Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.40.2019.2.AR
z 5 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 stycznia 2019 r., który w tym samym dniu wpłynął do tut. Organu drogą elektroniczną, uzupełnionym 14 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy niezamortyzowaną wartość początkową Starego Budynku, po przeprowadzeniu jego częściowej rozbiórki, należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• czy nakłady poczynione przez Spółkę na częściową rozbiórkę Starego Budynku zwiększą wartość początkową Nowego Budynku – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2019 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy niezamortyzowaną wartość początkową Starego Budynku, po przeprowadzeniu jego częściowej rozbiórki, należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów,
• czy nakłady poczynione przez Spółkę na częściową rozbiórkę Starego Budynku zwiększą wartość początkową Nowego Budynku.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 8 marca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.40.2019.1.AR wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, co też nastąpiło 14 marca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi salon samochodowy oraz serwis przy wykorzystaniu kilku budynków, z których każdy jest zakwalifikowany jako odrębny środek trwały. Obecnie Spółka prowadzi inwestycję polegającą na rozbudowie i przebudowie części salonu i serwisu samochodowego. Przed jej realizacją dokonano częściowej rozbiórki istniejącego salonu i serwisu – stanowiącego odrębny budynek zakwalifikowany jako odrębny środek trwały (zwany dalej Starym Budynkiem) w ten sposób, że zachowane zostały fasady i słupy od strony południowej oraz zachodniej Starego Budynku (na gruncie prawa budowlanego stanowić będzie to częściową rozbiórkę, gdyż zachowane zostaną elementy konstrukcyjne). Zachowana fasada będzie podlegać remontowi, natomiast słupy w istniejącym obrysie zostaną dostosowane wysokościowo do projektowanej przebudowy. Przebudowany budynek będzie pełnił funkcję salonu samochodowego i zostanie zakwalifikowany jako odrębny środek trwały (zwany dalej Nowym Budynkiem). Planowana Inwestycja ma na celu uzyskanie obiektu pozwalającego na obsługę większej liczby klientów w bardziej komfortowych warunkach – Spółka nie planuje zmiany profilu działalności. Jak dotąd całkowita wartość początkowa Starego Budynku nie została zamortyzowana dla celów podatkowych.

Istotne elementy stanu faktycznego ujęto we własnym stanowisku gdzie wskazano, że w wyniku rozbiórki ze Starego Budynku pozostaną jedynie fasada oraz słupy od strony południowej i wschodniej, które następnie zostaną wykorzystane w konstrukcji Nowego Budynku. W praktyce oznacza to, że Stary Budynek przestanie istnieć – w szczególności, należy zwrócić uwagę, na to, że pozostawionej fasady oraz słupów Starego Budynku nie można byłoby wykorzystywać jako odrębnego i kompletnego środka trwałego – budynku czy budowli. Oznacza to, że Stary Budynek w sensie funkcjonalnym czy gospodarczym przestanie istnieć, a fasada oraz słupy Starego Budynku posłużą jedynie jako elementy konstrukcyjne Nowego Budynku. W związku z tym należy uznać, że dojdzie do likwidacji Starego Budynku jako środka trwałego (dla celów prawa budowalnego nastąpi częściowa rozbiórka Starego Budynku, gdyż pozostaną jego elementy konstrukcyjne – fasada oraz słupy, jednakże dla celów podatkowych Stary Budynek niewątpliwie utraci w wyniku tej częściowej rozbiórki cechy środka trwałego, gdyż nie będzie kompletny ani zdatny do użytkowania).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy niezamortyzowaną wartość początkową Starego Budynku należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów po przeprowadzeniu jego częściowej rozbiórki?
2. Czy nakłady poczynione przez Spółkę na częściową rozbiórkę Starego Budynku zwiększą wartość początkową Nowego Budynku ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowaną wartość początkową Starego Budynku należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów po przeprowadzeniu jego częściowej rozbiórki, tj. w momencie, gdy ze Starego Budynku pozostanie fasada oraz słupy od strony południowej oraz zachodniej.

Zdaniem Wnioskodawcy, nakłady poczynione przez Spółkę na częściową rozbiórkę Starego Budynku zwiększą wartość początkową Nowego Budynku.

Amortyzacja środków trwałych

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowego od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm. – winno być: t.j. Dz.U z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 updop. W przypadku nabycia środków trwałych ustawodawca wyłącza możliwość zaliczenia ich bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1b updop).

Kosztem podatkowym są natomiast odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników. Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c updop, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 16a ust. 1 updop). Wedle treści art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 16 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Ulepszenie środka trwałego.

W myśl art. 16g ust. 13 updop, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. (w odniesieniu do środków trwałych przyjętych do używania po 1 stycznia 2018 r.). Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
• rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,
• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych, rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

Rozliczenie straty z likwidacji środka trwałego

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1,
• strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.
  
  

Z cyt. przepisów wynika, iż kosztem uzyskania przychodów mogą być straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części w jakiej nie zostały one zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności. A zatem jeżeli likwidacja środka trwałego nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności, strata z tego tytułu, w wysokości nieumorzonej wartości środka trwałego, powinna stanowić bezpośrednio i jednorazowo koszt uzyskania przychodów. W związku z tym, że w wyniku rozbiórki ze Starego Budynku pozostaną jedynie fasada oraz słupy od strony południowej i wschodniej, które następnie zostaną wykorzystane w konstrukcji Nowego Budynku. W praktyce oznacza to, że Stary Budynek przestanie istnieć – w szczególności, należy zwrócić uwagę, na to, że pozostawionej fasady oraz słupów Starego Budynku nie można byłoby wykorzystywać jako odrębnego i kompletnego środka trwałego – budynku czy budowli. Oznacza to, że Stary Budynek w sensie funkcjonalnym czy gospodarczym przestanie istnieć, a fasada oraz słupy Starego Budynku posłużą jedynie jako elementy konstrukcyjne Nowego Budynku. W związku z tym należy uznać, że dojdzie do likwidacji Starego Budynku jako środka trwałego (dla celów prawa budowalnego nastąpi częściowa rozbiórka Starego Budynku, gdyż pozostaną jego elementy konstrukcyjne – fasada oraz słupy, jednakże dla celów podatkowych Stary Budynek niewątpliwie utraci w wyniku tej częściowej rozbiórki cechy środka trwałego, gdyż nie będzie kompletny ani zdatny do użytkowania). W konsekwencji, nie sposób przyjąć, że dojdzie do ulepszenia środka trwałego Starego Budynku skoro jako środek trwały przestanie on istnieć.

Prezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 stycznia 2015 r, Znak: IBPBI/1/415-1338/14/ZK: „wskazany we wniosku budynek magazynowy zostanie w istocie wytworzony na bazie (fundamentach) posiadanego składnika majątku stanowiącego wcześniej środek trwały w prowadzonej przez spółkę jawną działalności gospodarczej. Skoro, jak wynika z wniosku dokonano już rozbiórki wskazanego we wniosku budynku magazynowego do tzw. poziomu zerowego, z pozostawieniem fundamentów oraz posadzek, co zarazem oznacza, że budynek ten już nie istnieje, to nie można mówić o jego ulepszeniu. W wyniku przeprowadzenia prac budowlanych przez spółkę, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, powstanie nowy składnik majątku, a więc nowy środek trwały, który spełniać będzie inną (niż budynek rozebrany) funkcję (magazynu dla przetworów owocowych). Z tych też powodów, poniesione przez spółkę nakłady inwestycyjne nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wydatki na wytworzenie nowego środka trwałego. W tym miejscu należałoby się powołać na przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Ustawodawca uzależnia zatem możliwość zaliczenia powyższych strat od przesłanki jaką jest zmiana przedmiotu prowadzonej działalności. Spółka nie nosi się z zamiarem zmiany profilu działalności. Planowana przebudowa ma jedynie na celu uzyskanie obiektu pozwalającego na obsługę większej liczby klientów w bardziej komfortowych warunkach. Jednocześnie mając na uwadze, że rozbiórka Starego Budynku jest związana bezpośrednio z procesem inwestycyjnym mającym na celu wytworzenie nowego środka trwałego – Nowego Budynku to związane z tym nakłady zwiększą wartość początkową tego właśnie środka trwałego – Nowego Budynku. Reasumując, częściową rozbiórkę Starego Budynku – likwidację środka trwałego należy rozliczyć w taki sposób, że nieumorzoną wartość początkową środka trwałego w części dotyczącej salonu należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w postaci straty w środkach trwałych w momencie zakończenia prac związanych z częściową rozbiórką Starego Budynku, tj. w momencie, gdy ze Starego Budynku pozostanie fasada oraz słupy od strony południowej oraz zachodniej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy CIT i ma charakter zamknięty.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W świetle tego przepisu, w przypadku gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

Oznacza to, że strata powstała w związku z likwidacją środków trwałych spowodowana innymi przyczynami niż zmiana rodzaju działalności może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Odrębną kategorię kosztów uzyskania przychodu stanowią odpisy amortyzacyjne.

Jak bowiem stanowi art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,
3. przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
4. musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
   
   

Jednocześnie, na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się, w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Kosztem wytworzenia – zgodnie z art. 16g ust. 4 ww. ustawy – jest wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zatem, do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Nakład inwestycyjny, w myśl powyższej regulacji, oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.

Natomiast użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Z przytoczonych wyżej regulacji wynika, że na wartość początkową środka trwałego składają się wszystkie koszty poniesione w związku z budową środków trwałych, a zatem mogą to być koszty wyburzenia likwidowanych środków trwałych, jeżeli czynność ta pozostaje w związku z prowadzoną inwestycją. Przedmiotowe koszty stanowią bowiem prace wstępne, przygotowujące miejsce pod nową inwestycję. Ponadto, dla prawidłowego rozliczenia kosztów wytworzenia środków trwałych znaczenie ma określenie momentu zakończenia inwestycji i momentu faktycznego oddania tych środków do używania. Bowiem wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego i poniesione do dnia oddania go do używania mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi salon samochodowy oraz serwis przy wykorzystaniu kilku budynków, z których każdy jest zakwalifikowany jako odrębny środek trwały. Obecnie Spółka prowadzi inwestycję polegającą na rozbudowie i przebudowie części salonu i serwisu samochodowego. Przed jej realizacją dokonano częściowej rozbiórki istniejącego salonu i serwisu – stanowiącego odrębny budynek zakwalifikowany jako odrębny środek trwały w ten sposób, że zachowane zostały fasady i słupy od strony południowej oraz zachodniej Starego Budynku (na gruncie prawa budowlanego stanowić będzie to częściową rozbiórkę, gdyż zachowane zostaną elementy konstrukcyjne). Zachowana fasada będzie podlegać remontowi, natomiast słupy w istniejącym obrysie zostaną dostosowane wysokościowo do projektowanej przebudowy. Przebudowany budynek będzie pełnił funkcję salonu samochodowego i zostanie zakwalifikowany jako odrębny środek trwały (zwany dalej Nowym Budynkiem). Planowana Inwestycja ma na celu uzyskanie obiektu pozwalającego na obsługę większej liczby klientów w bardziej komfortowych warunkach – Spółka nie planuje zmiany profilu działalności. Jak dotąd całkowita wartość początkowa Starego Budynku nie została zamortyzowana dla celów podatkowych. W wyniku rozbiórki ze Starego Budynku pozostaną jedynie fasada oraz słupy od strony południowej i wschodniej, które następnie zostaną wykorzystane w konstrukcji Nowego Budynku. W praktyce oznacza to, że Stary Budynek przestanie istnieć – w szczególności, należy zwrócić uwagę, na to, że pozostawionej fasady oraz słupów Starego Budynku nie można byłoby wykorzystywać jako odrębnego i kompletnego środka trwałego – budynku czy budowli. Oznacza to, że Stary Budynek w sensie funkcjonalnym czy gospodarczym przestanie istnieć, a fasada oraz słupy Starego Budynku posłużą jedynie jako elementy konstrukcyjne Nowego Budynku. W związku z tym należy uznać, że dojdzie do likwidacji Starego Budynku jako środka trwałego (dla celów prawa budowalnego nastąpi częściowa rozbiórka Starego Budynku, gdyż pozostaną jego elementy konstrukcyjne – fasada oraz słupy, jednakże dla celów podatkowych Stary Budynek niewątpliwie utraci w wyniku tej częściowej rozbiórki cechy środka trwałego, gdyż nie będzie kompletny ani zdatny do użytkowania).

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, że w przedstawionych okolicznościach, wyłączenie określone w cytowanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy CIT nie znajduje zastosowania, bowiem likwidacja środka trwałego nie zostanie spowodowana utratą jego przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności. Spółka dokona bowiem likwidacji opisanego we wniosku Starego Budynku, w celu wybudowania z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych Starego Budynku (tj. fasad i słupów od strony południowej i zachodniej) nowego budynku pozwalającego na prowadzenie dotychczasowej działalności w bardziej komfortowych warunkach. Tym samym, strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, spowodowana zdarzeniem niezwiązanym ze zmianą rodzaju działalności, powinna być uznana jednorazowo za koszt uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tego budynku. Zauważyć przy tym należy, że wartość ww. elementów konstrukcyjnych Starego Budynku, po wybudowaniu nowego budynku nie zostanie ponownie zaliczona do kosztów podatkowych, bowiem nie będzie się to wiązało z poniesieniem wydatku. Oznacza to zarazem, że wartość ta nie zostanie dwukrotnie zaliczona do kosztów podatkowych.

Odnosząc się natomiast do wydatków związanych z likwidacją Starego Budynku w sytuacji, gdy dokonywana jest ona w związku ze wzniesieniem w tym miejscu nowego obiektu stanowiącego środek trwały stwierdzić należy, że wydatki te stanowią element „kosztotwórczy” związany z realizacją nowej inwestycji mającej na celu zwiększenie oraz zabezpieczenie istniejących źródeł przychodów Wnioskodawcy poprzez zwiększenie powierzchni salonu i serwisu samochodowego. Koszty te jako bezpośrednio związane z budową nowego środka trwałego stanowią koszty jego wytworzenia.

Wobec powyższego, koszty związane z likwidacją Starego Budynku w związku z budową nowego środka trwałego (Nowego Budynku), na podstawie art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwiększą wartość początkową nowo wzniesionego budynku i będą podlegały zaliczeniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, na zasadach określonych w art. 16h-16i tej ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.