Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.158.2019.1.BO
z 22 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2019 r. (data wpływu 27 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości ujęcia w remanencie początkowym otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych – jest prawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Ojciec Wnioskodawcy prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (przeważające PKD 47.11.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych). Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w podobnym zakresie. Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od swojego ojca przedsiębiorstwo, włącznie z wszelkimi środkami trwałymi oraz towarami handlowymi. Przekazanie przedsiębiorstwa odbyło się w formie aktu notarialnego i nie obejmowało żadnych wyłączeń ze składników majątku darowanej firmy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji opisanej powyżej, otrzymane w ramach darowizny towary, Wnioskodawca może ująć w remanencie początkowym i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego powyżej stanu faktycznego, może On ująć w remanencie początkowym otrzymane w darowiźnie towary, jako stanowiące nierozdzielną część darowanego przedsiębiorstwa. Wątpliwości Wnioskodawcy nie budzi zagadnienie zaliczenia darowizny dokonanej przez Jego ojca do kosztów prowadzonego przedsiębiorstwa, bowiem jest ona wyłączona z katalogu kosztów zgodnie z literalną treścią art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem przekazanie w darowiźnie przedsiębiorstwa będzie skutkowało koniecznością dokonania korekty kosztów w powyższym zakresie, bowiem zakupione przez ojca Wnioskodawcy towary nie będą stanowiły źródła przychodu dla prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa. Stosownie natomiast do § 27 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728, z późn. zm.), podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury” na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności. Zasady wyceny towarów handlowych objętych spisem z natury ustala § 29 ust. 1 ww. rozporządzenia, zgodnie z którym powinny być one wycenione według cen zakupu lub nabycia, albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia. A zatem towary otrzymane w drodze darowizny podlegają umieszczeniu w remanencie, a ich wartość, określona zgodnie z powyższymi zasadami, będzie brana pod uwagę przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Powyższe zagadnienie może być potwierdzone za pomocą metod wykładni systemowej oraz celowościowej. Po pierwsze, celem ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest opodatkowanie dochodu osiąganego przez podatnika (co wynika m.in. z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ustawodawca nie miał zamiaru opodatkowywać przychodów, na co jasno wskazuje otwarty katalog kosztów uzyskania przychodu, określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowej sprawie, skoro ojciec Wnioskodawcy zobligowany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów, zasadnym jest przyjęcie, że w kosztach uzyskania przychodu powinien je umieścić Wnioskodawca. Jedynie takie rozliczenie prowadzi do osiągnięcia skutków zgodnych z celem ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. opodatkowania dochodu uwzględniającego poniesione koszty. W przedmiotowej sprawie spełnione zostały wszelkie przesłanki warunkujące uznanie wydatku za koszt, tj. wydatek został poniesiony, jest definitywny, a więc bezzwrotny, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, został właściwie udokumentowany i nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, zasadnym jest przyjęcie, że koszt w postaci wydatku poniesionego na zakup towarów handlowych, których sprzedaż następnie będzie stanowiła źródło przychodu, powinien stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieodpłatne nabycie w formie darowizny nie wyklucza w tym przypadku poniesienia kosztu, został on bowiem uprzednio poniesiony przez podatnika - ojca Wnioskodawcy - w stosunku do tych samych towarów, które obecnie stanowią własność Wnioskodawcy. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 kwietnia 2017 r., Nr 0461-ITPB1.4511.118.2017.1.PSZ. Po drugie, kolejnym argumentem jest wykładnia systemowa, odnosząca się m.in. do art. 112 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym nabywca przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z powyższego wynika, że ustawodawca przewidział swego rodzaju kontynuację obowiązków podatkowych, które wcześniej spoczywały na podatniku, przez nabywcę przedsiębiorstwa. Bez znaczenia jest przy tym, czy nabycie miało miejsce odpłatnie, czy pod tytułem darmym (darowizna). Wskazując zatem na analogię, zasadne jest stwierdzenie, że obowiązki podatkowe przedsiębiorstwa są przenoszone na nabywcę solidarnie, do pokrycia ewentualnych zaległości może zostać zobowiązany zarówno zbywca, jak i nabywca, pomimo tego, że tylko jeden z nich doprowadził do jej powstania. Podobnie rozwiązane może być zatem zagadnienie dotyczące kosztów uzyskania przychodu; skoro zbywca dokonał zakupu (koszt został poniesiony) i został pozbawiony możliwości jego ujęcia w kosztach z mocy prawa, to prawo powyższe powinno przysługiwać nabywcy, bowiem niewątpliwie wykorzysta on towary otrzymane do czynności opodatkowanych (osiągnie przychód). Pozostałe niezbędne warunki zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu są spełnione. Kontynuację praw i obowiązków podatkowych darczyńcy ustawodawca przewidział również dla środków trwałych. Obdarowany (lub nabywca) kontynuuje bowiem amortyzację w części takiej, w jakiej dany środek trwały nie został zamortyzowany przez darczyńcę (zbywcę), z zastosowaniem tej samej metody. Powyższe prowadzi zatem do wniosku per analogiam, że zasadne jest również zrealizowanie przysługującego zbywcy (darczyńcy) prawa do odliczenia kosztów nabycia towarów. Argumentem potwierdzającym stanowisko Wnioskodawcy są również przepisy innych ustaw. Konieczne jest zastosowanie definicji przedsiębiorstwa z Kodeksu cywilnego, bowiem do niej odsyła art. 5a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 55¹ pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości. Z kolei zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Z treści czynności prawnej, jaką jest darowizna przedsiębiorstwa, nie wynika w żaden sposób rozdzielenie towarów handlowych od pozostałych składników przedsiębiorstwa. Niezasadne jest zatem ich potraktowanie, jako części odrębnej, która - jako jedyna podczas całej transakcji - będzie podlegała podwójnemu opodatkowaniu (podatkowi od przychodu). W takim ujęciu darowizna przedsiębiorstwa sprzeciwiałaby się prawnemu i ekonomicznemu znaczeniu tej transakcji, prowadząc do sztucznego rozdzielenia jego składników, wbrew treści art. 55¹ i art. 55² Kodeksu cywilnego. Zgodnie z wyrokiem SA w Białymstoku z dnia 27 maja 2015 r. (I ACa 981/5): „z przepisu art. 55² KC wynika domniemanie pełnej sukcesji prawnej nabywcy przedsiębiorstwa”. W celu zatem objęcia towarów inną regulacją prawną niż pozostałe składniki przedsiębiorstwa, należałoby wskazać przepis szczególny dopuszczający takie rozwiązanie. Takiego przepisu brak jest w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy również wskazać, że zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646, z późn. zm.): „jeżeli przedmiotem postępowania przed organem jest nałożenie na przedsiębiorcę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść przedsiębiorcy”. Przepis powyższy, jako pochodzący spoza gałęzi prawa podatkowego, nie może być przedmiotem interpretacji. Jednakże wyznacza zasadę ogólną, obowiązującą organ w relacji z przedsiębiorcą. A zatem, przepisy wskazane przez Wnioskodawcę powinny być interpretowane w zgodzie ze wskazanymi powyżej regułami wykładni; skoro zatem brak jest jednoznacznego zakazu rozliczenia w kosztach towarów, otrzymanych jako część przedsiębiorstwa, należy normy prawa interpretować na korzyść przedsiębiorcy, jakim jest Wnioskodawca. Ponadto, mając na uwadze przytoczoną interpretację indywidualną, rozstrzygającą zagadnienie tożsame w sposób zgodny z argumentacją Wnioskodawcy, organ powinien, działając zgodnie z art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (zasada zaufania) w zw. z art. 14h ww. ustawy, uznać w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej możliwości ujęcia w remanencie początkowym otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych,
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• być należycie udokumentowany.
  
  

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów od spełnienia m.in. warunku, że wydatek ten musi zostać poniesiony przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że ojciec Wnioskodawcy prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (przeważające PKD 47.11.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych). Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w podobnym zakresie. Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od swojego ojca przedsiębiorstwo, włącznie z wszelkimi środkami trwałymi oraz towarami handlowymi. Przekazanie przedsiębiorstwa odbyło się w formie aktu notarialnego i nie obejmowało żadnych wyłączeń ze składników majątku darowanej firmy.

Biorąc powyższe zapisy pod uwagę stwierdzić należy, że skoro nabycie towarów handlowych nastąpiło w drodze darowizny (nieodpłatnie) – to ich wartość nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, ponieważ nie została spełniona jedna z przesłanek wynikająca z ww. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wymóg faktycznego poniesienia kosztu.

Według definicji „kosztu”, zawartej w internetowym Słowniku języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, pojęcie to oznacza – sumę pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś, natomiast definicja „kosztów” z tegoż Słownika oznacza – nakłady, wydatki poniesione przez przedsiębiorstwo w celu wytworzenia (nabycia) określonego produktu.

W sytuacji opisanej we wniosku, nabycie towarów handlowych w drodze darowizny – nie będzie miało charakteru odpłatnego, nie można więc mówić o „poniesieniu kosztu”. Z tego względu – przy tym sposobie nabycia – brak odpłatności decyduje o niemożliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu wartości przedmiotowych towarów handlowych.

Jeżeli w wyniku darowizny, Wnioskodawca nabędzie prawo do rozporządzania towarami handlowymi, to fakt dysponowania tymi towarami będzie zdarzeniem gospodarczym, które należy zarejestrować w dokumentacji podatkowo-księgowej prowadzonej dla celów działalności gospodarczej.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728, z późn. zm.).

Jak wynika z treści Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, stanowiących załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia, kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu.

Kolumna 17 jest przeznaczona do wpisywania uwag co do treści zapisów w kolumnach 2-16. Kolumna ta może być także wykorzystywana np. do wpisywania pobranych zaliczek, obrotu opakowaniami zwrotnymi. W kolumnie tej mogą być także ewidencjonowane przychody faktycznie przez podatnika otrzymane.

A zatem, nieodpłatne nabycie towarów handlowych z zamiarem ich dalszej odsprzedaży w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, należy wykazać w kolumnie 17 tej księgi.

W myśl § 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, przez cenę zakupu rozumie się cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty, opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku – wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

W przypadku otrzymania towarów handlowych w drodze darowizny lub spadku – w kolumnie 17 podatkowej księgi przychodów i rozchodów należy ująć wartość towarów odpowiadającą cenie zakupu towarów handlowych takich samych lub podobnych.

Odnośnie obowiązku ujęcia w remanencie końcowym niesprzedanych na koniec roku podatkowego towarów handlowych nabytych w drodze darowizny, należy wskazać co następuje. Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14, a kosztami uzyskania, powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Stosownie natomiast do § 27 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury” na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Towary handlowe objęte spisem z natury winny być wycenione według cen zakupu lub nabycia albo wg cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia (§ 29 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że Wnioskodawca obowiązany będzie ująć towary, otrzymane w drodze darowizny, w remanencie początkowym i wartość tego remanentu wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, w tej części, należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia wartości ww. towarów do kosztów uzyskania przychodów stwierdzić należy, że skoro nabycie towarów handlowych nastąpiło nieodpłatnie, wartość ich nie będzie mogła być zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, albowiem nie zostanie spełniona przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, w tej części, należy uznać za nieprawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie na tle innego stanu faktycznego. Dodać również należy, że na gruncie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), interpretacje co do zasady wiążą w sprawach, w których zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego.

Z uwagi na powyższe powołana we wniosku interpretacja indywidualna nie może stanowić podstawy prawnej przy wydawaniu niniejszej interpretacji indywidualnej.

Ponadto, odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wskazać należy, że dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy podjętej w określonym stanie faktycznym i jest wiążący tylko w tej sprawie. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.), nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążący dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.