Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB3/423-509/14-3/S/SP
z 24 maja 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r.– ustawa o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2019 r., poz. 768, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1023/18 (data wpływu wyroku 25 marca 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kwoty określonej w Ugodzie na rzecz Gminy – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kwoty określonej w Ugodzie na rzecz Gminy.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 10 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego znak: IPPB3/423-509/14-2/PK1, w której uznał stanowisko spółki S.A. w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kwoty określonej w Ugodzie na rzecz Gminy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 10 lipca 2014 r. znak: IPPB3/423-509/14-2/PK1 wniósł pismem z dnia 29 lipca 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 29 sierpnia 2014 r. stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego znak: IPPB3/423-509/14-2/PK1 złożył skargę i wniósł o jej uchylenie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 lipca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3379/14 uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z 10 lipca 2014 r. uznając, że organ interpretacyjny naruszył przepisy postępowania w sprawach o wydanie interpretacji w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lipca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3379/14 Minister Finansów złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 16 stycznia 2018 r. II FSK 3585/15 uwzględnił skargę kasacyjną organu uchylając zaskarżony wyrok w całości i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

W wyżej powołanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji, że kwestionowana interpretacja została wydana z naruszeniem art. 14b § 1–3 i art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej.

W ocenie NSA „organ interpretacyjny, wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji, nie naruszył wskazanych w analizowanym zarzucie przepisów postępowania, a zwłaszcza nie wykroczył poza opisany przez Spółkę stan faktyczny. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego organ miał nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania własnej oceny prawnopodatkowych skutków przedstawionego we wniosku stan faktycznego, a zatem także oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy, w związku z tym organ uprawniony był do odmiennej od przedstawionej przez Wnioskodawcę oceny stanu faktycznego, a sam fakt, że z oceny tej wyciągnął odmienne wnioski nie podzielając jego stanowiska, niezależnie od prawidłowości tych wniosków, nie oznacza, że w nieuprawniony sposób wykroczył poza opis stanu faktycznego. Sąd podkreślił, że zupełnie innym i zasadniczym zagadnieniem w sprawie jest prawidłowość tych wniosków w kontekście ustawowych przesłanek uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, a w konsekwencji prawidłowość dokonanej przez organ oceny prawnopodatkowych skutków przedstawionego przez Spółkę zdarzenia, przy czym ta kwestia powinna był przedmiotem merytorycznej kontroli ze strony Sądu pierwszej instancji w ramach badania legalności zaskarżonej interpretacji indywidualnej (…) której Sąd zaniechał.”

Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się też do rozważań Sądu pierwszej instancji i wskazał, że istotnie nie można całkowicie wykluczyć dopuszczalności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zapłatę kary umownej/odszkodowania z tytułu odstąpienia od umowy poza warunkiem, że nie podlegają one wyłączeniu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Taki pogląd jest reprezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych, aczkolwiek na tle innych stanów faktycznych.

NSA stwierdził, że: „przy ocenie dopuszczalności kwalifikowania w indywidualnych przypadkach do kosztów podatkowych wydatków z tytułu kar umownych należy szczególną wagę przykładać do rozumienia terminów „zachowanie” i „zabezpieczenie” źródła przychodów. W szczególności, jeżeli jako zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób, to ograniczenie strat finansowych, pomimo poniesienia pewnych kosztów, może służyć właśnie temu celowi. Należy zgodzić się z konkluzją, że w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (…) może ograniczać straty, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, istotne jest więc, aby kwalifikując taki wydatek jako koszt podatkowy uwzględnić również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umowy. Należy wobec tego oceniać racjonalność określonego działania przedsiębiorcy dla osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła). W niniejszej sprawie, nie sposób natomiast pominąć w rozważaniach tego, że we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka wskazała, że sporna kwota nie stanowi odszkodowania ani kary umownej”.

Po ponownym rozpatrzeniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 maja 2018 r. sygn. akt. III SA/Wa 1023/18 stwierdził, że skarga Wnioskodawcy jest zasadna i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 10 lipca 2014 r.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej; Spółka lub Wnioskodawca) jest polską spółką kapitałową, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: PDOP). Spółka prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług (robót) budowlanych, w tym wykonawstwa budynków i budowli biurowych, handlowych, hotelowych, mieszkaniowych, oświatowych czy sportowych. Klientami Spółki są zarówno podmioty komercyjne, jak również sektor publiczny (m.in. samorządy czy instytucje rządowe).

W 2006 r. Spółka została wybrana przez Gminę (dalej: Gmina lub Zamawiający) w ramach postępowania przetargowego na opracowanie dokumentacji projektowo-kosztorysowej Centrum Sportowo-Rekreacyjnego w U. oraz wykonanie robót budowlanych krytej pływalni i kąpieliska otwartego (dalej: Projekt). Umowa na realizację Projektu została zawarta w dniu 1 lutego 2006 r.

W trakcie wykonywania umowy, w opinii Wnioskodawcy, wystąpiły rozbieżności pomiędzy zakresem robót wynikającym z umowy oraz z ofertą złożoną przez Wnioskodawcę (na niekorzyść Wnioskodawcy). Stąd też, Wnioskodawca wezwał Gminę o zmianę postanowień umowy, a po bezskutecznym wezwaniu odstąpił od umowy. Jednocześnie w związku z tym, iż Wnioskodawca poniósł określone koszty związane z wykonywaniem umowy (które to nie zostały pokryte przez Gminę z uwagi na odstąpienie przez Wnioskodawcę od umowy), Wnioskodawca złożył pozew do sądu cywilnego przeciwko Gminie o zwrot poniesionych nakładów dotyczących umowy (pozew o zapłatę kilku milionów złotych).

Gmina uznając żądania i roszczenia Wnioskodawcy za niezasadne, po pierwsze, odmówiła renegocjacji postanowień umowy z Wnioskodawcą, a po drugie, po rozwiązaniu umowy, wniosła powództwo przeciw Wnioskodawcy m.in. o zapłatę kary umownej z tytułu terminowego dostarczenia dokumentacji projektowej, zwrotu kosztów poręczenia terminowej wpłaty należności na roboty budowlane, zwrotu kosztów poniesionych celem zabezpieczenia placu budowy oraz zwrotu kosztów wynikających z konieczności zaangażowania innego wykonawcy (w miejsce Wnioskodawcy), który za cenę wyższą niż oferowana przez Wnioskodawcę wykonał przedmiotowy Projekt (pozew o zapłatę kilkunastu milionów złotych).


Wskazane powyżej postępowanie cywilne wszczęte przez Wnioskodawcę trwało ponad 5 lat. Z uwagi na przedłużający się proces, niepewność dotyczącą jego finalnego rozstrzygnięcia (pierwotnie oceniano szanse na wygraną jako wysokie, w związku z przedłużającym się procesem oraz zmianami w środowisku prawnym i otoczeniu gospodarczym, z czasem te szanse zostały oszacowane jako niższe niż pierwotnie zakładano), coroczną konieczność zabezpieczenia środków finansowych na wypadek ewentualnej przegranej w sporze (stworzenia rezerwy na te kwoty), Wnioskodawca zdecydował się rozpocząć negocjacje z Gminą celem finalnego zakończenia sporu w sposób ugodowy (tj. bez wyroku sądowego). Decyzja o rozpoczęciu negocjacji (i ich zakończeniu) była podjęta przez kierownictwo Spółki, mając na względzie m.in. oczekiwane szanse i koszty związane z dalszych prowadzeniem sporu oraz zasoby finansowe i ludzkie, które byłyby zaangażowane w spór (mając na względzie inne potrzeby Spółki związane z zaangażowaniem tych zasobów). Negocjacje te doprowadziły finalnie do zawarcia ugody sądowej (dalej: Ugoda), w efekcie czego postępowanie sądowe zostało umorzone. Zgodnie z treścią Ugody:

  • Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Gminy kwotę około 1,5 miliona złotych celem wykonania Ugody,
  • Ugoda w żadnym zakresie nie stanowi oceny wykonania zamówienia przez Wnioskodawcę ani potwierdzenia istnienia jakiejkolwiek szkody poniesionej przez którąkolwiek ze stron,
  • kwota płacona przez Wnioskodawcę nie stanowi odszkodowania, kary umownej, ani nie jest wynikiem potrącenia wzajemnych roszczeń stron,
  • Ugoda wyczerpuje wszystkie roszczenia pomiędzy stronami dochodzonymi w postępowaniu (strony zrzekają się wszelkich innych roszczeń),
  • strony wzajemnie znoszą koszty zastępstwa procesowego, zaś jakiekolwiek koszty postępowania określone przez sąd uiszczą w częściach równych.


Powyższa Ugoda została wykonana przez Wnioskodawcę i Gminę, w związku z czym Wnioskodawca uiścił uzgodnioną kwotę na rzecz Gminy. Jednocześnie, w wyniku wykonania Ugody, Wnioskodawca mógł rozwiązać rezerwę i uwolnić kwoty zabezpieczone na zapłatę ewentualnego roszczenia Gminy i wykorzystać je dla potrzeb prowadzonej działalności. Wnioskodawca kontynuuje współpracę z sektorem publicznym, skutecznie startując w przetargach na realizację różnych obiektów użyteczności publicznej organizowanych przez podmioty publiczne, w tym przez Gminy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych celem wykonania Ugody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP, wydatki poniesione przez Spółkę na wykonanie Ugody i zapłatę kwoty określonej w Ugodzie na rzecz Gminy mogą stanowić koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy

W świetle art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP, wydatki poniesione przez Spółkę na wykonanie Ugody i zapłatę kwoty określonej w Ugodzie na rzecz Gminy mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. W świetle powyższego, podstawowymi warunkami do ujęcia danego wydatku w kosztach podatkowych są:

  • wykazanie, iż dany wydatek nie jest wymieniony w katalogu kosztów niepodatkowych (wydatków) określonych w art. 16 ust. 1 updop,
  • wykazanie związku pomiędzy danym wydatkiem a przychodem podatkowym bądź też związku pomiędzy danym wydatkiem a zachowaniem/zabezpieczeniem źródła przychodów.


W opinii Wnioskodawcy, oba powyższe warunki są spełnione w odniesieniu do wydatków poniesionych w związku z wykonaniem Ugody (tj. kwota zapłacona przez Spółkę w ramach wykonania Ugody stanowi wydatek spełniający oba powyższe warunki).


Brak ujęcia w katalogu kosztów niepodatkowych

Zdaniem Spółki, dokonując analizy ujęcia wydatków poniesionych w związku z wykonaniem Ugody w kosztach podatkowych, należy skupić się na przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, czyli jedynym przepisie, który mógłby znaleźć potencjalne zastosowanie w sprawie.

Zgodnie z art, 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Z treści tego przepisu wynika, iż do kosztów uzyskania przychodów nie mogą zostać zaliczone tylko i wyłącznie kary umowne oraz odszkodowania z tytułu:

  • wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
  • zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
  • zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.


Wskazany powyżej katalog wydatków niepodatkowych należy interpretować w sposób ścisły i literalny.

W opinii Spółki, kwota płacona na rzecz Gminy w związku z wykonaniem Ugody nie stanowi kary umownej/odszkodowania, ani nie jest płacona w związku z wadami wykonanych usług (robót) czy w związku ze zwłoką w usunięciu tych wad.

Jak wskazano w treści Ugody, zgodna intencja stron była taka, aby kwota płacona przez Wnioskodawcę na rzecz Gminy nie była traktowana jako odszkodowanie czy kara umowna dotyczące Projektu. Spór pomiędzy stronami nie został rozstrzygnięty przez sąd, zaś strony zgodnie postanowiły go zakończyć. Stąd też nie zostało rozstrzygnięte, kto w tym sporze „ma rację” i czyje roszczenia są uznane za prawidłowe. Dlatego też, nie można mówić, iż kwocie płaconej przez Wnioskodawcę można nadać przymiot kary umownej czy odszkodowania, bo nie zostało rozstrzygnięte, czy Wnioskodawca „zawinił” w związku z realizacją Projektu. Stąd też, kwota ta nie spełnia warunku wyłączenia jej z kosztów podatkowych (wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop), czyli nie jest odszkodowaniem lub karą umowną. Jest to po prostu kwota, którą Wnioskodawca zdecydował się uregulować, aby jak najszybciej zakończyć spór. Na marginesie, nawet gdyby uznać, iż kwota ta stanowi karę umowną czy odszkodowanie, to i tak nie jest karą umowną/odszkodowaniem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Nie jest bowiem kwotą płaconą tytułem wad wykonanych robót i usług czy zwłoki w usunięciu tych wad. W przedmiotowej sytuacji nie doszło bowiem do realizacji Projektu, tak więc trudno jest mówić o wadach w wykonaniu Projektu (wykonaniu usług budowlanych).


W świetle powyższego, nie powinno budzić wątpliwości, że kwota płacona na rzecz Gminy w związku z wykonaniem Ugody nie powinna być traktowana jako koszt niepodatkowy, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop (bo nie jest odszkodowaniem/karą umowną enumeratywnie wymienionymi w tym przepisie). Powyższe stanowisko jest powszechnie akceptowane w orzecznictwie sądowym oraz praktyce organów podatkowych i zostało potwierdzone m.in.:

  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 września 2013 r., sygn. akt II FSK 2629/11:

(...) Innymi słowy, należy zgodzić się ze stanowiskiem, że omawiany przepis dotyczy sytuacji, w której kara umowna zostaje zastrzeżona na wypadek nienależytego wykonania zobowiązania, nie zaś – jak to miało miejsce w sprawie – opóźnienia w jego realizacji, skutkującego natychmiastowym rozwiązaniem umowy (a więc przypadku niewykonania zobowiązania) (…)”.

  • w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 106/13:

„(...) Skarga okazała się zasadna. W pierwszej kolejności należy wskazać, że w sprawie nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. Przepis ten wyłącza bowiem z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Nie dotyczy on przypadku niewykonania umowy w ogóle, w szczególności odstąpienia od wykonania inwestycji wbrew zawartemu w umowie zobowiązaniu zastrzeżonemu pod rygorem zapłaty kary umownej. Cytowany artykuł reguluje zatem konsekwencje odszkodowawcze z tytułu wykonania umowy w sposób wadliwy lub ze zwłoką (...)”.

Związek z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodu

Mając na względzie, iż kwota zapłacona w ramach Ugody na rzecz Gminy nie stanowi wydatku wymienionego w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT (było „ustawy o VAT” – sprostowanie organu), kluczowe jest wykazanie, iż kwota ta została zapłacona celem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu (podatkowego).


W opinii Spółki, związek pomiędzy zapłatą wskazanej kwoty a zachowaniem czy zabezpieczeniem źródła przychodu Wnioskodawcy nie powinien budzić wątpliwości.


Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka zdecydowała się zapłacić tę kwotę (celem wykonania Ugody) aby przyspieszyć zakończenie sporu z Gminą. Dzięki temu, zostało ograniczone ryzyko zapłaty znaczącego odszkodowania/kary na rzecz Gminy, na które to Spółka musiała „rezerwować” środki finansowe. Zapłata kwoty wynikającej z Ugody oznaczała możliwość „odmrożenia” tych środków i przeznaczenia ich na dalszą działalność operacyjną (generującą przychody podatkowe). Płacąc tę kwotę, Spółka zabezpieczyła więc możliwość realizacji innych kontraktów budowlanych skutkujących przychodami podatkowymi.

Decydując się na zapłatę kwoty wynikającej z Ugody, Spółka ograniczyła ryzyko zapłaty pełnego odszkodowania/kary na rzecz Gminy. W obliczu przeciągającego się sporu i zmian w środowisku biznesowym oraz otoczeniu prawnym, decyzja o zapłacie tej kwoty była racjonalna i pozwoliła na zabezpieczenie kwot, które ewentualnie musiałyby być wydatkowane na rzecz Gminy. Ograniczając ryzyko zapłaty pełnego odszkodowania/kary, Spółka zabezpieczyła określone środki i mogła przeznaczyć ją na dalsze inwestycje i realizacje (skutkujące przychodami podatkowymi).

Powyższe działanie (zapłata kwoty wynikającej z Ugody) była w pełni racjonalna, pozwoliła bowiem na realokację zasobów finansowych i ludzkich Spółki w te obszary, które charakteryzowały się wyższym poziomem zapotrzebowania na te zasoby (wykazywały wyższy priorytet). Decyzja więc była racjonalna biznesowo i nakierowana na skuteczne prowadzenie dalszej działalności gospodarczej, nastawionej na osiąganie zysków podatkowych.

Jednocześnie, płacąc kwotę wynikającą z Ugody, Spółka uwiarygodniła się w oczach potencjalnych kontrahentów, szczególnie z sektora publicznego. Spółka okazała się być odpowiedzialnym partnerem, który jest zainteresowany w prowadzeniu biznesu i świadczeniu usług na rzecz podmiotów publicznych (z którymi to Spółka w sposób istotny współpracuje).

W świetle powyższego, Spółka nie ma wątpliwości, iż zapłata kwoty wynikającej z Ugody była motywowana względami biznesowymi, które należy utożsamiać z zachowaniem/zabezpieczeniem źródła przychodów. Stąd też, w świetle art. 15 ust. 1 updop, kwota ta może zostać uznana za koszt podatkowy.


Powyższe stanowisko zresztą ma swoje uzasadnienie w świetle aktualnego orzecznictwa sądowego i praktyki organów podatkowych. Zostało ono potwierdzone m.in.:

  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2192/11:

„(...) Zdaniem Sądu odwoławczego, w niniejszej sprawie należy uznać, że sporna „kara umowna” (ugoda sądowa) ma związek z przychodem jak również z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów (patrz podobnie wyrok NSA z dnia 17.01.2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10). Należy też zauważyć, że zapłacenie kwoty odszkodowania może wiązać się choćby z zaoszczędzeniem przez spółkę kwoty stanowiącej pozostałą do zapłaty kwotę czynszu, nie wspominając o zaoszczędzeniu na pozostałych kosztach działalności gospodarczej, w przedstawionej sytuacji już nieopłacalnej. Rozwiązanie umowy najmu za porozumieniem i zapłata odszkodowania było korzystne dla spółki z tego powodu, że osiągnęła ona większy, w wartościach bezwzględnych, dochód, niż dochód, który osiągnęłaby w przypadku gdyby nadal wynajmowała nieruchomość bez uzasadnienia ekonomicznego, a więc gdyby nieruchomość nie była wykorzystana przez cały okres, na który została zawarta umowa najmu a spółka zmuszona byłaby do płacenia czynszu (..,)”,

  • w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2005 r., sygn. akt II FSK 279/05:

„(...) Działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu, ale nie oznacza to, by organy podatkowe mogły kontrolować celowość działania podatnika. Z drugiej zaś strony nie można twierdzić, że każdy wydatek, o ile zrealizowany został przychód, należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to negowanie możliwości badania związku wydatku z przychodem. Wydatek musi więc przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów (...)”,

  • w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r., sygn. ILPB3/423-848/10/13-S/GC:

„(...) Biorąc pod uwagę powyższe, przedmiotowa kwota stanowiąca wielokrotność kwoty czynszu najmu ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki, z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Rozwiązanie umowy najmu za porozumieniem stron i zapłata przedmiotowej kwoty było korzystne dla Spółki z tego powodu, że osiągnęła Ona większy, w wartościach bezwzględnych, dochód niż dochód, który osiągnęłaby w przypadku gdyby nadal wynajmowała nieruchomość bez uzasadnienia ekonomicznego, a więc gdyby nieruchomość nie była wykorzystywana przez cały okres, na który została zawarta umowa najmu i Spółka zmuszona byłaby do płacenia czynszu. Wobec powyższego, kwota stanowiąca wielokrotność kwoty czynszu najmu, wypłacona na podstawie ugody sądowej, na rzecz dotychczasowego wynajmującego może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

  • w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 listopada 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-1028/13/BG,

(...) W rezultacie, gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, pierwotnie podejmowane w określonych warunkach determinujących ich treść i konsekwencje (również konsekwencje prawnopodatkowe), w związku z istotną zmianą okoliczności i warunków otoczenia zewnętrznego (np. niekorzystne zmiany gospodarcze, zmiana polityki kredytowej banków) z perspektywy oceny negatywnych skutków tych zmian na przychód podatkowych mogą wręcz skutkować ich rewizją w nowych warunkach czasu i miejsca, a to w związku z potrzebą (koniecznością) podjęcia przez podatnika działań zmierzających do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W analizowanym zakresie istotne jest więc aby kwalifikując dany wydatek, z perspektywy art. 15 ust. 1 updop, jako koszt podatkowy uwzględnić również, kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika począwszy od momentu zawarcia umowy, poprzez zmianę okoliczności i uwarunkowań gospodarczych w trakcie jej realizowania w porównaniu z pierwotnie istniejącymi, (tj. istniejącymi w momencie zawierania umowy) aż do bezpośrednich motywów determinujących decyzję o odstąpieniu od umowy, wypłacie odszkodowania, Chodzi zatem o podjęcie, w ramach przedmiotu prowadzonej działalności działań, które w nowych warunkach gospodarczych (zmienionych, w porównaniu z pierwotnie istniejącymi) są zdecydowanie bardziej korzystne dla podatnika. Biorąc pod uwagę powyżej powołane przepisy oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku, skoro w momencie zawarcia umowy Spółka dochowała należytej staranności (w tym w zakresie zapewnienia zewnętrznych źródeł finansowania kontraktu) a rozwiązanie umowy było racjonalnie, gospodarczo uzasadnione i było konsekwencją okoliczności, za które Spółka nie ponosi odpowiedzialności (w tym były od niej niezależne), można przyjąć, że wydatek z tytułu odszkodowania może stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 updop (...)”.

Reasumując, w świetle powyższego, Spółka stoi na stanowisku, iż kwota zapłacona na rzecz Gminy tytułem wykonania Ugody stanowi koszt podatkowy po stronie Spółki, gdyż:

  • nie może zostać uznana za karę umowną lub odszkodowanie, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP,
  • pozostaje w związku z zachowaniem czy zabezpieczeniem źródła przychodu podatkowego Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kwoty określonej w Ugodzie na rzecz Gminy – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji oraz w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 maja 2018 r. sygn. akt. III SA/Wa 1023/18.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę z złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj