2019.06.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.91.2019.2.LG
z 13 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 marca 2019 r. (data wpływu 25 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 29 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy przy obliczaniu powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stosować zasady wynikające z postanowień art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych;
wartości początkowej budynku, w przypadku zmiany jej wartości w trakcie miesiąca kalendarzowego;
sposobu obliczenia powierzchni wynajmowanej w budynku w przypadku, gdy w trakcie miesiąca kalendarzowego ulega ona zmianom, z uwagi na zawieranie krótkoterminowych umów najmu części powierzchni budynku

jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy przy obliczaniu powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stosować zasady wynikające z postanowień art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych;
wartości początkowej budynku, w przypadku zmiany jej wartości w trakcie miesiąca kalendarzowego;
sposobu obliczenia powierzchni wynajmowanej w budynku w przypadku, gdy w trakcie miesiąca kalendarzowego ulega ona zmianom, z uwagi na zawieranie krótkoterminowych umów najmu części powierzchni budynku.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 29 kwietnia 2019 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 17 kwietnia 2019 r. znak: 0111-KDIB2-3.4010.91.2019.1.LG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, dalej: „Spółka”, z siedzibą w X jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowych oraz właścicielem posadowionych na nich budynków położonych w:

X - składających się z działek nr (…) - KW nr (…).
Y - składającej się z działek nr (…) oraz (…) - KW nr (…).
Z - składającej się z działki nr (…) - KW nr (…).

Budynki stanowiące własność podatnika są przez niego użytkowane w całości, a udział oddanej do używania powierzchni użytkowej przekracza zazwyczaj 5% całkowitej powierzchni budynków.

Spółka zawiera umowy najmu, przy czym przedmiotem umów jest zazwyczaj część powierzchni budynku np. jednej lokal użytkowy, przy czym w umowach najmu jako powierzchnia podlegająca umowie wskazane są wyłącznie poszczególne lokale bez klatek schodowych i korytarzy wykorzystywanych wspólnie przez wszystkich najemców lub/i przez najemców i właściciela budynku. W budynkach znajdują się również korytarze, które są całkowicie wyłączone z użytku najemców.

Zawierane przez Spółkę umowy najmu są w większości umowami długoterminowymi lub bezterminowymi ale w jednym z obiektów, który jest obiektem kinowym umowy najmu obejmują niekiedy tylko jeden dzień lub kilka dni, a to z uwagi na wynajem sali na konkretne wydarzenie artystyczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy przy obliczaniu powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.) należy stosować zasady wynikające z postanowień art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tj. z 6 lipca 2018 r., Dz.U. z 2018 r., poz. 1445), w szczególności czy z powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy wyłączyć klatki schodowe i szyby windowe oraz schody (usytuowane poza klatkami schodowymi) i korytarze?
W jaki sposób należy ustalić wartość początkową budynku, w przypadku oddania do używania powierzchni w trakcie trwania miesiąca kalendarzowego, w szczególności czy w przypadku oddania powierzchni do używania w dniu późniejszym niż pierwszy dzień miesiąca, dana powierzchnia podlega wliczeniu do wartości początkowej począwszy od miesiąca następnego pod dniu oddania do używania?
W jaki sposób należy obliczyć powierzchnię wynajmowaną w budynku w przypadku, gdy w trakcie miesiąca kalendarzowego ulega ona zmianom, z uwagi na zawieranie krótkoterminowych tzn. obejmujących mniej niż miesiąc, umów najmu części powierzchni budynku, w szczególności czy takie umowy mają w ogóle wpływ na wielkość przychodu ustalonego w oparciu o treść art. 24b ust. 3 i 6 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z postanowieniami art. 24b w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

stanowi własność albo współwłasność podatnika,
został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

W przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

W przypadku gdy podatnik posiada udział w kapitale innego podmiotu w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1, kwotę, o której mowa w ust. 9, ustala się w takiej proporcji, w jakiej przychód, o którym mowa w ust. 1, pozostaje do ogólnej kwoty takich przychodów podatnika oraz podmiotów z nim powiązanych.

Podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

Zgodnie z postanowieniami art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. z dnia 6 lipca 2018 r., Dz.U. z 2108 r. poz. 1446, winno być: t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 1445, ze zm. ). przez powierzchnię użytkową budynku lub jego części rozumie się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Jak wynika z treści art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawą opodatkowania przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem stanowiącym własność lub współwłasność podatnika, a który został oddany w całości lub części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, nie jest przychód rozumiany jako faktycznie uzyskiwana korzyść majątkowa związana z zawarciem takiej umowy.

Przychód ten jest ustalany teoretycznie, poprzez ustalenie na pierwszy dzień każdego miesiąca wartości początkowej środka trwałego wynikającej z prowadzonej ewidencji, przy czym w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Jak jednoznacznie wskazał ustawodawca, proporcję tę również ustala się na pierwszy dzień każdego miesiąca.

W związku z tym powstaje wątpliwość związana z posłużeniem się przez ustawodawcę w ust. 6 przedmiotowego przepisu, pojęciem „powierzchni użytkowej”. Ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych natomiast, również z uwagi na cel wprowadzenia tego pojęcia, w ocenie sporządzającego niniejszy wniosek, prawidłowym będzie posłużenie się definicją zawartą w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z tą definicją, przez powierzchnię użytkową budynku lub jego części rozumie się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

W ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, brak jest definicji pojęcia „klatka schodowa”, jednakże jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 lutego 2018 r., wydanym w sprawie o sygn. akt: III SA/Wa 1087/17 „Zgodnie z podstawową regułą tej wykładni znaczeniom użytym w przepisach prawa należy nadawać takie znaczenie, jakie mają w języku powszechnym, chyba że inne znaczenie wynika wprost z przepisów prawa. W przepisach prawa podatkowego brak jest przepisu ustalającego znaczenie pojęcia klatka schodowa, co oznacza że na gruncie przepisów PodLokU należy posługiwać się znaczeniem tego pojęcia przyjętym w języku powszechnym. Pojęcie klatka schodowa w języku polskim oznacza wydzieloną część budynku, w której znajdują się schody (Słownik języka polskiego PWN, Internet https://sjp.pwn.pl, dostęp 21.02.218). W tym znaczeniu klatka schodowa oznacza pomieszczenie, którego jedyną funkcją jest zapewnienie komunikacji pionowej w budynku. Ze znajdujących się w aktach administracyjnych zdjęć wynika, że schody metalowe znajdujące się w budynku w W. R. przy ul. P. (...) nie znajdują się w odrębnej części budynku wydzielonej ścianami, lecz są umiejscowione w większym pomieszczeniu, które nie służy wyłącznie komunikacji pionowej w przedmiotowym budynku. W tym stanie rzeczy nie można było uznać, że wskazywane przez Skarżących schody metalowe znajdują się w klatce schodowej.”

A zatem, w przypadku każdego z budynków stanowiących własność Spółki, konieczne jest odrębne ustalenie funkcjonalności tej części budynku, w której zlokalizowane są schody.

W przypadku korytarzy, na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, brak jest podstaw do wyłączania ich powierzchni z ogólnej powierzchni danej kondygnacji, a zatem decyzja dotycząca uwzględnienia ich w proporcji służącej do ustalenia podstawy opodatkowania, będzie oparta wyłącznie o treść zawartych umów oraz faktyczny sposób ich użytkowania. Jeśli korytarze są użytkowane przez najemców tylko w celu dojścia do lokalu, nie powinny być doliczane do powierzchni użytkowej oddanej do używania. Jeśli natomiast mogą być wykorzystywane przez najemcę w celach gospodarczych, wówczas powinny być doliczane do takiej powierzchni.

Kolejna wątpliwość związana z brzmieniem art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wynika z przyjętego sposobu comiesięcznego ustalania wartości początkowej środka trwałego (budynku) podlegającego opodatkowaniu. Zważywszy bowiem, iż w przypadku budynków wynajmowanych w części, opodatkowaniu podlega proporcja udziału powierzchni użytkowej budynku oddanej do używania, do całkowitej powierzchni użytkowej danego budynku, to z uwagi na ewentualne zmiany tej proporcji w trakcie miesiąca, konieczne jest ustalenie czy takie zmiany będą wpływały na określenie wartości początkowej środka trwałego w danym miesiącu.

Ustalenie tej kwestii winno zostać dokonane w oparciu o treść ust. 6 przedmiotowego przepisu, w którym ustawodawca wprost wskazał, że proporcję służącą do ustalenia wysokości przychodu ustala się na pierwszy dzień każdego miesiąca. Skoro zatem, ustawodawca nie wprowadził obowiązku dokonywania korekt po zakończeniu danego miesiąca, uznać należy, że wyłącznie stan prawny budynku ustalony na ten dzień, będzie miarodajny do określenia podstawy opodatkowania. Wszelkie zmiany w zakresie wynajętych powierzchni, które będą dokonywały się w trakcie miesiąca, nie będą miały wpływu na wysokość podatku za dany miesiąc.

Rozwiązanie to jest analogiczne do zasad obowiązujących w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych w zakresie podatku od nieruchomości, w której to ustawie ustawodawca wskazał, że jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem oraz, że jeżeli w trakcie roku podatkowego zaistniało zdarzenie mające wpływ na wysokość opodatkowania w tym roku, a w szczególności zmiana sposobu wykorzystywania przedmiotu opodatkowania lub jego części, podatek ulega obniżeniu lub podwyższeniu, poczynając od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło to zdarzenie.

Tak więc zmiany stanu faktycznego dokonujące się w „środku” miesiąca lub roku, nie mają wpływu na wysokość podatku za dany miesiąc lub rok.

Mając na uwadze przedstawioną powyżej analizę wskazać należy, że w opinii wnioskodawcy:

Przy obliczaniu powierzchni użytkowej danego budynku należy odliczyć powierzchnie klatek schodowych i szybów windowych - analogicznie, jak w przypadku ustalania powierzchni użytkowej na potrzeby obliczenia podatku od nieruchomości. W przypadku schodów zlokalizowanych poza klatkami schodowymi, koniecznym jest rozstrzygnięcie czy powierzchnia przez nie zajęta może być również wykorzystywana do innych celów niż komunikacja pionowa. Jeśli może być wykorzystywana do takich innych celów, to powierzchnia ta nie powinna podlegać wyłączeniu. Natomiast w przypadku korytarzy, powinny one zostać doliczone do powierzchni użytkowej stanowiącej podstawę opodatkowania tylko wówczas gdy najemca danego lokalu może wykorzystywać taki korytarz do własnej działalności. Natomiast w sytuacji gdy korytarz służy tylko do dojścia do wynajętego lokalu i nie jest wliczony do powierzchni najmu, wówczas nie podlega uwzględnieniu w podstawie opodatkowania podatkiem, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT.
Również w przypadku, gdyby dany korytarz nie był w ogóle użytkowany przez najemców, wówczas podlega wyłączeniu z podstawy opodatkowania.
W ocenie autora niniejszego wniosku, przy obliczaniu podstawy opodatkowania, uwzględniany jest stan prawny danego budynku ustalony włącznie na pierwszy dzień danego miesiąca. Zmiany takiego stanu prawnego, które będą miały miejsce w trakcie miesiąca, np. wynajem, który wchodzi w życie od drugiego dnia miesiąca, nie będą miały wpływu na wysokość podatku za dany miesiąc.
Z uwagi na jednoznaczne brzmienie art. 24b ust. 6, w którym ustawodawca wyraźnie odwołał się do przepisu ust. 3, w którym wprowadził zasadę ustalania podstawy opodatkowania na pierwszy dzień danego miesiąca, dla obliczenia wysokości podatku za dany miesiąc, czas trwania poszczególnych umów najmu nie będzie miał znaczenia.
W konsekwencji, bez względu na to, czy dana umowa najmu obowiązująca w pierwszym dniu danego miesiąca, będzie obowiązywała dwa dni, czy miesiąc - taka powierzchnia musi zostać uwzględniona przy ustalaniu proporcji powierzchni podlegającej najmowi w danym miesiącu. Natomiast jeśli najem będzie trwał mniej niż miesiąc i zacznie się później niż w pierwszym dniu miesiąca, wówczas taka umowa najmu pozostanie bez wpływu na podstawę opodatkowania albowiem powierzchnia najmu trwającego krócej niż miesiąc i zaczynającego się później niż w pierwszym dniu miesiąca, nie będzie wpływała na wielkość przychodu, o którym mowa w art. 24b ust. 3 w zw. z ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że ustawą dnia z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 24b, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865; dalej: „ustawa o CIT”), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

stanowi własność albo współwłasność podatnika,
został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 ustawy o CIT, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

W myśl art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Stosownie natomiast do art. 24b ust. 11 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest m.in. kwestia ustalenia czy przy obliczaniu powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stosować zasady wynikające z postanowień art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji „powierzchni użytkowej”. Zasadne zatem jest odwołanie się do definicji zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1445, ze zm.), zgodnie z którym powierzchnia użytkowa budynku lub jego części oznacza powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. Zatem określenie jaka część powierzchni użytkowej została oddana do używania na podstawie umowy najmu powinno odbyć się przez pryzmat powyższej definicji.

W sprawie przedmiotem umów najmu są lokale użytkowe bez klatek schodowych i korytarzy wykorzystywanych wspólnie przez wszystkich najemców i właściciela budynku. W budynkach znajdują się również korytarze całkowicie wyłączone z użytkowania przez najemców. Opodatkowanie podatkiem od przychodów z budynków bezpośrednio powiązane jest z oddaniem do używania budynków. W przypadku, gdy budynek został oddany do używania w części, ustalanie stosownej proporcji powinno, co do zasady, odnosić się więc do powierzchni użytkowej, która może zostać np. wynajęta. W przypadku części wspólnych, które nie podlegają oddaniu do używania na podstawie właściwej umowy, jako takie nie mogą zatem rzutować na poziom powierzchni przeznaczonej do najmu itp. w obrębie danego budynku, a tym samym wpływać na obliczenie stosownej proporcji.

Mając na uwadze powyższe przy obliczaniu powierzchni użytkowej dla potrzeb art. 24b ustawy o CIT – stosownie do definicji powierzchni użytkowej określonej w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych - wyłącza się klatki schodowe i szyby windowe. Ponadto przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków nie należy uwzględniać części wspólnych wymienionych we wniosku w przypadku których nie jest możliwe ustalenie jaka ich część dotyczy wynajmowanej powierzchni, w sprawie oprócz klatek schodowych, również schodów (usytuowanych poza klatkami schodowymi) i korytarzy.

Odnosząc się do pozostałych wątpliwości Wnioskodawcy, należy wskazać, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto ustawodawca wskazał, że nie ustala się przychodu od środka trwałego będącego budynkiem, który stanowi własność albo współwłasność podatnika oraz został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w przypadku, gdy łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Ustawodawca z zakresu tego podatku nie wyłączył natomiast przychodów z budynków, w których pomieszczenia wynajmowane są na godziny lub poszczególne dni w danym miesiącu.

Gdyby wolą ustawodawcy było dokonanie takich wyłączeń z podatku od przychodów z budynków, dałby temu wyraz w przepisie, jak to uczynił w wyż. cyt. art. 24b ust. 2 ustawy o CIT bądź w przepisie art. 24b ust. 7 ustawy o CIT.

Za powyższym rozumowaniem przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej [druk sejmowy 2291-A], zgodnie z którym: „Na podstawie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. poz. 2175) do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej „ustawa PIT”) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „ustawa CIT”) zostały wprowadzone regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego. Rozwiązanie to skierowane jest do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia 1 stycznia 2018 r. Regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

objęcia minimalnym podatkiem dochodowym wszystkich nieruchomości – budynków, z wyłączeniem budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego i takie zwolnienie jest zgodne z zasadami pomocy publicznej;
stosowania minimalnego podatku dochodowego w odniesieniu do tych nieruchomości (ich części), które są wynajmowane;
zmiany progu 10 mln zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu minimalnym podatkiem dochodowym z nieruchomości na podatnika;
możliwości uniknięcia obciążenia (zwrot) podatkiem od przychodów z budynków w przypadku potwierdzenia przez organ podatkowy zapłaty podatku PIT lub CIT we właściwej wysokości, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem o zwrot tego podatku.

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków”.

Warunkiem kwalifikującym budynek do objęcia podatkiem na podstawie art. 24b ustawy o CIT, poza warunkiem własności lub współwłasności, położenia na terytorium RP, jest jego oddanie w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Wobec powyższego należy wskazać, że w przypadku gdy budynek został oddany w najem (dzierżawę) w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni wynajętej (dzierżawionej) w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję ustala się na pierwszy dzień każdego miesiąca, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. Czas, na jaki zawarto umowę najmu jest we wskazanym kontekście pozbawiony znaczenia. Zatem w kalkulacji ujmuje się nawet powierzchnię wynajętą na kilka dni w danym miesiącu, jeżeli powierzchnia ta objęta jest umową najmu (dzierżawy) na pierwszy dzień miesiąca.

Skutkować to powinno tym, że wynajmowane przez Spółkę budynki, w których pomieszczenia wynajmowane są na dni w danym miesiącu powinny zostać objęte podatkiem wynikającym z art. 24b ustawy o CIT.

Sposób obliczenia podatku ze środka trwałego będącego budynkiem został przedstawiony w art. 24b ust. 3 z uwzględnieniem art. 24b ust. 1, ust. 6 i ust. 9 ustawy o CIT. Dokonując obliczenia podatku na podstawie wyżej wymienionych przepisów Spółka powinna wziąć pod uwagę przychód ustalony proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całości powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym ustala się na dzień określony w ust. 3 (art. 24b ust. 6). Z kolei w art. 24b ust. 3 mowa jest o pierwszym dniu każdego miesiąca, a w miesiącu w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji o dniu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. Zatem ustalając przychód ze środka trwałego Spółka powinna wziąć pod uwagę proporcję powierzchni oddanej do używania w proporcji całkowitej budynku ustaloną na pierwszy dzień każdego miesiąca. Dotyczy to również sytuacji gdy umowa najmu została zawarta na kilka dni w miesiącu lub została zawarta nie od pierwszego dnia danego miesiąca. Czas na jaki została zawarta umowa najmu nie ma znaczenia do wyliczenia kwoty przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem nie należy uwzględniać części wspólnych wymienionych we wniosku w przypadku których nie jest możliwe ustalenie jaka ich część dotyczy wynajmowanej powierzchni.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

czy przy obliczaniu powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stosować zasady wynikające z postanowień art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych;
wartości początkowej budynku, w przypadku zmiany jej wartości w trakcie miesiąca kalendarzowego;
sposobu obliczenia powierzchni wynajmowanej w budynku w przypadku, gdy w trakcie miesiąca kalendarzowego ulega ona zmianom, z uwagi na zawieranie krótkoterminowych umów najmu części powierzchni budynku

jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin