Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPB3/4510-98/16-2/KP
z 13 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 636/16 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 386/17 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2016 r. (data wpływu 26 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu obliczania proporcji kosztów uzyskanych z działalności zwolnionej do kosztów poniesionych w związku z działalnością opodatkowaną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu obliczania proporcji kosztów uzyskanych z działalności zwolnionej do kosztów poniesionych w związku z działalnością opodatkowaną.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 11 maja 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak ITPB3/4510-98/16/DK, w której uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdził, że art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy w danym okresie funkcjonują dwa różne źródła dochodów, tj. opodatkowane i nieopodatkowane/zwolnione i nie ma możliwości ustalenia kosztów uzyskania przychodów przypadających na poszczególne źródła. Z całej ogólnej sumy przychodów i kosztów podatkowych podatnik musi wyodrębnić te, które mają wpływ na dochód podlegający opodatkowaniu i wyeliminować te, które nie powinny mieć tego wpływu. Jeżeli określone źródło dochodów zostało utworzone w trakcie roku podatkowego, wówczas uwzględnia się porównywalne dane, tj. przychody od daty powstania tego źródła w trakcie roku podatkowego (a nie od początku roku podatkowego).

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 11 maja 2016 r. znak ITPB3/4510-98/16/DK wniósł pismem z dnia 25 maja 2016 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (data wpływu 31 maja 2016 r.).

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 4 lipca 2016 r. znak ITPB3/4510-1-17/16/KP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 11 maja 2016 r. znak ITPB3/4510-98/16/DK złożył skargę z dnia 5 sierpnia 2016 r. (data wpływu 9 sierpnia 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 636/16 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 11 maja 2016 r. znak: ITPB3/4510-98/16/DK.

W wyroku tym Sąd wskazał między innymi, że: (…)W sytuacji braku możliwości przypisania danych kosztów do poszczególnych źródeł przychodów, aby ustalić jaka część kosztów powinna obniżać dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, podatnik powinien zastosować proporcję przychodów zwolnionych z opodatkowania do ogólnej sumy osiągniętych przychodów (tzw. klucz przychodowy). Ze wskazanych regulacji nie wynika jednak za jaki okres powinno dojść do obliczenia wskazanej w nim proporcji, a więc określenia stosunku przychodów opodatkowanych do przychodów zwolnionych. W tym względzie należy odwołać się do art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p., zgodnie z którym dochodem (z pewnymi zastrzeżeniami, które nie mają w rozpatrywanej sprawie zastosowania), jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Cechą zatem dochodu jest obliczanie go w okresie rocznym. Metoda rocznego obliczania dochodu oznacza, że podlegający opodatkowaniu dochód jest ustalany na podstawie przychodów i kosztów uzyskania przychodów wynikających ze zdarzeń, które powstały w trakcie całego, danego roku. Ograniczenie zatem stosowania klucza przychodowego jedynie do miesięcy, w których spółka uzyskiwała dochody z obydwu źródeł, nie znajduje uzasadnienia w przyjętej na gruncie u.p.d.o.p. metodzie rocznego rozliczania podatku.

Od ww. wyroku Minister Rozwoju i Finansów działający przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy złożył skargę kasacyjną z dnia 14 grudnia 2016 r. znak: 0461-ITRP.46.85.2016.1.MK do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 386/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W wyroku tym Sąd odnosząc się do zaskarżonego wyroku z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 636/16 wskazał między innymi, że: (…) żaden z omawianych przepisów nie zakreśla okresu czasu, jaki może (powinien być) być uwzględniony przy zastosowaniu klucza przychodowego. Mając na uwadze racjonalność ustawodawcy należy przyjąć, iż uznał on za zbędne wprowadzanie takiej regulacji, skoro w art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p. została ustanowiona metoda rocznego rozliczania podatku dochodowego od osób pranych. Słusznie też wskazał Sąd pierwszej instancji na pozostającą w korelacji z tą metodą, regulacją zawartą w art. 15 ust. 4d, z której wynika, iż co do zasady koszty pośrednie dotyczące określonego roku podatkowego są potrącalne w tym roku podatkowym. Zatem w świetle przywołanych regulacji czynnikiem istotnym jest to, czy wydatki zostały dokonane w zakreślonym przez ustawodawcę okresie rozliczeniowym, tzn. w danym roku podatkowym, jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 marca 2015 r., II FSK 578/13, w którym rozważany był problem analogiczny do występującego w niniejszej sprawie (wyrok dostępny: orzeczenia.nsa.gov.pl - CBOSA).

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prawidłowe jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż ograniczenie zastosowania klucza przychodowego jedynie do miesiąca, w którym spółka uzyskiwała dochody zarówno opodatkowane jak i zwolnione od podatku, jak twierdzi organ interpretacyjny, nie znajduje oparcia w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Wnioskodawcy prawnych w zakresie sposobu obliczania proporcji kosztów uzyskanych z działalności zwolnionej do kosztów poniesionych w związku z działalnością opodatkowaną.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczne i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i prowadzi działalność w zakresie m.in. produkcji papieru i celulozowej masy włóknistej, w szczególności jest producentem papierów do produkcji tektury falistej. Spółka istnieje na rynku już kilkadziesiąt lat, jednakże od kilku lat prowadzi działalność na terenie … Specjalnej Strefy Ekonomicznej (w dalszej części wniosku: „Strefa”). Spółka obecnie posiada zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie Strefy, tj. zezwolenie nr … z dnia … r. (dalej: „Zezwolenie”).

Przedmiotowe Zezwolenie w praktyce dotyczy realizacji przez Spółkę na terenie Strefy nowej inwestycji, której celem jest budowa i uruchomienie nowego kotła sodowego zasilanego w 100% biomasą w ciągu technologicznym masy włóknistej z włókien pierwotnych oraz zwiększenie zdolności produkcyjnej masy celulozowej i produkcji papieru do wytwarzania tektury falistej z włókien pierwotnych (dalej: „Inwestycja”).

Zgodnie z zakresem Zezwolenia Spółka otrzymała zgodę na prowadzenie na terenie Strefy działalności gospodarczej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów wytworzonych na terenie Strefy i usług wykonywanych na terenie Strefy określonych w następujących pozycjach PKWiU Głównego Urzędu Statystycznego:

1. Sekcja C, dział 17, klasa 17.11 – masa włóknista;
2. Klasa 17.12 – papier i tektura;
3. Klasa 17.21 – papier falisty i tektura falista oraz opakowania z papieru i tektury;
4. Sekcja C, dział 20, klasa 20.13 – pozostałe podstawowe chemikalia nieorganiczne;
5. Sekcja C, dział 23, klasa 23.52 – wapno i gips;
6. Sekcja J, dział 62, klasa 62.01 – usługi związane z oprogramowaniem;
7. Klasa 62.02 – usługi związane z doradztwem w zakresie informatyki;
8. Klasa 62.03 – usługi związane zarządzaniem siecią i systemami informatycznymi;
9. Klasa 62.09 – pozostałe usługi w zakresie technologii informatycznych i komputerowych;
10. Sekcja J, dział 63, klasa 63.11 – usługi przetwarzania danych; usługi zarządzania stronami internetowymi (hosting) i podobne usługi;
11. Sekcja M, dział 69, kategoria 69.20.2 – usługi rachunkowo-księgowe;
12. Sekcja M, dział 71, klasa 71.20 – usługi w zakresie badań i analiz technicznych.

Zgodnie z treścią Zezwolenia, Spółka została zobowiązana do:

1. poniesienia na terenie Strefy wydatków inwestycyjnych w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na terenach specjalnych stref ekonomicznych - w brzmieniu obowiązującym na dzień udzielenia Zezwolenia (Dz.U. z 2008 r. Nr 232, poz. 1548 ze zm. dalej: „Rozporządzenie”) w wysokości przewyższającej kwotę ….. PLN w terminie do dnia …. roku;
2. zatrudnienia przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie Strefy po dniu uzyskania Zezwolenia co najmniej … nowych pracowników w terminie do dnia … r. i utrzymanie zatrudnienia na łącznym poziomie minimum … pracowników do dnia …. r.;
3. zakończenia inwestycji do dnia …. r.

Warunki wskazane w Zezwoleniu w zakresie poniesienia minimalnej kwoty wydatków kwalifikowanych oraz zatrudnienia określonej liczby pracowników zostały przez Spółkę spełnione w listopadzie 2015 r.

Tym samym, zgodnie z § 5 ust. 4 Rozporządzenia, zwolnienie podatkowe przysługuje Spółce od miesiąca następującego po miesiącu, w którym poniesione zostały wydatki inwestycyjne i osiągnięty został poziom zatrudnienia określone w Zezwoleniu, w okresie od dnia uzyskania Zezwolenia aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej. W przypadku Spółki miesiącem, od którego Spółce przysługuje zwolnienie w podatku CIT zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34) ustawy o CIT jest grudzień 2015 r.

W związku z tym, w roku 2015 Spółka uzyskiwała dochody zarówno opodatkowane CIT, jak i zwolnione zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34) ustawy o CIT. Jednocześnie w roku 2015 Spółka ponosiła koszty wspólne, związane zarówno z działalnością opodatkowaną, jak i zwolnioną z CIT. których nie była w stanie jednoznacznie przyporządkować do poszczególnych źródeł przychodu. W konsekwencji do takich kosztów wspólnych Spółka powinna zastosować tzw. klucz przychodowy, obliczony zgodnie z art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o CIT.

Ponadto Spółka wskazała, że jej rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Biorąc pod uwagę wyżej przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, Spółka wnosi o potwierdzenie jej stanowiska, iż zgodnie z art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o CIT, w jej rozliczeniu z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2015 powinien zostać zastosowany klucz przychodowy obliczony na podstawie proporcji, w mianowniku której będą uwzględnione przychody Spółki ogółem z działalności gospodarczej (wolne od podatku i opodatkowane) osiągnięte za cały 2015 rok?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o CIT, w jej rozliczeniu z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2015 powinna ona zastosować klucz przychodowy obliczony na podstawie proporcji, w mianowniku której będą uwzględnione przychody Spółki ogółem z działalności gospodarczej (wolne od podatku i opodatkowane) osiągnięte za cały 2015 rok.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Nadto, zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy o CIT, zasadę o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Powyższe regulacje określają sposób obliczenia tzw. klucza przychodowego, który następnie stosuje się do podziału według proporcji kosztów podatkowych przypadających na poszczególne źródła przychodów.

Wprowadzony przez ustawodawcę klucz przychodowy ma charakter autonomiczny i uniwersalny w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przychodów przypadających na poszczególne źródła w sposób jednoznaczny i dokładny. Niewątpliwie ten uniwersalny klucz przychodowy ustawodawca ustalił, aby w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie kosztów przypadających na poszczególne źródła, wszyscy podatnicy dokonywali podziału kosztów wedle jednego kryterium (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 113/12).

Taka sytuacja ma właśnie miejsce w przypadku Spółki. W roku 2015 Spółka osiągała bowiem przychody zarówno opodatkowane, jak i zwolnione z CIT oraz ponosiła różnego rodzaju koszty, w tym także koszty wspólne, których w okresie korzystania ze zwolnienia nie była w stanie przyporządkować do poszczególnych źródeł przychodów. Nie ulega zatem wątpliwości, że w stosunku do takich kosztów Spółka powinna zastosować klucz przychodowy określony w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT.

Dla możliwości ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu CIT niezbędne jest jednakże określenie nie tylko jego definicji, ale także wskazanie ram czasowych, w których następować powinno porównywanie sumy osiągniętych przychodów do sumy kosztów ich uzyskania. Okresem tym jest rok podatkowy zdefiniowany w art. 8 ustawy o CIT. Rok podatkowy jest jedną z podstawowych instytucji prawa podatkowego w zakresie opodatkowania osób prawnych, jest on bowiem podstawowym okresem rozliczeniowym w zakresie podatku CIT.

Do roku podatkowego odnosi się wiele przepisów ustawy o CIT, w tym m.in. przepis art. 7 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, iż dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Ponadto przepis art. 9 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Istotą bowiem podatku CIT jest to, iż dochód podatkowy liczony jest narastająco, a ostatecznie jest rozliczany w składanym zeznaniu rocznym. Bez określenia ram czasowych, określenie dochodu nie byłoby w ogóle możliwe. Tym samym określając dochód danego roku podatkowego, należy mieć na uwadze przychody tego konkretnego roku podatkowego.

Stanowisko to jest zgodne z orzecznictwem, w szczególności z tezą zwartą w wyroku NSA z dnia 24 stycznia 2003 r. (sygn. I SA/Gd 264/00 niepubl.). w której sąd uznał, że: „przy rozliczaniu konkretnego roku podatkowego trzeba uwzględniać konkretne przychody osiągnięte w tymże roku (konsekwentnie również koszty związane z uzyskaniem tych przychodów), a nie bliżej nieokreślone przychody, które będą uzyskane w niewiadomym czasie”.

Zestawiając razem powyższe rozważania, zgodnie z literalnym brzmieniem przepisów dotyczących klucza przychodowego oraz określenia ram czasowych dla rozliczania podatku CIT, dla potrzeb wyliczenia klucza przychodowego dla celów alokacji kosztów ogólnych do działalności strefowej (zwolnionej) i pozastrefowej (opodatkowanej) Spółka powinna uwzględnić wartości przychodów osiągniętych w całym roku podatkowym, czyli w całym roku 2015.

Oznacza to, że w liczniku proporcji klucza przychodowego Spółka uwzględni przychody opodatkowane CIT osiągnięte przez nią w całym roku 2015. Z kolei w mianowniku proporcji Spółka uwzględni wszystkie przychody ogółem (tj. zwolnione oraz opodatkowane) osiągnięte przez nią w całym roku 2015 (a nie tylko w grudniu 2015 r.).

Taki wniosek wynika z literalnego rozumienia przytoczonych przepisów art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, posługujących się pojęciem „ogólnej kwoty przychodów” oraz przepisów wskazujących, iż należny podatek CIT podatnik oblicza za cały rok podatkowy. Bazując na literalnej wykładni tych przepisów trudno bowiem uznać za właściwą taką ich interpretację, która sformułowanie „ogólna kwota przychodów” odnosiłaby do okresu innego niż rok podatkowy, skoro sam ustawodawca nie sprecyzował tego pojęcia w sposób sugerujący możliwość węższej jego wykładni.

W tym miejscu Wnioskodawca chciałby wskazać, iż punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni jest wykładnia językowa. Podstawową rolę w formułowaniu prawa odgrywa bowiem język, zważywszy na powszechność pisemnej formy prawa. Prawodawca poprzez słowa określa, co zamierza osiągnąć. Należy więc przyjąć, że wykładnia językowa zakreśla granice interpretacji prawa w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym (R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, Warszawa, 2008, s. 98).

Ponadto należy podkreślić, iż wśród możliwych reguł interpretacyjnych dyrektywy wykładni językowej powinny mieć zawsze pierwszeństwo (por. wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2000 r. FSA 2/00, ONSA 2001, nr 2, poz. 49; wyrok TK z dnia 28 czerwca 2000 r. K 25/99, OTK 2000, nr 5, poz. 141). Taka kolejność wykładni przepisów prawa nie budzi wątpliwości w piśmiennictwie (por. R. Mastalski, Wykładnia językowa w interpretacji prawa podatkowego, Przegląd Podatkowy 1999, nr 8, str. 3-5; L. Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów, Toruń 2002, s. 85; B. Brzeziński, Wstęp do nauki prawa podatkowego, Toruń 2003, s. 194). W szczególności zasada ta dotyczy prawa podatkowego, którego przepisy powinny być interpretowane ściśle i w jak największym stopniu odpowiadać ich literalnemu brzmieniu.

Jeżeli zatem literalne brzmienie przepisów nie budzi wątpliwości, jak w opisanym powyżej przypadku, uznać należy, iż jest to ich jedyna możliwa i słuszna interpretacja.

Podsumowując zatem, biorąc przedstawione powyżej argumenty pod uwagę, Spółka stoi na stanowisku, iż zgodnie z art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o CIT, Spółka powinna zastosować w roku 2015 klucz przychodowy obliczony na podstawie proporcji, w mianowniku której uwzględnione będą przychody Spółki ogółem z działalności gospodarczej (wolne od podatku i opodatkowane) osiągnięte w całym roku 2015.

W związku z powyższym. Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego [stanowiska – dopisek organu] w sprawie [oceny prawne – dopisek organu] stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

W świetle powyższego tutejszy organ dokonując merytorycznej oceny złożonego wniosku – uwzględniając stan prawny obowiązujący na dzień jego złożenia oraz uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 636/16 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 386/17 – uznaje stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 636/16 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 386/17.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.