Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.97.2019.1.NL
z 8 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 06 lutego 2019 r. (data wpływu 08 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy kwota 180.000,00 zł netto stanowi koszt podatkowy,
• w którym momencie należy ująć powyższą kwotę w kosztach podatkowych

–jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 marca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy kwota 180.000,00 zł netto stanowi koszt podatkowy oraz w którym momencie należy ująć powyższą kwotę w kosztach podatkowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, jest operatorem telekomunikacyjnym w zakresie telefonii stacjonarnej, dostępu do Internetu, transmisji danych, monitoringu oraz dzierżawy światłowodów.

W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca zawarł 01 maja 2016 r. z firmą D. Sp. z o.o. (dalej: „Usługodawca”) umowę o świadczenie usług obsługi sieci dostępowej (dalej: „Umowa”). W ramach Umowy Usługodawca świadczy na rzecz Wnioskodawcy kompleksową obsługę sieci dostępowej, w szczególności konserwacji, modernizacji, usuwania awarii, instalacji sieci dostępowej, nadzoru nad siecią elektryczną zasilającą sieć dostępową. Usługi te są kluczowe z punktu widzenia działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. W Umowie przewidziano 3-miesięczny okres wypowiedzenia.

W związku z rozwojem firmy, zwiększaniem zasięgu działania i rosnącą bazą klientów, Wnioskodawca zdecydował o rozwiązaniu Umowy z Usługodawcą i zawarciu nowej umowy w zakresie kompleksowej obsługi sieci dostępowej z innym podmiotem. Główną przyczyną takiego postępowania była potrzeba poprawy jakości świadczonych usług, w celu zapewnienia jak najlepszej obsługi klientów Wnioskodawcy. Wnioskodawca znalazł zatem innego dostawcę przedmiotowych usług, który spełniał wymagania i warunki Wnioskodawcy oraz zapewniał świadczenia usług na najwyższym poziomie. W konsekwencji 25 maja 2018 r. Wnioskodawca zawarł z Usługodawcą Porozumienie rozwiązujące umowę o świadczenie usług obsługi sieci dostępowej (dalej: „Porozumienie”). Zgodnie z tym Porozumieniem Umowa została rozwiązana z dniem 04 czerwca 2018 r., a Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty Usługodawcy kwoty 180.000,00 zł netto. Powyższa kwota została udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez Usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy.

Zgodnie z Umową zawartą z Usługodawcą, każdej ze stron Umowy przysługiwało prawo do wypowiedzenia Umowy z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Wnioskodawca nie skorzystał jednak z tego prawa, ponieważ zależało mu na natychmiastowym zakończeniu współpracy z Usługodawcą. Wynikało to głównie ze specyfiki branży, w której działa Wnioskodawca. Aby zapewnić niezakłócone świadczenie usług telefonii, dostępu do internetu oraz transmisji danych dla klientów Wnioskodawcy, był on zmuszony do wdrożenia nowego dostawcy jeszcze w momencie, gdy obowiązywała Umowa z Usługodawcą. Jednocześnie w momencie, gdy nowy dostawca był już w stanie w pełni obsługiwać Wnioskodawcę, Umowa z Usługodawcą przestała mieć uzasadnienie ekonomiczne. Jej rozwiązanie było zatem racjonalną biznesową koniecznością. Jednocześnie ze względu na ochronę i bezpieczeństwo danych Wnioskodawca zdecydował się nie korzystać równolegle z usług Usługodawcy i tym samym nie skorzystał z prawa wypowiedzenia Umowy z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy kwota 180.000,00 zł netto nie stanowiła zatem wprost wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, jednakże jej wartość została skalkulowana w oparciu o poziom wynagrodzenia, które przysługiwałoby Usługodawcy, gdyby Umowa została rozwiązana z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Kwota 180.000,00 zł netto jest bowiem nieco niższa niż czterokrotność średniego miesięcznego wynagrodzenia skalkulowanego na podstawie danych z faktur z poprzedzających 12 miesięcy. Gdyby bowiem uznać, że Wnioskodawca z dniem 04 czerwca 2018 r. wypowiedział Umowę, 3-miesięczny okres wypowiedzenia byłby liczony od lipca do września. W konsekwencji, Umowa funkcjonowałaby jeszcze prawie 4 miesiące i za taki okres należne byłoby Usługodawcy wynagrodzenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy kwota 180.000,00 zł netto stanowi koszt podatkowy?
2. W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie 1, w którym momencie należy ująć powyższą kwotę w kosztach podatkowych?
   
   

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 180.000,00 zł zapłacona Usługodawcy w związku z zawarciem Porozumienia stanowi koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

W doktrynie prawa podatkowego istnieje zatem zgodność co do tego, że wydatek stanowi koszt podatkowy w sytuacji, gdy łącznie spełnia następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• został właściwie udokumentowany,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Analizując zatem prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który poniósł Wnioskodawca w związku z zawarciem Porozumienia, należy zweryfikować czy wydatek ten spełnia wskazane powyżej warunki.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, opisywany wydatek (świadczenie pieniężne) został poniesiony przez Wnioskodawcę, tj. został on pokryty z zasobów majątkowych Wnioskodawcy (nie został pokryty z zasobów podmiotów innych niż podatnik). Wydatek ten ma charakter definitywny i bezzwrotny, tzn. jego wartość nie została i nie zostanie Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób zwrócona.

Ponadto, Porozumienie w sprawie rozwiązania Umowy zostało zawarte w ramach podstawowej działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, jaką jest świadczenie usług telekomunikacyjnych i dostępu do Internetu. W konsekwencji, wypłata świadczenia pieniężnego na rzecz Usługodawcy wykazuje bezpośredni związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Poniesienie wydatku w postaci świadczenia pieniężnego wynikającego z Porozumienia zostało także udokumentowane fakturą VAT wystawioną na rzecz Wnioskodawcy przez Usługodawcę.

Kluczowe jest zatem jeszcze zbadanie, czy istnieje związek pomiędzy poniesieniem powyższego wydatku stanowiącego niejako rodzaj odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie Umowy a powstaniem lub możliwością powstania przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Analizując językowy sens sformułowania „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”, należy wskazać, że w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca abstrahuje od skutku, do którego ostatecznie doprowadzą ponoszone wydatki, kluczową rolę przypisując racjonalnym oczekiwaniom podatnika, iż wydatki te pozytywnie wpłyną na wysokość jego przychodów. Ponadto, posługując się przy tym słowem „przychody” (w liczbie mnogiej), ustawodawca nie wiąże poniesienia wydatku z określonym, jednostkowym przychodem, lecz raczej ze stanem osiągania przychodów, czy też potencjalną możliwością ich osiągnięcia lub zabezpieczeniem tej możliwości na przyszłość (zachowanie/zabezpieczenie źródła przychodów). Tym samym, podatnik, w celu zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, powinien mieć uzasadnione w danych okolicznościach oczekiwanie, że poniesienie tego wydatku może doprowadzić w przyszłości do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów, lub odniosło ono już ten skutek w przeszłości.

Mając na uwadze analizowany stan faktyczny, należy uznać, że uiszczenie przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy należności umownej wynikającej z Porozumienia może mieć pozytywny wpływ na wielkość osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów, co w konsekwencji oznacza, że wydatek ten spełnia kryterium zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Zawarcie Porozumienia rozwiązującego Umowę wynikało bowiem ze słabej jakości dostarczanych przez Usługodawcę usług, przy jednoczesnym ciągłym rozwoju Wnioskodawcy, który przekłada się na zwiększenie liczby swoich klientów. Zatem wysoka jakość i niezawodność w utrzymaniu i serwisowaniu sieci dostępowej, która jest podstawowym źródłem przychodów Wnioskodawcy ma kluczowy wpływ na możliwości generowania i zwiększania przychodów Wnioskodawcy w przyszłości. W konsekwencji, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, koniecznością dla Wnioskodawcy było zawarcie nowej umowy z innym profesjonalnym usługodawcą i jednoczesne, podyktowane również względami bezpieczeństwa i ochrony danych, rozwiązanie Umowy z Usługodawcą.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 kwietnia 2018 r., Znak: IPPB3/423-510/14-2/S/PS, który potwierdził stanowisko podatnika wskazujące, że „(...) zapłacone przez Wnioskodawcę kary umowne z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy oraz z tytułu niezrealizowania planu zakupów stanowią koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 06 lutego 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.340.2017.2.BJ, zgodnie z którą „Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji wydatki z tytułu kar umownych naliczonych przez kontrahentów z tytułu niezrealizowanego zamówienia lub niezrealizowanej części zamówienia, mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych, pod warunkiem należytego ich udokumentowania”.
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 stycznia 2017 r., Znak: 1462-IPPB3.4510. 1057.2016.1.EŻ, w której w przedstawionym stanie faktycznym organ zgodził się z podatnikiem, uznając, że „odszkodowanie za wcześniejsze rozwiązanie Umowy Dzierżawy stanowi (...) koszt uzyskania przychodów Spółki, gdyż spełnione zostały warunki zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych, określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 12 lipca 2018 r., Znak: IPPB3/423-18/14-2/PK1/MC,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 kwietnia 2016 r., Znak: IPPB3/4510-1110/15-4/DP,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 07 kwietnia 2016 r., Znak: ITPB3/4510-73/16/PS.

Ponadto na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyroki:

• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1318/17, w którym sąd stwierdził, że „W świetle powyższego należy stwierdzić, że gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności (np. wzrostem cen, obniżeniem popytu, wzrostem kosztów, zmianą koniunktury), mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku przez Spółkę wyraźnie wynika natomiast, że podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy kierowała się względami ekonomicznymi - wiedząc, że dalsze utrzymywanie lokalu generowałoby koszty, których ponoszenie nie doprowadziłoby do osiągnięcia zakładanych przychodów. Z tych powodów w określonym przez Spółkę we wniosku o interpretację stanie faktycznym, wynagrodzenie ryczałtowe za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu może być uznane za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1078/16, w którym wskazano, że „Istotne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umów najmu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i minimalizacji strat. Wydatki na odszkodowanie z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu mogą zatem stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
• Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 08 listopada 2017 r., sygn. akt II FSK 2625/15, w którym zauważono, że „Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku przez spółkę wyraźnie wynika natomiast, że podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy kierowała się względami ekonomicznymi - wiedząc, że dalsze utrzymywanie lokali generować będzie koszty, których ponoszenie nie doprowadziłoby do osiągnięcia zakładanych przychodów. (...) Istotne jest, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umów najmu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt, że podatnik nie oczekiwał określonego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów ale i - jak była o tym wyżej mowa - minimalizacji strat”.
• Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 07 listopada 2017 r., sygn. akt II FSK 1125/16, dotyczącym kary umownej uiszczonej w związku z odstąpieniem od umowy najmu powierzchni handlowej, w którym sąd stwierdził, że „Wobec tego należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że poniesienie przez Spółkę wydatków na odszkodowanie (odstępne), skutkujące w efekcie minimalizacją wydatków, a co za tym idzie strat, służy zabezpieczeniu źródła przychodów, jakim jest prowadzona przez nią działalność gospodarcza. W konsekwencji wydatek ten może być uznany za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
  

Wnioskodawca zwrócił również uwagę na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, w której sąd podniósł, iż „działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Należy również wskazać, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierający enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Co do zasady każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów podatnika, nawet jeśli został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

W konsekwencji przepis ten wyklucza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Jest to katalog zamknięty, a wymienione w przepisie kary umowne i odszkodowania dotyczą wyłącznie nienależytego wykonania zobowiązań umownych.

Na poparcie powyższego stanowiska Wnioskodawca powołał wyroki:

• Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 04 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1770/10, w którym sąd wskazał, że „Zauważyć tutaj trzeba, że z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wynika z niego, ze kosztem uzyskania przychodów nie będą wyłącznie kary umowne i odszkodowania wypłacane z tytułów ścisłe określonych w tym przepisie, a więc:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.
  
  

To uregulowanie logicznie rzecz biorąc oznacza, że kary umowne i odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - co do zasady, jeżeli tylko miałyby związek z przychodem lub miałyby na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, będą stanowić koszt uzyskania przychodów”.

• Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1369/10, w którym sąd uznał, iż „(...) przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
  
  

W konsekwencji należy uznać, że świadczenie pieniężne zapłacone przez Wnioskodawcę w związku z zawarciem Porozumienia nie zostało objęte regulacją art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stoi zatem na przeszkodzie zaliczeniu przedmiotowego świadczenia do kosztów podatkowych Wnioskodawcy.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy kwota 180.000,00 zł netto w związku z Porozumieniem stanowi koszt podatkowy inny niż bezpośrednio związany z przychodami, który powinien być zaliczony do kosztów podatkowych w dacie poniesienia.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wyróżnione zostały dwie podstawowe kategorie kosztów uzyskania przychodów, tzn.:

• koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty bezpośrednie) oraz
• koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są - co do zasady - potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie) są natomiast - na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty pośrednie dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią one koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zatem, a contrario, jeżeli przychody z którymi koszty pośrednie są związane uzyskiwane są w okresie dłuższym niż rok, a w momencie poniesienia kosztów pośrednich nie ma możliwości ustalenia długości okresu uzyskiwania przychodów, z którymi wydatki pośrednie będą związane, takie koszty pośrednie należy rozpoznać dla celów podatkowych zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w dacie ich poniesienia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje jednocześnie pojęć „kosztów bezpośrednio związanych z przychodami” oraz „kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami”. Odwołując się do wykładni językowej wyżej wskazanych pojęć oraz wypracowanej w tym zakresie praktyki interpretacyjnej i orzeczniczej za koszty bezpośrednio związane z przychodami - należałoby uznać koszty, których poniesienie pozostaje w bezpośrednim związku z uzyskaniem konkretnego przychodu, tzn. koszty, których poniesienie jest niezbędne z punktu widzenia uzyskania określonego przychodu. Natomiast za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami - uznać należy pozostałe koszty podatkowe, tzn. koszty, w przypadku których niemożliwe jest ich przypisanie do określonego (konkretnego) przychodu. Są to zatem wszelkiego rodzaju koszty związane z całokształtem działalności podatnika, z jego ogólnym funkcjonowaniem.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, kwota zapłacona przez niego na rzecz Usługodawcy na podstawie zawartego Porozumienia stanowi koszt podatkowy, którego nie można bezpośrednio przypisać do konkretnego przychodu Wnioskodawcy.

W rezultacie, należy stwierdzić, że wydatki związane z zapłatą powyższej kwoty przez Wnioskodawcę stanowią koszty pośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jako takie podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych Wnioskodawcy w dacie ich poniesienia tj. w dacie zaksięgowania wystawionej przez Usługodawcę faktury dokumentującej kwotę wynikającą z zawartego pomiędzy Wnioskodawcą a Usługodawcą Porozumienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły i nie wiążą tut. Organu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.