioskodawcy (pracodawcy). Pełnienie dyżuru nie zobowiązuje jednak pracowników do bezwzględnego pozostawania w domu, lecz muszą pozostawać w gotowości do wykonywania pracy. Przekazując pracownikom telefony komórkowe i wydając polecenie ich odbierania, pracodawca dąży do zapewnienia sobie pewniejszego kontaktu z pracownikami w dniach i godzinach wyznaczonych w czasie pełnionego dyżuru. Taka potrzeba wynika ze specyfiki działalności Wnioskodawcy oraz z charakteru funkcji pełnionej przez pracowników. Zatem może się zdarzyć, że w trakcie pełnionego dyżuru pracownik będzie wykorzystywał udostępniony samochód służbowy do różnego rodzaju przejazdów, posiadając jednak telefon komórkowy w każdym momencie i z każdego miejsca będzie mógł po odebraniu wezwania o awarii udać się na miejsce zdarzenia, w celu usuwania jej skutków i przywrócenia działania sieci. Sprawne i skuteczne usuwanie skutków awarii jest możliwe wyłącznie poprzez:

  • bezzwłoczne dotarcie na miejsce awarii (tj. czas na dojazd, ustalenie przyczyn, usunięcie skutków awarii oraz przywrócenie działania sieci - maksymalnie 4 godziny w trybie P1 dla dowolnego miejsca w kraju) przy użyciu samochodów służbowych, (tryb P1 oznacza awarię o bardzo dużym wpływie na działanie sieci)
  • użycie profesjonalnych narzędzi, przyrządów a nierzadko również sprzętu umożliwiającego realizację zadań na wysokościach, który znajdują się na wyposażeniu samochodu służbowego używanego w trakcie pełnionego dyżuru pracowniczego w celu maksymalnego skrócenia czasu usuwania awarii,
  • zaangażowanie odpowiednio wykwalifikowanych pracowników.


Korzystanie z samochodów służbowych w takim stanie rzeczy jest koniecznością.

Wnioskodawca zamierza posiąść samochody osobowe (planowany jest leasing), które będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych.

Ww. samochody osobowe będą mieściły się w definicji zawartej w art. 2 pkt 34 ustawy, nie będą zaliczane do któregokolwiek punktu z art. 86a ust. 9 ustawy.

Wnioskodawca wprowadzi zasady używania samochodów służbowych, które obejmą zakaz używania ich do celów prywatnych, prowadzona będzie ewidencja przebiegu pojazdów, a także Wnioskodawca zamontuje w samochodach systemy GPS, które dodatkowo pozwolą weryfikować wykorzystywanie aut do celów służbowych. Do tego, co do zasady, samochody mają być przechowywane na parkingach lub na terenie Wnioskodawcy, gdy jest to możliwe i uzasadnione ekonomicznie wykonywaną pracą. Za zgodą Wnioskodawcy pracownicy, którym zlecana jest praca na dyżurze, mogą parkować samochody w swoich miejscach zamieszkania, o ile jest to uzasadnione wykonywanymi obowiązkami. Wnioskodawca planuje złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej, w terminie 7 dni od dnia, w którym poniesie pierwszy wydatek związany z przedmiotowymi pojazdami.


Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wydatki ponoszone w związku z wykorzystaniem samochodów osobowych (tzw. samochodów poolowych) w trakcie pełnionych przez pracowników dyżurów, to tylko i wyłącznie koszty paliwa.


Wykorzystanie samochodów osobowych (samochodów poolowych) w trakcie pełnienia dyżuru nie wpływa ani na wartość raty leasingowej, ani na wartość ubezpieczenia pojazdu. Podkreślenia wymaga fakt, że pracownicy, którym zlecana jest praca na dyżurze pracowniczym otrzymują do użytku służbowego samochody osobowe (samochody poolowe), które są im niezbędne do pracy - w każdym momencie i z każdego miejsca w przypadku wystąpienia awarii sieci (sieci rozmieszczonej na terenie całego kraju) muszą udać się na miejsce zdarzenia by natychmiast przywrócić działanie sieci komórkowej. Co ważne pełnienie dyżuru nie zobowiązuje pracowników do bezwzględnego pozostawania w domu, lecz do pozostawania w gotowości do wykonywania pracy. Wnioskodawca dąży do zapewnienia sobie pewniejszego kontaktu z pracownikami w dniach i godzinach wyznaczonych w czasie pełnionego dyżuru. Taka potrzeba wynika ze specyfiki działalności Wnioskodawcy (całodobowe, bezwzględnie bezawaryjne utrzymanie sieci komórkowej operatorów) oraz z charakteru funkcji pełnionej przez pracowników.


Wnioskodawca wskazał również, że zasady używania w Spółce służbowych pojazdów samochodowych są określone w ramach stosownej „Procedury użytkowania samochodów służbowych” (dalej: Procedura) - Załącznik Nr 4 Regulamin korzystania z samochodów poolowych - (dalej: Załącznik). Załącznik ściśle definiuje:

  • „Samochody poolowe” - samochody przeznaczone wyłącznie do użytku służbowego w dni robocze, nieprzypisane do Użytkownika indywidualnego, administrowane przez Pool Managera;
  • Pool Menager - osoba odpowiedzialna za koordynowanie procesu użytkowania powierzonych samochodów poolowych w przypisanej lokalizacji;
  • Użytkownik samochodu poolowego (Użytkownik) - pracownik lub współpracownik Wnioskodawcy, któremu wydany został samochód poolowy do celów służbowych;
  • Oświadczenie/Protokół zdawczo-odbiorczy - dokument potwierdzający wydanie samochodu poolowego Użytkownikowi;
  • Baza samochodów poolowych - baza danych zawierająca podstawowe informacje na temat samochodów poolowych administrowana przez Pool Managera.


Ten sam Załącznik Nr 4 określa także zasady użytkowania tego rodzaju samochodów w Spółce. Samochody poolowe, wykorzystywane są wyłącznie do celów służbowych i wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalnością Spółki. Załącznik do Procedury wprowadza bezwzględny zakaz używania samochodów poolowych do jakichkolwiek celów prywatnych pracowników /użytkowników. Zgodnie z Załącznikiem, użycie samochodów poolowych w celu prywatnym może skutkować nałożeniem na pracownika/użytkownika kary porządkowej przewidzianej w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy. Użycie samochodu poolowego do celów prywatnych może również stanowić przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem albo zostać uznane za ciężkie nadużycie podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadniające, w zależności od okoliczności konkretnej sprawy, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Użytkownik samochodu poolowego wykorzystujący ww. pojazdy, jest zobowiązany do złożenia oświadczenia według ustalonego w Procedurze wzoru, w którym deklaruje zapoznanie z Procedurą oraz zapoznanie się z konsekwencjami w przypadku użycia do celów prywatnych samochodu poolowego, przeznaczonego wyłącznie do celów służbowych.


W zakresie obowiązków pracownika/użytkownika samochodów poolowych mieści się m.in. co do zasady:

  • obowiązek po zakończonej jeździe parkowania pojazdu wykorzystywanego wyłącznie do celów służbowych na terenie wskazanym przez Spółkę (nie ma możliwości korzystania z pojazdu poza godzinami pracy, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie służbowe);
  • obowiązek zdania kluczyków wraz z dowodem rejestracyjnym po zakończeniu jazdy służbowej, w wyznaczonym miejscu;
  • obowiązek dbania, aby na każdej fakturze potwierdzającej nabycie paliwa lub pozostałych wydatków eksploatacyjnych był podany numer rejestracyjny pojazdu (w przypadku ewentualnego, incydentalnego nabycia poza systemem kart flotowych);
  • obowiązek dbałości o sprawność techniczną pojazdu poprzez zgłoszenia awarii, szkód komunikacyjnych, zachowanie trzeźwości, prawidłowe eksploatowanie pojazdu i właściwe zabezpieczenie po zakończeniu jazdy;
  • w Spółce powołane jest również stanowisko Pool Menagera - osoby odpowiedzialnej za koordynowanie procesu użytkowania powierzonych samochodów poolowych w przypisanej lokalizacji;
  • procedura określa również obowiązek i zasady prowadzenia ewidencji przebiegu ww. pojazdów.


Spółka wskazuje następujące okoliczności obiektywnie potwierdzające brak możliwości wykorzystania do użytku prywatnego samochodu osobowego (samochodu poolowego) użytkowanego w trakcie pełnienia dyżuru pracowniczego:

  • wprowadzenie regulaminu - „Procedury użytkowania samochodów służbowych” (dalej: Procedura) - Załącznik Nr 4 Regulamin korzystania z samochodów poolowych;
  • wprowadzenie Załącznikiem Nr 4 Regulamin korzystania z samochodów poolowych jasnych i konkretnych zasad użytkowania tego rodzaju samochodów w Spółce polegających na:
    • nakazie wykorzystywania samochodów osobowych (samochodów poolowych) wyłącznie do celów służbowych i wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalnością Spółki,
    • wprowadzeniu bezwzględnego zakazu używania samochodów osobowych (samochodów poolowych) do jakichkolwiek celów prywatnych pracowników/użytkowników. Zgodnie z Załącznikiem Nr 4, użycie samochodów osobowych (samochodów poolowych) w celu prywatnym może skutkować nałożeniem na pracownika/użytkownika kary porządkowej przewidzianej w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy. Użycie samochodów osobowych (samochodów poolowych) do celów prywatnych może również stanowić przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem albo zostać uznane za ciężkie nadużycie podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadniające, w zależności od okoliczności konkretnej sprawy, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika,
    • nałożeniu obowiązku po zakończonej jeździe parkowania pojazdu wykorzystywanego wyłącznie do celów służbowych na terenie wskazanym przez Spółkę (nie ma możliwości korzystania z pojazdu poza godzinami pracy, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie służbowe),
    • obowiązku zdania kluczyków wraz z dowodem rejestracyjnym po zakończeniu jazdy służbowej, w wyznaczonym miejscu,
    • obowiązku dbania, aby na każdej fakturze potwierdzającej nabycie paliwa lub pozostałych wydatków eksploatacyjnych był podany numer rejestracyjny pojazdu (w przypadku ewentualnego, incydentalnego nabycia poza systemem kart flotowych),
    • obowiązku dbałości o sprawność techniczną pojazdu poprzez zgłoszenia awarii, szkód komunikacyjnych, zachowanie trzeźwości, prawidłowe eksploatowanie pojazdu i właściwe zabezpieczenie po zakończeniu jazdy,
    • powołaniu w Spółce stanowiska Pool Menagera - osoby odpowiedzialnej za koordynowanie procesu użytkowania powierzonych samochodów poolowych w przypisanej lokalizacji,
    • określeniu obowiązku i zasady prowadzenia ewidencji przebiegu ww. pojazdów.


Ponadto w Spółce istnieją jasno ustalone zasady nadzoru nad używaniem samochodów poolowych w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, w tym pełnionych dyżurów pracowniczych - pojazdy których dotyczy wniosek, są wyposażone w system lokalizacji satelitarnej pojazdów, zapewniający ewidencjonowanie eksploatacji służbowych pojazdów samochodowych. Raporty generowane w ww. systemie pozwalają m.in. na dokonanie rozliczenia tras przejazdów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy gdy w trakcie pełnionego dyżuru (bezwzględna gotowość do wykonania pracy) pracownik będzie wykorzystywał udostępniony samochód służbowy do wszelkiego rodzaju przejazdów (np. przejazd do sklepu), tak by z każdego miejsca i w każdym czasie mógł udać się na miejsce awarii, Wnioskodawca będzie miał prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od poniesionych wydatków związanych z pojazdami samochodowymi?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

  1. nabycia towarów i usług,
  2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

(...)


Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest wykorzystywanie zakupionych towarów lub usług do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Od 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, VAT w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Podstawą wprowadzonych zmian jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z 28 grudnia 2013 r., str. 51). Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

Na mocy art. 86a ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

  1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
  2. należnego z tytułu:
    • świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
    • dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca.
    • wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
  3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
  4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.


Za pojazdy samochodowe według art. 2 pkt 34 ustawy uznaje się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z póżn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej lub art. 86a ust. 3 ustawy VAT).

W świetle art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

  1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
  2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
  3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku mieszanego.


Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie mieszane należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób mieszany. Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów mieszanych. Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony ze względu na swoje cechy konstrukcyjne służy co do zasady użytkowi mieszanemu, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

  1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
    1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
    2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
  2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

  1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
  2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

  1. przeznaczonych wyłącznie do:
    1. odprzedaży,
    2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
    3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
  2. w odniesieniu do których:
    1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
    2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.


Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).


Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

W myśl art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.


W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj.

  • sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz
  • wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.


Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tego pojazdu.

Pracownicy, którym zlecana jest praca na dyżurze pracowniczym otrzymują do użytku służbowego samochody osobowe, które są im niezbędne do pracy - w każdym momencie i z każdego miejsca w przypadku wystąpienia awarii muszą udać się na miejsce zdarzenia by natychmiast przywrócić działanie sieci komórkowej. Co ważne pełnienie dyżuru nie zobowiązuje pracowników do bezwzględnego pozostawania w domu, lecz do pozostawania w gotowości do wykonywania pracy.

Przekazując pracownikom telefony komórkowe i wydając polecenie ich odbierania, Wnioskodawca dąży do zapewnienia sobie pewniejszego kontaktu z pracownikami w dniach i godzinach wyznaczonych w czasie pełnionego dyżuru. Taka potrzeba wynika ze specyfiki działalności Wnioskodawcy oraz z charakteru funkcji pełnionej przez pracowników.

Pracownicy otrzymają zakaz używania samochodów na cele prywatne. Dla samochodów używanych w trakcie pełnienia dyżuru pracowniczego prowadzona będzie ewidencja przebiegu. Wnioskodawca planuje dodatkowo założyć w autach służbowych lokalizatory GPS, które pozwolą weryfikować pokonywane trasy.

Zatem wykorzystywanie samochodu służbowego do wszelkiego rodzaju przejazdów (w tym przejazd np. do sklepu) w czasie pełnienia dyżuru pracowniczego należy uznać za używany wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Pracownik ma obowiązek stawić się w miejscu awarii, w czasie maksymalnie najkrótszym, a zatem natychmiast z tego miejsca, w którym się w danej chwili znajduje - przy jednoczesnym uwzględnieniu faktu, że pracodawca nie dookreśla miejsca, z którego ma być pełniony dyżur pracowniczy. Zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy - nie ma przeszkód, by miejsce dyżuru zostało określone przez wskazanie pewnego obszaru, w którym pracownik miałby przebywać, bądź pośrednio przez ustalenie czasu, w jakim musi on dotrzeć do zakładu pracy lub innego miejsca wskazanego przez pracodawcę w razie zaistnienia konieczności wykonywania pracy.

Trudno zatem nie uznać, że w przypadku przejazdów powierzonym samochodem służbowym, pracownik pełniący dyżur pracowniczy nie realizuje celu gospodarczego Wnioskodawcy (pracodawcy).

Nie ulega bowiem wątpliwości, że obowiązki pracownika pełniącego dyżur pracowniczy rozpoczynają się zasadniczo z godziną jego objęcia i kończą z upływem czasu wyznaczonego przez Wnioskodawcę. Znajduje to potwierdzenie w art. 2 pkt 1 Dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz. U. L 299, s. 9), zgodnie z którym czas pracy oznacza każdy okres, podczas którego pracownik pracuje, jest do dyspozycji pracodawcy oraz wykonuje swoje działania lub spełnia obowiązki, zgodnie z przepisami krajowymi lub praktyką krajową. W przypadku zatem tzw. pracowników mobilnych, a za takich należy uznać pracowników realizujących zadania poprzez udanie się na miejsce awarii, czas ich przejazdów jest ściśle związany z charakterem ich pracy, a tym samym pozostaje w ścisłym związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, na rzecz którego świadczą pracę.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.


Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.


Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.


Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy też podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

  1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
  2. należnego z tytułu:

    1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
    2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
    3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
  3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
  4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.


Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

  1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
  2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
  3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zgodnie zatem z ww. regulacjami, podatnikowi przysługiwać będzie ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

  1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
    1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
    2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
  2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.


Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

  1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
  2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne (art. 86a ust. 4 ustawy ).

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy – do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

  1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

    1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
    2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
  2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
  3. pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

    1. agregat elektryczny/spawalniczy,
    2. do prac wiertniczych,
    3. koparka, koparko-spycharka,
    4. ładowarka,
    5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
    6. żuraw samochodowy

– jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.


W myśl art. 86a ust. 5 ustawy – warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

  1. przeznaczonych wyłącznie do:

    1. odprzedaży,
    2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
    3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
    - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
  2. w odniesieniu do których:

    1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
    2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.


Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług planowania, budowy i utrzymania sieci operatorów telefonii komórkowej.

Realizując postanowienia umów zawartych z operatorami Wnioskodawca zmuszony jest między innymi nie tylko zatrudniać pracowników o ściśle określonych kompetencjach, ale także utrzymywać w stanie gotowości wykwalifikowane zasoby, które w przypadku nawet drobnej awarii czy incydentu, natychmiast będą mogły dotrzeć na miejsce zdarzenia, podjąć niezbędne czynności i w określonym czasie przywrócić prawidłowe działanie sieci. Czasy na usuwanie awarii zostały także określone w umowach na świadczenie usług podpisanych pomiędzy Wnioskodawcą a Operatorami.

Nałożone zobowiązania wynikające z umów, stanowią podstawę należytego wykonania usług, jednocześnie wymuszają na Wnioskodawcy nałożenie na określoną grupę pracowników obowiązku pozostawania poza normalnymi godzinami pracy, w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o prace z tymi pracownikami, w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, co jest zgodne z art. 151(5) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy.

Dyżur pracowniczy to pozostawanie pracowników poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy w miejscu zleconym przez Wnioskodawcę (pracodawcę), zatem jego cechą charakterystyczną jest gotowość podjęcia pracy na żądanie Wnioskodawcy (pracodawcy). Pełnienie dyżuru nie zobowiązuje jednak pracowników do bezwzględnego pozostawania w domu, lecz muszą pozostawać w gotowości do wykonywania pracy. Przekazując pracownikom telefony komórkowe i wydając polecenie ich odbierania, pracodawca dąży do zapewnienia sobie pewniejszego kontaktu z pracownikami w dniach i godzinach wyznaczonych w czasie pełnionego dyżuru. Taka potrzeba wynika ze specyfiki działalności Wnioskodawcy oraz z charakteru funkcji pełnionej przez pracowników. Zatem może się zdarzyć, że w trakcie pełnionego dyżuru pracownik będzie wykorzystywał udostępniony samochód służbowy do różnego rodzaju przejazdów, posiadając jednak telefon komórkowy w każdym momencie i z każdego miejsca będzie mógł po odebraniu wezwania o awarii udać się na miejsce zdarzenia, w celu usuwania jej skutków i przywrócenia działania sieci.

Korzystanie z samochodów służbowych w takim stanie rzeczy jest koniecznością.

Wnioskodawca zamierza posiąść samochody osobowe (planowany jest leasing), które będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych. Ww. samochody osobowe będą mieściły się w definicji zawartej w art. 2 pkt 34 ustawy, nie będą zaliczane do któregokolwiek punktu z art. 86a ust. 9 ustawy. Wnioskodawca wprowadzi zasady używania samochodów służbowych, które obejmą zakaz używania ich do celów prywatnych, prowadzona będzie ewidencja przebiegu pojazdów, a także Wnioskodawca zamontuje w samochodach systemy GPS, które dodatkowo pozwolą weryfikować wykorzystywanie aut do celów służbowych. Do tego, co do zasady, samochody mają być przechowywane na parkingach lub na terenie Wnioskodawcy, gdy jest to możliwe i uzasadnione ekonomicznie wykonywaną pracą. Za zgodą Wnioskodawcy pracownicy, którym zlecana jest praca na dyżurze, mogą parkować samochody w swoich miejscach zamieszkania, o ile jest to uzasadnione wykonywanymi obowiązkami. Wnioskodawca planuje złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej, w terminie 7 dni od dnia, w którym poniesie pierwszy wydatek związany z przedmiotowymi pojazdami.


Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wydatki ponoszone w związku z wykorzystaniem samochodów osobowych (tzw. samochodów poolowych) w trakcie pełnionych przez pracowników dyżurów, to tylko i wyłącznie koszty paliwa.


Wykorzystanie samochodów osobowych (samochodów poolowych) w trakcie pełnienia dyżuru nie wpływa ani na wartość raty leasingowej, ani na wartość ubezpieczenia pojazdu. Podkreślenia wymaga fakt, że pracownicy, którym zlecana jest praca na dyżurze pracowniczym otrzymują do użytku służbowego samochody osobowe (samochody poolowe), które są im niezbędne do pracy - w każdym momencie i z każdego miejsca w przypadku wystąpienia awarii sieci (sieci rozmieszczonej na terenie całego kraju) muszą udać się na miejsce zdarzenia by natychmiast przywrócić działanie sieci komórkowej. Co ważne pełnienie dyżuru nie zobowiązuje pracowników do bezwzględnego pozostawania w domu, lecz do pozostawania w gotowości do wykonywania pracy. Wnioskodawca dąży do zapewnienia sobie pewniejszego kontaktu z pracownikami w dniach i godzinach wyznaczonych w czasie pełnionego dyżuru. Taka potrzeba wynika ze specyfiki działalności Wnioskodawcy (całodobowe, bezwzględnie bezawaryjne utrzymanie sieci komórkowej operatorów) oraz z charakteru funkcji pełnionej przez pracowników.

Wnioskodawca wskazał również, że zasady używania w Spółce służbowych pojazdów samochodowych są określone w ramach stosownej „Procedury użytkowania samochodów służbowych” (dalej: Procedura) - Załącznik Nr 4 Regulamin korzystania z samochodów poolowych – szczegóły w opisie zdarzenia przyszłego.

Ten sam Załącznik Nr 4 określa także zasady użytkowania tego rodzaju samochodów w Spółce. Samochody poolowe, wykorzystywane są wyłącznie do celów służbowych i wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalnością Spółki. Załącznik do Procedury wprowadza bezwzględny zakaz używania samochodów poolowych do jakichkolwiek celów prywatnych pracowników /użytkowników. Zgodnie z Załącznikiem, użycie samochodów poolowych w celu prywatnym może skutkować nałożeniem na pracownika/użytkownika kary porządkowej przewidzianej w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy. Użycie samochodu poolowego do celów prywatnych może również stanowić przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem albo zostać uznane za ciężkie nadużycie podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadniające, w zależności od okoliczności konkretnej sprawy, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Użytkownik samochodu poolowego wykorzystujący ww. pojazdy, jest zobowiązany do złożenia oświadczenia według ustalonego w Procedurze wzoru, w którym deklaruje zapoznanie z Procedurą oraz zapoznanie się z konsekwencjami w przypadku użycia do celów prywatnych samochodu poolowego, przeznaczonego wyłącznie do celów służbowych.

W zakresie obowiązków pracownika/użytkownika samochodów poolowych mieści się m.in. co do zasady: obowiązek po zakończonej jeździe parkowania pojazdu wykorzystywanego wyłącznie do celów służbowych na terenie wskazanym przez Spółkę (nie ma możliwości korzystania z pojazdu poza godzinami pracy, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie służbowe), obowiązek zdania kluczyków wraz z dowodem rejestracyjnym po zakończeniu jazdy służbowej, w wyznaczonym miejscu, obowiązek dbania, aby na każdej fakturze potwierdzającej nabycie paliwa lub pozostałych wydatków eksploatacyjnych był podany numer rejestracyjny pojazdu (w przypadku ewentualnego, incydentalnego nabycia poza systemem kart flotowych), obowiązek dbałości o sprawność techniczną pojazdu poprzez zgłoszenia awarii, szkód komunikacyjnych, zachowanie trzeźwości, prawidłowe eksploatowanie pojazdu i właściwe zabezpieczenie po zakończeniu jazdy, w Spółce powołane jest również stanowisko Pool Menagera - osoby odpowiedzialnej za koordynowanie procesu użytkowania powierzonych samochodów poolowych w przypisanej lokalizacji, procedura określa również obowiązek i zasady prowadzenia ewidencji przebiegu ww. pojazdów.


Spółka wskazała okoliczności obiektywnie potwierdzające brak możliwości wykorzystania do użytku prywatnego samochodu osobowego (samochodu poolowego) użytkowanego w trakcie pełnienia dyżuru pracowniczego, szczegółowo przedstawione w opisie sprawy.


Ponadto w Spółce istnieją jasno ustalone zasady nadzoru nad używaniem samochodów poolowych w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, w tym pełnionych dyżurów pracowniczych - pojazdy których dotyczy wniosek, są wyposażone w system lokalizacji satelitarnej pojazdów, zapewniający ewidencjonowanie eksploatacji służbowych pojazdów samochodowych. Raporty generowane w ww. systemie pozwalają m.in. na dokonanie rozliczenia tras przejazdów.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy gdy w trakcie pełnionego dyżuru pracownik będzie wykorzystywał udostępniony samochód służbowy do wszelkiego rodzaju przejazdów, np. do sklepu, będzie miał prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

W odniesieniu do powyższych wątpliwości, należy zaznaczyć, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z interpretacją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN przez pojęcie „wyłącznie” należy rozumieć „tylko” oraz „jedynie”. Przy definiowaniu słowa „wyłącznie” mogą być również pomocne synonimy tego słowa, wśród których wskazuje się: absolutnie; bezwzględnie; całkowicie; jedynie; tylko; zupełnie. Zatem możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z pojazdami samochodowymi dotyczy tylko tych pojazdów, które przeznaczone są jedynie do wykonywania czynności służbowych, tym samym nie są wykorzystywane, choćby przejściowo, w inny sposób.

Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Analiza przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz przywołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że opisana przez Wnioskodawcę procedura nie wyklucza użycia przedmiotowych samochodów służbowych do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wprowadzenie przez Wnioskodawcę regulaminu używania samochodów służbowych wyłącznie w celach służbowych, nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Wnioskodawcę stosownej procedury użytkowania tego pojazdu, która wykluczy jego potencjalne użycie do celów prywatnych.

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, w razie przypadków użycia przez pracownika samochodu do celów prywatnych wprowadzi regulację przewidującą nałożenie na pracownika / użytkownika kary porządkowej. Wskazana sytuacja może również stanowić przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy o pracę. W związku z tym, z okoliczności sprawy wprost wynika, że nawet sam Wnioskodawca zakłada ewentualne naruszenie zasad korzystania z samochodu służbowego i jego wykorzystywanie przez pracowników do celów prywatnych.

Przepisy art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, na podstawie których przysługuje pełne prawo do odliczenia do wydatków związanych z samochodami osobowymi, wskazują na wykluczenie użycia ich do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Zatem gdy istnieje możliwość, nawet potencjalna, wykorzystywania samochodów przez pracowników do użytku osobistego, nie można uznać, że Wnioskodawca stworzył mechanizmy i wprowadził zasady eliminujące wykorzystywanie pojazdów do innych celów niż działalność gospodarcza. Użycie samochodów służbowych do celów osobistych pracowników, uznaje się za wykorzystywanie do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Wskazane przez Wnioskodawcę zasady nie zmieniają faktu, że samochody te będą służyły do celów „mieszanych”, tj. do celów działalności gospodarczych i jednocześnie innych niemieszczących się w tej kategorii, co wyklucza pełne odliczenie podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi pojazdami.

Z okoliczności sprawy wynika, że za zgodą Wnioskodawcy pracownicy, którym zlecana jest praca na dyżurze, mogą parkować samochody w swoich miejscach zamieszkania. Okoliczność ta wprost wskazuje, że pracownik ma do niego nielimitowany dostęp, i może go wykorzystać (jak wskazano) do wszelkiego rodzaju przejazdów, a zatem do przejazdów służbowych w trakcie pełnionego dyżuru ale również w każdej chwili może go wykorzystywać na cele prywatne, np. jak podkreślono – do przejazdów do sklepu lub załatwienia innych prywatnych potrzeb, co wbrew twierdzeniom Strony w żadnym wypadku nie może zostać uznane za realizowanie celu gospodarczego Wnioskodawcy. Pomimo tego, że pracownik jest gotowy do wykonania pracy i taki przejazd ma miejsce w trakcie pełnionego dyżuru pracowniczego, służy on wyłącznie celom osobistym pracownika.

Wobec tego wprowadzone przez Spółkę zasady (tj. regulamin, uzupełnianie danych w ewidencji przebiegu pojazdu, sankcje, nadzór za pomocą GPS) nie wykluczają obiektywnie prywatnego użytku tego pojazdu, tym samym planowane przez Wnioskodawcę działania nie wykluczają użycia samochodów służbowych przez pracowników Spółki do celów innych niż działalność gospodarcza.

Bez wpływu na powyższe rozstrzygnięcie pozostaje złożenie informacji VAT-26, skoro bowiem – jak wyżej stwierdzono – samochód służbowy nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, to Wnioskodawca nie będzie obowiązany do złożenia informacji VAT-26.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w świetle przedstawionych okoliczności sprawy, Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, ponieważ nie spełnia warunków, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).


Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj