2019.05.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.90.2019.2.MM
z 11 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2019 r. (wpływ do tutejszego organu18 kwietnia 2019 r.) oraz z dnia 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu do tutejszego organu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania przez płatnika zwolnienia przedmiotowego do kwoty wypłaconej pracownikowi na mocy ugody sądowej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zastosowania przez płatnika zwolnienia przedmiotowego do kwoty wypłaconej pracownikowi na mocy ugody sądowej. Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 9 kwietnia 2019 r. znak 0115-KDIT2-2.4011.90.2019.1.MM wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 kwietnia 2019 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 18 kwietnia 2019 r.) oraz z dnia 30 maja 2019 r. (data wpływu do tutejszego organu).

W ww. wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - sp. z o.o. wypowiedziała warunki umowy o pracę na czas nieokreślony pracownikowi, z przyczyn leżących po stronie pracownika, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Pracownik w dniu otrzymania wypowiedzenia dotychczasowych warunków i propozycji nowych warunków umowy o pracę, odmówił ich przyjęcia.

W związku z nieprzyjęciem nowych warunków umowy o pracę, co skutkuje rozwiązaniem umowy o pracę za wypowiedzeniem, pracodawca - na podstawie art. 362 K.p. - zwolnił pracownika z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

Pracownik pozwał Spółkę o uznanie wypowiedzenia warunków pracy i płacy za bezskuteczne, a w przypadku upływu okresu wypowiedzenia, o zasądzenie odszkodowania w wysokości 36.000,00 zł.

W trakcie postępowania sądowego pomiędzy powodem - Panem M.M. a pozwanym (Wnioskodawcą) - Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, została zawarta ugoda sądowa zawierająca zapis:

Pozwany - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - zobowiązuje się do zapłaty na rzecz powoda M. M. kwoty 20.000 zł. (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100) tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie warunków umowy o pracę, w terminie do 20 grudnia 2018 r. z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności;
płatność kwoty wymienionej w punkcie pierwszym ugody nastąpi na rachunek bankowy powoda - znany pozwanemu;
powód M. M. oświadcza, iż przedmiotowa ugoda wyczerpuje wszystkie jego roszczenia w stosunku do pozwanego - Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, wynikające z pozwu stanowiącego podstawę niniejszego postępowania.

Wysokość odszkodowania została ustalona pomiędzy Powodem a Pozwanym w wyniku rozmów. W rezultacie ugody postępowanie sądowe zostało umorzone.

Wysokość wypłaconego pracownikowi na mocy ugody sądowej odszkodowania z tytułu dokonania wypowiedzenia warunków umowy o pracę na czas nieokreślony z naruszeniem prawa, wynika wprost z art. 45 Kodeksu pracy w związku z art. 47¹ Kodeksu pracy. Zgodnie z tymi przepisami pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, jednak nie mniej niż wynagrodzenie za okres wypowiedzenia. Pracownik miał trzymiesięczny okres wypowiedzenia, więc przysługiwało mu odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia (36.000 zł), z tym, że strony w ugodzie sądowej dokonały wzajemnych ustępstw i w wyniku rozmów uzgodniły obniżenie wysokości tego odszkodowania.

Wysokość wypłaconego pracownikowi odszkodowania na mocy ugody sądowej z tytułu wypowiedzenia warunków umowy o pracę na czas nieokreślony, jest zadośćuczynieniem za dokonane z naruszeniem prawa rozwiązanie stosunku pracy i nie stanowi utraconych korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota ustalonego w wyniku ugody sądowej odszkodowania za wypowiedzenie warunków umowy o pracę jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też w opisanym stanie faktycznym powinno zostać zastosowane wyłączenie zwolnienia zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ww. ustawy, a w konsekwencji czy od ww. świadczenia powinny zostać naliczone i odprowadzone przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka wywiązała się wobec powoda z wszelkich zobowiązań finansowych, w tym wynagrodzenia za pracę do dnia rozwiązania umowy o pracę, we właściwej wysokości, zatem były pracownik nie poniósł straty czy umniejszenia majątkowego, które Spółka byłaby zobowiązana wyrównać. Pracownik nie wnosił o wyrównanie wyrządzonej mu przez Pracodawcę rzeczywistej szkody, a domagał się o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie warunków umowy o pracę, a w przypadku upływu okresu wypowiedzenia o zasądzenie odszkodowania w wysokości 36.000,00 zł z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia warunków pracy i płacy, a więc szkodą opisywaną w pozwie była utrata spodziewanych przyszłych korzyści w postaci zarobków, które powód otrzymywałby, gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę.

Wobec powyższego, kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody, tj. Spółką a byłym Pracownikiem – w ocenie Wnioskodawcy - ma rekompensować byłemu pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki były pracownik Spółki mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

Zdaniem Spółki, określone w ugodzie odszkodowanie przyznane byłemu pracownikowi tytułem rozwiązania umowy o pracę nie może podlegać zwolnieniu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, bowiem wypłacone świadczenie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (spełniony został warunek z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy).

Tym samym – zdaniem Wnioskodawcy - kwota przez niego wypłacona byłemu pracownikowi stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, od osób fizycznych.

Spółka stoi na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyłączenie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika ze stanu faktycznego, odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej.

Wobec powyższego Spółka naliczyła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy, a kwotę netto wypłaciła Panu M.M. Naliczoną i potrąconą zaliczkę od odszkodowania wykazała w PIT-4R, PIT-11 byłego pracownika, a kwotę podatku wpłaciła do urzędu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2019 r. - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Przychody pracownicze mają podstawę prawną w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa m.in. do odszkodowań wypłaconych pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917 ze zm.), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Treść zacytowanych przepisów wskazuje, że zasadą jest traktowanie otrzymanych odszkodowań (zadośćuczynień) jako przychodu podlegającego opodatkowaniu, który tylko w pewnych przypadkach – szczegółowo opisanych w ustawie – korzystać może ze zwolnienia z opodatkowania.

Ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie powołanych przepisów korzystają zatem takie odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy oraz inne niż wskazane wyżej odszkodowania (zadośćuczynienia), które otrzymane zostały na podstawie wyroku lub ugody sądowej, do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie. Zastrzec przy tym należy, że użycie przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 3b zwrotu „inne” oznacza, że ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie tego przepisu korzystać mogą tylko takie odszkodowania, które nie zostały wymienione w innych przepisach dotyczących zwolnień z opodatkowania. Powoduje to, że jeżeli określone odszkodowanie wyłączone zostało z zakresu zwolnienia z opodatkowania na podstawie jednego z przepisów ustawy nie może ono korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie innego przepisu nawet jeżeli spełnia warunki w nim określone.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia konieczne jest więc ustalenie, czy wypłacone pracownikowi odszkodowanie spełnia warunki do zastosowania zwolnienia z opodatkowania.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca - sp. z o.o. wypowiedziała warunki umowy o pracę na czas nieokreślony swojemu pracownikowi z przyczyn leżących po jego stronie, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Pracownik w dniu otrzymania wypowiedzenia dotychczasowych warunków i propozycji nowych warunków umowy o pracę, odmówił ich przyjęcia.

Pracownik pozwał Spółkę o uznanie wypowiedzenia warunków pracy i płacy za bezskuteczne, a w przypadku upływu okresu wypowiedzenia, o zasądzenie odszkodowania w wysokości 36.000,00 zł.

W trakcie postępowania sądowego pomiędzy powodem, a pozwanym - Spółką - z ograniczoną odpowiedzialnością, została zawarta ugoda sądowa zgodnie z którą Spółka zobowiązuje się do zapłaty na rzecz powoda kwoty 20.000 zł. (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100) tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie warunków umowy o pracę, w terminie do 20 grudnia 2018 r. z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności. Wysokość ww. odszkodowania została ustalona pomiędzy Powodem a Pozwanym w wyniku rozmów. W rezultacie ugody postępowanie sądowe zostało umorzone.

Mając na uwadze powyżej opisany stan faktyczny wskazać należy, że zgodnie z art. 45 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.) w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 ww. ustawy sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 411 w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (art. 45 § 3 ww. ustawy).

Przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę – na mocy art. 42 § 1 Kodeksu pracy – stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umów warunków pracy i płacy.

Stosownie do art. 47¹ Kodeksu pracy odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przyznane na podstawie ugody sądowej odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie warunków umowy o pracę, które Wnioskodawca wypłacił swojemu pracownikowi (którego wysokość oraz zasady ustalania wynikały wprost z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks cywilny, a w wyniku rozmów i wzajemnych ustępstw została obniżona) korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie był zobowiązany obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy od ww. odszkodowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin