Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.170.2019.1.BJ
z 7 maja 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 marca 2019 r., (data wpływu 12 marca 2019 r.), uzupełnionym 19 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty ponoszone przez Wnioskodawcę wynikające z zawartej Umowy Licencyjnej na używanie Znaku Towarowego wykorzystywanego przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług środowiskowych oraz realizowania dostaw z nimi związanych nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty ponoszone przez Wnioskodawcę wynikające z zawartej Umowy Licencyjnej na używanie Znaku Towarowego wykorzystywanego przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług środowiskowych oraz realizowania dostaw z nimi związanych nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 kwietnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.106.2019.1.BJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 19 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka należy do grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), która pośrednio należy do międzynarodowej grupy Y. Obszarem działalności Grupy oraz grupy Y są usługi w zakresie: obsługi nieruchomości zarządzania infrastrukturą (w tym kompleksowe utrzymanie infrastruktury drogowej, kolejowej i oświetlenia) oraz usługi środowiskowe (w tym gospodarowanie odpadami, odbiór odpadów). Grupa oferuje innowacyjne rozwiązania w każdym aspekcie swojej działalności czerpiąc z doświadczenia grupy Y zdobytego przede wszystkim w Hiszpanii i Wielkiej Brytanii.

Jedna ze spółek z Grupy - X S.A. (dalej: „X”) z siedzibą w ... jest właścicielem prawa z rejestracji słownego, wspólnotowego znaku towarowego - wpisanego do rejestru znaków Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego Znaki Towarowe i Wzory (dalej: „Znak Towarowy”), który jest stosowany do identyfikacji działalności prowadzonej przez spółki z Grupy. X stanowi jednostkę dominującą Grupy oraz pełni w ramach Grupy funkcję centrum finansowego, doradczego i zarządzającego.

Wnioskodawca oraz X - podmiot powiązany wobec Wnioskodawcy - zawarły umowę (dalej: „Umowa Licencyjna”), na podstawie której X udzielił Spółce licencji obejmującej prawo do użytkowania Znaku Towarowego w celu identyfikacji usług i dostaw realizowanych przez Wnioskodawcę, jako podmiotu z Grupy. Umowa licencyjna została zawarta na czas nieoznaczony.

Wnioskodawca nie jest uprawniony do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji bądź zmian Znaku Towarowego lub umieszczania wprowadzanych do obrotu towarach lub usługach Znaku Towarowego w zmienionej postaci, za wyjątkiem umieszczania obok Znaku Towarowego dopisków: „Grupa”, „Z”, „Z sp. z o.o.”, Z Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”, „Oddział”.

Wnioskodawca nie jest upoważniony do udzielania dalszych licencji (sublicencji) na korzystanie ze Znaku Towarowego.

Wynagrodzenie płacone przez Spółkę na rzecz X określone w Umowie Licencyjnej za prawo do użytkowania Znaku Towarowego jest kalkulowane jako określony procent wartości netto sprzedaży usług lub towarów realizowanej przez Spółkę poza Grupę w trakcie obowiązywania Umowy Licencyjnej.

Wnioskodawca wykorzystuje Znak Towarowy w prowadzonej działalności polegającej na świadczeniu usług środowiskowych oraz realizacji dostaw z nimi związanych, obejmującej:

  • gospodarowanie odpadami,
  • odbiór odpadów komunalnych i przemysłowych;
  • składowanie odpadów;
  • letnie i zimowe utrzymanie ulic i placów;
  • produkcję paliwa alternatywnego (RDF);
  • utrzymanie małej architektury;
  • utrzymanie zieleni.

Wykorzystanie Znaku Towarowego pozwala na podkreślenie przynależności Wnioskodawcy do Grupy o określonej renomie. Wykorzystanie Znaku Towarowego w działalności Wnioskodawcy pozwala również na utrwalenie w świadomości klientów pozycji Wnioskodawcy jako podmiotu gwarantującego wysoką jakość świadczonych usług.

Wykorzystanie Znaku Towarowego w działalności Wnioskodawcy obejmuje zróżnicowane obszary. W szczególności, na mocy Umowy Licencyjnej Spółka uprawniona jest do:

  • umieszczania Znaku Towarowego na towarach objętych ochroną lub ich opakowaniach, oferowania i wprowadzania tych towarów do obrotu, ich importu lub eksportu oraz składowania w celu oferowania i wprowadzania do obrotu, a także oferowania lub świadczenia usług pod Znakiem Towarowym;
  • umieszczania Znaku Towarowego na dokumentach związanych z wprowadzeniem towaru do obrotu lub związanych ze świadczeniem usług;
  • umieszczania Znaku Towarowego na korespondencjach kierowanych do klientów i kontrahentów;
  • posługiwania się Znakiem Towarowym w celach reklamowych.

Spółka eksploatuje Znak Towarowy w swojej codziennej działalności m.in. poprzez:

  • oznaczanie Znakiem Towarowym sprzętu Spółki jak np. pojemniki i kontenery na odpady, a także naklejki na samochody ciężarowe;
  • oznaczanie Znakiem Towarowym biur;
  • oznaczanie Znakiem Towarowym tablic na posesjach;
  • oznaczanie Znakiem Towarowym materiałów marketingowych, gadżetów, roll-upów, oficjalnych pism kierowanych do kontrahentów.

Wnioskodawca podkreśla, że dla celów prowadzenia działalności operacyjnej przez Spółkę w obecnym kształcie niezbędna jest możliwość wykorzystywania wartości intelektualnych m.in. w postaci Znaku Towarowego. Jednocześnie, poprzez wykorzystanie Znaku Towarowego Wnioskodawca realizuje strategię budowy silnej pozycji Grupy na rynku odbioru i gospodarowania odpadami komunalnymi. Dzięki współpracy z X, Spółka oraz inne spółki z Grupy mogą skoncentrować swoje zasoby na prowadzeniu działalności operacyjnej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 17 kwietnia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że zakresem wniosku objęta była transakcja zawarta z jednym podmiotem powiązanym, tj. X S.A., który:

(i) stanowił podmiot powiązany Wnioskodawcy w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obwiązującym do 31 grudnia 2018 r.

(ii) stanowi podmiot powiązany Wnioskodawcy w rozumieniu w art. 11 a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Wnioskodawca wyjaśnia, że transakcja objęta zakresem wniosku realizowana była w 2018 r. oraz realizowana jest w dalszym ciągu od 1 stycznia 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. koszty ponoszone przez Wnioskodawcę wynikające z zawartej Umowy Licencyjnej na używanie Znaku Towarowego wykorzystywanego przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług środowiskowych oraz realizowania dostaw z nimi związanych nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku z 17 kwietnia 2019 r.), zarówno w stanie prawnym obowiązującym:

  • od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. oraz
  • od 1 stycznia 2019 r.

koszty ponoszone przez Wnioskodawcę wynikające z zawartej Umowy Licencyjnej na używanie Znaku Towarowego wykorzystywanego przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług środowiskowych oraz realizowania dostaw z nimi związanych nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) (zarówno w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. jak i w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.) na podstawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - jako koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r., podatnicy byli obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

  1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
  2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
  3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 15e ust. 1 ustawy o CIT obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

  1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
  2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
  3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Jednocześnie, w stanie prawnym:

  • od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r.
  • od 1 stycznia 2019 r.

obowiązywał w niezmienionym kształcie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Mając na uwadze, że argumentacja przedstawiona przez Wnioskodawcę w treści wniosku dotyczy zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca wskazuje, że argumentacja ta znajduje zastosowanie do uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy zarówno w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. jak i w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Ani ustawa o CIT ani żaden inny akt prawny nie definiują pojęcia kosztów uzyskania przychodów „bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”. W ustawie o CIT znajdują się jedynie postanowienia dotyczące kosztów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów. Na mocy art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z uwagi na fakt, że ustawodawca zdecydował się na użycie dwóch różnych terminów - „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami” oraz „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi” - zdaniem Wnioskodawcy nie powinno się ich utożsamiać przypisując im to samo znaczenie.

Podobne konkluzje zostały zaprezentowane również w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów do art. 15e ustawy o CIT opublikowanych 25 kwietnia 2018 r., w których Ministerstwo Finansów uznało, że pojęcia „kosztów bezpośrednich uzyskania przychodów” i „kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem towarów lub świadczeniem usługi” nie są tożsame i opowiedziało się za funkcjonalnym rozumieniem art. 15e ust. 11 ustawy o CIT:

Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wynikające z zawartej Umowy Licencyjnej obejmującej prawo do używania Znaku Towarowego w działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę w zakresie świadczenia usług środowiskowych oraz realizowania dostaw z nimi związanych stanowią koszty bezpośrednio związane z nabyciem towarów lub świadczeniem usługi w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie powinno znaleźć do nich zastosowania.

Należy zauważyć, że Wnioskodawca należy do renomowanej Grupy, która jest powszechnie znana i rozpoznawana wśród klientów, a także kojarzona z wysoką jakością oferowanych usług. Oznaczanie działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę Znakiem Towarowym pozwala Wnioskodawcy na utrzymanie silnej pozycji na rynku odbioru i przetwarzania odpadów komunalnych.

Oznaczenie działalności Znakiem Towarowym stanowi dla klientów gwarancję najwyższej jakości usług - cechy charakterystycznej rozwijanej w ramach strategii Grupy - co z kolei przekłada się na fakt osiąganych zwiększonych przychodów ze sprzedaży usług realizowanych przez Wnioskodawcę. Gdyby Wnioskodawca nie dysponował prawem do korzystania ze Znaku Towarowego, sprzedaż usług na obecną skalę nie byłaby możliwa.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że wykorzystywanie Znaku Towarowego jest ściśle związane z przynależnością Wnioskodawcy do Grupy. Korzystanie ze Znaku Towarowego pozwala na prowadzenie działalności Spółki w obecnym kształcie zgodnie z wyznaczoną polityką Grupy oraz według ściśle określonych wysokich standardów. Brak prawa do korzystania z opisanego Znaku Towarowego skutkowałby koniecznością przemodelowania działalności gospodarczej Spółki oraz sprawiłby, że prowadzenie przez Spółkę działalności na obecną skalę nie byłoby możliwe.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, dla celów prowadzenia działalności operacyjnej przez Spółkę w obecnym kształcie niezbędna jest możliwość wykorzystywania wartości intelektualnych, w tym Znaku Towarowego. Dzięki współpracy z X, Spółka może skoncentrować swoje zasoby na prowadzeniu działalności operacyjnej, stałym doskonaleniu świadczonych usług oraz zwiększaniu portfolio swoich klientów.

Zdaniem Wnioskodawcy, między kosztami ponoszonymi na Znak Towarowy a sprzedażą realizowaną przez Spółkę występuje związek funkcjonalny w rozumieniu przedstawionym w wyjaśnieniach Ministra Finansów. Znak Towarowy jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę do prowadzenia szeroko pojętej działalności związanej ze świadczeniem usług środowiskowych (np. reklamowej, w ramach składanych ofert, w komunikacji z kontrahentami i klientami). Pozbawienie możliwości korzystania ze Znaku Towarowego uniemożliwiłoby Wnioskodawcy uzyskiwanie przychodów z faktu dokonywania sprzedaży pod renomowanym znakiem Grupy. Okoliczność ta świadczy o występowaniu ekonomicznego powiązania między Znakiem Towarowym a usługami świadczonymi przez Wnioskodawcę.

Za bezpośrednim związkiem kosztów ponoszonych na opłaty licencyjne za Znak Towarowy z realizowaną sprzedażą przemawia także sposób kalkulacji wynagrodzenia na rzecz X, tj. uzależnienie wysokości opłat licencyjnych od przychodu netto Wnioskodawcy ze sprzedaży towarów lub usług poza Grupę.

W tym zakresie bezpośredni związek kosztów z tytułu Znaku Towarowego z działalnością Wnioskodawcy przejawia się w istnieniu zależności kwotowej pomiędzy wysokością opłaty za Znak Towarowy a przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę ze sprzedaży usług. Wynika to z tego, że wynagrodzenie ponoszone na rzecz licencjodawcy stanowi określony procent od przychodu z usług świadczonych pod Znakiem Towarowym, co sprawia, że wysokość opłaty ponoszonej w ramach Umowy Licencyjnej jest wprost zależna od wartości sprzedaży realizowanej przez Spółkę.

Powiązanie kosztu opłat licencyjnych za Znak Towarowy z przychodem ze sprzedaży usług, zdaniem Wnioskodawcy świadczy o tym, że między przedmiotowymi kosztami a świadczonymi usługami zachodzi bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a zatem do kosztów tych nie znajdzie zastosowania limit określony w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

Końcowo, Wnioskodawca chciałby wskazać, że stanowisko o uznaniu opłat licencyjnych na korzystanie ze znaków towarowych za koszty bezpośrednio powiązane z nabyciem towaru lub świadczeniem usługi znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo:

Podsumowując, koszty wynikające z zawartej Umowy Licencyjnej obejmującej prawo do używania Znaku Towarowego w działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę w zakresie świadczenia usług środowiskowych oraz realizowania dostaw z nimi związanych stanowią koszty bezpośrednio związane z nabyciem towarów lub świadczeniem usługi w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie powinno znaleźć do nich zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj