Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.88.2019.1.BSA
z 30 kwietnia 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 lutego 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy, w świetle art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu reemisji programów telewizyjnych (w formie opłaty licencyjnej) na rzecz innych operatorów, które to programy lub transmisje nie są przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy, w świetle art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu reemisji programów telewizyjnych (w formie opłaty licencyjnej) na rzecz innych operatorów, które to programy lub transmisje nie są przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polską spółką kapitałową, polskim rezydentem podatkowym. Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie działalności dotyczącej zarządzania cyfrową platformą telewizyjną, w tym dostarczania usług telewizji i internetu na rzecz klientów (głównie klientów indywidualnych). Jednocześnie, Spółka jest nadawcą określonych programów i treści telewizyjnych drogą satelitarną, jak również może udzielać sublicencji na programy i transmisje telewizyjne, do których posiada prawa.

Zakup licencji

Spółka jest stroną umów licencyjnych zawartych z podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Usługodawcy”), którzy to Usługodawcy są producentami i/ lub nadawcami określonych programów czy transmisji telewizyjnych. Spółka jest również stroną podobnych umów licencyjnych z podmiotami niepowiązanymi.

Na podstawie tych umów Spółka uzyskuje licencje na emisję określonych programów i transmisji telewizyjnych na terytorium Polski. W związku z tym, Spółka może wykorzystywać te programy i transmisje telewizyjne budując swoją ofertę skierowaną do abonentów (tj. Spółka udostępnia określone programy czy transmisje telewizyjne swoim abonentom, za odpłatnością, głównie w ramach pakietów abonenckich), jak również udzielając sublicencji na te programy i transmisje na rzecz innych nadawców i producentów telewizyjnych (sublicencja oznacza zawarcie dalszej umowy licencyjnej dotyczącej prawa do programów i transmisji telewizyjnych).

Wskazane licencje mogą być przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, lub nie. Podatkowe traktowanie tych licencji jest pochodną możliwości wyceny tych licencji i zdefiniowania ich wartości w momencie zawierania umowy licencyjnej. W przypadku takiej możliwości, Spółka wprowadza te licencje do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych i dokonuje ich podatkowej amortyzacji (kosztem podatkowym nie jest więc wynagrodzenie za licencję, ale odpis amortyzacyjny od licencji wprowadzonej do ewidencji). W innych przypadkach, Spółka nie wprowadza licencji do ewidencji - kosztem podatkowym jest opłata licencyjna.

Dominującym przypadkiem jest sytuacja, w której licencje na programy telewizyjne (kanały) nie są przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, co wynika z faktu, iż wynagrodzenie za te licencje jest zmienne (np. uzależnione od liczby abonentów). Spółka dopuszcza jednak sytuację, w której ta sytuacja ulegnie zmianie i nabędzie licencję na programy telewizyjne, którą to licencję wprowadzi do rejestru aktywów i obejmie amortyzacją. Bardziej powszechne jest podejście, w których za wartości niematerialne i prawne uznaje się licencje na transmisje telewizyjne (szczególnie wydarzenia sportowe), gdzie okres licencji i ich wartość jest znana w momencie zawarcia umowy.

Sposób wykorzystania licencji

Licencje na emisję określonych programów i transmisji są przez Spółkę kupowane celem wprowadzenia ich do swojej oferty programowej. W oparciu o te licencje, poszczególne programy mogą być albo wykorzystywane w ramówce danego kanału własnego, który jest produkowany przez Spółkę, albo też może być częścią pakietów dla klientów, które Spółka sprzedaje następnie klientom poprzez platformę cyfrową. W każdym przypadku więc, licencje na emisję programów i transmisji są przez Spółkę nabywane celem budowania oferty programowej (produkcji własnych kanałów bądź budowania oferty programowej).

Jednocześnie, tam gdzie jest to prawnie dozwolone, Spółka może zawierać umowy:

  • reemisji określonych programów telewizyjnych na rzecz operatorów, dając im możliwość wykorzystania tych programów w swojej ofercie (dostarczenie sygnału programu na satelitę celem reemisji go przez kablooperatora),
  • sublicencji na określone transmisje telewizyjne, dając innym producentom czy nadawcom możliwość wykorzystania tych samych programów i transmisji w tworzeniu swojej ramówki (oferty).

Spółka dopuszcza również sytuację, w której nabywa program telewizyjny w formie licencji i udostępnia go do reemisji, a w ramach programu dochodzi do wyświetlenia transmisji telewizyjnych, do których Spółka również nabywa prawa w formie licencji (i stanowią one wartości niematerialne i prawne). Efektywnie więc, udzielając zgody (licencji) na reemisję, Spółka udostępnia program telewizyjny, który nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej), w ramach którego wyświetlana jest transmisja stanowiąca wartość niematerialną i prawną (cena za reemisję nie jest natomiast skorelowana z tą transmisją, ale w związku z faktem prawa do reemisji całego programu).

Umowy reemisji

Z uwagi na fakt, że Spółka jest uprawniona do rozpowszechniania wybranych programów telewizyjnych na terytorium Polski (np. programy X+ czy Y+), Spółka może zawierać umowy reemisji tych programów za pośrednictwem ich platform cyfrowych bądź kablowych. W rezultacie takiej umowy, operatorzy otrzymują od Spółki sygnał danego programu, który następnie emitują z wykorzystaniem własnych platform. Wynagrodzeniem Spółki za udostępnienie prawa do reemisji jest opłata licencyjna kalkulowana uzależniona od ilości abonentów danego operatora, do którego reemitowany jest dany program.

Umowy sublicencji

Sublicencje mogą być udzielane np. dla operatora czy nadawcy publicznego (np. celem umożliwienia transmisji danego programu do klientów, którzy i tak nie korzystaliby z oferty telewizji cyfrowej płatnej) albo też dla innych nadawców, którzy będą dane programy wykorzystywali do budowania swojej ramówki (te kanały i tak są później udostępniane Spółce, a Spółka je wprowadza do swojej oferty programowej). Cel takiego działania to z jednej strony maksymalizacja przychodów (w szczególności w sytuacjach, kiedy wiadomo że udzielenie sublicencji nie spowoduje odpływu klientów od Spółki) oraz poszerzenie oferty programowej Spółki (udostępnienie programu innym nadawcom, którzy budują swoje kanały, następnie udostępniane Spółce i odsprzedawane przez Spółkę).

Umowa sublicencji zakłada, że podmiot któremu Spółka udostępnia prawa do posiadanej przez siebie licencji, za odpłatnością na rzecz Spółki, może emitować określone programy i transmisje telewizyjne zgodnie z własnym uznaniem, ale na zasadach określonych w umowie sublicencji. Warto podkreślić, iż sublicencja z reguły obejmuje węższy zakres niż licencja - główne prawa do programu czy transmisji pozostają w Spółce, zaś podmiot otrzymujący sublicencję może skorzystać tylko z części tych praw.

Przykładem takich licencji, które Spółka oferuje w ramach swojej oferty abonenckiej (na swoich kanałach), jak również sublicencjonuje do innych nadawców, są licencje do praw z transmisji sportowych (meczów lig piłkarskich czy koszykarskich).

Przychody z sublicencji mogą być określone jako kwota stała wynagrodzenia albo też jako kwota zmienna, będąca pochodną przychodów uzyskanych przez danego nadawcę czy producenta z tych wykorzystywania tych sublicencji.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy, w świetle art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu reemisji programów telewizyjnych (w formie opłaty licencyjnej) na rzecz innych operatorów, które to programy lub transmisje nie są przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych?

(we wniosku pytanie oznaczone Nr 1)

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o PDOP”), przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu reemisji programów telewizyjnych (w formie opłaty licencyjnej) na rzecz innych operatorów, które to programy lub transmisje nie są przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, nie stanowią przychodów z zysków kapitałowych.

Od 1 stycznia 2018 r. w regulacje w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyodrębniają dwa główne źródła przychodów: przychody z zysków kapitałowych i przychody z innych źródeł (głównie z działalności operacyjnej).

Jak stanowi art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o PDOP, za przychody z zysków kapitałowych uważa się m.in. przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych. Jednocześnie, art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o PDOP, definiuje wartości niematerialne i prawne jako nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, m.in.: autorskie lub pokrewne prawa majątkowe czy licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy czy innej umowy o podobnym charakterze.

Ze wskazanego przepisu wynika więc, iż przychodami z zysków kapitałowych mogą być przychody z praw majątkowych, w tym licencje, o ile spełniają one definicję wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji podatkowej (chyba, że są one bezpośrednio związane z innymi przychodami, czyli z przychodami z działalności operacyjnej). Uzyskiwanie przychodów z praw majątkowych, które nie są wartościami niematerialnymi i prawnymi, nie stanowi przychodów z zysków kapitałowych (praktyka organów podatkowych w tym zakresie jest spójna - patrz interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.518.2018.1.BKD).

Zdaniem Wnioskodawcy, w kontekście powyższego, nie powinno budzić wątpliwości, że udzielenie prawa do reemisji programów telewizyjnych, których Spółka nie traktuje jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, nie generuje po stronie Spółki przychodów z zysków kapitałowych. Spółka uzyskuje bowiem przychody ze standardowej (głównej działalności operacyjnej), której celem jest budowanie oferty programowej i docieranie z nią do jak najszerszego grona abonentów. Z tej przyczyny, tego typu przychody, należy uznać za przychody inne niż z zysków kapitałowych.

Nie ma przy tym znaczenia fakt, iż w ramach reemitowanych programów telewizyjnych mogą być zawarte treści (transmisje), które Spółka wprowadza do ewidencji aktywów i traktuje jako wartości niematerialne i prawne. Celem reemisji jest cały program telewizyjny (kanał). Jeśli w ramach niego pojawi się transmisja, do której Spółka ma odrębne prawa, to przedmiotem reemisji jest wciąż program i ta transmisja nie jest dodatkowo wyceniana w uzgodnieniu pomiędzy Spółką a reemitentem (np. kablooperatorem). Dlatego też, ten fakt nie powinien mieć wpływu na sytuację Spółki i konieczność traktowania przychodów z reemisji jako przychodów operacyjnych, innych niż zyski kapitałowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania (wyznaczającego zakres wniosku), przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena, czy wskazane we wniosku programy i transmisje stanowią wartości niematerialne i prawne. Wskazanie w tym zakresie przyjęto jako element opisu zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm., dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Należy w tym miejscu zauważyć, że od 2018 r. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody podatników zostały rozdzielone na dwa źródła:

  • z zysków kapitałowych oraz
  • z innych źródeł.

Istotą wprowadzonych zmian jest wyodrębnienie źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych i oddzielenie dochodów uzyskiwanych z tego tytułu od pozostałych dochodów uzyskiwanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzielając odrębne źródło przychodów – z zysków kapitałowych na gruncie updop, ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów zaliczanych do tego źródła. Katalog ten został zawarty w art. 7b updop.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a) updop, za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4–7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych oraz praw wytworzonych przez podatnika.

W myśl art. 16b ust. 1 pkt 4-7 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

  1. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
  2. licencje,
  3. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
  4. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepis art. 7b ust. 1 zawiera zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych. Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii przychodów.

Wskazany powyżej przepis art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a updop wprost odnosi się do art. 16b updop, tj. do kategorii praw stanowiących dla podatnika „wartości niematerialne i prawne”, które to wartości są kreowane u podatnika wyłącznie poprzez nabycie danego prawa.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową, polskim rezydentem podatkowym. Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie dotyczącej zarządzania cyfrową platformą telewizyjną, w tym dostarczania usług telewizji i internetu na rzecz klientów. Jednocześnie, Spółka jest nadawcą określonych programów i treści telewizyjnych drogą satelitarną, jak również może udzielać sublicencji na programy i transmisje telewizyjne, do których posiada prawa.

Spółka jest stroną umów licencyjnych zawartych z podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Usługodawcy”), którzy to Usługodawcy są producentami i/ lub nadawcami określonych programów czy transmisji telewizyjnych. Spółka jest również stroną podobnych umów licencyjnych z podmiotami niepowiązanymi.

Na podstawie tych umów Spółka uzyskuje licencje na emisję określonych programów i transmisji telewizyjnych na terytorium Polski. W związku z tym, Spółka może wykorzystywać te programy i transmisje telewizyjne budując swoją ofertę skierowaną do abonentów (tj. Spółka udostępnia określone programy czy transmisje telewizyjne swoim abonentom, za odpłatnością, głównie w ramach pakietów abonenckich), jak również udzielając sublicencji na te programy i transmisje na rzecz innych nadawców i producentów telewizyjnych (sublicencja oznacza zawarcie dalszej umowy licencyjnej dotyczącej prawa do programów i transmisji telewizyjnych).

Wskazane licencje mogą być przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, lub nie. Podatkowe traktowanie tych licencji jest pochodną możliwości wyceny tych licencji i zdefiniowania ich wartości w momencie zawierania umowy licencyjnej. W przypadku takiej możliwości, Spółka wprowadza te licencje do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych i dokonuje ich podatkowej amortyzacji (kosztem podatkowym nie jest więc wynagrodzenie za licencję, ale odpis amortyzacyjny od licencji wprowadzonej do ewidencji). W innych przypadkach, Spółka nie wprowadza licencji do ewidencji - kosztem podatkowym jest opłata licencyjna.

Dominującym przypadkiem jest sytuacja, w której licencje na programy telewizyjne (kanały) nie są przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, co wynika z faktu, iż wynagrodzenie za te licencje jest zmienne (np. uzależnione od liczby abonentów). Spółka dopuszcza jednak sytuację, w której ta sytuacja ulegnie zmianie i nabędzie licencję na programy telewizyjne, którą to licencję wprowadzi do rejestru aktywów i obejmie amortyzacją. Bardziej powszechne jest podejście, w których za wartości niematerialne i prawne uznaje się licencje na transmisje telewizyjne (szczególnie wydarzenia sportowe), gdzie okres licencji i ich wartość jest znana w momencie zawarcia umowy.

Licencje na emisję określonych programów i transmisji są przez Spółkę kupowane celem wprowadzenia ich do swojej oferty programowej. W oparciu o te licencje, poszczególne programy mogą być albo wykorzystywane w ramówce danego kanału własnego, który jest produkowany przez Spółkę, albo też może być częścią pakietów dla klientów, które Spółka sprzedaje następnie klientom poprzez platformę cyfrową. W każdym przypadku więc, licencje na emisję programów i transmisji są przez Spółkę nabywane celem budowania oferty programowej (produkcji własnych kanałów bądź budowania oferty programowej).

Jednocześnie, tam gdzie jest to prawnie dozwolone, Spółka może zawierać umowy:

  • reemisji określonych programów telewizyjnych na rzecz operatorów, dając im możliwość wykorzystania tych programów w swojej ofercie (dostarczenie sygnału programu na satelitę celem reemisji go przez kablooperatora),
  • sublicencji na określone transmisje telewizyjne, dając innym producentom czy nadawcom możliwość wykorzystania tych samych programów i transmisji w tworzeniu swojej ramówki (oferty).

Spółka dopuszcza również sytuację, w której nabywa program telewizyjny w formie licencji i udostępnia go do reemisji, a w ramach programu dochodzi do wyświetlenia transmisji telewizyjnych, do których Spółka również nabywa prawa w formie licencji (i stanowią one wartości niematerialne i prawne). Efektywnie więc, udzielając zgody (licencji) na reemisję, Spółka udostępnia program telewizyjny, który nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej), w ramach którego wyświetlana jest transmisja stanowiąca wartość niematerialną i prawną (cena za reemisję nie jest natomiast skorelowana z tą transmisją, ale w związku z faktem prawa do reemisji całego programu).

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie dotyczą ustalenia czy przychody uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu reemisji programów telewizyjnych (w formie opłaty licencyjnej) na rzecz innych operatorów, które to programy lub transmisje nie są przez Spółkę traktowane jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, nie będą stanowić przychodów z zysków kapitałowych w świetle art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku przychody z reemisji programów telewizyjnych (w formie opłat licencyjnych) na rzecz innych podmiotów, które to programy i transmisje nie stanowią u Wnioskodawcy wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to przychód uzyskany z tego tytułu nie będzie stanowił przychodu z zysków kapitałowych, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz przychód z innych źródeł.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który o jej wydanie wystąpił, zatem nie jest ona wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj