Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.129.2019.2.NL
z 3 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm. ), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2019 r. (data wpływu 26 marca 2019 r.), uzupełnionym 21 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wynagrodzenie płacone Licencjodawcy stanowi koszt opłat zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji od 1 stycznia 2018 r. koszty Wynagrodzenia nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów Spółki w oparciu o przepisy art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wynagrodzenie płacone Licencjodawcy stanowi koszt opłat zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji od 1 stycznia 2018 r. koszty Wynagrodzenia nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów Spółki w oparciu o przepisy art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 07 maja 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.129.2019.1.NL, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 21 maja 2019 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką Akcyjną (dalej: „Spółka”), jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w sektorze handlu hurtowego, przede wszystkim na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka należy do międzynarodowej Grupy M. (dalej: „Grupa”).

W toku prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł umowę (dalej: „Umowa”) dotyczącą udzielenia Wnioskodawcy przez podmiot z Grupy (dalej: „Licencjodawca”) niewyłącznego prawa do używania Znaków towarowych marki własnej (dalej: „Marka Własna”) na terytorium Polski. Licencjodawca jest względem Spółki podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca używa Marek Własnych na potrzeby prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej. Znaki towarowe wykorzystywane są przede wszystkim w celu oznaczania sprzedawanych przez Wnioskodawcę towarów jako towarów Marki Własnej. Przedmiotowe Znaki towarowe (będące przedmiotem udzielonej Licencji), ze względu na swoją rozpoznawalność oraz wypracowaną markę, pozytywnie wpływają na pozycję towarów dystrybuowanych przez Wnioskodawcą na rynku.

Zgodnie z Umową, Wnioskodawca uprawniony jest do:

• rozwijania lokalnego marketingu i reklamy Marek Własnych;
• wykorzystywania i promowania Marek Własnych w lokalnych kampaniach reklamowych i marketingowych;
• umieszczania Marek Własnych na sprzedawanych towarach, środkach ich prezentacji lub opakowaniach;
• oferowania lub sprzedawania towarów pod Markami Własnymi.
  
  

Zgodnie z Umową, Spółka ponosi na rzecz Licencjodawcy opłaty za prawa do korzystania z nabywanej Licencji dotyczącej praw do używania Znaków towarowych (dalej: „Wynagrodzenie”). Stosownie do postanowień Umowy, Wnioskodawca zobowiązał się do uiszczania na rzecz Licencjodawcy opłaty licencyjnej w wysokości 0,1% zafakturowanej ceny zakupu produktów oznaczonych Markami Własnymi (tj. kwoty określonej na fakturach dostawców produktów oznaczonych Markami Własnymi), nabytych przez Wnioskodawcę.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 14 maja 2019 r. Wnioskodawca wyjaśnił m.in., że korzystanie ze Znaków towarowych będących przedmiotem udzielonej przez podmiot powiązany Licencji, warunkuje produkcję i sprzedaż przez Wnioskodawcę towarów Marki Własnej - bez zawarcia umowy Licencyjnej Wnioskodawca nie miałby możliwości uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności w zakresie sprzedaży towarów opatrzonych logo Marki Własnej. Innymi słowy, bez uzyskania Licencji na używanie przedmiotowych Znaków towarowych Wnioskodawca nie mógłby zgodnie z prawem zamawiać u niezależnych dostawców towarów, oznaczonych Znakiem towarowym Marek Własnych, a w konsekwencji nie mógłby prowadzić dystrybucji na terytorium Polski tych towarów. Wysokość Wynagrodzenia przysługującego Licencjodawcy z tytułu korzystania przez Wnioskodawcę ze Znaków towarowych jest bezpośrednio powiązana z wartością zakupionych towarów opatrzonych logo Marki Własnej w celu ich dalszej sprzedaży. Zatem wzrost sprzedaży towarów opatrzonych logo Marki Własnej przekładają się bezpośrednio na wzrost wysokości Wynagrodzenia Licencjodawcy z tytułu korzystania przez Wnioskodawcę ze Znaków towarowych.

Zakresem wniosku objęta ma być transakcja zawarta z Licencjodawcą, który:

• stanowił podmiot powiązany Wnioskodawcy w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obwiązującym do 31 grudnia 2018 r.,
• stanowi podmiot powiązany Wnioskodawcy w rozumieniu w art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.
  
  

Transakcja objęta zakresem wniosku realizowana była w 2018 r. oraz realizowana jest w dalszym ciągu od 1 stycznia 2019 r. w takim samym kształcie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wynagrodzenie płacone Licencjodawcy stanowi koszt opłat zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji od 1 stycznia 2018 r. koszty Wynagrodzenia nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów Spółki w oparciu o przepisy art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 14 maja 2019 r.), koszty opłat licencyjnych z tytułu Licencji na Znaki towarowe towarów Marki Własnej mają charakter kosztów bezpośrednio związanych z nabyciem przez Wnioskodawcę towarów, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865), a w konsekwencji ww. koszty nie będą podlegały ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zarówno w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. jak i w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. Tym samym, koszty opłat licencyjnych będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r., podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Zarazem zgodnie z art. 15e ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powyższy przepis stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 1la ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Jednocześnie, w stanie prawnym:

• od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r.,
• od 1 stycznia 2019 r.

-obowiązywał w niezmienionym kształcie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Mając na uwadze, że argumentacja przedstawiona przez Wnioskodawcę w treści wniosku dotyczy zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca wskazuje, że argumentacja ta znajduje zastosowanie do uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy zarówno w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. jak i w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Ustawodawca wyjaśnił w treści uzasadnienia do ustawy nowelizującej (wprowadzającej powyżej wskazane przepisy), że „Celem tego wyłączenia - w zakresie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami ze sprzedaży; towaru lub usługi - jest uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru lub usługi w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej. W takich przypadkach koszt nabycia określonego prawa może być (jest) zupełnie nieadekwatny do dochodu (marży) uzyskiwanego na danej działalności”.

Biorąc pod uwagę wskazany stan faktyczny, na podstawie Licencji Wnioskodawca uzyskał prawo do korzystania ze Znaków towarowych Marek Własnych, które wykorzystywane są do oznaczania towarów Marki Własnej będących przedmiotem dystrybucji przez Wnioskodawcę.

Wynagrodzenie za udzieloną licencję na Znak towarowy jest płacone na rzecz Licencjodawcy będącego podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. Koszt Wynagrodzenia jest zatem kosztem opłat lub należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy, koszty Wynagrodzenia są ponoszone w bezpośrednim związku ze sprzedażą przez Wnioskodawcę towarów Marki Własnej oznaczonych odpowiednimi Znakami towarowymi. Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że Wynagrodzenie za korzystanie z wartości, warunkuje produkcję i sprzedaż przez Wnioskodawcę towarów Marki Własnej - bez tych umów Wnioskodawca nie miałby możliwości uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności w zakresie sprzedaży towarów opatrzonych logo Marki Własnej. Innymi słowy, bez uzyskania Licencji na używanie przedmiotowych Znaków towarowych Wnioskodawca nie mógłby zgodnie z prawem zamawiać u niezależnych dostawców towarów, oznaczonych Znakiem towarowym Marek Własnych, a w konsekwencji nie mógłby prowadzić dystrybucji na terytorium Polski towarów oznaczonych Znakami towarowymi Marki Własnej.

Dodatkowo należy podkreślić, iż wysokość Wynagrodzenia przysługującego Licencjodawcy z tytułu korzystania przez Wnioskodawcę ze Znaków towarowych jest bezpośrednio powiązana z wartością zakupionych towarów opatrzonych logo Marki Własnej w celu ich dalszej sprzedaży.

Innymi słowy wzrost sprzedaży towarów opatrzonych logo Marki Własnej przekładają się bezpośrednio na wzrost wysokości Wynagrodzenia Licencjodawcy z tytułu korzystania przez Wnioskodawcę ze Znaków towarowych. Podsumowując, koszt Wynagrodzenia pozostaje zatem w bezpośrednim i wyraźnym związku przyczynowo-skutkowym z nabywanymi przez Wnioskodawcę towarami Marek Własnych, które podlegają następnie odsprzedaży przez Wnioskodawcę. Bez uzyskania licencji na Znaki towarowe Marek Własnych, Wnioskodawca nie mógłby nabywać, a następnie sprzedawać towarów oznaczonych Znakami towarowymi Marek Własnych. Co więcej, wysokość kosztów Wynagrodzenia jest proporcjonalna do wielkości zakupów towarów opatrzonych Znakami towarowymi Marki Własnej przez Spółkę, co bezpośrednio wiąże się z ilością sprzedawanych towarów Marki Własnej przez Spółkę. Innymi słowy - im więcej towarów oznaczonych Znakami towarowymi Marki Własnej Spółka nabędzie, tym wyższe Wynagrodzenie będzie należne Licencjodawcy, a równocześnie tym więcej towaru Spółka będzie mogła przeznaczyć do odsprzedaży. Dodatkowo, nie ulega wątpliwości, że Wynagrodzenie wpływa bezpośrednio na cenę odsprzedawanych towarów opatrzonych Znakami towarowymi Marki Własnej, bowiem kalkulowana cena sprzedaży obejmuje poniesiony uprzednio koszt na nabycie licencji.

Konsekwentnie zatem, zdaniem Spółki, trzeba przyjąć, że koszty Wynagrodzenia są kosztami bezpośrednio związanymi z wytworzeniem lub nabyciem przez Wnioskodawcę towarów, tj. że są to koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Argumentacja przedstawiona przez Spółkę w niniejszym wniosku znajduje również potwierdzenie w oficjalnym stanowisku MF zaprezentowanym w Informacji Ministerstwa Finansów z 23 kwietnia 2018 r. pt.: „Koszty usług i praw bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”, zgodnie z którym „Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy uznać, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „ inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z:

• 26 kwietnia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.66.2018.1.PS, zgodnie z którą koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi „Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi”.
• 3 kwietnia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.15.2018.1.PS, w której organ uznał (odstąpiwszy od uzasadnienia) za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „koszty Licencji Znakowej pozostają w bezpośrednim (ścisłym) związku z wytwarzanymi Produktami. Gdyby bowiem Wnioskodawca nie ponosił kosztów Licencji Znakowej, nie mógłby korzystać ze Znaków Towarowych Podmiotu Powiązanego w odniesieniu do produkowanych i dystrybuowanych ściśle skonkretyzowanych Produktów (a nie jakichkolwiek produktów), a tym samym uzyskiwać przychodów z ich sprzedaży. Podsumowując, ponoszenie kosztów Licencji Znakowej na rzecz Podmiotu Powiązanego warunkuje w sposób bezpośredni możliwość wytwarzania i dystrybucji Produktów - gdyż ich ponoszenie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z wytwarzaniem i dystrybucją Produktów”.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty opłat licencyjnych z tytułu Licencji na Znaki towarowe towarów Marki Własnej mają charakter kosztów bezpośrednio związanych z nabyciem przez Wnioskodawcę towarów, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w konsekwencji ww. koszty nie będą podlegały ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.