Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-271/13-4/MT
z 16 maja 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27.02.2013 r. (data wpływu 06.03.2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30.04.2013 r. (data wpływu 06.05.2013 r.) złożonym na wezwanie z dnia 23.04.2013 r. Nr IPPB1/415-271/13-2/MT o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 06.03.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.


Właścicielami nieruchomość zabudowanej budynkiem handlowym o powierzchni użytkowej 184,51 m2 są Wnioskodawczyni oraz jej mąż. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą Sklep Spożywczo Przemysłowy w budynku handlowym parterowym, który był wprowadzony do ewidencji środków trwałych w listopadzie 2002 r. i były dokonywane odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Budynek został rozbudowany wg pozwolenia na budowę wydanego przez Starostwo Powiatowe w P. z dnia 09.02.2009 r. Decyzją nr 183/11 z dnia 28.12.2011 r. zmienioną decyzją nr 10/13 z dnia 17.01.2013 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku w całości. W skład rozbudowanego budynku wchodzą pomieszczenia:

  • piwnica,
  • parter (składający się pięciu części) pomieszczenie sklepowe, magazyn, chłodnia, pomieszczenia socjalne, biuro,
  • poddasze nieużytkowe.


Istniejący obecnie rozbudowany budynek handlowy o powierzchni użytkowej 419,92 m2 będzie wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię. W dniu 31.01.2013 r. wprowadzono do ewidencji środków trwałych rozbudowany budynek handlowy przyjmując wartość początkową na podstawie wyceny nieruchomości zabudowanej i sumy spłaconych odsetek od kredytu bankowego na rozbudowę budynku handlowego. Zrealizowane przez Wnioskodawczynię roboty budowlane doprowadziły do ulepszenia i powiększenia powierzchni pierwotnej budynku handlowego.

Pismem z dnia 30.04.2013 r. (data wpływu 06.05.2013 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 23.04.2013 r. Nr IPPB1/415-271/13-2/MT Strona uzupełniła wniosek ORD-IN informując, iż budynek handlowy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w 2002 r. był amortyzowany 10% stawką.

W 1997 roku Wnioskodawczyni zakupiła budynek od G, który budowany był w czynie społecznym przez mieszkańców K. Budynek ten był w złym stanie technicznym. Dlatego też dokonano niezbędnych prac modernizacyjnych budynku aby przystosować go dla potrzeb działalności gospodarczej sklep spożywczo-przemysłowy. Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię spowodowały ulepszenie i zmodernizowanie budynku. W listopadzie 2002 r. wprowadzono budynek do ewidencji środków trwałych i ustalono indywidualną stawkę amortyzacyjną 10 %.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 stanowią, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Środki trwałe, o których mowa w ww. przepisie uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej - art. 22j ust. 3 pkt 2.

Po kilku latach użytkowania budynku handlowego zmieniły się standardy i wymagania w dziedzinie handlu. W użytkowanym budynku powierzchnia sklepowa nie pozwalała na właściwą jakość obsługi klientów. Brak było ciągów komunikacyjnych dla wózków sklepowych. Towar nie był właściwie eksponowany. Pomieszczenia sanitarne i socjalne dla pracowników wymagały niezbędnych ulepszeń. W starym budynku nie można już było wypełnić warunków stawianych przez Powiatową Stację Sanitarno - Epidemiologiczną. Aby zmniejszyć koszty ogrzewania niezbędne było dokonanie nowej instalacji grzewczej. Niezbędne było unowocześnienie chłodni do przechowywania towarów handlowych jak również rozbudowano magazyn sklepu oraz pomieszczeń biurowych. Aby zapewnić unowocześnienie i konkurencyjność działalności gospodarczej Wnioskodawczyni postanowiła dokonać prac modernizacyjnych istniejącego budynku. Po uzyskaniu pozwolenia na rozbudowę budynku w 2009 r. Wnioskodawczyni przystąpiła do niezbędnych prac remontowo modernizacyjnych istniejącego budynku. Rozbudowany budynek jest oparty i trwale połączony z istniejącym budynkiem. Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą „Sklep Spożywczo Przemysłowy” opodatkowaną podatkiem liniowym. Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT, podatek VAT zawarty w zakupach materiałów i usług rozliczała na gruncie tego podatku. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w styczniu 2013 r. udzielił pozwolenie na użytkowanie budynku w całości.

Po zakończeniu modernizacji Budynku Wnioskodawczyni będzie prowadzić w nim działalność gospodarczą i chciałaby przystąpić do naliczania odpisów amortyzacyjnych, i uwzględnić je w kosztach uzyskiwania przychodów. Wartość początkową rozbudowanego budynku przyjęto na podstawie wyceny nieruchomości zabudowanej i sumy spłaconych odsetek od kredytu bankowego uzyskanego na rozbudowę.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

Wnioskodawczyni uważa, że może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną 10% dla rozbudowanego i zmodernizowanego budynku handlowego. Zrealizowane przez Wnioskodawczynię roboty budowlane w latach od 2009 r. do 2013 r. doprowadziły do ulepszenia i modernizacji istniejącego budynku.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy Wnioskodawczyni uprawniona jest do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%. dla istniejącego obecnie rozbudowanego budynku handlowego?


Zdaniem Wnioskodawczyni:


Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych i prawnych w niniejszej sprawie będzie ona uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji 10%. Art. 22a ust. 1 ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat. Wnioskodawczyni uważa, że zrealizowane przez Nią roboty budowlane istniejącego budynku handlowego doprowadziły do ulepszenia środka trwałego.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

  • pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • być właściwie udokumentowany.


W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

  • musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  • przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
  • jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.


Co istotne, przedmiot ten w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku, jednak w przepisach podatkowych brak jest wyjaśnienia tych pojęć. Przyjąć należy więc, iż składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Treść art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, stanowi, iż podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż: wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.


Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane z pracami, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka w stosunku do jego wartości użytkowej z dnia przyjęcia do używania.

Wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej ulepszonego środka trwałego.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą Sklep Spożywczo Przemysłowy w budynku handlowym parterowym, który był wprowadzony do ewidencji środków trwałych w listopadzie 2002 r. Dla powyższego budynku ustalono indywidualną stawkę amortyzacyjną 10 %. Budynek został rozbudowany. Zrealizowane przez Wnioskodawczynię roboty budowlane doprowadziły do ulepszenia i powiększenia powierzchni pierwotnej budynku handlowego. Rozbudowany budynek jest oparty i trwale połączony z istniejącym budynkiem. Po zakończeniu modernizacji budynku Wnioskodawczyni będzie prowadzić w nim działalność gospodarczą i chciałaby przystąpić do naliczania odpisów amortyzacyjnych, i uwzględnić je w kosztach uzyskiwania przychodów. Wartość początkową rozbudowanego budynku przyjęto na podstawie wyceny nieruchomości zabudowanej i sumy spłaconych odsetek od kredytu bankowego uzyskanego na rozbudowę.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy , iż wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na rozbudowę budynku handlowego mają charakter ulepszeniowy, w związku z czym podwyższają one wartość początkową środka trwałego – budynku handlowego. Z uwagi na treść cyt. wyżej art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni zobowiązana jest stosować wybraną metodę amortyzacji aż do pełnego zamortyzowania wskazanego we wniosku budynku, niezależnie od faktu poniesienia na ten budynek nakładów modernizacyjnych zwiększających jego wartość początkową. W konsekwencji Wnioskodawczyni nie może ustalić nowej wartości początkowej dla rozbudowanego budynku. Wnioskodawczyni powinna bowiem dokonywać odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej według przyjętej indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej.

Dodatkowo należy podkreślić, iż niniejsza interpretacja nie dotyczy możliwości wyboru przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacji dla przedmiotowego budynku, tj. spełnienia warunków, o których mowa w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przed rozpoczęciem amortyzacji tego budynku. Przedstawione stanowisko oparte zostało na założeniu, iż Zainteresowana pierwotnie przyjęła prawidłową metodę amortyzacji dla ww. budynku.

Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek w zakresie stanu faktycznego w wysokości 75 zł, nadpłata w wysokości 35 zł dokonana w dniu 04.03.2013 r. będzie zwrócona, na konto, adres wskazany w części B.3 wniosku ORD-IN zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj