Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.60.2019.2.AT
z 19 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 7 lutego 2019 r.), uzupełnionym 8 kwietnia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia czy Wspólnota Mieszkaniowa jest zobowiązana do składania zeznania podatkowego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia czy Wspólnota Mieszkaniowa jest zobowiązana do składania zeznania podatkowego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 marca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.60.2019.1.AT wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 8 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Należąca do Wnioskodawcy nieruchomość - budynek Nr 5 położony w X jest budynkiem wielorodzinnym. W budynku jest wyodrębnionych 17 lokali mieszkalnych. Są one własnością osób fizycznych. Dawniej budynek był własnością Gminy X (osoba prawna).

Zasadniczym i podstawowym aktem prawnym, który reguluje prawa i obowiązki właścicieli lokali znajdujących się w budynku Nr 5 oraz zarząd nieruchomością wspólną w tym budynku jest ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (art. 1 uwl). Z chwilą wyodrębnienia własności lokali, każdemu właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokalu (art. 3 ust. 1 uwl). Sposób obliczania udziału określa art. 3 ust. 3 tej ustawy.

Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust. 2) np.: ściany zewnętrzne, wewnętrzne ściany konstrukcyjne, stropy, kominy, klatka schodowa, piwnice, przyłącza itp.

Ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład przedmiotowej nieruchomości, tworzy na mocy ustawy: Wspólnotę Mieszkaniowa (art. 6 uwl).

Ponieważ w budynku Nr 5 jest więcej niż siedem lokali, to właściciele lokali podjęli uchwałę o wyborze zarządu, który na mocy art. 20 ust. 1, art. 21 ust 1 uwl, kieruje sprawami wspólnoty mieszkaniowej i reprezentuje ją na zewnątrz.

Właściciel budynku Nr 5 w X tj.: wszyscy właściciele lokali znajdujących się w tym budynku, wypełniają obligatoryjnie obowiązek nałożony na nich normą prawna określoną w art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, czyli, między innymi, zapewniają i utrzymują budynek Nr 5 w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej.

Realizacja powyższego jest następstwem normy prawnej określonej w art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali, to znaczy, że każdy właściciel lokalu, ponosi wydatki związane z utrzymaniem swego lokalu (utrzymuje swój lokal w należytym stanie) oraz uczestniczy w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, czyli w szczególności: ponosi wydatki na remonty i bieżącą konserwację i opłatę za antenę zbiorczą, ponosi koszty sprzątania klatek schodowych i terenu wokół budynku (art. 14 uwl).

Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 uwl).

Wysokość zaliczki określana jest według oszacowanych kosztów, które musi ponieść wspólnota, ponieważ nie jest możliwym na tym etapie określenie ich ostatecznej wysokości. Wspólnota mieszkaniowa ma obowiązek rozliczenia się z właścicielem lokalu z wszystkich wpłaconych zaliczek, a okresem rozliczeniowym jest rok kalendarzowy. W sytuacji, gdy wysokość zaliczek wpłaconych przez właścicieli przewyższa koszty, powstaje nadpłata, wspólnota zwraca nadwyżkę właścicielom albo zalicza na poczet należności. W przypadku gdy powstaje niedopłata, właściciele muszą niezwłocznie uiścić dodatkowe koszty.

W ocenie Wspólnoty, gdy powstanie nadwyżka w wyniku rozliczenia, to nie stanowi ona dochodu wspólnoty, zaś gdy powstanie niedobór, to nie jest to strata poniesiona przez wspólnotę.

W sprawie podkreślić też trzeba, że właściciele lokali w budynku Nr 5 nie osiągają żadnych pożytków z nieruchomości wspólnej i przychodów z nieruchomości wspólnej (np. nie umieszczono na ścianie zewnętrznej reklamy proszków), zaś wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej ponoszą sami w stosunku do swoich udziałów (art. 12 ust. 2 uwl).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek składania zeznania podatkowego, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym 2018, o czym mowa jest w normie prawnej określonej art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, brak obowiązku wyżej opisanego. Z przepisu art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wynika, że podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zenanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym.

Na mocy art. 1 ust. 2 przepisy tej ustawy mają zastosowanie do Wspólnoty Mieszkaniowej (jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej). Jak wykazano we wniosku - część G poz. 74, Wspólnota osiąga tylko przychód z comiesięcznych zaliczek, które są obowiązkowo wnoszone przez członków Wspólnoty Mieszkaniowej wg norm zawartych w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. Przychód ten jest ściśle określony przez ww. ustawę (cel, przeznaczenie, sposób rozliczenia). Całkowita wielkość planowanego przychodu jest określona z góry w planie gospodarczym podjętym w formie uchwały właścicieli lokali. Z założenia, kwota przychodu (suma zaliczek) winna pokryć wszystkie planowane wydatki związane z utrzymaniem części wspólnej nieruchomości. Istotą planu jest założenie, że 100% przychodu zostanie wydatkowane w danym roku kalendarzowym, czyli wspólnota nie zakłada osiągnięcia ani „dochodu” ani „straty”.

A zatem, do przedmiotowej sytuacji ma zastosowanie przepis art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego wynika, że przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem skutecznej umowy.

Reasumując, przychód Wnioskodawcy z nieruchomości wspólnej nie może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, bowiem zasady jego pozyskania (są to zaliczki właścicieli lokali uiszczane w formie bieżących opłat), cel wydatkowania środków pieniężnych z zaliczek, rozliczenie, regulowane jest przez ustawę z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (wspólnota liczy więcej niż siedmiu członków).

A zatem, w przypadku Wnioskodawcy ma zastosowanie przepis art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Normą prawną zawartą w tym przepisie, ustawodawca postanowił, że przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Powyższe nie oznacza, że Wnioskodawca np.: płacąc firmie budowlanej za malowanie klatek schodowych, za dostarczenie energii elektrycznej do klatek, nie mógł podpisać umowy na wykonanie konkretnych zadań.

Wspólnota mieszkaniowa, nie musi zawierać umowy z każdym właścicielem lokalu na konieczność wpłaty comiesięcznej zaliczki, bo wg ustawy jest to obowiązek tego właściciela. Za brak tych zaliczek, wspólnota mieszkaniowa ma prawo licytować mieszkanie (art. 16 ust. 1 uwl).

W ocenie Wnioskodawcy stanowisko powyższe jest właściwe. Na druku CIT-8 ustawodawca zaznaczył, że podatnicy wymienieni w art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są właściwi do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z wyjątkiem podatników uzyskujących przychody wyłącznie z tytułów wymienionych w art. 2 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 716 ze zm., dalej: „uwl”). Zgodnie z art. 6 uwl, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

Należy wskazać, że wspólnota mieszkaniowa nie posiada jednak osobowości prawnej. Tworzą ją generalnie zarówno właściciele odrębnych lokali mieszkalnych, jak i właściciele odrębnych lokali użytkowych. Każdy członek wspólnoty mieszkaniowej jest właścicielem lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej, będącego prawem związanym z własnością lokalu (art. 3 ust. 1 uwl). W myśl art. 3 ust. 2-3 uwl, nieruchomość wspólną stanowią grunt oraz części budynku i inne urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali lub dotychczasowego właściciela nieruchomości ze względu na należące do niego niewyodrębnione lokale.

Stosownie do art. 13 ust. 1 uwl, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, a także uczestniczy w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej.

Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatnych z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 uwl).

Natomiast art. 14 tej ustawy stanowi, że na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1. wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
2. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
3. ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
4. wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
5. wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.
   
   

Jednocześnie zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), wspólnoty mieszkaniowe jako jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej – są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych.

Z treści złożonego wniosku wynika, że nieruchomość Wnioskodawcy to budynek wielorodzinny. W budynku jest wyodrębnionych 17 lokali mieszkalnych. Są one własnością osób fizycznych. Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 uwl). Wysokość zaliczki określana jest według oszacowanych kosztów, które musi ponieść wspólnota, ponieważ nie jest możliwym na tym etapie określenie ich ostatecznej wysokości. Wspólnota mieszkaniowa ma obowiązek rozliczenia się z właścicielem lokalu z wszystkich wpłaconych zaliczek, a okresem rozliczeniowym jest rok kalendarzowy. W sytuacji, gdy wysokość zaliczek wpłaconych przez właścicieli przewyższa koszty, powstaje nadpłata, którą wspólnota zwraca właścicielom albo zalicza na poczet należności. W przypadku gdy powstaje niedopłata, właściciele muszą niezwłocznie uiścić dodatkowe koszty. W ocenie Wspólnoty, gdy powstanie nadwyżka w wyniku rozliczenia, to nie stanowi ona dochodu wspólnoty, zaś gdy powstanie niedobór, to nie jest to strata poniesiona przez wspólnotę. Właściciele lokali w budynku Wspólnoty nie osiągają żadnych pożytków z nieruchomości wspólnej i przychodów z nieruchomości wspólnej, zaś wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej ponoszą sami w stosunku do swoich udziałów.

Rozważając przedstawione okoliczności faktyczne sprawy pod kątem zadanego przez Wnioskodawcę pytania oraz zajętego przez niego stanowiska odnośnie poruszonego w pytaniu zagadnienia należy wskazać, że zgodnie z art. 27 ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Obowiązek składania rocznego zeznania podatkowego nie dotyczy podatników uzyskujących wyłącznie przychody wymienione w art. 2 ust. 1 updop, w tym m.in. wymienione w treści art. 2 ust. 1 pkt 3 updop przychody wynikające z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Na gruncie niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy przepis powyższy nie znajduje zastosowania, bowiem dotyczy on wyłącznie sytuacji uzyskiwania przychodów z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, a więc czynności prawnie zakazanych. Działań Wspólnoty mieszkaniowej, opartych o ustawę o własności lokali nie sposób jednak uznać za czynności prawnie zakazane.

W konsekwencji na Wspólnocie mieszkaniowej, jako podatniku podatku dochodowego od osób prawnych, który, jak wynika z wniosku uzyskuje przychody i ponosi wydatki, ciąży obowiązek składania rocznego zeznania podatkowego.

Bez znaczenia jest w tej mierze, że Wspólnota osiąga tylko przychód z comiesięcznych zaliczek, które są obowiązkowo wnoszone przez członków Wspólnoty Mieszkaniowej (…) a całkowita wielkość planowanego przychodu jest określona z góry w planie gospodarczym podjętym w formie uchwały właścicieli lokali. (…) wspólnota nie zakłada osiągnięcia ani „dochodu” ani „straty”. Fakt nie uzyskania dochodu lub poniesienia straty podatkowej, nie wyłącza bowiem obowiązku złożenia zeznania podatkowego, przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych.

Podsumowując, wspólnota mieszkaniowa zobowiązana jest do składania zeznania podatkowego bez względu na źródło pochodzenia osiąganego przez nią przychodu.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.