2019.04.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.48.2019.1.MPŁ
z 23 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 28 stycznia 2019 r. (data wpływu – 7 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2019 r. wpłynął do organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Pana A. E.,

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

Panią M. E.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zainteresowani prowadzą działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej, którą tworzą dwaj wspólnicy (małżonkowie) – osoby fizyczne będące przedsiębiorcami. Wspólnicy spółki cywilnej zakupili na podstawie aktu notarialnego z dnia 21 września 2018 r. na zasadach współwłasności łącznej wyodrębniony w sensie prawnym samodzielny lokal mieszkalny (dalej: Lokal). Lokal został wyodrębniony w sensie prawnym na potrzeby jego sprzedaży na rzecz Zainteresowanych oraz znajduje się w budynku, który, zgodnie z oświadczeniem dewelopera, powstał w 1776 r. Budynek ten był częścią kompleksu dawnego szpitala wpisanego do rejestru zabytków. Szpital zakończył swoją działalność w 2007 r. Budynek, w którym znajduje się Lokal został zakupiony przez dewelopera, który po wymaganych przepisami prawa uzgodnieniach z konserwatorem zabytków rozpoczął renowację i przebudowę budynku. W budynku pozostawiono ściany nośne oraz stropy, układ klatek schodowych, pięter i pomieszczeń, starając się możliwie najwierniej przywrócić ich pierwotny wygląd zmieniając ich przeznaczenie na lokale mieszkalne.

We wrześniu 2018 r. Zainteresowani nabyli Lokal, który po adaptacji, zamierzają w ramach prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej przeznaczyć na wynajem krótkoterminowy. W Lokalu Zainteresowani nie będą dokonywali żadnych prac wymagających dokonania zgłoszenia dotyczącego zmiany sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego, przewidzianego w art. 71 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (dalej: ustawa prawo budowlane). Zainteresowani wprowadzą lokal po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych i zamierzają amortyzować go zgodnie z ustaloną indywidualnie stawką amortyzacji, wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018., poz. 1509, z późn. zm.; dalej ustawa o PIT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie przedstawionego zdarzenia przyszłego, Zainteresowani mogą zastosować indywidualną stawkę amortyzacji na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT?

Zdaniem Zainteresowanych, mogą oni zastosować stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o ustawy o PIT, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o PIT.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o PIT wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c tejże ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o PIT, zwane środkami trwałymi. W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k ustawy o PIT, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e ustawy o PIT, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przedstawionym stanie faktycznym powyższe warunki zostały spełnione, gdyż Lokal stanowi współwłasność Zainteresowanego będącego stroną postępowania, został nabyty, jest kompletny i zdatny do użytku oraz okres jego używania będzie wynosił dłużej niż rok.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną. Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o PIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221 i 22ł ustawy o PIT, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k ustawy o PIT, dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł ustawy o PIT, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o PIT.

Podstawowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%. Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o PIT.

W ustępie 3 artykuł powyższy wskazuje, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Podkreślić należy, że w podanej w art. 22j ust. 3 ustawy o PIT definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które należy utożsamiać z przeniesieniem własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy. Co potwierdza również stanowisko organu podatkowego w interpretacji indywidualnej z dnia 15 października 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114 KDIP3-1.4011.501.2018.1.MT.

Na gruncie przepisów prawa cywilnego, Lokal został wyodrębniony w sensie prawnym w 2018r. stając się samodzielnym lokalem, a wcześniej stanowiąc jedną całość wraz z resztą budynku wzniesionego i oddanego do używania w roku 1776. W przepisach prawa podatkowego nie znajduje się definicja samodzielnego lokalu. Niemniej definicję taką zawiera ustawa z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (dalej: Ustawa o Własności Lokali). Otóż w art. 2 tej ustawy zdefiniowano „samodzielny lokal" mieszkalny i niemieszkalny. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, mogą stanowić odrębne nieruchomości. Z kolei zgodnie z ust. 2 tego przepisu, przez pojęcie samodzielnego lokalu mieszkalnego rozumieć należy wydzieloną trwałymi ścianami w obrębie budynku izbę lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Regulację tą stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Do pojęcia samodzielnego lokalu odniósł się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 października 2003 r. (sygn. I CK 156/02) wskazując, że lokal może być prawnie „wyodrębniony” albo „niewyodrębniony”. Ponadto Ustawa o Własności Lokali nazywa lokalem także zespół izb, których nie wyodrębniono jako przedmiot własności. Czyli lokal nawet przed prawnym wyodrębnieniem istnieje jako lokal ze względu na jego faktyczne wyodrębnienie. Organy wielokrotnie wskazywały, że dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie prawne lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Stanowisko to można znaleźć m.in. w następujących interpretacjach: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. ILPB1/415-135/11-2/IM, Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 marca 2016 r. sygn. ITPB1/4511-93/16/PSZ, Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 października 2016 r. sygn. ITPB1/4511-714/16/MPŁ.

Z uwagi na powyższe, stwierdzić należy, że Lokal faktycznie istniał i został oddany do używania w 1776 r. W konsekwencji, Lokal jest używany w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, co wynika z faktu wykorzystywania go przez okres dłuższy niż 60 miesięcy przed jego nabyciem. Podkreślić należy, że wyodrębnienie Lokalu w sensie prawnym nie wpływa na możliwość zastosowania stawki amortyzacyjnej wynikającej z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Ponadto, należy wskazać, że w lokalu nie będą dokonywane żadne prace wykonywane przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania wymagające dokonania zgłoszenia dotyczącego zmiany sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego, przewidzianego w art. 71 ust. 4 ustawy Prawo Budowlane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki niemieszkalne, o ile spełniają następujące warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
1. 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
2. 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
3. 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach;
dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy;
dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
  
  - dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata;
dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

W podanej w art. 23j ust. 3 definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Zainteresowani prowadzą działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej, którą tworzą dwaj wspólnicy (małżonkowie) – osoby fizyczne będące przedsiębiorcami. Wspólnicy spółki cywilnej zakupili na podstawie aktu notarialnego z dnia 21 września 2018 r. na zasadach współwłasności łącznej wyodrębniony w sensie prawnym samodzielny lokal mieszkalny. Lokal został wyodrębniony w sensie prawnym na potrzeby jego sprzedaży na rzecz Zainteresowanych oraz znajduje się w budynku, który, zgodnie z oświadczeniem dewelopera, powstał w 1776 r.

Zainteresowani zamierzają nabyty Lokal, po adaptacji, przeznaczyć na wynajem krótkoterminowy w ramach prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej. W Lokalu Zainteresowani nie będą dokonywali żadnych prac wymagających dokonania zgłoszenia dotyczącego zmiany sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego, przewidzianego w art. 71 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zainteresowani wprowadzą lokal po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych i zamierzają amortyzować go zgodnie z ustaloną indywidualnie stawką amortyzacji, wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego opisu należy wskazać, że przepisy nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Jeżeli zatem z posiadanych przez Zainteresowanych dokumentów wynika, iż zakupiony lokal mieszkalny, spełnia warunki do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzn. lokal mieszkalny przed nabyciem był wykorzystywany przez okres 60 miesięcy), to będzie można ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną.

Należy również zauważyć, że dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału zakupiony przez Wnioskodawcę lokal stanowi nadal powierzchnię mieszkalną wykorzystywaną co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy go uznać za używany środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że dla środka trwałego (nabytego lokalu mieszkalnego) dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej – w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – z tym, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji wynosi 10% przez okres 10 lat, czyli do czasu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową tego lokalu.

W związku z powyższym, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin