Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.77.2019.3.BG
z 23 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 lutego 2019 r. (data wpływu 26 lutego 2019 r.) uzupełnionym 26 kwietnia 2019 r., 7, 15 oraz 22 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych realizowania transakcji z grupy Repo/Reverse Repo i SBB/BSB – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2019 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych realizowania transakcji z grupy Repo/Reverse Repo i SBB/BSB.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 16 kwietnia 2019 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.77.2019.1.BG oraz z 9 maja 2019 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.77.2019.2.BG wezwano do uzupełnienia wniosku. Wnioskodawca dokonał uzupełnienia 26 kwietnia 2019 r., 7, 15 oraz 22 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Bank (dalej również: „Spółka Dominująca”), jako spółka dominująca Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: „PGK”, „Wnioskodawca”) w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”) zwraca się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w imieniu PGK.

Bank, zawarł umowę o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej (dalej: „Umowa o utworzeniu PGK”), w której objął rolę spółki dominującej PGK w rozumieniu art. 1a ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT. Umowa o utworzeniu PGK została zgłoszona do naczelnika właściwego urzędu skarbowego i zarejestrowana, zgodnie z art. 1a ust. 4 ustawy o CIT.

Ww. podmioty spełniają wspólnie warunki niezbędne do utworzenia i utrzymania statusu PGK o których mowa w art. 1a ust. 2 ustawy o CIT, tj.:

1. w skład PGK wchodzić będą co najmniej dwie spółki prawa handlowego posiadające osobowość prawną pozostające w związkach kapitałowych,
   
2. przeciętny kapitał zakładowy przypadający na każdą ze Spółek będzie wyższy niż -500.000 zł,
   
3. Spółka dominująca będzie w bezpośrednim posiadaniu przynajmniej 75% udziałów w kapitale zakładowym każdej z pozostałych spółek zależnych wchodzących w skład PGK,
   
4. Spółki tworzące PGK (z wyjątkiem Spółki dominującej) nie będą posiadać udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących PGK,
   
5. Spółki tworzące PGK nie będą posiadać zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa (na moment utworzenia PGK),
   
6. PGK nie będzie rozszerzone o inne spółki w trakcie jej istnienia,
   
7. Spółki tworzące PGK nie będą korzystać ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw,
   
8. Spółki tworzące PGK nie będą pozostawać w związkach powodujących zaistnienie okoliczności, o których mowa w art. 11 ustawy o CIT, z podatnikami podatku dochodowego niewchodzącymi w skład PGK,
   
9. PGK osiągnie za każdy rok podatkowy swojego istnienia, dochodowość na poziomie co najmniej 2%.
   
   

W przypadku, gdyby doszło do zmiany w umowie o utworzeniu PGK lub w kapitałach zakładowych spółek tworzących PGK, Spółka dominująca zgłosi ww. zmiany naczelnikowi urzędu skarbowego właściwego dla siedziby Wnioskodawcy, w terminie 30 dni od zaistnienia okoliczności, zgodnie z art. 1a ust. 8 ustawy o CIT.

PGK założono na okres 3 lat podatkowych od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2021 r. Pierwszy rok podatkowy PGK rozpoczął się 1 stycznia 2019 r. Rok podatkowy w PGK obejmuje okres od 1 stycznia do 31 grudnia.

Jednym z rodzajów czynności wykonywanych przez Bank w ramach prowadzonej działalności bankowej jest zawieranie transakcji Sell Buy Back (SBB), Buy Sell Back (BSB), Repo, Reverse Repo, w ramach których następuje czasowe przeniesienie własności papierów wartościowych.

Istnienie dwóch rodzajów transakcji warunkowych wynika z historycznych uwarunkowań rozwoju rynku finansowego w Polsce.

Obecnie oba rodzaje transakcji (Repo/Reverse Repo i SBB/BSB) mają niemal identyczną naturę ekonomiczną i prawną, a różnica wynika głównie z warunków określających przekazywanie pożytków wynikających z danych papierów wartościowych.

SBB - to transakcje warunkowej sprzedaży papierów wartościowych, które polegają na sprzedaży papierów wartościowych przy jednoczesnym ustaleniu zobowiązania do ich odkupienia (zwrotnej odsprzedaży) na ściśle określonych warunkach. W transakcji, z góry ustalona jest cena sprzedaży i późniejszego odkupienia uwzględniająca zysk na transakcji realizowany przez podmiot udzielający finansowania. Ustalany jest również termin transakcji zwrotnej odsprzedaży. Istota tych transakcji polega na pozyskiwaniu krótkoterminowego finansowania. Pożytki obliczone na dzień nabycia papierów wartościowych oraz stanowiące narosłe pożytki obliczone na dzień odkupu papierów uwzględniane są w wartości płatności (ceny) dokonywanej przez nabywającego.

BSB - to transakcje odwrotne do transakcji SBB, tj. polegające na udzieleniu finansowania, którego zabezpieczeniem są nabywane papiery wartościowe. W transakcji, podmiot finansujący zobowiązuje się umownie do zwrotnego odsprzedania papierów wartościowych przyjętych na zabezpieczenie.

Jeżeli dana transakcja u jednej ze stron jest transakcją SBB, to u drugiej będzie transakcją BSB. W przypadku transakcji SBB oraz BSB cena sprzedaży i odkupu w swoim mechanizmie uwzględnia wartości wszystkich przewidywanych w takcie trwania transakcji pożytków związanych z danymi papierami (np. odsetek, dywidend). Wykonanie transakcji SBB i BSB wiąże się każdorazowo ze zmianami zapisów w rejestrze KDPW.

Rejestr KDP to, prowadzony przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych lub spółkę, której Krajowy Depozyt przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2018 poz. 2286 z późn. zm.) system rejestracji zdematerializowanych papierów wartościowych, obejmujący rachunki papierów wartościowych, rachunki zbiorcze i konta depozytowe prowadzone przez podmioty upoważnione do tego przepisami tej ustawy.

Repo z przeniesieniem - to transakcje co do zasady zbliżone do transakcji BSB, utożsamiane równocześnie z transakcjami pożyczki papierów wartościowych. W transakcji, następuje okresowe wydanie papierów wartościowych w zamian za środki pieniężne, których zwrot dokonywany jest równocześnie ze zwrotem papierów wartościowych. Podmiot przyjmujący na czas określony papiery wartościowe jest zobowiązany do przekazania wydającemu te papiery wszelkich pożytków wynikających, np. jeżeli w trakcie transakcji repo dojdzie do wypłaty odsetek lub dywidendy przez emitenta, to podlegają one przekazaniu na rzecz podmiotu wydającego papiery.

Transakcja Reverse Repo z przeniesieniem jest odwrotnością transakcji Repo z przeniesieniem.

Do niedawna w ramach transakcji Repo oraz Reverse Repo wyróżniało się trzy typy transakcji, które znajdowały wyraz w ewidencji, odzwierciedlonej w depozycie papierów wartościowych prowadzonym przez KDPW:

1. następuje transfer papierów wartościowych i ich rejestracja na rachunku nabywcy,
2. następuje transfer papierów wartościowych i ich rejestracja na rachunku nabywcy, ale są one zablokowane na tym rachunku,
3. nie następuje transfer papierów wartościowych, a są one jedynie blokowane na rachunku zbywcy.
   
   

Obecnie od roku 24 kwietnia 2017 r. ewidencja Repo oraz Reverse Repo prowadzona w KDPW ograniczona jest do typu opisanego w pkt 1, czyli analogicznie dla SBB i BSB. Transakcje SBB, BSB, Repo i Reverse Repo dalej nazywane są łącznie jako „transakcje z grupy repo”.

Powyższe transakcje zawierane są w celu efektywnego zarządzania płynnością, czyli pozyskiwania krótkoterminowego finansowania lub lokowania nadwyżek finansowych w drodze udzielania finansowania. W ramach tych transakcji na podstawie zawartej umowy, podmiot posiadający nadwyżki finansowe przenosi na czas oznaczony środki pieniężne na podmiot poszukujący finansowania, który to podmiot w zamian, pod zabezpieczenie udzielonego finansowania, wydaje będące jego własnością papiery wartościowe. Po upływie terminu wyznaczonego w umowie następuje zwrot finansowania w z góry ustalonej kwocie i zwrot wydanych papierów wartościowych. Przychód z tego rodzaju transakcji przypada podmiotowi udzielającemu finansowania. Transakcje z grupy repo zawierane są w kilku formach prawnych, uwarunkowanych utrwaloną praktyką na rynku polskim i rynkach międzynarodowych.

W opisanych powyżej transakcjach z grupy repo, niezależnie od faktu, iż każdorazowo na skutek wydania lub zwrotu papierów wartościowych dochodzi do odzwierciedlenia tego faktu w rejestrze KDPW poprzez przeniesienie pomiędzy rachunkami podmiotów uczestniczących w transakcji, najistotniejsze jest, iż mają one charakter ekonomiczny analogiczny do pożyczki służącej finansowaniu działalności.

W przypadku transakcji z grupy repo dochodzi do wydania papierów wartościowych z jednoczesnym zobowiązaniem wyrażonym przez strony transakcji do ich późniejszego zwrotu, których warunki określone są z góry w dacie zawarcia transakcji. Mechanizm ten zbliża transakcje z grupy repo do transakcji pożyczki, zaś elementem różniącym jest czasowa zmiana zapisów w rejestrze KDPW. Istotą ekonomiczną przedmiotowych transakcji jest udzielanie lub pozyskiwanie przez strony umowy krótkoterminowego finansowania, w zamian za wynagrodzenie dla podmiotu udzielającego finansowanie. Zmiana zapisów w rejestrze KDPW (przeniesienie), dokonywana na czas trwania danej transakcji na rzecz podmiotu udzielającego finansowanie ma na celu zabezpieczenie transakcji. Po wykonaniu transakcji i zwrocie środków w ramach finansowania następuje ponowna zmiana zapisów w rejestrze KDPW.

Charakter ekonomiczny transakcji typu repo (udzielanie i pozyskiwanie finansowania), znajduje odzwierciedlenia w zasadach ujmowania ich dla potrzeb sprawozdawczości finansowej i występuje niezależnie od faktu, iż polskie prawo cywilne nie zawiera regulacji dotyczących pożyczki papierów wartościowych. W konsekwencji w takich przypadkach stosuje się w umowach specyficzne zapisy, które służą oddaniu ich istoty w ramach umowy nienazwanej w polskich regulacjach prawnych lub przepisy innego niż polskie prawa, np. przepisy prawa angielskiego.

Z uwagi na fakt, iż transakcje z grupy repo nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach podatkowych Bank dotychczas, niezależnie od ich charakteru ekonomicznego stosował dla celów podatkowych podejście, tzw. cywilistyczne, które odzwierciedlało przede wszystkim ich charakter prawny, wyprowadzony z brzmienia umowy zawierającej sformułowania mówiące o sprzedaży i odkupie lub pożyczce papierów wartościowych.

Jednocześnie Bank, zobowiązany do stosowania Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (MSR) i Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), prezentuje transakcje typu repo w sprawozdawczości finansowej jako należności lub zobowiązania. Ponadto, w przypadku transakcji SBB i Repo, papiery wartościowe, będące przedmiotem transakcji prezentowane są jako pozostające w portfelu Banku, natomiast w przypadku transakcji BSB i Reverse Repo, nie dochodzi do zwiększenia stanu portfela papierów wartościowych.

W odniesieniu do transakcji SBB i Repo (Bank jest podmiotem finansowanym), Bank zachowuje więc co do zasady całe ryzyko (np. z tytułu wyceny papierów wartościowych) i wszystkie korzyści (pożytki) wynikające z papierów wartościowych, natomiast w przypadku transakcji BSB i Reverse Repo (Bank jest podmiotem finansującym), Bank nie przejmuje tego ryzyka ani korzyści wynikających z papierów wartościowych będących przedmiotem transakcji, gdyż pozostaje ono po stronie wydającego te papiery.

Transakcja z grupy repo, w sytuacji w której Bank jest podmiotem finansowanym nie powoduje usunięcia papierów wartościowych jako składnika aktywów Banku i jednoczesnego wyliczenia przychodu (zysku) lub kosztu (straty) na transakcji, natomiast są one przedstawiane jako z jednej strony wpływ gotówki i drugostronnie zobowiązanie do zwrotu otrzymanych środków pieniężnych. W sytuacji, w której Bank jest podmiotem finansującym, nie wykazuje papierów wartościowych, lecz odpowiednio wypływ gotówki i drugostronną należność, a w wyniku finansowym prezentowany jest odpowiednio koszt albo przychód związany z otrzymanym albo udzielonym finansowaniem. W obu przypadkach, wynik na transakcji co do zasady jest równy różnicy pomiędzy ustaloną w umowie ceną odnoszącą się do wydania i zwrotu papierów wartościowych.

Ustalenie wartości transakcji z grupy repo na cele sprawozdawczości finansowej poprzedzone jest ich ujęciem w księgach rachunkowych, zarówno dla celów rachunkowych, jak i podatkowych, na podstawie treści zawieranych umów. Podejście cywilistyczne determinuje odpowiednie ujęcie transakcji w księgach rachunkowych, które z kolei, zgodnie z art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej, będąc równocześnie księgami podatkowymi, stanowią źródło rozliczeń podatkowych. W konsekwencji powyżej opisane wymogi sprawozdawczości finansowej determinują odpowiednie korekty sprawozdawcze w celu ujęcia przedmiotowych kontraktów jako należności lub zobowiązania z tytułu transakcji z przyrzeczeniem odkupu.

Bank dokonał zmiany narzędzi informatycznych służących ewidencji zdarzeń związanych m.in. z transakcjami warunkowymi dot. papierów wartościowych, w tym BSB/SBB oraz Repo/Reverse Repo.

Z uwagi na zdefiniowane wymogi zasad klasyfikacji tych zdarzeń dla celów MSR i MSSF Bank zmienił dotychczasowy sposób rejestracji takich transakcji w księgach i zaczął rejestrować je wszystkie bez wyjątku bezpośrednio na kontach będących częścią ksiąg rachunkowych, należności lub zobowiązań z tytułu transakcji z przyrzeczeniem odkupu. Konsekwencją takiego podejścia będzie rezygnacja z dokonywania korekt dla potrzeb sprawozdawczości finansowej, a ewentualne korekty odnoszące się do zapisów ujętych w księgach rachunkowych, byłyby/mogły być dokonywane dla potrzeb podatkowych, w przypadku kierowania się podejściem cywilistycznym.

Mając na uwadze ww. zmianę rejestracji transakcji w księgach rachunkowych, z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie regulują odrębnie zagadnień dotyczących transakcji z grupy repo, a także brzmienie będących w obiegu prawnym indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawane w analogicznych lub zbliżonych stanach faktycznych, Bank rozważa przyjąć dla celów podatkowych podejście spójne z podejściem dla celów rachunkowych oraz sprawozdawczych i przy ustalaniu dochodu do opodatkowania, kierować się wprost zapisami wynikającymi z ksiąg rachunkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Bank (jako spółka reprezentująca PGK) dla celów ustalania skutków w podatku dochodowym od osób prawnych, transakcji opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, może nie stosować podejścia tzw. cywilistycznego, tj. które odzwierciedla przede wszystkim ich charakter prawny, a nie oddaje sensu ekonomicznego i celu zawierania tych transakcji i może oprzeć się na ewidencji tych transakcji w księgach rachunkowych Banku i kwalifikować je na zasadach analogicznych dla pożyczki lub depozytu, tj.:

• w przypadku pozyskiwania finansowania będzie uprawniony do uznania, iż przenosząc jako zabezpieczenie papiery wartościowe na rzecz finansującego otrzymuje środki pieniężne, które otrzymuje warunkowo i pod tytułem zwrotnym, zatem może nie kwalifikować ich wartości jako przychodu do opodatkowania w podatku CIT, a dokonując zwrotu pozyskiwanych środków finansowych i otrzymując zwrotnie papiery wartościowe, które wydał jako zabezpieczenie, będzie uprawniony do rozpoznania na mocy art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o CIT kosztów uzyskania przychodów w wartości ustalonej jako wynagrodzenie od udzielonego finansowania,
• w przypadku natomiast udzielenia finansowania może rozpoznać z tytułu udzielonego finansowania, w oparciu o normę art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, przychód w części odpowiadającej wynagrodzeniu za udzielone finansowanie?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), dla celów ustalania skutków w podatku dochodowym od osób prawnych, transakcji opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, może nie stosować podejścia tzw. cywilistycznego, tj. które odzwierciedla przede wszystkim ich charakter prawny, a nie oddaje sensu ekonomicznego i celu zawierania tych transakcji i może oprzeć się na ewidencji tych transakcji w księgach rachunkowych Banku, a w konsekwencji kwalifikować je na zasadach analogicznych dla pożyczki lub depozytu, tj.:

• w przypadku pozyskiwania finansowania Bank będzie uprawniony do uznania, iż przenosząc jako zabezpieczenie papiery wartościowe na rzecz finansującego otrzymuje środki pieniężne, które otrzymuje warunkowo i pod tytułem zwrotnym, zatem może nie kwalifikować ich wartości jako przychodu do opodatkowania w podatku CIT, a dokonując zwrotu pozyskiwanych środków finansowych i otrzymując zwrotnie papiery wartościowe, które wydał jako zabezpieczenie, będzie uprawniony do rozpoznania na mocy art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o CIT kosztów uzyskania przychodów w wartości ustalonej jako wynagrodzenie od udzielonego finansowania,
• w przypadku natomiast udzielenia finansowania Bank może rozpoznać z tytułu udzielonego finansowania, w oparciu o normę art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, przychód w części odpowiadającej wynagrodzeniu za udzielone finansowanie.
  
  

Za przyjęciem powyższego stanowiska zdaniem Banku (jako spółki reprezentującej PGK) przemawiają poniższe argumenty.

Bank zwraca uwagę, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają regulacji bezpośrednio odnoszących się do opodatkowania transakcji z grupy repo. Stąd w ocenie Wnioskodawcy dopuszczalne jest na gruncie przepisów ustawy CIT kwalifikowanie skutków podatkowych tych transakcji w oparciu o ich cywilistyczny charakter, jak również kierując się ekonomicznym celem ich zawarcia, pod warunkiem odpowiedniego odzwierciedlenia skutków podatkowych w księgach rachunkowych. Podejście takie uzasadnione jest pod warunkiem, że ostatecznie powstają analogiczne co do wartości skutki podatkowe, a tak jest w przypadku transakcji z grupy repo. O ile w sensie cywilistycznym w przypadku transakcji z grupy repo może bowiem dochodzić do zbycia i nabycia papierów wartościowych, to należy pamiętać, że papiery te stanowią zabezpieczenie z góry oznaczonego do wartości i rodzaju zwrotu długu z tytułu udzielonego finansowania, a pierwotny właściciel nie traci ekonomicznej kontroli nad papierami wartościowymi zaangażowanymi w transakcję - zawarcie transakcji z grupy repo nie ma wpływu na stan papierów wartościowych zaewidencjonowanych przez Bank jako wydającego lub dokonującego zwrotu. Jeżeli Bank w ramach transakcji SBB lub Reverse Repo przeniesie własność papierów wartościowych na drugą stronę transakcji, to przeniesione papiery wartościowe podczas trwania tego kontraktu ewidencjonowane są dalej jako składnik aktywów Banku, a zmiany są dokonywane jedynie na rachunku papierów w KDPW.

Analogiczna sytuacja występuje w transakcjach BSB i Repo, przy czym objęte papiery wartościowe nie są ewidencjonowane podczas trwania tego kontraktu jako składnik aktywów Banku.

Stanowisko Banku wzmacnia fakt, iż istotą gospodarczą zawierania przez Bank transakcji z grupy repo jest przede wszystkim udzielanie finansowania. Papiery wartościowe, które w okresie trwania kontraktu mogą zostać przeniesione (zbyte) do podmiotu finansującego pełnią jedynie funkcję zabezpieczającą ryzyko braku zwrotu udzielonego finansowania. Środki pieniężne przekazywane finansowanemu stanowią równowartość przekazywanych Bankowi jako finansującemu papierów wartościowych. W tym przypadku jednak charakter transakcji wpływa na fakt, iż strona finansowana zobowiązana jest do zwrotu w określonym terminie udzielonego finansowania, a w razie spełnienia tego świadczenia Bank zobowiązany jest do zwrotnego przekazania tych papierów finansowanemu. Z tego punktu widzenia należy zauważyć, iż przekazywane przez Bank środki pieniężne, po stronie podmiotu otrzymującego finansowanie mają charakter zwrotny co wpływa w ocenie Banku pozwala uznać, że pomimo cywilnoprawnej konstrukcji (środki pieniężne otrzymywane są w zamian za zbycie papierów wartościowych), to patrząc przez pryzmat celu i sensu ekonomicznego, mając na uwadze, że przeniesienie własności papierów ma charakter warunkowy i ograniczony czasowo do okresu trwania kontraktu, to uzyskiwane w ten sposób wartości pieniężne nie stanowią definitywnego przysporzenia. To pozwala przyjąć założenie, że nie powinny kreować u podmiotu przenoszącego papiery wartościowe w ramach takich transakcji przychodu do opodatkowania podatkiem CIT. Idąc za tym, zwrot udzielonego finansowania, mimo iż w sensie cywilnoprawnym związany z odkupem papierów wartościowych, u podmiotu finansowanego na gruncie podatku CIT może być kwalifikowany jako spłata zadłużenia z tytułu udzielonej pożyczki, a zatem będzie on uprawniony do rozpoznania jako koszt uzyskania przychodu na mocy art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o CIT jedynie takiej części, która stanowi faktyczny koszt udzielonego finansowania. Bank natomiast może rozpoznać z tytułu udzielonego finansowania, w oparciu o normę art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o CIT, przychód w części odpowiadającej wynagrodzeniu za udzielone finansowanie.

Bank może także w ramach transakcji z grupy repo pozyskiwać finansowanie i wtedy w jego ocenie będzie uprawniony do uznania, iż przenosząc jako zabezpieczenie papiery wartościowe na rzecz finansującego otrzymuje środki pieniężne, które otrzymuje warunkowo i pod tytułem zwrotnym, zatem może nie kwalifikować ich wartości jako przychodu do opodatkowania w podatku CIT. Następnie dokonując zwrotu pozyskiwanych środków finansowych i otrzymując zwrotnie papiery wartościowe, które wydał jako zabezpieczenie, będzie uprawniony do rozpoznania na mocy art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o CIT kosztów uzyskania przychodów w wartości ustalonej jako wynagrodzenie od udzielonego finansowania.

Potwierdzeniem możliwości zastosowania kwalifikacji rozważanej przez Bank jest jednolity dorobek interpretacyjny organów podatkowych ugruntowany od roku 2011:

1. ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ wydana 23 września 2011 r. przez Ministra Finansów (sygn. DD6/033/70/SOH/PK-961/11),
   
2. Interpretacja Indywidualna wydana 20 lutego 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-968/11-4/AG),
   
3. Interpretacja Indywidualna wydana 22 marca 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-13/12-2/AG),
   
4. Interpretacja Indywidualna wydana 29 marca 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-1108/11-2/AG),
   
5. Interpretacja Indywidualna wydana 8 sierpnia 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-356/12-2/MS),
   
6. Interpretacja Indywidualna wydana 11 grudnia 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-730/12-2/AG),
   
7. Interpretacja Indywidualna wydana 13 grudnia 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-772/12-2/AG),
   
8. Interpretacja Indywidualna wydana 1 lipca 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB3/423-158/13-2/EK),
   
9. Interpretacja Indywidualna wydana 11 października 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-522/13-2/MS),
   
10. Interpretacja Indywidualna wydana 18 grudnia 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-763/13-2/JBB),
    
11. Interpretacja Indywidualna wydana 10 stycznia 2014 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-877/13-2/MS),
    
12. Interpretacja Indywidualna wydana 23 marca 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/4510-2/16-2/JBB).
    
    

Za prawidłowością zastosowania powyższego podejścia, zdaniem Banku przemawia także fakt, iż zmienił dotychczasowy sposób rejestracji takich transakcji w księgach i zaczął rejestrować je bezpośrednio na kontach należności lub zobowiązań z tytułu transakcji z przyrzeczeniem odkupu. Przyjęcie prezentowanej powyżej kwalifikacji podatkowej dla transakcji z grupy repo, która będzie zbieżna z metodologią odzwierciedlania tych transakcji w księgach Banku, przy jednoczesnym braku regulacji w ustawie o CIT wprost odnoszących się do kwalifikacji transakcji z grupy repo pozwoli Bankowi dopełnić obowiązku prowadzenia ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający określenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, zgodnie z normą art. 9 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres:

Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.