Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.95.2019.2.MJ
z 13 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2019 r. (data wpływu 13 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia przez Komornika Sądowego faktury korygującej w związku z dokonaną na rzecz Wnioskodawcy dostawą budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia przez Komornika Sądowego faktury korygującej w związku z dokonaną na rzecz Wnioskodawcy dostawą budynku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, w dniu 21 grudnia 2016 r. uczestniczył w licytacji komorniczej prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (…). Licytacja dotyczyła lokalu mieszkalnego będącego wspólną własnością dłużników: K i M, którzy nabyli własność nieruchomości gruntowej i wybudowali budynek, jednak nie korzystali z niego ze względu na fakt, iż budynek nie został oddany do użytku. Przedmiotowa nieruchomość była majątkiem związanym z prowadzoną przez dłużników działalnością gospodarczą i nie była wykorzystywana na cele mieszkaniowe. Przedmiotowa nieruchomość stanowiła towar handlowy Dłużników, którzy budowali budynki, a następnie zmierzali do ich sprzedaży. Nieruchomość ta nie była zwolniona od podatku VAT. Nieruchomość położona jest przy ul. (…), dla której Sąd Rejonowy (…), Wydział IV Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (…) oraz (…). Celem nabycia przez Wnioskodawcę własności nieruchomości był zakup związany z prowadzoną działalnością - otworzeniem biura. W pierwszym obwieszczeniu z dnia 30 października 2016 r. Komornik jako cenę wywołania wskazał kwotę (…) zł - cena ta nie zawierała podatku VAT. Kolejno w obwieszczeniu z dnia 19 listopada 2016 r. Komornik sprostował cenę wywołania, doliczając do niej podatek VAT i ustalił ją na kwotę (…) zł. Wnioskodawca wylicytował nieruchomość i dokonał pełnej zapłaty. Kolejno Sąd wydał postanowienie o przysądzeniu własności. Następnie w dniu 7 grudnia 2017 r. komornik wystawił fakturę VAT na kwotę (…) zł a datę sprzedaży określił jako 4 października 2017 r.

Jako sprzedających Komornik wskazał: M i K.

Wysokość podatku VAT wyniosła łącznie (…) zł. Wnioskodawca nabył nieruchomość w stanie surowym zamkniętym. Aktualnie Wnioskodawca dokonuje remontu budynku i zmierza do jego oddania do użytkowania.

Wnioskodawca informuje jednak, że przedmiotowa nieruchomość nie była i do tej pory nie jest oddana do użytku. Wnioskodawca informuje, iż nieruchomość nie będzie wykorzystywana na cele mieszkaniowe. Nieruchomość zostanie wpisana do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca pomimo zapłaty podatku VAT ma problem z obniżeniem kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ żaden z przedsiębiorców – Sprzedających - w chwili sprzedaży nie był czynnym podatnikiem podatku VAT. M - NIP (…) zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej w dniu 30 września 2016 r., a w okresie od 01.01.2016 do 31.12.2017 nie był czynnym podatnikiem podatku VAT. Natomiast K zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej w dniu 9 listopada 2015 r., a w okresie od 01.01.2016 do 31.12.2017 nie była czynnym podatnikiem podatku VAT. Prowadzona przez ww. przedsiębiorców spółka cywilna o numerze NIP (…) zawiesiła działalność w dniu 3 kwietnia 2013 r. a zlikwidowana została w dniu 13 stycznia 2017 r. Zatem w dacie sprzedaży tj. 4 października 2017 podmiot sprzedający nie prowadził działalności gospodarczej ani nie był podatnikiem podatku VAT.

Ponadto, w związku z uprzednio prowadzonym postępowaniem o wydanie interpretacji indywidulanej w tej sprawie, Wnioskodawca uzupełnia treść opisu o informacje żądane w wezwaniu do uzupełnienia wniosku z poprzedniej sprawy:

Wnioskodawca będzie wykorzystywał nieruchomość o której mowa we wniosku do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Dłużnicy nabyli przedmiotową nieruchomość, jako spółka cywilna, od osoby prywatnej na podstawie umowy sprzedaży. Do czynności prawnej nie była wystawiana faktura.

Faktura VAT nr (…) dokumentuje nabycie budynku.

Przedmiotowa nieruchomość, była przez dłużników wykorzystywana w prowadzonej działalności w formie spółki cywilnej.

Dłużnicy nie byli zobowiązani do sporządzenia spisu z natury towarów na dzień rozwiązania spółki.

Przedmiotowa nieruchomość nie stanowiła towaru handlowego dłużników.

Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez dłużników wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Dłużnikom nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia/wytworzenia przedmiotowej nieruchomości.

Dłużnicy nie ponosili wydatków – w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - przedmiotowego budynku, stanowiących co najmniej 30% ich wartości początkowej. Wskazać należy, iż dłużnicy wybudowali przedmiotowy budynek od podstaw, jednak nie został on oddany do użytkowania, ponieważ na skutek ich zadłużenia, komornik zajął przedmiotowy budynek, jako ich własność jeszcze przed oddaniem go do użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (…) prawidłowo naliczył podatek VAT w fakturze VAT nr (…) z roku 07.12.2017 r. oraz czy ma on obowiązek wystawić fakturę korygującą do faktury VAT nr (…), z której będzie wynikać, że transakcja ta jest zwolniona od podatku VAT i zwrócić Wnioskodawcy nienależnie pobrany podatek VAT? (pytanie to dotyczy zaistniałego stanu faktycznego)
2. Czy w przypadku braku uznania przez tutejszy organ podatkowy, że Komornik ma obowiązek wystawienia korekty faktury VAT (...), stwierdzającej zwolnienie od podatku VAT transakcji dostawy Nieruchomości, podatnik będzie mieć prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego pomimo, że sprzedawca tj. M, K, NIP: (…), NIP: (…) w dacie sprzedaży nie byli czynnymi podatnikami podatku VAT.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że transakcja dostawy Nieruchomości, która nastąpiła w postępowaniu egzekucyjnym na jego rzecz, nie mogła być obciążona obowiązkiem zapłaty podatku VAT z powodu faktu, że sprzedawca w dacie sprzedaży nie był podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą ani czynnym podatnikiem podatku VAT. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy komornik winien był wystawić fakturę z adnotacją zwolniona z podatku VAT lub dokumentu takiego nie wystawiać. W przypadku wystawienia przez komornika faktury z naliczonym podatkiem VAT, winien on wystawić fakturę korygującą do faktury VAT nr (…), z której wynikać będzie, iż transakcja ta była zwolniona od podatku VAT, a następnie zwrócić Wnioskodawcy nienależnie pobrany podatek VAT.

Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast oba podmioty wskazane jako sprzedawcy na fakturze nr (…) zaprzestali prowadzenia działalności gospodarczej. M, NIP (…) zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej w dniu 30 września 2016 r. natomiast K zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej w dniu 9 listopada 2015 r. Oboje w okresie od 01.01.2016 do 31.12.2017 nie byli czynnymi podatnikami podatku VAT. Nie sposób uznać zatem, że sprzedawcy ci mieli obowiązek wystawienia faktury VAT z naliczeniem podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 106c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w przypadku sprzedaży towarów wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów. Fakturę wystawia się jeśli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Powyższe potwierdza interpretacja MF nr PP5-0331-04/MZ/2006/PP-249 z dnia 28 lutego 2006 r. oraz wyrok NSA z 29 sierpnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 111/08), uchwała SN z dnia 15 grudnia 2006 r. (sygn. akt III CZP 115/06), a także odpowiedź na interpretację poselską podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów z dnia 10 czerwca 2009 r.

W myśl art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne.

Obowiązki płatnika podatku VAT zostały określone w art. 8 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

W świetle art. 106b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

Z powyższego wynika, iż podatnik wystawia fakturę w przypadku dostawy towaru lub świadczenia usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Na podstawie art. 106c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów.

Fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów - art. 106c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę - art. 106i ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Fakturę wystawia się nie później niż 30 dnia od dnia wykonania usług - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a - art. 106i ust. 3 pkt 1, ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. la, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu dokonywanej w trybie egzekucji dostawy towarów, o której mowa w art. 18.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca nabyła w drodze licytacji komorniczej nieruchomość należącą do M i K, którzy w okresie sprzedaży nie prowadzili działalności gospodarczej. Na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego przysądzona została przedmiotowa nieruchomość na rzecz Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż komornik miał obowiązek wystawić fakturę VAT pod warunkiem, że na dłużniku (...) spoczywał obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą przedmiotowej nieruchomości. Jeżeli przedmiotem dostawy był budynek wraz z gruntem, to komornik miał obowiązek wystawienia faktury z chwilą otrzymania całości lub części należności za nieruchomość, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wydania towaru. Natomiast w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy był grunt niezabudowany lub też grunt zabudowany budowlą, komornik miał obowiązek wystawienia faktury nie później niż siódmego dnia od dnia wydania ww. nieruchomości.

Należy zauważyć, iż w opisanym we wniosku przypadku na komorniku nie spoczywa obowiązek dokumentowania ww. transakcji fakturą VAT tylko wówczas, gdy dłużnik nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy komornik winien był wystawić fakturę z adnotacją zwolniona z podatku VAT lub dokumentu takiego nie wystawiać. W przypadku wystawienia przez komornika faktury z naliczonym podatkiem VAT, winien on wystawić fakturę korygującą do faktury VAT nr (…), z której wynikać będzie, iż transakcja ta była zwolniona od podatku VAT, a następnie zwrócić Wnioskodawcy nienależnie pobrany podatek VAT.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli uznać że Komornik Sadowy prawidłowo wystawił fakturę oraz naliczył podatek VAT Wnioskodawca powinien mieć prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego bez względu na to czy Sprzedający w chwili sprzedaży byli podatnikami czynnymi podatku VAT czy nie.

Powyższe stanowisko potwierdza wyrok z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C-438/09 w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że zgodnie z art. 18 i 22 VI dyrektywy Rady 77/388/EWG podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej z tytułu nabycia usług od podatnika niezarejestrowanego jako podatnik VAT, jeśli spełnione zostały trzy poniższe warunki:

• czynność udokumentowana fakturą została przez dostawcę faktycznie wykonana i wykorzystana przez podatnika do realizacji czynności opodatkowanej,
• podatek z tej faktury został przez odbiorcę faktury zapłacony jej wystawcy,
• faktura zwiera informacje wymagane przez art. 22 ust. 3 lit b) VI dyrektywy (obecnie art. 226 dyrektywy 2006/112/WE), w szczególności numer NIP usługodawcy pozwalający na jego identyfikację mimo jego niezarejestrowania dla celów VAT.
  
  

Inaczej sytuacja wygląda w odniesieniu do przedsiębiorcy, który utracił status podatnika VAT, ponieważ zgodnie z art. 88 ust. 4 podatnicy niezarejestrowani jako podatnicy VAT czynni nie mają prawa do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego. Należy tu zwrócić uwagę, że zgodnie z podstawową istotą podatku VAT prawo do obniżenia podatku należnego przysługuje podatnikowi w stosunku do zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną. Natomiast do realizacji tego prawa musi on mieć status podatnika VAT czynnego.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że w sytuacji gdyby wystawiona przez Komornika faktura słusznie zawierała podatek VAT, podatnik winien mieć prawo do jego odliczenia. Odmienna interpretacja prowadziłaby do wniosku, że podatnik zapłacił podatek VAT i równocześnie, że nie ma on prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Stanowisko takie jest naruszeniem zasad prawa podatkowego i jest niezgodne z założeniami wynikającymi z ustawy o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak wynika z powyższego komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od towarów i usług od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji. Charakter płatnika komornik sądowy będzie posiadał zarówno gdy przedmiotem ww. egzekucji będą rzeczy ruchome jak i nieruchomości. Przytoczony przepis wskazuje, że komornicy sądowi są płatnikami podatku VAT od dostawy dokonanej w trybie egzekucji, w sytuacji gdy wykonywane są czynności egzekucyjne. Za czynności te, uważa się każde formalne, oparte na przepisach procesowych działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Z uwagi na ww. regulacje prawne, w przypadku gdy właściciel nieruchomości w stosunku do jej sprzedaży jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca (nabywca budynku) ma wątpliwości, czy Komornik Sądowy dokonując sprzedaży na jego rzecz nieruchomości postąpił prawidłowo wykazując kwotę podatku na fakturze oraz czy powinien skorygować pierwotnie wystawioną fakturę z uwagi na zwolnienie transakcji od podatku i zwrócić Wnioskodawcy nienależnie pobrany podatek VAT.

Aby rozstrzygnąć powyższą kwestię należy w pierwszej kolejności ustalić czy transakcja dostawy budynku na rzecz Wnioskodawcy podlegała opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku budynku, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Nie jest więc podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje zbycia swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, że działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Analiza stanu faktycznego przedstawionego w treści wniosku oraz powołanych przepisów prawa pozwala na stwierdzenie, że dokonując sprzedaży budynku stanowiącego uprzednio majątek zlikwidowanej spółki cywilnej dłużnicy nie działali w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a czynność ta nie nosiła znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Co prawda budynek stanowił uprzednio majątek spółki cywilnej jednakże przed sprzedażą wspólnicy spółki (dłużnicy) zaprzestali prowadzenia działalności gospodarczej a sama spółka cywilna została zlikwidowana. Zaznaczenia wymaga ponadto, że dłużnikom nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia/wytworzenia przedmiotowej nieruchomości, nie była ona przez nich wykorzystywana w prowadzonej działalności w formie spółki cywilnej (na skutek zadłużenia dłużników Komornik zajął budynek jeszcze przed oddaniem go do użytkowania) oraz dłużnicy nie byli zobowiązani do sporządzenia spisu z natury towarów na dzień rozwiązania spółki. Z opisu sprawy nie wynika ponadto aby dłużnicy po likwidacji spółki cywilnej wykorzystywali zajęty przez Komornika budynek do celów działalności gospodarczej. Dłużnicy nie byli na moment dokonania sprzedaży czynnymi podatnikami podatku VAT ani nie prowadzili działalności gospodarczej.

W konsekwencji powyższego, zbycie tego budynku przez Komornika nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Bowiem dłużnicy w stosunku do tej sprzedaży nie występują w charakterze podatnika, zatem czynność ta nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy lecz stanowi sprzedaż majątku osobistego dłużników, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Stosownie do art. 106c ustawy, - faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż nieruchomości będącej własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik, w przypadku gdy powyższa czynność nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

A zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów, okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Skoro, jak wskazano powyżej, sprzedaż nieruchomości przez dłużników nie podlegała opodatkowaniu to Komornik Sądowy nie powinien wystawiać faktury a tym bardziej wykazywać na niej kwoty podatku.

Należy zauważyć, że z treści wniosku wynika jednak, że Komornik Sądowy wystawił na rzecz Wnioskodawcy (nabywcy) fakturę z wykazaną kwotą podatku.

W tym miejscu należy wskazać, że na mocy art. 106j ust. 1 ustawy - w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1;
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

− podatnik wystawia fakturę korygującą.

Podkreślenia wymaga , że faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem sprzedaży określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki). Jeżeli zaś po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych.

Przenosząc powyższe na grunt omawianej sprawy oraz mając na uwadze fakt, że transakcja sprzedaży budynku nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, stwierdzić należy, że Komornik Sądowy ma obowiązek dokonania korekty uprzednio wystawionej faktury, w której wykazał kwotę podatku.

Reasumując należy wskazać, że Komornik Sądowy postąpił nieprawidłowo wystawiając fakturę dokumentującą dostawę budynku z wykazaną kwotą podatku, ponieważ transakcja nie podlegała opodatkowaniu. Tym samym jest on zobowiązany do skorygowania ww. faktury.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie, tj. w zakresie prawidłowości wystawienia faktury i obowiązku wystawienia faktury korygującej – należy uznać je za prawidłowe, pomimo tego, że Wnioskodawca wywodzi błędnie konieczność wystawienia faktury korygującej z okoliczności uznania transakcji za zwolnioną od podatku.

Należy zauważyć, że przedmiotem interpretacji nie może być kwestia ewentualnych rozliczeń finansowych pomiędzy Komornikiem Sądowym a nabywcą budynku – Wnioskodawcą (dotycząca rozliczenia pomiędzy Stronami odnoszącego się do pobranego podatku), bowiem rozliczenia te – jako nieuregulowane w przepisach prawa podatkowego (podatku od towarów i usług) – pozostają poza zakresem niniejszego rozstrzygnięcia.

Jednocześnie tut. organ informuje, że nie udzielił odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem budynku ponieważ z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca oczekiwał odpowiedzi na nie wyłącznie w sytuacji braku uznania przez tutejszy organ podatkowy, że Komornik ma obowiązek wystawienia korekty faktury VAT.

Tut. organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.