Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.210.2019.2.RK
z 26 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2019 r. (data wpływu 8 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu dokonywania odpisów amortyzacyjnych (pytania Nr 2-3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 20 marca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.68.2019.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 marca 2019 r., (data doręczenia 29 marca 2019 r.).

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 5 kwietnia 2019 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na podstawie wpisu do CEIDG prowadzi działalność gospodarczą w zakresie działalności obiektów służących poprawie kondycji fizycznej (PKD: 93.13.Z). Wnioskodawca w podatku dochodowym od osób fizycznych rozlicza się na tzw. zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 u.o.p.d.o.f. Jest również zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

W zakresie prowadzonej działalności zapewnia różnego rodzaju usługi związane z poprawą kondycji fizycznej, skupiając się w głównej mierze na dostarczeniu usług poprawy kondycji fizycznej osobom zainteresowanym trójbojem (ang. triathlon), czyli dyscypliną sportową będącą kombinacją pływania, kolarstwa i biegu. W celu realizacji zamierzonych zadań Wnioskodawca oferuje wstęp do (wielopomieszczeniowego, wynajmowanego od podmiotu trzeciego i przystosowanego do tego rodzaju działalności) lokalu fitness/sportowego/siłowni (możliwość treningu rowerowego i biegowego) - zwanego dalej SALĄ. Wnioskodawca nie jest właścicielem SALI. W celu przystosowania SALI do prowadzonej działalności poniósł określone wydatki inwestycyjne przekraczające kwotę 10 000 zł netto. Wnioskodawca rozlicza poniesione koszty w ramach odpisów amortyzacyjnych od ustalonej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym (dalej: „Inwestycja”), wpisanej do ewidencji środków trwałych (dalej: „EŚT”). SALA ma być wykorzystywana na cele związane z prowadzoną działalnością, przez okres dłuższy niż rok. Jednym z nakładów przy okazji dostosowywania SALI do zamierzonej działalności był montaż sytemu klimatyzacji (dalej: „System”), który zaprojektowany został ściśle w oparciu o układ i specyfikację wynajętego lokalu (wartość Systemu około 56 000 zł netto). System składa się z kilku klimatyzatorów, centrali wentylacyjnej oraz niezbędnej instalacji (m.in. orurowania) i osprzętu. Wydatek ten w całości pokryty został ze środków Wnioskodawcy. Wnioskodawca ustalił jednak z właścicielem lokalu, że System klimatyzacji pozostanie w lokalu w razie wypowiedzenia/rozwiązania umowy najmu lokalu, niemniej jednak, jeśli pojawiłaby się taka potrzeba, przeniesienie Systemu do innego lokalu bez uszczerbku dla samego Systemu oraz SALI będzie możliwe.

Ponadto Wnioskodawca w celu zapewnienia niezbędnego wyposażenia SALI w sprzęt mający na celu umożliwienie świadczenia ww. usług zakupił urządzenia, których cena jednostkowa przekracza (niekiedy) kwotę 10 000 zł netto (m.in. bieżnie).

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od dnia 12 czerwca 2018 r. Dla celów tej działalności, Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W lipcu 2018 r., Wnioskodawca zawarł umowę najmu SALI na czas nieokreślony i od lipca 2018 r. prowadzi działalność gospodarczą na tej SALI od lipca 2018 r., aczkolwiek przychody z tytułu prowadzenia działalności, polegającej na udostępnianiu/wstępu do SALI, uzyskuje od października 2018 r.

Wnioskodawca ponosił nakłady na inwestycję w obcym środku trwałym głównie w okresie lipiec 2018 r. - październik 2018 r. w miesiącu, w którym inwestycja ta została zakończona i była zdatna do użytku, wprowadzono ją do EŚT i od tego czasu dokonywane są odpisy amortyzacyjne. Wnioskodawca poniósł wydatek na system klimatyzacji między lipcem, a październikiem 2018 r. Wydatek ten ujęty został w EŚT w miesiącu, w którym środek był zdatny do użytku i kompletny. Wówczas był też amortyzowany. To, czy system stanowi odrębny środek trwały jest pytaniem do organu, a nie odwrotnie. Wydatki na sprzęt stanowiący wyposażenie Sali zostały poniesione w okresie lipiec – październik 2018 r. Wyposażenie Sali stanowią m.in. bieżnie i zostały ujęte w EŚT w miesiącu, w którym były kompletne oraz zdatne do użytku. Wówczas także rozpoczęto ich amortyzację. Wydatki poniesione na wyposażenie były niezbędne do prowadzenia działalności w Sali.

Wnioskodawca na pytanie Organu, jaki jest powód wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych urządzeń stanowiących wyposażenie SALI w dowolnie obranym przez Wnioskodawcę momencie oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę w późniejszym okresie, niż wyłącznie począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek został wprowadzony do EŚT, wskazał, że powodem dokonywania odpisów amortyzacyjnych w takim zakresie (co wiązałoby się z korektą dokonanych już odpisów) jest początkowa nierentowność działalności, odnotowywanie straty przez duże nakłady inwestycyjne i mała baza klientów. Dopisywanie odpisu amortyzacyjnego tylko powiększa stratę, nie jest potrzebne w tym okresie. Możliwość przesunięcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych w okresie, w którym działalność przynosiłaby dochód, byłaby korzystniejsza dla Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazał też, że data rozwiązania umowy najmu jest nieokreślona, takie zdarzenie potencjalnie może nastąpić w przyszłości i nie jest wiadomym, czy w momencie rozwiązania umowy najmu inwestycja w obcym środku trwałym będzie zamortyzowana. Wnioskodawca nie planuje dokonywać likwidacji tej inwestycji poprzez demontaż nakładów. Po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej w SALI, Wnioskodawca będzie prowadził nadal w tym samym zakresie działalność gospodarczą, lecz w innym lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy System zamontowany w SALI stanowi odrębny (samodzielny) środek trwały i powinien być amortyzowany w podatkowych kosztach działalności Wnioskodawcy w sposób dla niego właściwy?
2. Czy Wnioskodawca może wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych niektóre z zakupionych urządzeń (wyposażenia SALI) w dowolnie obranym przez siebie momencie, tj. w szczególności w okresie późniejszym niż rozpoczęcie używania tego sprzętu?
3. Czy Wnioskodawca może rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych (czy to z tytułu wpisanej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych inwestycji w obcym środku trwałym, czy z tytułu ujawnionych w EŚT poszczególnych środków trwałych) w dowolnym momencie - w szczególności późniejszym okresie, niż wyłącznie począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek został wprowadzony do EŚT?
4. Czy w przypadku wypowiedzenia/rozwiązania umowy najmu SALI, Wnioskodawca będzie mógł ująć jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów niezamortyzowaną część wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, jeśli kontynuować będzie rodzaj prowadzonej działalności (niezależnie od tego, czy Inwestycja utraci przydatność gospodarczą czy nie)?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytań nr 2-3 dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie przedstawionych stanów faktycznych w odniesieniu do pytań nr 1 i nr 4 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 2 (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), może wprowadzić do EŚT niektóre z zakupionych urządzeń (wyposażenie SALI) w dowolnie obranym przez siebie momencie, w szczególności w okresie późniejszym niż w momencie rozpoczęcia używania tego wyposażenia, tj. w okresie późniejszym, niż moment, w którym wyposażenie jest zdatne i kompletne do użytku. Jest to tzw. ujawnienie środka trwałego. Podstawę do tego stanowi przepis art. 22d ust. 2 zdanie drugie u.o.p.d.o.f, który wskazuje, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zdaniem Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 3 (sformułowanym we wniosku i jego uzupełnieniu), może rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych z tytułu wpisanej do EŚT inwestycji w obcym środku trwałym w dowolnym momencie (w późniejszym okresie), niż wyłącznie począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek został wprowadzony do EŚT.

Zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 1 u.o.p.d.o.f., amortyzacji podlegają również - niezależnie od przewidywanego okresu używania - przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane w ustawie „środkami trwałymi”. Inwestycje wprowadza się do ewidencji środków trwałych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego (art. 22d ust. 2 u.o.p.d.o.f.).

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4 u.o.p.d.o.f., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca może wprowadzić do EŚT Inwestycję w okresie późniejszym niż w momencie, w którym lokal stanie się kompletny i zdatny do użytku. Będzie to tzw. ujawnienie środka trwałego. Nie będzie mógł dokonać odpisów amortyzacyjnych za okresy przed wprowadzeniem Inwestycji do EŚT, jednak dokona pełnej amortyzacji – stosownie do przepisów art. 22a i nast. u.o.p.d.o.f. - w okresach po wprowadzeniu Inwestycji do EŚT.

Wnioskodawca może rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych z tytułu wpisanej do EŚT Inwestycji w dowolnym momencie (także w późniejszym okresie), niż wyłącznie począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Zaznaczyć należy, że metoda amortyzacji raz ustalona, nie będzie zmieniana przez okres amortyzowania. Nie zmieni się także wysokość odpisów amortyzacyjnych. Nie będzie przerw w dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych przez cały okres amortyzacji. Zmieniłby się jedynie moment dokonania pierwszego odpisu (rozpoczęcie amortyzacji) - pierwszy odpis zostałby dokonany po ujawnieniu Inwestycji w EŚT, jednak niekoniecznie w miesiącu bezpośrednio następującym po miesiącu w którym Inwestycja została wpisana do EŚT. Rozumienie regulacji w ten sposób jest zgodne z zasadą, w myśl której ujęcie wydatków w koszty uzyskania przychodów jest uprawnieniem podatników, nie ich obowiązkiem.

Wnioskodawca może rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych - zarówno z tytułu wpisanej do EŚT Inwestycji w obcym środku trwałym, jak i ujawnionych poszczególnych środków trwałych - w dowolnym momencie, w szczególności w późniejszym okresie, niż wyłącznie począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki zostały wprowadzone do EŚT.

Jak już wspomniano, art. 22h ust. 1 pkt 1 u.o.p.d.o.f. stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” – zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”. Wyjaśnienie tego terminu można jednak odnaleźć w doktrynie oraz orzecznictwie sądowym. Za „inwestycję w obcym środku trwałym” uznaje się ogół wydatków, poniesionych na ulepszenie, adaptację, rozbudowę czy modernizację już istniejącego (w dacie przekazania go podatnikowi), stanowiącego własność innego podatnika środka trwałego.

Wartość początkową „inwestycji w obcych środkach trwałych” ustala się w wysokości kosztu wytworzenia, co oznacza, że wartością początkową będzie suma wartości: w cenie nabycia, zużytych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzenia za pracę wraz z pochodnymi i innych kosztów dających się zaliczyć do „inwestycji w obcym środku trwałym”. Przy wartości początkowej „inwestycji w obcym środku trwałym” nie uwzględnia się wartości obcego obiektu (środka trwałego), który został poddany odpowiedniemu przystosowaniu przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również inwestycji w obcych środkach trwałych są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 tej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją. Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie działalności obiektów służących poprawie kondycji fizycznej. W celu realizacji zamierzonych zadań Wnioskodawca oferuje wstęp do wynajmowanego od podmiotu trzeciego i przystosowanego do tego rodzaju działalności) lokalu fitness/sportowego/siłowni (możliwość treningu rowerowego i biegowego) - zwanego SALĄ. Wnioskodawca nie jest właścicielem SALI. W celu przystosowania SALI do prowadzonej działalności poniósł określone wydatki inwestycyjne przekraczające kwotę 10 000 zł netto. Wnioskodawca ponosił nakłady na inwestycję w obcym środku trwałym głównie w okresie: lipiec 2018 r. - październik 2018 r. W miesiącu, w którym inwestycja ta została zakończona i była zdatna do użytku, wprowadzono ją do EŚT i od tego czasu dokonywane są odpisy amortyzacyjne.

Ponadto, Wnioskodawca w celu zapewnienia niezbędnego wyposażenia SALI w sprzęt mający na celu umożliwienie świadczenia ww. usług zakupił urządzenia, których cena jednostkowa przekracza (niekiedy) kwotę 10 000 zł netto (m.in. bieżnie). Wydatki na sprzęt stanowiący wyposażenie Sali zostały poniesione w okresie lipiec – październik 2018 r. Wyposażenie Sali stanowią m.in. bieżnie i zostały ujęte w EŚT w miesiącu, w którym były kompletne oraz zdatne do użytku. Wówczas także rozpoczęto ich amortyzację. Wydatki poniesione na wyposażenie były niezbędne do prowadzenia działalności w Sali.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że rozpoczęcie używania środka trwałego powinno skutkować jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zaś ujęcie w takiej ewidencji powinno nastąpić najpóźniej w miesiącu przekazania aktywa do używania. Mając na uwadze powołane regulacje prawne na tle przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca później wprowadzi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, środek trwały - „inwestycję w obcym środku trwałym”, czy też środki trwałe stanowiące wyposażenie SALI przekraczające kwotę 10 000 zł, oznacza to, że środki trwałe zostały ujawnione, co rodzi określone konsekwencje. Jak wyżej wskazano odpisów amortyzacyjnych, w przypadku ujawnionych środków trwałych, dokonuje się od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych z datą wsteczną.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić od stanu faktycznego, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm,), nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.