Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.114.2019.3.SK
z 30 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 kwietnia 2019 r. (data wpływu 16 kwietnia 2019 r.) oraz pismem z dnia 17 maja 2019 r. (data wpływu 20 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 oraz art. 14f ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z czym pismem z dnia 2 kwietnia 2019 r., nr 0113 KDIPT3.4011.114.2019.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 2 kwietnia 2019 r. (data doręczenia 8 kwietnia 2019 r.). Natomiast w dniu 16 kwietnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź Wnioskodawczyni na ww. wezwanie, nadane za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 13 kwietnia 2019 r.

Z uwagi na fakt, że wniosek i jego uzupełnienie nadal nie spełniały wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 7 maja 2019 r., nr 0113 KDIPT3.4011.114.2019.2.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, ponownie wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 7 maja 2019 r., (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 10 maja 2019 r.). W dniu 20 maja 2019 r. wpłynęła odpowiedź Wnioskodawczyni na powyższe wezwanie (data nadania 17 maja 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 kwietnia 2019 r.:

Przedmiotem sprawy jest dom rodzinny zbudowany przez rodziców Wnioskodawczyni w 1956 r. Było to kilka lat po II wojnie światowej, brakowało materiałów, więc dom został zbudowany z cegły z rozbioru innych domów. Rodzice zamieszkali w nim w lipcu 1956 r., a Wnioskodawczyni najmłodsza z rodzeństwa urodziła się w tym domu w dniu 2 października 1956 r. i mieszka do chwili obecnej. Dom ten jest parterowy z adaptacją poddasza, gdzie są skromne dwa pokoiki. Decyzja o budowie domu była trudna, ponieważ tylko ojciec pracował na utrzymanie 6-osobowej rodziny, mimo to zaciągnął kredyt w banku na ponad 20 lat i podjął się budowy. Zakupił cegłę wyłącznie z rozbiórki. Zrobił piec CO samodzielnie, bo był z zawodu ślusarzem. Zakupił kaloryfery ze złomu, albo z rozbiórki (każdy był inny). Drewno na podłogi – deski zbyt cienkie uginały się i skrzypiały. Okna i drzwi wewnętrzne również z odzysku, różniące się między sobą wyglądem. Pokrycie dachu – dachówka, stara leżąca na tym domu 62 lata, a pochodziła z rozbiórki (ma pewnie około 100 lat). Wiele innych materiałów budowalnych kupionych najtańszym kosztem. Nowych, drogich materiałów było mało, ale to co konieczne, np. belki na dach, cement. Tak na tamte powojenne lata powstała „przedmiotowa nieruchomość”. Wymagała ona jeszcze wiele wkładu pieniężnego, aby ją wykończyć. Przez całe dorosłe życie Wnioskodawczyni (od 1977 r. pracowała) starała się wraz z rodzicami, a potem wraz z mężem remontować, aby utrzymać dom – jego stan techniczny w stanie używalności. Gdy ojciec Wnioskodawczyni zachorował dom miał 19 lat, było to w 1976 r. Chorował około 10 lat, zmarł w 1985 r. Po śmierci ojca zachorowała matka Wnioskodawczyni przez następne 8 lat (zmarła w 1993 r.). Przez lata 1976-1993 trwała ciągle troska o zdrowie, a nawet życie rodziców, brakowało pieniędzy na duże remonty. Przeprowadzane były tylko naprawy konieczne. W chwili śmierci ojca (1985 r.), dom miał 29 lat i oprócz braków w wykończeniu wymagał ogromnych remontów. Wszystko było oparte na trosce Wnioskodawczyni i Jej męża. Rodzeństwo było na swoim i tylko ich odwiedzali, ale nic ich nie obchodziło, widzieli co się dzieje i Wnioskodawczyni nie robiła niczego bez ich wiedzy i świadomości. Wszystkim ufała, bo byli kochającą się rodziną. Wnioskodawczyni wraz z rodzeństwem postanowiła w 2000 r. zadbać o to, żeby działka, na której stał dom weszła w ich posiadanie ze stanu wieczystego użytkowania (prawo zezwala na to).

Wnioskodawczyni wraz z rodzeństwem stali się współwłaścicielami oraz stwierdzono, że nabyli spadek po rodzicach:

• Sąd Rejonowy – stwierdzenie nabycia spadku (22 sierpnia 2000 r.) po 1/5 każdy: Wnioskodawczyni i czworo Jej rodzeństwa.
  

• Decyzja Urzędu Skarbowego – w dniu 12 grudnia 2000 r. złożono zeznanie podatkowe, w którym wykazano, że przedmiotem spadku jest zabudowana nieruchomość (dom) oraz działka o pow. 1789 m² i wartości 57 150 zł całość (dom i działka, na której on stoi).
  
  

Po wielu latach jedna z sióstr Wnioskodawczyni i Jej brat domagali się swojej części działu spadku. W sądzie sprawa toczyła się przez około 5 lat. Gdy zapadł wyrok cała czwórka rodzeństwa przyjęła go radośnie, więc Wnioskodawczyni musi ich spłacić po 57 200 zł każdy: 286 000 zł (wyceniona nieruchomość):5 = 57 200 zł (1/5 wartości nieruchomości).

Rodzeństwo Wnioskodawczyni czekało od 2000 r. do 2018 r., aby uzyskać Jej kosztem 5 razy więcej:

• 2000 r.: 57 150 zł/5 = 11 430 zł na każdego.
  

• 2018 r.: 57 150 zł/5 = 57 200 zł na każdego.
  
  

Dwa postanowienia Sądu :

1. Sąd Rejonowy – postanowienie z dni 13 czerwca 2017 r.
2. Sąd Okręgowy – postanowienie z dnia 12 kwietnia 2018 r.
   
   

Według tych decyzji sądów Wnioskodawczyni została jedynym właścicielem domu i ogrodu, ale musi spłacić czworo rodzeństwa po 57 200 zł każdego, tj. 228 800 zł. Kwota ta wypływa z operatu szacunkowego wykonanego w dniu 28 kwietnia 2017 r. i wynosi 286 000 zł. Ta kwota podzielona na 5 wynosi 57 200 zł Wnioskodawczyni otrzymała 1/5 tak jak wszyscy, tzn. 57 200 zł mimo, że przez lata wraz z mężem remontowała dom i dbała o wszystko udostępniając całej rodzinie pobyt w tym domu rodzinnym. W małżeństwie Wnioskodawczyni jest od dnia 22 września 1979 r. (40 lat) i nigdy nie było rozdzielności majątkowej. Obecnie mąż Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem z mocy prawa. Ogród sprzedany w dniu 13 grudnia 2018 r. razem z domem stanowił całość, więc konieczne było oddzielenie tej części sprzedanej. Geodezyjny podział należało opłacić. Oto koszty poniesione:

• wypis z rejestru gruntów z dnia 11 września 2018 r. – 200 zł,
  

• opracowanie podziału działki nr 63 - faktura z dnia 14 września 2018 r. – 1 500 zł,
  

• księga wieczysta – 180 zł,
  

• wniosek o wpis podzielonej działki nr 63 na działki nr 63/1 i nr 63/2, znaczki skarbowe 150 zł,
  

• zaświadczenie (Starosty, że sprzedana działka nr 63/1 nie jest objęta uproszczonym planem urządzenia lasu) – 17 zł.
  
  

W uzupełnieniu wniosku z dnia 17 maja 2019 r., Wnioskodawczyni dodała, że za podstawę do ustalenia podatku od spadków i darowizn organ podatkowy przyjął wartość części spadku, przypadający na każdego spadkobiercę stanowiącą kwotę 11 430 zł. Zgodnie z art. 14 ust. 1, 2 i 3 pkt 1 zalicza się spadkobierców do I grupy pokrewieństwa, dla których wolna kwota na podstawie § 1 pkt 2 ust. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 lutego 2000 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. Nr 13, poz. 169) wynosi 9 057 zł.

Postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 13 czerwca 2017 r. – sprawa o dział spadku po rodzicach Wnioskodawczyni. Sąd ustanowił prawo własności zbudowanej nieruchomości miejskiej i działki o pow. 0,1789 ha w ten sposób, że wyżej opisana nieruchomość przeznaczona została na wyłączna własność Wnioskodawczyni. Spłatę zasądzono od Wnioskodawczyni na rzecz 4 spadkobierców przez 6 lat (6 rat po 31 763 zł) każdego 30 kwietnia od 2018 r. do 2023 r. Od całej wartości posesji odjęto kwotę 47 644 zł 20 gr, wynikającą z nakładów Wnioskodawczyni, poniesionych remontów przez ostatnie lata.

Postanowienie Sądu Okręgowego - Sąd zmienił zastrzeżone postanowienia w ten sposób, że zasądził od Wnioskodawczyni na rzecz 4 wymienionych spadkobierców spłaty wartości udziałów w majątku spadkowym kwoty po 57 200 zł dla każdego. Spłatę rozłożono na następujące raty:

• brat Wnioskodawczyni: 4x14 300 zł = 57 200 zł od końca czerwca 2018 r. do końca czerwca 2021 r.,
  

• jedna z sióstr: 4x14 300 zł = 57 200 zł od końca grudnia 2018 r. do końca grudnia 2021 r.
  

• dwie pozostałe siostry: 8x7 150 zł = 57 200 zł od grudnia 2018 r. do grudnia 2025 r.
  
  

Wyrok ten jest prawomocny i należy go wykonać. Wnioskodawczyni przed upływem 5 lat sprzedała działkę nr 63/1, aby zapłacić ratę spłaty rodzeństwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni może być zwolniona z 19% podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 kwietnia 2019 r., znalazła się Ona wraz z mężem w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Całe życie uczciwie pracowała, a na stare lata ani prawo Jej nie chroni, ani rodzina nie ma litości. Przedmiotowa posesja w 2000 r. wyceniona była na 57 150 zł (dla każdego spadkobiercy po 11 430 zł). Obecnie po 20 latach rzeczoznawca sądowy zgodnie z istniejącym prawem wycenia ten sam dom i ogród, jako średnią arytmetyczną z transakcji zawartych w okolicy miasta w ostatnich 2-3 latach. Podano adresy tych posesji, nie wiadomo ile mają lat, z czego zbudowane, jakie duże – ile m² powierzchni. Wnioskodawczyni uważa, że brak jest logiki w tym całym postępowaniu. W ocenie Wnioskodawczyni powinna być indywidualna wycena tego przedmiotowego budynku. Jeśli ktoś sprzedaje i poda cenę, a znajdzie kupca to jego prywatna sprawa, ale dla sądu jest to zgodne z prawem. Wycena wynosi 286 000 zł, to znaczy, że Wnioskodawczyni od rodzeństwa 62-letni dom, który sama z mężem remontowała musi kupić za 228 800 zł. Wnioskodawczyni została jedynym właścicielem, bo za swoją 1/5 części spadku, tj. 57 200 zł nie kupi żadnego mieszkania. Sytuacja zmusiła Ją, żeby sprzedać ogród (sad przy domu). Z wielkim żalem stało się to w dniu 13 grudnia 2018 r.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku z dnia 17 maja 2019 r. Wnioskodawczyni dodała, że nowelizacja przepisu powoduje, że pięcioletni okres, po upływie którego sprzedana nieruchomość bez konieczności zapłaty podatku dochodowego ma być liczony od daty nabycia nieruchomości przez spadkobiercę. Jeśli rodzice nabyli te dobra (działkę nr 63/1) minimum 5 lat przed tym, gdy została Wnioskodawczyni przeznaczona w spadku, to może ją Ona sprzedać bez płacenia podatku dochodowego. Sprzedanie działki nr 63/1 nastąpiło w dniu 13 grudnia 2018 r. Wnioskodawczyni wie, że obecnie zwolnienie z podatku 19% przed upływem 5-letniego okresu jest możliwe jedynie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm), w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2018 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, a przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 22 sierpnia 2000 r. stwierdzono nabycie przez Wnioskodawczynię oraz Jej rodzeństwo spadku po zmarłym w 1985 r. ojcu oraz w 1993 r. matce, po 1/5 każdy. Przedmiotem spadku jest zabudowana nieruchomość (dom) oraz działka nr 63 o pow. 0,1789 ha. Wnioskodawczyni wraz z rodzeństwem postanowiła w 2000 r. zadbać o to, żeby działka, na której stał dom weszła w ich posiadanie ze stanu wieczystego użytkowania. Po wielu latach jedna z sióstr Wnioskodawczyni oraz Jej brat domagali się swojej części działu spadku. W sądzie sprawa toczyła się przez około 5 lat. Na mocy decyzji sądów, tj. Sądu Rejonowego z dnia 13 czerwca 2017 r. oraz Sądu Okręgowego z dnia 12 kwietnia 2018 r. Wnioskodawczyni stała się jedynym właścicielem przedmiotowej nieruchomości, tj. domu i ogrodu, z obowiązkiem spłaty czworga rodzeństwa po 57 200 zł każdy. W celu spłaty rodzeństwa, Wnioskodawczyni dokonała podziału geodezyjnego działki nr 63 na działki nr 63/1 oraz nr 63/2 i w dniu 13 grudnia 2018 r. sprzedała ogród, tj. działkę nr 63/1, przed upływem 5 lat.

Aby zatem ustalić, czy w przedstawionej sprawie dokonana przez Wnioskodawczynię sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, tj. działki nr 63/1, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić, od jakiego momentu liczy się bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w powołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, ich części, udziału w nieruchomości oraz prawa istotne znaczenie ma ustalenie daty nabycia nieruchomości. W celu ustalenia momentu nabycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przez Wnioskodawczynię należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego dotyczących nabycia spadku oraz działu spadku.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy. W myśl art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego). Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy. Następstwo prawne po osobie zmarłej ma zatem charakter sukcesji uniwersalnej, gdyż spadkobierca na mocy jednego zdarzenia, jakim jest otwarcie spadku, wstępuje w ogół praw i obowiązków osoby zmarłej (spadkodawcy).

Natomiast stosownie do art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu, bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności, każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Stosownie do art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. Zgodnie z art. 1037 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom.

Z kolei w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności. Natomiast, zgodnie z art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Zniesienie współwłasności (dział spadku) nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli jest ekwiwalentne w naturze i następuje bez spłat i dopłat lub też mieści się w udziale jaki przypadał współwłaścicielowi w rzeczy wspólnej (spadku).

W przypadku natomiast, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu musi być traktowany w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.

Tak więc co do zasady, dział spadku jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomości, które po dokonanym podziale przekraczają udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał w rzeczy wspólnej (spadku).

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub,
  

• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.
  
  

Dział spadku nie stanowi więc nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał spadkobiercom w majątku wspólnym i odbył się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa - w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku działu spadku, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku działu spadku mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku spadkowym objętym podziałem oraz dział spadku został dokonany bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku działu spadku udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, dział spadku jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w jego wyniku podatnik otrzymuje, np. nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał w masie spadkowej. W złożonym wniosku jasno wskazano, że wartość nieruchomości otrzymanej w wyniku działu spadku przekroczyła wartość udziału jaki przysługiwał Wnioskodawczyni w spadku, bowiem dział spadku nastąpił z obowiązkiem spłaty rodzeństwa Wnioskodawczyni.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu stanu faktycznego uznać należy, że udział jaki przysługiwał Wnioskodawczyni po dokonanym dziale spadku uległ powiększeniu, tj. przekroczył udział nabyty w spadku po zmarłych rodzicach, zatem doszło do nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w wyniku działu spadku w 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymała całą nieruchomość, zatem Jej udział zwiększył się w stosunku do udziału jaki nabyła w drodze spadku po zmarłej w 1993 r. matce i zmarłym w 1985 r. ojcu.

Jak już wspomniano wyżej, powstanie przychodu podatkowego z tytułu zbycia nieruchomości uzależnione jest między innymi od daty nabycia, które należy utożsamiać z chwilą przeniesienia własności w rozumieniu cywilnoprawnym. Zatem, pięcioletni termin, wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie ww. nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nabyła poszczególne udziały we współwłasności przedmiotowej nieruchomości w trzech datach:

• w 1985 r. w drodze spadku po zmarłym ojcu,
  

• w 1993 r. w drodze spadku po zmarłej matce,
  

• w 2017 r. w drodze działu spadku pomiędzy rodzeństwem.
  
  

Oznacza to, że dokonane przez Wnioskodawczynię w 2018 r. odpłatne zbycie działki nr 63/1, w części nabytej w drodze spadku w 1985 r. oraz w 1993 r., nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającego opodatkowaniu, ponieważ jego odpłatne zbycie nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie. Natomiast sprzedaż ww. nieruchomości w części nabytej w 2017 r. w drodze działu spadku stanowi dla Wnioskodawczyni źródło przychodu, o którym mowa w ww. przepisie podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ust. 1 ww. ustawy, ponieważ odpłatne zbycie udziałów Wnioskodawczyni w części nabytych ponad udział spadkowy nastąpiło przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie.

W myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość rynkową o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ww. ustawy).

Za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, uważa się udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania (art. 22 ust. 6c powołanej ustawy).

Na podstawie art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zgodnie z art. 22 ust. 6e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Jak wskazano powyżej, ustawodawca w art. 22 ust. 6c ww. ustawy w sposób jednoznaczny stanowi, jakie wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych. Kosztem tym bezspornie jest kwota wydatkowana na nabycie nieruchomości.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości kosztem uzyskania przychodu w części dotyczącej udziałów nabytych w drodze działu spadku od pozostałych spadkobierców, w tym przypadku od rodzeństwa - jest udokumentowana kwota faktycznej spłaty na ich rzecz związana z nabyciem od nich udziałów w ww. nieruchomości.

Zauważyć należy, że stosownie do art. 22 ust. 6f cyt. ustawy, koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 45 ust. la pkt 3 cyt. ustawy, w terminie określonym w ust. 1 (tj. do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym) podatnicy są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e. W myśl art. 45 ust. 4 pkt 4 tej ustawy, przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania podatnicy są obowiązani wpłacić należny podatek wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 3 (PIT-39).

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2018 r., wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe. Udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Należy wyjaśnić, że powyższe zwolnienie obejmuje taką część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia. W sytuacji, gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości przeznaczony na cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 ww. ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

-położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Przy czym, przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach (art. 21 ust. 26 ww. ustawy).

Ponadto zgodnie z art. 21 ust. 28 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:

1. nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
2. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku albo jego części

-przeznaczonych na cele rekreacyjne.

Podkreślić należy, że zwolnienia podatkowe oraz ulgi są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających zwolnienia podatkowe, jak również ulgi, należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalną treść przepisów. Stąd też korzystanie z omawianego zwolnienia przysługuje podatnikowi tylko i wyłącznie w sytuacji spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w przepisie prawa. Okolicznością decydującą o zastosowaniu powyższego zwolnienia jest więc m.in. przeznaczenie przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości lub prawa wyłącznie na cele i w terminach określonych w tym przepisie. Przy tym enumeratywne wyliczenie wydatków mieszkaniowych, których realizacja powoduje zwolnienie z opodatkowania dochodu uzyskanego ze sprzedaży ma charakter wyczerpujący, a nie przykładowy.

Zauważyć należy, że żaden podatnik nie jest uprawniony do dwukrotnego odliczania tych samych wydatków. Koszty uzyskania przychodów nie stanowią wprawdzie ulgi podatkowej w potocznym znaczeniu, ale przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym przychodu z danego źródła do kosztów tych można zaliczyć określone wydatki. Uwzględnienie tych wydatków w kosztach stanowi o zmniejszeniu dla podatnika przychodu podlegającego opodatkowaniu. Prawo do odliczania poniesionych kosztów jest zatem formą przywileju podatkowego, która daje ulgę przy obliczaniu wysokości zobowiązania do zapłaty. Dopuszczenie uznania za uprawnione wliczanie kwoty ze sprzedaży działki nr 63/1 wydatkowanej na spłatę udziałów rodzeństwa Wnioskodawczyni w przedmiotowej nieruchomości do obliczania dochodu zwolnionego oznaczałoby, że jedna czynność – jaką jest spłata rodzeństwa – byłaby dwukrotnie podstawą do czerpania korzyści przez podatnika. Dwukrotne korzystanie z preferencji co do tej samej kwoty – raz jako kosztu, drugi raz jako zwolnienia, nie znajduje żadnego uzasadnienia w przepisach.

Zatem, kwoty spłat na rzecz współwłaścicieli działki nr 63/1, tj. rodzeństwa Wnioskodawczyni, którą może Ona uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu, nie mogą być jednocześnie traktowane jako wydatki na cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego wydatkowanie przychodu ze sprzedaży części przedmiotowej nieruchomości, tj. działki nr 63/1, na spłatę rodzeństwa Wnioskodawczyni, nie uprawnia Jej do zastosowania przedmiotowego zwolnienia w zakresie, w jakim wydatki poniesione na te cele stanowiły koszt uzyskania przychodu.

Należy zauważyć, że Wnioskodawczyni w 2017 r. w związku z działem spadku nabyła udział w nieruchomości w części przekraczającej udział nabyty w drodze spadku w 1985 r. i w 1993 r. oraz zobowiązana została do spłaty pozostałych spadkobierców. Wskazać zatem należy, że kosztem uzyskania przychodu mogą być udokumentowane kwoty faktycznych spłat na rzecz współwłaścicieli, ponieważ mieszczą się one w kategorii kosztów nabycia, o których mowa w ww. art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem kwota spłat na rzecz współwłaścicieli dotycząca części ich udziałów w nieruchomości może stanowić koszt nabycia zbywanej części nieruchomości, o którą Wnioskodawczyni może pomniejszyć uzyskany ze sprzedaży przychód. Poniesiony wydatek tytułem spłat stanowi jednak koszt nabycia udziałów w całej nieruchomości, tj. działce nr 63 podzielonej następnie na działki nr 63/1 i nr 63/2, a nie jedynie w działce nr 63/1, tj. ogrodzie. Przedmiotem sprzedaży ma być wyłącznie część tej nieruchomości (działka nr 63/1, tj. ogród), co oznacza, że niecała kwota spłaty 286 000 zł (po 57 200 zł na rzecz każdego spadkobiercę) może stanowić koszt uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości. Do kosztów uzyskania przychodu ze zbycia ww. działki można zaliczyć tylko tę część z określonej wyżej kwoty, która przypada proporcjonalnie na sprzedawaną część nieruchomości (działkę nr 63/1). Innymi słowy, Wnioskodawczyni powinna ustalić jaki procent wartości rynkowej całej nieruchomości, ustalonej na dzień działu spadku stanowiła działka nr 63/1, którą Wnioskodawczyni sprzedała. Otrzymany wynik wskaże, jaki procent kwoty 286 000 zł stanowi koszt nabycia działki nr 63/1, którą Wnioskodawczyni sprzedała w dniu 13 grudnia 2018 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przychód z odpłatnego zbycia przez Wnioskodawczynię udziału w części nieruchomości, tj. działce nr 63/1, odpowiadający udziałowi nabytemu w 1985 r. oraz w 1993 r. w drodze spadku po zmarłych rodzicach, nie stanowi dla Niej w ogóle źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jego odpłatne zbycie nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie.

Natomiast, w odniesieniu do nabytych w 2017 r. w drodze działu spadku udziałów w części ww. nieruchomości, stanowiących nadwyżkę w stosunku do udziału nabytego w spadku, należy traktować w kategorii przysporzenia. W konsekwencji, sprzedaż ww. udziałów w tej części, stanowi dla Wnioskodawczyni źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym, na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem dokonana została przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

W konsekwencji Wnioskodawczyni jest zobowiązana do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za 2018 r. (PIT-39) oraz zapłaty 19% podatku dochodowego z ww. tytułu na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód uzyskany ze sprzedaży przedmiotowej działki Wnioskodawczyni może jednak pomniejszyć o kwoty spłat na rzecz współwłaścicieli, ale proporcjonalnie przypadające na sprzedawaną działkę nr 63/1, bowiem stanowią one koszty nabycia, a zatem mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, że Wnioskodawczyni może kwoty spłat na rzecz rodzeństwa zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, tym samym kwoty te nie mogą jednocześnie stanowić wydatków na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w części dotyczącej sprzedaży części nieruchomości, tj. działki nr 63/1, gdyż nie można dwukrotnie odliczać i korzystać z ulg w odniesieniu do tych samych wydatków.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo wskazać należy, że niniejsza interpretacja jest wiążąca tylko dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla pozostałych spadkobierców, tj. rodzeństwa Wnioskodawczyni.

Ponadto, zauważyć należy, że z tytułu przedmiotowego wniosku wniesiono opłatę w łącznej wysokości 120 zł (w dniu 8 kwietnia 2019 r. - 40 zł, w dniu 13 kwietnia 2019 r. - 40 zł oraz w dniu 17 maja 2019 r. – 40zł). Natomiast niniejsza interpretacja dotyczy jednego stanu faktycznego. Zatem, w związku z wpłatą kwoty wyższej niż wynikająca z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do art. 14f § 2b pkt 3 tej ustawy, nienależna opłata w wysokości 80 zł (tj. wniesiona w dniu 13 kwietnia 2019 r. - 40 zł oraz wniesiona w dniu 17 maja 2019 r. - 40 zł) stanowiąca nadpłatę, zostanie zwrócona zgodnie z dyspozycją, tj. na rachunek bankowy Wnioskodawczyni wskazany w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 kwietnia 2019 r. (data wpływu 16 kwietnia 2019 r.), w terminie określonym w art. 14f § 2a ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.