2019.04.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.68.2019.4.AK
z 8 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2019 r. (data wpływu 11 lutego 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wspólnie z dwoma wspólnikami prowadzi od 1996 r. działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Działalność polega na wytwarzaniu energii elektrycznej w elektrowni wodnej, przychody z działalności opodatkowane są ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. W 2003 r. zakupiona została nieruchomość - działka zabudowana budynkiem starego młyna.

W akcie notarialnym zostało wskazane, że młyn został zakupiony przez wspólników spółki cywilnej, którzy jako nabywcy nieruchomości zostali wyłonieni w trakcie publicznego nieograniczonego przetargu ustnego z dnia 12 grudnia 2002 r.

W akcie notarialnym zostały wymienione małżonki dwóch wspólników, jednakże brak jest informacji o tym, czy kobiety również nabywają przedmiotowy młyn.

Wnioskodawca wskazuje, że młyn został zakupiony w celu prowadzenia tam działalności gospodarczej.

W momencie zakupu jego stan był bardzo zły: powybijane i uszkodzone okna, uszkodzone drzwi oraz stare niekompletne wyposażenie młyna. Młyn w żaden sposób nie został doinwestowany ani wykorzystywany w działalności. Z braku środków został jedynie zabezpieczony przed dalszą dewastacją, (bezkosztowe zabezpieczenie deskami drzwi i okien uniemożliwiając bezpośrednie wejście do młyna).

Ponieważ w żadnym momencie nie spełniał definicji środka trwałego nie został wpisany do ewidencji środków trwałych i nie był amortyzowany.

Wnioskodawca wspólnie z dwoma wspólnikami mieli nadzieję, że kiedyś ich działalność będzie na tyle rentowna, że pozwolą sobie na modernizację budynku i uruchomienie w nim następnej formy działalności.

Po wielu latach i braku perspektyw finansowych na remont młyna, właściciele postanowili go sprzedać.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że młyn został zakupiony do działalności spółki cywilnej lecz nigdy nie był w niej wykorzystany i dofinansowany. Nieruchomość została zakupiona na podstawie aktu notarialnego. Sprzedaż nie była obciążona podatkiem VAT i nie było również faktury VAT. Przed sprzedażą wspólnicy nie zamierzają przekazać nieruchomości do majątku prywatnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż młyna będzie stanowić przychód z działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2018 r. poz. 1509 ze zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego przepisu wynika, że przychodem z działalności gospodarczą są również:

przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:
1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok, nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodne z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawych wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c, przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Ponadto Wnioskodawca nadmienia, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje w art. 22a składniki majątku, które przy spełnianiu określonych warunków można uznać za środki trwałe podlegające amortyzacji.

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W konsekwencji ze względu na fakt, że po zakupie młyn nigdy nie był kompletny i w żaden sposób nie był wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 i w związku z tym również nie był doinwestowany ani amortyzowany, należy stwierdzić, że odpłatne zbycie nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z treści komentarza do ustawy o podatku chodowym od osób fizycznych PIT(Bartosiewicz Adam i Kubicki Ryszard art. 14. W:PIT. Komentarz, wyd. V. LEX, 2015)wynika, że:

Warunkiem koniecznym uznania danego przedmiotu za środek trwały jest jego wykorzystywanie przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Przez wykorzystanie na potrzeby działalności należy rozumieć taką sytuację, w której dane rzeczy służą do prowadzenia działalności gospodarczej lub ułatwiają podatnikowi jej prowadzenie, przyczyniając się do możliwości uzyskania przychodu.

Wnioskodawca nadmienia, że istotę tego powiązania trafnie oddał NSA w wyroku z dnia 24 września 1997 r. (SA/Sz 1835/96, LEX nr 31998): Warunkiem amortyzacji środka trwałego jako kosztu uzyskania przychodu jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego tego rodzaju, że uzyskanie przez podatnika przychodu nastąpiło w wyniku gospodarczego wykorzystania danego środka trwałego.

Mając na uwadze przedstawione wyjaśnienia oraz opisany stan faktyczny zauważyć należy, że skoro zabudowana nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, nie można uznać, że taka nieruchomość wykazuje związek z działalnością gospodarczą. Sam fakt, że nieruchomość została zakupiona przez wspólników spółki cywilnej nie jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia, że nieruchomość była wykorzystywana w działalności gospodarczej.

Ponieważ nieruchomość ta nie służyła prowadzeniu działalności gospodarczej, również w żaden sposób nie przyczyniła się do uzyskania przychodu w spółce cywilnej. Obiektywnie rzecz biorąc nie zostały spełnione przesłanki do uznania, że nieruchomość ta spełnia kryteria środka trwałego. Brak w tym przypadku funkcjonalnego powiązania nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W konsekwencji sprzedaż nieruchomości zdaniem Wnioskodawcy powinna zostać zakwalifikowana jako sprzedaż nie związana z działalnością gospodarczą, a więc taka która po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Przepisy dotyczące zasad działania spółek cywilnych zawarte są w art. 860-875 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025).

Przez umowę spółki, zgodnie z art. 860 § 1 k.c. wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Na gruncie prawa cywilnego spółka cywilna nie jest podmiotem prawnym odrębnym od wspólników, lecz tylko wielostronnym stosunkiem zobowiązaniowym łączącym wspólników. Stosownie do art. 861 § 1 ww. ustawy, wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. W myśl art. 862, regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy, w przypadku, gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Przepis art. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.) zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu ich pogrupowanie według odpowiedniego charakteru, co w konsekwencji prowadzi do odmiennego traktowania tychże źródeł.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są:

pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3)
odpłatne zbycie z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
  
  - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy).

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że - dokonane poza działalnością gospodarczą - odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika zatem, że jeżeli zbycie nieruchomości następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej albo zbywana nieruchomość jest składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych), to przychód z tego tytułu należy przypisać do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje środki trwałe nie wprost, lecz poprzez wyszczególnienie składników majątku, które podlegają amortyzacji. O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
stanowią własność lub współwłasność podatnika,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej),
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),
nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano te działalność

zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stwierdzić należy, że każda rzecz nabyta lub wytworzona i wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności, spełniająca kryteria wskazane w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi dla celów podatku dochodowego środek trwały. Środkiem trwałym będzie zatem każdy składnik majątku spełniający powyższe kryteria niezależnie od tego, czy został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych, czy też nie.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wspólnie z dwoma wspólnikami prowadzi od 1996 r. działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W 2003 r. zakupiona została nieruchomość – działka zabudowana budynkiem starego młyna.

Z aktu notarialnego wynika, że młyn został zakupiony przez wspólników spółki cywilnej, którzy jako nabywcy nieruchomości zostali wyłonieni w trakcie publicznego nieograniczonego przetargu ustnego z dnia 12 grudnia 2002 r. Młyn został zakupiony w celu prowadzenia tam działalności gospodarczej. W momencie zakupu stan młyna był bardzo zły: miał powybijane i uszkodzone okna, uszkodzone drzwi oraz stare niekompletne wyposażenie młyna. Młyn w żaden sposób nie został doinwestowany ani wykorzystywany w działalności. Z braku środków został jedynie zabezpieczony przed dalszą dewastacją, (bezkosztowe zabezpieczenie deskami drzwi i okien uniemożliwiając bezpośrednie wejście do młyna).

Ponieważ w żadnym momencie nie spełniał definicji środka trwałego nie został wpisany do ewidencji środków trwałych i nie był amortyzowany.

W kontekście powyższych ustaleń, w okolicznościach faktycznych analizowanej sprawy należy przyjąć, że budynek - młyn nie spełniał kryteriów uznania go za środek trwały, gdyż nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej ani oddany do używania na podstawie umowy najmu (dzierżawy) a przy tym nie był kompletny i zdatny do użytku.

Jak wykazano uprzednio – w sytuacji gdy obrót nieruchomościami nie jest przedmiotem prowadzonej działalności – dla uznania przychodu ze sprzedaży nieruchomości za przychód z działalności gospodarczej, istotne jest, aby zostały spełnione przesłanki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem skoro w omawianej sprawie nie mamy do czynienia ze środkiem trwałym, to zbycie nieruchomości nie może być kwalifikowane jako dokonane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

Oceny, czy powstaje przychód podatkowy z tego tytułu należy więc dokonać w kontekście przesłanek ujętych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Skoro więc planowana sprzedaż będzie miała miejsce po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie młyna – jak wynika z wniosku został zakupiony w 2003 r. – to sprzedaż ta w świetle okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę, nie będzie stanowiła dla Niego źródła przychodu, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy i tym samym, kwota uzyskana ze sprzedaży nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin