Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.44.2019.1.AZ
z 19 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2019 r. (data wpływu 21 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wystawiania faktur VAT do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu pomimo tego, że usługa najmu nie jest faktycznie przez Wnioskodawcę świadczona – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawiania faktur VAT do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu pomimo tego, że usługa najmu nie jest faktycznie przez Wnioskodawcę świadczona.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 16 lipca 2018 r. Wnioskodawca (wynajmujący) zawarł ze spółką sp. z o.o. umowę najmu lokalu o powierzchni około 350 m2, usytuowanego na poziomie 1 w budynku należącym do wynajmującego znajdującego się w J. przy ul. H. Strony ustaliły, iż lokal przeznaczony został do prowadzenia działalności określonej w umowie sp. z o.o. z dnia 23 grudnia 2002 r., w tym prowadzenie (…) i przez podmioty powiązane z najemcą kapitałowo lub organizacyjnie. Umowę najmu strony zawarły na czas 5 lat licząc od dnia przekazania lokalu najemcy (§ 3 umowy najmu).

Lokal został przekazany najemcy w dniu 1 sierpnia 2018 r. co potwierdzone zostało protokołem zdawczo-odbiorczym z dnia 1 sierpnia 2018 r.

Zgodnie z zapisami § 7 ust. 1 umowy najmu najemca zobowiązał się do uiszczania na rzecz wynajmującego czynszu miesięcznego w wysokości: 14 000 zł netto miesięcznie, powiększonego o należny podatek od towarów i usług na podstawie faktury VAT wystawionej przez wynajmującego. Kwota czynszu została uzgodniona przez strony w stałej zryczałtowanej wysokości za lokal miesięcznie. Strony ustaliły, iż czynsz będzie płatny na rachunek bankowy wynajmującego wskazany na fakturze VAT w terminie 14 dni od dnia dostarczenia najemcy faktury VAT. Czynsz i inne opłaty przewidziane umową najmu najemca zobowiązany był uiszczać począwszy od daty przejęcia lokalu. W § 12 umowy najmu strony uzgodniły, iż faktury VAT będą doręczane na adres oddziału pozwanego w K., znajdującego się przy ul. L.

Pismem z dnia 11 września 2018 r. najemca zgłosił zarzuty w zakresie stanu, w jakim lokal został mu przekazany. Według twierdzeń najemcy, stan lokalu z daty jego odebrania różnił się od stanu w jakim ten znajdował się w czasie, gdy strony niniejszego sporu prowadziły negocjacje poprzedzające zawarcie umowy najmu. Najemca przyznał, iż koszt adaptacji lokalu przewyższył jego oczekiwania oraz że nie zawarłby umowy, gdyby wiedział w jakim stanie lokal zostanie mu wydany.

Takie stanowisko nie znajduje oparcia w umowie najmu. Bowiem strony w umowie dokładnie określiły stan w jakim lokal ma zostać najemcy wydany. Zgodnie z dyspozycją § 1 ust. 3 umowy najmu wynajmujący zobowiązał się oddać najemcy w najem lokal na warunkach określonych w umowie. Zgodnie zaś z § 2 ust. 1 umowy najmu wynajmujący zobowiązał się do przekazania lokalu w stanie całkowicie opróżnionym w terminie przez strony określonym. W świetle zapisów umowy najmu, po stronie najemcy leżało zobowiązanie do przeprowadzenia odpowiednich prac adaptacyjnych w lokalu. Zakres prac został szczegółowo określony w § 6 ust. 3: „Najemca jest uprawniony, za dodatkową pisemną zgodą wynajmującego, do dokonywania wszelkich zmian, remontów, przebudowy, adaptacji oraz modernizacji lokalu (zwanych dalej pracami najemcy), w tym także robót wymagających uzyskania pozwolenia na budowę, w celu prowadzenia w lokalu działalności, o której mowa w § 1 ust. 4 umowy, w zakresie, w jakim nie narusza to konstrukcji budynku. W szczególności, najemca jest uprawniony do założenia w lokalu urządzeń telekomunikacyjnych, urządzeń radiowych, urządzeń alarmowych, anten do łączności radiowej i satelitarnej, internetu, urządzeń wendingowych, sejfu oraz innych urządzeń technicznych, w dogodnych pod względem funkcjonalnym, komunikacyjnym i handlowym miejscach. Najemca zapewnia, iż wszystkie prace najemcy będą prowadzone zgodnie z przepisami prawa, a urządzenia zainstalowane w lokalu posiadają stosowne certyfikaty bezpieczeństwa”.

Powyższe znalazło potwierdzenie również w załączniku numer 6 do umowy najmu, gdzie strony potwierdziły, iż to po stronie najemcy spoczywał obowiązek wykonania prac w lokalu, pozwalających na prowadzenie w lokalu działalności. Natomiast po stronie wynajmującego nie przewidziano żadnych obowiązków w tym zakresie.

Także na etapie przejęcia lokalu najemca nie miał zarzutów co do stanu w jakim lokal został mu wydany. Potwierdza to protokół zdawczo-odbiorczy z dnia 1 sierpnia 2018 r. Stwierdzono w nim jednoznacznie, iż „strony potwierdzają, że lokal jest w dobrym stanie, nadającym się w pełni do umówionego użytku” (punkt 3 protokołu).

Wynajmujący, mimo że nie był do tego obowiązany, poczynił wiele starań, aby dotychczasowy najemca pozostawił w lokalu jak najwięcej urządzeń oraz elementów wyposażenia. Po poprzednim najemcy pozostały drzwi, kompletnie wyposażone sanitariaty i łazienki oraz biura nie naruszono również substancji budynku lokalu. Dotychczasowy najemca zdemontował jedynie wykładziny podłogowe, zawierające spersonalizowane logo oraz zdemontował sufit podwieszany. O stanie w jakim lokal zostanie przekazany po poprzednim najemcy, poza jednoznacznymi zapisami umowy najmu, najemca był także jednoznacznie, kilkakrotnie uprzedzany podczas oględzin lokalu poprzedzających zawarcie umowy. Wynajmujący w piśmie z dnia 5 października 2018 r. stanowiącym odpowiedź na zarzuty strony najemcy uzasadnił, iż nie istnieją żadne przeszkody faktyczne, które uniemożliwiałyby prowadzenie przez najemcę prac o których mowa w § 6 ust. 3 zawartej umowy najmu oraz wezwał najemcę do zapłaty zaległych należności.

W odpowiedzi na powyższe pismo, najemca pismem z dnia 11 października 2018 r. złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy najmu. Powołując się na § 1 ust. 2 umowy najmu, zgodnie z treścią którego wynajmujący oświadczył, że w stosunku do lokalu będącego przedmiotem najmu została wydana ostateczna decyzja o pozwoleniu na jego użytkowanie. Jednocześnie strony zastrzegły, iż przedmiotowa decyzja o pozwoleniu na użytkowanie stanowi załącznik numer 5 do umowy najmu. Umowa stanowi również, iż w przypadku, gdyby oświadczenie wynajmującego okazało się nieprawdziwe, najemca uprawniony jest do odstąpienia od umowy w terminie 90 dni od dnia powzięcia wiadomości o nieprawdziwości oświadczenia wynajmującego.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z decyzją nr x z dnia 21 grudnia 2011 r. o pozwoleniu na użytkowanie, stanowiącą załącznik numer 5 do umowy najmu wynajmujący wystąpił o udzielenie pozwolenia na użytkowanie inwestycji polegającej na rozbudowie kompleksu usługowo-handlowego wraz z budową parkingów, chodników, wiaty, buforu dostaw, fragmentu ulicy wewnętrznej i infrastruktury technicznej niezbędnej do funkcjonowania obiektu przy ul. H. na działce nr 73/2, części działki nr 315 – w zakresie kondygnacji parteru. Inwestycja, o której mową powyżej, została zrealizowana na postawie pozwolenia na budowę o sygnaturze xxx z dnia 15 czerwca 2011 roku wydanego przez prezydenta miasta, zmienionego następnie decyzją prezydenta miasta o sygnaturze xxx z dnia 8 grudnia 2011 roku. Do wniosku o udzielenie pozwolenia na użytkowanie załączono dokumenty, o których mowa w art. 57 ust. 1 i ust. 3 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z art. 59a ust. 1 ustawy Prawo budowlane właściwy organ przeprowadził w dniach 20-21 grudnia 2011 r. obowiązkową kontrolę budowy w celu stwierdzenia, czy jest ona prowadzona zgodnie z ustaleniami i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę. Organ w uzasadnieniu decyzji stwierdził, iż z uwagi na fakt, iż część obiektu była już wcześniej użytkowana, a podlegała jedynie adaptacji i przebudowie (brak podstaw prawnych dotyczących wydawana decyzji o pozwoleniu na użytkowanie w zakresie obiektów podlegających przebudowie) – obowiązkową kontrolą objęto część obiektu podlegającą rozbudowie (w zakresie barteru) oraz nowopowstałe elementy zagospodarowania terenu, które stanowią przedmiot prowadzonego postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na użytkowanie.

Wynika z powyższego, iż część obiektu w której znajduje się lokal stanowiący przedmiot najmu nie podlegała obowiązkowi uzyskana decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Bowiem była to część obiektu wcześniej użytkowana, a podlegała jedynie adaptacji i przebudowie. Brak jest zatem podstawy prawnej do żądania od wynajmującego wydania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie w zakresie obiektu podlegającego przebudowie. Zagadnienie zaś zmiany sposobu użytkowania części obiektu w której położony jest przedmiot najmu regulują art. 71 i 71a obowiązującej ustawy z dnia 7 lipca 1994 r, prawo budowlane, gdzie w punkcie 2 ust. 1 art. 71 podano definicję zmiany sposobu użytkowania, zaś w ust. 2 tego artykułu zapisano, że zmiana sposobu użytkowana obiektu budowlanego wymaga zgłoszenia właściwemu organowi oraz podano tryb zgłoszenia wymagane dokumenty dla dokonana tej czynności. Nie jest natomiast przewidziana możliwość uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie w przypadku przebudowy, czy zmiany sposobu użytkowania.

Wobec faktu, iż najemca za podstawę odstąpienia od umowy najmu wskazał brak właściwej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie lokalu będącego przedmiotem łączącej strony umowy najmu, wynajmujący w piśmie z dna 16 listopada 2018 r. wskazał, iż oświadczenie najemcy o odstąpieniu od umowy najmu uznaje za bezskuteczne wobec braku jakichkolwiek podstaw zarówno faktycznych jak i prawnych. Wynajmujący nie mógł przedstawić decyzji żądanej przez najmującego ze względu na brak w obrocie prawnym takiego dokumentu. Wynajmujący przedstawił decyzję nr x, która stanowi załącznik do protokołu zdawczo-odbiorczego, a zawarte w niej pozwolenie na użytkowanie odnosi się do rozbudowanej części budynku.

Wynajmujący wskazuje, iż decyzja o pozwoleniu na użytkowanie wydawana jest dla całego obiektu budowlanego, nie zaś jego części. Część obiektu w której zlokalizowany jest lokal, będący przedmiotem łączącej strony umowy najmu, nie podlegała rozbudowie, zatem dla zgodnego z prawem jej użytkowania nie jest wymagana decyzja o pozwoleniu na użytkowanie. Z uwagi zatem na okoliczność, iż w świetle przepisów powszechnie obowiązujących brak uzasadnienia dla żądania najemcy w zakresie uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie poszczególnych pomieszczeń w użytkowanym budynku (co do którego takie pozwolenie zostało wydane) oświadczenie o odstąpieniu od umowy najmu nie znajduje jakichkolwiek podstaw prawnych i jako takie zostało uznane przez wynajmującego za bezskuteczne. Najemca zaprzestał płacić czynsz najmu. Najemca nie rozpoczął również prowadzenia w lokalu jakiejkolwiek działalności. Fizycznie nie korzysta z lokalu. Wnioskodawca sądzi, że pomimo opuszczenia lokalu najemca zobowiązany jest uiszczać czynsz najmu do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu. Najemca odesłał jednak fakturę VAT obejmującą należność za czynsz i inne opłaty z umowy wynikające.

Jednakże, w dniu 18 grudnia najemca zwrócił fakturę VAT bez księgowania twierdząc, iż nie ma ona pokrycia w żadnej umowie. Obydwie strony są zarejestrowanymi płatnikami VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca powinien nadal wystawiać faktury VAT do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu pomimo tego, że usługa najmu nie jest faktycznie przez Wnioskodawcę świadczona?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów nie można wystawiać faktury VAT za usługę nieświadczoną i na tej podstawie domagać się zapłaty.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. 2018 poz. 2174), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Przez sprzedaż, według art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Jak wynika z przytoczonego przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej czynności gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub świadczenia określonych usług. Z opisu sprawy wynika, że najemca faktycznie nie prowadzi działalności w lokalu, Wnioskodawca nie świadczy usługi najmu tego lokalu. Zgodnie z powyższym, wystawianie faktur VAT dokumentujących tą usługę przez kolejne miesiące (aż do upływu okresu najmu) jest bezzasadne, ponieważ faktury takie nie dokumentowałyby żadnego zdarzenia gospodarczego. Zaległości najemcy w czynszu najmu Wnioskodawca może dochodzić w drodze stosownych postępowań cywilnoprawnych na podstawie umowy najmu oraz innych dopuszczalnych środków dowodowych, po ich ewentualnym zasądzeniu przez sąd powszechny, oraz ściągnięciu przez właściwe organy egzekucyjne. Wnioskodawca wynajmujący zobowiązany będzie wystawić faktury VAT i skorygować deklaracje VAT wstecz za okresy, w których powstawał obowiązek podatkowy z tytułu czynszu najmu (co będzie wiązać się z konieczności uiszczenia odsetek od zaległości podatkowych).

Analogiczna sytuacja była przedmiotem rozstrzygnięcia dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2013 r. o sygn. IPPP1/443-1213/13-2/MP. W stanie faktycznym tamtej sprawy najemca wy¬powiedział umowę najmu pomimo, że nie miał ku temu stosownego uprawnienia (umowa zawierała zapis, że nie można jej było wypowiedzieć przez pierwsze 8 miesięcy jej obowiązywania). Następnie najemca wyprowadził się z lokalu oraz zdał wynajmującemu klucze. Wynajmujący nie zgodził się z wypowiedzeniem i przesłał najemcy fakturę VAT obejmującą czynsz najmu. Najemca otrzymaną fakturę odesłał bez księgowania, jako wystawioną bezzasadnie. Wynajmujący – by nie kumulować zbędnych zobowiązań w podatku VAT – wystąpił do organów skarbowych z zapytaniem, czy powinien wystawiać faktury VAT za cały okres obowiązywania umowy pomimo, że usługa nie jest w rzeczywistości świadczona. W swojej interpretacji organ podatkowy stanął na stanowisku, że po opuszczeniu przez najemcę lokalu usługa najmu nie jest już przez wynajmu¬jącego w sensie faktycznym wykonywana, a zatem dalsze wystawianie faktur VAT przez wynajmującego i tak nie obrazowałyby rzeczywistego zdarzenia gospodarczego. W ocenie zatem organu skarbowego umowa najmu wystarczy, by pójść do sądu cywilnego z pozwem o zapłatę należnego czynszu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z definicją zawartą w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis art. 19a ust. 1 formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Od powyższej ogólnej zasady, ustawodawca określił w sposób odmienny, szczególne momenty powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:

1. dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
   
2. świadczenia usług:
   
   • telekomunikacyjnych,
   • wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
   • najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
   • ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
   • stałej obsługi prawnej i biurowej,
   • dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego
   -z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.
   
   

W kontekście wskazanego opisu sprawy stwierdzić należy, że w przypadku świadczenia usług najmu obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie zagadnieniem wymagającym interpretacji jest ustalenie czy Wnioskodawca powinien wystawiać faktury VAT do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu.

Zgodnie z art. 106a pkt 1 ustawy o VAT, przepisy rozdziału 1 „Faktury” stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 i 4 ww. ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

• sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
• otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
  
  

W przepisie art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, ustawodawca wskazał elementy, które faktura powinna zawierać.

Jak stanowi art. 106g ust. 1 ustawy, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Na mocy art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Jednocześnie w myśl art. 106i ust. 7 ww. ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy (art. 106i ust. 8 ustawy o VAT).

Mając na uwadze okoliczności sprawy i obowiązujące przepisy, należy stwierdzić, że podatnicy podatku od towarów i usług, z tytułu dostawy towarów, bądź świadczenia usług, zobowiązani są do wystawienia faktury VAT dokumentującej dokonane czynności. Jak wynika z przytoczonych przepisów ustawy, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej czynności gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt sprzedaży określonych towarów lub usług bądź wpłacenia zaliczki.

Przepisy określają również terminy, w jakich faktury powinny zostać wystawione.

W myśl art. 99 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 16 lipca 2018 r. Wnioskodawca (wynajmujący) zawarł ze spółką umowę najmu lokalu. Umowę najmu strony zawarły na czas 5 lat licząc od dnia przekazania lokalu najemcy. Lokal został przekazany najemcy w dniu 1 sierpnia 2018 r. Zgodnie z zapisami umowy najmu najemca zobowiązał się do uiszczania na rzecz wynajmującego czynszu miesięcznego w wysokości: 14 000 zł netto miesięcznie, powiększonego o należny podatek od towarów i usług na podstawie faktury VAT wystawionej przez wynajmującego. Strony ustaliły, iż czynsz będzie płatny na rachunek bankowy wynajmującego wskazany na fakturze VAT w terminie 14 dni od dnia dostarczenia najemcy faktury VAT. Czynsz i inne opłaty przewidziane umową najmu najemca zobowiązany był uiszczać począwszy od daty przejęcia lokalu. Strony uzgodniły, iż faktury VAT będą doręczane na adres oddziału najemcy. Pismem z dnia 11 września 2018 r. najemca zgłosił zarzuty w zakresie stanu, w jakim lokal został mu przekazany. Wynajmujący w piśmie z dnia 5 października 2018 r. stanowiącym odpowiedź na zarzuty strony najemcy uzasadnił, iż nie istnieją żadne przeszkody faktyczne, które uniemożliwiałyby prowadzenie przez najemcę prac o których mowa w zawartej umowie najmu oraz wezwał najemcę do zapłaty zaległych należności. W odpowiedzi na powyższe pismo, najemca pismem z dnia 11 października 2018 r. złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy najmu. Wynajmujący w piśmie z dnia 16 listopada 2018 r. wskazał, iż oświadczenie najemcy o odstąpieniu od umowy najmu uznaje za bezskuteczne wobec braku jakichkolwiek podstaw zarówno faktycznych jak i prawnych. Najemca zaprzestał płacić czynsz najmu. Najemca nie rozpoczął również prowadzenia w lokalu jakiejkolwiek działalności. Fizycznie nie korzysta z lokalu. Wnioskodawca sądzi, że pomimo opuszczenia lokalu najemca zobowiązany jest uiszczać czynsz najmu do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu. Najemca odesłał jednak fakturę VAT obejmującą należność za czynsz i inne opłaty z umowy wynikające. W dniu 18 grudnia najemca zwrócił fakturę VAT bez księgowania twierdząc, iż nie ma ona pokrycia w żadnej umowie. Obydwie strony są zarejestrowanymi płatnikami VAT.

Z powyższego opisu sprawy wynika, że skoro Wnioskodawca uznał wypowiedzenie umowy za bezskuteczne i nie ma mowy o rozwiązaniu umowy to Wnioskodawca nadal świadczy usługę na rzecz najemcy. Fakt, że ze strony najemcy nie ma odbioru tej usługi, tj. nie korzysta z niej, nie jest równoznaczne z tym, że ustała więź zobowiązaniowa. Na mocy umowy zawartej 16 lipca 2018 r. pomiędzy Wnioskodawcą a najemcą istnieje więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy stanowi świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Najemca wprawdzie przez złożenie Wnioskodawcy pismem z dnia 11 października 2018 r. oświadczenia o odstąpieniu od umowy najmu, uważa, że umowa najmu została skutecznie rozwiązana, jednak Wnioskodawca uważa ww. oświadczenie za bezskuteczne, gdyż jak twierdzi Wnioskodawca, odstąpienie od umowy najmu nie znajduje podstaw zarówno faktycznych jak i prawnych.

Postępowanie najemcy, który zaprzestał płacić czynsz najmu, nie rozpoczął również prowadzenia w lokalu jakiejkolwiek działalności i fizycznie nie korzysta z lokalu oraz zwrócił fakturę VAT bez księgowania, nie przesądza o tym, że umowę najmu skutecznie zakończono tym bardziej, że wypowiedzenie tej umowy przez najemcę, jak twierdzi Wnioskodawca, było pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych. Fakt, że najemca nie konsumuje usługi w postaci najmu, nie ma większego znaczenia w sprawie, gdyż lokal pozostawiony jest do jego dyspozycji i nie doszło do skutecznego rozwiązania stosunku najmu przez jego wypowiedzenie.

Zatem z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w przedmiotowej sprawie pomiędzy Wnioskodawcą, a najemcą nadal istnieje więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o VAT wypełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca uznał bowiem oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu za bezskuteczne gdyż pozbawione było jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych i sądzi, że pomimo opuszczenia lokalu najemca zobowiązany jest uiszczać czynsz najmu do końca okresu na jaki została zawarta umowa najmu. Okoliczność, że Wnioskodawca nie otrzymał należnego czynszu po opuszczeniu lokalu przez najemcę nie przesądza, że świadczenie usług zostało zakończone.

Ponieważ Wnioskodawca świadczy usługę najmu zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT to tym samym jest zobowiązany do wystawienia faktur za poszczególne okresy wynajmu lokalu do końca okresu obowiązywania umowy. Jak bowiem wskazano wyżej podatnicy podatku od towarów i usług, z tytułu dostawy towarów, bądź świadczenia usług, zobowiązani są do wystawienia faktury VAT dokumentującej dokonane czynności (świadczenia usług bądź dostawy towarów).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena skuteczności rozwiązania umowy najmu przez najemcę. Tut. Organ wydając interpretację oparł się na przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że Wnioskodawca uważa oświadczenie najemcy o wypowiedzeniu umowy za bezskuteczne i pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych. Tym samym przyjęto, że zawarta w 2018 r. umowa najmu trwa do końca okresu, na jaki została zawarta.

W odniesieniu natomiast do przywołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej należy wskazać, że została ona wydana w indywidualnej sprawie, w której dokonano indywidualnej oceny przedstawionego stanu i stanowiska wnioskodawcy. Przywołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tutejszy organ nie jest nią związany. Warto powołać się na uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 232/11, w którym Sąd „podziela wprawdzie stanowisko strony, że zasada zaufania do organu wyraża się między innymi w jednolitości stosowania prawa podatkowego a tym samym unikaniu rozbieżności stanowisk organów, nie oznacza to jednak, że organ udzielający interpretacji, obowiązany jest ustosunkowywać się do wskazywanych przez wnioskodawcę orzeczeń a tym bardziej interpretacji wydanych w innych indywidualnych sprawach”.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.