Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.241.2019.1.PR
z 24 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2019 r. (data wpływu 11 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Niemiec – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Niemiec.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od dnia … 2017 r. Wnioskodawca otrzymuje emeryturę powszechną z Niemiec przekazywaną przez Deutsche Rentenversicherung na własny rachunek w polskim banku, (kopia decyzji z dnia … 2017 – w języku niemieckim załącznik nr 1 oraz kopia uwierzytelnionego tłumaczenia z języka niemieckiego załącznik nr 2).

Za rok 2017 bank wystawił Wnioskodawcy informację PIT-11, z którego wynika, że pobrał zaliczkę na podatek dochodowy (kopia załącznik nr 3).

Za rok 2018 bank wystawił Wnioskodawcy informację PIT-11, z którego wynika, że również w tym roku pobrano zaliczkę na podatek dochodowy (kopia załącznik nr 4).

Wnioskodawca nadmienia, że z chwilą otrzymania pierwszej niemieckiej emerytury powszechnej na rachunek w polskim banku, przedstawił On oryginał przyznania emerytury w języku niemieckim, a następnie uwierzytelnione tłumaczenie z języka niemieckiego w oryginale do wglądu, a pracownik banku wykonał kopię tegoż tłumaczenia na własny użytek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zgodnie z umową między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku art. 18 ust. 2 emerytura powszechna, którą otrzymuje podlega opodatkowaniu tylko w Niemczech, a w Polsce jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych?
2. Czy bank powinien w tym przypadku pobierać zaliczkę na podatek dochodowy?
3. Czy zasadne jest zwrócenie się do Urzędu Skarbowego z prośbą o zwrot pobranego podatku za rok 2017?
4. Czy zasadne jest w zeznaniu rocznym za 2018 r. w rubrykach przychód i dochód ze źródła przychodów emerytury – renty zagraniczne wpisać 0 (zero) oraz wykazać pobraną zaliczkę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z umową między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku art. 18 ust. 2 emerytura powszechna, którą On otrzymuje podlega opodatkowaniu tylko w Niemczech, a w Polsce jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Bank nie powinien w tym przypadku pobierać zaliczki na podatek dochodowy.

Zasadne jest zwrócenie się do Urzędu Skarbowego z prośbą o zwrot pobranego podatku za rok 2017.

Zasadne jest w zeznaniu rocznym za 2018 r. w rubrykach przychód i dochód ze źródła przychodów emerytury – renty zagraniczne wpisać 0 (zero) oraz wykazać pobraną zaliczkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że od dnia … 2017 r. Wnioskodawca otrzymuje emeryturę powszechną z Niemiec przekazywaną przez Deutsche Rentenversicherung na własny rachunek w polskim banku. Za rok 2017 bank wystawił Wnioskodawcy informację PIT-11, z którego wynika, że pobrał zaliczkę na podatek dochodowy. Za rok 2018 bank wystawił Wnioskodawcy informację PIT-11, z którego wynika, że również w tym roku pobrano zaliczkę na podatek dochodowy. Wnioskodawca nadmienia, że z chwilą otrzymania pierwszej niemieckiej emerytury powszechnej na rachunek w polskim banku, przedstawił On oryginał przyznania emerytury w języku niemieckim, a następnie uwierzytelnione tłumaczenie z języka niemieckiego w oryginale do wglądu, a pracownik banku wykonał kopię tegoż tłumaczenia na własny użytek.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, zastosowanie będzie miała ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Republiką Federalną Niemiec.

Na podstawie art. 18 ust. 1 Umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90), emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 2 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie. Zatem świadczenia pochodzące z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Niemiec, które wypłaca się osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 18 ust. 2 ww. Umowy, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Niemczech. Wszelkie inne świadczenia emerytalno-rentowe przekazywane osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.

Stosownie do art. 24 ust. 2 lit. a) ww. Umowy, w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej, podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy może być opodatkowany w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpospolita Polska zwolni z uwzględnieniem postanowień litery b), taki dochód lub majątek od opodatkowania. Rzeczpospolita Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania nie podlegał takiemu zwolnieniu. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiągnie dochód, który może być opodatkowany w Niemczech, to Polska ma obowiązek zwolnienia tego dochodu od opodatkowania.

Zgodnie natomiast z drugim zdaniem tego przepisu, Polska może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód zwolniony od opodatkowania (dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, a więc dochód, który może być opodatkowany w Niemczech) nie podlegał takiemu zwolnieniu. Tak sformułowana zasada progresji znajduje zatem zastosowanie wyłącznie w stosunku do dochodów, o których mowa w art. 24 ust. 2 lit. a) Umowy, czyli dochodów podlegających opodatkowaniu w obydwu państwach. Natomiast, w przypadku dochodów podlegających opodatkowaniu tylko w jednym państwie, jak np. dochód uzyskiwany w ramach obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Niemiec, nie znajduje zastosowania art. 24 ust. 2 lit. a) Umowy, a zatem nie ma podstaw do uwzględnienia ich dla celów progresji w Polsce.

Z powyższego wynika, że pojęciem „dochodów zwolnionych na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania” objęte są jedynie takie dochody uzyskiwane z Republiki Federalnej Niemiec, w odniesieniu do których przedmiotowa Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawiera sformułowanie „może być opodatkowany”. Natomiast płatności, w stosunku do których użyto sformułowania „podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech” nie są traktowane jako „zwolnione na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania” lecz nie podlegają opodatkowaniu w Polsce z uwagi na ich wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 18 ust. 2 ww. Umowy.

Reasumując, emerytura wypłacana Wnioskodawcy z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych, podlega opodatkowaniu zgodnie z powołanym art. 18 ust. 2 ww. Umowy tylko w Niemczech i tym samym nie podlega opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji, dochodów tych nie należy wykazywać w rocznym zeznaniu podatkowym. W związku z powyższym bank nie powinien w tym przypadku pobierać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ponadto, skoro z powołanych powyżej przepisów wynika, że Wnioskodawca nie ma obowiązku wykazywania niemieckiej emerytury w rocznym zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu, a bank nienależnie pobrał zaliczkę na podatek dochodowy, to zasadne jest zwrócenie się do urzędu skarbowego o zwrot pobranego podatku.

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Nadpłata powstaje m.in. z dniem złożenia zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego (art. 73 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 powyższego przepisu wynika, że uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany przez podatnika.

Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Art. 81 § 2 ww. ustawy, stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Zgodnie z treścią art. 79 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz wniosku o zwrot nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe przewidują inny tryb zwrotu podatku.

W myśl art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Stosownie do uregulowań art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Powyższe oznacza, że – co do zasady – obowiązek uregulowania należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za dany rok podatkowy upływa z dniem 30 kwietnia następnego roku podatkowego. Tym samym prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (i korekty zeznania) wygasa z upływem 5 lat liczonych od końca rok podatkowego, w którym należało zapłacić podatek za poprzedni rok podatkowy, gdyż z tym dniem następuje również przedawnienie zobowiązania.

Zatem, jak już wskazano powyżej, skoro emerytura wypłacana była Wnioskodawcy z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych to podlega opodatkowaniu tylko w Niemczech. Tym samym, podatek z tytułu tejże emerytury uiszczany był w Polsce nienależnie.

Jeżeli zatem Wnioskodawca za 2017 r. złożył zeznanie roczne, w którym wykazał przychód (dochód) z zagranicznej emerytury oraz pobrane zaliczki i podatek z tego tytułu, winien złożyć do naczelnika właściwego urzędu skarbowego wniosek o stwierdzenie nadpłaty i korektę zeznania w ten sposób, że wypełni ponownie zeznanie roczne za ten rok, przy czym w miejscu, w którym poprzednio wpisywał przychody (dochody) z zagranicznej emerytury wpisze zero, wykazując jednocześnie pobrane zaliczki, a następnie obliczy na nowo podatek należny od pozostałych dochodów i wykaże nadpłatę podatku.

Powyższej korekty należy dokonać przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania, o którym mowa szczegółowo powyżej.

Wypełniając zeznanie roczne za 2018 r., Wnioskodawca powinien postąpić w analogiczny sposób jak przy korekcie zeznania za 2017 r., tj. w rubrykach przychód i dochód z zagranicznej emerytury wpisać 0 (zero), wykazując pobraną przez bank zaliczkę, a następnie obliczyć podatek od pozostałych dochodów i wykazać nadpłatę podatku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo zauważa się, że do wniosku dołączono kopie dokumentów. Zatem wskazać należy, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa Organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do analizy czy oceny dołączonych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.