Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.135.2019.2.ES
z 25 kwietnia 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 27 lutego 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 27 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie momentu powstania przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów.


We wniosku złożonym przez:

  • Zainteresowanego będącym stroną postępowania: A.;
  • Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: B.;


przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej sp. z o.o. sp.k. (dalej jako: Spółka). Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka świadczy usługi budowlane.
W celu wykonania prac budowlanych na podstawie podpisanych przez Spółkę umów Spółka korzysta z usług podwykonawców. Przychody z tytułu udziału w Spółce Wnioskodawca osiąga w proporcji do udziałów w zysku określonej w umowie Spółki.

W grudniu 2018 r. Spółka nabyła od swoich podwykonawców usługi budowlane wykonane i udokumentowane fakturami wystawionymi przez podwykonawców na Spółkę do końca grudnia 2018 r. Wynagrodzenie z tytułu usług budowlanych wykonanych przez podwykonawców w okresie między 3 grudnia a 31 grudnia 2018 r. zostało przez podwykonawców ujęte na fakturach wystawionych na Spółkę do 31 grudnia 2018 r. Wartości wynikające z tych faktur były elementem następnie uwzględnianym przy kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce od Inwestora.

Dnia 3 stycznia 2019 r. został podpisany protokół odbioru wykonanych robót, który dotyczył robót budowlanych wykonanych w okresie od 3 grudnia 2018 r. do 3 stycznia 2019 r. W zakresie robót objętych tym protokołem odbioru były roboty wykonane samodzielnie przez Spółkę w okresie od 3 grudnia 2018 r. do 3 stycznia 2019 r. oraz roboty wykonane z wykorzystaniem usług podwykonawców w okresie od 3 grudnia 2018 do 3 stycznia 2019 r.

W dniu 3 stycznia 2019 r. Spółka wystawiła na swojego Inwestora fakturę na roboty budowlane objęte protokołem odbioru podpisanym 3 stycznia 2019 r. przy czym część tego wynagrodzenia to wynagrodzenie za usługi wykonane przez podwykonawców w okresie od 3 grudnia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. i zafakturowane przez tych podwykonawców do końca grudnia 2018 r.

Na tle powyższego stanu faktycznego pojawiły się wątpliwości co do tego, do którego roku podatkowego winny zostać zaliczone przypadające na Wnioskodawcę przychody i koszty ich uzyskania z tytułu udziału w Spółce, to jest przychody wynikające z opisanej faktury wystawionej przez Spółkę dnia 3 stycznia 2019 r. i koszty wynikające z faktur wystawionych do końca grudnia 2018 r. przez podwykonawców za prace wykonane dla Spółki do końca grudnia 2018 r.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowe jest ujęcie kwoty wynikającej z wystawionej przez Spółkę faktury z dnia 3 stycznia 2019 r. jako przychodu podatkowego Wnioskodawcy (w proporcji do udziału w zyskach Spółki) w styczniu 2019 r.?
  2. Czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowe jest ujęcie kwot wynikających z wystawionych w grudniu 2018 r. przez podwykonawców na Spółkę faktur za roboty budowlane wykonane do końca 2018 r., uwzględnionych w fakturze sprzedażowej wystawionej przez Spółkę 3 stycznia 2019 r. jako kosztu uzyskania przychodu Wnioskodawcy (w proporcji do udziału w zyskach Spółki) w styczniu 2019 r.?

Zdaniem Zainteresowanych,


Ad. 1: W opisanym stanie faktycznym kwota wynikająca z faktury wystawionej przez Spółkę 3 stycznia 2019 r. winna być przychodem 2019 r. - tak więc przychód dla Wnioskodawcy jako podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu udziału w Spółce, rozpoznawany na podstawie art. 14 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w proporcji do należnego mi z umowy Spółki prawa do zysków) powstał w styczniu 2019 r.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych precyzyjnie określają moment powstania przychodu z ww. źródła przychodów.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej określa art. 14 ust. 1c tej ustawy, w myśl którego za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1 i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Zgodnie jednak z art. 14 ust. 1e ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego (art. 14 ust. 1h).

Z kolei w myśl art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, że przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku świadczenia usług powstaje w dniu wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi.

Wyjątek od tej zasady stanowi: wystawienie faktury w terminie wcześniejszym niż faktyczne wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi - datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury (o ile uregulowanie należności nie nastąpiło wcześniej), uregulowanie należności przed wykonaniem usługi albo częściowym wykonaniem usługi - datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności (o ile wcześniej nie wystawiono faktury). W praktyce o wykonaniu umowy można mówić wtedy, kiedy podmiot zrealizował zobowiązanie wynikające z umowy istniejącej między nim a zamawiającym towar bądź usługę.


W tym miejscu należy także wskazać na uregulowania wynikające z ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny. Przepisy dotyczące umów o roboty budowlane zawarte są w Tytule XVI, w art. 647-658 Kodeksu cywilnego.


Stosownie do treści art. 647 Kodeksu cywilnego, przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. W braku odmiennego postanowienia umowy inwestor obowiązany jest na żądanie wykonawcy przyjmować wykonane roboty częściowo, w miarę ich ukończenia, za zapłatą odpowiedniej części wynagrodzenia (art. 654 Kodeksu cywilnego).

W przypadku robót budowlano-montażowych przez wykonanie usługi rozumie się odbiór częściowy lub końcowy tych robót, potwierdzony stosownym protokołem odbioru. Dokument protokołu potwierdza należyte wykonanie zobowiązania przez wykonującego prace, a jednocześnie upoważnia go do żądania umówionego wynagrodzenia. Protokoły odbiorów częściowych i końcowych są jednym z elementów „dokumentacji budowy”, co wynika z art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. W praktyce terminem protokołu zdawczo-odbiorczego określa się dokument wskazujący kto, kiedy i jakie prace wykonał, którego dnia zostały one przyjęte przez drugą stronę. Odbiór częściowy oraz końcowy wykonanych robót potwierdzony podpisanym stosownym protokołem jest powszechnie utożsamiany z wykonaniem usługi - dzień podpisania protokołu to dzień wykonania usługi.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że momentem powstania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, z tytułu udziału w Spółce w zakresie wykonanych przez Spółkę usług budowlanych w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 14 ust. 1c tej ustawy, w sytuacji gdy dojdzie do wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi przed dniem wystawienia faktury albo uregulowania należności jest dzień wykonania usługi lub częściowego wykonania usługi.

W opisanym stanie faktycznym, gdy prace uwzględnione na wystawionej przez Spółkę fakturze zostały wykonane w większości w 2018 r oraz częściowo w okresie od 1 do 3 stycznia 2019 r., natomiast protokół odbioru robót wykonanych w okresie od 3 grudnia 2018 r. do 3 stycznia 2019 r. i fakturę wystawiono w dniu 3 stycznia 2019 r., to przychód należny powstał w momencie (dacie) podpisania protokołu odbioru wykonania robót, czyli w styczniu 2019 r.

Ad. 2: Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym kwota wynikająca z faktur od podwykonawców za usługi wykonane przez nich na rzecz Spółki w okresie od 3 grudnia do dnia 31 grudnia 2018 r, obejmujące usługi zafakturowane przez tych podwykonawców na Spółkę do 31 grudnia 2018 r., są kosztami uzyskania przychodu 2019 r.


Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.


Z treści art. 22 ust. 5 tej ustawy wynika, że u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Na podstawie art. 22 ust. 5a ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

  1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
  2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że koszty uzyskania przychodu wynikające z faktur wystawionych przez podwykonawców za roboty budowlane wykonane w okresie od 3 grudnia 2018 r. do końca grudnia 2018 r. i zafakturowane na Spółkę do końca grudnia 2018 r. będą dla Wnioskodawcy jako podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych (w proporcji do udziału w zyskach Spółki) kosztem uzyskania przychodu w styczniu 2019 r., bowiem w świetle stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego w zakresie pytania nr 1 przychód z tytułu faktury wystawionej przez Spółkę 3 stycznia 2019 r. powstał w styczniu 2019 r.

Tym samym, skoro przychód ten powstał w styczniu 2019 r. to na podstawie art. 22 ust. 5 w związku z art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opisane koszty uzyskania przychodów wynikające z faktur wystawionych przez podwykonawców, uwzględnione przy wystawieniu przez Spółkę faktury z tytułu sprzedaży usług budowlanych 3 stycznia 2019 r. jako bezpośrednio związane z ujętymi na tej fakturze z 3 stycznia 2019 r. przychodami 2019 roku są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody - czyli w właśnie w 2019 r.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.


W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.


Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą określa przepis art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowi on, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

  1. wystawienia faktury albo
  2. uregulowania należności.

Zgodnie jednak z art. 14 ust. 1e cytowanej ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego (art. 14 ust. 1h).


Z kolei w myśl art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.


Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, że przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku świadczenia usług powstaje w dniu wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi. Wyjątek od tej zasady stanowi:

  • wystawienie faktury w terminie wcześniejszym niż faktyczne wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury (o ile uregulowanie należności nie nastąpiło wcześniej),
  • uregulowanie należności przed wykonaniem usługi albo częściowym wykonaniem usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności (o ile wcześniej nie wystawiono faktury).


W praktyce o wykonaniu umowy można mówić wtedy, kiedy podmiot zrealizował zobowiązanie wynikające z umowy istniejącej między nim a zamawiającym towar bądź usługę.


W tym miejscu należy także wskazać na uregulowania wynikające z ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.). Przepisy dotyczące umów o roboty budowlane zawarte są w Tytule XVI, w art. 647-658 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 647 Kodeksu cywilnego, przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.


W braku odmiennego postanowienia umowy inwestor obowiązany jest na żądanie wykonawcy przyjmować wykonane roboty częściowo, w miarę ich ukończenia, za zapłatą odpowiedniej części wynagrodzenia (art. 654 Kodeksu cywilnego).


W przypadku robót budowlano-montażowych przez wykonanie usługi rozumie się odbiór częściowy lub końcowy tych robót, potwierdzony stosownym protokołem odbioru. Dokument protokołu potwierdza należyte wykonanie zobowiązania przez wykonującego prace, a jednocześnie upoważnia go do żądania umówionego wynagrodzenia. Protokoły odbiorów częściowych i końcowych są jednym z elementów „dokumentacji budowy”, co wynika z art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 290, z późn. zm.). W praktyce terminem protokołu zdawczo-odbiorczego określa się dokument wskazujący kto, kiedy i jakie prace wykonał, którego dnia zostały one przyjęte przez drugą stronę. Odbiór częściowy oraz końcowy wykonanych robót potwierdzony podpisanym stosownym protokołem jest powszechnie utożsamiany z wykonaniem usługi – dzień podpisania protokołu to dzień wykonania usługi.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka, której udziałowcami są Zainteresowani w dniu 3 stycznia 2019 r. wystawiła na swojego Inwestora fakturę na roboty budowlane objęte protokołem odbioru podpisanym 3 stycznia 2019 r. przy czym część tego wynagrodzenia to wynagrodzenie za usługi wykonane przez podwykonawców w okresie od 3 grudnia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. i zafakturowane przez tych podwykonawców do końca grudnia 2018 r.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że momentem powstania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, z tytułu usług budowlanych w myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy w związku z art. 14 ust. 1c ustawy, w sytuacji gdy dojdzie do wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi przed dniem wystawienia faktury albo uregulowania należności jest dzień wykonania usługi lub częściowego wykonania usługi.

W analizowanej sytuacji gdy prace zostały wykonane w 2019 r. (w większości w 2018 r. oraz częściowo w okresie od 1 do 3 stycznia 2019 r.). Skoro protokół odbioru robót i fakturę wystawiono w dniu 3 stycznia 2019 r., to przychód należny powstał w momencie (dacie) podpisania protokołu odbioru wykonania robót, czyli w dniu 3 stycznia 2019 r.

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą również tego, do którego roku podatkowego winny zostać zaliczone koszty wynikające z faktur wystawionych do końca grudnia 2018 r. przez podwykonawców za prace wykonane dla Spółki do końca grudnia 2018 r.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.


Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • być należycie udokumentowany,
  • nie znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe, wskazać należy, że wydatki na rzecz podwykonawcy niewątpliwie przejawiają związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością i zostały poniesione w celu uzyskania przychodu z tej działalności, stąd też można zakwalifikować te wydatki jako wypełniające dyspozycję art. 22 ust. 1 ustawy.

Wydatki, o których mowa, można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Ponoszenie powyższych kosztów miało bowiem na celu osiągnięcie przychodu ze sprzedaży konkretnej usługi, można stwierdzić, że bez ich poniesienia przychód ten by nie powstał.


W tym miejscu wskazać należy, ze zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.


Z treści art. 22 ust. 5 tej ustawy wynika, że u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Na podstawie art. 22 ust. 5a ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

  1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
  2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

W świetle powyżej powołanych przepisów należy uznać, że koszty wynikające z otrzymanych przez podatnika faktur od podwykonawców stanowią bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, ponieważ koszt poniesiony na usługi budowlane wykonane przez podwykonawców wiąże się bezpośrednio z przychodem z tytułu faktury wystawionej dla Inwestora, wywołując skutek podatkowy w postaci uzyskania przychodu w momencie wystawienia refaktury.


W związku z powyższym wydatek ten będzie stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie uzyskania przychodu czyli w miesiącu styczniu 2019 r.


Reasumując kwota wynikająca z faktury wystawionej przez Spółkę 3 stycznia 2019 r. winna być przychodem 2019 r. Kwota wynikająca z faktur od podwykonawców za usługi wykonane przez nich na rzecz Spółki w okresie od 3 grudnia do dnia 31 grudnia 2018 r, obejmujące usługi zafakturowane przez tych podwykonawców na Spółkę do 31 grudnia 2018 r., są kosztami uzyskania przychodu 2019 r.


W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanych jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).


Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj