Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4015.54.2019.2.MZ
z 30 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 14 marca 2019 r. (data wpływu 20 marca 2019 r.), uzupełnionym 6 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 23 kwietnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.54.2019.1.MZ wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 6 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 2 marca 2016 r. Wnioskodawczyni i Pan W. J. zawarli umowę, na mocy której nabyli na rynku pierwotnym na współwłasność w udziałach wynoszących po 1/2 części każdy z nich lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość wraz z przynależnymi udziałami w nieruchomości wspólnej, dla którego została założona odrębna księga wieczysta i wyjaśnili, że oboje są stanu wolnego. Cena łączna za lokal mieszkalny wraz z przynależnym udziałem w nieruchomości wspólnej została ustalona na kwotę 255.000 zł brutto, to jest po 127.500 zł brutto za każdy z udziałów. Cena za zakup udziałów wynoszących po 1/2 części została przez nich uiszczona w ten sposób, że Wnioskodawczyni wpłaciła kwotę 57.250 zł., Pan W. J. wpłacił kwotę 57.250 zł. z pożyczki jaką zaciągnął prywatnie od Wnioskodawczyni a na pozostałą kwotę kupujący łącznie razem zaciągnęli kredyt w Banku. Na zabezpieczenie wierzytelności Banku z tytułu zwrotu kredytu, odsetek, prowizji oraz opłat i innych należności przewidzianych i określonych w umowie kredytu ustanowili jako współwłaściciele hipotekę umowną do kwoty 300.000,00 zł na całym lokalu mieszkalnym, która to hipoteka wpisana jest do chwili obecnej.

Wnioskodawczyni i Pan W. J. byli w chwili nabycia i nadal są stanów wolnych, są osobami niespokrewnionymi, nie pozostają ze sobą w związku małżeńskim i są zaliczani do tzw. III grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W dniu 15 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni i Pan W. J. będący współwłaścicielami przedmiotowego lokalu mieszkalnego w udziałach po 1/2 części dokonali zniesienia współwłasności przedmiotowego lokalu mieszkalnego w taki sposób, że Wnioskodawczyni nabyła cały przedmiotowy lokal mieszkalny wraz z przynależnymi udziałami w nieruchomości wspólnej na wyłączną własność bez jakichkolwiek spłat i dopłat w zamian za zwolnienie z pożyczki jaką zaciągnął Pan W. J. od Wnioskodawczyni w wysokości 57.250 zł. i w zamian za zwolnienie z długu z tytułu zaciągniętego kredytu bankowego – w samym akcie notarialnym obejmującym umowę zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni w zamian za takie zniesienie współwłasności zobowiązała się do przejęcia przez Nią i Panią A. M. (ze względu na brak samodzielnej zdolności kredytowej) w całości zaciągniętego pierwotnie przez obie strony kredytu hipotecznego, a dopiero po podpisaniu aktu z 15 czerwca 2018 r. dopełniła tej formalności w Banku co poświadczyła w kolejnym akcie notarialnym z 8 marca 2019 r. Na dzień zniesienia współwłasności strony określiły wartość lokalu mieszkalnego na 300.000 zł. Na lokalu mieszkalnym będącym przedmiotem zniesienia współwłasności zatem nadal ciąży hipoteka umowna do kwoty 300.000,00 zł na rzecz Banku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedmiotowej sprawie podstawa opodatkowania nabywanej 1/2 części mieszkania wraz z przynależnymi prawami poprzez zniesienie współwłasności wynosi zero złotych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności i powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności. Podstawę opodatkowania – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Z powyższego wynika więc, że długi i ciężary pomniejszają wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych, ale wyłącznie te, które istnieją w dniu nabycia rzeczy lub prawa majątkowego. Hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. W świetle powołanych przepisów, w przypadku nabycia nieruchomości (udziału w nieruchomości) obciążonej hipoteką, jak w niniejszej sprawie, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, ustalając podstawę opodatkowania wartość udziału w nieruchomości powinna być pomniejszona o tę część wartości hipoteki, która odpowiada wielkości udziału przypadającego nabywcy, tj. o połowę.

Podstawę opodatkowania w sytuacji Wnioskodawczyni stanowi zatem czysta wartość udziału w nieruchomości (po odliczeniu wartości 1/2 hipoteki). W rezultacie, wysokość zadłużenia hipotecznego przekracza wartość nabytej rzeczy (udziału w rzeczy) czyli podstawa opodatkowania wynosi zero, tj.:

• wartość 1/2 nabywanej nieruchomości wynosi 150.000 zł,
• spłacony dług wynosi 57.250 zł,
• 1/2 wartości hipoteki obciążającej nabywaną nieruchomość wynosi 150.000 zł.
  
  

Wnioskodawczyni wskazała, że podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2158/10 oraz Izba Skarbowa w Poznaniu w piśmie z 25 czerwca 2014 r. Znak: ILPB2/436-85/14-4/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 644 ze zm.) – podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.).

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego – własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego

– współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Na podstawie art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego – współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu. Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

Zniesienie współwłasności dokonane poprzez przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicieli bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Stosownie do postanowień art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn – obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy – przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje – z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

W myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn – przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Z powołanego powyżej przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega jedynie takie zniesienie współwłasności, w następstwie którego podatnik nabywa rzeczy lub prawa w części przekraczającej wartość udziału, który pierwotnie (przed zniesieniem współwłasności nieruchomości) mu przysługiwał.

Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć także na względzie przepis art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy, w myśl którego – podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów. Jednocześnie rozszerza to pojęcie w ust. 2 i 3 art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn przykładowo wyliczając przypadki, które stanowią długi i ciężary. Oznacza to, iż długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie „długów” w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, do których poniesienia zobowiązany jest nabywca. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. „Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. hipoteka. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Ustalenie podstawy opodatkowania składa się więc z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału.

Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wartość rynkową rzeczy i praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju z dnia obowiązku podatkowego – art. 8 ust. 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn – opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Art. 14 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że – wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca. Zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe (art. 14 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 3 ww. ustawy – do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II – zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III – innych nabywców.
   
   

Zgodnie z art. 244 § 1 Kodeksu cywilnego – hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1916 ze zm.).

W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece – w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w dniu 2 marca 2016 r. Wnioskodawczyni i Pan W. J. zawarli umowę, na mocy której nabyli na współwłasność w udziałach wynoszących po 1/2 części lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość wraz z przynależnymi udziałami w nieruchomości wspólnej, dla którego została założona odrębna księga wieczysta. Cena łączna za lokal mieszkalny wraz z przynależnym udziałem w nieruchomości wspólnej została ustalona na kwotę 255.000 zł brutto, po 127.500 zł brutto za każdy z udziałów. Cena za zakup udziałów została przez nabywców uiszczona w ten sposób, że Wnioskodawczyni wpłaciła kwotę 57.250 zł., Pan W. J. wpłacił kwotę 57.250 zł. z pożyczki jaką zaciągnął prywatnie od Wnioskodawczyni a na pozostałą kwotę kupujący łącznie razem zaciągnęli kredyt w Banku. Na zabezpieczenie wierzytelności Banku z tytułu zwrotu kredytu, odsetek, prowizji oraz opłat i innych należności przewidzianych i określonych w umowie kredytu współwłaściciele ustanowili hipotekę umowną do kwoty 300.000,00 zł na całym lokalu mieszkalnym. Wnioskodawczyni i Pan W. J. byli w chwili nabycia i nadal pozostają w stanie wolnym, są osobami niespokrewnionymi, zaliczanymi do III grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn. W dniu 15 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni i Pan W. J. dokonali zniesienia współwłasności przedmiotowego lokalu mieszkalnego w wyniku czego Wnioskodawczyni nabyła cały lokal mieszkalny wraz z przynależnymi udziałami w nieruchomości wspólnej na wyłączną własność bez jakichkolwiek spłat i dopłat, w zamian za zwolnienie z pożyczki jaką zaciągnął Pan W. J. od Wnioskodawczyni w wysokości 57.250 zł. oraz w zamian za zwolnienie z długu z tytułu zaciągniętego kredytu bankowego. Na dzień zniesienia współwłasności strony określiły wartość lokalu mieszkalnego na 300.000 zł. Na lokalu tym nadal ciąży hipoteka umowna do kwoty 300.000,00 zł na rzecz Banku.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że skoro – jak wynika z wniosku – dokonana została czynność prawna dotycząca zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego, bez obowiązku spłat i dopłat, to czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 ust. 1 i 6 tej ustawy.

Ustanowiona na nieruchomości hipoteka w wysokości proporcjonalnej do wielkości udziału przypadającego zbywcy (Panu W. J.) przed zniesieniem współwłasności stanowi obciążenie, które należy zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy.

W analizowanej sprawie wartość części lokalu mieszkalnego nabyta przez Wnioskodawczynię w drodze zniesienia współwłasności wraz z przynależnymi prawami, powinna być pomniejszona o część kwoty hipoteki przypadającą na przenoszony na Wnioskodawczynię udział. Wartość udziału nie będzie zatem pomniejszona o kwotę wierzytelności zabezpieczonej hipoteką, lecz o kwotę samej hipoteki przypadającą na ten udział, gdyż to hipoteka (a nie wartość wierzytelności, która ją zabezpiecza) stanowi ciężar w myśl przywołanych powyżej regulacji. Skoro bowiem w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nabyła udział 1/2 w lokalu mieszkalnym (ponieważ była już właścicielem pozostałej jej części), to tylko o tę część kwoty hipoteki należy pomniejszyć wartość przedmiotu nabycia czyli 1/2 udziału w nieruchomości.

Zatem jeżeli w rozpatrywanej sprawie – jak wynika z wniosku – wartość hipoteki (przypadająca na nabywany przez Wnioskodawczynię udział) jest równa wartości ww. nabywanego udziału w lokalu mieszkalnym, to podstawa opodatkowania (stanowiąca czystą wartość udziału w nieruchomości) istotnie wyniosła zero. Tym samym Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn w związku z opisanym we wniosku zniesieniem współwłasności.

Stanowisko Wnioskodawczyni, należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni i tylko w stosunku do niej wywołuje skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.