Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.257.2019.1.ES
z 16 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2019 r. (data wpływu 4 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzący działalność pod firmą: X zwany dalej podatnikiem, stroną, przedsiębiorcą lub wnioskodawcą, prowadzi samodzielna działalność gospodarczą w zakresie wykonywania posadzek w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych, wykonywanych na terenie całego kraju.

Strona jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych podatnik jako przedsiębiorca był zobowiązany w roku 2018 do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Strona dla działalności gospodarczej prowadzi także księgi rachunkowe w roku 2019 oraz przewiduje, iż dla ww. działalności będzie także prowadzić księgi rachunkowe w następnych latach podatkowych. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych wg stawki podatkowej w wysokości 19%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych podatnik opłaca miesięcznie.

Przed zamknięciem ksiąg rachunkowych za rok 2018 r. Wnioskodawca postanowił pod datą 31 grudnia 2018 r. rozwiązać odpis aktualizujący wierzytelność na kwotę 111.763,65 zł (sto jedenaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt pięć groszy), której to wierzytelności nieściągalność została uprawdopodobniona, gdyż nabywca usługi budowalnej przedsiębiorca A.M., wpisany do rejestru działalności gospodarczej prowadzonej przez Urząd Gminy, zwany dalej organem ewidencyjnym, po wykonaniu przez stronę usługi budowlanej w roku 2007 oraz przyjęciu faktury dokumentującej wykonaną usługę zmarł i został wykreślony przez organ ewidencyjny z rejestru działalności gospodarczej.

Wskazać należy, iż odpis aktualizujący ww. wierzytelności został utworzony w księgach rachunkowych w roku 2007, z tym że część ww. odpisu aktualizującego w kwocie równej wartości netto wierzytelności tj. w kwocie 91.609,55 zł została zaliczona przez Wnioskodawcę w roku 2007 r. do kosztów uzyskania przychodu, zwana dalej w skrócie odpisem aktualizującym netto, natomiast pozostała część odpisu aktualizującego w kwocie 20.154,10 zł, odpowiadająca należnemu podatkowi od towarów i usług od wartości wykonanej w roku 2007 na rzecz zmarłego przedsiębiorcy, została zaliczona przez stronę w roku podatkowym 2007 r. do kosztów operacyjnych nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2007. Przez szereg lat trwały poszukiwania spadkobierców zmarłego które to poszukiwania nie przyniosły jakiegokolwiek efektu, co stanowiło między innymi podstawę do rozwiązania w roku 2018 ww. odpisu aktualizującego gdyż należność za wykonaną w roku 2007 przez stronę usługę budowlaną na rzecz zmarłego przedsiębiorcy uległy przedawnieniu prawdopodobnie w 2010 r.

Przy prowadzeniu działalności gospodarczej podatnik wykorzystuje samochód osobowy, zwany dalej w skrócie samochodem osobowym lub pojazdem samochodowym, który to samochód osobowy Wnioskodawca nabył w dniu 11 października 2016 r. przedmiotowy samochód osobowy został przekazany przez podatnika do użytkowania przy prowadzeniu działalności gospodarczej w dniu 13 października 2016 r. Wskazać należy że Wnioskodawca w całości sfinansował nabycie opisanego powyżej samochodu osobowego ze środków własnych oraz ww. samochód osobowy podatnik w październiku 2016 r. zaewidencjonował w prowadzonej dla samodzielnej działalności gospodarczej ewidencji środków trwałych. Strona wartość początkową ww. samochodu ustaliła na kwotę 96.847,46 zł (dziewięćdziesiąt sześć tysięcy osiemset czterdzieści siedem złotych czterdzieści sześć groszy). Podatnik ustalił jednocześnie, iż ww. samochód osobowy od miesiąca listopada 2016 r. będzie amortyzowany przez okres 5 lat według stawki amortyzacyjnej wysokości 20 %. oraz Wnioskodawca ustalił jednocześnie, iż od momentu naliczania odpisów amortyzacyjnych od ww. samochodu osobowego tj. od miesiąca listopada 2016 r. przez okres jego amortyzowania, będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej ww. pojazdu samochodowego nie przekraczającej kwoty 20.000 EURO, w przeliczeniu na złote była to kwota w wysokości 86.130,00 zł obliczona według kursu średniego euro z dnia przekazania ww. pojazdu samochodowego przez stronę do użytkowania. Strona nie zaliczone odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodu zaewidencjonowała w kosztach operacyjnych nie zaliczanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodu. Do dnia 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne w wysokości 37.323,00 zł, natomiast do kosztów operacyjnych zaliczył odpisy amortyzacyjne w kwocie 4.644,23 zł. Strona ustaliła, iż na dzień 01 stycznia 2019 r. wartość niezamortyzowana wartość początkowa ww. samochodu osobowego wynosi 54.880,23 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek zaliczenia do przychodów podlegających w roku 2018 opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartości netto przedawnionej należności za wykonane w roku 2007 na rzecz zmarłego przedsiębiorcy usługi budowlane, na którą to wierzytelność utworzono w roku podatkowym 2007 odpis aktualizujący zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, który to odpis aktualizujący został przez Wnioskodawcę rozwiązany w grudniu 2018 r.?
2. Czy Wnioskodawcy przysługuje od dnia 01 stycznia 2019 r. prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu całości odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej opisanego powyżej samochodu osobowego, wykorzystywanego przez podatnika przy prowadzeniu działalności gospodarczej, przyjętego do użytkowania przez stronę w październiku 2016 r., a którego to pojazdu samochodowego wartość początkowa na dzień przekazania przez stronę do użytkowania przekraczała 20.000,00 EURO?
   
   

Odpowiedź na pytanie nr 2 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie nr 1 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowanie do art. 23 ust. l pkt 4 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się od dnia 1 stycznia 2019 r. za koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodu osobowego wykorzystywanych przez podatników przy prowadzeniu działalności gospodarczej, naliczanych od wartości początkowej przewyższającej kwotę 150.000,00 zł (sto pięćdziesiąt tysięcy złotych ). Wskazać należy, iż wartość początkowa samochodu osobowego przekazanego przez Wnioskodawcę do użytkowania w październiku 2016 r. wynosiła 96.847,46 zł, czyli nie przekracza na dzień 1 stycznia 2019 r. kwoty ww. ograniczenia w wysokości 150.000,00 zł. Wskazać także należy, iż ustawodawca w przepisach przejściowych w ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) nie wskazał, iż odpisy amortyzacyjne naliczane od wartości początkowej samochodów osobowych przyjętych do użytkowania do 31 grudnia 2018 r., będą mogły być zaliczone po dniu 1 stycznia 2019 r. do kosztów uzyskania przychodu, jedynie tylko od wartości początkowej nie przekraczającej 20.000.00 EURO.

Dlatego też reasumując powyższe strona jest zdania, iż Wnioskodawcy przysługuje od dnia 1 stycznia 2019 r. prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu całości odpisów amortyzacyjnych naliczonych od wartości początkowej opisanego powyżej samochodu osobowego, wykorzystywanego przez podatnika przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a przyjętego do użytkowania przez stronę w październiku 2016 r., gdyż jego wartość początkowa nie przekracza 150.000,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• być należycie udokumentowany,
  
• nie znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Ustawa z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej ustawa zmieniająca) wprowadziła od dnia 1 stycznia 2019 r. nowe regulacje dotyczące m.in. limitów odliczeń odpisów amortyzacyjnych dla samochodów osobowych.

W art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. wprowadzono ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych, podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do samochodów osobowych. Zgodnie z nim, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

W świetle nowych przepisów art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225.000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),
   
2. 150.000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
   
   

Przepisy przejściowe ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) nie ograniczają bowiem stosowania podwyższonego limitu wyłącznie do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po dniu wejścia w życie ustawy w brzmieniu znowelizowanym.

W związku z powyższym Wnioskodawca korzystający z samochodu osobowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do dnia 31 grudnia 2018 r. może korzystać z limitów obowiązujących od dnia 1 stycznia 2019 r. Oznacza to, że Wnioskodawca ma prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów od 1 stycznia 2019 r. odpisy amortyzacyjne naliczane od wartości początkowej samochodu osobowego wynoszącej 98.847,46 zł.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Henryka Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.