Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.52.2019.4.PS
z 30 kwietnia 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 6 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu.


We wniosku złożonym przez:


  • Zainteresowanego będącym stroną postępowania:

    A.B.;
  • Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

    C.D.,


przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:


Wnioskodawcy są osobami fizycznymi podlegającymi nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na obszarze RP. Jednocześnie Wnioskodawcy są wyłącznymi wspólnikami spółki cywilnej „X” (dalej jako „spółka cywilna”), rozliczają podatek dochodowy metodą liniową. Spółka cywilna prowadzi ewidencję księgową w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Spółka cywilna powstała w dniu 2 stycznia 1989 r., a głównym przedmiotem jej działalności jest produkcja wyrobów budowlanych z betonu (PKD 23.61.Z).


Aneksem do umowy spółki z dnia 2 lutego 2009 r. wspólnicy przekazali z dniem 1 kwietnia 2009 r. do wspólnie prowadzonej spółki cywilnej prawo nieodpłatnego używania nieruchomości, których są użytkownikami wieczystymi. Przekazane na rzecz prowadzonej przez nich spółki cywilnej prawo nieodpłatnego używania dotyczyło nieruchomości, dla których prowadzone są księgi wieczyste o numerach:


  1. F (nabyte przez Wnioskodawców w dniu 26 czerwca 1997 r., każdy z Wnioskodawców w udziale 1/2),
  2. G (nabyte przez Wnioskodawców w dniu 5 maja 1998 r., każdy z Wnioskodawców w udziale 1/2),
  3. H (nabyte przez Wnioskodawców w dniu 28 września 1998 r., każdy z Wnioskodawców w udziale 1/2),
  4. J (nabyte przez Wnioskodawców w dniu 12 lutego 2000 r., każdy z Wnioskodawców w udziale 1/2),
  5. K (nabyte przez Wnioskodawców w dniu 6 czerwca 2008 r., każdy z Wnioskodawców w udziale 6/10000),
  6. L (nabyte przez Wnioskodawców w dniu 6 czerwca 2008 r., każdy z Wnioskodawców w udziale 6/10000),
  7. M (nabyte przez Wnioskodawców w dniu 6 czerwca 2008 r., każdy z Wnioskodawców w udziale 27/42000).


Nabycie praw użytkowania wieczystego nastąpiło do majątku osobistego (prywatnego) Wnioskodawców, nie zaś w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą w formie spółki cywilnej. Na tych nieruchomościach znajdują się budynki i budowle (hale, dźwig), które również były na mocy wspomnianego aneksu do umowy spółki z 2 lutego 2009 r. używane przez Wnioskodawców przy wykonywaniu działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej.

Następnie aneksem do umowy spółki z dnia 10 października 2018 r., z dniem 2 listopada 2018 r. Wnioskodawcy wycofali ze spółki cywilnej prawo nieodpłatnego używania wymienionych nieruchomości.

W związku z tym, że Wnioskodawcy zdecydowali o przekazaniu do spółki cywilnej jedynie prawa nieodpłatnego używania ww. nieruchomości, nie zaś samego prawa użytkowania wieczystego, wymienione wyżej prawa użytkowania wieczystego nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych. Podobnie również nie wpisano do ewidencji środków trwałych budynków oraz budowli posadowionych na gruntach objętych użytkowaniem wieczystym, a co za tym idzie spółka cywilna nie dokonywała w związku z nimi żadnych odpisów amortyzacyjnych.

Obecnie Wnioskodawcy rozważają odpłatne zbycie (sprzedaż) w 2019 r. wszystkich wskazanych wyżej w pkt 1-7 praw użytkowania wieczystego wraz z posadowionymi na nich budynkami i budowlami.

Wnioskodawcy zwracają uwagę, że stosownie do treści art. 235 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, co potwierdza także wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2014 roku w sprawie II CSK 612/13, wraz ze zbyciem prawa użytkowania wieczystego nastąpi również zbycie budynków, budowli i innych urządzeń posadowionych na nieruchomościach objętych użytkowaniem wieczystym.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych planowana sprzedaż praw użytkowania wieczystego z pkt 1-7 jest wolna od opodatkowania?


Zdaniem Wnioskodawców sprzedaż praw użytkowania wieczystego z pkt 1-7 jest wolna od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem:


  1. otrzymana kwota nie będzie stanowić przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz
  2. na skutek upływu czasu, otrzymana kwota nie będzie opodatkowana na zasadach przewidzianych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm., dalej jako „p.d.o.f.") przychodem z działalności gospodarczej są również:


  1. przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:


    1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
    2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
    3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
    4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych


    1. wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.


Zdaniem Wnioskodawców przepis ten nie będzie miał zastosowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w szczególności nie będą miały zastosowania wymienione w pkt 1 ust. 2 art. 14 sytuacje bowiem:


  1. Odnośnie przypadku wskazanego w lit „a" tego przepisu - prawa użytkowania wieczystego a także budynki i budowle tam posadowione nie podlegały wpisowi do ewidencji środków trwałych, z uwagi na fakt, że do spółki wniesiono jedynie prawa ich nieodpłatnego używania, nie zaś same prawa użytkowania wieczystego bądź posadowione tam budowle i budynki,
  2. Odnośnie przypadku wskazanego w lit. „b” tego przepisu - prawa użytkowania wieczystego a także budynki i budowle tam posadowione nie stanowią składników majątku spółki cywilnej, ani nie są w szczególności składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 p.d.o.f.,
  3. Odnośnie przypadku wskazanego w lit. „c” tego przepisu - prawa użytkowania wieczystego a także budynki i budowle tam posadowione nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, z tej przyczyny, iż nie zostały one wniesione do spółki cywilnej, a jedynie wprowadzono tam prawo ich nieodpłatnego używania, a więc nie zostały wprowadzone z innego powodu niż z faktu, iż przewidywany ich okres używania miałby wynosić rok lub krócej,
  4. Odnośnie przypadku wskazanego w lit. „d” tego przepisu - przypadek ten nie odnosi się swoim zakresem do prawa użytkowania wieczystego ani budynków lub budowli na nim posadowionych.


Także inne przepisy dotyczące określenia przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej nie znajdą zastosowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Zdaniem Wnioskodawców nie znajdzie również zastosowanie w opisanym zdarzeniu przyszłym art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c bowiem odpłatne zbycie nastąpi w każdym z przypadków po upływie 5 pięciu lat licząc od końca roku, w którym nastąpiło ich nabycie.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.


Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:


  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,


  • jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.


Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu
w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działalność gospodarcza.


Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:


  1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
  2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
  3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
  4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych


  • wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.


W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.


Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty


  • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy – amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawcy będąc wyłącznymi wspólnikami spółki cywilnej, aneksem do umowy spółki przekazali z dniem 1 kwietnia 2009 r. do wspólnie prowadzonej spółki cywilnej prawo nieodpłatnego używania nieruchomości, których są użytkownikami wieczystymi. Przekazane na rzecz prowadzonej przez nich spółki cywilnej prawo nieodpłatnego używania dotyczyło nieruchomości, dla których prowadzone są księgi wieczyste. Nabycie praw użytkowania wieczystego nastąpiło do majątku osobistego (prywatnego) Wnioskodawców, nie zaś w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą w formie spółki cywilnej. Na tych nieruchomościach znajdują się budynki i budowle (hale, dźwig), które również były na mocy wspomnianego aneksu do umowy spółki używane przez Wnioskodawców przy wykonywaniu działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej.

Następnie aneksem do umowy spółki z dnia 10 października 2018 r., z dniem 2 listopada 2018 r. Wnioskodawcy wycofali ze spółki cywilnej prawo nieodpłatnego używania wymienionych nieruchomości. Obecnie Wnioskodawcy rozważają odpłatne zbycie (sprzedaż) w 2019 r. wszystkich praw użytkowania wieczystego wraz z posadowionymi na nich budynkami i budowlami.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje kwestii własności nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu w związku, z czym należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 47 § 1 ustawy Kodeks cywilny, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Stosownie do art. 48 ustawy Kodeks cywilny, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z powyższego zatem w sposób jednoznaczny wynika, że grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Zgodnie z art. 232 § 1 ustawy Kodeks cywilny, grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

Z kolei jak stanowi art. 235 § 1 ustawy Kodeks cywilny, budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.

Natomiast z art. 235 § 2 ustawy Kodeks cywilny wynika, że przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.

Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba że umowa, o której mowa wyżej zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.

Kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków znajdujących się na tym gruncie. Prawem głównym jest w tym przypadku prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym jest prawo własności budynków i urządzeń. Jednakże żadne z nich nie może stanowić samodzielnie przedmiotu obrotu prawnego.

Oznacza to, że prawo własności tych budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego gruntu. Zatem, zbycie tego prawa odnosi się też do budynków, natomiast sama własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego gruntu.

Jak już wyżej wskazano przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości może stanowić przychód z dwóch odrębnych źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej lub ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Decydujące znaczenie dla kwalifikacji przychodu uzyskanego ze zbycia nieruchomości do właściwego źródła ma fakt wykorzystywania tej nieruchomości do celów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz charakter tej nieruchomości.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawcy są współwłaścicielami praw użytkowania wieczystego gruntów, których prawa nieodpłatnego używania wraz ze znajdującymi się na tych gruntach budynkami i budowlami przekazali w 2009 r. do spółki cywilnej.

Zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy art. 860 - 875 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 860 § 1 tego Kodeksu, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Zgodnie z treścią art. 861 § 1 K.c., wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług.

W myśl art. 862 tej ustawy, regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy, w przypadku gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie.

Z powyższych przepisów wynika, iż spółka cywilna jest umową zawartą przez wspólników w celu dążenia do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego. Właścicielami majątku wykorzystywanego w prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej są wspólnicy tej spółki w ramach współwłasności łącznej wspólników spółki cywilnej, a nie spółka. Jeżeli wspólnik spółki cywilnej jest właścicielem składnika majątku poza spółką, to może wnieść do spółki cywilnej prawo własności lub prawo do używania tego składnika. W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność wspólnika, z chwilą wniesienia do spółki ta wyłączna własność przekształca się we współwłasność łączną wspólników spółki cywilnej. Natomiast w przypadku wniesienia do spółki jedynie prawa do używania ww. składnika majątku, jego właścicielem nadal pozostaje wyłącznie wspólnik wnoszący wkład.

Mając zatem na względzie powyższe, w sytuacji gdy wspólnicy przekazali do wspólnie prowadzonej spółki cywilnej prawa nieodpłatnego używania posiadanych udziałów w prawach wieczystego użytkowania gruntów oraz udziałów w prawach własności znajdujących się na nich budynków i budowli, to składników tych nie można uznać za środki trwałe w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Konsekwentnie, należy zatem również stwierdzić, że ich odpłatne zbycie nie będzie generowało przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) tej ustawy.

Zatem sprzedaż przedmiotowych składników majątku należy kwalifikować do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy. Mając jednak na uwadze, że od nabycia udziałów w prawie wieczystego użytkowania gruntów oraz udziałów w prawie własności znajdujących się na terenie tych nieruchomości budynków i budowli niemieszkalnych upłynął pięcioletni okres, o którym mowa w tym przepisie, zatem ich odpłatne zbycie nie spowoduje powstania zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji stanowisko Zainteresowanych uznać należy za prawidłowe.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.


Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj