Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.185.2019.1.RK
z 18 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2019 r. (data wpływu 19 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych diet zgodnie z ugodą mediacyjną, w dacie dokonania wypłaty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych diet zgodnie z ugodą mediacyjną, w dacie dokonania wypłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót związanych z budową dróg szynowych i kolei podziemnej PKD 42.12.Z. W związku z przedmiotem wykonywanej działalności Spółka zatrudnia m.in. pracowników na stanowiskach pracownik torowy, zawierając z nimi umowy o pracę. Pracownicy wykonują pracę poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy. Z uwagi na brak możliwości powrotu do miejsca zamieszkania, pracownikom zostaje zapewniony nocleg, a za dni odbytej podróży służbowej krajowej wypłaca się diety zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. W związku z tym, że w marcu 2017 roku nastąpiła zmiana właścicieli tj. udziałowców Spółki w wyniku sprzedaży udziałów, wyżej wymienione sposoby rozliczenia z pracownikami wysłanymi w podróż służbową, są stosowane przez Spółkę od dnia zakupu udziałów. W wyniku braku wiedzy i odpowiednich dokumentów za lata wcześniejsze, obecny Zarząd nie jest w stanie stwierdzić sposobu wcześniejszego rozliczania Spółki z pracownikami wykonującymi pracę poza miejscem siedziby Spółki, co zostało potwierdzone podczas kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.

Z dniem 31-10-2017 roku Spółka rozwiązała z jednym z pracowników umowę o pracę za wypowiedzeniem przez oświadczenie pracownika w trybie art. 30 § 1 pkt 2 kodeksu pracy. Pracownik ten w dniu 23-01-2018 roku, pozwał Spółkę do właściwego sądu pracy o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 27.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem diet za podróże krajowe (tj. za cały okres zatrudnienia w Spółce od marca 2014 do października 2017, powód dokonał kalkulacji 900 dób razy dieta za dobę 30,00 zł). W dniu 11-05-2018 roku Sąd Rejonowy w (…), Wydział (…) na posiedzeniu niejawnym, o zapłatę diety, skierował strony na podstawie art. 183⁸ kpc do mediacji. W dniu 16-01-2019 roku została podpisana ugoda mediacyjna, w której pozwany zobowiązał się zapłacić na rzecz powoda kwotę 10.000 zł brutto z tytułu diet za odbyte przez powoda podróże służbowe. Spółka zgodnie z wyrokiem sądu wypłaciła zasądzoną należność w terminie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wypłacone diety zgodnie z ugodą mediacyjną, w dacie jej dokonania?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone diety zgodnie z ugodą mediacyjną stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich wypłaty na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W pierwszej kolejności Spółka chce wskazać, iż zatrudnienie pracowników stanowi naturalną konsekwencję prowadzenia działalności gospodarczej. Świadczona przez nich praca służy osiągnięciu przychodów, jak również zachowaniu lub zabezpieczeniu ich źródła.

W konsekwencji, związek wszelkich wydatków ponoszonych przez pracodawcę ze stosunku pracy z osiąganymi przez niego przychodami, jak również celowość ich ponoszenia są, w ocenie Spółki, niezaprzeczalne. Spółka uważa, że kosztami podatkowymi są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety i inne należności za czas podróży służbowych oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Wydatki związane z realizacją umów o pracę są wydatkami mającymi na celu osiągnięcie przychodu i związane są z utrzymaniem źródła przychodów. Świadczenie wypłacone przez Spółkę byłemu pracownikowi należy uznać, jako wynegocjowane w ramach ugody mediacyjnej za koszty pracy.

Skoro, zatem wydatek poniesiony przez Spółkę jest świadczeniem pozostającym w ścisłym związku ze stosunkiem pracy, jaki łączył pracodawcę z byłym pracownikiem, na rzecz której dokonano wypłaty, wydatek ten - jako mający na celu zabezpieczenie funkcjonowania przychodów podatnika - należy, w ocenie Spółki, uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów. Należy zaznaczyć również, że poniesione przez Spółkę koszty wypłaty diet na rzecz byłych pracowników mają na celu zabezpieczenie źródła jej przychodów poprzez możliwość zachowania dobrego imienia. Otóż uchylanie się od zasądzonej kwoty czy dopuszczenie do zerwania mediacji, naraziłoby Spółkę na jeszcze większe koszty (m.in. odsetki, koszty egzekucyjne czy sądowe), utratę dobrego imienia, czy pogorszenie relacji biznesowych, a co za tym idzie, ograniczenie możliwości działania na rynku i utratę źródeł przychodów. Dlatego też Spółka podpisując ugodę mediacyjną i dokonując w terminie wypłaty zasądzonej kwoty, działała zasadnie i racjonalnie z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej. Tym zachowaniem Spółka uczyniła wszystko, aby utrzymać źródło przychodów w niezmienionym stanie tak, aby funkcjonowało w bezpieczny sposób. Ponadto, koszty te nie zostały zaliczone do katalogu wydatków, niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów zawarta w powyższym artykule wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie ich źródła, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W związku z przedstawioną definicją, do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć tzw. koszty pracownicze. Pojęcie to obejmuje przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, ale może obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Świadczenia na rzecz pracowników są - co do zasady - kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy, czy też regulamin pracy chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka wypłaca pracownikom diety z tytułu podróży służbowej zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. W związku z tym, że w marcu 2017 roku nastąpiła zmiana udziałowców Spółki w wyniku sprzedaży udziałów, wyżej wymienione sposoby rozliczenia z pracownikami wysłanymi w podróż służbową, są stosowane przez Spółkę od dnia zakupu udziałów. W wyniku braku wiedzy i odpowiednich dokumentów za lata wcześniejsze, obecny Zarząd nie jest w stanie stwierdzić sposobu wcześniejszego rozliczania Spółki z pracownikami wykonującymi pracę poza miejscem siedziby Spółki, co zostało potwierdzone podczas kontroli Państwowej Inspekcji Pracy. Spółka rozwiązała z jednym z pracowników umowę o pracę za wypowiedzeniem przez oświadczenie pracownika w trybie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy. Pracownik Spółki w dniu 23 stycznia 2018 roku pozwał Wnioskodawcę do właściwego sądu pracy o zasądzenie od Spółki na jego rzecz kwoty wraz z ustawowymi odsetkami tytułem wypłaty diet za podróże krajowe (tj. za cały okres zatrudnienia w Spółce od marca 2014 r. do października 2017 r.) W dniu 11 maja 2018 roku Sąd Rejonowy w (…), Wydział (…) skierował strony na podstawie art. 183⁸ kpc do mediacji. W dniu 16 stycznia 2019 roku została podpisana ugoda mediacyjna, w której Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz byłego pracownika kwotę 10.000 zł brutto z tytułu diet za odbyte przez niego podróże służbowe. Spółka zgodnie z wyrokiem sądu wypłaciła zasądzoną należność w terminie.

Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych diet byłemu pracownikowi zgodnie z umową mediacyjną, w dacie dokonania wypłaty.

Zgodnie z definicją legalną zawartą w art. art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy podróż służbowa rozumiana jest, jako wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika lub w której znajduje się siedziba pracodawcy. Treść powyższego artykułu odnosi się również do sposobu obliczania należności za odbytą podróż służbową. Podstawą obliczania należności stanowią przepisy rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. W tym akcie Minister Pracy i Polityki społecznej określa wysokość diet uwzględniając czas trwania podróży oraz warunki zwrotu kosztów za przejazdy, dojazdy środkami komunikacji miejscowej, noclegi i inne niezbędne udokumentowane wydatki.

Należności wypłacane pracownikom z tytułu delegacji służbowych są zawarte w zakresie, określonym w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm., dalej: „updof”), gdyż przepis ten stanowi: „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności:

1. wynagrodzenia zasadnicze,
2. wynagrodzenia za godziny nadliczbowe,
   
3. różnego rodzaju dodatki,
   
4. nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.
   
   

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 4g updop, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 tj. m.in. z tytułu delegacji służbowych wypłacone przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne (a są należne dopiero z chwilą przedstawienia przez pracownika rozliczenia delegacji) pod warunkiem, że zostały wypłacone lub pozostawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączące strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do tych należności stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 updop.

Zatem należności przysługujące pracownikom z tytułu podróży służbowych uważane są za przychody ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust.1 updof. To oznacza, że tego rodzaju wydatki ujmuje się w kosztach podatkowych na zasadach przewidzianych dla wynagrodzeń.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 57 updop: „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji pracownikowi wypłat świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 updop (…).

Z powyższych uregulowań wynika, że świadczenie wypłacone przez Spółkę byłemu pracownikowi należy uznać, jako wynegocjowane w ramach ugody mediacyjnej za koszty pracownicze. Skoro, zatem wydatek poniesiony przez Spółkę jest świadczeniem pozostającym w ścisłym związku ze stosunkiem pracy, jaki łączył pracodawcę z byłym pracownikiem, na rzecz którego dokonano wypłaty, to wydatek ten - jako mający na celu zabezpieczenie funkcjonowania przychodów podatnika – należy uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody sądowej. Wypłacone diety na podstawie ugody mediacyjnej stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich faktycznej wypłaty, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 updop na zasadach przewidzianych dla wynagrodzeń pracowniczych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.